Διδακτικές Ιστορίες

[pesis]

εκανα μια αναζητηση μηπως υπαρχει κατι εδω και δεν βρηκα.

Σκευτικα να μπει και ενα τετοι Θεμα γιατι ολοι εχουμε και μια ιστορια που εχουμε διαβασει ή ακουσει και μας αρεσε.

 

λοιπον τοτε ασ τις μοιραστουμε.    

 

 

 

                                          ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΚΟΥΤΑΒΙΑ. 

 

 

Ένας ιδιοκτήτης pet-shop στην Αυστρία, είχε αναρτήσει μια πινακίδα έξω από 
το κατάστημα του, που έγραφε: ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΚΟΥΤΑΒΙΑ. 

Ένα μικρό αγόρι είδε την πινακίδα και μπήκε στο κατάστημα ρωτώντας: 

"Πόσα χρήματα θέλετε για να μου δώσετε ένα κουτάβι"; 
Ο ιδιοκτήτης απάντησε πως κόστιζαν από 30 έως 50 δολάρια. 

Ο μικρός, βγάζοντας ελάχιστα χρήματα από την τσέπη του είπε: " 
Δυστυχώς έχω μόνο 2 δολάρια, μπορώ τουλάχιστον να χαζέψω λίγο τα κουτάβια"; 

Ο ιδιοκτήτης χαμογέλασε και σφύριξε δυνατά. 
Μια σκυλίτσα μπήκε στο δωμάτιο, ακολουθούμενη από 5 κουταβάκια. 
Το ένα από αυτά κούτσαινε, με αποτέλεσμα να μείνει λίγο πιο πίσω από τα 
άλλα κουταβάκια. 
Τότε ο μικρός ρώτησε: "Τι έχει αυτό το κουτάβι και κουτσαίνει"; 
Ο ιδιοκτήτης του εξήγησε πως το κουταβάκι είχε γεννηθεί με πρόβλημα στο 
γοφό και πως θα έμενε έτσι σε όλη του τη ζωή.

Ο μικρός ενθουσιασμένος είπε στον μαγαζάτορα: 
"θέλω να το αγοράσω" του φώναξε αποφασιστικά. 
Ο άντρας γέλασε και του είπε: "Όχι, δεν νομίζω να θέλεις ένα τέτοιο κουτσό 
κουτάβι. Αλλά αν επιμένεις μπορώ να σου το χαρίσω"... 
Ο μικρός ήταν περήφανος και του είπε ότι θα προτιμούσε να αγοράσει το 
κουτάβι έστω και με ευκολίες και θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να ξεπληρώσει το χρέος του στον ιδιοκτήτη του pet shop, δίνοντας ένα ποσό κάθε μήνα. 

Ο άντρας γέλασε ξανά και είπε: " το κουτάβι αυτό είναι άχρηστο, πραγματικά 
δεν σου χρειάζεται, ποτέ δεν θα μπορέσει να τρέξει και να παίξει μαζί σου 
όπως τα άλλα σκυλιά...". 

Τότε ο μικρός σήκωσε το μπατζάκι από το παντελόνι του και άφησε να 
ξεπροβάλλει το αριστερό του πόδι, το οποίο υποστηριζόταν από ένα μεταλλικό 
σίδερο. 
"Όπως βλέπετε, ούτε και εγώ θα μπορέσω να τρέξω και να παίξω μαζί του... 
επομένως το κουτάβι θα έχει κάποιον που το καταλαβαίνει...". 

Ο άντρας δάγκωνε τώρα τα χείλη του μην ξέροντας τι να πει. 
Δακρυσμένος, προσπάθησε να χαμογελάσει και είπε: "εύχομαι... όλα τα 
κουτάβια να βρουν κάποτε ένα ιδιοκτήτη σαν κι εσένα"... 

Στην ζωή δεν μετράει το ποιος είσαι αλλά το αν κάποιος σε αγαπά, σε δέχεται 
και σε εκτιμά γι' αυτό που είσαι χωρίς όρους.

