Ναι, αλλά σαν το Lost δεν είναι τίποτα...

[linuslost]

Ενα αρθρο του Αντωνη Καρπετοπουλου για το LOST 2 σχεδον χρονια μετα το τελος του...

 

 

Στο ραδιόφωνο του NovaSport Fm κάθε μέρα μεταξύ ερωτήσεων για το Κάκο, το Μέσι, τον Πιλάβιο και άλλους ήρωες και μεταξύ ενός ορυμαγδού από βρισιές άρρωστων χουλιγκάνων του πληκτρολογίου, καταφθάνουν πάντα και παραινέσεις του τύπου «πες μας καμιά καινούργια σειρά…», «πες μας ποιες σειρές βλέπεις» κτλ. Εννιά φορές στις δέκα απαντάω και εννιά φορές στις δέκα αυτός στον οποίο απαντάω μου στέλνει την ίδια ανταπάντηση: «ναι αλλά σαν το Lost δεν είναι τίποτα». Δεν είναι, αλλά τα αυτονόητα δεν χρειάζεται να τα συζητάμε.

 

Μια φίλη που δουλεύει σε εταιρία που κάνει μετρήσεις αναγνωσιμότητας ιστοσελίδων μου έχει πει ότι ένα κομμάτι που έγραψα για το Lost στο site του sport fm(και κοπιαρίστηκε και δημοσιεύτηκε σε αρκετά αλλά site) το διάβασαν σχεδόν διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι: νούμερο που βρήκα υπερβολικό. Ωστόσο είναι αλήθεια ότι πολλές φορές, όταν συναντάω κάποιον που δεν έχει διαβάσει τίποτα δικό μου ποτέ – συνήθως γυναίκα – μετά από λίγο, με ρωτάει αν είμαι αυτός που έχει γράψει κάποτε κάτι για το Lost. Αυτό έχει συμβεί τόσες φορές ώστε έχω καταλήξει πως όταν πεθάνω (αργά η γρήγορα) για κάποιους θα είμαι αυτός που έγραψε για το Lost και τίποτα άλλο: δεν το βρίσκω τόσο κακό. Εκείνο άλλωστε το κείμενο είχε τόσο πολύ συζητηθεί ώστε ένας εκδοτικός οίκος μου χε προτείνει να γράψω ένα βιβλίο για το Lost, με παρατηρήσεις πάνω στην ιστορία, στο οποίο μυθοπλαστικά να εξιστορώ και τι έγινε στη διάρκεια της δικής μου ζωής ενώ ο Τζακ ερωτεύονταν την Κέιτ και ο Λοκ ανακάλυπτε τα μυστικά του νησιού: βρήκα την ιδέα φρικτή – καταλαβαίνετε νομίζω το γιατί.

 

Ένα πράγμα που με προβλημάτισε όταν η σειρά τελείωσε, ήταν γιατί υπήρξαν τόσο έντονες και παθιασμένες επικρίσεις για το τέλος της. Σίγουρα κάποιοι θύμωσαν γιατί δεν πήραν τις απαντήσεις που περίμεναν, όμως αυτοί οι θυμοί μου μοιάζουν κουτοί: δεν μπορεί ένας άνθρωπος να περιμένει από τους σεναριογράφους μιας αμερικάνικης σειράς να λύσουν τα μυστήρια του σύμπαντος! Πιο πολύ με προβλημάτισε πως φούντωσε αυτού του τύπου ο θυμός και για να λύσω το μυστήριο έκανα μερικές ερωτήσεις στους απογοητευμένους. Τι ανακάλυψα; Οτι περισσότερο προδομένοι ένοιωσαν όσοι τη σειρά την ανακάλυψαν κάπως αργά και είδαν σε κανονική εβδομαδιαία ροή μόνο τους τελευταίους κύκλους. Όσο λιγότερους κύκλους είδαν σε εβδομαδιαία ροή (ένα επεισόδιο την εβδομάδα) τόσο πιο θυμωμένοι ήταν! Θα σας εξηγήσω το γιατί.

