Γιατί μας σοκάρει ο θάνατος ενός σκύλου και όχι ενός εντόμου;

[johnbond]

Τι σχέση έχει ο μεταλλαγμένος σκύλος με τα μεταλλαγμένα τρόφιμα;

 

Δε θέλουμε μεταλλαγμένα τρόφιμα γιατί δεν ξέρουμε τι αλλαγές μπορεί να έχουν κάνει σε αυτά και τι αποτέλεσμα μπορεί να έχουν στην υγεία μας. Όχι γιατί μας έπιασε ο πόνος μη μεταλλαχθεί η φύση.

[The_Judas]

 

Διαφωνώ. Υποκρισία (ή ψυχασθένεια), θα ήταν να κλαίγαμε για όλους τους θανάτους που γίνονται άδικα καθημερινά στον κόσμο. Η επιρροή ενός γεγονότος είναι ανάλογη από το πόσο "κοντά του" τη νιώθει ο καθένας, και αυτό δεν είναι κάτι το μεμπτό. Στο Παρίσι, χτυπήθηκαν άνθρωποι  "δικοί μας", με παρόμοια κουλτούρα και τρόπο ζωής. Σε μια χώρα προοδευτική, ελεύθερη. Σε μια άλλη χώρα όμως που δεν υπάρχουν τα ίδια ανθρώπινα δικαιώματα, που οι γυναίκες θεωρούνται, ακόμα, κατώτερες, που η ελευθερία λόγου δεν υπάρχει ούτε για πλάκα, που αν είσαι άθεος, αλλόθρησκος ή ομοφυλόφιλος, σου αξίζει να πεθάνεις, ε όχι δεν μου κάνει την ίδια αίσθηση. Για μένα, ο διαχωρισμός αυτός είναι ξεκάθαρος και μάλιστα δεν περιλαμβάνει μόνο ανθρώπινες ζωές. Αν πεθάνει ο σκύλος μου, θα στεναχωρηθώ περισσότερο από το αν γίνει ένα εργατικό ατύχημα στην Κίνα και σκοτωθούν 20. Αντιγράφω από κάτι που διάβασα σήμερα και με βρίσκει σύμφωνο:

 

 

Πρακτικά, κανένας μας δεν ασχολείται με οποιονδήποτε θάνατο μη φίλου και συγγενούς. Αυτό είναι κατανοητό, σαφώς και δεν είναι δυνατό να κλαίμε κάθε μέρα για κάθε θάνατο. Θα ήταν παράλογο να συμβαίνει αυτό.

 

Το να ασχολείται όμως κάποιος επιλεκτικά με βάση τη φυλή και την κουλτούρα είναι ρατσιστικό.

Με αυτά που γράφεις είναι σαν να θεωρείς ότι οι μουσουλμάνοι και οι Κινέζοι είναι κατώτεροι μας και ο θάνατος τους δεν έχει καμία σημασία. Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι ταλιμπάν ούτε οι κινέζοι εργασιομανείς που τρώνε σκυλιά και γάτες.

 

Θυμήσου μόνο τι ρόλο είχε η γυναίκα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα πριν από δεκαετίες... που δεν είχε καν δικαίωμα ψήφου. Δεν γίναμε όλοι ξαφνικά «πολιτισμένοι» ούτε γεννηθήκαμε έτσι.

[pontez2]

Δεν νομίζω ότι είναι έτσι όπως τα λες. Το σκυλί αυτό που βλέπει σε εμάς συνήθως είναι μέλη της αγέλης του και πηγή φαγητού. Nothing more, nothing less. Ειδικά μερικές ράτσες πάντα θα προσπαθούν να πάρουν αρχηγικό ρόλο στην αγέλη και ειδικότερα ακόμα όταν ζούνε στο φυσικό τους περιβάλλον (π.χ. αχανείς εκτάσεις γύρω από τον Καύκασο, προφυλάσσοντας πρόβατα από λύκους)

 

Eνδεχομένως να αναφέρεσαι σε μεγάλο σκυλί το οποίο προσπαθεί να ενταχθεί σε μια ομάδα ανθρώπων και όχι για το γνωστό σκύλο, κατοικίδιο που πολλοί έχουμε στα σπίτια μας. Το σκυλί αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον αρχηγικό ρόλο που αναφέρεις, ότι ράτσα και αν ειναι. Ακόμα και πιτ μπουλ ή οτιδήποτε. Βλέπει καθαρά ένα αφεντικό, το οποίο υπεραγαπάει, του δείχνει έντονα συναισθήματα σα να ειναι ο μπαμπάς ή η μαμά του και βέβαια προσπαθεί να προστατέψει σε κάθε περίπτωση τα μέλη της οικογένειας. Ζει σαν άνθρωπος, όχι σαν σε αγέλη σκύλων. Εντάσσεται στην ανθρώπινη οικογένεια, όχι στην αγέλη. Καμία σχέση ένας ελεύθερος σκυλος, αδέσποτος, με τη συμπεριφορά ενός που μεγαλώνει σε ένα σπίτι.

