πώς γνωριστήκατε;

[tritonas00]

Θέλει λίγη διαδικασία για να μη φαίνονται τα σημάδιά μου. Το πολύ-πολύ να την περάσω από το photoshop. Θα το φροντίσω αύριο, αν είναι, και θα σας ενημερώσω.

 

Επεξ/σία 29 Ιουλίου 2012 από tritonas00

[geowizard]

Αντε, τι εγινε; Νέκρα;

[Toufas]

Δεν χρειάζεσαι ούτε να είσαι ο Brad Pitt ούτε καν να μην είσαι μαλάκας......

 

Βάλε μια φωτογραφία άνθρωπε μου στο fbook, κάνε add μερικές άκυρες και αν σε ένα μήνα δεν έχεις γκόμενα και ξεπέτες εγώ θα πάω στην Καζαμπλάνκα να το κόψω. Ειδικά αυτή τη περίοδο όλες πεινασμένες είναι, δεν παίζει να μην πετύχεις αυτό που ζητάς!

 

μλκ τσιλ, εχω αγαμιες εδω και καιρο, λες να το κανω και εγω??? δεν νομιζω οτι γινεται αυτο που λες.

 

 

ή να την βρω ετσι?:

[viper2005]

Βολεμένες πάντα να μην εκτεθούνε. Ο άντρας να τρώει όλο το αγγούρι.

 

αυτοι ειναι οι κανονες του παιχνιδιου

αν θελεις παιζεις...

 

Δεν χρειάζεσαι ούτε να είσαι ο Brad Pitt ούτε καν να μην είσαι μαλάκας......

 

Βάλε μια φωτογραφία άνθρωπε μου στο fbook, κάνε add μερικές άκυρες και αν σε ένα μήνα δεν έχεις γκόμενα και ξεπέτες εγώ θα πάω στην Καζαμπλάνκα να το κόψω. Ειδικά αυτή τη περίοδο όλες πεινασμένες είναι, δεν παίζει να μην πετύχεις αυτό που ζητάς!

 

μεγαλη αληθεια

unfortunatly

 

Οκ το εχω το στορυ:

 

Ηταν τριτη. Ο Ηλιος ειχε ηδη << πέσει >>. Τα συννεφα δεν ξεχώριζαν στον μαυρο ουρανο ενω τα αστρα, λαμπρα οσο και η επιβλητικότητα μου, στολιζαν τον ουρανο σαν ενα χριστουγεννιάτικο δεντρο. Στην γωνια του δρομου ξεχώρισα ενα φωτεινο πινακίδιο. Στην αρχη πιστευα οτι εγραφε Κινεζικα αλλα αφου εβαλα τους υαλοπίνακες μου διαπίστωσα οτι έγραφε "Εδώ Κωλόμπαρον!" [δεν ηταν πορνείο] . Καθισα μισο λεπτο και σκεφτηκα "Τί εχω να χασω;" ενω κατι ιπταμενες κουραδες σαν χιονοστιβάδες επεφταν στον ηδη χεσμενο δρομο. Πηρα το θαρρος και με αποφασιστικότητα μπηκα σκεπτόμενος "Λες να εχει κανα καλο πιπινι εδω;". Κάθισα σε ενα απο τα σκαμπο που σου χώνονται στον κωλο και κανουν σβουρες. Ειπα με μια σχετικα βαρια φωνη "Τζιν Τόνικ!". Καθως επινα την πρωτη γουλια, μια υπερκουκλαρα μπηκε απ'την πυλη. Καθισε στην αλλη γωνια του μπαρ ωστε να εχουμε οπτικη επαφη. Με ειδε και την κοιταξα στα ματια. Τοτε καθως χαμογελαγα σαν τον Χαν Σολο εγειρα προς την μπαργουμα και της ειπα "Βοτκα μαρτινι στην κυρια απο μενα". Οταν η τυπισα παρελαβε το ποτο ή καλυτερα το "κώνειο του ερωτα" μου χαμογελασε, το οποιο ηταν κατι σαν το πράσινο φαναρι στον δρομο. Την πλησιασα και αρχισε η κουβεντα. Κοιμηθήκαμε μαζι. Τέλος!

 

πανω στην μπαρα

?

[ggQQbb]

[deesnider]

Άντε, να σου πω κι εγώ μια ιστορία από τα χρόνια τα παλιά, τότε που ήμουν ...ελεύθερο πουλί!

