Ροκ 60's - 70's

[Coscas]

1 hour ago, blueaegean said:

Caravan · Virgin On The Ridiculous

Το πρώτο live άλμπουμ των Caravan που βγήκε το 1974 ηχογραφημένο στο Theatre Royal, όπου οι Caravan έπαιξαν με την The New Symphonia Orchestra. Canterbury Scene και progressive rock με συμφωνικά ορχηστρικά περάσματα. Το τραγούδι του post, που δεν βρίσκεται σε άλλο δίσκο τους, θυμίζει σύνθεση του Bach. Αν μη τι άλλο το να "δέσει" μία μπάντα με μία 39μελή ορχήστρα δεν ήταν και το πιό εύκολο πράγμα.

Βασικό γκρούπ οι Caravan. Αν και όχι τόσο "pop". Μόνο το Frozen Rose είχε μπεί εδώ. Από τα γκρούπς, που ενώ έχουν το ταλέντο και μπορούν να γράψουν "pop" δεν το έκαναν

Πανέμορφο αυτό που έβαλες

25 minutes ago, blueaegean said:

Steeleye Span · Cam Ye O'er Frae France

Ας βαδίσουμε σε αχαρτογράφητα μονοπάτια... 

θα το λατρέψεις @Coscas

Οι Steeleye Span είναι ένα καταπληκτικό φολκ ροκ γκρουπ, ηλεκτρικό, που θα μπορούσε να ακουμπήσει και το progressive rock, δημιουργήθηκε το 1969 και μαζί με τους Fairport Convention ήταν υπεύθυνοι για μια αναβίωση της φολκ σκηνής εκείνα τα χρόνια, φολκ σκηνή που έχει γυρίσει ξανά στο προσκήνιο από το 2010 με διαφορετικούς ήχους βέβαια από νεότερα συγκροτήματα.

Θα ακούσουμε το Cam Ye O'er Frae France από την καταπληκτική φωνή της Μάντι Πράϊορ

Οχι αχαρτογράφητοι και οι Steeleye Span...Αν και έχεις εν μέρει δίκιο, γιατί εδώ δεν μπήκαν . Τους γνώριζα βρε (αλλοίμονο) και έχω ακούσει πολλά κομμάτια τους αν και δεν είμαι φανατικός λάτρης της φόλκ. Μόνο κάποιες εξαιρέσεις με συναρπάζουν

Το υπέροχο κομμάτι που έβαλες, είναι παραδοσιακό του 18ου αιώνα (έχω βάλει αρκετά παραδοσιακά)

Φυσικά, θα βλέπεις τεράστια κοινά (μην πω το ίδιο ακριβώς) με το To France του Oldfield που περιέργως αναφέρεται σαν δικό του (τουλάχιστον στην wiki). Kαι αυτό, δεν τον τιμά

Κι΄εβαλε και την Maggie Reilly στα φωνητικά...

Mike Oldfield & Maggie Reilly - TO FRANCE 

 

 

Επεξ/σία 3 Μαΐου 2020 από Coscas

[blueaegean]

Bob Seger & The Silver Bullet Band · Still The Same

Θυμήθηκα το τραγούδι Still The Same που έχει γράψει ο Bob Seger το 1978 όταν το άκουσα ενώ παρακολουθούσα την καταπληκτική σειρά στο Netflix “Ozark”.

Το κομμάτι ακούγεται σε μια χαρακτηριστική σκηνή ενός επεισοδίου που γίνεται μια κουβέντα μεταξύ των δύο πρωταγωνιστούν που υποδύονται ένα κυνικό ζευγάρι, Τζέισον Μπέιτμαν και Λόρα Λίνεϊ, πολύ καλοί ηθοποιοί και οι δύο. Ο πρωταγωνιστής Τζέισον Μπέιτμαν είναι ένας σύμβουλος επιχειρήσεων στο Σικάγο και στον ελεύθερο χρόνο του ξεπλένει χρήμα από ένα καρτέλ ναρκωτικών. Γίνονται κάποια περιστατικά που τον αναγκάζουν να φύγει και πηγαίνει στα “Οζαρκς”, εκεί αλλάζει το στυλ της ζωής του και της οικογένειας του.

