Ελληνες ηθοποιοι. Υπαρχουν?

[argirisparxas]

Συμφωνώ απόλυτα αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν και άλλοι που είναι καλοί σε όλα.Για παράδειγμα ένας από τους καλύτερους στις μέρες μας ηθοποιός είναι ο Μπέζος ο οποίος ναι μεν είναι γνωστός στις κωμωδίες αλλά και στο σοβαρό που τον έχω δει είναι εξαιρετικός.

[kirileman]

Μπέζος;.... βλ. παραπάνω

[Επισκέπτης]

Εγώ πάντως στο θέατρο έχω δει εκπληκτικούς ηθοποιούς. Τηλεόραση και κινηματογράφο (ελληνικά), έχω σταματήσει να βλέπω.

 

Πάντως το πρόβλημα σίγουρα δεν είναι τα σενάρια. Οι παλιοί είχαν δύο φορές χειρότερα σενάρια και έβγαζαν έργο από αυτά. Πάντα τα σημαντικότερα στοιχεία είναι ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί. Παλιά μάλιστα, δεν είχαν ούτε σκηνοθέτη.

[Cossutius.]

Γενικά στο θέατρο βλέπεις διαφορετικά τον ηθοποιό.

Πχ εγώ έχω δει τον Ψάλτη και είχα πάθει πλάκα. Δε περίμενα πως ηταν τόσο καλός. Έχω εντυπωσιαστεί και από έναν νεότερο ηθοποιό τον Αργύρη Ξάφη.

Γενικά ΚΑΛΟΙ ηθοποιοί υπάρχουν αρκετοί.

Το είδαμε και στη σειρά "Το νησί" που ήταν σοβαρότατη παραγωγή.

 

Όμως όταν παίζουν αρλουμπες αναγκαστικά και οι ηθοποιοί θα παίξουν σε αρλουμπες να βγάλουν το ψωμί τους και λογικό ειναι να τους βγάλουμε ατάλαντους.

 

Όσο για τους παλαιούς? Κάποιος ανέφερε τον Κωνσταντάρα. Ο Λάμπρος ηταν ένας ηθοποιός που έκανε πάντα τα ιδια. Ειναι αλήθεια αυτό. Μόνο που αυτά που έκανε, έγραψαν ιστορία, κατάφερε και ξεχώριζε σε κάθε ταινία είτε ήταν καλή είτε όχι. Και να σας πω και την αλήθεια, ταινίες που τις παίζει ακόμα η tv και κάθεσαι, χαζεύεις και γελάς, σιγουρα δεν έχουν μέσα ατάλαντους αλλά τρομακτικά καλούς ηθοποιους (ο Κωνσταντάρας ξεκινησε ως δραματικός παρεπιπτόντος, το ίδιο και ο Παπαγιανόπουλος) Και να πουμε και την αλήθεια, εμεις θα κρίνουμε τους ηθοποιούς της εποχής μας. Αυτοί οι παλιοί έχουν ΗΔΗ κριθεί από το τότε κοινό. Και κριθηκαν επιτυχημένοι.

 

Πλέον οι απαιτήσεις ειναι διαφορετικές. Ζητάμε άλλα πράγματα.

[Toufas]

Παιδια δεν ειπα οτι ηταν αταλαντοι. ο character actor ειναι δυσκολο πραγμα.

Tobolowsky για παραδειγμα. Αψογος.

[bluesattack]

Ηθοποιους με δυνατοτητες ειχαμε και πιθανοτατα εχουμε , σκηνοθετες και παραγωγους που να τολμησουν το κατι διαφορετικο εχουμε (και δεν χρειαζεται παντα μεγαλο budget )?

 

Επισης και αρκετοι γνωστοι εως μεγαλοι ξενοι ηθοποιοι δεν εχουν και καμμια τρελη γκαμα ρολων

[BlackScorpionX]

Μια μικρή σημείωση για τους παλιούς.

Απλά σκεφτείτε ότι ζούσαν σε άλλες εποχές, δύσκολες αλλά κυρίως χωρίς την παγκόσμια κουλτούρα που έχουμε σήμερα.

Με απλά λόγια ο κινηματογράφος τότε ήταν για το λαό, τη μάζα, καλώς ή κακώς. Συνεπώς οι ρόλοι έπρεπε να είναι ανγνωρίσημοι και να ταυτίζεται μαζί της ο μέσος θεατής, εξ ου και οι ρόλοι ήταν κατά βάση, πάνω κάτω οι ίδιοι και κυρίως φαίνεται να έχουμε υπερπαραγωγή στις κωμωδίες! Το ζητούσε ο κόσμος και του το έδιναν.