 

 

        Ο γερος Ινδιανος Τσεροκι

 

Mια βραδια...ενας γερος ινδιανος της φυλης Τσεροκι...
μιλησε στον εγγονο του για την μαχη που γινεται....
μεσα στην ψυχη των ανθρωπων...
Ειπε..
...Γιε μου...η μαχη...γινεται μεταξυ δυο λυκων...
που υπαρχουν μεσα σε ολους μας....
Ο ενας...ειναι το Κακο.....
Εναι...ο Θυμος...η Ζηλια....η Θλιψη...
.η Απογοητευση....η Απληστια....η Αλαζονεια...
η Αυτολυπηση....η Ενοχη....η Προσβολη.....
η Κατωτεροτητα...τα Ψεματα....
η Ματαιοδοξια...η Υπεροψια....
και το ΕΓΩ...
Ο αλλος .....ειναι το Καλο.....
Ειναι.....η Χαρα....η Ειρηνη....
η Αγαπη.....η Ελπιδα...η Ηρεμια....
η Ταπεινοφροσυνη....η Ευγενεια...
η Φιλανθρωπια...η Συμπονια...
η Γενναιοδωρια...η Αληθεια.....η Ευσπλαχνια....
Ο εγγονος το σκεφτηκε για ενα λεπτο....
και μετα ρωτησε τον παππου του....
Και ποιος λυκος νικαει?....
Ο γερος Ινδιανος Τσεροκι απαντησε απλα....
ΑΥΤΟΣ..... ΠΟΥ ....... ΤΑΙΖΕΙΣ!!!....

 

 

Κάποτε ζούσε ένας παππούς με τον γιο του, τη νύφη του και το εγγονάκι του.

Ήταν όμως άσχημη η κατάστασή του. Σχεδόν τυφλός, σχεδόν κουφός , δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί... Ούτε να φάει δεν μπορούσε. Σκόρπιζε όλο το φαγητό κάτω και λερωνόταν διαρκώς. Κάποιες φορές μάλιστα έριχνε το πιάτο κάτω και το έσπαζε.

Ο γιος και η νύφη σκέφτηκαν ότι ήταν ανυπόφορο όλο αυτό που ζούσαν. Υποχρέωσαν λοιπόν τον γέρο να τρώει σε μια γωνιά πλάι στο τζάκι. Του έδωσαν μάλιστα και ένα ξύλινο πιάτο για να μην το σπάζει.

Μια μέρα ο μικρός εγγονός έφτιαχνε κάτι με μερικά κομμάτια ξύλου. Όταν ο πατέρας του τον ρώτησε τι έφτιαχνε ο μικρός απάντησε:

-Φτιάχνω ξύλινες γαβάθες για να τρώτε εσύ και η μητέρα όταν μεγαλώσω.

Από κείνη την ημέρα ο παππούς κάθισε και πάλι μαζί τους στο τραπέζι. Κανείς δεν είπε ξανά λέξη.

~ Λ. Τολστόι, - Διηγήματα, μύθοι και παραμύθια, μτφρ. Π. Ανταίος, Ωκεανίδα

Ηθικό δίδαγμα: Θα θερίσετε o,τι σπείρετε . Ανεξάρτητα από τη σχέση σας με τους γονείς σας, θα σας λείψουν όταν θα φύγουν από τη ζωή. Πάντα να τους σέβεστε και να τους φροντίζετε.

[panagos]

δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί...

 

[Lucifer]

Κι εγώ αυτό σκέφτηκα και ευτυχώς με έβγαλε από το τριπάκι να ακρωτηριάσω το πόδι μου μετά τη φάση με το κουτάβι.

[xlapatsas4000]

πολύ ωραίες ιστορίες !! Την τριτη την είχα ακουσει στο σχολείο...

[gamanos]

Εγώ πρέπει να τις έιχα διαβάσει εδώ

 

Χόρχε Μπουκάι "Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας"

 

“Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…

Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.

Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;

Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;

Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα

Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα – ευτυχώς για μένα – ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση. Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.

Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.

Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο… Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.

Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του…”

-Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο-πολύ σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε.