Τα Όζαρκς βρίσκονται στο Μιζούρι, στα σύνορα με το Άρκανσο, είναι ένα τουριστικό θέρετρο αλλά στην πραγματικότητα είναι μια επαρχία με Rednecks και Hillbillies.

Η σειρά πραγματεύεται “το χρήμα που είναι το μέτρο σύγκρισης των επιλογών μας”.

 

 

Με αφορμή τα Όζαρκς, ας θυμηθούμε ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε σ’ αυτή την περιοχή την δεκαετία του ‘70 τους “The Ozark Mountain Daredevils”, με αρκετά άλμπουμ εκείνη την περίοδο παίζοντας southern, country, blues rock.

Έχω επιλέξει την επιτυχία τους “Jackie Blue”.

Το τραγούδι αυτό αγαπούν και οι φανς των εναλλακτικών ρόκερς “The Smashing Pumpkins” γιατί ήταν το αγαπημένο τραγούδι του αρχηγού τους Μπίλι Κόργκαν και το είχαν ηχογραφήσει το 1991 για το άλμπουμ Gish. Τελικά δεν το έβαλαν εκεί, το συμπεριέλαβαν αργότερα σε μια επανέκδοση του άλμπουμ Pisces Iscariot το 2012, ένα άλμπουμ που η αρχική του κυκλοφορία ήταν το 1994.

The Ozark Mountain Daredevils · Jackie Blue

 

 

Οι σάουθερν ρόκερς Hydra δημιουργήθηκαν στο τέλος της δεκαετίας του ’60 γύρω στο 1968 στην Georgia και ήταν ενεργοί μέχρι το 1977.

Έχτισαν τη φήμη τους παίζοντας κυρίως ως support στις μεγαλύτερες μπάντες της Southern rock όπως οι Lynyrd Skynyrd, Alman Brothers Band, ZZ Top, χωρίς ποτέ να “πιάσουν” την εμπορική επιτυχία που τους άξιζε.

Λίγες ευκαιρίες είχαν οι θαυμαστές τους να τους δουν live, παρά το μεγάλο ταλέντο που είχαν, όπως αφηγείται ο Edgar "Big Ed" Brimer, ο οποίος το 1971, ανέλαβε ως μάνατζερ και τεχνικός ήχου του γκρουπ.

Έβγαλαν 3 εξαιρετικούς δίσκους και εδώ θα ακούσουμε από τον 1ο τους ομώνυμο άλμπουμ το Miriam.

Hydra · Miriam

 

 

[blueaegean]

Martha Velez · Come Here Sweet Man

Η Μάρθα Βέλεζ έμεινε σχεδόν άγνωστη στο ευρύ κοινό συνέπεια της εποχής που έκανε το ντεμπούτο άλμπουμ της, που είναι ένα διαμάντι, με τα μεγαθήρια του blues rock, όταν κάθε ένας από αυτούς έβγαζε τα δικά του άλμπουμ. Δεν έκανε μεγάλη καριέρα στην μουσική. Όμως είχε κάτι που θα ζήλευε η κάθε τραγουδίστρια, αυθεντικότητα, αυθεντικότητα και τεράστιες φωνητικές δυνατότητες. Η φωνή της Βέλεζ είναι βαθιά αισθησιακή, δυνατή και επιθετική, θυμίζει την αείμνηστη Τζάνις, αλλά πιο κοντρολαρισμένη. Τα blues πολλά και διαφορετικού τύπου.

Η Μάρθα Βέλεζ είναι μια Αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια με καταγωγή από το Πουέρτο Ρίκο και την Ισπανία. Η εκπαίδευσή της άρχισε 5 χρονών με όπερα και μουσικό θέατρο. Σε ηλικία 12 ετών είχε πάρει υποτροφία σαν mezzo-soprano. Κατέχει master στην κλινική ψυχολογία και διδακτορικό στην πολιτιστική μυθολογία και στην ψυχολογία του βάθους.

