Η γενιά των 480 ευρώ

[slygeo87]

Ωραία. Μπορώ να έχω τις τιμές του 2002 με τις 700 χήνες; Και θα αγοράσω από Ρουμανία αυτοκίνητο ή δεν θα παραγγείλω λαπτοπ από Γερμανία.

[Physics_Rulez]

Ωραία. Μπορώ να έχω τις τιμές του 2002 με τις 700 χήνες; Και θα αγοράσω από Ρουμανία αυτοκίνητο ή δεν θα παραγγείλω λαπτοπ από Γερμανία.

 

Όχι δε μπορείς. Το αυτοκίνητο που θα αγοράσεις από έξω, όταν θα το εκτελωνίσεις θα πληρώσεις άλλα τόσα.

Το λαπτοπ απ' όπου κι αν το αγοράσεις εισαγωγής θα είναι. Δηλαδή σκέψου ότι ένα λαπτοπ των 500 ευρώ θα κάνει 760.000 δραχμές σήμερα.

765.000 αύριο, 770.000 μεθαύριο...(θα τρέχει και πληθωρισμός)

[slygeo87]

Δεν καταλαβαίνω, με τι κριτήρια μπαίνει η υποτίμηση δηλαδή. Και γιατί ήταν πιο ισχυρό νόμισμα η δραχμή τότε απ' ότι θα είναι αν επιστρέψουμε σε αυτήν; Και τέλος πάντων, πόσο δύσκολο είναι δηλαδή να κάνουμε ένα γαμω reboot με τις παλιές τιμές;

[Physics_Rulez]

Και γιατί ήταν πιο ισχυρό νόμισμα η δραχμή τότε απ' ότι θα είναι αν επιστρέψουμε σε αυτήν;

 

Διότι η φούσκα πλέον έσκασε!

Μπαμ! σαν κινέζικα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια.

[saya]

Γιατι για να μας βγαλουν πισω στην δραχμη θα εχουμε πτωχευσει , ενω η παλια ισοτιμια ηταν πριν η Ελλαδα παρει το κατηφορο..

[kostas_dr]

Σιγά σιγά αλλά σταθερά πάνε να μας βγάλουν απ΄ το Ευρώ, γιατί όχι και απ' την Ε.Ε.

Έχουν μπουχτίσει να ασχολούνται μαζί μας σχεδόν 3 χρόνια και να τους έχουμε (οι πολιτικοί μας εννοώ) φλομώσει στο μούσι. Θα βάλουν τέτοιους όρους με τέτοιο άκομψο τρόπο ώστε να υπάρξει γενικευμένη αντίδραση (η έλλειψη αντίδρασης τους έχει αιφνιδιάσει) και να φύγουμε μόνοι μας. Αν επιστρέψουμε στην δραχμή (ή γιατί όχι, στο γρόσι) θα δούμε τους υπόλοιπους Ευρωπαίους να ξεσπούν σε ξέφρενους πανηγυρισμούς!

Έχει να ρίξει χορό η Μέρκελ, τύφλα να' χει η Σαπουντζάκη

Οι εταίροι (!!!) μας θεωρούν ως ξένο σώμα στην Ευρώπη.

Κάποτε όταν το άκουγα τσαντιζόμουν αφάνταστα, τώρα ...

[washcloud]

..τί λες ρε Κώστα. Σε λίγο θα πεις ότι με το ζόρι και κάνοντας ό,τι μπορούν μας κρατάνε οι γαλλογερμανολλανδοί και το υπόλοιπο σκυλολόι στην παρέα...Ή ότι το κάνουν "για το καλό μας" ξερωγώ...Άκου "έχουν μπουχτίσει"...Για κλείσε λίγο το Μέγκα. Το έδαφος για μετατροπή μας σε Βουλγαρία και βγάλε ετοιμάζουν.

