Σπουδές στο εξωτερικό(λάθη,πάθη,εμπειρίες,αποφθέγματα ζωής)

[spurakos]

Πάντως και η Σκωτία πρέπει να είναι πολύ ωραία χώρα για φοιτητές.Έχει πολύ καλά πανεπιστήμια και το καλό είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις καλύπτονται από τη κυβέρνηση της Σκωτίας.

[Meraklis56]

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις παιδιά.

Από την άλλη θέλω πολύ εξωτερικό γιατί όπως είπε και ο Praet :

 

αν ήθελες μόνο να δεις πως είναι οι σπουδές στο εξωτερικό γιατί δεν πας απλά erasmus?

 

@Praetorianos εκεί πως είναι;γενικά σε άλλες πόλεις πέρα απο Λονδίνο πως είναι;έχουν φοιτητικό κόσμο;ασφάλεια;Και άκουσα πως κάθε πανεπιστήμιο μπορεί να προσφέρει εργασία στους φοιτητές για να τους βοηθήσει οικονομικά.

[insomniaK]

Little loulou, το αξιότιμος με γερνάει ρε παιδί...

 

Πέρσι τέτοια εποχή είχα γράψει αυτό που ακολουθεί για τη μετανάστευση γενικά, εχώ γράψει και παλιότερα για τις σπουδές, αλλα δεν μπορώ να το βρω τώρα, επειδή είμαι απο κινητό.

 

Έφυγα απο την ελλάδα όταν οι αγελάδες ήταν θεόχοντρες, ωστόσο έβλεπα πως θα έπρεπε να ζήσω με λιγότερα από ότι είχα μεγαλώσει αν ήθελα να δουλέψω στον τομέα που μου αρέσει. Δεν εννοώ να τρώω έτοιμα ή να ζω απο περιουσίες, να ζω όπως θέλω με το μηνιαίο μου εισόδημα από τη δουλειά μου, η οποία θα με ευχαριστεί, εννοώ.

Κι έφυγα και καλά για διετείσ σπουδές, αλλά με σφινωμένη την ιδέα να βρω δουλειά. Και βρήκα τους πρώτους 9 μήνες, τέλειωσα και τις σπουδές παράλληλα. Από τότε έχω αλλάξει άλλες δύο χώρες και μία ήπειρο (για μόνιμη εγκατάσταση μιλώ).

 

Δεν είναι τόσο γαματο όσο ακούγεται. Είναι κουραστικό πια. Είναι κουραστικές και οι μετακομίσεις και οι αλλαγές περιβάλλοντος και οι παντοτινά νέες συνθήκες και διάφορα άλλα. Είναι αυτό που λέει το τραγούδι τους ξεμπαρκους τους τρώει το σαράκι μα όσοι ταξίδεψαν τους λείπει η Ιθάκη. 

Η νοσταλγία κάποιες φορές γίνεται δυσβάσταχτη, όχι μόνο για την αρχική χώρα αλλά και για τους ενδιάμεσους σταθμούς. στη δική μου περίπτωση, σκέφτομαι το Αμβούργο πιο συχνά από την Αθήνα, πια.

Στην ερώτηση αν θα πρότεινα να φύγει κάποιος, θα απαντουσα ναι ανεπιφύλακτα αν είναι φρέσκος στην αγορά εργασίας, 23-24-25. Από εκεί και πάνω όλοι έχουμε κατασταλλάξει κάπου, έχουμε "παραξενευσει", έχουμε τις απόψεις μας, τον τρόπο ζωής μας κλπ κλπ. Και τότε τα "μικρά" της καθημερινότητας γίνονται μεγάλα και το ένα μας μυρίζει και το άλλο μας ξυνίζει.

Βέβαια στην περίπτωση της πείνας, που δεν είναι και πολύ μακρυά απο την ελλάδα, εννοείται πως το ηλικιακό όριο δεν έχει νόημα. 

