Η κριτική στην τέχνη. (Split Απο ''Πέθανε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.''

[Sellers]

Αν δεν εχεις να πεις κατι καλο μην λες τιποτα, δεν ειναι υποχρεωτικο.

 

Ακριβώς.

 

Και αν είχε τελικά κάτι κακό να πει, ας το έλεγε και πριν. Τόσο καιρό τι περίμενε? Να πεθάνει πρώτα?

[RottenLungs]

...

 

@RottenLungs, για δες λίγο τι έχεις γράψει:

 

 

 

 

 

 

Ωραία και τί με αυτό. Κι ας μην έχω δεί τις ταινίες του μπορώ απο πρίν να πώ οτι δεν έιναι ο πιο γνωστός Έλληνας και ένας απο τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες. Γιατι πολυ απλά αυτοί οι χαρακτηρισμοί είναι τόσο υπερβολικοί που δεν μπορείς να τους προσδώσεις σε κανένας (και ειδικότερα σε κάποιον σύγχρονο καλιτέχνη).

 

Επίσης το να επιλέγεις δύο τρία πράγματα απο αυτά που είπα δεν βγάζει νόημα. ΕΞΑΡΧΗΣ είπα οτι ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν αυτά που γράφει ο Δανίκας αν είναι αλήθεια ή όχι αλλα στην περίπτωση που είναι τότε γιατι να μην τα γράψει. Και απο ότι φαίνεται και άλλοι λένε οτι ότι γράφτηκε ήταν αλήθεια.

 

Παιδιά το έχουμε πεί και άλλες φορές, ο καλλιτέχνης είναι και άνθρωπος και δεν πρέπει να τον απομονώνεις απο το έργο του. Ειδικά στην περίπτωση του συγκεκριμένου ο οποίος ήταν ΚΑΙ ΕΡΓΟΔΟΤΗΣ και μάλιστας πολυ κακός. Εγω είμαι σύμφωνος να ακούγονται και καλα και τα κακά.

[rabesatratana]

Και ποιος ειναι ο Δανικας για να εχουμε καλο ρωτημα? Εννοω καταλαβα απο αυτα που λετε οτι ειναι κριτικος κινηματογραφου. Αλλά ηταν τιποτα ηθοποιος/σκηνοθετης παλια ή κατι τετοιο?

Ή απλα κανει κριτικη ετσι απλα και ωραια?

[tsifotis]

Ο Δανικας; Σινεκριτικος πρωην συζυγος της Δαμανακη με μακροχρονη καριερα. Τωρα γραφει ταυτοχρονα στα Νεα και στο Βημα. Αηδιας και τρολ κατ' εμε!

 

Τα γυρισε επειδη τον εκραξε ο κοσμος και εγραψε ενα ασυναρτητο παραλυρημα:

 

http://www.mediagate.gr/Media-Plus/item/14658-Ta-mazepse-simera-o-Danikas-me-neo-arthro-gia-ton-Th-Aggelopoylo

 

 

Μην ακούω ανοησίες. Η Τέχνη δεν είναι αστακομακαρονάδα. Ουδεμία σχέση ο Θόδωρος Αγγελόπουλος με τον Λευτέρη Λαζάρου. Και καμία σχέση ο «Θίασος» με την κουζίνα, τα πιάτα και την γαστρονομία. Τουτέστιν το προσωπικό μας γούστο είναι το μικρό, το δικό μας κρατούμενο. Το αντικειμενικό είναι το πρώτο, το μεγάλο και το αξεπέραστο κρατούμενο.

 

Αδιάφορο αν εσένα, εμένα και πολλών άλλων δεν αρέσουν οι αργοί ρυθμοί και τα μεγάλα πλάνα. Ανεξάρτητα αν καταλαβαίνουμε η δεν καταλαβαίνουμε. Εγώ ας πούμε ήμουν στουρνάρι στα Μαθηματικά και την Χημεία. Να τα πετάξω στα σκουπίδια; Βλακείες. Και που σαι, Εσένα το λέω που βαριέσαι στις ταινίες του Θόδωρου και που με ευκολία τις πετάς στον κάλαθο των αχρήστων. Σάμπως βρε ηλίθιε έχεις καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στην χώρα; Σάμπως έχεις καταλάβει τα αίτια αυτής της χρεοκοπίας και της ελληνικής «κακοδαιμονίας»;

 

Τίποτα. Και επειδή λοιπόν καταβροχθίζεις τις εύπεπτες αμερικανιές , πα να πει ότι αυτές είναι ανώτερες από τον «Θίασο» και την «Αναπαράσταση» ; Που πάει να πει ότι σε τόση εκτίμηση έχεις τον κινηματογράφο που τον ταυτίζεις με το ποπ κορν! Τρίχες κατσαρές για τσατσάρες αφρικανικές. Το γεγονός είναι ένα. Διαπιστωμένο με κριτήρια εντελώς ψυχρά και αδιάψευστα.