 

 

 

 

 

 

Δεν καταλαβαίνω, με τι κριτήρια μπαίνει η υποτίμηση δηλαδή. Και γιατί ήταν πιο ισχυρό νόμισμα η δραχμή τότε απ' ότι θα είναι αν επιστρέψουμε σε αυτήν; Και τέλος πάντων, πόσο δύσκολο είναι δηλαδή να κάνουμε ένα γαμω reboot με τις παλιές τιμές;

 

Η πολιτική ισοτιμιών είναι πάνω απ' όλα ζήτημα...πολιτικής, μαϊμούνι μου. Επίσης, πριν το Ευρώ είχαμε και μια τάδε παραγωγικότητα. Και για την ακρίβεια, μια τάδε αυτάρκεια. Τώρα και να παράγουμε, μπαίνουν σε ιδιωτικές τσέπες πολύ περισσότερα. Αν γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα α) με τις σημερινές συνθήκες στησίματος της οικονομικής καθημερινότητας (απ' τις λαχαναγορές έως το χρηματιστήριο β) με οδηγούς τους γνωστούς κυβερνώντες του τελευταίου μισού αιώνα, οι πολιτικές που θα ακολουθήσουν μόνο για ανάκαμψη της εσωτερικής ύφεσης δεν θα είναι. Το νόμισμα θα τρώει τη μία υποτίμιση μετά την άλλη για καιρό, ο τιμάριθμος για τον απλό κοσμάκη θα τρέχει σα παλαβός, και ασ' τα να πάνε. Γιατί πρωτίστως, πλέον, κανείς απ' τους γνωστούς δεν νοιάζεται για το καλό των Ελλήνων. Έτσι έχουν γαλουχηθεί. Ακριβώς όπως γαλουχήθηκαν κάποια γνωστά λαμόγια (γόνοι εύπορων οικογενειών που οι πρόγονοί τους τουλάχιστον επένδυαν παραγωγικά, αλλά όταν αναλάβαν αυτοί -κυρίως την τελευταία 20ετία- τα γάμησαν όλα, τα μετέτρεψαν σε χρηματιστηριακό αέρα, και μη τους είδατε).

 

Μ' άλλα λόγια το ρημπούτ που ρωτάς, πρέπει να το κάνουν άνθρωποι που και γνώστες είναι, και νοιάζονται. Και τέτοιους δε θα βρεις στα πολιτικοοικονομικά εξουσιαστικά κέντρα της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας.

[kostas_dr]

Οι ευρωπαίοι εταίροι ( ) μας, πέρνουν όλα τα μέτρα ώστε μια πιθανή χρεωκοπία της Ελλάδας να μην τους επηρεάσει τόσο όσο στην αρχή της κρίσης.

Αν το πετύχουν, τότε το σιχτίρισμα θα πάει σύννεφο. Σχεδόν όλες οι Σύνοδοι κορυφής που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια έχουν σαν αποκλειστικό θέμα την Ελλάδα!

Πόσο αντιστοιχούμε σαν οικονομία στο σύνολο της ευρωζώνης; Το 2 με 3%!

Θα μας πουν ένα ωραίο auf wiedersehen και σε καλή μεριά

Ποιός μας θέλει; Ούτε οι Βαλκάνιοι γείτονές μας.

Όλοι, μα όλοι, μας έχουν για ΤΠΚ.

[washcloud]

Κώστα, δεν είναι μόνο που κοιτάν να καλύψουν τους δικούς τους κώλους. Όπως (μετά από 2 χρόνια) ο ίδιος ο σιχτιρο-Σόιμπλε "παραδέχτηκε" στον γερμναικό λαό, κερδίζουν απ' τη φάση. Και το κέρδος δεν είναι μόνο τα δάνεια που θα μας έχουν υποτελείς στον αιώνα τον άπαντα. Και μη μασάς με το "2-3%". Οι άλλοι "αδύναμοι" που έχουν παρέα στο σκυλολόι, τί είναι δηλαδή; Ή αυτοί που στοχεύουν να βάλουν; Το κάθε "2-3", έχει την αξία του. Φασούλι το φασούλι δυναμώνει το ευρούλι. Ή αλλιώς η μετεξέλιξη/μεταμφίεση του Μάρκου που μας πασάρουν 15 χρόνια τώρα. Στόχος αυτή τη στιγμή δεν είναι να μας ηωπετάξουν όπως νομίζεις. Αλλά να ξεφτιλίσουν μέχρι εκεί που δεν παίρνει την κατάστασή μας. Και τότε θ' αρχίσουν τα ακόμα πιο ωραία. Όσο υπάρχουμε, θα μας καβαλάνε. Οι δε "γείτονές μας", όπως τους λες, και μάλλον εννοείς τους δικούς τους ντόπιους δυνάστες είναι που "δε μας θέλουν". Αν είχαν στα πράγματα τους πατριώτες κι όχι τομάρια πουλημένα (όπως κι εμείς εδώ), να δεις τί ωραίους συνασπισμούς θα κάναμε. Και σα βαλκάνια, και σα Νότος γενικότερα. Αλλά...

