Ναι, αλλά σαν το Lost δεν είναι τίποτα...

[koystado]

σαν το λοστ σιγουρα θα αργήσει να υπάρξει...την έχω δει τρεις φορές ξανα την σειρά αλλα τι δεν θα εδινα να μου διαγραφοταν η μνημα ωστε να μην ξερω τι θα γινει για να ξανα ζησω παλι απο την αρχη ολο αυτο το συναισθημα

[konnak]

Δεν έχει σχέση το νόημα της ζωής, μιλάμε για μια σειρά μυστηρίου. Κινητήρια δύναμη και βάση του ενδιαφέροντος για να την ξαναδείς είναι κατά πόσο τα μυστήρια είχαν βάση, αναλύονταν όπως έπρεπε και, τέλος πάντων, κατά πόσο υπήρχε μια συνοχή στο σχεδιασμό. Να την ξαναδώ και να ξαναζήσω την ίδια απογοήτευση στο τέλος;

 

Εν τω μεταξύ, ποτέ δε θα καταλάβω αυτού του είδους τα επιχειρήματα, "το νόημα της ζωής περιμένατε;", "είναι απλά μια σειρά", μπλα μπλα μπλα. Προ-φα-νώς, από καμία σειρά δεν περιμένω τόσα πολλά, αλλά δεν είναι και αυτά τα κριτήριά μου. Το θέμα είναι, τι δίνει εν τέλει κάθε σειρά;

 

The Wire: η σειρά αποτελεί, από άποψη κατασκευής και μηνύματος, μια βαθιά τομή, μια ακτινογραφία, της σύγχρονης αμερικανικής (και κατ' επέκταση, δυτικής) κοινωνίας και πραγματικότητας. Ακόμα, αποτελεί μία ρεαλιστική αναπαράσταση των σχέσεων εξουσίας (πολιτικής, δικαστικής, οικονομικής), διαφθοράς, και εγκληματικότητας (η οποία υφίσταται και στην πρωτογενή της μορφή - ναρκωτικά, βαποράκια, έμποροι - όσο και στην μακροσκοπική της μορφή - διεφθαρμένοι πολιτικοί που κινούν τα νήματα, που κερδίζουν από το εμπόριο, που έχουν οικονομικές σχέσεις με τους εμπόρους, που έχουν διαπλεκόμενα συμφέροντα που έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των απλών πολιτών). Πέρα από αυτό, χρησιμοποιεί χαρακτήρες ρεαλιστικούς, γήινους, ενώ αν με όλα αυτά κάποιος θα θεωρούσε ότι κάνει κήρυγμα, κάνει λάθος. Πιο πολύ είναι ένα μακροσκελές δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, το οποίο όμως όταν τελειώσει σου προκαλεί μέχρι και νοσταλγία για τους πρωταγωνιστές. Χαρακτήρες-τραγικές φιγούρες, καμία βεβιασμένη εξέλιξη, κανένα biased cliffhanger. Η σειρά ξαναβλέπεται γιατί σφύζει από νόημα, αγγίζει την τελειότητα από δημιουργική άποψη, και επειδή μπορεί να αναδημιουργήσει την ατμόσφαιρα και το συναίσθημα από την πρώτη θέαση. Οι εξελίξεις, οι σκηνές, τα γεγονότα, είναι τόσο γήινα, τόσο ρεαλιστικά, και ταυτόχρονα τόσο συναρπαστικά και συγκλονιστικά. Η εύρεση αυτής της χρυσής τομής (ενδιαφέροντα και συναρπαστικά χωρίς να είναι τραβηγμένα και μη ρεαλιστικά) για μένα το έχουν κάνει ελάχιστες σειρές - το The Wire είναι μία από αυτές. Με παρόμοιο τρόπο μπορώ να αναλύσω και άλλες σειρές που έχω αναφέρει, ως προς το τι μου έχουν δώσει και γιατί θα τις ξανάβλεπα.