Το 1969 κυκλοφόρησε το ανεπανάληπτο άλμπουμ Fiends & Angels, μια εξαιρετική ηχογράφηση όπου παρατάχθηκαν οι παρακάτω μουσικοί:

*Johnny Almond - saxophone (John Mayall, Mark-Almond)
*Brian Auger - organ (Brian Auger & Trinity, Oblivion Express)
*Dave Bidwell - drums (Chicken Shack, Savoy Brown)
*Duster Bennett - harmonica (Champion Jack Dupree, B.B.King)
*Jack Bruce - bass (Cream)
*Jim Capaldi - drums (Traffic)
*Eric Clapton - guitar (Cream, Blind Faith)
*Jeff Condon - horns (Mark-Almond)
*Rick Hayward - guitar (Mike Vernon, Christine Perfect)
*Spit James - guitar (Keef Hartley Band)
*Paul Kossoff - guitar (Free)
*Christine McVie - keyboards (Chicken Shack, Fleetwood Mac)
*Chris Mercer - saxophone (Keef Hartley Band, Juicy Lucy, John Mayall)
*Mitch Mitchell - drums (Jimi Hendrix, Roger Chapman, Eire Apparent)
*Terry Noonan - horns (Keef Hartley Band, Chicken Shack, Champion Jack Dupree)
*Bud Parkes - horns (Julie Driscoll, Alex Harvey, Wishbone Ash)
*Andy Silvester - bass (Chicken Shack, Savoy Brown, Chris Youlden)
*Derek Wadsworth - horns (Ginger Baker, Colosseum, Manfred Mann, Julie Driscoll)
*Blue Weaver - keyboards (Strawbs, Bee Gees, Keef Hartley Band, Roger Chapman, Grease Band,)
*Stan Webb - guitar (Chicken Shack, Savoy Brown, Champion Jack Dupree)
*Chris Wood - saxophone (Traffic, Jimi Hendrix, Shawn Phillips)

 

 

[Coscas]

3 hours ago, blueaegean said:

Martha Velez · Come Here Sweet Man

 

Το 1969 κυκλοφόρησε το ανεπανάληπτο άλμπουμ Fiends & Angels, μια εξαιρετική ηχογράφηση όπου παρατάχθηκαν οι παρακάτω μουσικοί:

*Johnny Almond - saxophone (John Mayall, Mark-Almond)
*Brian Auger - organ (Brian Auger & Trinity, Oblivion Express)
*Dave Bidwell - drums (Chicken Shack, Savoy Brown)
*Duster Bennett - harmonica (Champion Jack Dupree, B.B.King)
*Jack Bruce - bass (Cream)
*Jim Capaldi - drums (Traffic)
*Eric Clapton - guitar (Cream, Blind Faith)
*Jeff Condon - horns (Mark-Almond)
*Rick Hayward - guitar (Mike Vernon, Christine Perfect)
*Spit James - guitar (Keef Hartley Band)
*Paul Kossoff - guitar (Free)
*Christine McVie - keyboards (Chicken Shack, Fleetwood Mac)
*Chris Mercer - saxophone (Keef Hartley Band, Juicy Lucy, John Mayall)
*Mitch Mitchell - drums (Jimi Hendrix, Roger Chapman, Eire Apparent)
*Terry Noonan - horns (Keef Hartley Band, Chicken Shack, Champion Jack Dupree)
*Bud Parkes - horns (Julie Driscoll, Alex Harvey, Wishbone Ash)
*Andy Silvester - bass (Chicken Shack, Savoy Brown, Chris Youlden)
*Derek Wadsworth - horns (Ginger Baker, Colosseum, Manfred Mann, Julie Driscoll)
*Blue Weaver - keyboards (Strawbs, Bee Gees, Keef Hartley Band, Roger Chapman, Grease Band,)
*Stan Webb - guitar (Chicken Shack, Savoy Brown, Champion Jack Dupree)
*Chris Wood - saxophone (Traffic, Jimi Hendrix, Shawn Phillips)

Τι ονόματα! Μόνο εγώ λείπω από κει...χα χα!

Δεν την ήξερα. Σίγουρα την "καπέλωσε" η Joplin (που δεν μου αρέσει)

Ακουσα το Swamp Man και μου αρέσει περισσότερο από την Joplin

Ακούω και ένα reggae κομμάτι της το 1976 (και reggae rock βάζουμε εδώ ε;)

Ευχαριστώ blueaegean που μου την έκανες γνωστή

Σίγουρα θα έχει και άλλα ωραία τραγούδια. Θα την ψάξω

Martha Velez - Happiness (1976)

 

Και μιας καi μπήκε λευκή reggae, ας θυμηθώ ένα από τα πρώτα μου βινύλια (το 11ο μετά τους Zeppelin)