 

 

 

Καθότι μυστήριο τραίνο η αφεντιά μου, η έξοδός μου ανέκαθεν μεταφραζόταν σε μπαροκατάσταση, κατά προτίμηση μόνος. Ο σκοπός της δε, ποτέ δεν ήταν να «ρίξω γκόμενα». Όχι ότι αν καθόταν η φάση και γούσταρα θα έλεγα όχι, αλλά τα κίνητρά μου ήταν πολύ πιο ...ταπεινά: Να τα πιω σ' ένα χώρο που μ' αρέσει, ακούγοντας μουσική που μ' αρέσει. That's all! Πάντα δε σε σκαμπό στη μπάρα, ποτέ σε τραπέζι (με το ρυθμό που κατέβαζα τα ποτά, ήταν αδύνατο να περιμένω το πότε θα περάσει η σερβιτόρα. Αντιθέτως, στη μπάρα είχα το sevice στο μισό μέτρο...)

 

Εποχή πριν από 15 χρόνια περίπου, δούλευα και έμενα στη Βάρκιζα. Σε λογική ακτίνα από το σπίτι μου - απαραίτητη προϋπόθεση, δεδομένου ότι ποτέ δεν παίρνω αυτοκίνητο όταν πρόκειται να πιω και το ταξί είναι ασύμφορο, όταν μιλάμε για έξοδο σχεδόν κάθε βράδυ - υπήρχε μόνο ένα μπαράκι. Δεν ήταν της απόλυτης προτίμησής μου, αλλά σε νταμπαντουμπάδικα club δεν πήγαινα και δεν πάω ποτέ, άρα ήταν η μόνη λύση. Συν τοις άλλοις, είχα γνωριστεί με τους ιδιοκτήτες και με αρκετό κόσμο που σύχναζε εκεί, οπότε αποτελούσε ένα ευχάριστο για 'μένα περιβάλλον.

 

Αν το συγκεκριμένο μαγαζί είχε να επιδείξει κάτι μοναδικό, αυτό ήταν η «βασική» barwoman, μια κοπέλα από τη Ρουμανία η οποία ζούσε πολλά χρόνια στην Ελλάδα και μιλούσε άψογα ελληνικά. Πρόκειται για την απολύτως ομορφότερη γυναίκα που έχω δει μέχρι τώρα στη ζωή μου, είτε live, είτε σε ...ταινία! Κάθε απόπειρα περιγραφής θα ήταν μάταιη. Όχι, δεν πήγαινα για να της τα ρίξω. Άλλωστε, εκτός του ότι θεωρώ απίστευτη ξεφτίλα τη συγκεκριμένη κίνηση (πέσιμο στη barwoman), δε γουστάρω να ενοχλώ έναν άνθρωπο την ώρα που εργάζεται.

 

Μήνες πελάτης λοιπόν, κατά κανόνα μόνος μου εκεί μέσα, την είχα να τρέχει σαν παλαβή όσες ώρες καθόμουν, μια και το κάθε ποτό διαρκούσε μάξιμουμ ένα δεκάλεπτο. Δεδομένου δε ότι, αν δεν τα κάνω αχταρμά στο στομάχι μου - και εφόσον δεν πίνω πετρέλαιο φυσικά - είναι από πολύ δύσκολο έως αδύνατο να μεθύσω άσχημα, οι ώρες παραμονής μου ήταν συχνότατα πάρα πολλές.

 

Ένα βράδυ, μετά από κάνα δίωρο που καθόμουν στη συνηθισμένη μου θέση και τα έτσουζα - και ενώ, αν και είχαμε μιλήσει άπειρες φορές, για χιλιάδες θέματα, μέχρι τότε δεν είχε παιχτεί το παραμικρό μεταξύ μας - μου φέρνει το επόμενο ποτό, σκύβει κοντά στο πρόσωπό μου και μου λέει: «Εσύ είσαι ο αγαπημένος μου πελάτης».

 

«Τι καλό έκανα κούκλα μου και με ...αγάπησες τόσο;» τη ρωτάω αστειευόμενος.

 

«Δε μ' ενοχλείς, απλά! Λίγο είναι; Ο κάθε καραγκιόζης εδώ μέσα, νομίζει ότι μπορεί να μου την πέσει. Και να πεις ότι δίνω δικαίωμα... αλήθεια, γιατί; Δε σου αρέσω;» μου λέει γελώντας.

