Σαν σήμερα [17/08/1982]: H Philips παρουσιάζει το πρώτο Compact Disk (CD)

[gdriver]

η τεχνολογία εγγραφής δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την αναλογικότητα ή ψηφιακότητα (ας πούμε) του μέσου. το dat έγραφε σε μαγνητική ταινία και ήταν ψηφιακό. το ότι πέρασε σε οπτική τεχνολογία έγινε για λόγους διάρκειας στο χρόνο σε σχέση με τις μαγνητοταινίες. επίσης για όσους ξέρουν , το dat στην δύση της ζωής του είχε πολύ ανώτερο ήχο από αυτή του cd. όμως ένα μέσο πρέπει να είναι φιλικό και στο χρήστη. αλλιώς θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε ακόμα γραμμόφωνα.

επίσης δεν υπάρχει μέσο ψηφιακό που ο ήχος του να μη φτάνει αναλογικός στα αυτιά μας. πολύ απλά γιατί τα αυτιά μας δεν ακούνε πληροφορία (01001001001001) αλλά αναλογικό ήχο. επομένως αναφορές σε ψηφιακά ηχεία που βλέπω σε κουτιά είναι καθαρώς παραπλανητικά.

το μόνο που άλλαξε στους ενισχυτές, είναι οι συνδέσεις που τώρα συμπεριλαμβάνουν και οπτικές , ομοαξονικές και ούτω καθεξής.

τέλος στο σύμπικτο δίσκο (cd) δεν γινόταν ηλεκτρομαγνητικώς η εγγραφή. το μόνο μέσο που το έκανε αυτό ήταν το minidisc και όχι το cd.

για περισσότερες πληροφορίες

http://www.ipet.gr/digitech2/index.php?option=com_content&task=view&id=101&Itemid=73

Επεξ/σία 22 Αυγούστου 2014 από gdriver

[macodin]

gdiver: Τι εννοείς δεν γίνεται ηλεκτρομαγνητικά; αφού χρησιμοποιούμε οπτική δέσμη η οποία είναι πολωμένη σε συγκεκριμένη συχνότητα.

 

Για το dat  θα συμφωνήσω ότι ήταν καλύτερο από το cd.

 

 

 

"Τόσο στους υπολογιστές όσο και σε οποιοδήποτε άλλο ψηφιακό σύστημα, η κυματομορφή του σήματος εναλλάσσεται μεταξύ δύο επιπέδων τάσης (0 και 4,8V) οι οποίες αναπαριστούν αντίστοιχα τις δύο τιμές του δυαδικού συστήματος (0 και 1).Έτσι, αναφερόμαστε σε αυτή τη κυματομορφή ως ψηφιακό σήμα παρ' όλο που πρόκειται για μια αναλογική κυματομορφή τάσεως. Το ονομάζουμε ψηφιακό διότι εναλλάσσεται μεταξύ δύο σταθερών καταστάσεων". (Από βίκι).

 

h34a: Δεν μιλούσα για το εύρος της δυναμικής περιοχής των σι-ντι (20hz-22.5khz), αλλά για την συχνότητα του λέϊζερ που κακώς την είπα φάσμα και σε μπέρδεψα. Ωστόσο, η κύρια κριτική μου ήταν στην ακρίβεια του μηχανισμού ανάγνωσης μεταξύ των δύο, αλλά μπορεί η πραγματικότητα να με ξεπερνάει, αφού έχω να ασχοληθώ με τεχνικές λεπτομέριες μια πενταετία περίπου.

Για τα υπόλοιπα ανοίγεις κάποια θέματα τα οποία χωράνε πολύ συζήτηση αλλά δεν έχω τόσο χρόνο.

 

Σε γενικές γραμμές και όχι αναλυτικά, έχω να πω τα εξής:

 

Δεν έχουν εφέ τα μηχανάκια από μια κατηγορία τιμής και πάνω (περίπου 1000-1500 ευρώ) ούτε καν μπάσα πρίμα και ο λόγος είναι ότι αυτά τα κουμπιά τονικότητας μετατρέπουν το ακουστικό σήμα σε τετραγωνικό παλμό, δηλαδή οι καμπύλες στο πάνω και κάτω μέρος της συχνότητας μετατρέπονται σε σκαλοπατάκια, οπότε το φυσικό μουσικό σήμα ( κυματομορφή) πάπαλα!, πάει περίπατο.