To εκπληκτικό Black and Blue των Stones που είχε το πολυαγαπημενο μου Hot Stuff

Παντοτινή απορία και ένστασή μου (και διαφωνία) ότι τo Hot Stuff, δεν είναι σκέτη funk. Εχει και στοιχεία reggae. Εγώ πάντως, πάντα το θεωρούσα κατ'εξοχήν reggae. Και απόδειξη ότι υπάρχει επιρροή reggae, είναι η διασκευή του Cherry Oh Baby και το Hey Negrita. Μετά ο Jagger συμμετείχε στο Bush Doctor του Peter Tosh

Θέλω τη γνώμη σας. Reggae ή σκέτη funk είναι το Hot Stuff; 

Τι να πρωτοβάλω από το Black And Blue;

Δεν θα βάλω το Hot Stuff, αλλά τα επόμενα 2 πιό αγαπημένα. Υπάρχει και αυτό το πανέμορφο Fool to Cry. Και το  Memory Hotel. Και το Melody...

The Rolling Stones - Hand of Fate (1976)

 

 

The Rolling Stones - Hey Negrita (1976)

 

Επεξ/σία 4 Μαΐου 2020 από Coscas

[blueaegean]

Πόσους κρυμμένους θησαυρούς έχουν 60s & 70s ρε παιδιά, ανεξάντλητους, άπειρους!

ακούστε ένα διαμαντάκι, ο αρχηγός του γκρουπ Λάρι Πιτσφορντ ήταν επαγγελματίας παλαιστής και μουσικός παρακαλώ

Beauregarde · I Got Something

 

 

[blueaegean]

Terje Rypdal · Dead Man's Tale (άσε το νεκρό να μπει)

Τέργε Ρίπνταλ (Terje Rypdal) είναι Νορβηγός κιθαρίστας, γεννήθηκε στο Όσλο στις 23/8/1947 και υπήρξε σημαντικό μέλος της Νορβηγικής τζαζ σκηνής.

Ο Ρίπνταλ φανερά επηρεασμένος από τον κιθαρίστα Χανκ Μάρβιν (Hank Marvin), στις αρχές της δεκαετίας του 1960 μπαίνει στο Νορβηγικό ροκ γκρουπ The Vanguards ως κιθαρίστας. Ακολουθούσαν το ύφος των γνωστών γκρουπ της εποχής: Beatles, Stones, Kinks.

Το 1967 επηρεασμένος από τον Jimi Hendrix σχηματίζει ένα κουαρτέτο τους The Dream και κυκλοφορούν το πρώτο ψυχεδελικό άλμπουμ στη Νορβηγία το Get Dreamy. Ένα πολύ όμορφο άλμπουμ, με βασικό συντελεστή στη σύνθεση του, τον Christian Reim στο πιάνο (πριν στους Public Enemies), τον Tom Karlsen στα ντραμς, τον Hans Marius Stormoen στο μπάσο, και τον Terje Rypdal στην ηλεκτρική κιθάρα, να κάνει μαγικά σόλα σε στυλ Jimi Hendrix στο καταπληκτικό “Ain't No Use use” το οποίο περιέχει και αρκετά στοιχεία τζαζ.

Και φτάνουμε στο 1968, χρονιά ορόσημο, όπου ηχογραφεί τον πρώτο του προσωπικό άλμπουμ με τίτλο “Bleak House” ένα διαμάντι της progressive jazz rock σκηνής. Ο Rypdal πάρα το νεαρό της ηλικίας του (21 ετών) δημιουργεί ένα καταπληκτικό, παράτολμο άλμπουμ με ροκ, φανκ, μπλουζ αυτοσχεδιασμούς και τζαζ αρμονίες.

Θα ακούσουμε το “αριστουργηματικό και ταυτόχρονα υπερφυσικό” Dead man’s tale
Terje Rypdal κιθάρα, φλάουτο, τραγούδι, Christian Reim κιμπορντς, Tom Karlsen ντραμς.