 

«Εσύ μάτια μου, είναι αδύνατο να μην αρέσεις σε κάποιον.» της απαντώ και, θεωρώντας ότι, αν όχι σίγουρα πράσινο, μου είχε ανάψει τουλάχιστον ..πορτοκαλί φανάρι, σηκώνομαι όρθιος στο μεταλλικό σωλήνα που πατάμε τα πόδια μας μπροστά στη μπάρα, την πιάνω από τους ώμους, τη γυρίζω 180 μοίρες ώστε να κοιτάει τον καθρέφτη πίσω από τη μπάρα και της λέω: «Ρίξε μια ματιά εκεί μέσα και πες μου ότι έχω άδικο...»

 

Ε, δεν ξέρω αν την πέτυχα σε ευάλωτη στιγμή, αλλά ...έλιωσε! Τις επόμενες 3-4 βραδιές, την περίμενα να σχολάσει και την πήγαινα στο σπίτι της στη Βούλα και μετά...δε χρειαζόταν να το κάνω, διότι έμενε πλέον στο δικό μου. Η σχέση μας διήρκεσε δυόμισι χρόνια και τελείωσε άκρως πολιτισμένα και φιλικά, όταν αναγκάστηκα να φύγω για ένα νησί, όπου θα αναλάμβανα τη διαχείριση ενός υποκαταστήματος της αλυσίδας στην οποία εργαζόμουν. Για να με... θυμάται, συνεννοήθηκα με τον ιδιοκτήτη του διαμερίσματός μου, προκειμένου να συνεχίσει να μένει εκείνη. Από πλευράς της, δεν έκανε τίποτα για να τη θυμάμαι. Δε χρειαζόταν! Αυτές οι γυναίκες δεν ξεχνιούνται ούτε με λοβοτομή...

 

Επεξ/σία 30 Ιουλίου 2012 από deesnider

[geowizard]

πανω στην μπαρα

?

Ποια μπαρα ρε; Κατω απο την μπαρα! (επικαιρο) Επεξ/σία 30 Ιουλίου 2012 από geowizard

[chill]

μλκ τσιλ, εχω αγαμιες εδω και καιρο, λες να το κανω και εγω??? δεν νομιζω οτι γινεται αυτο που λες.

 

Έχεις να χάσεις κάτι; Δοκίμασε....Η photo που έχεις έτσι κι αλλιώς catchy είναι μην την αλλάξεις....

 

 

Και μένα πέρσι αν μου έλεγες κάτι αντίστοιχο θα σου έλεγα "μαλακίες".....Μου έκατσε μια φάση πέρισυ τέτοιον καιρό και σ'ένα χρόνο μου έκατσαν όσες δεν μου είχαν κάτσει τα περασμένα 29 που λέει ο λόγος.

 

Και δεν νομίζω στην Αγγλία να είναι λιγότερο πεινασμένες απ'ότι εδώ.

[ggQQbb]

Άντε, να σου πω κι εγώ μια ιστορία από τα χρόνια τα παλιά, τότε που ήμουν ...ελεύθερο πουλί!

 

 

 

Καθότι μυστήριο τραίνο η αφεντιά μου, η έξοδός μου ανέκαθεν μεταφραζόταν σε μπαροκατάσταση, κατά προτίμηση μόνος. Ο σκοπός της δε, ποτέ δεν ήταν να «ρίξω γκόμενα». Όχι ότι αν καθόταν η φάση και γούσταρα θα έλεγα όχι, αλλά τα κίνητρά μου ήταν πολύ πιο ...ταπεινά: Να τα πιω σ' ένα χώρο που μ' αρέσει, ακούγοντας μουσική που μ' αρέσει. That's all! Πάντα δε σε σκαμπό στη μπάρα, ποτέ σε τραπέζι (με το ρυθμό που κατέβαζα τα ποτά, ήταν αδύνατο να περιμένω το πότε θα περάσει η σερβιτόρα. Αντιθέτως, στη μπάρα είχα το sevice στο μισό μέτρο...

 

Εποχή πριν από 15 χρόνια περίπου, δούλευα και έμενα στη Βάρκιζα. Σε λογική ακτίνα από το σπίτι μου - απαραίτητη προϋπόθεση, δεδομένου ότι ποτέ δεν παίρνω αυτοκίνητο όταν πρόκειται να πιω και το ταξί είναι ασύμφορο, όταν μιλάμε για έξοδο σχεδόν κάθε βράδυ - υπήρχε μόνο ένα μπαράκι. Δεν ήταν της απόλυτης προτίμησής μου, αλλά σε νταμπαντουμπάδικα club δεν πήγαινα και δεν πάω ποτέ, άρα ήταν η μόνη λύση. Συν τοις άλλοις, είχα γνωριστεί με τους ιδιοκτήτες και με αρκετό κόσμο που σύχναζε εκεί, οπότε αποτελούσε ένα ευχάριστο για 'μένα περιβάλλον.