 

Το Lost τι δίνει; Δίνει ένα κάρο μυστήρια, και στην πορεία προσπαθεί να υφάνει έναν ιστό που τα συνδέει, ώστε να εντυπωσιάσει τον νου που έχει άγνοια για τις συνδέσεις. Ο κάθε θεατής εντυπωσιάζεται επειδή περιμένει όλα (ή κάποια ή τα περισσότερα) να συνδεθούν, αλλιώς ποιο το νόημα του μυστηρίου in the first place? Μου θυμίζει λίγο την έναρξη του Prestige, υπάρχει η υπόσχεση, το θαύμα, και το prestige. Το Lost αγνοεί το τρίτο κομμάτι, αποτέλεσμα είναι οι θεατές να μείνουν με μια απορημένη έκφραση, όπως στο σημείο που στο Prestige δεν επανεμφανίζεται ο Angier. Σαν να σου δώσω έναν γρίφο, να παλεύεις να τον λύσεις ενώ σου δίνω συνεχώς στοιχεία, αντιφατικά πιθανόν, και εσύ συνεχίζεις. Θεωρώ ότι έτσι ξεκίνησε, και εδώ δε θα δεχθώ αντιρρήσεις, αν μου πει κανείς είναι δράμα χαρακτήρων το Lost θα τρελαθώ. Κάποια στιγμή λοιπόν, και αφού αρχίζω και ακυρώνω μυστήρια με ηλίθιο τρόπο ("αυτό γίνεται γιατί όταν ο Jacob έκλασε δμιουργήθηκε το νησί, ενώ αυτός είναι ο εκλεκτός επειδή τον ακούμπησε ο Jacob") κάποια στιγμή απλά σου λέω "η λύση του γρίφου είναι υποκειμενική - ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του". Η σειρά προσφέρει και στιγμές συγκίνησης, αλλά αν θέλω να δω δράμα υπάρχουν πολύ καλύτερες επιλογές, που επίσης μπορώ να τις ξαναδώ (Mad Men, Breaking Bad, κ.τ.λ.).

 

Θεωρώ ότι όλο το θέμα για το Lost σχετικά με αυτούς που τους άρεσε και αυτούς που δεν τους άρεσε είναι το πώς αντιλαμβάνονται τη σειρά. Εγώ πιστεύω ότι είναι κατά 80% σειρά μυστηρίου - τουλάχιστον έτσι επέλεξαν οι δημιουργοί της να κατανείμουν το χρόνο και το focus. Ως προς αυτό το σκοπό, απέτυχε. Η δομή των μυστηρίων και η σχέση τους εν τέλει δεν είχε καμία συνοχή και καμία λύση. Λύσεις του στυλ "Αυτό είναι έτσι γιατί ο Jacob είναι ο προστάτης του νησιού" προσωπικά δεν με καλύπτουν - όχι μόνο στο Lost, το ίδιο παράπονο έχω από ταινίες μυστηρίου που έχουν ηλίθια λύση στο μυστήριο*. Εφόσον η βάση του είναι αυτή, οι συγκινήσεις που είχε δημιουργήσει στην πρώτη θέαση, όπου ακόμα πίστευες ότι όλα όσα γίνονταν είχαν κάποιο σχεδιασμό, σε μεγάλο ποσοστό στηρίζονταν στα υποκείμενα μυστήρια, τα οποία μάλιστα ήταν larger than life. Λίγες συγκινήσεις στηρίζονταν αλλού (τέτοιες π.χ. ήταν το φινάλε του 3ου κύκλου με τον Τσάρλι και τον Ντέσμοντ, το Constant, και ο αιφνιδιασμός στο τέλος του 3ου κύκλου: αυτά μπορώ να τα δω ξεχωριστά, αν και ακόμα και αυτά έχουν χάσει μέρος της δύναμής τους τώρα που ξέρω την κατάληξη).

 