 

Η Μελίνα ως μοναδική ελληνίδα star. Ο Μίκης Θεοδωράκης ως μεγιστοτεράστιος μουσικοσυνθέτης. Και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος αναγνωρισμένος, ακόμα και από τον Μάρτιν Σκορσέζε, ως κορυφαίος ευρωπαίος ποιητής των εικόνων. Αυτά τα τρία και μοναδικά δικά μας «εξαγώγιμα» ονόματα διασκέδασης και κουλτούρας. Αρέσει δεν αρέσει αυτή η αλήθεια. Εμείς εν Ελλάδι με το νιαου νιαου η γατούλα και την εθνική μας σταρ Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ομως σε όλα τα πέρατα της Οικουμένης «Μελάινα, Μελάινα».

 

Που πάει να πει. Οτι ο Θόδωρος ο μόνος έλλην με Χρυσό Φοίνικα Καννών. Ο Μόνος με Felix καλύτερης ευρωπαικής ταινίας. Ο μόνος που οι ταινίες του αναλύθηκαν από πλήθος βιβλίων και μελετητών. Και ο μόνος που μια από τις ταινίες του, ο «Θίασος», κατέληξε σε λίστα Γιαπωνέζων Κριτικών μέσα στις καλύτερες εκατό από συστάσεως 7ης Τέχνης.

 

Αυτό που θέλω να πω είναι αυτονόητο και εντελώς λογικό. Ποτέ μην αναγάγεις το προσωπικό σου γούστο σε αντικειμενικό γεγονός. Και ποτέ μην ακολουθείς ένα και μοναδικό «χορό». Η Τέχνη, όπως οι διαφορετικές προσωπικότητες των ανθρώπων, μοιράζεται σε εκατομμύρια αντίδωρα. Ο καθείς με την προσωπική του έκφραση. Ο καθείς με την Αισθητική του. Αυτό συνιστά τον πολυδιάστατο αναγνώστη, ακροατή, θεατή και πολίτη. Αυτή ήταν η διακριτή κολοσσιαία διαφορά του Θόδωρου από εκατοντάδες καλούς τεχνίτες του συρμού. Η προσωπική του οπτική. Αυτή και η μαγκιά του. Ακλόνητος, συνεπέστατος, στον δικό του κόσμο αφοσιωμένος. Αυτό το μεγάλο δίδαγμα για όλους εμάς. Να ανακαλύψουμε την προσωπικότητά μας σημαίνει να δραπετεύσουμε από την ομοιομορφία, την μετριότητα και τον ασήμαντο μικρόκοσμό μας!

 

 

Ρε σεις ψυχολογο-enthusiasts του φορουμ, πως την βρισκετε αυτην την περιπτωση; σχιζοφρενης προσωπικοτητα ή απλα γεροντικη ανοια;

[Ceridwen]

Ναι, νομίζω ότι τα χει βάλει με τον εαυτό του. Αύριο θα απαντήσει στο προηγούμενο ύφος.

[Thresh]

it's a art...

 

ξεκάθαρο...

[capten-]

RIP για τον Τέο έναν τεράστιο σκηνοθέτη παρότι δυο ταινίες που όσο άντεξα δεν μου άρεσαν.Όσο για τον Δανικa δεν είπε κάτι πολύ κακό και δεν άξιζε τα υβριστικά σχόλια από κάποιο μέλος του insomnia.Και δεν έχω καλή γνώμη για τον συγκεκριμένο κριτικό.

[Nephelia]

Εεε θα σκάσω.

