Ποια Ταινία Μόλις Είδατε; (2)

[Επισκέπτης]

The Circle:

 

-- http://www.imdb.com/title/tt4287320/?ref_=nv_sr_1

 

Η ταινία ασχολείτε με την οικιοθελή παραχώρηση και εκμετάλευση κάθε στοιχείου της προσωπικής μας ζωής με τα γνωστά προσχήματα για "το καλό μας", "το καλό" του συνόλου, την "δημοκρατία", το καλύτερο επίπεδο ζωής, κλπ κλπ απο μια εταιρεία (στην πραγματική ζωή έχουμε αρκετές....) που εκμηδενίζουν την ιδιωτικότητα και έχουν ώς σκόπο φυσικά και μόνο το κέρδος απο την επεξεργασία των δεδομένων. Καλό και γνωστό το concept σαν υπόθεση, έχει Emma Watson και Tom Hanks αλλά δεν ξετρελάθηκα ούτε και εντυπωσιάστικα γενικότερα απο την όλη ταινία. Πάνω κάτω συμφωνώ με τις βαθμολογίες και του imdb (5/10).  

[Επισκέπτης]

Prisoners (2013)

 

Είχα πολύ μεγάλες προσδοκίες. Γνωρίζοντας το σκηνοθέτη από το Enemy, το Arrival και το Sicario και σε συνδυασμό με τις πολύ θετικές κριτικές, ήμουν έτοιμος για κάτι εκπληκτικό. Και ήταν...

 

...πολύ καλή. Αλλά δε με ενθουσίασε κιόλας. Έχει αρκετά σεναριακά θέματα η ταινία που με ενόχλησαν και δε με άφησαν να την ευχαριστηθώ. Δε βοήθησε και ότι μου θύμισε σε πολλά σημεία το Memories of Murder, το οποίο βρίσκω πιο δυνατό, οπότε στη σύγκριση έχανε συνεχώς.

 

Εντάξει, όμως, εννοείται ότι η ταινία είχε εξαιρετικά στοιχεία. Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία ήταν όπως πάντα πολύ προσεγμένα, πολύ καλή ατμόσφαιρα, ένταση, κρατούσε το ενδιαφέρον συνεχώς, η γενική ιδέα του σεναρίου ήταν καλή (αν και όχι κάτι πολύ ιδιαίτερο), οι διάλογοι ήταν σε πολύ καλό επίπεδο και οι χαρακτήρες είχαν ενδιαφέρουσες γκρίζες περιοχές. Αλλά κάποιες αποφάσεις τις βρήκα υπερβολικές και κάποια σκηνοθετικά τρικς είναι εκεί μόνο για να σε μπερδέψουν. Δεν πιστεύω ότι τα χρειαζόταν αυτά η ταινία.

 

Το δυνατότερο σημείο της πιστεύω ότι ήταν μακράν οι ερμηνείες. Ο Γκίλενχαλ ήταν καταπληκτικός, όπως πάντα. Έχει τον τρόπο να βρίσκει στον κάθε ρόλο που αναλαμβάνει τις λεπτομέρειες εκείνες που θα τον κάνουν πραγματικό και ενδιαφέρον και θα του δώσουν προσωπικότητα. Λατρεύω και θαυμάζω τους ηθοποιούς που δουλεύουν τόσο πολύ στο αντικείμενό τους. Ο Χιου Τζάκμαν μου απέδειξε για άλλη μια φορά, αυτό που είχα πρωτομυριστεί στο Prestige και επιβεβαίωσα στο Fountain, ότι στα χέρια ενός καλού σκηνοθέτη, είναι σπουδαίο "εργαλείο". Εξαιρετικοί και οι υπόλοιποι, όλοι έδωσαν διαστάσεις στους ρόλους τους (μην τους γράφω έναν-έναν).