 

[Chrisxxx]

H 1η ιστορία είναι αυτή

[panagos]

Μιας που αρχίσαμε τις διδαχτικές ιστορίες με ελέφαντες:

 

 

Το 1986 ο Peter Davies ήταν διακοπές στην Kenya, μετά την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο του Northwestern. Καθώς εξερευνούσε τη ζούγκλα, βρέθηκε μπροστά σε έναν νεαρό ελέφαντα που στεκόταν με το ένα πόδι στον αέρα. Ο ελεφαντάκος φαινόταν θλιμμένος και ο Peter τον πλησίασε με προσοχή. Γονατίζοντας, είδε πως ο ελέφαντας είχε πατήσει ένα ξύλο το οποίο είχε καρφωθεί βαθιά μέσα του. Ο Peter έβγαλε τον σουγιά που του είχε χαρίσει ο παππούς του, και με απαλές κινήσεις κατάφερε να βγάλει το ξύλο από την πατούσα του ελέφαντα, ο οποίος με τη σειρά του, πάτησε διστακτικά το πόδι του κάτω. Ο μικρός ελέφαντας γύρισε προς τη μεριά του Peter και για μια στιγμή τον κοίταξε με περιέργεια, φέρνοντάς τον σε αμηχανία. Τελικά, ο ελέφαντας σάλπιξε δυνατά και έφυγε. Η εμπειρία αυτή έμεινε χαραγμένη στη μνήμη του Peter.

20 χρόνια μετά, ο Peter περπατούσε στον ζωολογικό κήπο του Σικάγου με τον γιο του. Καθώς περνούσαν από την περιοχή με τους ελέφαντες, ένας από αυτούς πήγε προς τη μεριά του Peter, τον κοίταξε επίμονα, σήκωσε το πόδι του και με ένα δυνατό σάλπισμα, το χτύπησε στο έδαφος. Την κίνηση αυτή την επανέλαβε πολλές φορές, κοιτάζοντας τον Peter. Θυμούμενος το σκηνικό το 1986, ο Peter δεν μπορούσε να πάψει να αναρωτιέται εάν ήταν όντως ο ελέφαντας που είχε συναντήσει τότε στην Kenya. Με όσο θάρρος είχε, πήδηξε τα κάγκελα και μπήκε στο κλουβί του ελέφαντα. Περπάτησε προς το μέρος του και στάθηκε ακριβώς μπροστά του, κοιτώντας τον με απορία. Ο ελέφαντας τότε, σάλπιξε δυνατά, τύλιξε την προβοσκίδα του γύρω από το πόδι του Peter και με μια κίνηση τον σήκωσε και τον κοπάνησε πάνω στα κάγκελα, σκοτώνοντάς τον ακαριαία.

 

Ηθικό δίδαγμα:

Μάλλον δεν ήταν ο ίδιος ελέφαντας.

[Toufas]

Ας γραψουμε μελλοδραματικες ιστοριες, που εχουν ηθικα διδαγματα που δεν ακολουθουμε οι ιδιοι, για να νιωσουμε οτι κανουμε και εμεις κατι καλο.

[pesis]

                                                      

 

 

                                             ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ


Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. 
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. 

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. 
Όλοι τότε την περιγελούσαν και της έλεγαν «εμείς πάντα το λέγαμε ότι μόνο η αγάπη δεν φτάνει». 
Αγέρωχη, με ψηλά το κεφάλι, παρά τα δάκρυα που θόλωναν το βλέμμα της, βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπρή θαλαμηγό και τον ρωτάει : 
«Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;», 
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. 
«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα». 

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία , που επίσης περνούσε από μπροστά της μʼ ένα εντυπωσιακό σκάφος. 
«Σε παρακαλώ βοήθησε με» είπε η Αγάπη. 
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου», της απάντησε η Αλαζονεία. 

Η Ευδαιμονία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά κι αυτή δεν της έδωσε σημασία. Χαμένη στον γυάλινο κόσμο της ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια. 

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια. 
«Λύπη, άφησε με να έρθω μαζί σου» 
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη, που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη. 

Το Μίσος έριχνε άγριες ματιές στην Αγάπη και η Ειρωνεία μισογελούσε και της μόρφαζε, ενώ συνέχιζαν να κάνουν βόλτες με μια γρήγορη θαλαμηγό, απολαμβάνοντας το θέαμα: το νησί βούλιαζε κι η αγάπη μόνη στʼ ακρογιάλι… 

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: 
«Αγάπη, έλα εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου». 
Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε. 
Όταν έφτασαν ασφαλείς στην στεριά, ο κύριος την άφησε στο πανέμορφο «λιμανάκι της αγκάλης» και συνέχισε αργά και σίγουρα το δρόμο του. 
Η Αγάπη ένοιωσε γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον άγνωστο αλλά ήταν τόση η ταραχή της, που ξέχασε να τον ρωτήσει το όνομά του.