 

Αν το συγκεκριμένο μαγαζί είχε να επιδείξει κάτι μοναδικό, αυτό ήταν η «βασική» barwoman, μια κοπέλα από τη Ρουμανία η οποία ζούσε πολλά χρόνια στην Ελλάδα και μιλούσε άψογα ελληνικά. Πρόκειται για την απολύτως ομορφότερη γυναίκα που έχω δει μέχρι τώρα στη ζωή μου, είτε live, είτε σε ...ταινία! Κάθε απόπειρα περιγραφής θα ήταν μάταιη. Όχι, δεν πήγαινα για να της τα ρίξω. Άλλωστε, εκτός του ότι θεωρώ απίστευτη ξεφτίλα τη συγκεκριμένη κίνηση (πέσιμο στη barwoman), δε γουστάρω να ενοχλώ έναν άνθρωπο την ώρα που εργάζεται.

 

Μήνες πελάτης λοιπόν, κατά κανόνα μόνος μου εκεί μέσα, την είχα να τρέχει σαν παλαβή όσες ώρες καθόμουν, μια και το κάθε ποτό διαρκούσε μάξιμουμ ένα δεκάλεπτο. Δεδομένου δε ότι, αν δεν τα κάνω αχταρμά στο στομάχι μου - και εφόσον δεν πίνω πετρέλαιο φυσικά - είναι από πολύ δύσκολο έως αδύνατο να μεθύσω άσχημα, οι ώρες παραμονής μου ήταν συχνότατα πάρα πολλές.

 

Ένα βράδυ, μετά από κάνα δίωρο που καθόμουν στη συνηθισμένη μου θέση και τα έτσουζα - και ενώ, αν και είχαμε μιλήσει άπειρες φορές, για χιλιάδες θέματα, μέχρι τότε δεν είχε παιχτεί το παραμικρό μεταξύ μας - μου φέρνει το επόμενο ποτό, σκύβει κοντά στο πρόσωπό μου και μου λέει: «Εσύ είσαι ο αγαπημένος μου πελάτης».

 

«Τι καλό έκανα κούκλα μου και με ...αγάπησες τόσο;» τη ρωτάω αστειευόμενος.

 

«Δε μ' ενοχλείς, απλά! Λίγο είναι; Ο κάθε καραγκιόζης εδώ μέσα, νομίζει ότι μπορεί να μου την πέσει. Και να πεις ότι δίνω δικαίωμα... αλήθεια, γιατί; Δε σου αρέσω;» μου λέει γελώντας.

 

«Εσύ μάτια μου, είναι αδύνατο να μην αρέσεις σε κάποιον.» της απαντώ και, θεωρώντας ότι, αν όχι σίγουρα πράσινο, μου είχε ανάψει τουλάχιστον ..πορτοκαλί φανάρι, σηκώνομαι όρθιος στο μεταλλικό σωλήνα που πατάμε τα πόδια μας μπροστά στη μπάρα, την πιάνω από τους ώμους, τη γυρίζω 180 μοίρες ώστε να κοιτάει τον καθρέφτη πίσω από τη μπάρα και της λέω: «Ρίξε μια ματιά εκεί μέσα και πες μου ότι έχω άδικο...»

 

Ε, δεν ξέρω αν την πέτυχα σε ευάλωτη στιγμή, αλλά ...έλιωσε! Τις επόμενες 3-4 βραδιές, την περίμενα να σχολάσει και την πήγαινα στο σπίτι της στη Βούλα και μετά...δε χρειαζόταν να το κάνω, διότι έμενε πλέον στο δικό μου. Η σχέση μας διήρκεσε δυόμισι χρόνια και τελείωσε άκρως πολιτισμένα και φιλικά, όταν αναγκάστηκα να φύγω για ένα νησί, όπου θα αναλάμβανα τη διαχείριση ενός υποκαταστήματος της αλυσίδας στην οποία εργαζόμουν. Για να με... θυμάται, συνεννοήθηκα με τον ιδιοκτήτη του διαμερίσματός μου, προκειμένου να συνεχίσει να μένει εκείνη. Από πλευράς της, δεν έκανε τίποτα για να τη θυμάμαι. Δε χρειαζόταν! Αυτές οι γυναίκες δεν ξεχνιούνται ούτε με λοβοτομή...