 

Πάντως, μου έχει μείνει μια απογοήτευση. Ίσως φταίνε και οι μεγάλες προσδοκίες μου (αν και δεν το νομίζω, μιας και όσο παρατηρώ τον εαυτό μου, δεν φαίνεται να με επηρεάζουν τέτοια θέματα). Περίμενα κάτι μοναδικό, επιπέδου Memento. Νομίζω πάντως ότι τον Villeneuve αρχίζω λίγο να τον κατατάσσω στο επίπεδο που έχω τον Fincher. Έχεις πάντα εγγυημένη ποιότητα στην ταινία από τεχνικά θέματα, αλλά η γενική αίσθηση δε με ενθουσιάζει πάντα. Θα δω, όμως, οτιδήποτε γυρίσει. Αγαπημένη μου παραμένει το Enemy, που βρίσκω πολύ ιδιαίτερο.

 

Επόμενη στάση, το Incendies (με μικρότερο καλάθι αυτή τη φορά).

[V for Vagelis]

Αλλά κάποιες αποφάσεις τις βρήκα υπερβολικές και κάποια σκηνοθετικά τρικς είναι εκεί μόνο για να σε μπερδέψουν. Δεν πιστεύω ότι τα χρειαζόταν αυτά η ταινία.

 

Οταν λες σκηνοθετικά τρικ; Μπορείς να δώσεις κάποιο παράδειγμα; Πάει και καιρός που είδα τη ταινία.

 

Επόμενη στάση, το Incendies (με μικρότερο καλάθι αυτή τη φορά).

 

Το Incendies είναι πάρα πολύ καθηλωτικό, αν και η τελική εξέλιξη μου έχει αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα.

 

Μου φάνηκε υπερβολική η τελική αποκάλυψη, κάτι μεταξύ αμερικανιάς και αρχαίας τραγωδίας. Ενώ το ολο ύφος της ταινίας με προϊδέαζε για κάτι πιο ρεαλιστικό.

 

[Wayward]

 

Το Incendies είναι πάρα πολύ καθηλωτικό, αν και η τελική εξέλιξη μου έχει αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα.

 

Μου φάνηκε υπερβολική η τελική αποκάλυψη, κάτι μεταξύ αμερικανιάς και αρχαίας τραγωδίας. Ενώ το ολο ύφος της ταινίας με προϊδέαζε για κάτι πιο ρεαλιστικό.

 

 

 

Συμφωνώ με το spoiler αν και η ομορφιά της ταινίας δεν είναι εκεί, φαντάζομαι πως έγινε έτσι

για το extra shock value

δε νομίζω πως αφαιρεί κάτι από το όλο όμως.

[Επισκέπτης]

Οταν λες σκηνοθετικά τρικ; Μπορείς να δώσεις κάποιο παράδειγμα; Πάει και καιρός που είδα τη ταινία.

 

 

Παράδειγμα:

 

 

 

Εκεί που ξυπνάει η μικρή η μαύρη στο νοσοκομείο, βλέπουμε ένα πλέγμα εικόνων όπου είναι δύσκολο να καταλάβεις τι ακριβώς βλέπεις, δείχνει πλάτες, σκιές κτλ και αμέσως μετά λέει στον Χιού Τζάκμαν "Ήσουν εκεί" και αμέσως μετά λέει άσχετα πράγματα ("μου έβαλαν μονωτική ταινία στο στόμα" κτλ). Ε, κάπου σε κάνει να πιστεύεις ότι ίσως είναι μπλεγμένος με κάποιον τρόπο, ότι ίσως έχουμε να κάνουμε με πολλαπλές προσωπικότητες. Γενικά κάπου πρέπει να περάσουν όλες οι εκδοχές και οι ύποπτοι από το κεφάλι μας, με κάποιον τρόπο. Τα κάνει κάτι τέτοια ο συγκεκριμένος. Εδώ έχει κάνει ολόκληρη ταινία, το Enemy, όπου (spoiler για το Enemy)

 

 