Το θέμα είναι όμως (και κράξτε όσο θέλετε) ότι κάποιες ελληνικές ταινίες είναι απείρως καλύτερες και τις προτιμώ από το Star Wars I : The phantom menance με το οποίο κόντεψα να ξεράσω και στο οποίο με τα βίας κράτησαν τα προσχήματα το εξαιρετικό καστ.

Αντιθέτως σε παλιές ελληνικές ταινίες, οι ηθοποιοί το ένιωθαν ρε παιδί μου.

ΚΑΚΩΣ ΤΑ ΣΥΓΚΡΙΝΩ αλλά από την άλλη δε γίνεται να μη σκεφτείς την αντίθεση...

Το μεν το βλέπεις μια φορά και θες να βγάλεις τα μάτια σου και να κόψεις τα αυτιά σου και από την άλλη βλέπεις πχ το η δε γυνή να φοβάται τον άντρα και απλά είναι σα να ζεις στη δεκατία του 50-60 ξέρω γω πότε γυρίστηκε και να γελάς κάθε φορά που το βλέπεις!

 

Για το σήμερα ας μη μιλήσω, ίσως δε φταίνε και οι ηθοποιοί. Έχουμε και πληθώρα, αναγκάζονται να κάνουν και πράγματα που δεν τους αρέσουν, σίγουρα.

[Ceridwen]

Πάντως το πρόβλημα σίγουρα δεν είναι τα σενάρια. Οι παλιοί είχαν δύο φορές χειρότερα σενάρια και έβγαζαν έργο από αυτά. Πάντα τα σημαντικότερα στοιχεία είναι ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί. Παλιά μάλιστα, δεν είχαν ούτε σκηνοθέτη.

Δε συμφωνώ με αυτό που λες. Το σενάριο είναι η βάση, εκεί θα πατήσουν οι άλλοι. Αν είναι σαθρή, θα φάνε τα μούτρα τους όλοι. Είναι σαν να λες ότι το έργο δεν έχει τόση σημασία ο μαέστρος και οι μουσικοί είναι τα σημαντικά στοιχεία. Το οποίο μου φαίνεται λάθος. Έτσι δεν είναι;

Εντάξει στον παλιό κινηματογράφο, μπορεί να μην έδιναν πολλή σημασία στην πλοκή αλλά σενάριο υπήρχε. Αν και φαντάζομαι πως αυτοσχεδίαζαν αρκετά. Αλλά και πάλι αυτό ισχύει σε κάποιες κωμωδίες κυρίως.

Μου φαίνεται λίγο ισοπεδωτικό το 'δυο φορές χειρότερα σενα΄ρια' όταν υπάρχουν και αριστουργηματάκια στον ελληνικό κινηματογράφο.

[bluesattack]

Είναι σαν να λες ότι το έργο δεν έχει τόση σημασία ο μαέστρος και οι μουσικοί είναι τα σημαντικά στοιχεία. Το οποίο μου φαίνεται λάθος. Έτσι δεν είναι;

 

 

Οχι απαραιτητα .Αποδειξη τα ριμεικ.Ολοι εχουν μεριδιο ευθυνης για το τελικο αποτελεσμα , κατα ποσο θα φανει εξαρταται και απο το ταλεντο των..αλλων.

[liopyr]

Πραγματικά ειδικά στον παλιο ελληνικό κινηματογράφο με ελάχιστες ΛΑΜΠΡΕΣ εξαιρέσεις (λέγε με π.χ Δημήτρης Χόρν) οι περισσότεροι ρόλοι ήταν ολόιδιοι.

 

Βέγγος (που τον εκτιμώ απίστευτα ωστόσο), Χατζηχρήστος, Αυλωνίτης και η λίστα δεν τελειώνει.

 

 

Ο Βέγγος πάντως προς το τέλος έπαιξε και δραματικούς ρόλους, που προσωπικά θεωρώ (μη πέσετε να με φάτε) πολύ καλύτερους από τους κωμικούς του.

[Επισκέπτης]

Δε συμφωνώ με αυτό που λες. Το σενάριο είναι η βάση, εκεί θα πατήσουν οι άλλοι. Αν είναι σαθρή, θα φάνε τα μούτρα τους όλοι. Είναι σαν να λες ότι το έργο δεν έχει τόση σημασία ο μαέστρος και οι μουσικοί είναι τα σημαντικά στοιχεία. Το οποίο μου φαίνεται λάθος. Έτσι δεν είναι;

Εντάξει στον παλιό κινηματογράφο, μπορεί να μην έδιναν πολλή σημασία στην πλοκή αλλά σενάριο υπήρχε. Αν και φαντάζομαι πως αυτοσχεδίαζαν αρκετά. Αλλά και πάλι αυτό ισχύει σε κάποιες κωμωδίες κυρίως.