 

¨Εχει σημασία ο χώρος εγκατάστασης, γιατί εάν δεν υπάρχει για να στηθεί σωστά το σύστημα, τότε δεν υπάρχει λόγος και να δώσουμε τα λεφτά μας σε κάτι ακριβό επειδή ΔΕΝ θα παίξει καλύτερα από ένα πάρα πολύ φθηνότερο. Εάν δεν χρησιμοποιήσουμε τις κατάλληλες βάσεις για τα ηχεία και τα βάλουμε όπου υπάρχει χώρος (βιβλιοθήκη, σκρίνιο κτλ) και εάν οι ενισχυτές σιντί τροφοδοτικά κτλ καθίσουν πάνω σε τραπεζάκια ή παρεμφερείς ξυλοκατασκευές τότε έχουμε ένα σύστημα χωρίς μηχανικές γειώσεις, κακοστημένα ηχεία και ένα σωρό προβλήματα εικόνας σκηνής, ήχου κτλ και άρα πεταμένα λεφτά, μπορούμε δηλαδή και με λιγότερα για ίδιο ήχο χωρίς να ξοδευτούμε.

 

Οι συσκευές που παίζουν όλα τα είδη, οι all weather δηλαδή, είναι μια λύση. Από την άλλη βέβαια δεν κάνουν τίποτα πολύ καλά.

Η προσωπική μου εμπειρία μου φέρνει στην μνήμη μηχανάκια άγευστα, άοσμα, άχρωμα χωρίς προσωπικότητα. Παρ' όλ' αυτά είναι μια λύση.

 

Οι συσκευές που δεν παίζουν όλα τα είδη από την άλλη δεν σημαίνει κακός ήχος όταν τοποθετήσουμε μουσική που δεν "συμπαθούν".

¨Ενα  Audio Research για παράδειγμα το οποίο παίζει υποδειγματικά την κλασική μουσική και τα φυσικά όργανα και δεν "πιάνει" τον ίδιο βαθμό απόδοσης στην εναλακτική ροκ ή ψυχεδέλεια, δεν σημαίνει ότι δεν θα μείνεις άναυδος από την ροκ αναπαραγωγή που θ' ακούσεις. Στην κυριολεξία άναυδος. Άλλο το τι παίζει καλύτερα και άλλο δεν παίζει σωστά ή πολύ καλά. Το δεν παίζει καλά κάτι, στις σοβαρές εταιρίες, δεν υπάρχει. Έχει άλλο νόημα γι' αυτές το: "προτιμώ αυτή τη μουσική" (για τα μηχανάκια μιλάω), από ότι για τις φθηνότερες.

 

Θα κλείσω εδώ λέγοντας πως ναι, έχουν όλες οι ερωτήσεις την σημασία τους και άλλες τόσες και άλλες τόσες και άλλες...

Το νόημα εδώ είναι ότι ψάχνουμε να βρούμε την ισσοροπία μεταξύ χρήσης και τιμής.

Ξέρω άτομα που θέλουν το σύστημα να ροκάρει όλη μέρα και να σείεται το σπίτι από τα θεμέλια, και καλά κάνουν.

Αυτό που λέω είναι ότι σ' αυτές τις περιπτώσεις μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς πολλά έξοδα και τεράστιους ενισχυτές και εξειδικευμένα χάι φάι συστήματα.

Γι' αυτό ακριβώς γίνονται οι ερωτήσεις, για να δούμε τη χρήση, ώστε να μη χρειαστεί να δώσουμε παραπάνω χρήμα, για ένα σαφώς καλύτερο σύστημα βέβαια. του οποίου όμως τα καλύτερα χαρακτηριστικά του δεν θα τα ακούσουμε ποτέ εξ αιτίας της έλλειψης χώρου, κακού στησήματος, κακού ρεύματος (σχεδόν σε όλη την Ελλάδα), κοινής γείωσης του ρεύματος του συστήματος με του σπιτιού, άχρηστων ή φθαρμένων δίσκων ή σιντί (από περιοδικά κτλ), κλπ

 

Χαιρετώ εδώ για την ώρα.

Επεξ/σία 22 Αυγούστου 2014 από macodin

[h34a]

macodin όταν λέω εφέ δεν εννοώ τα μπάσα, πρίμα, equalizer και τέτοιες παρόμοιες βλακείες (τέτοιες λειτουργίες τις βρίσκω απαράδεκτες ακόμα και στα πολύ φτηνά μοντέλα), αλλά τον λίγο διαφορετικό ήχο που βγάζουν από το τρόπο κατασκευής τους οι διάφορες συσκευές.