 

 

[blueaegean]

Larry Coryell · The Jam With Albert

Λάρι Κόριελλ (Larry Coryell).
Γεννημένος 2 Απριλίου 1943 στο Γκάλβεστον του Τέξας, δεν γνώρισε ποτέ τον βιολογικό του πατέρα, που ήταν μουσικός. Ανατράφηκε από τον πατριό του, έναν χημικό μηχανικό και τη μητέρα του, που τον ενθάρρυνε να μάθει πιάνο όταν ήταν τεσσάρων ετών, οπότε και άρχισε να παίζει πιάνο στην ηλικία των 4 ετών! Μεγάλωσε κοντά στο Σιάτλ, και όταν πέρασε στην εφηβεία ξεκίνησε την ενασχόληση του με την κιθάρα γιατί του άρεσε η rock μουσική. Άρχισε ιδιαίτερα μαθήματα κιθάρας και παράλληλα σπούδαζε δημοσιογραφία στο πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον.

Το 1965 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη όπου σπούδασε κλασική κιθάρα. Είχε επιρροές από τους Chuck Berry & Chet Atkins, τζαζίστες όπως ο John Coltrane & Wes Montgomery, αλλά και από τους Beatles, Byrds και Bob Dylan.

Ο Λάρι Κόριελλ ήταν τεράστιο κεφάλαιο, πρωτοπόρος και “Νονός” της Jazz Fusion ή Jazz Rock, αναμειγνύοντας τη Jazz με το Rock, τη Funk και το Blues.

Από την τεράστια δισκογραφία του, έχει ηχογραφήσει πάνω από 60 σόλο άλμπουμ στην καριέρα, επιλέγω από το ηχογραφημένο στη Νέα Υόρκη το 1969 άλμπουμ “Coryell”, την ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΗ γεμάτη “τζάζεμα ροκιά” ορχηστρικό κομμάτι “The jam with Albert”!!!

Έναν καταπληκτικό ρυθμό όπου παίζει απίστευτα πράγματα στην κιθάρα τόσο αρμονικά εμπλουτίζοντας τη με τα riff & τα solo, που μόνο ο Hendrix μπορούσε να τον κοντράρει… σεμινάριο για κάθε κιθαρίστα.

O Coryell, απεβίωσε τον Φεβρουάριο του 2017 σε ηλικία 73 ετών, στον ύπνο του από φυσικά αίτια.

 

[Coscas]

Και φτάνω στους 10cc... (ο 12ος δίσκος μου)

Με τον Graham Gouldman μέσα και τον Eric Stewart, συν τους άλλους 2 Godley και Creme....

Μορφές!

Τι να πεί κανείς γιά τους 10cc; Μιά διανοουμενίστικη έκδοση των Beatles ήταν και κάτι παραπάνω. Τότε, οι μορφές της Ροκ, "έχτιζαν"' και πήγαιναν παραπέρα

Οι πιό πολλοί βέβαια τους ξέρουν για το I'm Nοt In Love. ΕΠΟΣ!!! Αλλά, δεν ήταν μόνο αυτό. Και στο Greatest Hits 1972–1978 που αγόρασα (τότε το πήρα πιό πολύ γιά να έχω το Dreadlock Holiday), ανακάλυψα αυτό που όλοι οι δισκοκριτικοί έλεγαν γιά τους 10cc 

Λίγο βέβαια τα παραφούσκωναν (ήταν ικανοί να τους λένε και... καλύτερους των...Beatles), αλλά δεν παύουν να είναι ένα από τα καταλυτικότερα γκρούπς όλων των εποχών

Το ανώτερο σημείο που μπορεί να βρεθεί η Pop Rock (δεν πάει παραπέρα). Δλδ...στο στοιχείο μου 

Δηκτικοί, πανέξυπνοι στίχοι, εναλλαγές ήχων, υψηλό επίπεδο, πρωτοπορία.

10cc - Dreadlock Holiday (1978)

 

Οι αλλαγές, είναι συνεχείς. Χαρακτηριστικοί 10cc. Πανέξυπνοι στίχοι και δηκτικοί γιά χρηματιστήρια , γιά Rothschild κλπ, όταν τότε στην Ελλάδα πχ, δεν ξέραμε καν τι είναι χρηματιστήριο (που το μάθαμε...τρομάρα μας...)