 

 

[panos2171]

Κι αλλες χωρες της ΕΕ βρισκονται στην ιδια κατασταση, το οτι δεν μας πεταν ειναι γιατι θα καταρευσει το ευρω και η ΕΕ μιας και ειναι αλυσίδα.

[kostas_dr]

Λυπάμαι πολύ που το λέω αλλά καμμία άλλη χώρα δεν έχει τα δικά μας χάλια!

Η αμέσως χειρότερη (η Πορτογαλία) είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση απο μας, και έχει και την Ισπανία (που είναι εκτεθημένη στα Πορτογαλικά ομόλογα) σαν στήριξη ή φόβητρο! Αποκλείεται να πετάξουν την Ισπανία έξω απ' το Ευρώ ή να την αφήσουν να πτωχεύσει.

Εμεις είμαστε μόνοι και έρημοι με αγκαλιά το κύμα!

[Dropsreef]

Ναι είναι τόσο καλή η κατάσταση στην Πορτογαλία που μετά από όλα τα μέτρα που έχουν λάβει εγκαίρως (σύμφωνα με την Τροϊκα) πάνε ολοταχώς για δεύτερη δανειακή σύμβαση.

 

Να παραθέσω επίσης ένα άρθρο του Βαρουφάκη για την Ιρλανδία...

 

Αυτό τον χρόνο που πέρασε, η Ιρλανδία δέχεται και εκείνη τις γνωστές επισκέψεις της τρόικας. Με μια διαφορά. Η Ιρλανδική Κυβέρνηση εισπράττει συστηματικά εύσημα από τους ξένους για την εφαρμογή των νέων σκληρών μέτρων που επιβάλει. Προσέξτε γιατί η Ιρλανδία πράγματι φαντάζει ως το όνειρο των Μνημονιακών: Όλα τα μέτρα εισάγονται στην ώρα τους, οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες γίνονται χωρίς δεύτερη κουβέντα και ανεξάρτητα κοινωνικού κόστους (π.χ. έκλεισαν με συνοπτικές διαδικασίες τα δημόσια σχολεία για άπορα παιδιά με ειδικές ανάγκες), οι μισθοί μειώνονται χωρίς όριο, οι απολύσεις είναι απόλυτα ελεύθερες, εθνικό σύστημα υγείας δεν υφίσταται (παρά μόνο για τους βαθιά άπορους), δημοτικά τέλη δεν υπάρχουν, η φορολογία των φυσικών προσώπων είναι πολύ χαμηλή και των επιχειρήσεων μόλις 12,5%. Να γιατί η χώρα αυτή είναι ένα εργαστήριο στο οποίο μπορούμε να ελέγξουμε την θεωρία πως η πιστή εφαρμογή των όρων του Μνημονίου οδηγεί στην διέξοδο από την στενωπό ή όχι (δηλαδή στην σταδιακή επιστροφή στις αγορές και την απαγκίστρωση από την αναξιοπρέπεια του να είναι αναγκασμένη η χώρα να παρακαλά την τρόικα για νέα δάνεια).