 

ΠΩΣ γίνεται να κρίνει κάποιος έναν σκηνοθέτη για την δουλειά του από την στιγμή που ΔΕΝ έχει δει ούτε ένα ΕΡΓΟ του ; :wacko:

[Lucifer]

Επειδή το άρθρο του σκατομαλάκα κατέβηκε, το παραθέτω όπως ήταν:

 

«Δεν θέλω να υπογράψω αγιογραφία, αλλά όλη την αλήθεια. Οπως την έζησα και την άκουσα από τους συνεργάτες του. Στα γυρίσματα για τον «Μεγαλέξαντρο» πάνω στα βουνά και τα χιόνια το συνεργείο τρέμει από το κρύο και από την πείνα. Η τροφοδοσία της παραγωγής, που την είχε αναλάβει η Φοίβη, μέλλουσα κυρία Αγγελοπούλου, γινόταν με το σταγονόμετρο. Ετσι κάποιοι από το συνεργείο έγραψαν στον τοίχο «Ο Θόδωροςκαι η καταραμένη Φοίβη». Τρία λοιπόν τα κουσούρια του: η παροιμιώδης τσιγκουνιά του.Η αθεράπευτη αλαζονεία του. Πράγμα που τον έκανε να μιλάει σχεδόν περιφρονητικά όχι μόνο για τους έλληνες συναδέλφους του, αλλά και για αρκετούς μεγάλους. Και το τρίτο η εμμονή του στο ίδιο αισθητικό μοτίβο. Με αποτέλεσμαοι τελευταίες του ταινίες, αποχυμωμένες από ζωντάνια και ουσία, να θυμίζουν, ως σχήμα, την προσωπική του αισθητική. Ομως ουδείς, ακόμα και ένας Τεό, αλάνθαστος»!

 

7 στο Twilight ε. Θυμίζω.

[porco_rosso21]

ελληναρες...αφου εσταξαν οση χολη ειχαν για καθε του ταινια, ως απαιδευτο κοινο που ειναι, τωρα ξαφνικα αρχισαν τα δακρυα..ρε ουστ

[Επισκέπτης]

7 στο Twilight ε. Θυμίζω.

 

Ώπα! Αυτό θέλει οπωσδήποτε διευκρίνηση, γιατί αλλιώς δε θα μπορέσω να το πιστέψω.

 

Ο Δανίκας έβαλε 7/10 στο Twilight;!

[Ahigh_forvalue]

Ώπα! Αυτό θέλει οπωσδήποτε διευκρίνηση, γιατί αλλιώς δε θα μπορέσω να το πιστέψω.

 

Ο Δανίκας έβαλε 7/10 στο Twilight;!

 

ο Δανικας ποιος ειναι??και που κολαει εδω ακριβως..

 

παντως να ξαιρετε τον κανετε μαγκα που ασχολειστε τοσο πολυ..πετυχε αυτο που ηθελε..

 

στο π@@τσ.. μου ο δανικας εδω ειναι θρεντ για τον αγγελοπουλο και οχι για τον καθε αποτυχημενο που κανει τα παντα για να παρει λιγο δημοσιοτητα..

[Lucifer]

Είσαι ανενημέρωτος, ο Δανίκας είναι και γνωστότατος ήδη και (δυστυχέστατα) εντός θέματος.

 

Ώπα! Αυτό θέλει οπωσδήποτε διευκρίνηση, γιατί αλλιώς δε θα μπορέσω να το πιστέψω.

 

Ο Δανίκας έβαλε 7/10 στο Twilight;!

 

Δεν είναι τόσο αυτό το πρόβλημα, όσο το ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑ που διέκρινε στην ταινία.

 

Παραθέτω κριτική, έχε λεκάνη κοντά σου:

 

 

Δημήτρης Δανίκας, Νέα 31-12-2008

 

Αν το «Love story» ήταν ο εθνικός ύμνος της νεολαίας της δεκαετίας ΄70, τότε το «Λυκόφως» (Τwilight) της Κάθριν Χάρντγουικ είναι το απόλυτο ρομάντζο του 2009. Έρωτας με τον θάνατο, παιδιά!

 

