Δανεικα (και αγύριστα;)

[Porg]

[revolver1990]

Δεν δανίζεις ούτε του παπά ...nuff said

[tsifotis]

[SOCRATIS1000]

Οπως ειπε ο φιλος στην αρχη,αν δανεισω εγω τουχαλιστον ντρεπομαι να τα ζητησω.Εγω οποτε δανειζομαι [σπανια]παντα τα δινω πολυ γρηγορα οπως ειχαμε συμφωνησει.Δηλαηδ να μου λεει θα στα δωσω πισω σε 2 εβδομαδες και να μου χρωσταει ακομα μετα απο 2 μηνες ειναι τραγικο.Και να τον παιρνω τηλ για να μου δωσει αυτο που μου ανηκει[που ο ιδιος αφου το εκανα την χαρη επεπρε να μου τα δωσει]ειναι ακομα πιο τραγικο.Οποτε δεν δινω πουθενα τιποτα[μονο σε πολυ δικα μου προσωπα που ξερω οτι ειναι σπαθι σε αυτα που θα πουν]

[Vassilis_24]

Δεν είσαι η τράπεζα όλων... Πάντα υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αλλά πόσες φορές θα δανείσεις σε δύσκολες στιγμές φίλων σου, και πόσες φορές εκείνοι θα σου δανείσουν σε μια δική σου δύσκολη στιγμή? Την έχω πατήσει αρκετές φορές, και από φίλους που γινόμουν σχεδόν χαλί για να με πατήσουν, αλλά και από τους γονείς μου. Ένα παράδειγμα μόνο, πριν από 3 χρόνια είχα πάρει με δικά μου χρήματα ένα λαπτοπ. Μετά από κάμποσους μήνες ήρθαν οι γονείς μου και με παρακάλεσαν γονατιστοί να το πουλήσω γιατί παρουσιάστηκαν οικονομικά προβλήματα. Το πούλησα, τους έδωσα τα χρήματα και ξέρεις τι απέγιναν? Τα έφαγαν σε μαλακίες. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να σε κοροιδεύουν οι ίδιοι σου οι γονείς. Οπότε από τότε, δεν δανείζω πουθενά. Αν έχουν τεράστια ανάγκη, τους το αγοράζω. Αλλά έτσι λεφτά χύμα, ποτέ.

 

Το πρόβλημα είναι να μη βλέπεις τα δανεικά ως εξυπηρέτηση, αν μου ζητούσε κάποιος γνωστός μου ή και φίλος μου αλλά όχι κοντινός μου, θα αρνιόμουν ευγενικά, εκτός αν είχα μεγάλη άνεση. Αν μου τα ζητούσε κολλητός, αδέρφια ή γονείς θα τα έδινα χωρίς να το σκεφτώ κι ας μου λείψουν εμένα. Αν μάθαινα ότι τα λεφτά που τους δάνεισα τα έφαγαν σε βλακείες και πάλι χαρούμενος θα ήμουν, ο λόγος που τους τα δάνεισα είναι για να τους δω ευτυχισμένους, αν με αυτόν τον τρόπο είναι εμένα μου περισσεύει...

[Iris_89]

 

 

Δεν είσαι η τράπεζα όλων... Πάντα υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αλλά πόσες φορές θα δανείσεις σε δύσκολες στιγμές φίλων σου, και πόσες φορές εκείνοι θα σου δανείσουν σε μια δική σου δύσκολη στιγμή? Την έχω πατήσει αρκετές φορές, και από φίλους που γινόμουν σχεδόν χαλί για να με πατήσουν, αλλά και από τους γονείς μου. Ένα παράδειγμα μόνο, πριν από 3 χρόνια είχα πάρει με δικά μου χρήματα ένα λαπτοπ. Μετά από κάμποσους μήνες ήρθαν οι γονείς μου και με παρακάλεσαν γονατιστοί να το πουλήσω γιατί παρουσιάστηκαν οικονομικά προβλήματα. Το πούλησα, τους έδωσα τα χρήματα και ξέρεις τι απέγιναν? Τα έφαγαν σε μαλακίες. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να σε κοροιδεύουν οι ίδιοι σου οι γονείς. Οπότε από τότε, δεν δανείζω πουθενά. Αν έχουν τεράστια ανάγκη, τους το αγοράζω. Αλλά έτσι λεφτά χύμα, ποτέ.