στην πραγματικότητα σου δείχνει ξεκάθαρα το twist της ταινίας όλη την ώρα, αλλά επειδή είναι παράξενα σκηνοθετημένο, αμφισβητείς σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό σου, που στο τέλος νομίζεις ότι δεν έχεις καταλάβει καν το twist. Με όποιον έχω δει αυτήν την ταινία, σε κάποια στιγμή την ώρα που την έβλεπε σκέφτηκε κανονικά τη λύση "ρε συ, μήπως πρόκειται απλά για τον ίδιο άνθρωπο" και στο τέλος της ταινίας δεν μπορούσε να καταλάβει τι έχει συμβεί, ενώ ΗΞΕΡΕ την απάντηση. Λόγω σκηνοθεσίας μπερδεύεσαι. Είναι σαν ταχυδακτυλουργικό τρικ.

 

 

Και αμέσως μετά σηκώνεται και πάει μόνος του, χωρίς να ειδοποιήσει την αστυνομία να σώσει την κόρη του. Και άντε, πάει στο καλό, ήθελε να τη σώσει αυτός (το λέει σε κάποια στιγμή): γνωρίζει τους κινδύνους, έχει πάρει όπλο μαζί του, από που κι ως που δίνει στην άλλη την πρωτοβουλία των κινήσεων και της γυρνάει πλάτη; Δεν είναι ολοφάνερο ότι και αυτή έχει όπλο;

 

 

[KilliK]

το προβλημα ειναι οτι ολο το ηθικο διλλημα για το βασανιστηριο και τις επιπτωσεις του στους χαρακτηρες, που υποτιθεται ειναι και ο κορμος της ταινιας, παει περιπατο στην τριτη πραξη. η ταινια ετσι απλα ξεχναει τι ειχε προηγηθει.

επισης το μυστηριο λυνεται απο μονο του. μετρια, υπερτιμημενη ταινια. το ειχα γραψει και προσφατα.

[V for Vagelis]

Παράδειγμα:

 

 

 

Εκεί που ξυπνάει η μικρή η μαύρη στο νοσοκομείο, βλέπουμε ένα πλέγμα εικόνων όπου είναι δύσκολο να καταλάβεις τι ακριβώς βλέπεις, δείχνει πλάτες, σκιές κτλ και αμέσως μετά λέει στον Χιού Τζάκμαν "Ήσουν εκεί" και αμέσως μετά λέει άσχετα πράγματα ("μου έβαλαν μονωτική ταινία στο στόμα" κτλ). Ε, κάπου σε κάνει να πιστεύεις ότι ίσως είναι μπλεγμένος με κάποιον τρόπο, ότι ίσως έχουμε να κάνουμε με πολλαπλές προσωπικότητες. Γενικά κάπου πρέπει να περάσουν όλες οι εκδοχές και οι ύποπτοι από το κεφάλι μας, με κάποιον τρόπο. Τα κάνει κάτι τέτοια ο συγκεκριμένος. Εδώ έχει κάνει ολόκληρη ταινία, το Enemy, όπου (spoiler για το Enemy)

 

 

στην πραγματικότητα σου δείχνει ξεκάθαρα το twist της ταινίας όλη την ώρα, αλλά επειδή είναι παράξενα σκηνοθετημένο, αμφισβητείς σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό σου, που στο τέλος νομίζεις ότι δεν έχεις καταλάβει καν το twist. Με όποιον έχω δει αυτήν την ταινία, σε κάποια στιγμή την ώρα που την έβλεπε σκέφτηκε κανονικά τη λύση "ρε συ, μήπως πρόκειται απλά για τον ίδιο άνθρωπο" και στο τέλος της ταινίας δεν μπορούσε να καταλάβει τι έχει συμβεί, ενώ ΗΞΕΡΕ την απάντηση. Λόγω σκηνοθεσίας μπερδεύεσαι. Είναι σαν ταχυδακτυλουργικό τρικ.