Προσέξτε τη σειρά. Ο απόλυτος έρωτας του Όλιβερ (Ράιαν Ο΄ Νιλ) για τη λατρευτή και μονάκριβη Τζένιφερ (Άλι ΜακΓκρό) καταλύεται βίαια και σπαρακτικά από ένα τυχαίο γεγονός, από μια αρρώστια. Κανείς δεν μπορεί να κάνει οτιδήποτε και οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Η Τζένιφερ υπάρχει, το ίδιο και ο Όλιβερ, το ίδιο και η σχέση. Η αρρώστια, οι παρεξηγήσεις, ο τρίτος άνθρωπος, η φτώχεια είναι μερικοί από τους καταλύτες του μελοδράματος. Οι δακρυγόνοι αδένες ερεθίζονται, τα μαντίλια βγαίνουν και το αίσθημα καταλήγει σε δάκρυα πολλά. Καμιά τριανταριά χρόνια μετά το «Love story» του Άρθουρ Χίλερ, συγκεκριμένα το 1997, ο Τζέιμς Κάμερον στον «Τιτανικό», που εξακολουθεί να είναι η πρώτη ταινία όλων των ταμειακών εποχών, χρησιμοποιεί το «Love story» σε μια κατακλυσμιαία ιστορία πολύπλευρων αναγωγών. Ταξικών, οικολογικών, κοινωνικών και αισθηματικών. Ο Τζακ (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) βουτάει στα βαθιά και με τίμημα την ίδια τη ζωή του σώζει από βέβαιο πνιγμό την αγαπημένη του Ρόουζ (Κέιτ Γουίνσλετ). Η καρδιά αυτών των δύο ανιδιοτελών ψυχών είναι η μοναδική κιβωτός που διασώθηκε από το πιο θρυλικό ναυάγιο όλων των εποχών. Όμως και σ΄ αυ τή την περίπτωση οι ήρωες έχουν σάρκα και οστά. Η σχέση αληθινή. Τη βιώνουμε στην οθόνη με δάκρυα στα μάτια. Ο θρίαμβος του μελοδράματος είναι ζωντανός. Η αγάπη δύο παιδιών dies λοιπόν!

 

Τρία τα υπόγεια σημεία αναφοράς της συγγραφέως Στέφανι Μέγερ. Το πρώτο, «Τhe virgin suicides» (Αυτόχειρες παρθένοι-1999) της Σοφίας Κόπολα. Το δεύτερο, «Dracula» (1992) του Φράνσις Κόπολα από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Μπραμ Στόκερ. Το τρίτο, «Τhe Νightmare before Christmas» (Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης-1993) του Χένρι Σέλικ από μια ιστορία του Τιμ Μπάρτον. Από το πρώτο δανείστηκε την αυτοκαταστροφική διάθεση της ηρωίδας της. Από τον Δράκουλα τον αιώνιο έρωτα. Και από τον «Εφιάλτη» την ανωτερότητα των νεκρών έναντι των λαίμαργων, κυνικών και αναίσθητων ζωντανών. Μ΄ έναν λόγο, η νεαρή Ιζαμπέλα (Βella-όμορφη) μέχρι θανάτου επιθυμεί με τον θάνατο να συναντηθεί. Μ΄ έναν δεύτερο λόγο, η Μπέλα (Κρίστεν Στιούαρτ) επιθυμεί να «φύγει» από τη ζωή, ώστε για πάντα στην αγκαλιά του Έντουαρντ (Ρόμπερτ Πάτινσον), ενός βαμπίρ, να κατοικεί. Και μ΄ έναν τρίτο και τελευταίο λόγο, η Μπέλα έτσι μόνο με τον τέλειο έρωτα θα πορευτεί. Δηλαδή, η απόλυτη απαξίωση της ζωής είναι ωραία (bella)!

 

Ανατριχιαστικό; Κάτι περισσότερο. Αληθινό! Έτσι το δηλώνει, έτσι το περιγράφει, έτσι το αποκαλύπτει. Μοναδική διέξοδος στο απόλυτο αδιέξοδο της Νέας Γενιάς, η φαντασία, το φλερτ, ο έρωτας με το ιδανικό, το άπιαστο, το νεκρό, το πουθενά. Πάρτε τα μέτρα σας. Τα υλικά αντικείμενα δεν αναπληρώνουν το απόλυτο κενό των παγωμένων, εφηβικών ανησυχιών. Η κατάσταση μάς έχει ξεπεράσει. Δεν είναι άτακτα, αλλά φευγάτα τα παιδιά. Για να καταλάβετε, προσέξτε πως οικοδομείται αυτή η εφιαλτική περιγραφή, αυτό το αδιέξοδο των άδειων ψυχών. Όλη η ιστορία είναι σκηνοθετημένη από το βλέμμα (δηλαδή τη φαντασία) αυτής της μοναχικής, ευαίσθητης Βella. Ο αληθινός κόσμος μουντός, μελαγχολικός, βροχερός, μίζερος, υγρός. Ο πατέρας της ένας ανήμπορος αστυνομικός. Η μητέρα της φευγάτη με τον εραστή της. Οι συμμαθητές της αγαθά παιδιά, όλο άγνοια και χαρά. Η Βella πάση θυσία πρέπει να φύγει απ΄ αυτόν τον «νεκρό» κόσμο των ακούνητων τουριστών. Έτσι με το βλέμμα της επινοεί τον άφθαρτο πρίγκιπα, το άπιαστο Αρσενικό. Γι΄ αυτό ο Έντουαρντ είναι τόσο ξεχωριστός. Γι΄ αυτό είναι ντυμένος με κάθε ρούχο διαφορετικό. Γι΄ αυτό το πρόσωπό του είναι χλωμό. Γι΄ αυτό τα μάτια του είναι φλογισμένα από έρωτα κρυφό. Η Βella βρίσκει στον θάνατο το απόλυτο ιδανικό.