 

 

[ennoeitai]

Οκ αν και δεν συνηθίζω να μιλάω γι'αυτό, θα γράψω πως γνωρίστηκαμε με την πιο μόνιμή μου σχέση. Την περίοδο που δούλευα σαν ταχυδρόμος στην πόλη που έμενα τότε, ένα από τα σπίτια στα οποία πήγαινα γράμματα ήταν μια έπαυλη. Σ'αυτή την έπαυλη έμενε μια ηλικιωμένη κυρία μόνη της. Αυτή η γυναίκα ήταν απ'τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου. Ήταν έξω καρδιά.

Κάθε φορά που της πήγαινα γράμμα, μου έπιανε την κουβέντα και μου έλεγε τα πάντα για τη ζωή της. Για το πως μεγάλωσε στη Νότια Αφρική, πως ήταν οι εποχές τότε, πως ήρθε και παντρεύτηκε στην Ελλάδα και οτιδήποτε μπορεί κανείς να φανταστεί. Αυτή λοιπόν η γυναίκα, είχε μια εγγονή στην ηλικία μου, που είχε μεγαλώσει στην Αυστραλία, επειδή οι γονείς της (ο γιός της ηλικιωμένης κυρίας και η γυναίκα του) είχαν μεταναστεύσει εκεί, από τότε που παντρεύτηκαν.

Η εγγονή της λοιπόν, εκείνη τη χρονιά είχε μόλις περάσει σε μια σχολή στην Αυστραλία, που δεν της άρεσε και είχε πει στους γονείς της, ότι ήθελε να ξαναδώσει εξετάσεις στο σχολείο και να έρθει να σπουδάσει στην Ελλάδα.

Η κυρία λοιπόν μου έλεγε πόσο όμορφη ήταν και πόσο καλός χαρακτήρας και γενικά μου έλεγε συνέχεια ιστορίες για την εγγονή της. Και μου έλεγε ότι το καλοκαίρι που θα έρθει, πρέπει να τη γνωρίσω οπωσδήποτε και να την ξεναγήσω στην Ελλάδα κλπ. Και γενικά μου είχε τραβήξει πολύ το ενδιαφέρον. Μου είχε δείξει και μερικές φωτογραφίες και πραγματικά η κοπέλα ήταν ένας άγγελος.

Περνούσε ο καιρός και η γιαγιά μου έλεγε συνέχεια ιστορίες και μου μιλούσε για την εγγονή της.

Έρχεται και ο Ιούνιος και μια μερα με παίρνει τηλέφωνο η κυρία και μου λέει ότι ήρθε η εγγονή της και να πάω να την πάρω να της δείξω τα μέρη. Πάω στην έπαυλη και βλέπω την κοπέλα.. Ένα ξανθό πλάσμα που δεν μπορείς εύκολα να το περιγράψεις. Το μόνο που θα σας πω είναι ότι θυμάμαι να νιώθω το αίμα μου να παγώνει και να μου 'ρχεται ζάλη. Προσπάθησα όμως να μη δείξω ότι νιώθω κάτι και χαμογέλασα απαλά με σιγουριά. Της λέω "γειά σου Αφροδίτη, εγώ είμαι ο Γιώργος" και να μην τα πολυλογώ γνωριστήκαμε και την πήγα για βόλτα. Περιττό να πω ότι απ'την πρώτη βραδιά την ερωτεύτηκα..

Μέρα παρά μέρα πήγαινα και την έπαιρνα απ'την έπαυλη. Πηγαίναμε σε παραλίες και κάναμε μπάνιο, για καφέ με την παρέα μετά, σε μπαράκια το βράδυ και ρομαντικούς περιπάτους.. Ήταν απ'τα πιο όμορφα καλοκαίρια που έχω περάσει.

Μια μέρα όμως προς το τέλος του Ιουλίου, την έπαιρνα τηλέφωνο και δεν το σήκωνε.