Θα διαφωνήσω 100% με τις "all weather" συσκευές, πριν από μερικά σχόλια είχαμε πει πως μεγάλο προσόν ενός καλού συστήματος είναι να εξαφανίζει τη παρουσία του και να παίζει την αρχική ηχογράφιση όσο πιο πιστά γίνεται, άσχετα με το περιεχόμενο αυτής, τώρα ακούγεται λίγο παράδοξο και σε αντίθεση με πριν εάν οι καλύτερες συσκευές προτιμούν ορισμένα είδη μουσικής και κάνουν, έστω και ελάχιστα, αισθητή τη παρουσία τους σε μερικά άλλα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να έχουν δυνατό ηχοσύστημα που να ακούγεται σε όλη τη γειτονιά και να δονείται όλο το σπίτι (εκτός από μερικούς βαρεμένους που προτιμούν κάτι π.χ. σε στυλ Sennheiser, για να διαλογίζονται), αλλά το να δονείται απλά το σπίτι δε κάνει τη μουσική εμπειρία, θα μπορούσαν να είχαν αγοράσει ένα κομπρεσέρ ή κάτι παρόμοιο. Έχω ακούσει τα συστήματα διαφόρων γνωστών και αγνώστων που ένοιωθαν απέραντη υπερηφάνεια για τα απόλυτα στερεο-φονικά τους που θα έδερναν και θα εκμηδένιζαν οποιοδήποτε άλλο, αλλά παρόλο τον ομολογουμένως εντυπωσιακό ήχο τους, μετά από ένα λεπτό ακούγονταν απόλυτα βαρετά και χωρίς νόημα για μένα. Το ντουπ-ντουπ-γκουπ-γκουπ δεν είναι αρκετό για να ροκάρεις (ή να clubάρεις κλπ.)

Ο κόσμος της μουσικής είναι γεμάτος με μύθους, δε ξέρω γιατί θα πρέπει μια ζωή να τους έχω στο σβέρκο μου και να τους παίρνω σοβαρά. Και στο Ελλαδιστάν που ζούμε είναι ακόμα χειρότερα, περισσότεροι μύθοι και περισσότερα λαμόγια και μουσικά γκέτο κάθε είδους.

[ntg1980]

Αυτό πάντως που ΔΕΝ αντέχω τα τελευταία χρόνια, είναι το κακό mastering του ήχου στα CD - Κοινώς το γνωστό Loudness War!
Κι εκεί για μένα δεν παίζει πλέον ρόλο αν ακούω LP, CD ή mp3, όταν με πιάνει πονοκέφαλος από την κάκιστη ποιότητα ήχου ορισμένων original albums. Μπορώ να φέρω άπειρα παραδείγματα από γνήσια CD που αγόρασα, κι αναρωτήθηκα αν φταίνε τα ηχεία μου που ακούγεται ΤΟΣΟ χάλια ο ήχος!

Και δεν αναφέρομαι μόνο σε παλιότερα albums που πολλές φορές το Digital Remastering αντί να βελτιώσει τον ήχο, τον καταστρέφει, αλλά και σε νέες κυκλοφορίες.

[h34a]

Αυτό πάντως που ΔΕΝ αντέχω τα τελευταία χρόνια, είναι το κακό mastering του ήχου στα CD - Κοινώς το γνωστό Loudness War!

Κι εκεί για μένα δεν παίζει πλέον ρόλο αν ακούω LP, CD ή mp3, όταν με πιάνει πονοκέφαλος από την κάκιστη ποιότητα ήχου ορισμένων original albums. Μπορώ να φέρω άπειρα παραδείγματα από γνήσια CD που αγόρασα, κι αναρωτήθηκα αν φταίνε τα ηχεία μου που ακούγεται ΤΟΣΟ χάλια ο ήχος!

 

Και δεν αναφέρομαι μόνο σε παλιότερα albums που πολλές φορές το Digital Remastering αντί να βελτιώσει τον ήχο, τον καταστρέφει, αλλά και σε νέες κυκλοφορίες.