Όλες οι υπόλοιπες περιπτώσεις πρέπει να εξετάζονται μία προς μία. Αλλά αβίαστα να πω σε κάποιον να αφήσει τα πάντα που ξέρει και που έχει συνηθίσει και να πάει σε ένα τόπο, ε δε θα το κάνω.

 

Στη δεύτερη ερώτηση, αν θα γύριζα στην ελλάδα, η απάντηση μου είναι αρνητική. Μόνο για να εγκατασταθώ στην Ιθάκη,κυριολεκτικά, ή σε κάποιο παρόμοιο νησί. Για κανέναν άλλο λόγο. 

Δύο μήνες, αυτο το καλοκαίρι με έπεισαν, πήγαν να με δειρουν και οι μπάτσοι και οι αγανακτισμένοι, έπιασα τον εαυτό μου να κορνάρει, διαπίστωσα πως μπορούσα να κάνω τη ζωή μου διότι πληρωνόμουν στη Γερμανία και ζούσα στην ελλάδα, ο κόσμος δε μιλούσε-ΦΩΝΑΖΕ-, ε και πολλά αλλα παρόμοια, που πια οι εμπειρίες μου με οδηγούν στο να μην τα ανέχομαι.

 

Τη λατρευω την ελλάδα και την Αθήνα κι αν έχω καταφέρει κανά δύο πράγματα στη ζωή μου, αυτο οφείλεται στην παιδεία που πήρα σε αυτήν τη χώρα (και την οποία χοντροσπονσοραρανε οι δικοί μου), για αυτό και τσαντίζομαι με τουσ μηδενιστέσ τησ χώρασ. Αλλά πια απαιτώ υψηλότερη ποιότητα ζωής, όχι τόσο για εμένα, όσο για τους απογόνους. 

 

Όσοι σκέφτεστε να φύγετε, ιεραρχήστε τις απαιτήσεις σας και τις προτεραιότητές σας, αναλογιστείτε ποιες θα είναι οι απαιτήσεις σας απο το νέο σας τόπο και τι υποχωρήσεις είστε διατεθειμένοι να κάνετε και μετά πάρτε την όποια απόφαση, την οποία και οφείλετε να την στηρίξετε, διότι όποια κι αν είναι αυτή, θα είναι δύσκολη. 

[Bspus]

I'm doomed! :/

 

Πιστεύω πως αν πήγαινα σε αγγλόφωνο πανεπιστήμιο θα ήμουν πιο αισιόδοξη. Από κει και πέρα οποιαδήποτε άλλη γλώσσα είναι τελείως άγνωστη σε μένα. Οπότε αν συνδυάσουμε το άγχος της γλώσσας( εξετάσεις , παρακολουθήσεις των μαθημάτων,συνομιλίες )μαζί με την μη κοινωνικότητά μου και την απαλεψιά που θα με βαρέσει όχι επειδή είμαι μακριά από ελλάδα αλλά επειδή θα φοβηθώ μήπως δεν τα καταφέρω,μήπως καλύτερα να κάτσω στα αυγά μου;;

Από την άλλη θέλω πολύ εξωτερικό γιατί όπως είπε και ο Praet :

 

Και Ιταλια που λες να πας, αν θες να μενεις στους συγγενεις σου περιοριζεσαι στα πανεπιστημια της συγκεκριμενης πολης. Δεν ξερω αν εχει και πανεπιστημια στην Ιταλια με αγγλοφωνο προγραμμα σπουδων, αλλα πιστευω πως εφοσον ηδη ξερεις Αγγλικα, το να μαθεις τα ιταλικα σε ενα χρονο εντατικα μαθηματα δεν ειναι ιδιαιτερα δυσκολο, αν βεβαια εχεις παρει στα σοβαρα την ιδεα. Μετα θα τα τελειοποιησεις εκει, και θα μετραει και στην Ελλαδα ως τεκμηριο αριστης γνωσης ξενης γλωσσας αν παρεις πτυχιο απο εκει.

