Αφιέρωμα: old school platformers στις “next-gen” κονσόλες

[Ocelote]

Μοιραία στα “next-gen” συστήματα (με διπλά ανωφερή εισαγωγικά, μιας που πλέον δεν είναι τόσο “next” όσο “current”), τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν στις μεγάλες, ΑΑΑ κυκλοφορίες, εκείνες τις παραγωγές δεκάδων εκατομμυρίων που προωθούνται δυναμικά από τις εταιρείες με στόχο –τουλάχιστον- επταψήφιο αριθμό πωλήσεων.

Αποκλειστικά ή όχι, τα παιχνίδια που περιμένουν πώς και πώς οι κάτοχοι Xbox One και PS4 είναι και εκείνα που κλέβουν την παράσταση, μονοπωλούν τα βραβεία, συγκεντρώνουν τα “views” στο YouTube και εν τέλει ξεχωρίζουν μέσα στις κυκλοφορίες του έτους. Την ίδια στιγμή πολλοί θυμούνται νοσταλγικά παλιότερες εποχές, τότε που τα videogames δεν ήταν τόσο πολύπλοκα αλλά υιοθετώντας μια πιο απλοϊκή προσέγγιση, μπορούσαν να προσφέρουν άπλετες ώρες ψυχαγωγίας και ανέμελης διασκέδασης.

 

Αυτούς τους δύο “κόσμους” καταφέρνουν εδώ και χρόνια να γεφυρώσουν τα platformers και δη, τα δισδιάστατα. Με γραφικά και κίνηση (animation) πλήρως εναρμονισμένα με τις επιταγές του σήμερα αλλά αποπνέοντας την ίδια, ανόθευτη και αγνή αύρα όπως τότε, τα 2D platformers μοιάζουν με ένα παράθυρο στον χρόνο, μια τρύπα στο χωροχρονικό συνεχές με μοναδικό σκοπό ύπαρξης τη μεταφορά μας στις παλιές, καλές εποχές των 80s, των 90s, ακόμα και των 00s –στις αρχές της δεκαετίας τουλάχιστον.

 

Ο ανθρώπινος νους έχει την τάση να κρατά από καθετί παλιό τις καλές αναμνήσεις, διαγράφοντας με τον καιρό τις άσχημες και το ίδιο συμβαίνει και με τις εμπειρίες που μας προσφέρουν τα videogames. Ένα παιχνίδι που σας ξετρέλανε 15-20 χρόνια πριν, δεν είναι δεδομένο πως θα τα καταφέρει και σήμερα: το πιθανότερο είναι πως βλέποντας τους μηχανισμούς, την απόκριση, ακόμα και τα γραφικά του, περισσότερο θα απογοητευτείτε, παρά θα νιώσετε το ίδιο με τότε. Ευτυχώς για εμάς όμως, PS4 και Xbox One διαθέτουν ορισμένα “διαμαντάκια” στο είδος τα οποία έρχονται να καλύψουν την ανάγκη μας για old school 2D platformers. Ποιος ο λόγος να βγάζουμε από πατάρια και ντουλάπες SNES, PlayStation και Nintendo 64 όταν με μια χούφτα ευρώ μπορούμε να κάνουμε δικά μας παιχνίδια σαν τα παρακάτω;

 

Sound Shapes (PS4)

 

Εναλλακτική επιλογή στο είδος των side-scrolling platformers, το Sound Shapes βασίζει μεγάλο μέρος της εμπειρίας που προσφέρει, στη μουσική. Ουσιαστικά, το soundtrack του παιχνιδιού “χτίζεται” κομμάτι-κομμάτι ανάλογα με τις κινήσεις του παίκτη ο οποίος, χειρίζεται ένα… μάτι που έχει τη δυνατότητα να προσκολλάται σε κάθε λογής φωτεινή επιφάνεια. Στο διάβα σας μαζεύετε νότες με τις οποίες εμπλουτίζετε τη μουσική επένδυση του εκάστοτε επιπέδου. Καθένα απ’ αυτά αποτελεί και ένα διαφορετικό άλμπουμ με τον σχεδιασμό του καθενός να διαφέρει –όπως συμβαίνει άλλωστε και με τα soundtracks τους. Μολονότι το περιεχόμενο του παιχνιδιού αυτού καθαυτού δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο (5 άλμπουμ συνολικά, 6 αν μετρήσουμε και το tutorial), οι δημιουργίες της κοινότητας που έχει συσπειρωθεί γύρω του, του προσδίδουν την απαραίτητη αντοχή στον χρόνο.