Επισκέπτομαι τακτικά δισκάδικα και άλλα καταστήματα που πουλάνε cd και dvd και αγοράζω αρκετούς δίσκους κάθε χρόνο. έχω στη συλλογή μου μερικούς τέτοιους με υπερβολικό loudness. Υπάρχουν πολλοί που τους αρέσει αυτό το εφέ και μοιραία οι εταιρίες το προωθούν. Εμπορικό κόλπο, συνήθως εφαρμόζεται σε δίσκους με trendy μουσική, αλλά και μερικοί παλιοί κλασσικοί δίσκοι δε γλυτώνουν μερικές φορές.

[macodin]

Νόμιζα ότι το ξεκαθαρίσαμε αυτό h34a και η κουβέντα "ανέβηκε σκαλοπάτι",  δεν παρεμβαίνουν τα μηχανήματα στην μουσική, η συζήτηση κάνει κύκλο γιατί χάσαμε το νόημα και κοιτάμε τις λέξεις. Χαρακτήρα εννοούμε μουσικό χαρακτήρα (music's performance presentation), όχι παρεμβολή του συστήματος στο μουσικό γεγονός. Φαντάσου τους μηχανικούς ήχου και τον άνθρωπο πίσω από την κονσόλα, να ηχογραφούν  2 και 3 φορές την ίδια μπάντα πάνω σε ένα συγκεκριμένο set  κομματιών, με ελαφρά παραμετροποιημένες τιμές των φίλτρων ειδόδου της εγγραφής. Θέλω να πω ότι καμία από τις 2-3 εγγραφές δεν είναι λάθος, ο παραγωγός είναι αυτός που "οδηγεί" τους μηχανικούς και tune-άρει το τελικό αποτέλεσμα μέσω αυτών, ώστε να πάρει το presentation που έχει στο μυαλό του. Φαντάσου λοιπόν τα μηχανάκια με "χαρακτήρα" στη θέση του παραγωγού.

 

(Κοίτα, είμαι γραμμένος στο site 3 έτη, "μπαίνω" 2-3  φορές την εβδομάδα περίπου όταν μου το επιτρέπει ο χρόνος, και πριν από αυτό το ποστ είχα ανεβάσει δύο σχόλια μόνο. Δεν έχω-είχα την ανάγκη ούτε να διδάξω (δεν δύναμαι), ούτε να επιβάλλω την γνώμη μου σε κανέναν. Το ότι ποστάρισα εδώ, "διακρίνοντας" και συμπυκνώνοντας από την συσσωρευμένη εμπειρία μου κάποια ελάχιστα, μείζονα όμως  θέματα του χάι-φάι,  έγινε από την αγάπη που έχω στο audio, και ήθελα να μοιραστώ την όποια μικρή, ελάχιστη γνώση που έχω πάνω στο αντικείμενο καλοπροαίρετα. Μπορεί όμως να είμαι κάκιστος εκτιμητής του ήχου και να έχω ένα σωρό κολλήματα, οπότε ό,τι έγραψα προηγουμένως, να μην έχει ανταπόκριση στην πραγματικότητα. Κατόπιν τούτων, ήρθε η ώρα να αναχωρίσω από την ευχάριστη, είναι η αλήθεια, συντροφιά, και να μπω στο καβούκι μου. Σ' ευχαριστώ και 'σένα και τους άλλους για την ανταπόκριση και την κουβέντα που είχαμε. Φεύγω σοφότερος από τις παρατηρήσεις σας! Να 'στε καλά! )

[ntg1980]

Επισκέπτομαι τακτικά δισκάδικα και άλλα καταστήματα που πουλάνε cd και dvd και αγοράζω αρκετούς δίσκους κάθε χρόνο. έχω στη συλλογή μου μερικούς τέτοιους με υπερβολικό loudness. Υπάρχουν πολλοί που τους αρέσει αυτό το εφέ και μοιραία οι εταιρίες το προωθούν. Εμπορικό κόλπο, συνήθως εφαρμόζεται σε δίσκους με trendy μουσική, αλλά και μερικοί παλιοί κλασσικοί δίσκοι δε γλυτώνουν μερικές φορές.

Ένα απ'τα χειρότερα albums από άποψη loudness war που αγόρασα, είναι το Ceremonials από Florence + the Machine.

Αν γράψεις Ceremonials Florence Loudness War στο google, θα βρεις άπειρα topics με το συγκεκριμένο θέμα!