Πιό επίκαιροι είναι σήμερα και προφητικοί

10 cc - The wall street shuffle (1974)

Από τα πιό χαρακτηριστικά (και γνωστά) κομμάτια τους. Ισως το σήμα κατατεθέν τους

10cc - Art for Art's Sake (1976)

 

Από τα πιό αγαπημένα μου. Αν και ΟΛΑ τα τραγούδια του Hits , άνετα μπαίνουν σαν κλασσικά εδώ (Donna...μιά ωδή στο Oh Darling των Beatles, το Good Morning Judge (το αγαπημένο μιάς φίλης), το Rubber Bullets, το The Dean and I (Ντίνο με λένε...χα χα!), το σατυρικό Life Is a Minestrone (άψογη περιγραφή), το υπέροχο I'm Mandy Fly Me!!!

Και φυσικά, όλη τους η δισκογραφία. Την ακολούθησα πιστά μέχρι το Ten out of 10 το 1981

Ανετα ανοίγει κανείς thread μόνο γιά 10cc

Οταν μιλάς γιά αγάπη... έξυπνα

10cc - The Things We Do for Love (1977)

 

 

Επεξ/σία 13 Μαΐου 2020 από Coscas

[lukaslegros]

Η ροκ μουσική είναι μέρος της ζωής μου. Μου αρέσει να χρησιμοποιώ ροκ μουσική ως ήχο κλήσης του τηλεφώνου μου.

[blueaegean]

 

[Coscas]

On 17/05/2020 at 12:44, blueaegean said:

Felt - World (1971)

 

Πώς και την πάτησες έτσι εσύ;  Ξέρω ότι κάνεις search το νήμα πρίν ποστάρεις και δεν βάζεις κομμάτια που έχουν μπεί. Συγχωρεμένος όμως... (τα 2 τραγούδια τους που είχα βάλει, το Destination και το Weepin' Mama Blues, θα τα ξέρεις ε;)

Ωραίοι οι Felt! (που καμμία σχέση με τους Felt των 80's)

Και πάω στον 13ο (και καθόλου γρουσούζικο) δίσκο μου στα 70's...Πρέπει να τον αγόρασα το 1979-80

Tώρα...τι να πω γι' αυτόν;...Απλά δίσκος; Οχι!

Δισκάρα! Ναί!

Ο πιό εμπορικός δίσκος όλων των εποχών μέχρι τα 90's; Ναί!

Από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών; Ναί! 

Μιλάμε γιά το Rumours!

Εχουν γραφτεί πάρα πολλά γιά αυτό το κομψοτέχνημα Τέχνης

Ενας συνδυασμός ποπ, ροκ, με τρομερή παραγωγή, καθαρογραμμένο βινύλιο, διαμαντένιο ήχο, όπου το κάθε τραγούδι, είναι πιό καλό από το προηγούμενο

Ακόμα και νεώτεροι (μη φανατικοί γνώστες της Ροκ), ξέρουν τραγούδια από τον δίσκο (τα The Chain και Oh Daddy)

Mε την Stevie Nicks να γοητεύει

Την Christine McVie να συνθέτει και να ερμηνεύει όπως ποτέ άλλοτε

Ο Lindsey Buckingham να φτάνει κορυφαία επίπεδα ως συνήθως

Ο ντραμίστας και ιδρυτής Mick Fleetwood, να παίζει σαν ηλεκτρική ντράμς

Ο John McVie, να κεντάει με το μπάσσο, που κι΄αυτό ακούγεται λες και ήρθε νέα εποχή στον ήχο (όσοι άκουσαν το LP τότε, καταλαβαίνουν τι εννοώ)

Μπορεί να γράφει κανείς ατέλειωτες ώρες γιά το Rumours και να μην έχει πεί τπτ 

Ενα LP - ΕΠΟΣ από τα 70's, που ακούγεται σαν concept

Οταν ακούς αυτόν τον δίσκο, νοιώθεις ο χρόνος να έχει κολλήσει στα 70's και στην αιωνιότητα. Σου φέρνει τα χρώματα και τις μυρωδιές της εποχής. Είναι σαν ένας φόρος τιμής σε μιά δεκαετία που θα τελείωνε σε λίγα χρόνια (τι λίγα δλδ...η disco και το punk ήδη κάλπαζαν) 

Και το δυσκολότερο τώρα...να ξεχωρίσεις τραγούδια. Αδύνατον! Ακούγεται όλος ο δίσκος και το να βάλει κανείς επιλογές, είναι Ύβρις

