Η αντίληψη της τέχνης και η Μέγκαν Φοξ!

[Επισκέπτης]

γιατι βγάζουν και ταινιες σκουπίδια σαν το Dark Knight και δεν γουστάρω πλεον..

 

Ε, ναι, δεν είναι όπως κάποτε που όλες οι ταινίες που έβγαιναν στον κινηματογράφο ήταν πολύ καλύτερες από το Dark Knight.

[demessakis]

Μα αυτό ακριβώς εξηγώ. Θα έκανα αυτό που έχω τη δυνατότητα να κάνω. Αν δεν έχω τη δυνατότητα να βλέπω ταινίες στον κινηματογράφο, δεν την έχω. Τι να κάνουμε; Το θέμα δεν είναι πως θα με χαρακτηρίσουν οι άλλοι και αν μου πούνε ότι "α, δεν αγαπάς αρκετά τον κινηματογράφο". Το θέμα είναι ότι χάνω εμπειρίες.

 

Δεν είναι το θέμα, πως θα σε χαρακτηρίσουν οι άλλοι... αλλά εσύ τους χαρακτηρίζεις .

Προσωπικά αν είχα την δυνατότητα, θα ήθελα να είχα έναν δικό μου κινηματογράφο. Ακόμη και αν αποτελούνταν από έναν προβολέα, ένα πανί και 5 καθίσματα (νταξ, και μια μηχανή για ποπκορν).

 

Το ρητό μου είναι "η μουσική είναι στις αίθουσες" και το εννοώ. Ακούω φυσικά αρκετά πράγματα στο σπίτι, αλλά έχω πάντα συναίσθηση ότι "πωπω, αυτό πρέπει να το ακούσω σε αίθουσα για να καταλάβω τι γίνεται". Και ακριβώς αυτή είναι η κουβέντα που λέω όταν ακούω κάτι που μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Επίσης, από έναν άνθρωπο που είναι (ή θέλει να είναι) το επάγγελμά του να ασχολείται με μια τέχνη, θα έχεις από αυτόν διαφορετική αντιμετώπιση ως προς το "αρχείο" της. Δεν έχω ακούσει 9 συμφωνίες του Μπετόβεν σε αίθουσα, αλλά 5. Παρόλα αυτά, γνωρίζω και τις άλλες 4, γιατί είναι η δουλειά μου να τις γνωρίζω. Αλλά δεν τις έχω ζήσει ακόμη.

 

Συμφωνώ απόλυτα, αν και σε τέτοιες αίθουσες, επικρατεί σιγή (που αυξάνει την εμπειρία), ενώ στις άλλες...

(Μια ερώτηση, αν μου επιτρέπεις. Μήπως έζησες κάποιο έργο του Mussorgsky;)

 

Βασικά δεν είναι θέμα κτιρίου, απλά δεν ήθελα να πάω την κουβέντα παραπέρα. Με δυο κουβέντες: δε γίνεται να δεις Ταρκόφσκι και Αγγελόπουλο πουθενά αλλού, παρά μόνο σε κινηματογράφο. Οι ταινίες αυτές είναι φτιαγμένες για να παίζονται εκεί. Η εμπειρία που προσφέρουν, βιώνεται εκεί.

 

Η κατανόηση είναι δευτερεύον για μένα. Η εμπειρία είναι το πρώτο. Κράτα αυτή τη φράση και για νωρίτερα, που συζητάγαμε για μουσική. Μπορεί ως μουσικός να πρέπει να κατανοήσω πράγματα (λόγω επαγγέλματος), αλλά η ουσία είναι η εμπειρία. Ως ακροατής. Ή και εκτελεστής. Αλλά εδώ πάμε αλλού.

 

Ας το πω, για άλλη μια φορά, γιατί με πείραξε πολύ, εκείνο το "...δε βλέπει κινηματογράφο. Βλέπει απλώς ταινίες". Προτιμώ να δω μια πραγματικά σπουδαία ταινία σε dvd, από το να δω twilight (τυχαίο παράδειγμα, απλά εφόσον υπάρχει μόνο μια αίθουσα στην περιοχή, είναι λογικό να προβάλλονται κατά βάση τέτοιες ταινίες) σε σινεμά. Και ας χάσω στην εμπειρία .

 

Αναλόγως τι επιζητά κανείς από ένα έργο, οι θέσεις της εμπειρίας και της κατανόησης, μπορεί να αντιστραφούν.

 

Και για να γυρίσουμε στην αρχή, αν ζούσα σε μια πόλη όπου δεν μπορώ να ακούσω μουσική σε αίθουσες ή δεν παίζω ο ίδιος και αρκετοί γύρω μου μουσική και γενικώς δεν υπάρχει γύρω μου αυτό το οξυγόνο να αναπνέω, αναγκαστικά δεν μπορώ να λέω ότι ζω μέσα στη μουσική, επειδή ακούω CD στο σπίτι μου. Άσχετα με το πόσο θα ήθελα να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Που εδώ που τα λέμε, αν το θέλεις πραγματικά πολύ, ενδεχομένως να μπορείς να μετακομίσεις (υπό δεδομένες συνθήκες, υπάρχουν και περιπτώσεις που δε γίνεται). Εγώ για παράδειγμα θα μετακομίσω το επόμενο καλοκαίρι στη Βιέννη, ακριβώς για αυτά που μπορεί να μου προσφέρει ως εμπειρίες.