 

Οχι οτι δεν θα προτεινα την Αγγλια. Τα 4 χρονια που περασα εκει ηταν ισως τα καλυτερα μου, αλλα και το οικονομικο θεμα πλεον δεν ειναι αμελητεο. Και νομιζω οτι τα δωρεαν η αρκετα μειωμενα διδακτρα που ειχαμε οταν πηγα εγω εχουν κοπει. Βεβαια υπαρχει παντα και το ενδεχομενο να πιασεις ενα part time job

 

Οσο για την κοινωνικοτητα, δεν υπαρχει λογος να ανησυχεις. Ειτε party animal εισαι ειτε μονοχνωτη που εχεις διαρκως τις κλειστες σου θα επιβιωσεις. Ο φοβος δεν ειναι σε καμια περιπτωση σοβαρος λογος να κατσεις στα αυγα σου που λες.

[epp]

σκεφτεσαι για συγκεκριμενη σχολη/χωρα?

ιταλια εχει αγγλοφωνα τμηματα σε αρκετες σχολες , αλλα το μοναδικο θετικο ειναι οτι εχεις συγγενεις , κατα τα αλλα σοφο θα ηταν να αποφυγεις πτωχευμενες και ψιλοπτωχευμενες χωρες (πχ ισπανια ιταλια κλπ , καλα εμεις εχουμε παει την πτωχευση σε αλλο επιπεδο) με την προοπτικη παντα να ψαξεις εκει για μονιμη δουλεια , αλλιως οπου και να πας δεν νομιζω οτι εχει σημασια

[Toxovolinos_UK]

Αναφορικα με UK

 

Προφανως καλες βασικες κ μεταπτυχιακες σπουδες σε καλο uni (ιδανικα στη δεκαδα) ,networking και part time η εθελοντικη εργασια απο την αρχη των βασικων σπουδων.

 

Σαφως 2.1 και πανω στο overall classification του μπατσελορ η μαστερ . Εκτος απο τα παραπανω και αναλογα τον τομεα κ το βαθμο ενσωματωσης του καθενα στη Βρετανικη κοινωνια καθως κ θεματα προσωπικοτητας ,ιδιοσυγκρασιας κτλ θα κρινουν το πως κ αν μπορεις να σταθεις στην εδω αγορα εργασιας και για ποσο.

 

Το Λονδινο απαγορευτικο για τους ill willed στην αρχη.Θελει τσαμπουκα να βγαλεις ενα Λονδινο ως φοιτητης απο πολλες αποψεις (ειδικα τσεπης αποψεις)

[Doug21]

Αν ενδιαφερεσαι για Αμερικη, Αρμενια, Αγγλια στειλε μου πμ. Για αλλες χωρες δεν ξερω.

[little loulou]

@meraklis: Για να πάω erasmus πρέπει να έχω περάσει σε ελληνικό πανεπιστήμιο(αει/τει) σε σχολη της προτίμησής μου.

Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα μιλούσα για προπτυχιακές σπουδές.

 

 

 

@ insomniaK: μου έβγαλε μια "σοφία" το μύνημά σου κάτι που επιβεβαιώνει τον αρχικό τίτλο που σου έδωσα ΚΑΙ την υποψία σου ότι γερνάς.Όχι ηλικιακά...μιλάμε για εσωτερική ωρίμανση.

 

'Ο,τι άλλο έχεις να προσφέρεις στον λαό σου,πόσταρέ το.

 

Σε ένα σημείο θα ήθελα να κάνω μία μόνο παρατήρηση...

Ήθελες εξαρχής να μείνεις μόνιμα εξωτερικό; η απλά ήθελες να βρεις μια δουλειά για να καλυφθείς οικονομικά;

Γιατί εγώ δεν έχω σκοπό να παραμείνω εξωτερικό μετά το τέλος των σπουδών.

