Editorial: Σαν να έχουμε υπερεκτιμήσει τα γραφικά, δεν νομίζετε;

[Ocelote]

Παρακολουθώντας κανείς τρέιλερ των τίτλων που κυκλοφόρησαν ή πρόκειται να κυκλοφορήσουν την τρέχουσα σεζόν, δεν μπορεί παρά να μην εντυπωσιαστεί από τα εξωφρενικά γραφικά τους: Battlefront, Black Ops III, Assassin’s Creed Syndicate, Halo 5, Rise of the Tomb Raider.

Συνυπολογίζοντας δε και το “στήσιμό” τους, τη σκηνοθεσία, εύκολα πείθεται κάποιος που δεν έχει επαφή με τον χώρο πως πρόκειται για τρέιλερ ταινιών και όχι videogames. Ναι, τα γραφικά στο gaming έχουν πραγματοποιήσει εντυπωσιακή πρόοδο την τελευταία δεκαπενταετία, φτάνοντας στο σημείο να μας προσφέρουν gameplay με την ποιότητα… cinematics! Το λεγόμενο “wow factor” έχει ανέβει κατακόρυφα και τουλάχιστον ως προς τις εντυπώσεις η μάχη έχει κερδηθεί με το “καλημέρα σας”. Μήπως όμως αυτό δεν είναι αρκετό;

 

Το The Witcher III διαθέτει έναν κόσμο άξιο αναφοράς. Μερικές βόλτες αρκούν για να αισθανθείτε "τμήμα" του. Μία από τα ίδια και για το Skyrim το οποίο συνέχισε την καλή "παράδοση" που είχαν στην κατηγορία τα παιχνίδια της σειράς The Elder Scrolls.

 

Γιατί τέτοια κάψα με τα γραφικά; Ε;

 

Έστω λοιπόν ότι θέλουμε να μιλήσουμε για έναν τίτλο, να τον παρουσιάσουμε. Αν επιλέξουμε να το κάνουμε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ούτως ειπείν να αναφερθούμε στο κάθε γκρουπ χαρακτηριστικών του ξεχωριστά, ποια θα είναι αυτά τα τελευταία; Γραφικά, ήχος, σενάριο/πλοκή, χειρισμός και ένα ακόμα γενικού περιεχομένου, σωστά; Ακόμα κι αν ξεχνώ κάτι, ας εστιάσουμε σε αυτά που μόλις αναφέρθηκαν: ποιο πιστεύετε πως έχει εξελιχθεί περισσότερο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια; Σύμφωνοι, όλα έχουν προοδεύσει και αναπτυχθεί. Τα voiceovers, τα πάσης φύσεως εφέ και φυσικά τα soundtracks στον ήχο αγγίζουν πλέον την τελειότητα, επαγγελματίες σεναριογράφοι και σκηνοθέτες εμπλέκονται στις ΑΑΑ παραγωγές, την ώρα που οι προγραμματιστές “δίνουν ρέστα” όσον αφορά στον χειρισμό.

 

Αυτά όμως που πραγματικά κλέβουν την παράσταση είναι τα γραφικά, και εδώ που τα λέμε, όχι κι άδικα. Πάμε πάλι στο παράδειγμα του τρέιλερ: έχετε δύο-δυόμισι λεπτά για να τραβήξετε την προσοχή κάποιου και να τον κάνετε να θυμάται το προϊόν σας. Πώς θα το πετύχετε; Με ένα δυνατό soundtrack, ένα ενδιαφέρον κόνσεπτ ή μήπως χειρισμό με εντυπωσιακή απόκριση; Τα γραφικά είναι αυτά που θα σας χαρίσουν απλόχερα τις εντυπώσεις…

 