 

Αν και το θέλω πραγματικά πολύ, δυστυχώς, δεν γίνεται. Αν γινόταν, πιθανόν το επόμενο καλοκαίρι, να ήμασταν συμπολίτες.

Αν ζούσες σε μια τέτοια πόλη, και δεν γινόταν να φύγεις, θα ένιωθες μειονεκτικά απέναντι σε κάποιον, που έχει πάει αρκετές φορές σε μέγαρα, ενώ όσον αφορά την μουσική... τρώει την σκόνη σου;

[Επισκέπτης]

Διαβάζεις αυτά που θέλεις, σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης σου και μπαίνεις σε μια συζήτηση που, προσωπικά, δε με αφορά καθόλου.

 

Πχ

 

Δεν είναι το θέμα, πως θα σε χαρακτηρίσουν οι άλλοι... αλλά εσύ τους χαρακτηρίζεις .

 

Δε χαρακτήρισα κανέναν απολύτως. Ψάξε το, για να το διαπιστώσεις.

 

Συμφωνώ απόλυτα, αν και σε τέτοιες αίθουσες, επικρατεί σιγή (που αυξάνει την εμπειρία), ενώ στις άλλες...

(Μια ερώτηση, αν μου επιτρέπεις. Μήπως έζησες κάποιο έργο του Mussorgsky;)

 

Η μαγεία που υπάρχει στις αίθουσες (συναυλιών, κινηματογράφου, θεάτρου κτλ) δεν έχει να κάνει μόνο πχ με το μέγεθος του πανιού της οθόνης και την ποιότητα της εικόνας ή του ήχου (αν και είναι και αυτό σημαντικό). Οι άλλοι άνθρωποι που είναι γύρω σου δημιουργούν μια αύρα, που δεν μπορεί να υπάρξει υπό άλλες συνθήκες. Καλό είναι, για το μέγιστο της εμπειρίας, να αγκαλιάζει κανείς ακόμη και τους ξένους ήχους που δημιουργούνται γύρω του. Γι' αυτό άλλωστε υπάρχουν καλές προβολές, κακές προβολές, καλές συναυλίες κτλ κτλ.

 

ΟΚ, κι εγώ εκνευρίζομαι όταν χτυπάνε κινητά και μιλάνε διάφοροι μεταξύ τους, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, αλλά ας μη φτάνουμε και στο άλλο άκρο που μας ενοχλούν οι παραμικροί θόρυβοι που δημιουργούνται. Άλλωστε αυτό είναι που θα δώσει και μια ξεχωριστή αίσθηση στην εμπειρία, όταν αυτοί οι θόρυβοι θα πάψουν για κάποιο λόγο να υπάρχουν. Συχνά πάντως φαντάζομαι ότι ακόμη και αυτοί οι ήχοι είναι μέρος της συγκεκριμένης εμπειρίας και αυτό με βοηθάει να την απολαύσω καλύτερα.

 

Κάποτε είχα πάει να δω την Άννα Κοκκίνου στο "Μορφές από το Βιζυηνό" στο θέατρο και είχε δημιουργηθεί ένα απερίγραπτο κλίμα όπου όλου φοβόντουσαν ακόμη και να ανασάνουν. Απίστευτη/μοναδική εμπειρία.

 

ΥΓ. Ναι, έχω ακούσει Mussorgsky. Η αλήθεια, πάντως, είναι πως δεν ακούμε συχνά. Μέχρι τη στιγμή που με ρώτησες, δεν το είχα συνειδητοποιήσει.

 

Ας το πω, για άλλη μια φορά, γιατί με πείραξε πολύ, εκείνο το "...δε βλέπει κινηματογράφο. Βλέπει απλώς ταινίες". Προτιμώ να δω μια πραγματικά σπουδαία ταινία σε dvd, από το να δω twilight (τυχαίο παράδειγμα, απλά εφόσον υπάρχει μόνο μια αίθουσα στην περιοχή, είναι λογικό να προβάλλονται κατά βάση τέτοιες ταινίες) σε σινεμά. Και ας χάσω στην εμπειρία .

 

So what? Κι εγώ μπορεί να προτιμώ να φαντασιώνομαι ότι κάνω σεξ με μια θεογκόμενα, παρά να κάνω σεξ με μια που δε μου αρέσει. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως στη μια περίπτωση αυνανίζομαι και στην άλλη κάνω σεξ. Χεχε.