Όπως και να χει, το Lost είχε νωρίς μια επιλογή: να γίνει καθαρά ατμοσφαιρικό δράμα με κάποια αμφιλεγόμενη μεταφυσική χροιά, αλλά να είναι στη βάση του δράμα, ή να προσπαθήσει να γίνει γρίφος, είτε με ψευδοεπιστημονική είτε με μυστικιστική κατεύθυνση. Επέλεξε να είναι το δεύτερο, εισάγοντας συνεχώς μυστήρια, αριθμούς, υπολογιστές, φυσική, ταξίδι στο χρόνο, ό,τι_να_ναι συνεχώς, και ως προς αυτό ήταν ένα μεγάλο αποτυχημένο ποτ πουρί παρόμοιων σειρών, βιβλίων και θεωριών. Το Carnivale π.χ. επέλεξε τον 1ο δρόμο, και γι' αυτό αγαπήθηκε τόσο. Το Carnivale μπορώ να το ξαναδώ, το Lost όχι. Και δεν έχει σχέση το νόημα της ζωής σε όλα αυτά, ελπίζω τώρα να είναι κατανοητό και να μην ξαναχρειαστεί να απαντήσω σε αυτό το επιχείρημα. Πιο πολύ ισχύει ότι προτιμώ το "λίγα και καλά" από το "πολλά, τσαπατσούλικα και όχι καλά".

 

* Σκεφτείτε όλοι εσείς που είστε τόσο ανεκτικοί με μία σειρά μυστηρίου, επειδή δεν περιμένετε το νόημα της ζωής, ποιες ήταν οι καλύτερες ταινίες μυστηρίου που έχετε δει. Γιατί λοιπόν στις ταινίες είστε εκλεκτικοί και στις σειρές δέχεστε το ό,τι_να_ναι επειδή δεν ζητάτε το... νόημα της ζωής; Στις ταινίες το αναζητάτε; Και αν μου πείτε όχι, θέλω να μου πείτε και ταινίες μυστηρίου που σας άρεσαν, και μέσα σ' αυτές θέλω να δω ταινίες με ηλίθιο τέλος και άκυρα μυστήρια, τύπου Gothika.

[DeadOrganPlayer]

Αισθάνομαι άσχημα που θα ρωτήσω με μία γραμμή μέτα από ένα post που χρειάστηκε ώρες για να γραφτεί αλλά... γιατί να μη μπορεί κάποιος να δει το Lost απλά σαν μια περιπέτεια κάποιων ανθρώπων που βρέθηκαν σε ένα μυστηριώδες μέρος όπου συμβαίνουν μεταφυσικά πράγματα?

 

Όσον αφορά το άλλο σου ερώτημα, μία απο τις αγαπημένες μου σειρές (θα πω σειρά αν και ρώτησες ταινία) ήταν το Twilight Zone. Σειρά που συνέβαιναν ένα σωρά περίεργα και μεταφυσικά πράγματα αλλά ποτέ δεν ζητούσαμε την εξήγηση. Ε¨στω και αν ήταν αυτοτελή επεισόδια αυτή ήταν η ουσία. Γινόμασταν μάρτυρες της "περιπέτειας" κάποιου σε μια σειρά ανεξήγητων μεταφυσικών γεγονότων. Δε θέλω να σου πώ ότι και το Lost είναι ένα άλλο Twilight Zone αλλά κάποια πράγματα θα μπορούσαμε να τα αντιμετωπίσουμε έτσι.

[konnak]

γιατί να μη μπορεί κάποιος να δει το Lost απλά σαν μια περιπέτεια κάποιων ανθρώπων που βρέθηκαν σε ένα μυστηριώδες μέρος όπου συμβαίνουν μεταφυσικά πράγματα?

 

Αν το δεις έτσι, σαν το Lost υπάρχουν πάρα πολλά, και καλύτερα (σε απάντηση του τίτλου του τόπικ). Γι' αυτό που λες θα προτιμήσω Carnivale, Twin Peaks, γενικά Lynch (βάλε και ταινίες μέσα), το Twilight Zone σαφώς, το οποίο όμως δεν σε ενόχλησε ακριβώς γιατί ήταν αυτοτελή τα επεισόδια - μαζί με τη μεταφυσικότητα παρείχε και μια ελαφρότητα, ό,τι και αν σου έδειχνε τελείωνε σε μια ώρα. Έξι χρόνια του ίδιου πράγματος είναι κάπως κουραστικά. Και επειδή δεν υπήρχε Lost 1 ώστε να ξέρεις ότι αυτό που βλέπεις, έστω Lost 2, θα έχει την ίδια ελαφρότητα στο φινάλε (ενώ μετά το 1ο επεισόδιο Twilight Zone ήξερες πώς θα είναι τα υπόλοιπα), κανείς δεν ήξερε αν το φινάλε θα είναι αντάξιο, και πώς θα εξυπηρετήσει τα μέχρι τότε δρώμενα.