 

Προσέξτε ακόμα τα χαρακτηριστικά με τα οποία στολίζει η Βella τον Έντουαρντ τον ερωτικό. Είναι βαμπίρ, επομένως άφθαρτος από τον χρόνο. Είναι βαμπίρ αλλά «χορτοφάγος», δηλαδή ρουφάει αίμα ζώων και όχι ανθρώπων. Είναι βαμπίρ επομένως δυνατός, ακατανίκητος, τρομερός. Με την αφέλειά της διαχωρίζει το «είδος» σε δύο κατηγορίες βρικολάκων. Οι καλοί με τη «χορτοφαγία», οι κακοί με την ανθρωποφαγία. Και όχι μόνο αυτό. Η οικογένεια του Έντουαρντ κι αυτή ξεχωριστή σ΄ αυτόν τον κόσμο των φαντασμάτων. Γιατρός ο πατέρας, από κοντά και η μητέρα. Είπαμε η Βella ψάχνει με το μυαλό να πετάξει από εδώ και να φύγει μακριά σ΄ έναν κόσμο άπιαστο, ιδεατό. Ο θάνατος είναι ωραίος λοιπόν! Η Κάθριν Χάρντγουικ (54 παρακαλώ), από το Τέξας, άρχισε ως production designer και μόλις πριν από έξι χρόνια (2003) βρίσκει τη δύναμη να σκηνοθετήσει, με πρώτη ταινία το συμπαθέστατο «13». Αν κρίνω από το «Λυκόφως» τότε διαπιστώνω μια πρωτόγνωρη, για Αμερικανίδα, ικανότητα στη διαχείριση των βλεμμάτων. Προφανώς, έχει μελετήσει σε βάθος τη γαλλική σημειολογία. Η μείξη μιας αφελούς, μέχρι γελοιότητας πολλές φορές, σχέσης μιας εξωφρενικής ερωτικής ιστορίας με τα βλέμματα της αληθινής Βella και του βαμπίρ Έντουαρντ είναι τόλμημα εξαιρετικό. Άλλοτε ανεβάζει την ταινία στα ύψη άλλοτε την γκρεμίζει. Όμως, το εγχείρημα αξίζει.

 

Η σημειολογία που χρησιμοποιεί η Χάρντγουικ ξεπερνάει τα κλασικά, αμερικανικά, δεδομένα. Πρώτα λοιπόν, αποφεύγει τα κλισέ των βρικολάκων (αίμα, δόντια). Έπειτα μετατρέπει τους «καλούς» βρικόλακες σε πλάσματα ιδανικά, πέρα από τα ανθρώπινα, τα κανονικά. Η καρδιά του (νεκρού) Έντουαρντ απείρως μεγαλύτερη και πιο ευαίσθητη από κάθε θνητό.

 

Τέλος, η Χάρντγουικ σαν επιδέξιος DJ «πειράζει» το κλασικό Love story. Το ανατρέπει, το γκρεμίζει, το μεταμορφώνει. Ταυτόχρονα και προκειμένου να κάνει επαφή με τα στίφη των νεαρών θεατών, αξιοποιεί στο έπακρο τη λαμπερή όψη πραγμάτων και νεκροζώντανων πλασμάτων. Οι «καλοί» βαμπίρ είναι ωραίοι, γοητευτικοί, ντυμένοι σαν ροκ σταρ, δυνατοί, άπιαστοι. Δεν το κρύβω. Μερικές φορές γέλασα ειρωνικά κι εγώ. Όμως το τόλμημα είναι σπουδαίο και το γεγονός αληθινό. Love never dies, μόνο στο μυαλό. Άρρωστος κόσμος, «πειραγμένη» φαντασία, αυτή του Λυκόφωτος η δημιουργία!