Αναρωτήθηκα μάλιστα αν το ακούσανε πριν το "πετάξουν" στην αγορά, κι αν τους άρεσε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα! Ορισμένα κομμάτια (πχ το Shake it out) ακούγονται ακόμη και σε χαμηλή ένταση χάλια. Το αστείο είναι πως το ίδιο κομμάτι στο videoclip δεν ακούγεται έτσι! Άρα οδηγούμαστε στο αποτέλεσμα πως για κάποιον συγκεκριμένο λόγο οι εταιρίες ακολουθούνε τη συγκεκριμένη τακτική μόνο στα CD, μ'αποτέλεσμα ο ήχος (κυρίως) στα ρεφρέν να μην μπορεί "να ανασάνει"!

 

Για παλιά κλασικά albums (όλα τα remasters των Roxette, το Nevermind των Nirvana και σχεδόν όλα τα albums των ABBA) καλύτερα ας μην τα αναφέρω καθόλου... Tα drums του Smells like teen spirit στο Deluxe Edition του Nevermind ακούγονται σαν χτυπήματα πάνω σε τενεκέδες! Tα πρώτα 2 reviews στο amazon.co.uk τα λένε όλα.

[h34a]

ntg1980 Συνήθως αποφεύγω να κάνω τις παρακάτω δηλώσεις, αλλά με την ευκαιρία του προηγουμένου σχολίου σου παίρνω το θάρρος να πω κάτι που το έχω συζητήσει μερικές φορές με γνωστούς μου ή διαφόρους τυχαίους ανθρώπους και ξέρω ότι οι περισσότεροι θα διαφωνήσουν μαζί μου πλήρως. Για μένα οι Florence είναι τυπικό παράδειγμα trendy μουσικών, που παράγουν τελείως αδιάφορη μουσική που ουσιαστικά δε σημαίνει τίποτα, μέσα στη μόδα των ημερών. Είναι ένα από τα εκατομμύρια "indie" σύνολα σήμερα, που ο όρος αυτός έχει χάσει σχεδόν κάθε σημασία που είχε π.χ. στη δεκαετία του 1980 και χρησιμοποιείται με απίστευτη ευκολία από τις εταιρίες, τους δημοσιογράφους και το κοινό για να προωθήσει οτιδήποτε είναι αναγκαίο. Έχω ακούσει μερικά κομμάτια τους εξαιτίας του υπερβολικού hype. Την ίδια γνώμη έχω και για τους Nirvana και για τα περισσότερα παρόμοια σύνολα της δεκαετίας του 1990 και μετά. Κατά την άποψή μου οι Michael Jackson και Madonna έκαναν την αρχή για την ολοκληρωτική και μαζική καταστροφή και εμπορευματοποίηση της ποπ μουσικής και οι Nirvana και τα άλλα hard rock-grunge σύνολα της εποχής τους ολοκλήρωσαν τη δουλειά. Για Roxette, Abba κλπ. τι να πει κανείς, είναι eurovision bubble gum επίσημα και με τη βούλα.  Έτσι λοιπόν δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο αλλά απόλυτα φυσιολογικό που κάθε διαθέσιμο εμπορικό κολπάκι εφαρμόζεται σε δίσκους τέτοιων μουσικών.

macodin συμφωνώ σχεδόν με όλα όσα έχεις γράψει στα σχόλιά σου, το κύριο σημείο που ήθελα να εστιάσω είναι ότι οι διάφορες συσκευές παίζουν όλα τα είδη το ίδιο καλά ή το ίδιο άσχημα, οι όποιες διαφορές που διακρίνουν ορισμένοι είναι απλά αυταπάτες. Για το χαρακτήρα της κάθε συσκευής που λες, τον έχω ονομάσει "εφέ", επίσης καταλαβαίνω το γενικό τρόπο σκέψης σου, πολλοί άλλοι λάτρεις του ήχου έχουν εκφραστεί με παρόμοιο τρόπο.

Πολλοί ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί κλπ. στην Ελλάδα είναι κάθε άλλο παρά απλοί πολίτες, είναι γνωστό σε όλους πόσοι από αυτούς έχουν 5-6 σπίτια και εξοχικά, 3-4 αυτοκίνητα, σκάφη αναψυχής, πλούσιες τραπεζικές καταθέσεις κ.α. στη κατοχή τους, τα ηχητικά συστήματα μερικών δεκάδων χιλιάδων ευρώ είναι σχεδόν ανάξια αναφοράς και ασήμαντες λεπτομέρειες στα περιουσιακά τους στοιχεία.