Μου φαίνεται λίγο ισοπεδωτικό το 'δυο φορές χειρότερα σενα΄ρια' όταν υπάρχουν και αριστουργηματάκια στον ελληνικό κινηματογράφο.

 

Ένας καλός θίασος μπορεί να πάρει ένα κακό σενάριο και να φτιάξει κάτι καλό (οκ, δε θα βγάλει κάτι απίστευτο) και αντίστοιχα ένας κακός θίασος μπορεί να πάρει αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και Σαίξπηρ και να τα κάνει να φαίνονται απαίσια. Και στη μουσική το ίδιο είναι. Παίζει τεράστιο ρόλο αυτός που αποδίδει το έργο. Η σονάτα υπό το σεληνόφως γίνεται εύκολα μια αδιάφορη σπουδή, στα χέρια κάποιου που δεν έχει τρόπο να την ερμηνεύσει κτλ.

 

Κάποτε παίξαμε σε ένα θέατρο το έργο "ούτε γάτα ούτε ζημιά". Το πόσο ελάχιστα αστεία είχε το κείμενο δεν περιγράφεται. Όταν το διαβάσαμε (κάποιοι που δεν το είχαμε δει), είχαμε μείνει κάγκελο με το πως θα βγάλουμε κωμωδία από ένα κείμενο που πρακτικά δεν έχει αστεία και ο βασικός σκελετός του είναι επεισόδιο από κάποια σειρά. Παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο κείμενο έχει δουλευτεί από πολύ κόσμο όσον αφορά την απόδοση και έχει εξελιχθεί σε κάτι καινούργιο, που πραγματικά βγάζει γέλιο. Ίδιες λέξεις, ενδιαφέρουσα απόδοση.

 

Στην εποχή μας, όπου το κάθε σενάριο γυρίζεται κατά κανόνα μια και μόνο φορά σε ταινία, είναι δύσκολο να το καταλάβουμε αυτό - δεν υπάρχει η ποικιλία από διάφορες οπτικές γωνίες οπότε κρίνουμε το αποτέλεσμα ως αντικειμενικό. Κάποτε, όμως, ήταν αυτονόητο, γιατί όλοι με τα ίδια σενάρια έπαιζαν και βέβαια δεν είχαν τα ίδια αποτελέσματα. Αν μπεις, όμως, στη διαδικασία να παίξεις σε ένα θεατρικό και μετά δεις το ίδιο κείμενο πως το χειρίστηκε μια άλλη ομάδα, θα εκπλαγείς με το πόσο διαφορετική αντιμετώπιση μπορεί να έχουν κάποιοι άλλοι για τις ίδιες ακριβώς λέξεις.

 

Ένα μεγάλο μέρος της εκπαίδευσης ενός ηθοποιού (κανονικού, όχι αυτούς στην τηλεόραση) είναι ακριβώς να μάθει να δημιουργεί καταστάσεις ανεξάρτητα από το κείμενο. Δηλαδή φτιάχνω το ρόλο μου, δημιουργώ μια συναισθηματική κατάσταση και μετά απλώς μέσα σε αυτές τις συνθήκες λέω το κείμενό μου. Είναι εντυπωσιακό το πόσο καλά λειτουργεί αυτό, όσο παράξενο και αν φαίνεται ενδεχομένως.

 

edit:

 

Οχι απαραιτητα .Αποδειξη τα ριμεικ.Ολοι εχουν μεριδιο ευθυνης για το τελικο αποτελεσμα , κατα ποσο θα φανει εξαρταται και απο το ταλεντο των..αλλων.

 

Α, να ένα καλό παράδειγμα! Δεν το είχα δει το ποστ νωρίτερα. Πραγματικά εκεί πιστεύω είναι αρκετά φανερό αυτό. Αλλά και πάλι, συχνά κάποιος που έχει δει ένα κείμενο και δεν έχει την εκπαίδευση να δημιουργήσει κάτι καινούργιο, μπαίνει στη διαδικασία να προσπαθήσει να αντιγράψει αυτό που είδε, ακριβώς όπως κάνουν και πολλοί "ηθοποιοί" (έμφαση στα εισαγωγικά) που διαβάζουν τα κείμενα τους πάντα με έναν συγκεκριμένο κλισέ τρόπο, γιατί δεν πάει ποτέ το μυαλό τους ότι υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι τρόποι να πεις τις ίδιες λέξεις.