 

@Bspus: Η Bologna, όπου και βρίσκονται οι συγγενείς,φημίζεται για το πανεπιστήμιό της.Είναι καλό,είναι απαιτητικό και η πόλη παλεύεται.Δεν είναι Μιλάνο ή Ρώμη που είναι χαοτικές.

Κι όσο για την γλώσσα έχεις δίκιο... το θεωρώ κι εγώ ένα σημαντικό plus και ότι θα έχω το πτυχίο που θέλω αλλά και άριστη γνώση της γλώσσας. Αλλά αυτό θα συμβεί μετά το πέρας των 4 ετών.Στην αρχή που δεν θα ξέρω τίποτα τι κάνουμε; και κυρίως τα μαθήματα πως τα περνάω που δίνονται και γραπτά και προφορικά.

 

σκεφτεσαι για συγκεκριμενη σχολη/χωρα?

ιταλια εχει αγγλοφωνα τμηματα σε αρκετες σχολες , αλλα το μοναδικο θετικο ειναι οτι εχεις συγγενεις , κατα τα αλλα σοφο θα ηταν να αποφυγεις πτωχευμενες και ψιλοπτωχευμενες χωρες (πχ ισπανια ιταλια κλπ , καλα εμεις εχουμε παει την πτωχευση σε αλλο επιπεδο) με την προοπτικη παντα να ψαξεις εκει για μονιμη δουλεια , αλλιως οπου και να πας δεν νομιζω οτι εχει σημασια

 

Εδώ δεν ξέρω αν θα βγω έξω απλά για σπουδές και μιλάμε για μόνιμη παραμονή στο εξωτερικό; δεν ξέρω..δεν το έχω σκεφτεί καν. Δεν το αποκλείω βέβαια.

 

@Doug21: ευχαριστώ πολύ για την προθυμία θα σε έχω υπόψιν μου

[Επισκέπτης]

σπουδές/δουλειά εξωτερικό (σε ανεπτυγμένες χώρες) = εμπειρία ζωής

100% FACT .-

[epp]

σπουδές/δουλειά εξωτερικό (σε ανεπτυγμένες χώρες) = εμπειρία ζωής

100% FACT .-

+1

αυτο ηθελα να πω αλλα εχω αμφιβολια για το κατα ποσον μπορει να το καταλαβει καποιος που εχει παει εξω μονο για τουρισμο , οποτε δεν ανεφερα τιποτε για να μην φανω καπως δηθεν

συμβουλες για το εξωτερικο αμετρητες το θεμα ειναι(Αν δεν σε καλυψε σε καποιο θεμα οτι ειπαν οι προηγουμενοι) να δωσεις συγκεκριμενη ερωτηση

[Toxovolinos_UK]

μικρη loulou πολυ τενσιον ρε σι απο τωρα.

 

Το βασικο ειναι να παρεις την αποφαση να σπουδασεις εξω,Η δικη μου εμπειρια λεει οτι ο καθενας μπορει να λεει οτι να ναι για το εξωτερικο κ πως το βιωνει.Ειναι καθαρα προσωπικο βιωμα.Το θεμα ειναι ποσο πιστη εισαι εσυ σε αυτο που θελεις να κανεις κ φυσικα υπο τη προυποθεση οτι ξερεις τι ειναι αυτα που ψηνεσαι να κανεις.

 

Παρτο βημα βημα.Ξεμπερδεψε τα μια ωστε να μην εισαι αχταρμας στο μυαλο κ μπερδευεσαι.Σχολη,χωρα,οικονομικα κτλ ,ζυγισε τα κ ασε στην ακρη προς το παρον αυτα που φανταζεσαι θα αντιμετωπισεις ως δυσκολιες.Στη πραξη αυτα τα βλεπεις απο κοντα.Ως γενικη συμβουλη παντως απο την πανω απο δεκαετη παραμονη μου εδω Λονδινο θα σου ελεγα να προσπαθησεις για το χρονικο διαστημα που θα εισαι εξωτερικο να αρπαξεις σα σφουγγαρι οτι μπορεις απο αλλους λαους,φυλες κτλ.Μην μπεις στο τρυπακι της κλικας Ελληνων φοιτητων χυμαδιου κ καψιματος.Κοινωνικοποιησου εκει με γνωριμιες απο διαφορες κουλτουρες κ πολιτισμους κ προσπαθησε να εισαι ενεργη στα δρωμενα της χωρας που ζεις ειδικα αν αποφασισεις τελικα να μεινεις κ για δουλεια.