 

Το πρόβλημα είναι να μη βλέπεις τα δανεικά ως εξυπηρέτηση, αν μου ζητούσε κάποιος γνωστός μου ή και φίλος μου αλλά όχι κοντινός μου, θα αρνιόμουν ευγενικά, εκτός αν είχα μεγάλη άνεση. Αν μου τα ζητούσε κολλητός, αδέρφια ή γονείς θα τα έδινα χωρίς να το σκεφτώ κι ας μου λείψουν εμένα. Αν μάθαινα ότι τα λεφτά που τους δάνεισα τα έφαγαν σε βλακείες και πάλι χαρούμενος θα ήμουν, ο λόγος που τους τα δάνεισα είναι για να τους δω ευτυχισμένους, αν με αυτόν τον τρόπο είναι εμένα μου περισσεύει...

Δηλαδή θα ήσουν ευτυχισμένος αν οι γονείς σου σου έλεγαν ψέμματα για μήνες, και όταν θα ανακάλυπτες τυχαία πως ξοδεύτηκαν αυτά τα χρήματα σου έκαναν σκηνή, σε μείωναν και σε έβριζαν πως τόλμησες να τους κάνεις σκηνή, πάλι ευτυχισμένος θα ήσουν? Και δε μιλάμε για 100 γαμω ευρω, αλλά για 1000. Πάντως εγώ δεν ήμουν ευτυχισμένη, και από τότε μπήκαν στη μαύρη λίστα όσο αναφορά για εμπιστοσύνη.

[N3k21]

Δηλαδή θα ήσουν ευτυχισμένος αν οι γονείς σου σου έλεγαν ψέμματα για μήνες, και όταν θα ανακάλυπτες τυχαία πως ξοδεύτηκαν αυτά τα χρήματα σου έκαναν σκηνή, σε μείωναν και σε έβριζαν πως τόλμησες να τους κάνεις σκηνή, πάλι ευτυχισμένος θα ήσουν? Και δε μιλάμε για 100 γαμω ευρω, αλλά για 1000. Πάντως εγώ δεν ήμουν ευτυχισμένη, και από τότε μπήκαν στη μαύρη λίστα όσο αναφορά για εμπιστοσύνη.

 

Σόρυ κιόλας που χώνομαι ίσως άγαρμπα, το πρόβλημα σου όμως, πρώτα απ' όλα δεν είναι οικονομικό/ποσοτικό, ούτε θα έπρεπε κανονικά να σχετίζεται με το που φαγώθηκαν τα φράγκα.

 

Το πρόβλημα σου έχει να κάνει με την προδομένη εμπιστοσύνη σου, αλλά και την άσχημη συμπεριφορά των γονιών σου. Δε σε ξέρω προσωπικά, ούτε τη μεταξύ σας φάση γνωρίζω. Άρα δε μπορώ να κρίνω περαιτέρω. Σου δίνω πες δίκιο όμως, έτσι όπως τα περγράφεις.

 

Αυτό που γράφει ο Βασίλης, κάτι με το οποίο συμφωνώ, είναι πως οι σχέσεις μας με κάποιους ανθρώπους είναι υπεράνω χρημάτων.

 

Να σου φέρω ένα διαφορετικό παράδειγμα: Πες ότι η κολλητή σου, το αγόρι σου ή ο πατέρας σου ξέρω 'γω ήταν άφραγκος. Εσύ είχες γκαφρά στην άκρη, τα κράταγες για ώρα ανάγκης μεν, αλλά δεν σου ήταν και άμεσα απαραίτητα.

 

Αν ερχόταν ένας από τους παραπάνω, αποδεδειγμένα ταπί και ψύχραιμος, ζητώντας με τρόπο να τον δανείσεις για να πάει π.χ. ένα ταξίδι ή να πάρει ένα λάπτοπ, τι θα έκανες; Ούτε το ταξίδι, ούτε το λάπτοπ του χρειάζονται προκειμένου για να επιβιώσει ή να πληρώσει λογαριασμούς.

[tehAllantin]

Αν μάθαινα ότι τα λεφτά που τους δάνεισα τα έφαγαν σε βλακείες και πάλι χαρούμενος θα ήμουν, ο λόγος που τους τα δάνεισα είναι για να τους δω ευτυχισμένους, αν με αυτόν τον τρόπο είναι εμένα μου περισσεύει...