 

[bluesattack]

 

Δεν είναι τόσο αυτό το πρόβλημα, όσο το ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑ που διέκρινε στην ταινία.

 

Παραθέτω κριτική, έχε λεκάνη κοντά σου:

 

 

Δημήτρης Δανίκας, Νέα 31-12-2008

 

Αν το «Love story» ήταν ο εθνικός ύμνος της νεολαίας της δεκαετίας ΄70, τότε το «Λυκόφως» (Τwilight) της Κάθριν Χάρντγουικ είναι το απόλυτο ρομάντζο του 2009. Έρωτας με τον θάνατο, παιδιά!

 

Προσέξτε τη σειρά. Ο απόλυτος έρωτας του Όλιβερ (Ράιαν Ο΄ Νιλ) για τη λατρευτή και μονάκριβη Τζένιφερ (Άλι ΜακΓκρό) καταλύεται βίαια και σπαρακτικά από ένα τυχαίο γεγονός, από μια αρρώστια. Κανείς δεν μπορεί να κάνει οτιδήποτε και οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Η Τζένιφερ υπάρχει, το ίδιο και ο Όλιβερ, το ίδιο και η σχέση. Η αρρώστια, οι παρεξηγήσεις, ο τρίτος άνθρωπος, η φτώχεια είναι μερικοί από τους καταλύτες του μελοδράματος. Οι δακρυγόνοι αδένες ερεθίζονται, τα μαντίλια βγαίνουν και το αίσθημα καταλήγει σε δάκρυα πολλά. Καμιά τριανταριά χρόνια μετά το «Love story» του Άρθουρ Χίλερ, συγκεκριμένα το 1997, ο Τζέιμς Κάμερον στον «Τιτανικό», που εξακολουθεί να είναι η πρώτη ταινία όλων των ταμειακών εποχών, χρησιμοποιεί το «Love story» σε μια κατακλυσμιαία ιστορία πολύπλευρων αναγωγών. Ταξικών, οικολογικών, κοινωνικών και αισθηματικών. Ο Τζακ (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) βουτάει στα βαθιά και με τίμημα την ίδια τη ζωή του σώζει από βέβαιο πνιγμό την αγαπημένη του Ρόουζ (Κέιτ Γουίνσλετ). Η καρδιά αυτών των δύο ανιδιοτελών ψυχών είναι η μοναδική κιβωτός που διασώθηκε από το πιο θρυλικό ναυάγιο όλων των εποχών. Όμως και σ΄ αυ τή την περίπτωση οι ήρωες έχουν σάρκα και οστά. Η σχέση αληθινή. Τη βιώνουμε στην οθόνη με δάκρυα στα μάτια. Ο θρίαμβος του μελοδράματος είναι ζωντανός. Η αγάπη δύο παιδιών dies λοιπόν!

 

Τρία τα υπόγεια σημεία αναφοράς της συγγραφέως Στέφανι Μέγερ. Το πρώτο, «Τhe virgin suicides» (Αυτόχειρες παρθένοι-1999) της Σοφίας Κόπολα. Το δεύτερο, «Dracula» (1992) του Φράνσις Κόπολα από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Μπραμ Στόκερ. Το τρίτο, «Τhe Νightmare before Christmas» (Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης-1993) του Χένρι Σέλικ από μια ιστορία του Τιμ Μπάρτον. Από το πρώτο δανείστηκε την αυτοκαταστροφική διάθεση της ηρωίδας της. Από τον Δράκουλα τον αιώνιο έρωτα. Και από τον «Εφιάλτη» την ανωτερότητα των νεκρών έναντι των λαίμαργων, κυνικών και αναίσθητων ζωντανών. Μ΄ έναν λόγο, η νεαρή Ιζαμπέλα (Βella-όμορφη) μέχρι θανάτου επιθυμεί με τον θάνατο να συναντηθεί. Μ΄ έναν δεύτερο λόγο, η Μπέλα (Κρίστεν Στιούαρτ) επιθυμεί να «φύγει» από τη ζωή, ώστε για πάντα στην αγκαλιά του Έντουαρντ (Ρόμπερτ Πάτινσον), ενός βαμπίρ, να κατοικεί. Και μ΄ έναν τρίτο και τελευταίο λόγο, η Μπέλα έτσι μόνο με τον τέλειο έρωτα θα πορευτεί. Δηλαδή, η απόλυτη απαξίωση της ζωής είναι ωραία (bella)!