 

Αν και το θέλω πραγματικά πολύ, δυστυχώς, δεν γίνεται. Αν γινόταν, πιθανόν το επόμενο καλοκαίρι, να ήμασταν συμπολίτες.

Αν ζούσες σε μια τέτοια πόλη, και δεν γινόταν να φύγεις, θα ένιωθες μειονεκτικά απέναντι σε κάποιον, που έχει πάει αρκετές φορές σε μέγαρα, ενώ όσον αφορά την μουσική... τρώει την σκόνη σου;

 

Να φάει τη σκόνη μου όσον αφορά τον τρόπο που ψυχαγωγείται/διασκεδάζει; Να, αυτά είναι που δεν καταλαβαίνω. Ο καθένας κάνει ότι καλύτερο μπορεί για τον εαυτό του για να περνάει καλά και να βελτιώνει τον εαυτό του. Δεν μπορώ να καταλάβω με ποιον τρόπο συνδέονται αυτά που κάνω εγώ ή εσύ με αυτά που κάνει εκείνος ή ο άλλος.

[Sellers]

Κατανοώ το σκεπτικό σου Μάνουελ, αλλά μου φαίνεται και λίγο, πως να το πω... ας πούμε ότι μου φαινεται πως δεν μπορείς να εκτιμήσεις την τέχνη. (χωρις καμια διαθεση να σε προσβάλω, απλά δεν βρίσκω καλύτερο τρόπο να το γράψω)

 

Τι εννοώ. Το κουρδιστό πορτοκάλι είναι κουρδιστό πορτοκάλι και στα 240p στο youtube με ρώσικους υπότιτλους να αχνοφαίνονται, και στα 1080p, και στον κινηματογράφο, και στα i-max και στην τεχνολογία που χρησιμοποιούν οι εξωγήινοι να βλέπουν ταινίες. Η ενάτη είναι ενάτη και σε mp3 και στην φιλαρμονική της Βιέννης (καλή σου ώρα και ένα γ@ησου-ζηλέυω).

 

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι όταν έχεις μπροστά σου την Μέγκαν Φοξ με ανοιχτά τα πόδια να σε περιμένει, ε δεν της λες ''παμε στην βενετια να το κάνουμε σε μια γόνδολα?''. Την χώνεις με την μία. Γιατί αυτό είναι που μετράει. Λίγο μπρουτάλ το παραδειγμα μου, αλλά ανέκαθεν ήμουν αρκετά ωμός στα παραδείγματα μου.

[demessakis]

Διαβάζεις αυτά που θέλεις, σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης σου και μπαίνεις σε μια συζήτηση που, προσωπικά, δε με αφορά καθόλου.

 

 

Δε χαρακτήρισα κανέναν απολύτως. Ψάξε το, για να το διαπιστώσεις.

 

 

Μα όταν λες πως εσύ βλέπεις κινηματογράφο και οι άλλοι απλώς ταινίες, πως μπορεί κάποιος να το εκλάβει; Τόσες φορές ανέφερα, πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Μήπως τελικά όσοι δεν έχουν σωστό κινηματογράφο στην περιοχή τους, έχουν πρόβλημα και με τον τρόπο σκέψης τους;

Μήπως όσο είναι κάποιος στο απυρόβλητο, δεν θα τον αφορούν τα "πυρά";

 

 

Η μαγεία που υπάρχει στις αίθουσες (συναυλιών, κινηματογράφου, θεάτρου κτλ) δεν έχει να κάνει μόνο πχ με το μέγεθος του πανιού της οθόνης και την ποιότητα της εικόνας ή του ήχου (αν και είναι και αυτό σημαντικό). Οι άλλοι άνθρωποι που είναι γύρω σου δημιουργούν μια αύρα, που δεν μπορεί να υπάρξει υπό άλλες συνθήκες. Καλό είναι, για το μέγιστο της εμπειρίας, να αγκαλιάζει κανείς ακόμη και τους ξένους ήχους που δημιουργούνται γύρω του. Γι' αυτό άλλωστε υπάρχουν καλές προβολές, κακές προβολές, καλές συναυλίες κτλ κτλ.

 

ΟΚ, κι εγώ εκνευρίζομαι όταν χτυπάνε κινητά και μιλάνε διάφοροι μεταξύ τους, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, αλλά ας μη φτάνουμε και στο άλλο άκρο που μας ενοχλούν οι παραμικροί θόρυβοι που δημιουργούνται. Άλλωστε αυτό είναι που θα δώσει και μια ξεχωριστή αίσθηση στην εμπειρία, όταν αυτοί οι θόρυβοι θα πάψουν για κάποιο λόγο να υπάρχουν. Συχνά πάντως φαντάζομαι ότι ακόμη και αυτοί οι ήχοι είναι μέρος της συγκεκριμένης εμπειρίας και αυτό με βοηθάει να την απολαύσω καλύτερα.