 

 

Και αμέσως μετά σηκώνεται και πάει μόνος του, χωρίς να ειδοποιήσει την αστυνομία να σώσει την κόρη του. Και άντε, πάει στο καλό, ήθελε να τη σώσει αυτός (το λέει σε κάποια στιγμή): γνωρίζει τους κινδύνους, έχει πάρει όπλο μαζί του, από που κι ως που δίνει στην άλλη την πρωτοβουλία των κινήσεων και της γυρνάει πλάτη; Δεν είναι ολοφάνερο ότι και αυτή έχει όπλο;

 

 

 

Οντως, αυτές οι 2-3 σκηνές θυμάμαι μου είχαν φανεί κι εμένα υπερβολικές.

Υποβιβάζουν λίγο τη ταινία, αλλά νομίζω είναι σχετικά ανεκτές για χολιγουντιανή ταινία...

[Επισκέπτης]

Οντως, αυτές οι 2-3 σκηνές θυμάμαι μου είχαν φανεί κι εμένα υπερβολικές.

Υποβιβάζουν λίγο τη ταινία, αλλά νομίζω είναι σχετικά ανεκτές για χολιγουντιανή ταινία...

 

Συμφωνώ. Όπως είπα, η ταινία είναι πολύ καλή, δεν είναι του "σωρού".

[PerfectParanoia]

Site: FindingVivian  Maier(2013)  

Ντοκιμαντέρ για την τυχαία ανακάλυψη του αρχείου μίας φωτογράφου που δεν δημοσίευσε ποτέ την δουλεία της και την προσπάθεια να ανακαλυφθούν πράγματα για την ζωή της και να γίνει γυριστεί η βιογραφία της.

Έχω ελάχιστο ενδιαφέρον για την φωτογραφία αλλά η ταινία είναι πραγματικά πολύ καλά γυρισμένη και θα κρατήσει και τον πιο αδιάφορο θεατή. Το “μυστήριο” διαρκεί αρκετά ώστε να τραβήξει την προσοχή αλλά δεν υπερβάλει ούτε μεγαλοποιεί υπερβολικά την διαδικασία και ,εκεί που φαίνεται ότι δεν υπάρχουν και πολλά άλλα να ειπωθούν, επικεντρώνεται στον άνθρωπο πίσω από τις φωτογραφίες σε βαθμό πέρα του επιφανειακού. Κατάφερε όχι μόνο να με κάνει να ενδιαφερθώ για ένα αντικείμενο στο οποίο η γνώσεις μου είναι ανύπαρκτες αλλά και να προτρέψει πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις με τους άλλους που την είδαν.

 

Πέρα από το θέμα που έχει ενδιαφέρον η ταινία έχει επεξεργαστεί και γυριστεί τόσο καλά που έχει γίνει το μέτρο σύγκρισης για όλα τα βιογραφικά ντοκιμαντέρ που έχω δει (και τα 4...).
Όχι απλά εξαιρετικό ντοκιμαντέρ αλλά εξαιρετική ταινία, την προτείνω ανεπιφύλακτα.  

 

Λιγο off-topic αλλά πως βάζετε link που να μην 'σπάει' σε κάθε space;;; Όχι ότι δεν είναι λειτουργικό αλλά μου σπάει τα νεύρα...

[Cro-Magnon]

Ωραίο κόλπο να βαθμολογούμε ταινίες εκ των οποίων είδαμε 10 λεπτά...

 

PS. Δε μιλάω για τη συγκεκριμένη που ούτε σε εμένα άρεσε, αλλά έλεος με το trend να κράζουμε ταινία την οποία δεν είδαμε.

 

Εξ όνυχος τον Λέοντα...

 

Ενας βασικός ρόλος του φόρουμ, για μένα είναι να γλυτώσει τα μέλη του από χαμένο χρόνο παρακολούθησης σκουπιδιών. Όποιος πάνω κάτω καταλαβαίνει τι μου αρέσει και πωςβαθμολογω, θα γλυτώσει αρκετά από τον πολύτιμο χρόνο του. Οι υπόλοιποι μπορούν κάλλιστα να αγνοούν τι γράφω και να βλέπουν τις αντίστοιχες ταινίες που θάβω. Η κριτική μου,προφανώς, δεν είναι για όλους.