σορρυ αλλά αυτό ειναι ο ορισμός του μαλάκα-κορόιδου.. Γιατί για να ζητήσει κάποιος (λογικός άνθρωπος) δανεικά δεν θα είναι για να πάει να βγάλει γούστα, έτσι; Οπότε αν σου ζητήσω εγώ, αδερφικός φίλος δανεικά γιατί "είναι ανάγκη" και μαθεις εσύ ότι τα έφαγα σε "μαλακίες" θα πεις "ΜΠΡΆΒΟ ΤΟ ΑΛΑΝΙ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ";;; Δεν θα νιώσεις ότι σε εκμεταλλεύτηκαν; 

 

 

 

 

 

Έχω κάτι αφραγκίες ρε συ, παίζει κανα ψιλό;; 

 

 

 

 

Αν ερχόταν ένας από τους παραπάνω, αποδεδειγμένα ταπί και ψύχραιμος, ζητώντας με τρόπο να τον δανείσεις για να πάει π.χ. ένα ταξίδι ή να πάρει ένα λάπτοπ, τι θα έκανες; Ούτε το ταξίδι, ούτε το λάπτοπ του χρειάζονται προκειμένου για να επιβιώσει ή να πληρώσει λογαριασμούς.

δεν μπορώ να πάρω απόφαση σε αυτό που λες.

 

1. Εισαι ταπί. Κατσε στα αυγά σου και άσε τα "χαιλίκια" προς στιγμήν. Αυτά μας έφαγαν.

 

2. Το ότι είσαι ταπί δεν σημαινει ότι δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις κάποιο "χαιλίκι". 

 

 

Τα ζυγίζεις και αποφασίζεις.

[Iris_89]

 

 

Δηλαδή θα ήσουν ευτυχισμένος αν οι γονείς σου σου έλεγαν ψέμματα για μήνες, και όταν θα ανακάλυπτες τυχαία πως ξοδεύτηκαν αυτά τα χρήματα σου έκαναν σκηνή, σε μείωναν και σε έβριζαν πως τόλμησες να τους κάνεις σκηνή, πάλι ευτυχισμένος θα ήσουν? Και δε μιλάμε για 100 γαμω ευρω, αλλά για 1000. Πάντως εγώ δεν ήμουν ευτυχισμένη, και από τότε μπήκαν στη μαύρη λίστα όσο αναφορά για εμπιστοσύνη.

 

Σόρυ κιόλας που χώνομαι ίσως άγαρμπα, το πρόβλημα σου όμως, πρώτα απ' όλα δεν είναι οικονομικό/ποσοτικό, ούτε θα έπρεπε κανονικά να σχετίζεται με το που φαγώθηκαν τα φράγκα.

 

Το πρόβλημα σου έχει να κάνει με την προδομένη εμπιστοσύνη σου, αλλά και την άσχημη συμπεριφορά των γονιών σου. Δε σε ξέρω προσωπικά, ούτε τη μεταξύ σας φάση γνωρίζω. Άρα δε μπορώ να κρίνω περαιτέρω. Σου δίνω πες δίκιο όμως, έτσι όπως τα περγράφεις.

 

Αυτό που γράφει ο Βασίλης, κάτι με το οποίο συμφωνώ, είναι πως οι σχέσεις μας με κάποιους ανθρώπους είναι υπεράνω χρημάτων και υλικής υποστήριξης.

 

Να σου φέρω ένα διαφορετικό παράδειγμα: Πες ότι η κολλητή σου, το αγόρι σου ή ο πατέρας σου ξέρω 'γω ήταν άφραγκος. Εσύ είχες γκαφρά στην άκρη, τα κράταγες για ώρα ανάγκης μεν, αλλά δεν σου ήταν και άμεσα απαραίτητα.

 

Αν ερχόταν ένας από τους παραπάνω, αποδεδειγμένα ταπί και ψύχραιμος, ζητώντας με τρόπο να τον δανείσεις για να πάει π.χ. ένα ταξίδι ή να πάρει ένα λάπτοπ, τι θα έκανες; Ούτε το ταξίδι, ούτε το λάπτοπ του χρειάζονται προκειμένου για να επιβιώσει ή να πληρώσει λογαριασμούς.

