Do Gamers Dream of Electric Sheep? (Article)

[BaLsAmoMenos]

Πιστευω πως ειναι ενα φοβερο αρθρο αν και δεν ειμαι σιγουρος ποια ειναι η δικη μου αποψη πανω στο θεμα αυτο. Τι πιστευετε εσεις? Εχουν την δυνατοτητα τα video games να δωσουν κατι παραπανω απο απλη διασκεδαση? Θα επρεπε η βιομηχανια να προσπαθησει να αλλαξει τη νοοτροπια των video games (αν και ουσιστικα τα video games οπως λεει και η λεξη ειναι games)? Πραγματικα δεν ξερω ποια ειναι η δικια μου θεση. Ειναι πολυ ρομαντικος ο συντακτης αλλα καταλαβαινω τι εννοει. Διβαστε το και πειτε μου.

 

 

 

 

Πόσο εμπιστεύεσαι τα βιντεοπαιχνίδια; Αλήθεια τώρα.

 

Τις προάλλες ανατινάχτηκε η τηλεόραση μου. Και μάλλον αυτό ήταν το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη εδώ και αρκετό καιρό. Εξηγούμαι. Για όσους δεν γνωρίζουν, εργάζομαι –αν και το υπουργείο παλεύει να μας το κάνει χόμπι- ως δάσκαλος στο Ρέθυμνο. Στο νέο μου “φοιτητικό” σπίτι, τις πρώτες αυτές μέρες της ανακατωσούρας, οι ασχολίες μου περιορίζονταν στον ύπνο, το διάβασμα και την τηλεόραση. Για το τελευταίο, είχα μια συσκευή ανήκουστης μάρκας που κάθε φορά που άνοιγε νόμιζες πως γινόταν εισβολή εξωγήινων στην πλατεία πιο κάτω.

 

Ευτυχώς, είχε την ευγενική καλοσύνη να ανατιναχτεί ένα πρωινό γλιτώνοντάς με από το νεκρό χρόνο που περνούσα σαν φυτό μπροστά της, και, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, να τον αφιερώσω αλλού. Έπεσα λοιπόν και εγώ με τα μούτρα στα βιβλία μου. Ευτυχώς, είχα μαζί μου δύο. Οι σύντομες αλλόκοτες ιστορίες του Poe “έφυγαν” σε δύο βράδια, αφήνοντάς με συντροφιά με τον “πολύ” “Τροπικό του Καρκίνου” του Henri Miller. Ο συνειρμικά ασύνδετος τρόπος γραφής με κούρασε από τις πρώτες σελίδες και ο ωμός ερωτισμός του με άφησε παγερά αδιάφορο. Μάλλον δεν είναι για μένα ακόμα αυτά, όπως συχνά πυκνά μου “πετάει” o πατέρας μου όταν θέλει να με πικάρει. Θαυμάζω τη λογοτεχνική μαεστρία του, όμως, και προσπαθώ ακόμα, σαν αγγαρεία, να διαβάζω μερικές σελίδες, όσες αντέξω, πριν πέσω για ύπνο.

Κάπως έτσι είχε προετοιμαστεί το έδαφος για ένα νέο βιβλίο, μόνο που εγώ δεν το ήξερα ακόμα. Την ίδια ακριβώς ημέρα που συνέβη το ευτυχές εκρηκτικό συμβάν, έκανα μια βόλτα από το τοπικό τουριστικό βιβλιοπωλείο, να κοιτάξω για ένα συγκεκριμένο περιοδικό. Μπαίνοντας, τα μάτια μου έπεσαν ασυνείδητα σε έναν τίτλο. “Η κινηματογραφική λέσχη”, του David Gilmour. Δεν θυμάμαι τι από τα δύο με τράβηξε πρώτο, η συνωνυμία του συγγραφέα με τον φοβερό και τρομερό κιθαρίστα/ τραγουδιστή των Pink Floyd ή οι υποσχέσεις για κινηματογραφικό περιεχόμενο που άφηνε ο τίτλος.