[Wayward]

Εξ όνυχος τον Λέοντα...

 

Ενας βασικός ρόλος του φόρουμ, για μένα είναι να γλυτώσει τα μέλη του από χαμένο χρόνο παρακολούθησης σκουπιδιών. Όποιος πάνω κάτω καταλαβαίνει τι μου αρέσει και πωςβαθμολογω, θα γλυτώσει αρκετά από τον πολύτιμο χρόνο του. Οι υπόλοιποι μπορούν κάλλιστα να αγνοούν τι γράφω και να βλέπουν τις αντίστοιχες ταινίες που θάβω. Η κριτική μου,προφανώς, δεν είναι για όλους.

 

Άσχετο... δε σχολίασα πουθενά αν συμφωνώ ή διαφωνώ με τις κριτικές σου οπότε δεν ξέρω που απαντάς...

 

Ξαναλέω λοιπόν διότι προφανώς δεν κατάλαβες ή κάνεις πως δεν κατάλαβες, πως κριτικές οποιασδήποτε ταινίας έχουμε δει 10 λέπτα μόνο δεν έχουν καμία αξία... η ταινία, η μουσική, κλπ δεν είναι pizza που τρως μια μπουκιά και καταλαβαίνεις τι γεύση έχει η υπόλοιπη.

[kirileman]

A monster calls

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς να φτιάξεις μια εξαιρετική ταινία με σχεδόν ανύπαρκτο σενάριο. Δεν ήταν και Pan's Labyrinth, αλλά πρέπει να τη δείτε. Φοβερό CGI (καταπληκτικές οι νερομπογιές), από εκεί που δεν το περιμένει κανείς.

7,5/10

 

*Αυτή η Felicity, το έχω ξαναπεί, θα κάνει double score στον Sean Bean σε λίγα χρόνια, εύκολα...

 

**Και τώρα που είπα Sean Bean μου ήρθε αυτό:

Αγγλικά. Η γλώσσα που το Sean διαβάζεται Σον και το Bean Μπιν.   

[DJDB]

Δεν γίνεται, πρέπει κάπου να το γράψω αυτό, να ξέρουν και άλλοι τι περνάω.
 
Βλέπω το Split, είμαι στα μισά. Έχει εξαιρετικές βαθμολογίες και κριτικές.
 
Εγώ μπορώ να έχω μόνο αυτήν την αντίδραση:

 

https://media.giphy.com/media/bzQwjsMnyigW4/giphy.gif

 

Ενδεχομένως περισσότερα όταν το τελειώσω. Αν τα καταφέρω.

 

EDIT: Ναι, έχω περισσότερα. Μερικές παραγράφους (rant):

 

Πραγματικά, μια από τις χειρότερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια, άξια για 1/10 στο imdb. Και αυτό κυρίως γιατί ο Shyamalan είναι τόσο κακός στο σενάριο που θεωρεί πως μπορούν να γίνουν τα πάντα για να εξυπηρετηθεί αυτό που έχει στο μυαλό του. Μπορεί κάποιος να στέκεται μπροστά στον πρωταγωνιστή και ο τελευταίος να φωνάζει "είναι κανείς εκεί" λες και ξαφνικά τυφλώθηκε, μπορεί κάποιος να μαχαιρώνει τον κακό στα πλευρά, να ανατρέπονται οι νόμοι της φυσικής (και της φύσης) και το μαχαίρι να σπάει, μπορεί η πρωταγωνίστρια να κοιτάζει επί 10 δευτερόλεπτα τον απαγωγέα της στα μάτια, με μισάνοιχτη την πόρτα, περιμένοντας πότε θα την αναισθητοποιήσει αντί να τρέξει. Μπορούν να γίνουν διάφορα. Αρκεί να κάνει την ιδέα του ταινία.