Το κακό με τον τομέα των γραφικών όμως, είναι πως έφτασε να αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για το αν ένα παιχνίδι θεωρείται καλό ή όχι. Όταν μιλάτε σε κάποιον για έναν τίτλο που δεν γνωρίζει π.χ., αναλογιστείτε τις πρώτες του αντιδράσεις; Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, σας ρωτά σε ποιο παιχνίδι μοιάζει, την ώρα που ψάχνει στο YouTube τρέιλερ για να χαζέψει. Ναι, ένα παιχνίδι με όμορφα περιβάλλοντα, λεπτομερείς χαρακτήρες, εντυπωσιακά εφέ και γενικώς αυτό που αποκαλούμε “next gen” γραφικά, “μετράει”, πώς να το κάνουμε, “γράφει” στο μάτι του παίκτη, τον προδιαθέτει για κάτι θετικό, κάτι εντυπωσιακό, κάτι αξιομνημόνευτο. Τι να τον κάνω όμως τον κόσμο που θα κάνει το σαγόνι μου να φύγει απ’ τη θέση του όταν αυτός θα είναι άδειος, χωρίς ζωή, παλμό και κίνηση; Τι έχουν στ’ αλήθεια να μου προσφέρουν τα λαμπερά πρόσωπα όταν δεν συνοδεύονται από προσωπικότητες και χαρακτήρες; Λυπάμαι αλλά έχω την αίσθηση ότι ιο εταιρείες μας “σερβίρουν” γραφικά, εφέ και λοιπά τζάντζαλα-μάντζαλα με την ίδια ευκολία που οι Ευρωπαίοι κατακτητές δώριζαν χρωματιστές πέτρες στους ιθαγενείς της Αμερικής προκειμένου να τους εντυπωσιάσουν, να κερδίσουν την ευμένειά τους και στο τέλος, να τους πάρουν ό,τι πολύτιμο είχαν.

 

Τα Walking Dead της Telltale είναι εξαιρετικά παραδείγματα χρήσης της τεχνητής νοημοσύνης στα videogames. Η αλληλεπίδραση με τους άλλους χαρακτήρες είναι το κάτι άλλο. Δοκιμάστε τα και θα καταλάβετε.

 

The real MVP

 

Αν με ρωτούσατε τι θα ξεχώριζα πρώτα απ’ όλα σε έναν τίτλο, θα σας μιλούσα για την τεχνητή νοημοσύνη ή, για να το εκφράσω με ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια, τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνεται το παιχνίδι στις κινήσεις μου, το “input” που του δίνω. Είναι πολύ βασικό, είτε παίζω Star Wars, είτε Forza, είτε FIFA, το παιχνίδι να με κάνει να αισθανθώ ότι βρίσκομαι “μέσα” σε αυτό, ότι αποτελώ κομμάτι του κόσμου του.

 

Σκεφτείτε το λίγο: η εμπειρία που προσφέρει εν τέλει ένας τίτλος εξαρτάται από το πόσο καλά καταφέρνει να βάλει τον παίκτη στα παπούτσια του ήρωά του –είτε εκείνος πολεμά goblins και εξωγήινους, είτε κλωτσάει μια μπάλα. Το λεγόμενο “immersion”, η “εμβάπτιση” δηλαδή του παίκτη μέσα στον κόσμο ενός τίτλου, είναι πρωτεύουσας σημασίας, σε διαφορετική περίπτωση μιλάμε για ένα παιχνίδι αδιάφορο. Πώς επιτυγχάνεται όλο αυτό; Όταν ο παίκτης αρχίζει και αντιλαμβάνεται πως καθετί που κάνει έχει αντίκτυπο στον κόσμο γύρω του, κάθε πράξη του δεν περνά απαρατήρητη, κάθε δράση έχει και αντίδραση.

 

Η τεχνητή νοημοσύνη είναι παράγων μείζονος σημασίας στο σύγχρονο gaming. Οι NPC που συναντάμε στο διάβα μας παίζοντας, ο τρόπος που μας συμπαραστέκονται στις μάχες οι σύντροφοί μας, το πώς μας περικυκλώνουν οι αντίπαλοι, η συμπεριφορά των άλλων οδηγών απέναντί μας, οι ιαχές του πλήθους καθώς ο χρόνος τελειώνει και η ομάδα μας/τους πασχίζει για το νικητήριο γκολ ή καλάθι, όλα αυτά και πολλά περισσότερα είναι τα στοιχεία που δίνουν ζωή σε έναν ψηφιακό κόσμο και μετατρέπουν την εμπειρία μας από εκείνον σε κάτι που θα θυμόμαστε για καιρό.