Ανησύχησα και σκέφτηκα να πάω απ'το σπίτι να δω τι γίνεται. Παίρνω λοιπόν το ποδήλατό μου και πάω στην έπαυλη. Κάτι περίεργο συνέβαινε. Μια νεκρική σιγή είχε απλωθεί. Ούτε κηπουροί, ούτε καμαριέρες να πηγαινοέρχονται, ούτε καπνοδοχοκαθαριστές. Πάω να χτυπήσω την κύρια είσοδο του σπιτιού, μια μεγάλη διπλή, δρύινη πόρτα και παρατηρώ ότι είναι μισάνοιχτη. Τη σπρώχνω απαλά και με ένα τρίξιμο ανοίγει μέχρι τη μέση. Ο ήλιος, μας είχε σχεδόν αποχαιρετίσει και αγκομαχούσε να δώσει τη σκυτάλη του στη νύχτα. Μπάινω μέσα. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Προχωρώ προς τη σαλοτραπεζαρία και βλέπω την κυρία να κάθεται σε μια πολυθρόνα με γυρισμένη την πλάτη προς τα μένα.

"Που είναι η Αφροδίτη;" της λέω ταραγμένος, με εμφανή ένταση στη φωνή μου. Ένα σιγανό γέλιο ίσα που ακούστηκε. "Που είναι η Αφροδίτη;" της ξαναλέω και με γρήγορα βήματα κατευθύνομαι προς την πολυθρόνα. Η κυρία σηκώνεται και με αργές κινήσεις γυρνάει και με κοιτάζει. "Η Αφροδίτη έφυγε για την Αυστραλία" μου λέει. "Δεν μπορεί! Κάτι θα μου έλεγε! Δεν μπορεί να έφυγε έτσι!" της λέω. Αυτή τη φορά γέλασε για περισσότερη ώρα και μου αποκρίθηκε "Πονάς;". Το πρόσωπό της κοιτούσε προς το ταβάνι και έμοιαζε σαν να άκουγε εξτασιασμένη, μια μελωδία κλασσικής μουσικής, απ'αυτές που μπορούν να σε παρασύρουν και να σε κάνουν να ξεχάσεις που βρίσκεσαι. "Πες μου μου λέει, πόσο πολύ πονάς;". "Πολύ!" της λέω, "γιατί μου το έκανες αυτό;". Με πλησιάζει μαγεμένη, σαν να βρισκόταν ήδη σε ένα άλλο πεδίο και ανοίγει τα χέρια της. Ανοίγω κι εγώ τα χέρια μου και την αγκαλιάζω σφιχτά, μην μπορώντας πια να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, που έτρεχαν σαν χείμαρρος. Μετά από λίγα λεπτά, η γριά μεταμορφώθηκε σε σαύρα ανθρωπίνων διαστάσεων, με την οποία εγώ χόρευα παθιασμένο βαλς επί 6 συνεχόμενες ώρες, με μόνη μουσική αυτή του πόνου. Στο τέλος αρχίζει να γελάει σατανικά και να με δαγκώνει, προλαβαίνω και βγάζω κινητό, καλώ την αστυνομία, σκάνε swat από ελικόπτερα και τώρα το μ***ί σαπίζει στη φυλακή.

[taitienitsa]

 

Οκ αν και δεν συνηθίζω να μιλάω γι'αυτό, θα γράψω πως γνωρίστηκαμε με την πιο μόνιμή μου σχέση. Την περίοδο που δούλευα σαν ταχυδρόμος στην πόλη που έμενα τότε, ένα από τα σπίτια στα οποία πήγαινα γράμματα ήταν μια έπαυλη. Σ'αυτή την έπαυλη έμενε μια ηλικιωμένη κυρία μόνη της. Αυτή η γυναίκα ήταν απ'τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου. Ήταν έξω καρδιά.

Κάθε φορά που της πήγαινα γράμμα, μου έπιανε την κουβέντα και μου έλεγε τα πάντα για τη ζωή της. Για το πως μεγάλωσε στη Νότια Αφρική, πως ήταν οι εποχές τότε, πως ήρθε και παντρεύτηκε στην Ελλάδα και οτιδήποτε μπορεί κανείς να φανταστεί. Αυτή λοιπόν η γυναίκα, είχε μια εγγονή στην ηλικία μου, που είχε μεγαλώσει στην Αυστραλία, επειδή οι γονείς της (ο γιός της ηλικιωμένης κυρίας και η γυναίκα του) είχαν μεταναστεύσει εκεί, από τότε που παντρεύτηκαν.

Η εγγονή της λοιπόν, εκείνη τη χρονιά είχε μόλις περάσει σε μια σχολή στην Αυστραλία, που δεν της άρεσε και είχε πει στους γονείς της, ότι ήθελε να ξαναδώσει εξετάσεις στο σχολείο και να έρθει να σπουδάσει στην Ελλάδα.