[ntg1980]

Δεν συζητάμε αυτή τη στιγμή για την ποιότητα των προαναφερόμενων καλλιτεχνών, αλλά για την ποιότητα mastering που ακολουθούν ορισμένες δισκογραφικές εταιρίες στα CD. Το κατά πόσο η ποιότητα της μουσικής που περιέχει ένα CD έχει να κάνει με το Loudness War, είναι κάτι που δεν το έχω ψάξει. Αν πραγματικά συμβαίνει κάτι τέτοιο, με βρίσκει πάντως αντίθετο!

Είτε περιέχει ένα CD Johann Strauss, είτε Black Eyed Peas, σημασία έχει να γίνεται σωστό mastering και στις δύο περιπτώσεις. Το να διαχωρίζουν οι εταιρίες το mastering ανάλογα με τους καλλιτέχνες, είναι το ίδιο παράλογο, όπως θα'ταν ένα εστιατόριο να σου σερβίρει πχ αστακό σε πλυμένα πιάτα και το ίδιο εστιατόριο να σου σερβίρει Hamburger σε άπλυτα πιάτα.

Όταν αγοράζεις ένα γνήσιο CD, ο ήχος πρέπει να ακούγεται σωστά - Το περιεχόμενο δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο, επειδή ισχύει το "περί ορέξεως κολοκυθόπιτα"!

[h34a]

Δεν συζητάμε αυτή τη στιγμή για την ποιότητα των προαναφερόμενων καλλιτεχνών, αλλά για την ποιότητα mastering που ακολουθούν ορισμένες δισκογραφικές εταιρίες στα CD. Το κατά πόσο η ποιότητα της μουσικής που περιέχει ένα CD έχει να κάνει με το Loudness War, είναι κάτι που δεν το έχω ψάξει. Αν πραγματικά συμβαίνει κάτι τέτοιο, με βρίσκει πάντως αντίθετο!

 

Είτε περιέχει ένα CD Johann Strauss, είτε Black Eyed Peas, σημασία έχει να γίνεται σωστό mastering και στις δύο περιπτώσεις. Το να διαχωρίζουν οι εταιρίες το mastering ανάλογα με τους καλλιτέχνες, είναι το ίδιο παράλογο, όπως θα'ταν ένα εστιατόριο να σου σερβίρει πχ αστακό σε πλυμένα πιάτα και το ίδιο εστιατόριο να σου σερβίρει Hamburger σε άπλυτα πιάτα.

 

Όταν αγοράζεις ένα γνήσιο CD, ο ήχος πρέπει να ακούγεται σωστά - Το περιεχόμενο δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο, επειδή ισχύει το "περί ορέξεως κολοκυθόπιτα"!

Στη περίπτωσή μας, τα πιάτα είναι τα cd, που σε όλες τις περιπτώσεις είναι άψογα, με τη ζελατίνα τους, τα ένθετα βιβλιαράκια τους, παίζουν χωρίς κανένα πρόβλημα σε όλα τα cd player κλπ. και το φαγητό είναι η μουσική που ακούς όταν βάζεις το cd να παίξει. Περιμένεις να φας περιποιημένο αστακό, ενώ έχεις κάνει παραγγελία σε φαστφουντάδικο και σουβλατζίδικο. Στο χάμπουργκερ και στο γύρο θα διαλέξουν να βάλουν τα χειρότερα υλικά που έχουν διαθέσιμα, προχειρομαγειρεμένα και μισοπλυμένα σχεδόν πάντα, όλοι το γνωρίζουν αυτό.

Αν έχεις ποτέ αγοράσει cd κλασσικής ή τζαζ μουσικής για παράδειγμα, βλέπεις πόσο προσεγμένα είναι τα remaster και οι επανεκδόσεις και πόσο καλός είναι ο ήχος, όχι μόνο στις μεγάλες ιστορικές ηχογραφήσεις, αλλά και στις λιγότερο σημαντικές και δημοφιλείς. Το κοινό της μουσικής αυτής είναι πολύ απαιτητικό και δε πρόκειται να αγοράσει μια προχειροδουλειά σε καταξιωμένους συνθέτες και εκτελεστές που σέβεται, για αυτό και η αντιμετώπιση είναι ανάλογη. Τα μουσικά γούστα και συνήθειες αυτών που προτιμούν trendy μουσικούς και χιτάκια είναι πολύ διαφορετικό, σε πάρα πολλούς αρέσει το loudness και κάθε είδους εντυπωσιακό εφέ και οι εταιρίες τα παρέχουν απλόχερα στους πελάτες τους.