[Ceridwen]

Ναι οκ, δεν διαφωνώ απόλυτα με αυτά που λέτε όμως από την άλλη μου κακοφαίνεται κάπως η τέτοια υποβάθμιση του κειμένου. Ένα κακό σενάριο θα παραμείνει κακό όπως και να το πεις. Αλλιώς θα γεμίσουν τα κενά του, πχ με φωτόσπαθα και death stars. Αντίθετα, είναι πολύ εύκολο να καταστρέψει κανε'ις ένα καλό κείμενο. Προφανώς απόδοση από απόδοση διαφέρει και μπαίνει και στη μέση η προσωπική αισθητική.

Υπάρχει μια θεατρική ομάδα που παρακολουθώ θρησκευτικά σχεδόν ό,τι έχουν ανεβάσει που λειτουργούν χωρίς σενάριο με την κλασσική έννοια - δηλαδή δεν ανεβάζουν έργα άλλων - και χωρίς σκηνοθέτη. Αν έχω καταλάβει καλά το πως λειτουργούν, η δουλειά γίνεται από όλους. Είναι δηλαδή υπερηθοποιοί. Υπάρχει, κάποιες φορές, μια βασική ιδέα που κατά τη διάρκεια των παραστάσεων αλλάζει μορφή και εξελίσσεται. Αυτό από τη μια είναι παράδειγμα που υποστηρίζει το επιχείρημα σας. Αλλά στις περιτπώσεις που αυτή η βασική ιδέα δεν είναι ολοκληρωμένη ή αρκετά δουλεμένη ή δεν έχει κάποια κατεύθυνση ή σκοπό, το αποτέλεσμα δεν είναι καλό. Και εδώ δε μιλάω για όμορφο κείμενο αλλά για μια βάση, όπως είπα και πριν, που πάνω της θα πατήσουν. Είναι ηθοποιοί που σκηνοθετούν τους εαυτούς τους συνήθως να παίζουν τους εαυτούς τους. Αυτά τα κάνουν καλά. Εκεί που το χάνουν λίγο είναι στο σενάριο.

Μπορεί να λέω και βλακείες, δεν έχω καμία σχέση με το θέατρο άλλωστε. Αλλά πάντα θεωρούσα ότι ο ηθοποιός είναι το εργαλείο στα χέρια του σεναριογράφου και του σκηνοθέτη. Φαντάζομαι ότι οι ηθοποιοί θα πιστεύουν ότι το σενάριο είναι το εργαλείο. Ο σκηνοθέτης τους έχει όμως όλους.

[Επισκέπτης]

Όλα τα πράγματα, έτσι κι αλλιώς, είναι αποτέλεσμα καλής συνεργασίας. Μη κοιτάς που έχουμε όλοι την τάση να λέμε ότι αυτό είναι του "τάδε", που είναι η μεγαλοφυΐα πίσω από το έργο κτλ. Αυτά γίνονται για καθαρά εμπορικούς λόγους (λόγω δυτικής κουλτούρας).

 

Δες πχ το #7 όσον αφορά το star wars. Ή αυτόν τον τύπο στο (διαφορετικό άρθρο) #6.

 

Δεν είναι τυχαίο που οι μεγάλοι καλλιτέχνες ζούσαν και δημιουργούσαν πάντα σε συγκεκριμένες πόλεις και γνωρίζονταν μεταξύ τους. Η τέχνη κινείται από συντονισμένες προσπάθειες χιλιάδων ανθρώπων. Όχι από μεμονωμένες ιδιοφυΐες.

[xazomama]

Πάντως καλώς ή κακώς στην Ελλάδα έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε το ταλέντο των ηθοποιών μέσα από δραματικούς ρόλους δεν πά' να έχουν παίξει παπάδες σε κωμωδίες και αισθηματικά. Και σε προσωπικό επίπεδο έχω εκτιμήσει πολλούς ηθοποιούς μέσα από τις σειρές του Πάνου Κοκκινόπουλου π.χ. Κόκκινος Κύκλος, 10η Εντολή, που μέχρι τότε τους είχα για μέτριους.

Γενικώς η τηλεόραση στη χώρα μας προωθεί πολύ περισσότερο την κωμωδία (κακή τις περισσότερες φορές κατά τη γνώμη μου) και σπανιότερα το δράμα. Γι' αυτό και οι περισσότεροι ηθοποιοί καταφεύγουν στο θέατρο όπου επιλέγουν συνήθως εντελώς διαφορετικούς ρόλους απ' ό,τι έχουν κάνει στην tv.

 

Sent from my iPhone using Insomnia

[bluesattack]

Δυο ηθοποιους που εκτιμω εγω ( μεταξυ αλλων φυσικα)

Νικος Καλογεροπουλος

Αντωνης Καφετζοπουλος