 

Διάβασα λίγο από πίσω, έτσι για το θεαθήναι. Από μέσα μου ήξερα πως είχα αποφασίσει να το αγοράσω από την πρώτη κιόλας στιγμή. Το βιβλίο αφορούσε τη σχέση του συγγραφέα με τον έφηβο γιο του. Τη γενναία πρότασή του να παρατήσει -ο γιος- το σχολείο, στο οποίο πήγαινε κατά διαόλου και αντί αυτού, να παρακολουθούν μαζί, κάθε εβδομάδα, τρεις ταινίες που θα επέλεγε ο πατέρας. Εκστασιάστηκα. Πάντα πίστευα πως ο κινηματογράφος μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως παιδαγωγικό εργαλείο, αλλά αυτό ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Ήταν αλήθεια. Κάποιος, κάπου το κατάφερε, “φώναζα” από μέσα μου. Αγόρασα το βιβλίο και με γρήγορο βήμα επέστρεψα σπίτι.

 

Δυστυχώς, το περιοδικό δεν το βρήκα. Μερικές μέρες αργότερα, βρίσκομαι μπροστά από το laptop μου γράφοντας το παρόν κείμενο. Το βιβλίο τελείωσε, αλλά δεν λέει να μ’ αφήσει σε ησυχία. Το ερώτημα με “έτρωγε” από την αρχή. Θα μπορούσε ποτέ κανείς να κάνει κάτι παρόμοιο με βιντεοπαιχνίδια; Ακόμα και κάποιος από τη δική μας γενιά, που μεγάλωσε με αυτά και γνωρίζει πώς να τα αγαπάει και να τα εκτιμάει, θα έπαιρνε ποτέ αυτή τη θαρραλέα απόφαση για το γιο του με, έστω την ελάχιστη εμπιστοσύνη στην επιλογή του;

 

Για να μην παρεξηγηθώ, η πορεία του Τζεσε –γιου- από τη δύσκολη εφηβεία στην ενηλικίωση, έχει μεν ένα είδος happy end, που σημαίνει πως η επιλογή του πατέρα μάλλον δικαιώνεται, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζει πως οι ταινίες οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια σε αυτό. Αποτελούν και αυτές ένα μέρος της ζωής των δύο πρωταγωνιστών και λειτουργούν περισσότερο ως αφορμή για κοινή συνεύρεση και συζήτηση, παρά ως καθαρά μορφωτικό μέσο με την πιο παραδοσιακή έννοια. Αδιαμφισβήτητα, όμως, η τριβή του έφηβου γιου με την αληθινή μαγεία του κινηματογράφου, του έδωσε κάποια επιπλέον εφόδια όχι σε γνωστικό ή λογικό επίπεδο αλλά σε συναισθηματικό.

 

Η έννοια της συναισθηματικής νοημοσύνης, που τόσο επιδεικτικά αγνοείται στην ελληνική εκπαίδευση, αφορά την ικανότητα ενός για ενδοσκόπηση, για ανίχνευση και έκφραση των συναισθημάτων του αλλά και την αναγνώριση αυτών σε άλλους. Η υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη οδηγεί σε ποιοτικότερες, διαπροσωπικές αλλά και κοινωνικές σχέσεις και αφαιρεί ένα τεράστιο άγχος από το σύγχρονο παγιδευμένο άνθρωπο. Το άγχος της επικοινωνίας.