Η κυρία λοιπόν μου έλεγε πόσο όμορφη ήταν και πόσο καλός χαρακτήρας και γενικά μου έλεγε συνέχεια ιστορίες για την εγγονή της. Και μου έλεγε ότι το καλοκαίρι που θα έρθει, πρέπει να τη γνωρίσω οπωσδήποτε και να την ξεναγήσω στην Ελλάδα κλπ. Και γενικά μου είχε τραβήξει πολύ το ενδιαφέρον. Μου είχε δείξει και μερικές φωτογραφίες και πραγματικά η κοπέλα ήταν ένας άγγελος.

Περνούσε ο καιρός και η γιαγιά μου έλεγε συνέχεια ιστορίες και μου μιλούσε για την εγγονή της.

Έρχεται και ο Ιούνιος και μια μερα με παίρνει τηλέφωνο η κυρία και μου λέει ότι ήρθε η εγγονή της και να πάω να την πάρω να της δείξω τα μέρη. Πάω στην έπαυλη και βλέπω την κοπέλα.. Ένα ξανθό πλάσμα που δεν μπορείς εύκολα να το περιγράψεις. Το μόνο που θα σας πω είναι ότι θυμάμαι να νιώθω το αίμα μου να παγώνει και να μου 'ρχεται ζάλη. Προσπάθησα όμως να μη δείξω ότι νιώθω κάτι και χαμογέλασα απαλά με σιγουριά. Της λέω "γειά σου Αφροδίτη, εγώ είμαι ο Γιώργος" και να μην τα πολυλογώ γνωριστήκαμε και την πήγα για βόλτα. Περιττό να πω ότι απ'την πρώτη βραδιά την ερωτεύτηκα..

Μέρα παρά μέρα πήγαινα και την έπαιρνα απ'την έπαυλη. Πηγαίναμε σε παραλίες και κάναμε μπάνιο, για καφέ με την παρέα μετά, σε μπαράκια το βράδυ και ρομαντικούς περιπάτους.. Ήταν απ'τα πιο όμορφα καλοκαίρια που έχω περάσει.

Μια μέρα όμως προς το τέλος του Ιουλίου, την έπαιρνα τηλέφωνο και δεν το σήκωνε.

Ανησύχησα και σκέφτηκα να πάω απ'το σπίτι να δω τι γίνεται. Παίρνω λοιπόν το ποδήλατό μου και πάω στην έπαυλη. Κάτι περίεργο συνέβαινε. Μια νεκρική σιγή είχε απλωθεί. Ούτε κηπουροί, ούτε καμαριέρες να πηγαινοέρχονται, ούτε καπνοδοχοκαθαριστές. Πάω να χτυπήσω την κύρια είσοδο του σπιτιού, μια μεγάλη διπλή, δρύινη πόρτα και παρατηρώ ότι είναι μισάνοιχτη. Τη σπρώχνω απαλά και με ένα τρίξιμο ανοίγει μέχρι τη μέση. Ο ήλιος, μας είχε σχεδόν αποχαιρετίσει και αγκομαχούσε να δώσει τη σκυτάλη του στη νύχτα. Μπάινω μέσα. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Προχωρώ προς τη σαλοτραπεζαρία και βλέπω την κυρία να κάθεται σε μια πολυθρόνα με γυρισμένη την πλάτη προς τα μένα.

"Που είναι η Αφροδίτη;" της λέω ταραγμένος, με εμφανή ένταση στη φωνή μου. Ένα σιγανό γέλιο ίσα που ακούστηκε. "Που είναι η Αφροδίτη;" της ξαναλέω και με γρήγορα βήματα κατευθύνομαι προς την πολυθρόνα. Η κυρία σηκώνεται και με αργές κινήσεις γυρνάει και με κοιτάζει. "Η Αφροδίτη έφυγε για την Αυστραλία" μου λέει. "Δεν μπορεί! Κάτι θα μου έλεγε! Δεν μπορεί να έφυγε έτσι!" της λέω. Αυτή τη φορά γέλασε για περισσότερη ώρα και μου αποκρίθηκε "Πονάς;". Το πρόσωπό της κοιτούσε προς το ταβάνι και έμοιαζε σαν να άκουγε εξτασιασμένη, μια μελωδία κλασσικής μουσικής, απ'αυτές που μπορούν να σε παρασύρουν και να σε κάνουν να ξεχάσεις που βρίσκεσαι. "Πες μου μου λέει, πόσο πολύ πονάς;". "Πολύ!" της λέω, "γιατί μου το έκανες αυτό;". Με πλησιάζει μαγεμένη, σαν να βρισκόταν ήδη σε ένα άλλο πεδίο και ανοίγει τα χέρια της. Ανοίγω κι εγώ τα χέρια μου και την αγκαλιάζω σφιχτά, μην μπορώντας πια να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, που έτρεχαν σαν χείμαρρος. Μετά από λίγα λεπτά, η γριά μεταμορφώθηκε σε σαύρα ανθρωπίνων διαστάσεων, με την οποία εγώ χόρευα παθιασμένο βαλς επί 6 συνεχόμενες ώρες, με μόνη μουσική αυτή του πόνου. Στο τέλος αρχίζει να γελάει σατανικά και να με δαγκώνει, προλαβαίνω και βγάζω κινητό, καλώ την αστυνομία, σκάνε swat από ελικόπτερα και τώρα το μ***ί σαπίζει στη φυλακή.