 

 

Rayman Legends (PS4, Xbox One)

 

Τα Rayman χρειάστηκαν ένα μεγάλο διάλειμμα μέχρι να κυκλοφορήσουν ξανά στις “μεγάλες” κονσόλες, κάτι που κατάφεραν με το Origins το 2011. Όλοι θεώρησαν πως η σειρά του Μισέλ Ανσέλ είχε “χτυπήσει ταβάνι”, μέχρι που ο ταλαντούχος Γάλλος δημιουργός μας εξέπληξε και πάλι, όταν δύο χρόνια αργότερα μας παρουσίασε το Rayman Legends. Μιλάμε για μία multiformat εμπειρία η οποία όμως στα Xbox One και PS4 “απογειώνεται”. Εστιάζει κατά βάση στο multiplayer υποστηρίζοντας έως και τέσσερις παίκτες οι οποίοι καλούνται να συνεργαστούν προκειμένου να τη… βγάλουν καθαρή με όλα όσα θα βρουν στο διάβα τους. Το παιχνίδι συνδυάζει αρμονικά μάχες και γρίφους, με τον σχεδιασμό των επιπέδων να είναι μακράν ο καλύτερος των τελευταίων ετών στο είδος. Για co-op καταστάσεις, το Rayman Legends είναι απλά η Νο.1 επιλογή στα platformers.

 

 

Ori and the Blind Forest (Xbox One)

 

Ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχουμε δει στο Xbox One ανεξαρτήτως είδους, το Ori and the Blind Forest συνδυάζει περίφημα στοιχεία από επιτυχημένα platformers των προηγούμενων ετών, καταφέρνοντας έτσι να αναδειχτεί σε έναν από τους καλύτερους πρεσβευτές του λεγόμενου “Metroidvania”. Πανέμορφα γραφικά και υπέροχο level design που όμως δεν θα πρέπει σε καμία στιγμή να σας παραπλανήσουν αφού ο τίτλος είναι ιδιαίτερα απαιτητικός, θυμίζοντας κατ’ επέκταση σε ακόμα έναν πολυσυζητημένο τομέα τα παλιά, καλά old school παιχνίδια του είδους. Η μουσική που ντύνει τον τίτλο και η αισθητική που υιοθέτησαν οι άνθρωποι της Moon Studios είναι πραγματικά υπέροχες και εγγυώνται πως θα σας ταξιδέψουν στον μαγευτικό κόσμο του παιχνιδιού –όταν δεν θα βρίζετε, έχοντας “κολλήσει” σε κάποιο από τα δεκάδες δύσκολα σημεία του.

 

 

FEZ (PS4)

 

Όταν κυκλοφορούσε αρχικά το FEZ, περίπου μια τετραετία πριν δηλαδή, κανείς δεν φανταζόταν την απήχηση που θα είχε αυτό. Εντούτοις, το ιδιάζον κόνσεπτ του έφτανε και περίσσευε για να χαρίσει στο ίδιο αλλά και τους δημιουργούς του στην Polytron Corporation, την αναγνώριση που άλλοι developers ψάχνουν χρόνια. Όχι πως δεν την αξίζουν. Το FEZ, βλέπετε, είναι ένα… multi-2D platformer στο οποίο, ο παίκτης εναλλάσσεται ανάμεσα στις διάφορες δισδιάστατες πλευρές ενός τρισδιάστατου κόσμου! Πρακτικά, με τον τρόπο αυτό λύνει τους γρίφους με τους οποίους έρχεται αντιμέτωπος και συλλέγει τους κύβους που τόσο πολύ χρειάζεται για να επαναφέρει την ισορροπία στο σύμπαν! Σωστή ωδή στο gaming της δεκαετίας του ’80 και τη “χρυσή εποχή” της Nintendo, υιοθετεί μια αισθητική τόσο ρετρό, ώστε να πάρουν τα “ζουμιά” όλους τους 30something…