Γενικά αν έχεις παιδί και κατοικίδιο μπορείς να δεις πολλές ομοιότητες στη συμπεριφορά τους. Εγώ θεωρώ οτι βασανίζοντας ένα σκυλί είναι σα να βασανίζεις ένα παιδί.

[panagos]

Πρακτικά, κανένας μας δεν ασχολείται με οποιονδήποτε θάνατο μη φίλου και συγγενούς. Αυτό είναι κατανοητό, σαφώς και δεν είναι δυνατό να κλαίμε κάθε μέρα για κάθε θάνατο. Θα ήταν παράλογο να συμβαίνει αυτό.

 

Το να ασχολείται όμως κάποιος επιλεκτικά με βάση τη φυλή και την κουλτούρα είναι ρατσιστικό.

Με αυτά που γράφεις είναι σαν να θεωρείς ότι οι μουσουλμάνοι και οι Κινέζοι είναι κατώτεροι μας και ο θάνατος τους δεν έχει καμία σημασία. Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι ταλιμπάν ούτε οι κινέζοι εργασιομανείς που τρώνε σκυλιά και γάτες.

 

Θυμήσου μόνο τι ρόλο είχε η γυναίκα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα πριν από δεκαετίες... που δεν είχε καν δικαίωμα ψήφου. Δεν γίναμε όλοι ξαφνικά «πολιτισμένοι» ούτε γεννηθήκαμε έτσι.

Δεν είναι ρατσιστικό, είναι απολύτως φυσιολογικό. Δεν χαίρομαι όταν σκοτώνονται Κινέζοι ή μουσουλμάνοι. Απλά δεν με επηρεάζει τόσο, όσο ο θάνατος Γάλλων, Γερμανών και Άγγλων πχ. Τους αισθάνομαι πιο δικούς μου, πώς να στο πω; Μοιραζόμαστε όμοια ιδανικά, έχω φίλους και συγγενείς εκεί. Να το πω και αλλιώς, οι σκοτωμοί στη Μέση Ανατολή είναι "part of the plan" που λέει και ο Joker. Αν ακούσεις αύριο ότι αποκεφαλίστηκαν 5 ομοφυλόφιλοι από το ISIS, δεν θα σε πειράξει τόσο όσο αν γίνει το ίδιο σε μια Ευρωπαϊκή χώρα. Γιατί εκεί, αυτά "γίνονται", είναι μέρος της καθημερινότητάς τους. Εμένα, σαν Ευρωπαίο, με σοκάρει να βλέπω τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη, θεωρώ εξωφρενικό να πετάξουν κάποιον από ένα 5αόροφο κτήριο επειδή είναι άθεος ή gay. Αν γίνει στην Παλαιστίνη όμως αυτό, θα σκεφτώ "ρε τους μαλακές, τα ζώα" και τίποτα άλλο. Δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι λαοί αυτοί βρίσκονται ακόμα σε μεσαιωνικό στάδιο πνευματικής εξέλιξης. Εμείς είμαστε τυχεροί που αυτά τα περάσαμε στην Ευρώπη πριν 500 χρόνια. Κάτι έγινε όμως και τα ξεπεράσαμε. Πραγματικά δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω πιο κατανοητός. Σε καμία περίπτωση όμως δεν απολογούμαι. Αν θίγεις την πολιτική ορθότητα της σκέψης μου, βρήκες τοίχο, να μην συνεχίσουμε.

[Big Boss]

Πρσωπικά δε με σοκάρει κανένας από δυο.

ειτε σκυλί είναι,ειτε γατα,είτε σκουλίκι είναι το ίδιο για εμένα 

[groot]

Δεν είναι σωστή η συσχέτιση του "νοιαξίματος" για ανθρώπους με αυτό για σκυλιά. 

 

Στην πρώτη περίπτωση (άνθρωπος) έχεις ένα ζώο το οποίο έχει μία ελεύθερη βούληση και μπορεί να επιλέξει ( ; ) τι και πού. Στην δεύτερη έχεις ένα ζώο το οποίο μπορείς να το εξουσιάσεις (at least πολύ πιο εύκολα από τον άνθρωπο), άσχετα με το τι θέλει αυτό. 

 

In my point of view, υπάρχουν δύο βασικοί παράγοντες στο πόσο μας νοιάζει ο θάνατος ενός ζώου και ο πρώτος έχει να κάνει σχέση με το πόσο αίμα παράγει ένας βίαιος θάνατός του. Ο δεύτερος παράγοντας έχει να κάνει σχέση με τον λόγο για τον οποίο το χρησιμοποιεί ο άνθρωπος. 

 

 

Έτσι, αν και η θανάτωση ενός κατσικιού ή ενός γουρουνιού μπορεί να παράξει παραπάνω αίμα από αυτή ενός σκύλου, στην δική μας κοινωνία (που δεν τρώμε σκύλους) πιο πολύ θα μας πειράξει ο θάνατος του σκύλου παρά του κατσικιού. Όμως, σχεδόν όλα τα παιδιά έχουν εκείνη την ιστορία με το κατσικάκι του παππού τους που το είχαν αγαπήσει αλλά, τελικά, ο παππούς το έκανε μερίδες για λεμονάτο στην κατσαρόλα. Εκεί, ας πούμε, μπορείς να δει κανείς ότι ο θάνατος του κατσικιού εκλαμβάνεται το ίδιο με αυτόν του σκύλου που έχει κάποιος. 