 

Τα παραπάνω δεν τα λέω για να υποβαθμίσω τα γραφικά, τις ερμηνείες, το σενάριο, τον χειρισμό ή την απόκριση ενός παιχνιδιού –κάθε άλλο. Κάθε στοιχείο ή τομέας, αν θέλετε, που ανέφερα στην αρχή του κειμένου πιστεύω πως είναι σημαντικός σε έναν τίτλο. Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω όμως, είναι πως κάποιοι εξ αυτών των τομέων κατέληξαν, λανθασμένα κατ’ εμέ, να είναι “πιο ίσοι” απ’ τους υπόλοιπους, διαμορφώνοντας έτσι όχι απλά μια άποψη που με τα χρόνια παγιώθηκε αλλά και ένα κοινό που εντυπωσιάζεται εύκολα, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Καλά τα γραφικά λοιπόν, τα επικά ορχηστρικά soundtracks, οι εμφανίσεις των σελέμπριτις και τα χολιγουντιανά εφέ, αλλά το πραγματικό “ζουμί”, όλα τα λεφτά βρίσκονται στην A.I., αυτόν τον τόσο υποτιμημένο κι όμως υπέροχα νευραλγικό τομέα.

 

Είναι αυτό που λένε για τα μάτια και τη ματιά: τι να τα κάνεις τα ωραία μάτια όταν απ’ τη ματιά λείπει η σπίθα…

[tigerarcan]

αναρωτιεμαι σε 50 χρονια πως θα ειναι.

[king2009]

Καλά τα γραφικά αλλά το gameplay είναι το σημαντικότερο σε ένα παιχνίδι. Λόγου αυτού παιχνίδια όπως pokémon ff μέχρι το 7 πούλησαν και αγαπηθηκαν από τον κόσμο ένω παιχνίδια με τέλεια γραφικά πήγαν χάλια λόγου κακού gameplay.

 

Καποια παιχνιδια που χωρις τρελα γραφικα καταφεραν να κανουν τη διαφορα:

 

Limbo

Machinarium

Valliant Hearts

Child Light

Journey

Brothers a tale of two sons

Flower

The Walking Dead της teltale

 

Ολα τα παραπανω ειναι ενα και ενα και το καθενα ειναι μοναδικο με τον δικο του τροπο.Το καθενα προσφερει μια εμπειρια που δεν θα βρεις στο Crysis/Call of duty και αλλα παιχνιδια που βασιζονται μονο στα γραφικα.

 

Υπαρχουν και αυτα που τα συνδιαζουν και τα 2 οπως last of us/uncharted/halo/mass effect/bioshock αλλα αυτα ειναι πολυ λιγα.

[cursedknot]

ε με τοσα 15 χρονα που δεν εχουν αγγιξει ουτε το πσ1 λογικο ειναι να θελουν μονο γραφικα τουμπανα.δεν εκτιμαει κανεις τιποτα πια κριμα.

[GrandGamer]

[pcos]

to atari ειχε τα καλυτερα γραφικα εβερ

[Chocobo]

Γραφικά>gameplay,story πλέον..Νιώθω πως και πολλά παιχνίδια έχουν χάσει τον χαρακτήρα τους για χάρη του action.Πολύ κακό για μένα που ψάχνω ένα Α σενάριο και όχι απλά προχοράω-βαράω παιχνίδι.

Προσωπικά ακόμα παίζω παιχνίδια σε emulator απο psx,n64,ps2.Αll time favorites FFVII,Zelda Ocarina of Time.Δεν νομίζω κανένα απο τα σημερινά παιχνίδια να το ξαναπαίξω στο μέλλον.

[ii_die_4]

Μην φτάνουμε και στην άλλη άκρη όμως..

 

Τα γραφικά ΠΑΝΤΑ θα είναι σημαντικά, τόσο για την ψυχαγωγία αλλα ακόμη και για το ίδιο το gameplay. 