 

Κάποτε είχα πάει να δω την Άννα Κοκκίνου στο "Μορφές από το Βιζυηνό" στο θέατρο και είχε δημιουργηθεί ένα απερίγραπτο κλίμα όπου όλου φοβόντουσαν ακόμη και να ανασάνουν. Απίστευτη/μοναδική εμπειρία.

 

ΥΓ. Ναι, έχω ακούσει Mussorgsky. Η αλήθεια, πάντως, είναι πως δεν ακούμε συχνά. Μέχρι τη στιγμή που με ρώτησες, δεν το είχα συνειδητοποιήσει.

 

Δεν μίλησα για ψιθύρους. Άραγε σκέφτηκες ποτέ σου, γιατί σε κάποιες αίθουσες, απαγορεύεται π.χ. να βήξεις και σε άλλες, μπορείς άνετα να ανοίξεις συζήτηση με τον διπλανό σου; Όταν υπάρχουν θεατές, που δεν σέβονται αυτό που πάει να νιώσει ο οποιοσδήποτε, όταν υπάρχουν θεατές, που πάνε να αγκαλιάσουν την ασέβεια του οποιουδήποτε, τότε με συγχωρείς, αλλά η εμπειρία της θέασης ενός dvd, είναι κατά πολύ ανώτερη. Μπορείς να την νιώσεις καλύτερα την ταινία. Να μπεις μέσα της. Να την αφήσεις να σε ταξιδέψει.

 

ΥΓ. Το φαντάστηκα . Λορίν;

 

So what? Κι εγώ μπορεί να προτιμώ να φαντασιώνομαι ότι κάνω σεξ με μια θεογκόμενα, παρά να κάνω σεξ με μια που δε μου αρέσει. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως στη μια περίπτωση αυνανίζομαι και στην άλλη κάνω σεξ. Χεχε.

 

Αν όμως έχεις έτοιμη την θεογκόμενα στο κρεβάτι, για ποιο λόγο να προτιμήσεις να "παίξεις" με μια που δεν σου αρέσει; Εκτός αν θεωρείς θεογκόμενα την οποιαδήποτε mainstream ταινία, που εκεί, δεν ξέρω τι να πω .

 

Να φάει τη σκόνη μου όσον αφορά τον τρόπο που ψυχαγωγείται/διασκεδάζει; Να, αυτά είναι που δεν καταλαβαίνω. Ο καθένας κάνει ότι καλύτερο μπορεί για τον εαυτό του για να περνάει καλά και να βελτιώνει τον εαυτό του. Δεν μπορώ να καταλάβω με ποιον τρόπο συνδέονται αυτά που κάνω εγώ ή εσύ με αυτά που κάνει εκείνος ή ο άλλος.

 

Δεν με κατάλαβες. Εννοούσα, ως προς την μουσική παιδεία, αλλά μπορώ να πω πως εν μέρει, πήρα απάντηση:

Ο καθένας κάνει ότι καλύτερο μπορεί για τον εαυτό του για να περνάει καλά και να βελτιώνει τον εαυτό του.

Μόνο που οι δυνατότητες για την επίτευξη αυτών, διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, και σύμφωνα με την παιδεία που έχει κάποιος, μπορεί (αν θέλει) να τον κρίνει.

[DeadOrganPlayer]

Κατανοώ το σκεπτικό σου Μάνουελ, αλλά μου φαίνεται και λίγο, πως να το πω... ας πούμε ότι μου φαινεται πως δεν μπορείς να εκτιμήσεις την τέχνη. (χωρις καμια διαθεση να σε προσβάλω, απλά δεν βρίσκω καλύτερο τρόπο να το γράψω)

 

Τι εννοώ. Το κουρδιστό πορτοκάλι είναι κουρδιστό πορτοκάλι και στα 240p στο youtube με ρώσικους υπότιτλους να αχνοφαίνονται, και στα 1080p, και στον κινηματογράφο, και στα i-max και στην τεχνολογία που χρησιμοποιούν οι εξωγήινοι να βλέπουν ταινίες. Η ενάτη είναι ενάτη και σε mp3 και στην φιλαρμονική της Βιέννης (καλή σου ώρα και ένα γ@ησου-ζηλέυω).

 

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι όταν έχεις μπροστά σου την Μέγκαν Φοξ με ανοιχτά τα πόδια να σε περιμένει, ε δεν της λες ''παμε στην βενετια να το κάνουμε σε μια γόνδολα?''. Την χώνεις με την μία. Γιατί αυτό είναι που μετράει. Λίγο μπρουτάλ το παραδειγμα μου, αλλά ανέκαθεν ήμουν αρκετά ωμός στα παραδείγματα μου.

 

Εγώ συμφωνώ με αυτό που θέλει να πει ο Μάνουελ. Δε κρίνει την τέχνη αυτή καθεαυτή αλλά τον τρόπο που την απολαμβάνει κανείς (και εδώ είναι το λάθος σου Sellers). Σαφώς το Κουρδιστό Πορτοκάλι παραμένει το ίδιο είτε σε 1p είτε σε 1080p, το ζήτημα είναι πότε εσύ παίρνεις το 100% (ή έστω κοντά σε αυτό) του έργου. Θα το απολαύσεις και θα σου αρέσει το ίδιο αν το δεις σε οθόνη gameboy με το να το δεις σε κινηματογραφική αίθουσα? Σαφώς και όχι παρότι το έργο παραμένει το ίδιο..