Πρέπει να καταλάβεις ότι σε αυτή τη ζωή και κοινωνία που είμαστε, τίποτα δεν είναι τυχαίο, οι επιλογές που κάνεις καθορίζουν το ποιος είσαι, πως σε βλέπουν οι άλλοι και σε αντιμετωπίζουν και ποιο θα είναι το μέλλον σου αν συνεχίζεις το ίδιο τροπάριο. Όταν είσαι μόνιμος θαμώνας του φαστφουντάδικου και της ψησταριάς, είναι άτοπο να έχεις απαίτηση να σου συμπεριφέρονται σα πελάτη εστιατορίου γκουρμέ. Είπα δυο λόγια παραπάνω στο προηγούμενο σχόλιό μου για να εξηγήσω το "συνήθως trendy" που είχα πει πιο πριν.

Έχω αγοράσει αρκετά cd δίσκων που κυκλοφόρησαν τα τελευταία 10-15 χρόνια, όλα έχουν καλό ήχο χωρίς υπερβολές και οι μουσικοί όμως θεωρούνται αξιόλογοι στο κάθε ένα είδος τους.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κακού remaster για μένα είναι ένα από τα πρώτα cd που αγόρασα το 2004-2005 περίπου, το Iggy And The Stooges-Raw Power που είχε αναδομήσει τον ήχο ο Iggy Pop σε συνεργασία με ένα μέλος των Ironmaiden αν θυμάμαι καλά και τον είχε κάνει πολύ πιο heavy metal και "φωνακλάδικο" από την αρχική ηχογράφηση του 1973. Ευτυχώς μετά από μερικά χρόνια κυλοφόρησε νέα cd έκδοση του δίσκου με πιο σωστό και σοβαρό ήχο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πολύ μεγάλης δημοτικότητας και ζήτησης της heavy metal μουσικής που ένας κλασικός δίσκος δε κατάφερε να ξεφύγει και να μη πέσει θύμα αισχρής εκμετάλλευσης.

[gdriver]

gdiver: Τι εννοείς δεν γίνεται ηλεκτρομαγνητικά; αφού χρησιμοποιούμε οπτική δέσμη η οποία είναι πολωμένη σε συγκεκριμένη συχνότητα.

 

Για το dat  θα συμφωνήσω ότι ήταν καλύτερο από το cd.

 

 

 

"Τόσο στους υπολογιστές όσο και σε οποιοδήποτε άλλο ψηφιακό σύστημα, η κυματομορφή του σήματος εναλλάσσεται μεταξύ δύο επιπέδων τάσης (0 και 4,8V) οι οποίες αναπαριστούν αντίστοιχα τις δύο τιμές του δυαδικού συστήματος (0 και 1).Έτσι, αναφερόμαστε σε αυτή τη κυματομορφή ως ψηφιακό σήμα παρ' όλο που πρόκειται για μια αναλογική κυματομορφή τάσεως. Το ονομάζουμε ψηφιακό διότι εναλλάσσεται μεταξύ δύο σταθερών καταστάσεων". (Από βίκι).

καλησπέρα φίλε macodin. εννοώ στον τρόπο αποτύπωσης της πληροφορίας στο δίσκο. στο cd , πολύ χονδικά και γρήγορα, η αποτύπωση της πληροφορίας γίνεται με κάψιμο της περιοχής γύρω στους 500 βαθμούς επιφανειακής θερμοκρασίας, κάποτε θα το λέγαμε πως μοιάζει με θερμική εξάχνωση πάνω στο δίσκο. στο minidisc ήταν μία μίξη ανάμεσα σε οπτική και μαγνητική εγγραφή στα πρότυπα ενός σκληρού δίσκου υπολογιστή. http://en.wikipedia.org/wiki/MiniDisc#Operation

Δεν συζητάμε αυτή τη στιγμή για την ποιότητα των προαναφερόμενων καλλιτεχνών, αλλά για την ποιότητα mastering που ακολουθούν ορισμένες δισκογραφικές εταιρίες στα CD. Το κατά πόσο η ποιότητα της μουσικής που περιέχει ένα CD έχει να κάνει με το Loudness War, είναι κάτι που δεν το έχω ψάξει. Αν πραγματικά συμβαίνει κάτι τέτοιο, με βρίσκει πάντως αντίθετο!