 

Τι δουλειά έχει ο κινηματογράφος σε όλο αυτό θα μου πείτε; Κατά την άποψη μου, έχει και παραέχει. Σκεφτείτε το μια στιγμή. Το συνταρακτικό βλέμμα του μικρού Ζαν Πιερ Λεο στο τέλος της ταινίας “Τα 400 Χτυπήματα” που καταφέρνει να αποτυπώσει με τόση λεπτότητα ένα συναίσθημα, που σε καμία περίπτωση δεν είναι 100% ξεκάθαρο. Ένα βλέμμα που φαίνεται τόσο πολύπλοκο όσο η ίδια η ζωή. Η αντίδραση των τριών συνοδοιπόρων όταν φτάνουν επιτέλους έξω από το ξακουστό δωμάτιο της “ζώνης” στο Stalker του Tarkovsky. Ο θάνατος του Roy Batty μπροστά στα μάτια ενός αφοπλισμένου Harrison Ford, που ολοκληρώνεται με εκείνη την ατάκα που αντηχεί μέσα από τη βουή της βροχής: “Too bad she won’t live. But then again who does?” στο Blade Runner.

 

Η λυτρωτική εξομολόγηση του Harry Dean Stanton μέσα από τον καθρέπτη, στο Παρίσι, Τέξας. Το τέλος στην παραλία της “Γλυκιάς ζωής” του Φελίνι. Και άπειρες άλλες σκηνές αριστουργημάτων της 7ης τέχνης. Τίποτε άλλο δεν πλησιάζει την “αλήθεια” όσο ο κινηματογράφος. Ξεκάθαρο αλλά και “θολό” ταυτόχρονα. Απλό αλλά και απείρως πολύπλοκο. Όλα αυτά τα ερωτήματα που στροβιλίζονται, η συναισθηματική εξερεύνηση που συντελείται στο μυαλό ενός υποψιασμένου θεατή, η “βουτιά” στον εσωτερικό του κόσμο, μόνο όφελος μπορούν να έχουν.

 

Πολύ σοφά, ο Tarkovsky είχε πει κάποτε πως “τα αληθινά αριστουργήματα είναι αυτά που δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβεις πλήρως”. Γιατί μόνο έτσι νιώθεις πως είναι “αληθινά”. Επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπονοείται πουθενά, ούτε στο βιβλίο, ούτε από μένα, ότι ο κινηματογράφος μπορεί να υποκαταστήσει την κλασσική εκπαίδευση. Όπως είπα και πριν, δεν υπάρχει ξεκάθαρη σχέση αιτίας-αιτιατού στην ιστορία του συγγραφέα, του κινηματογράφου με την ωρίμανση του παιδιού. Το ουσιώδες είναι κατά την άποψή μου, πως κάποιος γονιός, έστω και ένας, εμπιστεύτηκε τον έφηβο γιο του στην τέχνη του cinema, σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία.

 

Αυτή η απόφαση υποδηλώνει πάνω απ’ όλα την ξεκάθαρη πίστη του στο μέσο του κινηματογράφου και την πεποίθηση, πως μόνο να κερδίσει έχει από αυτές τις δημιουργίες. Διότι, σε μια κοινωνία όπως αυτή που διαμορφώνεται στις μέρες μας, όπου η γνώση δεν έχει σχεδόν καμία αξία από τη στιγμή που βρίσκεται μόλις ένα “κλικ” μακριά, το πραγματικό κέρδος εντοπίζεται στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης και, κυρίως, όπως ανέφερα παραπάνω, συναισθηματικής νοημοσύνης. Τομείς που το εκπαιδευτικό μας σύστημα χωλαίνει ξεκάθαρα και που ο κινηματογράφος, μπορεί, μέχρι ενός σημείου, να βοηθήσει. Κάπου εδώ επανερχόμαστε στον αρχικό προβληματισμό μας. Έχουμε εμείς οι ίδιοι, οι gamers, οι hardcore gamers όπως ματαιόδοξα μας αρέσει να αποκαλούμαστε, την ίδια πίστη στο μέσο όπως αυτός ο πατέρας; Έχω την εντύπωση πως όχι. Και πώς να την έχουμε εξάλλου; Τι θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για διαπροσωπικές σχέσεις με αφορμή ένα παιχνίδι; Για το χωρισμό; Το θάνατο;

 

Είναι αυτό που χρειάζεται το σύστημα, αλλά είναι αυτό που αξίζουμε;

 

Τα βιντεοπαιχνίδια αποδεδειγμένα μπορούν να αποτελέσουν εκπληκτικά εκπαιδευτικά εργαλεία στα χέρια ενός καλού εκπαιδευτικού. Μπορούν να προσομοιώσουν συστήματα σε ασφαλές περιβάλλον, να αφήσουν τα παιδιά να πειραματιστούν, να κάνουν λάθη, να μάθουν εμπειρικά. Επίσης, βοηθούν ξεκάθαρα στην επίλυση προβλημάτων πάσης φύσεως.