 

 

Trine 2: Complete Story (PS4)

 

Με το Trine να έχει σαρώσει, η ανάπτυξη του sequel ήταν μάλλον δεδομένη για τη Frozenbyte. Το Trine 2 κυκλοφόρησε σε κάθε δυνατή πλατφόρμα (εκτός του Xbox One) με την Complete Story έκδοση του, αυτή με το Golbin Menace expansion και το επιπλέον επίπεδο της Director’s Cut, να λανσάρεται και στο PS4. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από το Trine 2; Μια επική ιστορία με υπέροχη αφήγηση και πλοκή που θυμίζει παραμύθι, σε πρώτη φάση. Πρωταγωνιστούν τρεις χαρακτήρες: ένας ιππότης, μια κλέφτρα και ένας μάγος. Καθένας εξ αυτών έχει τις δικές του ικανότητες οι οποίες απαιτούνται για να καταφέρει ο παίκτης να λύσει τους γρίφους που συναντά στον δρόμο του και βέβαια να επικρατήσει των αντιπάλων του που φροντίζουν να τον περικυκλώνουν με όσο το δυνατόν εξυπνότερους τρόπους. Αν ξεχωρίζουμε κάτι στο Trine 2 πέραν των προαναφερθέντων, είναι οι μηχανισμοί του gameplay του και τα θεσπέσια γραφικά του.

 

 

Super Meat Boy (PS4)

 

Πρότζεκτ της Team Meat (“macho” τρόπος για να αναφέρει κανείς το δίδυμο των Έντμουντ ΜακΜίλεν και Τόμι Ριφένς), το Super Meat Boy ξεκίνησε σαν sequel ενός απλοϊκού flash game για να καταλήξει ένα από τα πλέον αναγνωρισμένα platformers με επταψήφιο (!) αριθμό πωλήσεων και δεκάδες βραβεύσεις. Αποτελείται από 300 επίπεδα τα οποία δοκιμάζουν τις ικανότητες αλλά και τα νεύρα των παικτών. Όλοι όσοι έχουν ζήσει ωστόσο την εμπειρία που προσφέρει, συμφωνούν σε ένα πράγμα: πώς όσο κι αν αυξάνεται ο βαθμός δυσκολίας του, ο παίκτης σε καμία περίπτωση δεν νιώθει αδικημένος, αισθανόμενος πως το παιχνίδι “τον κλέβει”. O σχεδιασμός των επιπέδων είναι εξαιρετικός με την παρουσίαση του τίτλου να είναι μοναδική, ιδιαίτερα αν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός πως μιλάμε για τίτλο της indie σκηνής. Υιοθετώντας τα δικά του στάνταρ, το Super Meat Boy έθεσε νέα ήθη και έθιμα στο είδος των 2D platformers.

 

 

Rogue Legacy (PS4, Xbox One)

 

Νεύρα, οργή, απόγνωση, απελπισία, παράπονο, αηδία, θυμός. Τα παραπάνω είναι κάποια από τα όσα θα νιώσει κανείς παίζοντας για πρώτη φορά το Rogue Legacy. Τα ίδια ακριβώς θα νιώσει και τη δεύτερη. Και την τρίτη. Και την τέταρτη. Μέχρι τέλος πάντων να συνηθίσει τον αμείλικτο χαρακτήρα του και τον εξωφρενικό βαθμό δυσκολίας. Από πλευράς gameplay, φανταστείτε το σαν κάτι ανάμεσα σε Castlevania και Spelunky: μεγάλο κάστρο με πολλά δωμάτια τα οποία καθαρίζετε ένα-ένα, τέσσερις περιοχές με ισάριθμα bosses και πλήρης ελευθερία κινήσεων. Το πρόβλημα εντοπίζεται στην περίπτωση που πεθάνετε αφού τότε η όποια πρόοδος είχατε σημειώσει κάνει… φτερά κι εσείς μεταφέρεστε στην αρχική οθόνη ώστε να επιλέξετε τους “κληρονόμους” των “συγχωρεμένων” σας ηρώων –τουλάχιστον σας μένει το gold σας για να τους… θυμάστε. Για εσάς που θέλετε έναν απαιτητικό και συνάμα καλοσχεδιασμένο old school τίτλο πάντως, το δημιούργημα της Cellar Door Games συνιστά τέλεια επιλογή.