Ακραίο το παράδειγμα μου αλλά μας έβαλες στη πρίζα με τη Μέγκαν Φόξ (το να της τον χώσεις πάνω στη γόνδολα δε παίζει ε?)

[Επισκέπτης]

Κατανοώ το σκεπτικό σου Μάνουελ, αλλά μου φαίνεται και λίγο, πως να το πω... ας πούμε ότι μου φαινεται πως δεν μπορείς να εκτιμήσεις την τέχνη. (χωρις καμια διαθεση να σε προσβάλω, απλά δεν βρίσκω καλύτερο τρόπο να το γράψω) Τι εννοώ. Το κουρδιστό πορτοκάλι είναι κουρδιστό πορτοκάλι και στα 240p στο youtube με ρώσικους υπότιτλους να αχνοφαίνονται, και στα 1080p, και στον κινηματογράφο, και στα i-max και στην τεχνολογία που χρησιμοποιούν οι εξωγήινοι να βλέπουν ταινίες. Η ενάτη είναι ενάτη και σε mp3 και στην φιλαρμονική της Βιέννης (καλή σου ώρα και ένα γ@ησου-ζηλέυω). Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι όταν έχεις μπροστά σου την Μέγκαν Φοξ με ανοιχτά τα πόδια να σε περιμένει, ε δεν της λες ''παμε στην βενετια να το κάνουμε σε μια γόνδολα?''. Την χώνεις με την μία. Γιατί αυτό είναι που μετράει. Λίγο μπρουτάλ το παραδειγμα μου, αλλά ανέκαθεν ήμουν αρκετά ωμός στα παραδείγματα μου.

 

Το θέμα είναι ότι, ιδιαίτερα από τον 20ο αιώνα και μετά, πολλοί ασχολούνται περισσότερο με το να εκτιμήσουν την τέχνη και λιγότερο με το να την αγαπήσουν (ας το γράψω έτσι). Το να εκτιμήσεις κάτι είναι ένα θέμα. Και πάλι, όμως, πρέπει να επιστρέψω στο θέμα της εμπειρίας. Δυστυχώς δεν ξέρω να το εκφράσω διαφορετικά. Στο παράδειγμά σου, θα έλεγα ότι η διαφορά είναι ότι μπορώ να εκτιμήσω ακόμη και αν απλά φαντασιώνομαι ότι πάω με την Σκάρλετ Γιόχανσον (δε μου αρέσει η Μέγκαν Φοξ ), αλλά η εμπειρία είναι το να πάω μαζί της. Αλλά ακόμη και στο επίπεδο που το θέτεις να το βάλω, αλλιώς είναι να τη "χώσεις" σε μια βρώμικη τουαλέτα και αλλιώς μεγαλόπρεπα. Όχι. Αυτό που μετράει δεν είναι απλώς να χώσεις.

 

ΥΓ. Μου αρέσει που η κουβέντα έχει επίπεδο πάντως. Τιχιχιχι.

ΥΓ2. Αν σας αρέσει κι εσάς η κουβέντα, ίσως καλό θα ήταν να την αποκόψουμε από το συγκεκριμένο θέμα, γιατί το χαλάμε. Τουλάχιστον σε σχέση με τον αρχικό του στόχο, γιατί ως προς τον τίτλο δεν είμαστε πολύ εκτός.

 

Μα όταν λες πως εσύ βλέπεις κινηματογράφο και οι άλλοι απλώς ταινίες, πως μπορεί κάποιος να το εκλάβει;

 

Κατ' αρχάς, για άλλη μια φορά, δεν είπα ότι είμαι εγώ αυτός που βλέπει κινηματογράφο και κάποιοι άλλοι βλέπουν απλώς ταινίες. Κατά κανόνα, κι εγώ ταινίες βλέπω, τον έχω κόψει τον πολύ κινηματογράφο τελευταία. Και φυσικά διαχωρίζω και στον εαυτό μου ότι, άλλο πράγμα είναι που έχω δει τον Τσάρλι Τσάπλιν στον κινηματογράφο και άλλο τους αδερφούς Μαρξ στο σπίτι.

 

Όταν έγινε αφιέρωμα στον Ταρκόφσκι στη Θεσσαλονίκη (πριν 10 χρόνια), είχα πάει σε κάθε μια από τις ταινίες και τις είδα στον κινηματογράφο, παρόλο που τις είχα δει όλες στο σπίτι, και μάλιστα ορισμένες πάνω από 4-5 φορές. Ήταν η πρώτη φορά που μου άρεσαν τόσο πολύ. Και δεν τις ξαναείδα ποτέ στο σπίτι από τότε. Ακόμα και σήμερα, όταν το σκέφτομαι καμιά φορά να τις βάλω να παίξουν, δε μου βγαίνει.