 

Απο την αλλη δε βλεπω το λογο γιατι να προκαταλαβεις απο τωρα το οτι ''δεν μενω μετα τις σπουδες''. Υποθετω εισαι εκει 17-18 που ψαχνεσαι γενικα αρα χωρις να ζησεις την εμπειρια στο μεγιστο δυνατο δε βλεπω γιατι να βαζεις ηδη περιορισμους στον ευατο σου.Go with the flow και ασε να ζησεις την εμπειρια.

 

Θυμησου οτι ειτε εισαι η σουπερ κοινωνικη ειτε κοντευεις να φτασεις τα ορια του μοναχισμου ο καθενας μας ειναι διαφορετικος στο πως βιωνει,ενσωματωνει και χρησιμοποιει τις εμπειριες του στο εξωτερικο.Αν εισαι ξεκαθαρη,αποφασισμενη και σιγουρη ως προς το σκελος του οτι θελεις να φυγεις απο την Ελλαδα τοτε ειναι σαφες πως θα επιβιωσεις εξω.Η ποιοτητα της ζωης σου ομως θα εξαρτηθει απο το πως εσυ η ιδια προσεγγισεις την εμπειρια του να σπουδαζεις κ ζησεις εξω.Φοβικα κ με αγχος νομιζω δεν ειναι στο παραγωγικο ακρο.Χαλαρα,με περιεργεια,ανυπομονησια και διψα για μαθηση μιας νεας κουλτουρας νομιζω θα σε βοηθησει περισσοτερο κ θα ειναι κ spot on σε οτι αφορα την ουσιαστικη σου ανεξαρτητοποιηση.

[xpapias]

Δοκίμασα 2 φορές να βγω έξω. Την πρώτη για σπουδές (μεταπτυχιακό). Με είχαν δεχθεί. Πήγα για να δω πως είναι τα πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι και οικονομικά μου ήταν δύσκολο να το υποστηρίξω. Κάθησα ένα 25 ήμερο. Πήγα με πολλές ελπίδες και μέρα με τη μέρα γκρεμίζονταν. Νοικιασα δωμάτιο σε ένα σχετικά αξιοπρεπές ξενοδοχείο για 10 ημέρες με την ελπίδα ότι θα έβρισκα σπίτι γρήγορα. Τίποτα. Αλλαξα ξενοδοχείο για κάτι φθηνότερο. Αλλες 10 μέρες. Στο τέλος πήγα σε ένα άθλιο. Δεν άντεξα παραπάνω από 5 μέρες.

 

Πριν από ένα 6μηνο, έφυγα και πάλι. Αυτη τη φορά είχα βρει ήδη καλή δουλειά. Εφτασα 15 μέρες νωρίτερα για να τακτοποιηθώ. Σπίτι είχα βρει κάτι προσωρινό. Χρειάστηκε να αλλάξω σπίτι άλλες δύο φορές μέσα στο εξάμηνο. Με τη γλώσσα ακόμα δεν την παλεύω αν και είχα κανει πολλά μαθηματα στην Ελλάδα. Πάω για φαγητό στα διαλείμματα της δουλειάς με ντόπιους και ακόμα δεν έχω αρχίσει να ανοίγομαι, να πω μια κουβέντα. Οι έλληνες πάλι ώρες ώρες φαίνονται περίεργοι. Φαντασμένοι. Σαν να νομίζουν ότι αυτοί που έμειναν πίσω είναι οι "φτωχοί" συγγενείς. Προτιμώ να κάνω παρέα με τους ξένους. Ίσως έτσι ελπίζω ότι θα φύγει και η ρετσινιά του έλληνα που κουβαλάω. Ευτυχώς η κοινωνία εδώ είναι πολύ ανεκτική σε ξένους αλλά και πάλι τις σποντες μου για την Ελλάδα, τις έχω ακούσει.