 

Οι χωροταξικοί γρίφοι των Zelda, η αντίληψη του χώρου και των νόμων της αδράνειας στα Portal, ακόμα και η απλή περιήγηση σε ένα παιχνίδι με τρισδιάστατο χάρτη -όπως αυτόν των Metroid Prime- μπορεί να ωφελήσει σημαντικά ένα παιδί στον προσανατολισμό του. Το θέμα δεν είναι όμως αυτό. Είναι βέβαιο πως σε αυτούς τους “παραδοσιακούς” τομείς της εκπαίδευσης, τα παιχνίδια διαπρέπουν. Παραμένουν, όμως, όπως μου αρέσει να τα αποκαλώ, πλήρως “τεχνοκρατικά”. Επιδρούν θετικά σε όλους σχεδόν τους τομείς, εκτός από αυτόν τον οποίο η κοινωνία μας φαίνεται να χρειάζεται περισσότερο. Στερούνται ανθρωπιστικής παιδείας, αγνοούν πλήρως τον συναισθηματικό μας κόσμο.

 

Τι εννοώ; Από τη φύση τους, τα περισσότερα, καλλιεργούν τον ανταγωνισμό, επιβραβεύουν με το παραμικρό, “παίζουν” έξυπνα με το “εγώ”, θρέφοντας την αυταρέσκεια μας. Πλέον, ο παίκτης έχει συνηθίσει να είναι ο πρωταγωνιστής. Απαιτεί να είναι ο πρωταγωνιστής. "Όλα για την πάρτη του". Και στο τέλος, πρέπει να νικήσει. Η νίκη είναι εμμονή. Τα achievements/ trophies περιμένουν. Το σκορ μεγαλώνει. Ο στόχος είναι πάντα ξεκάθαρος, οι σχέσεις καθαρά “δούναι και λαβείν”, “αν βοηθήσω θα κερδίσω τίποτα ή τζάμπα θα φάω τον χρόνο μου;”.

 

Λογικό, αφού είναι αδύνατον να μας αγγίξουν σε προσωπικό-συναισθηματικό-ανθρωπιστικό επίπεδο, στρέφονται στο συστημικό, στην χειροπιαστή ανταμοιβή μέσα στα πολύπλοκα συστήματα τους. Κανένας εσωτερικός προβληματισμός, καμία παραχώρηση. Πόσο λυπηρό είναι αυτό για ένα μέσο, όπου η “εξερεύνηση” πάσης φύσεως -μέσα από καταστάσεις και συνέπειες- φαντάζει τόσο ιδανική. Πουθενά αλλού δεν μπορεί κάποιος να βιώσει τόσο έντονα μια κατάσταση ένα συμβάν όσο στα βιντεοπαιχνίδια. Αντ’ αυτού, επιμένουμε στους αφελείς ηρωισμούς μας, στις εκρήξεις, στις “παιδικές” ψευτό-επιλογές, στις ατελείωτες γραμμές διαλόγων –το έχουμε καμάρι πλέον- χωρίς προσωπικότητα. Πρώτη φορά στην ιστορία τόσο ρηχοί χαρακτήρες μιλάνε τόσο πολύ –ναι, Bioware, εσένα κοιτάω.