 

Μήπως τελικά όσοι δεν έχουν σωστό κινηματογράφο στην περιοχή τους, έχουν πρόβλημα και με τον τρόπο σκέψης τους; Μήπως όσο είναι κάποιος στο απυρόβλητο, δεν θα τον αφορούν τα "πυρά";

 

[...]

 

Δεν με κατάλαβες. Εννοούσα, ως προς την μουσική παιδεία, αλλά μπορώ να πω πως εν μέρει, πήρα απάντηση: Μόνο που οι δυνατότητες για την επίτευξη αυτών, διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, και σύμφωνα με την παιδεία που έχει κάποιος, μπορεί (αν θέλει) να τον κρίνει.

 

Αυτά δεν τα θεωρώ θέματα προς συζήτηση. Ο καθένας ας κάνει ότι θέλει για τον εαυτό του. Δεν είναι δουλειά των υπολοίπων να τον κρίνουμε. Και ιδιαίτερα για ένα θέμα όπως η τέχνη, που ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή (γιατί αναφέρεις κάπου τον τρόπο σκέψης). Ο βαρκάρης που αφουγκράζεται το ποτάμι στο Σιντάρτα (ίσως το αγαπημένο μου βιβλίο), αποδεικνύεται σοφότερος από πολλούς διαβασμένους με ανώτερη παιδεία.

 

Τέλος, η τέχνη από μόνη της, δεν είναι παρά ένα υποκατάστατο των πραγματικών εμπειριών. Όσες ταινίες και να δεις, όση μουσική και να ακούσεις, άμα δεν αγαπήσεις όπως μια γιαγούλα στο βουνό αγάπησε τον παππού της, μικρότερη σημασία θα έχει.

 

Αν όμως έχεις έτοιμη την θεογκόμενα στο κρεβάτι, για ποιο λόγο να προτιμήσεις να "παίξεις" με μια που δεν σου αρέσει; Εκτός αν θεωρείς θεογκόμενα την οποιαδήποτε mainstream ταινία, που εκεί, δεν ξέρω τι να πω .

 

Ανάποδα το πάμε είπαμε. Η θεογκόμενα είναι στη φαντασία σου (=αυνανισμός=ταινία στο σπίτι) και η άσχημη είναι στο κρεββάτι σου (=σεξ=κινηματογράφος). Διαφορετική εμπειρία. Όχι απαραίτητα καλύτερο το σεξ με την άσχημη.

 

Άλλωστε ο βασικός λόγος που δεν πηγαίνω κι εγώ τόσο συχνά στον κινηματογράφο, είναι επειδή δε με ενδιαφέρουν οι περισσότερες ταινίες που παίζονται. Προτιμώ να κάθομαι σπίτι και να φαντάζομαι τη θεογκόμενα. (πλάκα πλάκα, και σε αυτόν τον τομέα, αυτό έκανα κι όταν ήμουν μόνος μου)

 

Όταν υπάρχουν θεατές, που δεν σέβονται αυτό που πάει να νιώσει ο οποιοσδήποτε, όταν υπάρχουν θεατές, που πάνε να αγκαλιάσουν την ασέβεια του οποιουδήποτε, τότε με συγχωρείς, αλλά η εμπειρία της θέασης ενός dvd, είναι κατά πολύ ανώτερη.

 

Υπάρχουν πράγματι φορές, που είδα ταινίες στο σπίτι και η εμπειρία ήταν ανώτερη από το να την έβλεπα στο σινεμά. Κλασικό παράδειγμα για μένα και το έχω αναφέρει πολλές φορές, είναι το abre los ojos, που το είδα 3-5 τα ξημερώματα στο σπίτι μου και όταν τελείωσα δεν ήμουν σίγουρος ότι είχα δει ταινία ή αν με είχε πάρει ο ύπνος και ονειρευόμουν. Φοβερή εμπειρία, που ακόμη δεν έχω ξεχάσει.

 

ΥΓ. Το φαντάστηκα . Λορίν;

 

Εδώ σε έχασα.

[Sellers]

Για να μην κάθομαι και κάνω quote (πρέπει να φύγω κι'όλας) απαντάω σε όλους όσους έχουν την αντίθετη απο μένα άποψη, δηλαδή την λάθος.

 

Ας δεχτώ ότι δεν μπορούμε να τσουβαλιάσουμε όλες τις ταινίες μαζί. Ας πούμε ότι το Inception όντως αν δεν το δεις στον κινηματογράφο χάνει ένα 50%. Αλλά το inception είναι καθαρά προς τέρψη του θεατή και μόνο. Δεν θα βγεις απο την αίθουσα και θα πεις ''Πω πω μαλάκα, τι ερωτήματα είναι αυτά που έθεσε η ταινία? Μήπως όντως ζούμε μόνιμα σε ένα όνειρο? Είχα διαβάσει κάτι παρόμοιο στο Cosmopolitan Δεκεμβρίου''.