 

Εμαθα κάποια πράγματα με το δύσκολο τρόπο, πχ πως να κάνω μια ασφάλεια υγείας, πως να λύσω γραφειοκρατικά θέματα. Το πιο απλό, ακόμα και το πώς θα πας κάπου, ώρες ώρες φαντάζει βουνό! Για να μη μιλήσω για το φόβο της υγείας. Τι θα γίνει πχ αν μου συμβεί κάτι.

 

Μου λείπει πολύ η Ελλάδα, οι φίλοι μου, η ασφάλεια του σπιτιού μου. Ισως φταίει ότι έφτασα πια τα 30. Όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο "δυσκαμπτοι" είμαστε. Αυτα είναι τα δύσκολα.

 

Το σίγουρο είναι ότι αυτό που κάνω αξίζει πολύ περισσότερο απ ότι μπορούσα να κάνω στην Ελλάδα, και αυτό μου δίνει που και που κουράγιο. Πραγματικά δεν ξερω πως θα μου πάνε τα πράγματα. Θα δείξει.

[little loulou]

σπουδές/δουλειά εξωτερικό (σε ανεπτυγμένες χώρες) = εμπειρία ζωής

100% FACT .-

+1

αυτο ηθελα να πω αλλα εχω αμφιβολια για το κατα ποσον μπορει να το καταλαβει καποιος που εχει παει εξω μονο για τουρισμο , οποτε δεν ανεφερα τιποτε για να μην φανω καπως δηθεν

συμβουλες για το εξωτερικο αμετρητες το θεμα ειναι(Αν δεν σε καλυψε σε καποιο θεμα οτι ειπαν οι προηγουμενοι) να δωσεις συγκεκριμενη ερωτηση

 

Επειδή εγώ δεν πολυκατάλαβα τι εννοείται,πάμε άλλη μια. Να προτιμήσω δηλαδή να σπουδάσω σε μια χώρα που είναι σε καλύτερη κατάσταση από την ιταλία για παράδειγμα, ακόμη κι αν έχω ενα plus τους συγγενείς;

 

 

μικρη loulou πολυ τενσιον ρε σι απο τωρα.

 

Πολύ τένσιον όμως...

Αρχικά δεν είμαι 19. Πάω στα 24. Οπότε θέλω να είμαι προσεχτική στις κινήσεις. Δεν θέλω να ξεκινήσω κάτι αν δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι θα τα καταφέρω καθώς δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χρήμα για σπατάλες. Κι επειδή έχω ιστορικό όπου αν κάτι είναι δύσκολο και δεν μου αρέσει,το παρατάω,δεν θέλω να ξεκινήσω για εξωτερικό χωρίς να ξέρω τι θα αντιμετωπίσω γιατί κατά 80% θα το βάλω στα πόδια

[headbanger]

Κοίτα, δεν έχω φύγει για σπουδές, αλλά σε γενικές γραμμές τα αποτελέσματα της προσάρμωσης και της αφομοίωσης σε κοινωνικούς κύκλους είναι θέμα χαρακτήρα.

 

Βέβαια θεωρώ κάτι τέτοιο σαφώς ευκολότερο όταν είσαι 18-19, αλλά επίσης σε αυτή την ηλικία δεν έχεις και την εμπειρία να αντιμετωπίσεις καταστάσεις και να φιλτράρεις γεγονότα με την ίδια απόδοση/ευκολία.

 

Ηρθα εδώ στον Καναδά στα 25 μου, 1 χρόνο πρίν δηλαδή περίπου.Τα πιο πολλά στα είπανε. Αν και ΝΟΜΙΖΑ ότι δεν είχα πρόβλημα με την γλώσσα , στην πράξη αποδείχθηκε ότι ναι είναι ένα μεγάλο εμπόδιο.