 

 

Max: The Curse of Brotherhood (Xbox One)

 

Το Max: The Curse of Brotherhood διαφέρει από τα περισσότερα παιχνίδια της λίστας, μιας που πρόκειται για ένα 2,5D platformer, ξεφεύγοντας έτσι από τα συνήθη στάνταρ της ρετρό αισθητικής. Ξεχωρίζει για τον ενδιαφέροντα σχεδιασμό των επιπέδων του ο οποίος, αν μη τι άλλο, είναι ιδιαίτερα ευφάνταστος, αποτελώντας μια πρώτης τάξεως πρόκληση για εκείνους που θα ήθελαν να “στύψουν” το μυαλό τους. Τα γραφικά του είναι πανέμορφα θυμίζοντας σε πολλά σημεία ταινία κινουμένων σχεδίων (σε αυτό συμβάλλει τα μέγιστα και η cinematic κάμερα): το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τον Max, τον μικρό πρωταγωνιστή του τίτλου που με τον μαρκαδόρο του μπορεί να δημιουργεί απ’ το πουθενά πλατφόρμες, πύρινες μπάλες, πίδακες νερού και κλαδιά για να σκαρφαλώσει –σε ένα κόνσεπτ που θυμίζει σε κάποιο βαθμό τα Epic Mickey. Βέβαια το Max: The Curse of Brotherhood έχει τα θεματάκια του με τον χειρισμό, ωστόσο αν καταφέρετε να τα ξεπεράσετε, θα το ευχαριστηθείτε πλήρως.

 

 

Oddworld: Abe’s Oddysee – New ‘n’ Tasty (PS4, Xbox One)

 

Το New ‘n’ Tasty είναι ένα εκ βάθρων remake του παλιού, καλού Abe’s Oddysee. Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να μιλάμε για κάτι πιο “σοφτ”, όταν το αρχικό παιχνίδι συμπληρώνει σχεδόν 20 χρόνια ζωής: άλλο κοινό και άλλες ανάγκες τότε, άλλες απαιτήσεις και άλλα στάνταρ τώρα. Αν τα καταφέρνει καλά; Περίφημα! Ο λόγος είναι ο σεβασμός με τον οποίο αντιμετώπισαν οι δημιουργοί του τον αρχικό τίτλο, προσαρμόζοντας στις απαιτήσεις του σήμερα τους μηχανισμούς που έπρεπε και αφήνοντας τα υπόλοιπα στοιχεία του ίδια και απαράλλαχτα. Το γεγονός άλλωστε πως το αρχικό παιχνίδι ήταν αρτιότατο επέτρεψε στους ανθρώπους της Just Add Water να ασχοληθούν με μικρολεπτομέρειες, όλα εκείνα τα “nice to have” πραγματάκια που εν τέλει καθιστούν το New ‘n’ Tasty ένα από τα καλύτερα remakes που έχουμε δει στο πρόσφατο, τουλάχιστον, παρελθόν. Δώστε βάση στα μηνύματα που περνά το παιχνίδι. Θυμηθείτε: είναι αυτά του ’97…

 

 

Valiant Hearts: The Great War (PS4, Xbox One)

 