 

Υπάρχουν όμως και οι άλλες ταινίες. Η 7Η ΤΕΧΝΗ. Εκει πέρα, για μένα και μονο για μένα, η προσωπική μου άποψη, το να πεις π.χ ''χθες είδα το Κουρδιστό Πορτοκάλι'' είναι το 1%. Το υπόλοιπο 99% είναι στο τι σου πέρασε η ταινία. Και η διαφορά των 720p με τα 1080p και οποιαδήποτε άλλη διαφορά μπορείτε να σκεφτείτε δεν προσφέρει τίποτα σε αυτό το 99%. Και αυτό το 99% είναι η τέχνη για μένα. Αλλιώς θα ακούγαμε όλη μέρα Γονίδη.

[demessakis]

Κατ' αρχάς, για άλλη μια φορά, δεν είπα ότι είμαι εγώ αυτός που βλέπει κινηματογράφο και κάποιοι άλλοι βλέπουν απλώς ταινίες. Κατά κανόνα, κι εγώ ταινίες βλέπω, τον έχω κόψει τον πολύ κινηματογράφο τελευταία. Και φυσικά διαχωρίζω και στον εαυτό μου ότι, άλλο πράγμα είναι που έχω δει τον Τσάρλι Τσάπλιν στον κινηματογράφο και άλλο τους αδερφούς Μαρξ στο σπίτι.

 

Όταν έγινε αφιέρωμα στον Ταρκόφσκι στη Θεσσαλονίκη (πριν 10 χρόνια), είχα πάει σε κάθε μια από τις ταινίες και τις είδα στον κινηματογράφο, παρόλο που τις είχα δει όλες στο σπίτι, και μάλιστα ορισμένες πάνω από 4-5 φορές. Ήταν η πρώτη φορά που μου άρεσαν τόσο πολύ. Και δεν τις ξαναείδα ποτέ στο σπίτι από τότε. Ακόμα και σήμερα, όταν το σκέφτομαι καμιά φορά να τις βάλω να παίξουν, δε μου βγαίνει.

 

Μόνο που σε περιοχή που έχει μόνο μια αίθουσα, είναι φύσει αδύνατο, να μην προτιμήσουν να προβάλλουν κάποια mainstream ταινία, που θα αποφέρει σίγουρο κέρδος, από ταινία, που αξίζει να παιχτεί αλλά θα κόψει μερικά εισιτήρια.

Εάν είχα την δυνατότητα (αν και "μου την δίνει" ο υποθετικός λόγος) να είχα δικό μου κινηματογράφο, θα προτιμούσα να είχα τέτοιες ταινίες, που αναφέρεις, οι οποίες, σέβονται τον θεατή.

 

Αυτά δεν τα θεωρώ θέματα προς συζήτηση. Ο καθένας ας κάνει ότι θέλει για τον εαυτό του. Δεν είναι δουλειά των υπολοίπων να τον κρίνουμε. Και ιδιαίτερα για ένα θέμα όπως η τέχνη, που ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή (γιατί αναφέρεις κάπου τον τρόπο σκέψης). Ο βαρκάρης που αφουγκράζεται το ποτάμι στο Σιντάρτα (ίσως το αγαπημένο μου βιβλίο), αποδεικνύεται σοφότερος από πολλούς διαβασμένους με ανώτερη παιδεία.

 

Τέλος, η τέχνη από μόνη της, δεν είναι παρά ένα υποκατάστατο των πραγματικών εμπειριών. Όσες ταινίες και να δεις, όση μουσική και να ακούσεις, άμα δεν αγαπήσεις όπως μια γιαγούλα στο βουνό αγάπησε τον παππού της, μικρότερη σημασία θα έχει.

 

Συμφωνούμε απόλυτα. Τα είχα επισημάνει στο πρώτο μου post .

 

Ανάποδα το πάμε είπαμε. Η θεογκόμενα είναι στη φαντασία σου (=αυνανισμός=ταινία στο σπίτι) και η άσχημη είναι στο κρεββάτι σου (=σεξ=κινηματογράφος). Διαφορετική εμπειρία. Όχι απαραίτητα καλύτερο το σεξ με την άσχημη.

 

Άλλωστε ο βασικός λόγος που δεν πηγαίνω κι εγώ τόσο συχνά στον κινηματογράφο, είναι επειδή δε με ενδιαφέρουν οι περισσότερες ταινίες που παίζονται. Προτιμώ να κάθομαι σπίτι και να φαντάζομαι τη θεογκόμενα. (πλάκα πλάκα, και σε αυτόν τον τομέα, αυτό έκανα κι όταν ήμουν μόνος μου)

 

Αν το είπαμε ανάποδα, τότε διαφωνώ. Στην συλλογή μου έχω 100άδες dvds, με αρκετά εξ αυτών να περιέχουν σπουδαίες ταινίες. Και σίγουρα η "θεογκόμενα", κάπου εκεί θα κρύβεται (εκτός αν κόβει βόλτες στο video club της γειτονιάς ), παρά στον κινηματογράφο, που σχεδόν πάντα, φέρνει "μέτριες", και δεν σου επιτρέπει το δικαίωμα της επιλογής (μεγάλο πράμα, να έχεις επιλογές).