Γνωρίζοντας πόσα του χρωστούσε, που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση : 
« Γνώση, ποιος με βοήθησε;» 
« Ο Χρόνος», της απάντησε η Γνώση. 
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;» 
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε: 
« Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
 

Αυτη ειναι μια απο τις αγαπημενες μου!!!

 

                                     ΤΟ ΒΑΖΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

                                                                     


Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. 

Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο ρώτησε: 
- Είναι γεμάτο το βάζο; 

Και οι μαθητές απάντησαν: 
- Ναι είναι γεμάτο. 

Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. 

Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: 
- Είναι γεμάτο το βάζο; 

Και οι μαθητές απάντησαν: 
- Ναι είναι γεμάτο. 

Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. 

Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: 
- Είναι γεμάτο το βάζο; 

Οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν: 
- Ναι είναι γεμάτο. 

Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. 

Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: 
- Είναι γεμάτο το βάζο; 

Οι μαθητές αυτή τη φορά γέλασαν και είπαν: 
- Ναι, είναι γεμάτο. 

Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. 

Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας, οικογένεια, ο σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι. Είναι τόσο σημαντικά που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη. 

Τα βότσαλα είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές, η δουλειά μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας, τα στερεοφωνικά μας. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής. 

Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα τα πολύ μικρά της ζωής. 

Αν βάλεις πρώτα άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες αλλά ούτε για τα βότσαλα. Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. 

Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τη σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, χαρείτε με τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας, τα στερεοφωνικά σας. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες. 

Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε: 
- Καλά, η μπύρα τι αντιπροσωπεύει; 

Ο καθηγητής γελώντας του απαντά: 
- Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω. Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις ότι ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΙΓΟΣ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΥΡΙΤΣΕΣ.

[nicoc89]

Πολύ ωραίο thread!   
Ας γράψω και εγώ μια δική μου   


" Η καρδιά της μάνας "

κάποτε στο Μεξικό ζούσε μια άσπρη Αφρικανα χωρίς πόδια.
ο άντρας της είχε πεθάνει απο κουκούτσι κ τα έβγαζε δύσκολα πέρα δουλεύοντας πηλοφόρι κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο .
Είχε παραμελήσει τον εαυτό της και είχε πιάσει μαγκούνι απ την απλυσιά.

Ο κόσμος γέλαγε μαζι της και τα παιδιά της πετούσαν πέτρες αλλα αυτή δεν την ένοιαζε έχοντας μοναδικό της μέλημα να θρέψει το μικρό 30χρονο gay γιο της και προσπαθώντας ταυτόχρονος με νύχια και με δόντια να τον κρατήσει μακριά απο τα video games που ως γνωστών μετατρέπουν το παιδί σε βάτραχο.

Μια μέρα που η μάνα του είχε πάει στη λαϊκή να πάρει σέλινο να φτιάξει φασολάδα , ο γιος της βρήκε ευκαιρία να αρπάξει το laptop της και να συνδεθεί στον ηλεκτρονικό κόσμο του mmo "world of warcraft" έχοντας αγοράσει σε προσφορά 50% discount ενα cd key και μια gamecard τις προάλλες με τα λεφτά απο τα κάλαντα. 

στα πρώτα λεπτά που μπήκε συνάντησε το Μίλτο. Ηταν άσχημος κ τριχωτός,
Ανέβηκαν μαζι 10 level και μετά απο αυτή την εμπειρία κανόνισαν να συναντηθούν στο δάσος.  

Γυρνώντας το βράδυ σπίτι η κυρα Ρήνη κομμάτια απ τη δουλειά είδε το γιό της να ετοιμάζεται. 

ΠΟΥ ΠΑΣ? του λέει . 
ΑΣΕ ΜΕ ΜΑΝΑ , πρέπει να γ.....σω γιατι θα τρελαθώ !

ΤΟ ΜΠΟΥΦΑΝ ΣΟΥ ΠΑΡΕ ΘΑ ΚΡΥΩΣΕΙΣ! του λεει αυτή 

αλλα αυτός ήθελε να το παίξει μάγκας και τσι λέει ΟΧΙ μωρή! δε το παίρνω!