 

Όσο για την Ιθάκη, μου λείπει απερίγραπτα από την 1η στιγμή που ξεκίνησε το ταξίδι, αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα όταν χτίζεις μια ζωή από το 0. το θετικο; εδώ σου δίνεται η ευκαιρία να την χτίσεις...

[little loulou]

Δοκίμασα 2 φορές να βγω έξω. Την πρώτη για σπουδές (μεταπτυχιακό). Με είχαν δεχθεί. Πήγα για να δω πως είναι τα πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι και οικονομικά μου ήταν δύσκολο να το υποστηρίξω. Κάθησα ένα 25 ήμερο. Πήγα με πολλές ελπίδες και μέρα με τη μέρα γκρεμίζονταν. Νοικιασα δωμάτιο σε ένα σχετικά αξιοπρεπές ξενοδοχείο για 10 ημέρες με την ελπίδα ότι θα έβρισκα σπίτι γρήγορα. Τίποτα. Αλλαξα ξενοδοχείο για κάτι φθηνότερο. Αλλες 10 μέρες. Στο τέλος πήγα σε ένα άθλιο. Δεν άντεξα παραπάνω από 5 μέρες.

 

Πριν από ένα 6μηνο, έφυγα και πάλι. Αυτη τη φορά είχα βρει ήδη καλή δουλειά. Εφτασα 15 μέρες νωρίτερα για να τακτοποιηθώ. Σπίτι είχα βρει κάτι προσωρινό. Χρειάστηκε να αλλάξω σπίτι άλλες δύο φορές μέσα στο εξάμηνο. Με τη γλώσσα ακόμα δεν την παλεύω αν και είχα κανει πολλά μαθηματα στην Ελλάδα. Πάω για φαγητό στα διαλείμματα της δουλειάς με ντόπιους και ακόμα δεν έχω αρχίσει να ανοίγομαι, να πω μια κουβέντα. Οι έλληνες πάλι ώρες ώρες φαίνονται περίεργοι. Φαντασμένοι. Σαν να νομίζουν ότι αυτοί που έμειναν πίσω είναι οι "φτωχοί" συγγενείς. Προτιμώ να κάνω παρέα με τους ξένους. Ίσως έτσι ελπίζω ότι θα φύγει και η ρετσινιά του έλληνα που κουβαλάω. Ευτυχώς η κοινωνία εδώ είναι πολύ ανεκτική σε ξένους αλλά και πάλι τις σποντες μου για την Ελλάδα, τις έχω ακούσει.

 

Εμαθα κάποια πράγματα με το δύσκολο τρόπο, πχ πως να κάνω μια ασφάλεια υγείας, πως να λύσω γραφειοκρατικά θέματα. Το πιο απλό, ακόμα και το πώς θα πας κάπου, ώρες ώρες φαντάζει βουνό! Για να μη μιλήσω για το φόβο της υγείας. Τι θα γίνει πχ αν μου συμβεί κάτι.

 

Μου λείπει πολύ η Ελλάδα, οι φίλοι μου, η ασφάλεια του σπιτιού μου. Ισως φταίει ότι έφτασα πια τα 30. Όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο "δυσκαμπτοι" είμαστε. Αυτα είναι τα δύσκολα.

 

Το σίγουρο είναι ότι αυτό που κάνω αξίζει πολύ περισσότερο απ ότι μπορούσα να κάνω στην Ελλάδα, και αυτό μου δίνει που και που κουράγιο. Πραγματικά δεν ξερω πως θα μου πάνε τα πράγματα. Θα δείξει.

Αυτό είναι μύνημα. Αυτό φοβάμαι κύριοί μου!

Αρχικά συγχαρητήρια που έκανες και δεύτερη προσπάθεια!!

 

Για ποια χώρα μιλάμε αν επιτρέπεται;;