 

Πλέον ξέρω, σειρά μυστηρίου θα περιμένω να τελειώσει, να διαβάσω εντυπώσεις και μετά να τη δω. Επαναλαμβάνω, μια σειρά μυστηρίου πρέπει να υπηρετεί το μυστήριo (ή τα μυστήρια) που είναι η βάση της. Απορώ πώς είστε τόσο δεκτικοί και δεν σας ενδιαφέρει, ήταν ή δεν ήταν ο βασικός λόγος που το βλέπατε τα διάφορα μυστήρια που συνέβαιναν; Και αν ναι, πώς γίνεται να υποκρίνεστε ότι στο τέλος ξαφνικά δεν σας ενδιέφεραν; Δηλαδή, το διασκεδαστικό ήταν απλά ότι συνέβαιναν; Όπως οι θάνατοι στο Βλέπω το Θάνατό σου; Αρκούσε να είναι πολλοί και διαφορετικοί; Σόρρυ, απαιτώ περισσότερα. Καταλαβαίνω την εμπορικότητα, το πώς οι δημιουργοί είναι λογικό να ήθελαν να τροφοδοτήσουν και να παραπλανήσουν για να πάει η σειρά 6 χρόνια (είναι πολλά τα λεφτά), αλλά δεν μπορώ να καταλάβω την πλύση εγκεφάλου του 6ου κύκλου σε άτομα που μέχρι τον 4ο βγάζαν θεωρίες και ξαφνικά στο τέλος "είναι απλά οι περιπέτειες ανθρώπων σε ένα δράμα χαρακτήρων που διαδραματίζεται σε ένα μυστήριο νησί". Αν αυτή η πρόταση περιγράφει σειρά για την οποία αξίζει κάποιος να πει "Ναι, αλλά σαν το Lost δεν είναι τίποτα...", εγώ είμαι αστροναύτης.

[koystado]

δεν μπορώ να αλλάξω την γνώμη καποιου αν του αρεσει ή οχι το λοστ (εγω το λατρευα και το λατρευω) αλλα οτι εχουν περασει 2 χρονια και ακομα μιλαμε γι αυτο εδω φαινεται τι δυναμική ειχε αυτη η σειρά που ομοια της θα αργήσουμε να δούμε...

[Physics_Rulez]

ε ήταν το πρώτο μπαμ.

[DeadOrganPlayer]

Ρε συ Κόννακ, καταρχάς κανείς δεν υποκρίνεται ότι δε τον ενδιέφεραν τα μυστήρια.

Θα μιλήσω μόνο για μένα βέβαια (καθώς δε μπορώ να αντιπροσωπεύσω τη γνώμη των άλλων) και θα πώ ότι ναι τα μυστήρια στο Lost με ενδιέφεραν και πολύ μάλιστα. Και σαφώς περισσότερο από το αν θα τα φτιάξει η Κεητ με τον Τζακ ή οχι. Και θα πω και πάλι ότι ο τρόπος που κύλησε η 6η σεζόν και η κατάληξη πολλών θεμάτων δε με ικανοποίησε. Θα πω ότι ναι, σίγουρα χάθηκε μια ευκαιρία να έχουμε ότι πιο κορυφαίο έχει υπάρξει ποτέ σε επίπεδο science fiction (αυτό χάθηκε όταν η τροπή γύρισε προς το μυθολογικό). Όλα αυτά τα καταλαβαίνω και συμφωνώ.

Αυτό που εσύ αρνείσαι να καταλάβεις είναι ότι όλοι εμείς που εξακολουθούμε να λατρεύουμε (ή υποκρινόμαστε ότι λατρεύουμε) το Lost είναι γιατί του έχουμε συγχωρέσει (συνειδητά ή ασυνείδητα) όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα που γράφεις, σαν φόρο τιμής για τις απίστευτες συγκινήσεις που μας πρόσφερε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού των 6 χρόνων. Αυτό είναι που έχουμε κρατήσει και αυτό είναι που μας λείπει. Γιατί όσο πιο μεστή σειρά και αν ειναι το Wire ή το Shield (που δε τα έχω δει) σε καμμία περίπτωση (υποθέτω) ότι δεν μπορούν να προσφέρουν την ανάγκη εξπερμάτωσης που νιώσαμε πάμπολες φορές βλέποντας Lost. Για αυτόν ακριβώς το λόγο δε μπορεί καμμιά άλλη σειρά να συγκριθεί. Γιατί μπορεί σαν σύνολο αντικειμενικά να είναι καλύτερη αλλά στη κορύφωση της θα παραμένει πάντα υποδεέστερη.