 

Αναζητώ στο μυαλό μου αυθεντικές “ανθρώπινες” στιγμές στα κάμποσα παιχνίδια που έχω παίξει και καταλήγω πάλι στα γνωστά λιγοστά ονόματα. Ακόμα και σε αυτά, όμως, δεν έχω κάτι άξιο να αντιπαραβάλλω με τις σκηνές που ανέφερα για τον κινηματογράφο. Τι φταίει; Η δική μου ερμηνεία ίσως ξενίσει μερικούς. Δεκτό. Κάποιοι θα συμφωνήσουν, κάποιοι όχι. Αυτό είναι και το νόημα εξάλλου. Ο Tarkovsky έλεγε πως ο κινηματογράφος έχει ένα προπατορικό αμάρτημα: γεννήθηκε ως εμπόρευμα. Τα βιντεοπαιχνίδια έχουν δύο. Την εμπορική τους πλευρά, όπως και η 7η τέχνη, και την “υποχρέωση” να είναι διασκεδαστικά.

 

Ας είμαστε ειλικρινείς, η τέχνη δεν έχει σχέση με τη διασκέδαση, ποτέ δεν είχε. Όσο παραμένουμε προσηλωμένοι στην ξένοιαστη διασκέδαση, στην παροχή μονάχα ευχάριστων “αποδράσεων”, τα όριά μας θα παραμένουν σε ρηχά νερά. Έτσι έχουμε μάθει όμως. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί το box office κατακλύζεται από "χαζό-αμερικανιές" και λοιπές “χαλκομανίες”. Μα, τέτοιους θεατές καλλιεργούν πλέον. Και τα βιντεοπαιχνίδια και το εμπορικό σινεμά. Αυτό τους συμφέρει. Στεναχωριέμαι που το λέω αλλά το κοινό του Transformers είναι το κοινό των βιντεοπαιχνιδιών. Το κοινό των εύκολων απαντήσεων ή μάλλον, των μη ερωτήσεων.

 

Αναρωτιέμαι αν κάποιος που από μικρός παίζει μανιωδώς μόνο βιντεοπαιχνίδια- και βλέπει τα blockbusters της τελευταίας δεκαετίας, δεν τα διαχωρίζω- “αντέχει” να παρακολουθήσει ένα κοινωνικό δράμα χαρακτήρων όπως τα “Οικόπεδα με Θέα” του Μάμετ. Το πιθανότερο: θα βαρεθεί στο δεκάλεπτο. Θα περιμένει μάταια την βαρύγδουπη ανατροπή, την ηρωική πράξη, την αναπόφευκτη νίκη. Θα φάει τα ποπ κορν του και θα αποχωρήσει δυσανασχετημένος.

 

Και φυσιολογικά, την ίδια νοοτροπία μεταφέρει και στον πραγματικό κόσμο, στην κοινωνία, στις σχέσεις του. Εγωκεντρικότητα, αναισθησία και έλλειψη ποιοτικής επικοινωνίας και ανθρώπινης επαφής. Προσοχή, υπενθυμίζω, πως δεν υποστηρίζω πως όλοι όσοι παίζουν παιχνίδια είναι ή θα γίνουν έτσι, διότι στην διαμόρφωση ενός ανθρώπου συμβάλουν άπειροι παράγοντες, αλλά ότι το μέσο, κατά κύριο λόγο, αυτές τις αξίες καλλιεργεί. Το προφίλ ενός φανατικού gamer θα ήταν –αν επηρεαζόταν μόνο από τα βιντεοπαιχνίδια- αυτό ενός πανέξυπνου αλλά συναισθηματικά ανεπαρκή ανθρώπου. Αυτό υποστηρίζω.