 

Το Lost εξαπλώθηκε ως ένα είδος επιδημίας: το είδαν λίγοι στην αρχή, μετά περισσότεροι, μετά ολοένα και περισσότεροι – το πικ του νομίζω ήταν ο τρίτος κύκλος. Μετά κάποιοι δεν άντεξαν και το παράτησαν, ωστόσο ο αριθμός όσων το παρακολουθούσαν παρέμεινε σταθερός γιατί προσθέτονταν στην παρέα πολλοί που έβλεπαν τους προηγούμενους κύκλους κατεβάζονταςtorrent ή νοικιάζοντας dvd. Τους έβλεπαν μάλιστα τους κύκλους όλοι αυτοί πολύ γρήγορα. Όποιος έβλεπε ένα κύκλο του Lost σε δεκαπέντε, είκοσι μέρες (πόσο μάλλον τρεις ή και τέσσερις κύκλους σε δυο μήνες) μαγεύονταν από τη σεναριακή πολυπλοκότητα και γοητεύονταν. Όποιος γοητεύονταν έτρεχε να καλύψει το χαμένο έδαφος των συζητήσεων που η ίδια η σειρά προκαλούσε.

 

Παραδόξως όσο πιο αργά ανακάλυπτες τη σειρά, τόσο πιο ειδήμονας ένοιωθες – κυρίως γιατί αντίθετα από μας που τη βλέπαμε από την αρχή, τα είχες όλα συμπυκνωμένα και φρέσκα στο μυαλό και τα μάτια σου. Όσοι είχαμε δει τη σειρά από την αρχή είχαμε εξαντλήσει σε real time κάθε συζήτηση: όποιος νέος κολλούσε μετέφερε τον ενθουσιασμό του – όμως ο ενθουσιασμός παίζει άσχημα παιγνίδια. Το Lost ήταν τρυπάκι, μια cool απόλαυση. Φυσικά το να το δεις μονορούφι μπορεί να έχει την πλάκα του, όμως η σειρά είχε κανόνες ακόμα και στην παρακολούθησή της: έπρεπε να θυμάσαι, να συνδέεις, να ερμηνεύεις και να συζητάς περιμένοντας το επόμενο επεισόδιο κι όχι να πέσεις με τα μούτρα σαν να πρόκειται για περιπετειώδες ξεπέτα. Άλλο ο μακροχρόνιος και βαθύς έρωτας, άλλο μια περιπετειούλα καλοκαιρινή.

 

Όταν μπήκαμε στον τελευταίο κύκλο γίναμε σχεδόν όλοι ένα. Εδώ οι προσθέσεις των καινούργιων ήταν ελάχιστες και όλοι παρακολουθήσαμε το φινάλε στην real time μετάδοσή του: ένα επεισόδιο την εβδομάδα. Μόνο που όσοι με το τελετουργικό είχαν μικρή σχέση, αδημονούσαν για τις απαντήσεις ενώ όσοι είχαν περάσει έξι χρόνια περιμένοντας κάθε εβδομάδα νέο επεισόδιο, έλειωναν από την επίγνωση ότι η αγαπημένη συνήθεια τελειώνει: σε λίγο δεν θα μπορούσαμε να ρωτάμε για τον Ντέζμοντ, ο Λοκ θα πέθαινε χωρίς να επιστρέψει, ο Τζακ και η Κέιτ θα έφευγαν από τη ζωή μας, ο παλιόφιλος Χέρλεϊ θα χάνοντας έτσι ξαφνικά όπως εμφανίστηκε. Όσοι στο φινάλε είδαν την περίεργη αυτή παρέα να κάνει το βήμα προς το φως ένοιωσαν ένα είδος παράξενης ανακούφισης: η θεολογία του φινάλε άγγιξε την καρδιά τους – οι ήρωες τους μυθοποιήθηκαν και σεναριακά ενώ ήδη είχαν μυθοποιηθεί στην καρδιά τη δική μας. Οι άλλοι όμως, που με το τελετουργικό της εβδομαδιαίας αναμονής ελάχιστη σχέση είχαν, στο φινάλε ταράχτηκαν: περίμεναν κάτι μεγαλοφυές που να δικαιολογεί το δικό τους ξαφνικό κόλλημα – ίσως και τις παραινέσεις όσων τους κόλλησαν – κι αφού δεν το είδαν θύμωσαν. Το καταλαβαίνω. Ομως το Lost και η επιτυχία του, δεν ήταν τα μυστήρια του, αλλά η αναμονή του κάθε επεισοδίου, η έκπληξη που ένοιωθες βλέποντας πράγματα που δεν περίμενες, η χαρά όταν διαπίστωνες πως κάτι από αυτό που είχες πριν ενάμισι χρόνο υποπτευθεί, τώρα επιβεβαιώνεται.