[konnak]

Μα κοίτα, δεν αναφέρομαι μόνο σε σένα, που είσαι ένας από τους ιδανικότερους συνομιλητές στο Insomnia - έχουμε διαφωνήσει πάμπολλες φορές και ο ένας διαβάζει τη γνώμη του άλλου πριν απαντήσει.

 

Δέχομαι αυτό το τελευταίο που λες, όπως το δέχτηκα και όταν συζητάγαμε το φινάλε. Από κει και πέρα πάμε σε πιο υποκειμενικά θέματα, π.χ. προσωπικά πιο μεγάλες συγκινήσεις θαρρώ μου έχουν δώσει Breaking Bad, The Wire, Boss (πρόσφατη προσθήκη), X-files, κ.τ.λ. από το Lost, εξαρτάται και τι αγγίζει τον καθένα. Αυτό που με τσινάει να γράψω είναι τα επιχειρήματα "δεν είναι το νόημα της ζωής", "είναι απλά μια σειρά", κ.τ.λ. τα οποία βρίσκω ελαφρώς υποτιμητικά προς όλη την διάθεση που αφιερώνω να διατυπώσω δυο-τρεις σκέψεις και να αναλύσω τους συλλογισμούς μου.

[Ahigh_forvalue]

δεν μπορώ να αλλάξω την γνώμη καποιου αν του αρεσει ή οχι το λοστ (εγω το λατρευα και το λατρευω) αλλα οτι εχουν περασει 2 χρονια και ακομα μιλαμε γι αυτο εδω φαινεται τι δυναμική ειχε αυτη η σειρά που ομοια της θα αργήσουμε να δούμε...

 

οχι φιλε δεν δειχνει οτι εχει δυναμικη απλα δειχνει οτι ειναι αμφιλεγομενη σειρα..στο breaking bad,στο dexter,στο the wire και σε πολλες σειρες δεν γινεται αυτος ο χαμος οχι επειδη δεν εχουν δυναμικη αλλα επειδη κανεις δεν ειχε τιποτα κακο να προσαψει σε αυτες τις σειρες και αρα δεν υπαρχει αντιλογος..γιαυτο βλεπεις ενα θρεντ που δημιουργηθηκε μονο και μονο για να διχασει να προσπερναει σε μηνυματα τα θρεντ αυτων των σειρων..

[sheik]

Κι εγω θα χρειαστει να επαναλαβω τον εαυτο μου σε καποια σημεια και να πω, χωρις να θελω να το παιξω ξερολας, οτι ειχα καταλαβει προ πολλου το ΠΩΣ εβλεπαν την σειρα οι ιδιοι οι παραγωγοι. Σε καποια φαση, πεσαμε στο τρυπακι να διαβαζουμε αβερτα συνεντευξεις τους με "απαντησεις" και "διευκρινισεις" που οι περισσοτερες ηταν ειτε ψευδεις ειτε παραπλανητικες.

 

Αυτο που δεν αλλαζε ομως, ηταν οτι οι τυποι, για δικους τους λογους(ισως οπως λετε επειδη δεν ειχαν ολοκληρωμενη ιδεα στο κεφαλι τους) και κατα δηλωση τους εβλεπαν το Lost ως ενα "κεφαλαιο" της ιστοριας του νησιου. Του συγκεκριμενου, φανταστικου,μυθολογικου νησιου. Μας διηγουνταν τις ιστοριες ενος μονο γκρουπ ανθρωπων, απο τους απειρους, που βρεθηκαν επανω του. Σα να λεμε οτι εχουμε μια σειρα βιβλιων "Το νησι", με κεφαλαια ξερω γω "Τα πρωτα χρονια", "Ο τζεικομπ και οι αλλοι" κλπ κλπ και το τελευταιο κεφαλαιο ονομαζεται "Lost" και εχει να κανει με τους χαρακτηρες που ειδαμε. Σαν σειρα δηλαδη ΕΙΝΑΙ οντως ημιτελης διοτι προυποθετει να εχεις "διαβασει" τα προηγουμενη(φανταστικα) κεφαλαια για να καταλαβεις εξολοκληρου το τι παιζει στο τελευταιο.