 

Πέρα από αυτό όμως, το σημαντικό με τα ζώα είναι τελικά πόσο ψέματα λέει κανείς στον εαυτό του ότι τον νοιάζουν τα ζώα και τα κατοικίδια συγκεκριμένα. Το να σκλαβώνει και να χρησιμοποιεί ένας άνθρωπος ένα κατοικίδιο μέσα σε συνθήκες που δεν προορίζεται το ζώο αυτό να ζει είναι όχι και τόσο ταιριαστό για το τελευταίο. Δηλαδή (και ένα ακραίο παράδειγμα), εάν ένας άνθρωπος στην Αίγυπτο πάρει ένα χάσκι και το έχει στο διαμέρισμά του στο Κάιρο, τότε ό,τι άνεση και να του παρέχει το ζώο βασανίζεται. 

 

Το θέμα είναι που σταματάει να είναι ακραίο παράδειγμα και πού γίνεται ΟΚ. Σε κάθε περίπτωση όμως, ένα σκυλί μέσα σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα είναι βασανιστικό για το ζώο. Και η ερώτηση... πως αυτός που βασανίζει ένα ζώο για να νιώθει καλά μπορεί να λέγεται φιλόζωος; Πώς διαφέρει από αυτόν που δέρνει ένα ζώο για να νιώσει καλά; Αφού και οι δύο κάνουν κάτι κακό για το ζώο ακριβώς για να νιώσουν καλά αυτοί!

[opera]

Γιατί η τηλεόραση και ο κινηματογράφος δε σε έχουν συνηθίσει σε αυτό.

Ενώ στο άλλο...

[crom251]

Το ίδιο ακριβώς είναι. Απλά στις μέρες μας το κάνουν πιο στοχευμένα, με καλύτερα εργαλεία και με μεγαλύτερη αποδοτικότητα. Αυτό σημαίνει (στο περίπου για να γίνει αντιληπτό) ότι ακραίες διασταυρώσεις που με τους λιγότερο αποδοτικούς τρόπους δεν θα μπορούσαν να πιάσουν, πλέον μπορούν. 

 

Αυτά περί "φυσικών" τρόπων είναι εντελώς παραμύθια από αυτούς που δαιμονοποιούνε την κάθε είδους επιστήμη επειδή δεν ξέρουν τι γίνεται... π.χ. "κακά φάρμακα", "κακοί βιολόγοι" κτλ. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα... 

Οχι δεν ειναι ακριβως το ιδιο. Για την ακριβεια δεν εχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ η γενετικη τροποποιηση με την επιλεκτικη αναπαραγωγη.

 

Οι ρατσες τον σκυλιων δημιουργηκαν μεσω επιλεκτικης αναπαραγωγης. Πραγμα που θα μπορουσε να γινει και στην φυση.

 

Οπως επισης και με τα φυτα που επισης τα συγχεουν καποιοι. Αλλο πραγμα τα υβριδια, εντελως αλλο πραγμα τα γενετικα τροποποιημενα.

[Lanike71]

Εγώ πάλι έχω ως κριτήριο το πόσο "ανθρώπινες" είναι οι αντιδράσεις του ζώου τη στιγμή του θανάτου του.

 

Για παράδειγμα, ένα κουνούπι ή μία μύγα έχει μικρότερη επίδραση στις αισθήσεις μας, καθώς ούτε ακούγεται, ούτε και μπορείς να δεις ακριβώς λόγω μεγέθους τι γίνεται.Στο σκύλο και στη γάτα όμως μπορείς πολύ καλά να νιώσεις.

Δε θα πω για το ότι είναι εδώ και χιλιάδες χρόνια "φίλοι" του ανθρώπου γιατί δεν ισχύει για μένα.Πχ, σύγκρινε τη θανάτωση ενός μηρμυγκιού και ενός ελέφαντα.Και τα δύο είναι το ίδιο μακριά από τον άνθρωπο, πάλι τον ελέφαντα θα λυπηθούμε πιο πολύ.Και ας παίζει σε περισσότερα παραμύθια για παιδιά το μυρμήγκι (όπως και τζίτζικας,λαγός κλπ).

[chrisxkar]

υπαρχει λογος που λεμε οτι οι κινεζοι ειναι σαν τις κατσαριδες η σαν τα μυρμιγκια...επειδη ειναι αμετρητα οσα και να σκοτωσεις δεν κανει διαφορα(για τα εντομα μιλαω οχι για τους κινεζους) αντε να ελεγα οτι εχουμε στην ελλαδα μυρμιγκοφαγους να πω ρε παιδια τους περνετε το φαι αλλα δεν εχουμε