 

Στην πραγματικότητα το τέλος του Lost ήταν η μεγάλη σκηνή του τελευταίου επεισοδίου του 5ου κύκλου – αυτή στην οποία ο Τζέικομπ και ο άνθρωπος με τα μαύρα, οι δυο θεότητες δηλαδή, καταλήγουν ότι οι άνθρωποι έρχονται στο νησί, διαφθείρονται, τσακώνονται και πεθαίνουν, παίζοντας άθελά τους στο δικό τους παιγνίδι. Η παρουσία του μεταφυσικού ήταν δεδομένο ότι θα σκότωνε κάθε επιστημονική εξήγηση – όμως αυτό το μεταφυσικό το έχουμε δει από το πρώτο κιόλας επεισόδιο – η ίδια η σωτηρία τόσων πολλών επιβατών ενός αεροπλάνου που πέφτει απαιτεί θεϊκές παρεμβάσεις. Όμως ήταν τόσο μεγάλη η σαγηνευτική γοητεία της σειράς που εξ αρχής έχανες το μυαλό σου και δεν στεκόσουν ούτε καν σ αυτό που ήταν εν τέλει η βάση της ιστορίας και της λύσης της. Κάθε ξαφνικός έρωτας γίνεται ο παραμορφωτικός καθρέφτης της πραγματικότητας, η πραγματικότητα χάνεται. Με απλά λόγια, όταν στο πρώτο επεισόδιο ο Τζακ ανοίγει τα μάτια, η πραγματικότητα είναι Lost…

 

 

ΥΓ:Δεν εχω σκοπο με αυτο το αρθρο να δημιουργησω παλι αντιπαραθεσεις για την σειρα...Απλα μου αρεσε και το ποσταρα.

Φυσικα η υγιεις αντιπαραθεση ειναι καλοδεχουμενη απο ολους πιστευω!

 

 

Πηγη

[green gordon]

Ασε ρε καρπετοπουλε που το διαβασαν 200κ ανθρωποι.

 

Εκει σταματησα να διαβαζω.

Πολυ ξερολας ο τυπος.

[Chrisxxx]

Αμα το λέει ο Καρπετόπυλος έτσι θα ειναι. Πιθανολογώ ότι αυτη τη στιγμή διαβασαν το ποστ μου 200.000 μέλη του Ινσομνια και αλλοι 400.000 επισκεπτες.

[Sellers]

Διάβασα μέχρι εδώ:

 

Εννιά φορές στις δέκα απαντάω και εννιά φορές στις δέκα αυτός στον οποίο απαντάω μου στέλνει την ίδια ανταπάντηση: «ναι αλλά σαν το Lost δεν είναι τίποτα». Δεν είναι, αλλά τα αυτονόητα δεν χρειάζεται να τα συζητάμε.

 

και δεν βρήκα αυτό που λέτε για τα 200κ. Δηλαδή συνεχίσατε και πιο κάτω?