 

Προσπαθησαν να δειξουν καποια πραγματα που αντιπροσωπευαν παλαιτερες χρονικες περιοδους του νησιου(αγαλμα,νταρμα, Τζεικομπ και μητερα του) αλλα ενας θεος ξερει ποσα ακομα εχουν συμβει πρωτυτερα. Τα οποια ομως ειναι δυσκολο να τα δειξουν διοτι εκτος των αλλων, υποτιθεται οτι βλεπεις συγκεκριμενους χαρακτηρες και εφοσον αυτοι ανηκουν στο τελευταιο κεφαλαιο γινεται αδυνατο να συνδεθουν με τα πρωτα χρονια σεναριακα. Εφηυραν ετσι το time travel ωστε να μας πανε λιιιιγο πιο πισω, να δουμε καποια (λιγα) πραγματα παντα ομως υπο το πρισμα των Τζακ,Κειτ κλπ.

 

Δεχομαι οτι ειναι σχετικα lame η ολη φαση, κυριως επειδη κανει μπαμ οτι δεν ειχαν ιδεα για το ολοκληρωμενο σεναριο, αλλα το δεχτηκα και το καταλαβα σχετικα νωρις.

 

Τελος, θα ξαναπω οτι προσωπικα ποτε μου δεν επιζητουσα απαντησεις σε ερωτηματα "τι ειναι το νησι" και "πως εξηγουνται οι ιδιοτητες του". Τον λογο τον εχω εξηγησει παλαιοτερα και ειναι και προφανης, σε σεναρια fantasy/sci-fi.

[DeadOrganPlayer]

Μα κοίτα, δεν αναφέρομαι μόνο σε σένα, που είσαι ένας από τους ιδανικότερους συνομιλητές στο Insomnia - έχουμε διαφωνήσει πάμπολλες φορές και ο ένας διαβάζει τη γνώμη του άλλου πριν απαντήσει.

 

Δέχομαι αυτό το τελευταίο που λες, όπως το δέχτηκα και όταν συζητάγαμε το φινάλε. Από κει και πέρα πάμε σε πιο υποκειμενικά θέματα, π.χ. προσωπικά πιο μεγάλες συγκινήσεις θαρρώ μου έχουν δώσει Breaking Bad, The Wire, Boss (πρόσφατη προσθήκη), X-files, κ.τ.λ. από το Lost, εξαρτάται και τι αγγίζει τον καθένα. Αυτό που με τσινάει να γράψω είναι τα επιχειρήματα "δεν είναι το νόημα της ζωής", "είναι απλά μια σειρά", κ.τ.λ. τα οποία βρίσκω ελαφρώς υποτιμητικά προς όλη την διάθεση που αφιερώνω να διατυπώσω δυο-τρεις σκέψεις και να αναλύσω τους συλλογισμούς μου.

 

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια - ανταποδίδω δημοσίως(όχι από ευγένεια).

 

Θα συμφνωνήσω με αυτό που λες (σχετικά με τα σχόλια που ενοχλούν) και θα το προχωρήσω λέγοντας πως γενικά αυτό που ενοχλεί περισσότερο και τις δύο πλευρές είναι τα ακραία και ισοπεδωτικά σχόλια του στυλ, η μεγαλύτερη απάτη που έχει υπάρξει ποτέ, ή, όλες οι σειρές είναι για το π0υτSο μπροστά στο Lost (έβαλα και τα δύο άκρα).

Παρόλα αυτά εξακολουθώ να δυσκολεύομαι να πιστέψω αυτό που λες ότι πιο μεγάλες συγκινήσεις σου έχει δώσει το Breaking Bad ή το Boss... Δηλαδή υπήρχαν σημεία στο Boss που σε έκαναν να νιώσεις μεγαλύτερο δέος από τη στιγμή που άνοιξε η καταπακτή, που διαπίστωσες για πρώτη φορά ότι βλέπεις flash forward, που είδες τον Λοκ σε καροτσάκι κτλ κτλ κτλ?