 

Στην χώρα μας, το παράδειγμα της Ιρλανδίας αναφέρεται κατά κόρον ως παράδειγμα προς μίμηση και διαμορφώνεται μια εικόνα χώρας που οδεύει καλά και η οποία σιγά-σιγά πετυχαίνει τους στόχους της. Χτες μάλιστα κυκλοφόρησαν και τα πρώτα θετικά στατιστικά που δείχνουν θετικό ρυθμό ανάπτυξης της Ιρλανδίας για πρώτη φορά από το 2007. Μήπως τελικά στην Ιρλανδία το Μνημόνιο είχε την πρώτη επιτυχία του; Μήπως τελικά αν ήμασταν κι εμείς υποδειγματικοί κρατούμενοι (model prisoners - έκφραση την οποία χρησιμοποιούν Ιρλανδοί υποστηρικτές του Ιρλανδικού Μνημονίου!) να είχαμε καλύτερη τύχη και να μην βρισκόμασταν εδώ που είμαστε τώρα; Σε καμία των περιπτώσεων! Η Ιρλανδία βρίσκεται το ίδιο βαθειά βουτηγμένη στην Κρίση με εμάς. Το ίδιο σφικτά αλυσοδεμένη στο άρμα της ύφεσης και της διπλής ασθένειας χρέους-ύφεσης. Ας τα πάρουμε όμως ένα-ένα:

 

Η συνέχεια εδώ:

 

 

 

1. Μπορεί η κυβέρνηση να καταφέρνει να μειώνει τις δημόσιες δαπάνες επιβάλλοντας δρακόντειες περικοπές όμως, όπως πασχίζω ενάμιση χρόνο να εξηγήσω (χωρίς μεγάλη επιτυχία), σε καιρό ύφεσης-χρέους μειώνονται οι ιδιωτικές δαπάνες τόσο από τον κοσμάκη (που προσπαθεί να μειώσει την κατανάλωσή του είτε για να αποπληρώσει τις πιστωτικές και τα δάνειά του είτε για να βάλει κάτι στην άκρη είτε για να μπορέσει να καταβάλει τους νέους φόρους) όσο και από τις επιχειρήσεις (που, προσδοκώντας χαμηλότερη ζήτηση, περιορίζουν τις παραγγελίες και τις επενδύσεις τους). Όταν έρχεται, σε αυτή την αρνητική συγκυρία, να μειώσει το κράτος τις δαπάνες του, το άθροισμα των ιδιωτικών και των δημόσιων δαπανών μειώνεται. Τι είναι αυτό το άθροισμα; Ισούται με το ΑΕΠ, το εθνικό εισόδημα - το οποίο, προφανώς, μειώνεται κι άλλο. Έτσι μειώνεται αυτόματα το σύνολο των φόρων που αντλεί το κράτος (δεδομένου ότι αποτελούν ποσοστό του ΑΕΠ) με αποτέλεσμα να παραμένει αλώβητο το έλλειμμα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην Ιρλανδία. Αν και οι στόχοι ως προς τις δαπάνες 'πιάνονται', το έλλειμμα παραμένει σταθερά υψηλό - παρά τις 'εντυπωσιακές' ανθρωποθυσίες. Πιο συγκεκριμένα, το Ιρλανδικό κράτος δεν είναι καν κοντά, παρά τα 4 χρόνια αυστηρότατης λιτότητας (την οποία ακόμα και το ΔΝΤ χαρακτήρισε υπέρμετρα σκληρή), στο να πετύχει αυτό που όλοι θεωρούν τον βασικό στόχο: το πρωτογενές πλεόνασμα - δηλαδή το κράτος να εισπράττει περισσότερα από όσο δαπανά πριν υπολογίσουμε τις αποπληρωμές στους δανειστές του.

 