Κανονικά αυτό δεν έπρεπε να το πω, αλλά δεν με νοιάζει. Είχα ένα αρκετά μεγάλο ποσό στην άκρη. Και μια μέρα, επειδή έτσι μου τη βάρεσε, πήγα και το μοίρασα σε οικογένειες με παιδιά που δεν είχαν να φάνε. Δεν μετάνιωσα ούτε μια στιγμή για αυτό που έκανα. Συγκεκριμένα, για τον πατέρα μου πάλι θα του έκανα δώρο αν ήθελε κάτι, όπως κάνω κάποια χρόνια τώρα, αλλά κάθε, μα κάθε φορά παίρνει τον τίτλο της αχαριστίας. Το αγόρι μου από την άλλη μεριά, επειδή ξέρω πόσο σκληρά δουλεύει και επειδή εδώ και 3 χρόνια είναι παραπάνω από σωστός απέναντι μου, θα του έδινα ότι ήθελε. Πλέον, για να πάρει ο οποιοσδήποτε κάτι από μένα θα πρέπει μου αποδείξει την αξία του. Δεν ήμουν σκληρή, αλλά με έκαναν. Sorry for the long post

[N3k21]

Τα ζυγίζεις και αποφασίζεις.

 

Exactly. Με κάποιους ανθρώπους όμως έχεις ιδιαίτερους δεσμούς, δεν είπαμε να δανείσεις τους "φίλους" στο φεϊσμπούκ ή τον άκυρο που έτυχε να μπλεχτεί κανά δυό φορές στην παρέα σου.

 

Εμένα οι δικοί μου π.χ. με στήριζαν οικονομικά επί χρόνια προκειμένου να σπουδάσω (και φυσικά να κάνω και τα χαϊλίκια μου - δε με ρώτησαν αν με τα λεφτά αγοράζω τρόφιμα ή τα καίω στα ρακάδικα ), γιατί να μην τους δώσω -αν φυσικά έχω-, ώστε να κάνουν ένα ταξιδάκι στα γεράματα;

 

Αν η κοπέλα μου χρειάζεται ένα λάπτοπ, γιατί να μην την δανείσω; 

 

Όσο για τους κολλητούς (ίσως εγώ αντιλαμβάνομαι περίεργα τη λέξη) αλλά απλά δε νοείται να σου κάνουν πουστιά. Αν δε τους εμπιστεύεσαι, δεν είναι κολλητοί.

 

Κανονικά αυτό δεν έπρεπε να το πω, αλλά δεν με νοιάζει. Είχα ένα αρκετά μεγάλο ποσό στην άκρη. Και μια μέρα, επειδή έτσι μου τη βάρεσε, πήγα και το μοίρασα σε οικογένειες με παιδιά που δεν είχαν να φάνε. Δεν μετάνιωσα ούτε μια στιγμή για αυτό που έκανα. Συγκεκριμένα, για τον πατέρα μου πάλι θα του έκανα δώρο αν ήθελε κάτι, όπως κάνω κάποια χρόνια τώρα, αλλά κάθε, μα κάθε φορά παίρνει τον τίτλο της αχαριστίας. Το αγόρι μου από την άλλη μεριά, επειδή ξέρω πόσο σκληρά δουλεύει και επειδή εδώ και 3 χρόνια είναι παραπάνω από σωστός απέναντι μου, θα του έδινα ότι ήθελε. Πλέον, για να πάρει ο οποιοσδήποτε κάτι από μένα θα πρέπει μου αποδείξει την αξία του. Δεν ήμουν σκληρή, αλλά με έκαναν. Sorry for the long post

 

Σ' αυτό που έκανες με τις φτωχές οικογένειες, εγώ προσωπικά υποκλίνομαι. 

 

Όσον αφορά τον πατέρα σου, έχεις κάθε δικαίωμα να αισθάνεσαι πίκρα λόγω της συμπεριφοράς του. Από την άλλη όμως, μην ξεχνάς πως χάρη σε αυτό τον άνθρωπο είσαι αυτό που είσαι σήμερα (ακόμα και τα λάθη του ή η αχαριστία του σε δίδαξαν κάτι). Αν ψάξεις μέσα σου, σίγουρα θα βρεις πως κάτι σου έχει προσφέρει. 