 

Ανατριχιαστικό; Κάτι περισσότερο. Αληθινό! Έτσι το δηλώνει, έτσι το περιγράφει, έτσι το αποκαλύπτει. Μοναδική διέξοδος στο απόλυτο αδιέξοδο της Νέας Γενιάς, η φαντασία, το φλερτ, ο έρωτας με το ιδανικό, το άπιαστο, το νεκρό, το πουθενά. Πάρτε τα μέτρα σας. Τα υλικά αντικείμενα δεν αναπληρώνουν το απόλυτο κενό των παγωμένων, εφηβικών ανησυχιών. Η κατάσταση μάς έχει ξεπεράσει. Δεν είναι άτακτα, αλλά φευγάτα τα παιδιά. Για να καταλάβετε, προσέξτε πως οικοδομείται αυτή η εφιαλτική περιγραφή, αυτό το αδιέξοδο των άδειων ψυχών. Όλη η ιστορία είναι σκηνοθετημένη από το βλέμμα (δηλαδή τη φαντασία) αυτής της μοναχικής, ευαίσθητης Βella. Ο αληθινός κόσμος μουντός, μελαγχολικός, βροχερός, μίζερος, υγρός. Ο πατέρας της ένας ανήμπορος αστυνομικός. Η μητέρα της φευγάτη με τον εραστή της. Οι συμμαθητές της αγαθά παιδιά, όλο άγνοια και χαρά. Η Βella πάση θυσία πρέπει να φύγει απ΄ αυτόν τον «νεκρό» κόσμο των ακούνητων τουριστών. Έτσι με το βλέμμα της επινοεί τον άφθαρτο πρίγκιπα, το άπιαστο Αρσενικό. Γι΄ αυτό ο Έντουαρντ είναι τόσο ξεχωριστός. Γι΄ αυτό είναι ντυμένος με κάθε ρούχο διαφορετικό. Γι΄ αυτό το πρόσωπό του είναι χλωμό. Γι΄ αυτό τα μάτια του είναι φλογισμένα από έρωτα κρυφό. Η Βella βρίσκει στον θάνατο το απόλυτο ιδανικό.

 

Προσέξτε ακόμα τα χαρακτηριστικά με τα οποία στολίζει η Βella τον Έντουαρντ τον ερωτικό. Είναι βαμπίρ, επομένως άφθαρτος από τον χρόνο. Είναι βαμπίρ αλλά «χορτοφάγος», δηλαδή ρουφάει αίμα ζώων και όχι ανθρώπων. Είναι βαμπίρ επομένως δυνατός, ακατανίκητος, τρομερός. Με την αφέλειά της διαχωρίζει το «είδος» σε δύο κατηγορίες βρικολάκων. Οι καλοί με τη «χορτοφαγία», οι κακοί με την ανθρωποφαγία. Και όχι μόνο αυτό. Η οικογένεια του Έντουαρντ κι αυτή ξεχωριστή σ΄ αυτόν τον κόσμο των φαντασμάτων. Γιατρός ο πατέρας, από κοντά και η μητέρα. Είπαμε η Βella ψάχνει με το μυαλό να πετάξει από εδώ και να φύγει μακριά σ΄ έναν κόσμο άπιαστο, ιδεατό. Ο θάνατος είναι ωραίος λοιπόν! Η Κάθριν Χάρντγουικ (54 παρακαλώ), από το Τέξας, άρχισε ως production designer και μόλις πριν από έξι χρόνια (2003) βρίσκει τη δύναμη να σκηνοθετήσει, με πρώτη ταινία το συμπαθέστατο «13». Αν κρίνω από το «Λυκόφως» τότε διαπιστώνω μια πρωτόγνωρη, για Αμερικανίδα, ικανότητα στη διαχείριση των βλεμμάτων. Προφανώς, έχει μελετήσει σε βάθος τη γαλλική σημειολογία. Η μείξη μιας αφελούς, μέχρι γελοιότητας πολλές φορές, σχέσης μιας εξωφρενικής ερωτικής ιστορίας με τα βλέμματα της αληθινής Βella και του βαμπίρ Έντουαρντ είναι τόλμημα εξαιρετικό. Άλλοτε ανεβάζει την ταινία στα ύψη άλλοτε την γκρεμίζει. Όμως, το εγχείρημα αξίζει.