2. Το νέο ότι η Ιρλανδία κατάφερε να αντιστρέψει το τρίμηνο που πέρασε, για πρώτη φορά, την αρνητική ανάπτυξη (μόλις ανακοινώθηκε μια αύξηση του ΑΕΠ της τάξης του 1,6%) έχει σημαντική ψυχολογική αξία. Σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια απώλεσε το 25% του ΑΕΠ, μια μικρή βελτίωση αυτού του δείκτη είναι σημαντική. Όμως, δεν αποτελεί σημάδι διεξόδου από την Κρίση. Ούτε κατά διάνοια. Για να μπορέσει η Ιρλανδία να αρχίσει να μειώνει το χρέος της χρειάζεται πρωτογενή πλεονάσματα που απαιτούν ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης τουλάχιστον 3,5% για πολλά χρόνια. Χωρίς αυτό, η Ιρλανδία θα παραμένει υποχείριο της τρόικα. Μπορεί να τα καταφέρει; Σε καμία περίπτωση, υπό τις παρούσες συνθήκες (όπως ήδη ισχυρίστηκα). Οι λόγοι είναι δύο: (Α) Η ανάπτυξη του 1,6% που είδαμε χτες οφείλεται, αν κοιτάξετε προσεκτικά τα στοιχεία, σε έναν και μόνο βιομηχανικό τομέα: Χημική βιομηχανία και φαρμακοβιομηχανίες - βασικά πολυεθνικές που έχουν μετακομίσει στην Ιρλανδία λόγω του χαμηλού φόρου. Όμως, η αύξηση του κύκλου εργασιών των εταιρειών αυτών δεν αφορούν την οικονομία της Ιρλανδίας! Κατά την παραμονή μου, με πήγαν να δω κάποιες από αυτές τις εταιρείες. Άδεια κελύφη είναι οι περισσότερες. Κτήρια με λίγους υπαλλήλους που οι εταιρείες αυτές δηλώνουν ως έδρα τους στην Ευρώπη για να πληρώνουν τους χαμηλούς φόρους της Ιρλανδίας (αντί για της Γαλλίας, της Ολλανδίας ή της Ελβετίας, όπου θα υπέφεραν μάλιστα και από το υψηλό Ελβετικό φράγκο) χωρίς όμως αυτό να μεταφράζεται σε κάτι πέραν από εικονικές επενδύσεις και εικονική αύξηση του κύκλου εργασιών. Έτσι, το ΑΕΠ της Ιρλανδίας φουσκώνει χωρίς να περνά χρήμα από το κράτος (και λόγω της χαμηλής φορολόγησης και λόγω του ότι φορολογούνται μόνο κέρδη, τα οποία οι πολυεθνικές δεν πολυδηλώνουν παρουσιάζονται αντίστοιχα υψηλά εικονικά κόστη!) και, βέβαια, χωρίς κανένα θετικό αντίκτυπο στην αγορά εργασίας της χώρας. Για του λόγου το αληθές, την ίδια ακριβώς στιγμή που η στατιστική υπηρεσία ανακοίνωσε την αύξηση του ΑΕΠ ανακοίνωσε και την αύξηση της ανεργίας, με παράλληλη μείωση της απασχόλησης. (Β) Η αύξηση του κύκλου εργασιών των πολυεθνικών με έδρα την Ιρλανδία είναι και αυτή μάλλον πρόσκαιρη. Αντανακλά την πιο 'ανεβασμένη' περίοδο που μας πέρασε, πριν η διεθνής οικονομία μπει στην διαδικασία μιας νέας μείωσης της παγκόσμιας ζήτησης.

 

3. Όταν μια χώρα μπει στο στόχαστρο των αγορών ομολόγων, και αποκλειστεί από αυτές, για να ανανήψει χρειάζονται όχι απλά καλά νέα από το μέτωπο των στόχων του Μνημονίου της αλλά κάτι παραπάνω: Χρειάζονται πρωτογενή πλεονάσματα μεγέθους τουλάχιστον ίσου του επιτοκίου δανεισμού το οποίο να είναι και αυτό ίσο με τον ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ. Με απλά λόγια, η Ιρλανδία για να βγει από την στενωπό χρειάζεται (μετά την Συμφωνία της 21ης Ιουλίου, και εφόσον βέβαια αυτή εφαρμοστεί) ρυθμούς ανάπτυξης τουλάχιστον 3,5% και ανάλογο πρωτογενές πλεόνασμα. (Σήμερα, ο ρυθμός ανάπτυξης είναι στο 1,6% και η χώρα αντιμετωπίζει πρωτογενές έλλειμμα της τάξης του 6%.) Χρειάζεται και κάτι άλλο: Την άρση του ντόμινο που προχωρά ακάθεκτο προς την Ιταλία. Είναι ξεκάθαρο σε όσους δεν έχουν ιδεολογικές παρωπίδες ότι, με το κλίμα να χειροτερεύει παγκοσμίως, η Ιρλανδία παραμένει και θα παραμένει καθηλωμένη στην ίδια σκοτοδίνη με εμάς. Καλώ όποιον έχει αμφιβολία να επισκεφτεί τις συνοικίες του Δουβλίνου και του Limerick στις 12.30 το μεσημέρι, την ώρα που περνούν τα συσσίτια από τις γειτονιές.