 

Είτε περιέχει ένα CD Johann Strauss, είτε Black Eyed Peas, σημασία έχει να γίνεται σωστό mastering και στις δύο περιπτώσεις. Το να διαχωρίζουν οι εταιρίες το mastering ανάλογα με τους καλλιτέχνες, είναι το ίδιο παράλογο, όπως θα'ταν ένα εστιατόριο να σου σερβίρει πχ αστακό σε πλυμένα πιάτα και το ίδιο εστιατόριο να σου σερβίρει Hamburger σε άπλυτα πιάτα.

 

Όταν αγοράζεις ένα γνήσιο CD, ο ήχος πρέπει να ακούγεται σωστά - Το περιεχόμενο δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο, επειδή ισχύει το "περί ορέξεως κολοκυθόπιτα"!

να παίξω και εγώ λίγο το συνήγορο της συνομωσιολογίας  . κάποτε την εποχή ενός ακόμη πολέμου μεταξύ betamax ή βιντεοκασσέτας ομολογουμένες οι δεύτερες είχαν κατώτερη ποιότητα από τα πρώτα. τί να κάνουμε όμως, επικράτησαν οι βιντεοκασσέτες. κάθώς τα χρόνια περνούσαν  οι ταινίες είχαν μία αξιοπρόσεκτα προσεγμένη ποιότητα εγγραφής. ήταν σχεδόν θα λέγαμε αξιοπρεπείς. όταν παρουσιάστηκε ο ψηφιακός πολύμορφος δίσκος (dvd) και έκαναν δειλά δειλά την εμφάνιση τους στα βίντεο κλαμπ τότε παρατήρησα (χωρίς να έχω δει κάποιο dvd) πως η ποιότητα τους είχε πέσει κατακόρυφα. μετά έβλεπα το πόσο πασσάρουν με διαφημίσεις το dvd και τελικώς κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτή η πτωση έγινε ηθελημένα προκειμένου να δωθεί έμφαση στη διαφορα ποιότητας. το ίδιο μοτίβο έβλεπα στην αρχή για το blu-ray με το dvd. το blu βέβαια προχωράει με ρυθμούς χελώνας λόγω των δικαιωμάτων που ζητούσε η sony. ενω το dvd δεν είχε αυτό το σύμπλεγμα. για αυτό και ορισμένοι που υποστήριζαν το hd-dvd όπως η toshiba,η οποία έφτιαξε πρώτη dvd player με upscaling στα 1080p. κάτι τέτοιο γίνεται πιστέυω με το cd , ρίχνουν την ποιότητα προκειμένου να δώσουν έμφαση στα προτερήματα του sacd (το cd στο τέλος της λέξης έμεινε μόνο και μόνο για τα δικαιώματα). η πλάκα είναι πως τα δισκάκια αυτά είναι στην πραγματικότητα τα δικά μας εγγραψιμα dvd+-r. ήδη έχω γράψει στον υπολογιστη με sacd σε τέτοιο δίσκο κι μάλιστα με το απλό καλό dvd-writer που όλοι μας έχουμε. λίγο αργοπορημένα αλλά τότε κατάλαβα τί εννοούσε ένας φίλος όταν έλεγε "την πληρώνουν οι καταναλωτές με τους πολέμους των φορμά και μάλιστα σε αυτήν την περίπτωση που μιλάμε για δύο ίδια μέσα" εννοούσε το dvd-audio και sacd.και φυσικά ο λόγος που δεν προχώρησε σχεδόν καθόλου το sacd πέρα από τα δικαιώματα του αδικαιολογήτως (sa-cd ) είναι φυσικά η εξέλιξη της δέσμης λέιζερ σε μπλέ (blu-ray) χαμηλότερο μήκος κύματος και φυσικά η εξέλιξη αυτού (πριν από 20 χρόνια όλα αυτά παρακαλώ!) violet λειζερ. όμως οι εταιρίες θεωρούσαν απίστευτη σπατάλη χώρου ένας δίσκος των 25gb να περιέχει μόνο ήχο και έτσι κόλλησαν τώρα στη σημερινή κατάσταση.

[kfyros]

Σιγά το κόστος...

συμφωνώ απόλυτα. στους εξυπνάκηδες των εταιριών hardware πέστα.

[zio10]

συμφωνώ απόλυτα. στους εξυπνάκηδες των εταιριών hardware πέστα.

Όντως μεγάλη βλακεία! Βάλτο 1-2€ πάνω στην τελική, δεν πρόκειται να χάσεις κανέναν πελάτη!