Οπότε, μπαίνουν τα τραγούδια με τη σειρά (αν και λείπει από την playlist το Gold Dust Woman. Το βάζω ξεχωριστά)

Fleetwood Mac - Rumours (Full Album) - 1977

 

 

Fleetwood Mac - Gold Dust Woman (1977)

 

 

[Coscas]

Και πάμε στον 14ο δίσκο (θα καταλάβατε ότι βάζω τα LP's των 70's που αγόρασα, γιά να μπορούν να μπούν εδώ και τα γνωστά ΕΠΗ της εποχής)  

Από το 1978-1979, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, ήταν το Spirits In Thε Night των Manfred Mann's (τότε ακόμα δεν ήξερα ότι είναι του Springsteen)

Αγκαλιά στο κρεβάτι πρίν κοιμηθώ, με το κασετοφωνάκι μου και 3 τραγούδια να παίζουν (μαζί και το Spirits In The Night. Τα άλλα 2 το Money των Floyd και το Baby Come Back των Player)

Γιά φόρο τιμής, αγόρασα το Nightingales and Bombers του 1975 κάπου το 1980

Τι άλμπουμ! Μπήκα στα χωράφια της ηλεκτρονικής Art Rock. Kάτι σαν Floyd, αλλά πιό pop rock

Και φυσικά κι΄αυτός ο δίσκος σαν concept. Eκείνη την εποχή, δεν αστειεύονταν με την ποιότητα

Manfred Mann´s Earth Band - Spirits in the Night (1975)

 

Μετά το Spirits In the Night, αγάπησα το Visionary Mountains (διασκευή στην Joan Armatrading)

Οι Manfred Mann, έκαναν τις καλύτερες διασκευές. Από τις ελάχιστες φορές στην Μουσική, που η διασκευή ακούγεται καλύτερα από το πρωτότυπο

Manfred Mann´s Earth Band - Visionary Mountains (1975)

 

1η φορά άκουγα "μερακλώματα" σε ηλεκτρονική Ροκ. Μόνο ο Mann μπορούσε να τα κάνει τόσο πετυχημένα ως μεγαλος κημπορντίστας

Manfred Mann's Earth Band - Crossfade (1975)

 

Τι κάνει από το 1:50 και μετά...Σαν να μιλάει με τα keyboards

Manfred Mann's Earth Band - As Above So Below (1975)

 

 

[Coscas]

16ο βινύλιο (το 15ο ήταν μιά συλλογή του 1978 που είχε το Baby Come Back των Player που έπρεπε να το έχω σε βινύλιο)

Ποιός δεν ξέρει τα Holiday και Always Somewhere;

Το LP Lovedrive, που έκανε γνωστούς τους Scorpions στην Ελλάδα (ίσως και στον κόσμο). Λίγοι τότε ξέραμε ότι ήταν στα πράγματα από το 1972 και ότι ιδρύθηκαν το 1964

Το καλό όταν έχεις το LP, είναι ότι προσέχεις τραγούδια που δεν θα πρόσεχες αν περίμενες να παιχτούν από το ράδιο ή την tv τότε

Scorpions -  Another Piece Of Meat (1979)

Scorpions - Coast to Coast (1979)

Ισως από τα πρώτα hard rock reggae

Scorpions - Is There Anybody There (1979)

 

 

Επεξ/σία 5 Ιουνίου 2020 από Coscas

[Coscas]

Ο 17ος και ο 18ος δίσκοι, δεν πιάνονται...

Ο ένας είναι David Cassidy και ο άλλος, ξεπερνάει το όριο των 70's (Dire Straits ενημερωτικά ήταν, το Making Movies του 1980)

Του Cassidy δεν πιάνεται γιατί ήταν ειδική περίπτωση και έχω όλη την δισκογραφία του. Εξ' άλλου, το πρώτο μου βινύλιο ever ηταν το Greatest Hits του 

Ο 19ος, ήταν μιά συλλογή με hits 60-70 (από τότε είχα κόλλημα με τις 2 αυτές δεκαετίες)

 

 

Bob Dylan  -  Lay Lady Lay

Santana  -  Black Magic Woman    

Chicago)  -  I'm A Man

The Byrds -  Turn Turn Turn 

Blood, Sweat And Tears -   Spinning Wheel

Redbone  -  The Witch Queen Of New Orleans    

Lynn Anderson  -  Rose Garden

Christie  -  Yellow River

Scott McKenzie -   San Francisco

The Zombies  -  Time Of The Season

Paul Revere & The Raiders -   Let Me

Pacific Gas & Electric  -  Are You Ready?