 

Αντί επιλόγου

 

Θέλω να κλείσω με κάποιες πολύ κλισε φράσεις μόνο και μόνο για να τονίσω ακόμα μια φορά το φόβο μου μήπως παρεξηγηθώ. Λατρεύω και αγαπάω τα βιντεοπαιχνίδια, σπαταλάω πολλές ώρες είτε παίζοντας, είτε διαβάζοντας γι’ αυτά. Μάλλον περισσότερες απ’ όσες θα έπρεπε. Ακόμα, η αγνή χαρά του παιχνιδιού, μου είναι αρκετή για να ασχολούμαι φανατικά μαζί τους. Λατρεύω να χάνομαι στον εναλλακτικό τους κόσμο, με το φαντασμαγορικό θέαμα και την ασύγκριτη εξυπνάδα τους. Τρέμω, όμως, την ημέρα που αυτά δεν θα μου είναι πια αρκετά. Την ημέρα που θα μου φαίνονται “κενα”. Την ημέρα που το “παιδί” μέσα μου θα έχει πεθάνει. Γι’ αυτό, θα στέκομαι πάντα κριτικά απέναντί τους, θα επαινώ τα επιτεύγματά τους χωρίς να ξεχνώ τις τρανταχτές τους αδυναμίες και θα είμαι πάντα εκεί να “φωνάζω”, πως αυτό που έχουμε τώρα είναι σπουδαίο αλλά δεν είναι αρκετό. Αν τα βιντεοπαιχνίδια εξελιχθούν αισίως στην κραταιά μορφή τέχνης του 21ου αιώνα, όπως ήταν ο κινηματογράφος τον 20ο, τότε αξίζουμε περισσότερα. Πρέπει να αξίζουμε περισσότερα.

 

Γιώργος Πρίτσκας

 

Πηγη:www.gameover.gr

[Dimitris362]

/Wallpost crits you for 9000

/you die

[Επισκέπτης]

Τα παιχνίδια πολύ δύσκολα θα γίνουν εκπαιδευτικά..Όπως είπε και ο παραπάνω συντάκτης είναι ένα μέρος, ένα απομεινάρι του παιδικού εαυτού.. Παρόλα αυτά όμως τα παιχνίδια στην αλάνα ή στο σχολείο έχουν να δώσουν πολλές περισσότερες γνώσεις αφού σε βάζουν να συμμετάσχεις σε μια μικρογραφία του κόσμου με αληθινούσ χαρακτήρες, αληθινούς παίκτες και οχι bots με ένα συγκεκριμένο σκοπό και χωρίς βούληση.. Αντίθετα το online gaming νομίζω ότι θα έπρεπε χρόνια τώρα να γίνει αναγνωρισμένο άθλημα που ευννοεί τη σκέψη, ευστροφία και συνεργασία.. Και εγώ είμαι hardcore pc gamer αλλά μερικές φορές συμφωνώ με την μάνα μου.. Είναι περισσότερο ένα μέσω ενθουσιασμού παρα ψυχαγωγίας..

[Luciddream]

με κούρασε το άρθρο... βασικά μπλέκει 10 πράγματα μαζί που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. δηλαδή όταν παίζαμε μπάλα μικροί περιμέναμε να μας διδάξει κάτι η να μας κάνει συναισθηματικά πληρέστερους...??? όχι, απλά παίζαμε. και όλα τα άλλα ερχόντουσαν... κάτι τέτοιο γίνεται και με τα games.

 

αυτή η φοβία για το οτιδήποτε καινούριο πρέπει να είναι στοιχείο κάθε αιώνα και γενιάς. φαντάζομαι τα ίδια θα λέγαν για τον κινηματογράφο αλλα και πιο παλιά για κάτι άλλο (π.χ το αυτοκίνητο, η γενικά οτιδήποτε έχει να κάνει με την τεχνολογία). εγώ νομίζω οτι το "πρόβλημα" όπως πάει να παρουσιάσει δεν είναι τα παιχνίδια αλλα ο κόσμος, ο κόσμος είναι και γίνεται συναισθηματικά κενός.

Το προφίλ ενός φανατικού gamer θα ήταν –αν επηρεαζόταν μόνο από τα βιντεοπαιχνίδια- αυτό ενός πανέξυπνου αλλά συναισθηματικά ανεπαρκή ανθρώπου. Αυτό υποστηρίζω.