βαράει την πόρτα και φευγει.
η μάνα του έκλαψε κ τελικά την πήρε ο ύπνος στο ντιβάνι μετά απο 7 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα.

Οι μέρες περνούσαν και τα ξεπορτίσματα του γιου γινόντουσαν όλο κ ποιο συχνά , είχε εθιστεί στο σαλάμι.
Το μπουφάν συνέχιζε να μην το παίρνει, αλλα ούτε και ζακέτα με αποτέλεσμα στο τέλος να τον χτυπήσει γρίπη στην καρδιά. Οι γιατροί του ειπαν πως χρειάζεται ανταλακτικό αλλα η γραμμή προτεραιώτητας ηταν άδεια . το πρόβλημα ηταν πως σε αυτό τον κόσμο όλοι ηταν άκαρδοι κ έτσι δεν υπήρχε κάποιο για αυτόν.   

μια μέρα κατέρρευσε και τον μετέφεραν στο κρατικό νοσοκομείο του San piedru . Το χειρουργείο κράτησε 7 μέρες κ 7 νύχτες . Λίγες ημέρες μετά ξύπνησε απ τη νάρκωση και είδε τους φίλους του δίπλα του , όμορφους κ δροσερούς στο βάζο. Δεν ειχε άλλους φίλους απο τα λουλούδια. Ο Μίλτος χτυπήθηκε απο ενα αυτοκίνητο και πέθανε και έτσι δεν πήγε εκείνη τη μέρα.

Όμως η μάνα του ? η μάνα του που ηταν ? ... σάστισε ... άρχισε να φωνάζει , ΜΑΝΑ , ΜΑΝΑ !! που είσαι ΜΑΝΑ ? 
μπαίνει μέσα ο γιατρός κ του λέει λοιπόν π....στη σκάσε!
καταρχάς ηρέμησε. Η μάνα σου δεν θα σε αφήσει ποτέ , πάντα θα ειναι μαζί σου , αφού ξέρεις πόσο σε αγαπάει !

μισό λεπτό , έρχομαι του λέει και πάει να τελειώσει το τσιγάρο του.

ακούει ενα χτύπο "knock knock"
ναι λέει
knock knock
ΝΑΙ! περάστε ! 
knock knock ... knock .. knock knock knock...
κάτι του θύμησε το beat .
τότε θυμήθηκε το αγαπημένο τραγούδι της μάνα τους που του τραγούδαγε για να τον νανουρίσει "INNA feat. Yandel - In Your Eyes"

ταράχτηκε !!! . Με το επόμενο knock κατάλαβε οτι ο χτύπος δεν ερχόταν απο την πόρτα αλλα απο την καρδιά του.!  

ΗΤΑΝ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ!!        


ηθικό δίδαγμα? μη πίνετε ότι πίνεται , ακόμα κ με τη διακοπή του οι παραισθήσεις συνεχίζονται.  

Επεξ/σία 20 Μαρτίου 2014 από nicoc89

[pesis]

                                                                               ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΚΟΡΙΤΣΙ

 

                                                                      


Υπήρχε ένα τυφλό κορίτσι που μισούσε τον εαυτό του
ακριβώς επειδή ήταν τυφλή. Μισούσε τους πάντες, εκτός απ' τον αγαπημένο της φίλο. Αυτός ήταν πάντα εκεί για εκείνη.
Είχε πει οτι αν ποτέ μπορούσε να δει τον κόσμο, θα
παντρευόταν το φίλο της.

Μια μέρα, κάποιος της χάρισε ένα ζευγάρι μάτια και τότε εκείνη μπορούσε να δει τα πάντα, μαζί και το αγόρι της. Ο φίλος της τότε τη ρώτησε: «Τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς?»
Το κορίτσι σοκαρίστηκε όταν είδε οτι και ο φίλος της ήταν
τυφλός και αρνήθηκε να τον παντρευτεί.

Ο φίλος της έφυγε μακρυά δακρυσμένος και
αργότερα της έγραψε ένα γράμμα λέγοντάς της:
«ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ..»