Ακόμα ένα μικρό “διαμαντάκι” του είδους από τη Ubisoft, το Valiant Hearts: The Great War διηγείται μια ιστορία αγάπης κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τέσσερις χαρακτήρες που προσπαθούν να βοηθήσουν έναν νεαρό Γερμανό στρατιώτη να βρει την αγάπη του και ισάριθμα κεφάλαια, κατά τη διάρκεια των οποίων ο παίκτης θα πρέπει να ανταπεξέλθει σε διαφορετικές καταστάσεις συνθέτουν το παζλ ενός παιχνιδιού που μπορεί να μη διαθέτει μεγάλη αντοχή στον χρόνο (θα το τελειώσετε άνετα σε λιγότερες από έξι ώρες), όμως η εμπειρία που εν τέλει θα σας προσφέρει, θα σας μείνει για καιρό χαραγμένη στη μνήμη. Ένας τίτλος που καταφέρνει να μιλά για τον ΑΠΠ χωρίς να καταφεύγει στη βία. Ένας τίτλος που χαρακτηρίζεται “ώριμος” χωρίς την παραμικρή αναφορά στο σεξ. Τα παραπάνω και μόνο αρκούν για να καταλάβετε ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό, δεν νομίζετε;

 

[dekulinkgr]

Το ξερω οτι το wiiu ειναι νεκρο πλεον και οτι δεν θεωρειται next gen αλλα οταν το wiiu εχει πολλα 2d platforms και για μενα ισως το καλυτερο 2d ever ,το donkey kong tropical freeze, εεε οσο ναναι μπορουσατε να κανετε καποια αναφορα.

[kapngage]

το wii u όσο και να θέλετε δε πέθανε

[Καρκίνος]

Επικά το ori και το oddworld

[Human Soul]

Isaac,don't starve,risk of rain,faster than light,darkest dungeon είναι μερικά από τα επικά παιχνίδια που αποδεικνύουν ότι η απλότητα μπορεί να οδηγήσει σε κάτι καταπληκτικό αρκεί να ακούει ο developer τους fans.

[Oxygene]

"Ο ανθρώπινος νους έχει την τάση να κρατά από καθετί παλιό τις καλές αναμνήσεις, διαγράφοντας με τον καιρό τις άσχημες και το ίδιο συμβαίνει και με τις εμπειρίες που μας προσφέρουν τα videogames. Ένα παιχνίδι που σας ξετρέλανε 15-20 χρόνια πριν, δεν είναι δεδομένο πως θα τα καταφέρει και σήμερα: το πιθανότερο είναι πως βλέποντας τους μηχανισμούς, την απόκριση, ακόμα και τα γραφικά του, περισσότερο θα απογοητευτείτε, παρά θα νιώσετε το ίδιο με τότε."

 

Μεγάλο λάθος. Όταν παίζαμε τα παιχνίδια αυτά πριν από 15-20 χρόνια τα παίζαμε κατά κύριο λόγο για το gameplay τους και όχι για τα γραφικά τους. Το οποίο gameplay παραμένει το ίδιο καλό, αγέραστο και αξεπέραστο όπως τότε!

 

"Ποιος ο λόγος να βγάζουμε από πατάρια και ντουλάπες SNES, PlayStation και Nintendo 64 όταν με μια χούφτα ευρώ μπορούμε να κάνουμε δικά μας παιχνίδια σαν τα παρακάτω;"

 

Κανένα πατάρι, καμία ντουλάπα, καμία κονσόλα. Απλώς ανοίγεις τον emulator και το rom της επιλογής σου. Επίσης με φίλτρα και shaders μπορείς να βελτιώσεις αρκετά τα γραφικά και να τα φέρεις πιο κοντά στο σήμερα. Τέρμα τα πιξελιασμένα γραφικά και με ευκολίες που δεν είχες ποτέ στις πραγματικές κονσόλες (fast forward, save ανά πάσα στιγμή, ακόμα και cheats)! Και όλα αυτά με μηδενικό κόστος.

[NickTG]

 

 

Rayman Legends (PS4, Xbox One)

 

Για co-op καταστάσεις, το Rayman Legends είναι απλά η Νο.1 επιλογή στα platformers.