 

το πρόβλημα είναι οτι ο φανατικός gamer είναι πανέξυπνος, μαθαίνει να προσέχει τα λάθη, μαθαίνει να αποφεύγει μελλοντικά τα λάθη, βάζει μεγάλους στόχους και συνήθως τους πετυχαίνει, και γιαυτό και πιο απαιτητικός στα πάντα, ακόμα και σε ότι έχει να κάνει με τις κοινωνικές σχέσεις κτλπ. μήπως θα έπρεπε να γράψουμε ένα άρθρο για τις συναισθηματικές αδυναμίες του "απλού" κόσμου που μας αηδιάζουν (ωραίες γυναίκες πάνε με άντρες απλά για τα λεφτά, ο κόσμος έχει μάθει να ζει στο ψέμα και κοιτάει να φάει τον διπλανό του, ο κόσμος πληγώνει άλλον κόσμο και δεν τρέχει μία, κτλπ κτλπ) και να αφήσουμε τα παιχνίδια στην άκρη?

 

αλλα όπως λέω το άρθρο μπλέκει πολλά πράγματα μαζί... δεν είναι δυνατόν να σχολιαστούν σε λίγες γραμμές.. όσο για τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα η για κάτι που να προσφέρει στην κοινωνία, νομίζω η βιομηχανία έχει μείνει πίσω σε αυτο το κομμάτι, θα μπορούσε να βγεί π.χ ένα παιχνίδι δωρεάν αλλα να σε αναγκάζει να τρέχει στο background κάποιο κατανεμημένο σύστημα που να κάνει κάποια σοβαρή δουλειά. η ακόμα και να μην είναι παιχνίδι, εδώ βγάζει κάποιος ένα πρόγραμμα (βλέπε waze για GPS) και τρέχουν όλοι να βοηθήσουν με χάρτες και διαδρομές, η βλέπε FourSquare... οπότε το πρόβλημα δεν είναι ο κόσμος αλλα το περιεχόμενο των παιχνιδιών/προγραμμάτων και πώς διαφημίζονται/διανέμονται στον κόσμο....

Επεξ/σία 10 Δεκεμβρίου 2011 από Luciddream

[DimAslan]

Αν και το θέμα είναι πολύ βαθύ και πλατύ για τις λίγες γραμμές που γράφουμε εδώ, νομίζω ότι το ρόλο της διαπαιδαγώγησης που κανονικά τον έχουν οι γονείς και το σχολείο, τον έχει αναλάβει πλέον η τηλεόραση και η "κοινωνική" (Facebook κλπ) πλευρά του internet.

 

Τα games όπως αναφέρθηκε αντιστοιχούν στην ψυχαγωγική πλευρά της ζωής. Νομίζω ότι για τον ίδιο λόγο δεν θα έπρεπε να έχει ρόλο διαπαιδαγώγησης ούτε το μπάσκετ ή η μπάλα που παίζαμε μικρά, ούτε το γυμναστήριο, το κολυμβητήριο, η βόλτα ή η βραδινή έξοδος...

 

Το κάθε τι πλάθει άλλες πλευρές του ανθρώπου. Ακόμα και το ίδιο το διάβασμα, που μπορεί να είναι παιδαγωγικό, είναι και πολλές φορές απλά ψυχαγωγικό. Ανάλογα τί διαβάζεις... Δεν νομίζω να υπάρχει γονιός που να ήθελε να διαπαιδαγωγήσει το παιδί του με Lovecraft...

 

Αυτά...

[BaLsAmoMenos]

Απο την μια, τα βιντεοπαιχνιδια ειναι παιχνιδια και ισως ειναι αδικο να περιμενουμε κατι παραπανω απ'αυτα. Αλλα απο την αλλη και ο Κινηματογραφος εχει ταινιες που ειναι απλα για ψυχαγωγια οπως και τα βιβλια το ιδιο. Το θεμα ειναι αν βλεπουμε τα video games ως τεχνη γιατι αν τα βλεπουμε ετσι τοτε δεν ειναι μονο μια μορφη διασκεδασης αλλα και ενας τροπος επικοινωνιας.