Πραγματικά αδυνατώ να το πιστέψω (να το κατανοήσω μάλλον, δεν θέλω να πω ότι λες ψέματα).

[konnak]

Σίγουρα παίζει ρόλο από τη μία η απογοήτευση από το φινάλε του Lost και το πρόσφατο του εντυπωσιασμού του Boss. Ρώτα με πάλι μετά από δύο χρόνια αν και το Lost καταγράφει συνεχώς πτωτική πορεία στην εκτίμησή μου. Θυμάμαι στιγμές από το Lost που με άφησαν άναυδο, επειδή όμως περίμενα κάτι ανάλογα μεγαλειώδες στη συνέχεια (και, τέλος πάντων, μια απάντηση, μία κατάληξη, μία δικαίωση της αίσθησης και της σημασίας που νόμιζα ότι είχαν όταν τα πρωτοέβλεπα). Όταν όλα αυτά τα φινάλε οδήγησαν σε μία φούσκα (προσωπική άποψη), ξεφούσκωσαν και όλα τα προηγούμενα. Οπότε οι συγκλονιστικές στιγμές που έχω παρακολουθήσει σε άλλες σειρές, οι οποίες δε στηρίζονται σε προσμονή κάποιου άλλου γεγονότος (ή διαχείρισης) στη συνέχεια, είναι σαφώς πιο πάνω στην εκτίμησή μου. Γι' αυτό μπορώ να ξαναδώ τις σεζόν 1,2 και 4 του Ντέξτερ χωρίς να με χαλάει η κατάντια της 6ης. Γιατί εκείνες δεν στηρίζονταν σε ανάλογη συνέχεια, είναι ανεξάρτητες θεματικά και τα φινάλε τους δεν αποτελούσαν τεχνητά cliffhanger που ήταν συνδετικοί κρίκοι.

[DeadOrganPlayer]

Ας γίνει έτσι λοιπόν. Δίνουμε ραντεβού εδώ στις 10 Φεβρουαρίου 2014 όπου θα καλεστείς να απαντήσεις στην ίδια ερώτηση. Όλα αυτά αν φυσικά υπάρχει χώρα τότε, έχουμε ακόμα πρόσβαση στο ϊντερνετ κτλ κτλ κτλ

[konnak]

It's a deal! .

[Επισκέπτης]

@konnak, επειδή βλέπω παρεξηγήσαι, θα σου εξηγήσω τι εννοώ με αυτά που γράφω:

 

Εμένα το τέλος μου άρεσε, μου μίλησε, θεωρώ ότι έδεσε πολλά από όλα όσα βλέπαμε, η σειρά είχε στόχο κτλ. Δε θεωρώ τον εαυτό μου ρηχό άνθρωπο και δεν έχει τύχει να δω καμιά σειρά επιπέδου Ταρκόφσκι. Οπότε, μιλώντας με τα δικά μου δεδομένα (όπως ακριβώς κάνεις κι εσύ), μου φαίνεται αδιανόητο να μιλάμε λες και τα διδάγματα της σειράς είναι για παιδάκια.

 

Προσωπικά έχει τύχει αρκετές φορές στη ζωή μου να δανειστώ διδάγματα της σειράς.

 

Από εκεί και έπειτα, συνειδητοποιώ ότι από κάπου τα έχουν ξεσηκώσει. Λογικό, μιας και πρόκειται για σειρά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν σειρές (και μάλιστα προφανώς εμπορικές) που γράφονται από φωτισμένους ανθρώπους που γεννάνε ιδέες.

 

Το πρόβλημα είναι ότι κανείς από τους δυό μας δεν μπορεί να μπει στη θέση του άλλου. Όπως εγώ δεν μπορώ να σχολιάσω το Lost με τα δικά σου δεδομένα ("το τέλος δεν είπε τίποτα" κτλ), έτσι και εσύ σχολιάζεις όσα γράφω με τα δικά σου, χωρίς να αποδέχεσαι ότι εγώ βρήκα ενδιαφέροντα τα διδάγματα της σειράς κτλ κτλ.