 

 

 

 

[Hellveto]

"Ο ανθρώπινος νους έχει την τάση να κρατά από καθετί παλιό τις καλές αναμνήσεις, διαγράφοντας με τον καιρό τις άσχημες και το ίδιο συμβαίνει και με τις εμπειρίες που μας προσφέρουν τα videogames. Ένα παιχνίδι που σας ξετρέλανε 15-20 χρόνια πριν, δεν είναι δεδομένο πως θα τα καταφέρει και σήμερα: το πιθανότερο είναι πως βλέποντας τους μηχανισμούς, την απόκριση, ακόμα και τα γραφικά του, περισσότερο θα απογοητευτείτε, παρά θα νιώσετε το ίδιο με τότε."

 

Μεγάλο λάθος. Όταν παίζαμε τα παιχνίδια αυτά πριν από 15-20 χρόνια τα παίζαμε κατά κύριο λόγο για το gameplay τους και όχι για τα γραφικά τους. Το οποίο gameplay παραμένει το ίδιο καλό, αγέραστο και αξεπέραστο όπως τότε!

 

"Ποιος ο λόγος να βγάζουμε από πατάρια και ντουλάπες SNES, PlayStation και Nintendo 64 όταν με μια χούφτα ευρώ μπορούμε να κάνουμε δικά μας παιχνίδια σαν τα παρακάτω;"

 

Κανένα πατάρι, καμία ντουλάπα, καμία κονσόλα. Απλώς ανοίγεις τον emulator και το rom της επιλογής σου. Επίσης με φίλτρα και shaders μπορείς να βελτιώσεις αρκετά τα γραφικά και να τα φέρεις πιο κοντά στο σήμερα. Τέρμα τα πιξελιασμένα γραφικά και με ευκολίες που δεν είχες ποτέ στις πραγματικές κονσόλες (fast forward, save ανά πάσα στιγμή, ακόμα και cheats)! Και όλα αυτά με μηδενικό κόστος.

    Final Fantasy VII.Δοκίμασε να το παίξεις σήμερα.Απλά τραγικό.Καμία σχέση με το αριστούργημα που όλοι θυμόμαστε από όταν κυκλοφόρησε.Από τα γραφικά που κάνουν τους χαρακτήρες να μοιάζουν με lego μέχρι τον απαράδεκτο χειρισμό.Tomb Raider 2.Ίσως το καλύτερο παιχνίδι της σειράς.Κλασσικό videogame.Σήμερα απλά δεν παίζεται.Τραγικός χειρισμός και γραφικά τα οποία δε βοηθάνε καθόλου στην επίλυση των γρίφων.Μπορείς να κάτσεις και μια ώρα για πλάκα σε ένα χάρτη γιατί απλά προσπερνάς κάποιο μοχλό ή απλά έχεις κάνει πάνω από 20 φορές άλμα στο κενό.Το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους κλασσικούς τίτλους(xenogears,legend of dragoon κτλ).

   Όσον αφορά τους emulators είναι καλοί μόνο για να παίξεις κάτι το οποίο δεν πρόλαβες ή δεν είχες ποτέ την κονσόλα.Αν είναι να το παίξεις με cheats,άπειρα saves ή να του πειράξεις τα γραφικά απλά δεν το παίζεις γιατί χάνει το σκοπό του και την αρχική του μαγεία του.

[Neg]

Trine 2 κανείς; Παιχνιδάρα απλά! Το Trine 3 μην το αγοράσετε, ενώ το παιχνίδι είναι πολύ καλό κρατάει δυστυχώς πολύ λίγο και δεν θα έχει απο ότι ακούγεται συνέχεια.