Πόσες φορές έχεις δει το great expectations... Έλα πες την αλήθεια!!!!

Επεξ/σία 30 Ιουλίου 2012 από taitienitsa

[ennoeitai]

χαχα μια. αλήθεια

 

EDIT: αλλά έχω δει και καλύτερα. κριμα που δεν ειμαι αθηνα να σου κανω μουβι ναιτ

Επεξ/σία 30 Ιουλίου 2012 από ennoeitai

[CROM271]

Λοιπον. Να πω και εγω την αποψη μου.

Καταρχην ξεχνα τα νυχτοπερπατηματα στα μπαρακια μονος σου και το πεσιμο στις γκομενες που σου ειπαν οι αλλοι. Με την ψυχολογια, τους προβληματισμους και τις σκεψεις που εχει ρε παιδια ο φιλος δεν προκειται να ριξει γκομενα ουτε σε 100 χρονια με αυτο τον τροπο. Ασε που απο οτι φαινεται ο χαρακτηρας του απεχει ετη φωτος απο το να κανει κατι τετοιο.

 

Εμενα η συμβουλη μου ειναι η εξης. Σταματα να προσπαθεις να γνωρισεις γυναικες και αρχισε να προσπαθεις να γνωρισεις αντρες (για φιλους εννοω μην το παρεξηγειτε ). Ο αρχιδοκαμπος οπως λες που υπαρχει στην σχολη σου ειναι το 1ο βημα να γνωρισεις γκομενα. Γνωρισε 1-2 ατομα και βγες μαζι τους.

Και φιλαρακι αυτα τα ατομα δεν χρειαζεται να γινουν και επιστηθιοι φιλοι σου απαραιτητα. Το λεω αυτο γιατι πιστευω αυτο θα απαντουσες. Πως δεν βρισκεις κανεναν που να ταιριαζεις και αλλες τετοιες μ@λ@κιες. Τα ατομα αυτα μπορει να μην τα γουσταρεις καν ή να ειναι σπασικλες (οπως ειπες παλι πριν) ή οτιδηποτε αλλο. ΔΕΝ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΥΤΟ! Πρεπει να βρεις παρεα οπωσδηποτε!!!

Περα απο το γεγονος οτι μπορει να σου κατσει και να γνωρισεις καμια αδερφη-ξαδερφη-φιλη, θα εχεις καποιον να βγεις εξω. Και τοτε τα πραγματα ειναι πολυ πιο ευκολα να την πεσεις σε γκομενα.

 

Υ.Γ. Στο μονο που συμφωνω με τον ts ειναι η αποψη του για τους ψυχολογους. Πιστευω το πιο κομπογιανιτικο επαγγελμα ever...

 

Α και μια συμβουλη γενικα. Προσπαθησε να γινεις λιγοτερο ευαισθητος. Αυτα τα με προδωσαν μπορω να πω πως μου εφεραν μια αναγουλα...

Επεξ/σία 30 Ιουλίου 2012 από CROM271

[chill]

 

Υ.Γ. Στο μονο που συμφωνω με τον ts ειναι η αποψη του για τους ψυχολογους. Πιστευω το πιο κομπογιανιτικο επαγγελμα ever...

 

Unleash the toxovolos_UK

[cthulhucarbide]

 

 

To ότι αυτήν την εποχή οι γκόμενες είναι πολύ πεινασμένες από που προκύπτει;

 

Είχες πολλά τυχερά εσύ(1 άτομο) και έβγαλες γενικό συμπέρασμα ή κάτι άλλο ;