 

Για μένα πάντως όταν έχεις μια στενή σχέση με κάποιον άνθρωπο, είτε είναι φίλος, είτε αμόρε, σημαίνει πως σου έχει ήδη αποδείξει την αξία του. Όπως έγραψα και στον Σεφ παραπάνω, δεν υπάρχει "κολλητός" χωρίς να υπάρχει εμπιστοσύνη. Σε αντίθετη περίπτωση, δε φταίει ο άλλος, αλλά εμείς που τον επιλέξαμε.

 

Δεν ξέρω, βλέπω εγώ υπερβολικά ρομαντικά τα περί ανθρωπίνων σχέσεων, ή κάποιοι απ' όσους πόσταραν εδώ χρειάζεται να αναθεωρήσουν τα όσα πιστεύουν π.χ. για τη φιλία;

 

Για να κλείσω, σκληρή να είσαι, πικρόχολη να μη γίνεις. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι από την ίδια πάστα και είναι κρίμα να υψώνουμε γύρω μας τείχη, μόνο και μόνο επειδή στην ουσία κουβαλάμε φόβους από το παρελθόν.

 

Τέσπα, μη με παρεξηγείς γι' αυτά που γράφω, δεν το παίζω ειδήμων (δηλώνω τέρμα κομπλεξικός μάλιστα), ούτε θα ήθελα να τα εκλάβεις ως επίθεση. Απλά ο γαμημένος ο γραπτός λόγος δε βοηθάει σε τέτοιες κουβέντες.

 

Long post, huh? Beat that!

[Iris_89]

 

 

Τα ζυγίζεις και αποφασίζεις.

 

Exactly. 

 

Εμένα οι δικοί μου π.χ. με στήριζαν οικονομικά επί χρόνια προκειμένου να σπουδάσω (και φυσικά να κάνω και τα χαϊλίκια μου - δε με ρώτησαν αν με τα λεφτά αγοράζω τρόφιμα ή τα καίω στα ρακάδικα ), γιατί να μην τους δώσω -αν φυσικά έχω-, ώστε να κάνουν ένα ταξιδάκι στα γεράματα;

 

Αν η κοπέλα μου χρειάζεται ένα λάπτοπ, γιατί να μην την δανείσω; 

 

Όσο για τους κολλητούς (ίσως εγώ αντιλαμβάνομαι περίεργα τη λέξη) αλλά απλά δε νοείται να σου κάνουν πουστιά. Αν δε τους εμπιστεύεσαι, δεν είναι κολλητοί.

 

Κανονικά αυτό δεν έπρεπε να το πω, αλλά δεν με νοιάζει. Είχα ένα αρκετά μεγάλο ποσό στην άκρη. Και μια μέρα, επειδή έτσι μου τη βάρεσε, πήγα και το μοίρασα σε οικογένειες με παιδιά που δεν είχαν να φάνε. Δεν μετάνιωσα ούτε μια στιγμή για αυτό που έκανα. Συγκεκριμένα, για τον πατέρα μου πάλι θα του έκανα δώρο αν ήθελε κάτι, όπως κάνω κάποια χρόνια τώρα, αλλά κάθε, μα κάθε φορά παίρνει τον τίτλο της αχαριστίας. Το αγόρι μου από την άλλη μεριά, επειδή ξέρω πόσο σκληρά δουλεύει και επειδή εδώ και 3 χρόνια είναι παραπάνω από σωστός απέναντι μου, θα του έδινα ότι ήθελε. Πλέον, για να πάρει ο οποιοσδήποτε κάτι από μένα θα πρέπει μου αποδείξει την αξία του. Δεν ήμουν σκληρή, αλλά με έκαναν. Sorry for the long post

 

Σ' αυτό που έκανες με τις φτωχές οικογένειες, εγώ προσωπικά υποκλίνομαι. 

 

Όσον αφορά τον πατέρα σου, έχεις κάθε δικαίωμα να αισθάνεσαι πίκρα λόγω της συμπεριφοράς του. Από την άλλη όμως, όπως γράφω και στον Σεφ παραπάνω, μην ξεχνάς πως χάρη σε αυτό τον άνθρωπο είσαι αυτό που είσαι σήμερα (ακόμα και τα λάθη του ή η αχαριστία του σε δίδαξαν κάτι). Αν ψάξεις μέσα σου, σίγουρα θα βρεις πως κάτι σου έχει προσφέρει. 