Μόνο λίγοι θυμούνται πως ήταν η ζωή τους πριν και ποιος ήταν πάντα εκεί
για αυτούς στις πιο δύσκολες καταστάσεις..

[Flexeril]

Ήρθε η μάνα μου να παίξει κουμ-καν με τις φίλες της και με φώναξε να πάω στη κουζίνα να φέρω πορτοκαλάδες για όλες τους.

Πηγαίνοντας είδα μόνο μία πορτοκαλάδα και φώναξα στη μάνα μου:

 

Μάνα,είναι μόνο μία!

 

 

[Iris_89]

Συγκινήθηκα με τo κουταβάκι 

[pesis]

                                      ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΥΜΠΙ

 

                                                     
Βλέπουμε ένα νιόπαντρο ζευγάρι πολύ ερωτευμένο που όμως του λείπει η οικονομική άνεση για να ολοκληρώσει την ευτυχία του. Μια μέρα χτυπά η πόρτα και ένας αλλόκοτος άντρας τους προσφέρει ένα κουτί που έχει επάνω ένα κόκκινο κουμπί. 
-Αν πατήσετε αυτό το κουμπί, λέει ο άντρας, θα γίνετε πολύ πλούσιοι και κάποιος που δε γνωρίζετε θα χάσει τη ζωή του. 
Ο άντρας φεύγει κι αφήνει πίσω του το ζευγάρι προβληματισμένο.
Μια ολόκληρη εβδομάδα παλεύουν με τη φτώχεια τους και την απόφαση να πατήσουν το κουμπί όταν η γυναίκα προτείνει να το πατήσουν!
-Έτσι κι αλλιώς αυτός που θα πεθάνει, δεν είναι κάποιος που ξέρουμε. Τι μας νοιάζει λοιπόν; 
Ο άνδρας συμφωνεί και πατούν μαζί το κουμπί.

Την άλλη μέρα στο κατώφλι του σπιτιού τους εμφανίζεται ξανά ο αλλόκοτος άνδρας που ήρθε να πάρει πίσω το κουτί και να τους γεμίσει με πλούτη.

-Δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να ανησυχήσετε για χρήματα. Δώστε μου τώρα το κουτί. Πρέπει να το παραδώσω σε κάποιον...που δε γνωρίζετε...

                       Ο βιολιστής στο μετρό !

 

               

Ουάσιγκτον.
Σταθμός του μετρό.
Ένα κρύο πρωινό τον

Γενάρη του 2007. Έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για 

περίπου 45 λεπτά. Στο διάστημα αυτό, περίπου 2

χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι

περισσότεροι καθ'οδόν για τη δουλειά τους. Μετά από

3 λεπτά ένας μεσήλικας πρόσεξε ότι κάποιος έπαιζε

μουσική. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για λίγα

δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον

προορισμό του.

4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του

δολάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί

του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της.

6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον

ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να

περπατά.

10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η

μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το

παιδί σταμάτησε για να δει τον βιολιστή. Τελικά η

μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το παιδί

ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι

προς τα πίσω. Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά

άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς τα

πίεζαν να προχωρήσουν.

45 λεπτά: ο μουσικός συνέχισε να παίζει. Μόνον 6

άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει. Περίπου 20

άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το

ρυθμό τους. Συγκέντρωσε συνολικά 32 δολάρια.

1 ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε

παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε

χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος

αναγνώρισης.

Κανείς δεν το 'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο

Τζόσουα Μπελλ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς

στον κόσμο. Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια

που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 3.5

εκατομμυρίων δολαρίων. Δύο μέρες νωρίτερα, ο

Τζόσουα Μπελλ γέμισε ασφυκτικά ένα θέατρο στη

Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου

άγγιξε τα 100 δολάρια.

Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Ο Τζόσουα Μπελλ

έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στα πλαίσια

ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η

Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη, το γούστο και τις

προτεραιότητες των ανθρώπων. Το ερώτημα που

προέκυψε: σε ένα ουδέτερο περιβάλλον και σε

ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την

ομορφιά; Σταματούμε για να την απολαύσουμε;

Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε

ασυνήθιστα χωροχρονικά πλαίσια;

Ενα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το

συγκεκριμένο πείραμα είναι:

Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και

ν'ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του

κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που

γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά

όργανα... πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε;...

[gatokoritso]