 

Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=8971

 

 

[Malthador]

Όχι. Η ισοτιμία εκτιμάται γύρω στις 600 δραχμές.

 

*γράψε λάθος, 1 ευρώ προς 1530 δραχμές έγραψε η sunday times σύμφωνα με πληροφορίες.

 

 

Πολύ μουφέξ μου φαίνεται αυτό. Πώς γίνεται να βγάζουν ισοτιμία σε νεκρό νόμισμα;

 

Κι έπειτα γιατί θεωρείται δεδομένο ότι άμα φύγουμε από το ευρώ πρέπει ντε και καλά να επιστρέψουμε στη δραχμή; Δεν μπορούμε να ονομάσουμε αλλιώς το νέο νόμισμα (ξέρω γω να το πούμε "credit" να προετοιμαζόμαστε και για το μέλλον);

[LRoi]

Τι είμαστε λέει? Σε χειρότερη κατάσταση από τους Πορτογάλους? In your dreams.

 

Βαρουφάκης: “Στάση πληρωμών λοιπόν! Τώρα! “

 

Ο Βαρουφάκης εξηγεί γιατί δεν πρέπει να φοβόμαστε την χρεοκοπία

 

Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε. Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο (βλ. το προηγούμενο άρθρο μου Το Πρώτο Τάνγκο στην Ευρωζώνη) αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας.

Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων! Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λεττονία).

Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας. Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η ‘γενναιοδωρία’ μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ.

 

Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους.

Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας.

Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (τον δικό μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ.

Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια – δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ.

Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν! Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο – όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.

Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Άλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς:

• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών

• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση

• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος της Ελλάδας)

• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%)

• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής.

 

Στάση πληρωμών λοιπόν!

Τώρα!

Με χαμόγελο και αισιοδοξία!

(Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν…)

*Ο Γιάνης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

 

Να αγιάσει το στόμα του. Μπουρλότο ρε, μπουρλότο. Όποιος δεν μπορεί (βαριέται να δουλέψει κοινώς) να πάει να αγαπηθεί.

[panos2171]

Eτσι ειναι, και η Ιταλια επισης τα μαυρα της τα χαλια εχει. Κοιταξτε λιγο παραεξω και σταματηστε να κραζετε πολιτικους και την κακια Μερκελ. Οταν θελαν να φερουν μεγαλοεταιριες εδω περα εμεις το παιζαμε large και τους διωχναμε, τωρα βρηκαν αλλον τροπο να ρθουν ο οποιος ομως δεν μας αρεσει.

Οι πολιτικοι ναι φταινε αλλα τους πολιτικους τους ψηφιζει ο λαος, ο λαος ο οποιος τοσα χρονια ετρωγε καλα με τις ευλογιες τους και δεν ελεγε κουβεντα κι ας ηξερε οτι ειναι μπλεγμενοι μεχρι το κεφαλι μεσα σε σκανδαλα, τωρα που δεν εχει να φαει κλαιγεται και του κακοφαινεται.

Αν θελετε να κραξετε, κραξτε γονεις, παπππουδε, γιαγιαδες και γενικα ηλικες ανω των 45 που καταδικασαν 3 γενιες.

Βεβαια ολα αυτα οφειλονται στην παγκοσμια οικονομικη κριση στην οποια βρικαν ευκαιρια καποιοι δυνατοι να βγουν κερδισμενοι. Παντα θα ισχυει οτι σε οικονομικες καταστροφες οι πλουσιοι θα γινονται πλουσιοτεροι και οι φτωχοι φτωχοτεροι.