 

Απλά οι παραπάνω από εμάς νιώθουν νοσταλγία από τα παιχνίδια που παίξαμε μικροί και για αυτό τα ισοπεδώνουμε όλα.

 

Τα γραφικά πρέπει να συνεχίσουν να γίνονται καλύτερα. Είναι προς όφελος όλων τον gamers. ΑΛΛΑ πρέπει να δίνετε και εξίσου σημασία και στο gameplay.

[sk8harddiefast]

Super Mario, tetris, pacman, ειναι αποδειξη οτι ενα παιχνιδι δεν θελει τρελα γραφικα για να ειναι εθιστικο.

[nemo23]

Πολλή ωραίο το άρθρο και θα συμφωνήσω απόλυτα στο... ''η εμπειρία που προσφέρει εν τέλει ένας τίτλος εξαρτάται από το πόσο καλά καταφέρνει να βάλει τον παίκτη στα παπούτσια του ήρωά του''.

Πρόσφατα συνάντησα ένα mmorpg το οποίο τα γραφικά του ήτανε άθλια και οι npc είχανε συμπεριφορά ζομπι... στην συνέχεια όμως αυτό που μέτραγε πραγματικά ήτανε κάποιες κινήσεις του χαρακτήρα που άλλαζε τον συνολικό χαρακτήρα του παιχνιδιού και σε έκανε να θες να δεις πως θα εξελιχθεί ο χαρακτήρας.

[supernino]

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που έπαιξα το Max Payne στις αρχές του 2000.Τέτοια παιχνίδια λείπουν σήμερα.

[j11h]

Αυτή την κουβέντα περί γραφικών-gameplay είχα πρόσφατα με ένα παλικάρι 18 χρονών. Του έλεγα πως ναι μεν καλή η μετά Crysis εποχή με τα γραφικά στο φουλ αλλά gameplay όπως του Far Cry το πρώτο, Wolfenstain το πρώτο, Medal Of Honor τα πρώτα, έχει αρκετό καιρό να δω.

Δεν θα ξεχάσω μάλιστα στο Far Cry που είχα φτάσει στα μισά μετά από μέρες με τρελό λιώσιμο και νόμιζα ότι ήταν ο τερματισμός, έλα όμως που ήταν το 50% του παιχνιδιού.

Όπως και να χει το άρθρο τα λέει πολύ όμορφα!

[j11h]

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που έπαιξα το Max Payne στις αρχές του 2000.Τέτοια παιχνίδια λείπουν σήμερα.

Τι μου θύμισες!!! Άλλο κάψιμο κι αυτό! Φοβερό για την εποχή του!

[king2009]

Καποια παιχνιδια που χωρις τρελα γραφικα καταφεραν να κανουν τη διαφορα:

Limbo
Machinarium
Valliant Hearts
Child Light
Journey
Brothers a tale of two sons
Flower
The Walking Dead της teltale

Ολα τα παραπανω ειναι ενα και ενα και το καθενα ειναι μοναδικο με τον δικο του τροπο.Το καθενα προσφερει μια εμπειρια που δεν θα βρεις στο Crysis/Call of duty και αλλα παιχνιδια που βασιζονται μονο στα γραφικα.

Υπαρχουν και αυτα που τα συνδιαζουν και τα 2 οπως last of us/uncharted/halo/mass effect/bioshock αλλα αυτα ειναι πολυ λιγα.

[ParafronGR]

Δείτε πόσοι γράφουν ότι δεν θα πάρουν καν το νέο Xbox αν το Rise of the Tomb Raider είναι κομπλέ από gameplay. Κακά τα ψέματα, τα γραφικά εξαρτώνται και από την τηλεόραση που έχει και ο άλλος και τη συνολική εμπειρία που θέλει να αποκομίσει από ένα παιχνίδι. Προσωπικά προτιμώ το gameplay και έχω απολαύσει πολλά παιχνίδια που ενώ έχουν "όρια" στα γραφικά και δεν έχουν ξεπατικωθεί τόσο καλά βλ LA Noire, είναι αστέρια σε gameplay/story.