 

 

Christie με το Yellow River, ίσως το μόνο που ήξερα καλά στα 70's

Δεν μπορώ να πω ότι οι περισσότερες επιλογές τραγουδιών μου πολυάρεσαν

Dylan είχα καλύτερα τραγούδια σε κασσέττες. Εχω και το Blood On The Tracks σε βινύλιο 

Chicago λάτρευα το If You Leave Me Now. 

Blood, Sweat And Tears προτιμούσα το I Love You More Than You'll Ever Know

Αυτά που με συγκλόνισαν και έπαιζαν συνέχεια, ήταν το San Francisco και το Time Of The Season. Οι Zombies , πολύ αργότερα, έγιναν ένα από τα πιό αγαπημένα μου συγκροτήματα. Εχω βάλει εδώ τα διαμάντια τους και στο ξεκίνημα του thread

Η πλάκα είναι ότι δεν έχει μπεί εδώ το San Francisco...Ελεος δλδ...

Scott McKenzie - San Francisco (1967)

 

Πολύ γνωστό κομμάτι στα 60's. Δεν έχει μπεί και έχουν μπεί άλλα τους τραγούδια αριστουργήματα

Paul Revere and the Raiders - Let Me (1969)

 

Τιμής ένεκεν και αιώνιο "μαράζι" αυτό το άσμα. Νομίζω ότι ούτε 1 συλλογή τους που πήρα αργότερα το είχε μέσα. Δεν το έχω πουθενά. Αρχισε τις βλακείες μετά ο Cetera και τους έφαγε η μαρμάγκα τους Chicago

Τραγούδι ΕΡΩΤΑΣ!

Chicago - If You Leave Me Now (1976)

 

Επεξ/σία 10 Ιουνίου 2020 από Coscas

[NovaLacertae]

Στις 30/5/2020 στις 11:26 ΠΜ, Coscas είπε

Και πάμε στον 14ο δίσκο (θα καταλάβατε ότι βάζω τα LP's των 70's που αγόρασα, γιά να μπορούν να μπούν εδώ και τα γνωστά ΕΠΗ της εποχής)  

Από το 1978-1979, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, ήταν το Spirits In Thε Night των Manfred Mann's (τότε ακόμα δεν ήξερα ότι είναι του Springsteen)

Αγκαλιά στο κρεβάτι πρίν κοιμηθώ, με το κασετοφωνάκι μου και 3 τραγούδια να παίζουν (μαζί και το Spirits In The Night. Τα άλλα 2 το Money των Floyd και το Baby Come Back των Player)

Γιά φόρο τιμής, αγόρασα το Nightingales and Bombers του 1975 κάπου το 1980

Τι άλμπουμ! Μπήκα στα χωράφια της ηλεκτρονικής Art Rock. Kάτι σαν Floyd, αλλά πιό pop rock

Και φυσικά κι΄αυτός ο δίσκος σαν concept. Eκείνη την εποχή, δεν αστειεύονταν με την ποιότητα

Manfred Mann´s Earth Band - Spirits in the Night (1975)

Μετά το Spirits In the Night, αγάπησα το Visionary Mountains (διασκευή στην Joan Armatrading)

Οι Manfred Mann, έκαναν τις καλύτερες διασκευές. Από τις ελάχιστες φορές στην Μουσική, που η διασκευή ακούγεται καλύτερα από το πρωτότυπο

Manfred Mann´s Earth Band - Visionary Mountains (1975)

1η φορά άκουγα "μερακλώματα" σε ηλεκτρονική Ροκ. Μόνο ο Mann μπορούσε να τα κάνει τόσο πετυχημένα ως μεγαλος κημπορντίστας

Manfred Mann's Earth Band - Crossfade (1975)

Τι κάνει από το 1:50 και μετά...Σαν να μιλάει με τα keyboards

Manfred Mann's Earth Band - As Above So Below (1975)

Με την ευκαιρία να βάλω και εγώ ένα πολύ αγαπημένο μου κομμάτι τους
Manfred Mann's Earth Band - Solar Fire