[katerinapn85]

το ori ηταν πολυ καλο αλλα μου φανηκε σαν να ηταν το 40% σε μεγεθος σε σχεση με το πολυ παλιοτερο Castlevania symphony of the night

[Oxygene]

Final Fantasy VII.Δοκίμασε να το παίξεις σήμερα.Απλά τραγικό.Καμία σχέση με το αριστούργημα που όλοι θυμόμαστε από όταν κυκλοφόρησε.Από τα γραφικά που κάνουν τους χαρακτήρες να μοιάζουν με lego μέχρι τον απαράδεκτο χειρισμό.Tomb Raider 2.Ίσως το καλύτερο παιχνίδι της σειράς.Κλασσικό videogame.Σήμερα απλά δεν παίζεται.Τραγικός χειρισμός και γραφικά τα οποία δε βοηθάνε καθόλου στην επίλυση των γρίφων.Μπορείς να κάτσεις και μια ώρα για πλάκα σε ένα χάρτη γιατί απλά προσπερνάς κάποιο μοχλό ή απλά έχεις κάνει πάνω από 20 φορές άλμα στο κενό.Το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους κλασσικούς τίτλους(xenogears,legend of dragoon κτλ).

Όσον αφορά τους emulators είναι καλοί μόνο για να παίξεις κάτι το οποίο δεν πρόλαβες ή δεν είχες ποτέ την κονσόλα.Αν είναι να το παίξεις με cheats,άπειρα saves ή να του πειράξεις τα γραφικά απλά δεν το παίζεις γιατί χάνει το σκοπό του και την αρχική του μαγεία του.

Το άρθρο μιλάει για platformers. Το Final Fantasy VII και το Tomb Raider 2 ΔΕΝ είναι platformers. Μια χαρά απολαμβάνω σήμερα Super Mario, Donkey Kong Country, Sonic the Hedgehog και Rayman όπως ακριβώς πριν 20 με 30 χρόνια. Οι emulators χρησιμεύουν και σε όσους θέλουν, είτε από νοσταλγία είτε απλά επειδή ακόμα και σήμερα δεν βρίσκουν κάτι καλύτερο, να ξαναπαίξουν τίτλους του παρελθόντος. Τα cheats κλπ. τα χρησιμοποιούν μόνο αυτοί που θέλουν.

[Rubin074]

Στη νέα γενιά, γιατί με αυτή ασχολείται το άρθρο, όντως τα platformers που αναφέρει ο Ocelote, είναι τα καλύτερα. Προσωπικά βέβαια, θα πρότεινα σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με το είδος, να επενδύσει σε ένα Wii/Wii U και να παίξει τα κλασσικά της Ninty. Ειδικά το Donkey Kong Country Returns είναι από τα καλύτερα 3-4 platformers που έχω παίξει έβερ, ανεξαρτήτως κονσόλας...

[Razor333]

Το valiant hearts ειναι εκπληκτικο, πραγματικα μικρο διαμαντακι.

[ndial7]

Η διαφορα ηταν οτι τοτε τα παιχνιδια αυτα ηταν μοναδικα κυριως σε gameplay. Πολλα απο αυτα μαλιστα προσεφεραν και εξαιρετικα γραφικα και ηχο για την εποχη ΚΑΙ αναλογα τις δυνατοτητες του εκαστοτε μηχανηνατος (η καθε εταιρια ειχε την δικη της κλειστη αρχιτεκτονικη). Ως αναμνηση για εξαιρετικα παιχνιδια προ 15-20 χρονων θα εγραφα 3-4 σελιδες τιτλων για mastersystem/megadrive, nes/snes, amiga, commodore, CPC κτλ. Καλυτερα λοιπον κατα την γνωμη μου ειναι ΣΗΜΕΡΑ να τα παιζει καποιος μεσω emulator παρα ως remakes με καλυτερα γραφικα σε ενα next gen console/pc κτλ.

Και ναι, προσωπικα προτιμω να συνδεσω το megadrive/snes που εχω ακομα στην κατοχη μου και να παιξω mickey mouse castle of illusions και donkey kong country αντιστοιχα. Ετσι για ... αναμνηση ...

[Oxygene]

Επίσης να προσθέσω τα κλασσικά platformers θεωρούνταν τότε ΑΑΑ games... Δεν υπήρχε η απαξίωση που υπάρχει σήμερα στο είδος