 

Η σημειολογία που χρησιμοποιεί η Χάρντγουικ ξεπερνάει τα κλασικά, αμερικανικά, δεδομένα. Πρώτα λοιπόν, αποφεύγει τα κλισέ των βρικολάκων (αίμα, δόντια). Έπειτα μετατρέπει τους «καλούς» βρικόλακες σε πλάσματα ιδανικά, πέρα από τα ανθρώπινα, τα κανονικά. Η καρδιά του (νεκρού) Έντουαρντ απείρως μεγαλύτερη και πιο ευαίσθητη από κάθε θνητό.

 

Τέλος, η Χάρντγουικ σαν επιδέξιος DJ «πειράζει» το κλασικό Love story. Το ανατρέπει, το γκρεμίζει, το μεταμορφώνει. Ταυτόχρονα και προκειμένου να κάνει επαφή με τα στίφη των νεαρών θεατών, αξιοποιεί στο έπακρο τη λαμπερή όψη πραγμάτων και νεκροζώντανων πλασμάτων. Οι «καλοί» βαμπίρ είναι ωραίοι, γοητευτικοί, ντυμένοι σαν ροκ σταρ, δυνατοί, άπιαστοι. Δεν το κρύβω. Μερικές φορές γέλασα ειρωνικά κι εγώ. Όμως το τόλμημα είναι σπουδαίο και το γεγονός αληθινό. Love never dies, μόνο στο μυαλό. Άρρωστος κόσμος, «πειραγμένη» φαντασία, αυτή του Λυκόφωτος η δημιουργία!

 

 

 

[deesnider]

ελληναρες...αφου εσταξαν οση χολη ειχαν για καθε του ταινια, ως απαιδευτο κοινο που ειναι, τωρα ξαφνικα αρχισαν τα δακρυα..ρε ουστ

Μακάρι να αναπαυθεί η ψυχή του ανθρώπου, όπως και κάθε ανθρώπου που "φεύγει", αλλά...

...να σου πω! Δεν κοιτάς να χαλαρώσεις καμιά στάλα, που πήρες όλο τον κόσμο παραμάζωμα;

Σοβαρά, ε; Είναι "απαίδευτο κοινό" όποιοι δε γουστάρουν τις ταινίες του Αγγελόπουλου; Μήπως πρέπει να ζητήσουν συγχώρεση από κανέναν για την αμαρτία στην οποία υπέπεσαν; Ή μήπως, "δικαίωμα" να λυπηθούν και να δακρύσουν για το θάνατο ενός ανθρώπου του χώρου της τέχνης, έχουν μόνο όσοι τους αρέσει το έργο του;

 

Προσωπικά λυπήθηκα για το ότι πέθανε ο άνθρωπος. Προσωπικά επίσης, όποτε επιχείρησα να δω ταινία του, τα παράτησα στο πρώτο μισάωρο, αφού βαρέθηκα τη ζωή μου. Αν - υποθετικά - κάποιος ζητούσε την άποψή μου για τις ταινίες του, θα εκφραζόμουν αρνητικά. Κάποιοι άλλοι θα εκφράζονταν θετικά. Γούστα είν' αυτά, τι να κάνουμε; Αυτό, καθιστά εμένα "απαίδευτο" και τους άλλους όχι, πιστεύεις; Αν κάποιος από αυτούς τους "άλλους", έλεγε ότι θεωρεί συλλήβδην τις ταινίες του Σκορτσέζε, του Κόπολα, του Πολάνσκι και τόσων άλλων, κατά πολλούς, αξιόλογων σκηνοθετών, μη αξιόλογες, θα εξαιρείτο από το "κοπάδι" του κατ' εσένα "απαίδευτου" κοινού, επειδή του αρέσουν οι ταινίες του Αγγελόπουλου; Τους όρους "υποκειμενικότητα" και "προσωπική κρίση και αισθητική" τους έχεις ακουστά; Τι ρωτάω τώρα, ε;

 

Υ.Γ. : Ζητώ ταπεινά συγνώμη για το γεγονός ότι ξεσκίστηκα στο γέλιο, όταν είδα αυτό που έχω στην υπογραφή μου. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, πρέπει να 'ξηγηθώ μια καραμπινάτη μήνυση στο Μιχαηλίδη για το ...θράσος του!

 

Υπογραφή: Ελληνάρας...