 

Υπάρχουν πράγματι φορές, που είδα ταινίες στο σπίτι και η εμπειρία ήταν ανώτερη από το να την έβλεπα στο σινεμά. Κλασικό παράδειγμα για μένα και το έχω αναφέρει πολλές φορές, είναι το abre los ojos, που το είδα 3-5 τα ξημερώματα στο σπίτι μου και όταν τελείωσα δεν ήμουν σίγουρος ότι είχα δει ταινία ή αν με είχε πάρει ο ύπνος και ονειρευόμουν. Φοβερή εμπειρία, που ακόμη δεν έχω ξεχάσει.

 

Και αυτό το έχω αναφέρει (πως δεν είναι όλες οι ταινίες για κινηματογράφο). Βέβαια, δεν βάζω το χέρι μου στην φωτιά, πως αν την έβλεπες σε αίθουσα, δεν θα σου άρεσε περισσότερο.

 

Εδώ σε έχασα.

 

Αν βοηθάει, ήταν το μικρό ενός μαέστρου.

[Επισκέπτης]

Υπάρχουν όμως και οι άλλες ταινίες. Η 7Η ΤΕΧΝΗ. Εκει πέρα, για μένα και μονο για μένα, η προσωπική μου άποψη, το να πεις π.χ ''χθες είδα το Κουρδιστό Πορτοκάλι'' είναι το 1%. Το υπόλοιπο 99% είναι στο τι σου πέρασε η ταινία. Και η διαφορά των 720p με τα 1080p και οποιαδήποτε άλλη διαφορά μπορείτε να σκεφτείτε δεν προσφέρει τίποτα σε αυτό το 99%. Και αυτό το 99% είναι η τέχνη για μένα. Αλλιώς θα ακούγαμε όλη μέρα Γονίδη.

 

Ειδικά αυτές οι ταινίες θέλουν κινηματογράφο και μόνο. Αν κάποιος μου είπε "είδα Αγγελόπουλο και δε μου άρεσε", η πρώτη μου ερώτηση είναι αν την είδε σε κινηματογράφο.

 

Αν βοηθάει, ήταν το μικρό ενός μαέστρου.

 

ΟΚ, αυτό είχα καταλάβει, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω που κολλάει. Έπαιξε o Maazel στην Ελλάδα Mussorgsky; Αθήνα να υποθέσω;

[demessakis]

Οφτόπικ

 

ΟΚ, αυτό είχα καταλάβει, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω που κολλάει. Έπαιξε o Maazel στην Ελλάδα Mussorgsky; Αθήνα να υποθέσω;

 

Δεν θα ήθελες να μάθεις σε ποια πόλη.

[gavros10]

διαβασα οτι εχετε γραψει και λιγο πολυ συμφωνω με ολους. "Δεν εχει σημασια η γονδολα ή οχι. Δυστυχως εκεινη την στιγμη σκεφτεσαι με το αλλο κεφαλι"

για να μην ανοιγω αλλο τοπικ θα τα γραψω εδω

1) ποιοι κινηματογραφοι στην Ελλαδα (αττικη κατα προτιμηση) ειναι αρτιοι, εχουν καλο ηχο, πανι, ποιοητα εικονας, ποπ κορν και ολα αυτα. Με λιγα λογια ποιες αιθουσες θεωρουνται οι καλυτερες

2) Τελευταια που εχω αποκτηση ενα ιδιαιτερο ενδιαφερον για τον κινηματογραφο θελω να πηγαινω πιο συχνα. Αλλα θελω να πηγαινω σε ταινιες που το αξιζουν. Οχι οπως το expendables 2 ή την μαγαδασκαρη 3. Σε μια ψαχμενη που να αντιπροσωπευει την 7Η ΤΕΧΝΗ. Εδω το θεμα ειναι και το ποιες ταινιες ερχονται στην Ελλαδα και ποτε. πχ εχω την εντυπωση οτι το cosmopolis με τον pattinson ειναι μια πολυ καλη ταινια. Αλλα τοτε που βγαινει θα την εχω σε 720p... if you get my point

[gatokoritso]

το φαγατε το θεμα σκοπος ειναι να λεγαμε ποσες ταινιες εχουμε δει και εσεις το πηγατε αλλου γιαλου.φυσικα αν δωθει η ευκαιρια θα παμε κινηματογραφο αλλα τι να κανουμε δεν γινεται να πηγαινεις καθε μερα...

[Sellers]

Ας συνεχίσουμε εδώ...

 

[brickman]

Τι μας κανεις ρε Σελλερζ!