[anthony_88]

Ο οποιος Καρπετοπουλος, δεν εχει δει καμια αλλη σειρα σχεδον. Και το παραδεχεται προς τιμην του, αλλα ειμαι σιγουρος οτι αν ηταν σηριαλοπληκτος οπως πολλοι απο εμας, το αντιστοιχο "Σαν το....δεν ειναι τιποτα" θα αφιερωνοταν σε πολλες αλλες σειρες, ΕΚΤΟΣ απο το λοστ. Τωρα αν μου πει καποιος "ναι ρε συ, δεν αναφερεται στην ποιοτητα αλλα στο ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΛΟΣΤ", οκ, μαζι του ειμαι, αλλα μηδενικη post game αξια εχει αυτο. Εγω ξερω οτι ουτε character development ειχε σε υψηλο επιπεδο περα απο την πρωτη σεζον, ουτε σεναριακη συνεπεια ειχε απο την 4η σεζον και μετα. Ειχε ηθοποιους στην πλειοψηφια τους αξιοπρεπεις, καποιους average εως κακους και κανα 2-3 εξαιρετικους. Αφησε υποσχεσεις, δημιουργησε προσδοκιες, αλλα απο καποιο σημειο και μετα, απλα δεν ηταν αυτο που ελπιζαμε οτι θα ειναι (ελα μεσα σου και εσυ που με βριζεις, συμφωνεις)... Και θεωρω τουλαχιστον ακαιρο να γραφονται τετοιοι διθυραμβοι, μονο και μονο επειδη καποιος διασημος αρθρογραφος πηγε με το ρευμα και ειδε ΜΟΝΟ λοστ, τη στιγμη που για αλλες σειρες δεν εχει γραφτει σχεδον τιποτα.

[Sellers]

Το θέμα είναι ότι αυτά είναι που βλέπουν μετά οι φαν της σειράς και πετάνε τα τσιτάτα του στυλ ''Το ότι συζητάμε για το Λοστ 2 χρονια μετά, αυτό κάτι λέει για την σειρά.''

[anthony_88]

Ας λενε. Ολοι χαρηκαμε το ταξιδι μεχρι καποιο σημειο. Η αληθεια ομως ειναι οτι τα ποιοτικα του στανταρ ειναι πολυ πολυ χαμηλα σε σχεση με τις σειρες που ειναι πραγματικα μεγαθηρια. Οποιος δεν το βλεπει αυτο, απλα δεν εχει δει τις σειρες που πρεπει. Το ιδιο ισχυει και για τον καρπετοπουλο και τον καθε καρπετοπουλο.

[Ahigh_forvalue]

το οτι οποισδηποτε στο φορουμ του κινηματογραφου στο ινσομνια ειναι πιο σχετικος απο τον καρπετοπουλο σε θεματα σειρων μηπως αποτελει λογο στο να μην ανοιγουμε θρεντ με το τι πιστευει αυτος για το λοστ??(καλα δεν σχολιαζω οτι ο linuslot το αναιβασε με το υφος "σας τα λεγα εγω")

αν ειναι να ανοιξω και εγω αυριο θρεντ για το τι πιστευει η γιαγια μου για τη "λαμψη" και το "καλημερα ζωη"..

[DKNI]

Ο,τι και να λετε

 

 

Season 3 Finale

Τα τελευταια 3'

 

 

'Nough said

[ntg1980]

Μια σειρά που ξεκίνησε με κάθε πάτημα να γίνει ίσως η καλύτερη στη κατηγορία της και τελικά έχασε τη μπάλα...

Το σχοινί δε τραβήχτηκε, αλλά ούτε θηλιά δεν έμεινε! Την είδα, οφείλω να πω ότι έφαγα κόλλημα ως και τον 4.κύκλο, αλλά από τον 5. και μετά πήρε τη κατηφόρα. Η φαντασία ξεπέρασε κάθε όριο, δεν είχε πλέον "νόημα" αυτό που έβλεπες και το έβλεπες απλά για να δεις που θα καταλήξει!

Το τέλος της άφησε ένα κάρο αναπάντητα ερωτήματα σε πολύ βασικά πράγματα που κράτησαν τον τηλεθεατή σε αγωνία καθ'όλη τη διάρκεια της σειράς. Σαν θέαμα παίρνει άριστα, δεν θα αποτρέψω κανέναν να τη δει, αλλά έχω μεικτά συναισθήματα κι απόψεις που έρχονται σε μεγάλη αντιπαράθεση με την αποθέωση της από τους fans!