 

Για μένα πάντως όταν έχεις μια στενή σχέση με κάποιον άνθρωπο, είτε είναι φίλος, είτε αμόρε, σημαίνει πως σου έχει ήδη αποδείξει την αξία του. Όπως ήδη έγραψα, δεν υπάρχει "κολλητός" χωρίς να υπάρχει εμπιστοσύνη. Σε αντίθετη περίπτωση, δε φταίει ο άλλος, αλλά εμείς που τον επιλέξαμε.

 

Δεν ξέρω, βλέπω εγώ υπερβολικά ρομαντικά τα περί ανθρωπίνων σχέσεων, ή κάποιοι απ' όσους πόσταραν εδώ χρειάζεται να αναθεωρήσουν τα όσα πιστεύουν π.χ. για τη φιλία;

 

Για να κλείσω, σκληρή να είσαι, πικρόχολη να μη γίνεις. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι από την ίδια πάστα και είναι κρίμα να υψώνουμε γύρω μας τείχη, μόνο και μόνο επειδή στην ουσία κουβαλάμε φόβους από το παρελθόν.

 

Τέσπα, μη με παρεξηγείς γι' αυτά που γράφω, δεν το παίζω ειδήμων (δηλώνω τέρμα κομπλεξικός μάλιστα), ούτε θα ήθελα να τα εκλάβεις ως επίθεση. Απλά ο γαμημένος ο γραπτός λόγος δε βοηθάει σε τέτοιες κουβέντες.

 

Long post, huh? Beat that!

Δεν σε παρεξηγώ, μην ανησυχείς Απλά είμαι άνθρωπος που σιχαίνομαι την εκμετάλλευση και την αχαριστία, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Οι γονείς μου σίγουρα μου έχουν προσφέρει πολλά, αλλά θα γίνω κακιά και δεν λέει Το μόνο που ζητάω ενίοτε, είναι αναγνώριση των πράξεων μου. Τυχαίνει αρκετές φορές να τρέχω με 1000 όταν κάποιος γνωστός ή ακόμα και άγνωστος χρειάζεται βοήθεια. Ε και συνήθως τρώω τα μούτρα μου. Όσο για τα τείχη, άστο. Φράγματα έχω χτίσει!

[tehAllantin]

σορρυ αλλα αυτό με τους γονείς διαφωνώ. Εφόσον ΕΠΙΛΕΞΕΙΣ να φέρεις ενα παιδί στο κόσμο μέχρι μία ηλικία που θα είναι αυτόνομο θα πρέπει απλά να ΚΟΨΕΙΣ ΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΣΟΥ να του παρέχεις όσο το δυνατον περισσότερα εφόδια για τη ζωή. Αυτό όσον αφορά τα "υλικά αγαθά". Απο κει και πέρα με την ανατροφή και την μετάδοση ιδανικών κλπ ναι θα πάρεις κάτι είτε αρνητικά είτε θετικά. Είτε θα είναι το πρότυπο που θα θες να του μοιάσεις είτε το πρότυπο προς αποφυγήν

[N3k21]

σορρυ αλλα αυτό με τους γονείς διαφωνώ. Εφόσον ΕΠΙΛΕΞΕΙΣ να φέρεις ενα παιδί στο κόσμο μέχρι μία ηλικία που θα είναι αυτόνομο θα πρέπει απλά να ΚΟΨΕΙΣ ΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΣΟΥ να του παρέχεις όσο το δυνατον περισσότερα εφόδια για τη ζωή. Αυτό όσον αφορά τα "υλικά αγαθά". Απο κει και πέρα με την ανατροφή και την μετάδοση ιδανικών κλπ ναι θα πάρεις κάτι είτε αρνητικά είτε θετικά. Είτε θα είναι το πρότυπο που θα θες να του μοιάσεις είτε το πρότυπο προς αποφυγήν

 

Κοίταξε να δεις όμως, θα μπορούσε άνετα και ένας γονιός να "σουτάρει" με τρόπο το παιδί του μόλις αυτό ενηλικιωθεί, άντε και για 1-2 χρόνια ακόμα.

 

Ή, σε ένα άλλο υποθετικό -αλλά πιθανό- σενάριο, αν είχε ένα παιδί 28 χρονών άνεργο, θα του παρείχε μονάχα τα απαραίτητα, ένα πιάτο φαγητό και ένα κρεβάτι. Αν το τέκνο ήθελε τσιγάρα, κανένα καφεδάκι, μια βόλτα, βενζίνη ή ADSL, ας έκοβε το λαιμό του να βρει λεφτά από αλλού.