Eίναι καλό οι σεναριογράφοι όταν ξεκινάνε τέτοιες σειρές, να έχουν εξαρχής έτοιμο το story, κι όχι να ξεκινάνε και να μη γνωρίζουν το τέλος, αρκεί να κρατήσουν ψηλά τη τηλεθέαση...

[green gordon]

Μια σειρά που ξεκίνησε με κάθε πάτημα να γίνει ίσως η καλύτερη στη κατηγορία της και τελικά έχασε τη μπάλα...

Το σχοινί δε τραβήχτηκε, αλλά ούτε θηλιά δεν έμεινε! Την είδα, οφείλω να πω ότι έφαγα κόλλημα ως και τον 4.κύκλο, αλλά από τον 5. και μετά πήρε τη κατηφόρα. Η φαντασία ξεπέρασε κάθε όριο, δεν είχε πλέον "νόημα" αυτό που έβλεπες και το έβλεπες απλά για να δεις που θα καταλήξει!

Το τέλος της άφησε ένα κάρο αναπάντητα ερωτήματα σε πολύ βασικά πράγματα που κράτησαν τον τηλεθεατή σε αγωνία καθ'όλη τη διάρκεια της σειράς. Σαν θέαμα παίρνει άριστα, δεν θα αποτρέψω κανέναν να τη δει, αλλά έχω μεικτά συναισθήματα κι απόψεις που έρχονται σε μεγάλη αντιπαράθεση με την αποθέωση της από τους fans!

Eίναι καλό οι σεναριογράφοι όταν ξεκινάνε τέτοιες σειρές, να έχουν εξαρχής έτοιμο το story, κι όχι να ξεκινάνε και να μη γνωρίζουν το τέλος, αρκεί να κρατήσουν ψηλά τη τηλεθέαση...

 

Ακριβως αν ειχε τελειωσει σωστα και σε σωστο χρονο θα μιλαγαμε διαφορετικα για μια ετσι και αλλιως γαματη (μεχρι ενα σημειο)σειρα.Αλλα ειναι πολλα τα λεφτα.

ΥΓ

 

 

Μπραβο ρε καρπετοπουλε,αυριο γραψε ενα σεντονι για γιδα βραστη,θα το διαβασουν πανω απο μισο εκατομυριο ατομα.

[DeadOrganPlayer]

Το άρθρο είναι πάρα πολύ καλό, ακόμα και οι διαφωνούντες ας ξοδέψουν 3 λεπτά να το διαβάσουν.

Σχόλια του στυλ "διάβασα μέχρι τη τρίτη σειρά και δεν άντεξα παραπάνω" μόνο εμπάθεια δείχνουν.

[timoboll]

την μαγεία του lost κανένας και έχω δει πάρα πολλές σειρές

[green gordon]

Το άρθρο είναι πάρα πολύ καλό, ακόμα και οι διαφωνούντες ας ξοδέψουν 3 λεπτά να το διαβάσουν.

Σχόλια του στυλ "διάβασα μέχρι τη τρίτη σειρά και δεν άντεξα παραπάνω" μόνο εμπάθεια δείχνουν.

 

Το οτι εισαι ο μονος εδω μεσα που το διαβασε μαλλον συμπαθεια δειχνει.Για να μην πω αφελεια.

Ψαχνουμε αλλους 199.999

[Επισκέπτης]

Τι κομπλεξ κουβαλάτε μερικοί ρε παιδιά, ξεκολάττε. ΟΚ, δε σας άρεσε η σειρά, αλλά άρεσε σε εκατομμύρια ανθρώπους. Δεν μπορείτε να τροποποιήσετε την πραγματικότητα γράφοντας τα ίδια και τα ίδια και προσπαθώντας να πείσετε (μάλλον τους εαυτούς σας) ότι η σειρά "αντικειμενικά" δεν άρεσε.

 

Μια χαρά ήταν το άρθρο. Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι ισχύει αυτό που γράφει, ότι δηλαδή αυτοί που ξενέρωσαν ήταν αυτοί που το έβλεπαν εν τάχει.