 

Θέλω να καταλλήξω στο ότι σε μια σχέση αγάπης, δεν υφίσταται η έννοια της υποχρέωσης, δε δανείζεις αλλά δωρίζεις. Μια τέτοια σχέση όμως είναι και αμφίδρομη. Γιατί λοιπόν να μην τσοντάρεις κι εσύ π.χ. στους γονείς σου, προκειμένου να βελτιώσεις την ποιότητα ζωής τους (και το ταξίδι ή το λάπτοπ έδω κολλάνε, σαφώς και δεν τα έχουν ανάγκη);

 

Στα υπόλοιπα συμφωνούμε 100%

[kage]

1.οι περισσοτεροι θα ειστε οι μαυραγοριτες του μελλοντος(πτωχευση).φτιξτε κομποδεμα να γινετε...αν και νομιζω δεν ειστε εσεις που βγαζετε τα λεφτα

2.μηπως δεν θελετε να δανεισετε γιατι δεν θελετε να μπειτε σε διαδικασια να μαθετε ποιος ειναι φιλος-γνωστος ή οχι.σε φαση να μεινετε μονοι σας?μηπως το ξερετε ηδη οτι δεν εχει κοντινα ατομα γυρω σας ?

3.υπαρχουν 500ΧΙΛΙΑΔΕΣ νοικοκυρια χωρις ρευμα.οχι δεν ειναι τσιγγανοι-γυφτοι...

 

@ιρις αν δεν μεγαλωσες σε ορφανοτροφειο τοτε εισαι απαραδεκτη.το χιλιαρικο που εδωσες δεν ειναι τιποτα μπροστα στα χιλιαρικα που δωσαν για να φτασεις στην ηλικια να το παιξεις ανεξαρτητη...

Αν το παθεις απο τα παιδια σου τοτε ισως να θυμηθεις τι μαλκς εκανες

υ.γ. αν σε πειραζει το παραπανω πες μου να το σβησω

[N3k21]

Δεν σε παρεξηγώ, μην ανησυχείς Απλά είμαι άνθρωπος που σιχαίνομαι την εκμετάλλευση και την αχαριστία, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Οι γονείς μου σίγουρα μου έχουν προσφέρει πολλά, αλλά θα γίνω κακιά και δεν λέει Το μόνο που ζητάω ενίοτε, είναι αναγνώριση των πράξεων μου. Τυχαίνει αρκετές φορές να τρέχω με 1000 όταν κάποιος γνωστός ή ακόμα και άγνωστος χρειάζεται βοήθεια. Ε και συνήθως τρώω τα μούτρα μου. Όσο για τα τείχη, άστο. Φράγματα έχω χτίσει!

 

Είναι λογικό να σιχαινόμαστε την εκμετάλλευση και την αχαριστία, είναι λογικό να χρειαζόμαστε αναγνώριση. Πρόσεξε όμως, η φάση μπορεί να γυρίσει άνετα μπούμεραγκ και να μας πάρει στο "δοξαπατρί". 

 

Δεν είναι π.χ. απίθανο να μπλεχτείς σε ένα συνεχές κυνήγι αυτής της αναγνώρισης, προσφέροντας από τη μια απλόχερα ό,τι έχεις και δεν έχεις - στατιστικά αναπόφευκτα και σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν, ενώ παράλληλα από την άλλη θα ενισχύεις όλο και περισσότερο τα "τείχη" σου, ρισκάροντας δυστυχώς να χάσεις και ουσιαστικές σχέσεις.

 

Με λίγα λόγια, η αναγνώριση καμιά φορά γίνεται αυτοσκοπός χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Αναμένουμε πάντα κάτι ως αντάλλαγμα (έστω μια καλή κουβέντα), όσο όμως πέφτουμε σε περιπτώσεις που δεν λαμβάνουμε κάτι τέτοιο, μιζεριάζουμε, χάνουμε την πίστη μας στους ανθρώπους συνολικά.

 

Τα δανεικά π.χ. εγώ τα αντιμετωπίζω ως άσκηση: Μπορώ να τα δώσω χωρίς να περιμένω αναγνώριση; Έχω γύρω μου ανθρώπους άξιους της εμπιστοσύνης μου; Αν δε μου επιστρέψουν τα φράγκα, μπορώ να τους συγχωρήσω;