 

Και όχι μόνο μπορεί να κάνει τα πάντα για να εξυπηρετήσει την ιδέα του, υποτιμώντας τη νοημοσύνη του θεατή, αλλά ξέρεις κάτι; Μπορεί να του πει και ψέμματα! Μπορεί ας πούμε να γράψει στην αφίσα της ταινίας πως ο κακός έχει 24 προσωπικότητες, έτσι ώστε ο τηλεθεατής να θεωρήσει πως ο McAvoy κάνει 24 διαφορετικούς χαρακτήρες (αυτό θεώρησα κι εγώ). Ξέρεις κάτι όμως; Όχι! Κάνει μόνο 6. Και μιλάμε για έξι προσωπικότητες που οι περισσότερες από αυτές είναι αρκετά στερεοτυπικές. Άρα, το να σε εντυπωσιάσει η ερμηνεία του McAvoy είναι σαν να θεωρείς οσκαρικό το ότι ο Σεφερλής κάνει καμιά 10αριά διαφορετικούς χαρακτήρες σε κάθε του παράσταση. Για αυτό δεν καταλαβαίνω γιατί έγραψε μόνο 24. Γράψε 2.456. Ψέματα είναι, ότι θέλεις λες.

 

Και φυσικά, όταν το runtime σου εξαντληθεί και έχεις παίξει την ίδια υποτονική background λούπα για μουσική δέκα εκατομμύρια φορές, τελειώνεις την ταινία πετώντας έναν άκυρο χαρακτήρα που βρίσκει την ηρωίδα και την σώζει. Να τελειώνουμε, να φεύγουμε. Τόσες ημέρες εκεί πέρα δεν υπήρχε κανένας να την (μας) σώσει. Άλλωστε, υπάρχει σκηνή που η (παντελώς αδιάφορη) πρωταγωνίστρια βρίσκει έναν ασύρματο, επικοινωνεί με τον έξω κόσμο, λέει πως κινδυνεύει και ο άλλος όχι απλώς την ειρωνεύεται αλλά κλείνει και τη γραμμή. Αν ήταν πραγματικότητα, στην άλλη πλευρά θα ήταν ο Shyamalan που θα έσπαγε τον ασύρματο για να συνεχιστεί η ταινία (τι εννοείς "αυτό έγινε"; Δεν είναι ταινία; )

 

Αυτά τα κάνει κάθε λογικός άνθρωπος. Κάθε λογικός άνθρωπος που θέλει να εξυπηρετήσει το σενάριο που γράφει, όσο παράλογο και αν είναι το αποτέλεσμα. Και να πετάξει σε κάποιο σημείο και τη μούρη του. Μαζί με εκείνη του Bruce Willis (γιατί είμαι ο Shyamalan, σας έχω εντυπωσιάσει τόσο πολύ με την ταινία μου, οπότε πάρτε και ένα cameo από τον Willis στο τέλος για να φύγετε από το σινεμά εξιταρισμένοι). Και το τραγελαφικό της υπόθεσης; Μια ταινία που είναι λες και γράφτηκε από δεκάχρονο, με ξύλινους χαρακτήρες, τραγική σκηνοθεσία, σεναριακές τρύπες και τον Shyamalan στο τιμόνι είχε budget 9.000.000 δολάρια (!!!!) και εισπράξεις 140.000.000 (!!!!!!!)

 

 

1/10. Αν μπορούσα, 0/10.

Επεξ/σία 13 Ιουλίου 2017 από DJDB

[Επισκέπτης]

Fear and loathing in Las Vegas

 

Terry Gilliam ρε φίλε... κάνει ταινία για έναν αντίστοιχο "παλαβιάρη",τον  Hunter S. Thompson... με πρωταγωνιστή τον Johnny Depp... και τον Benicio Del Toro...

 

Ε, πιο παραισθησιογόνα ταινία δε γίνεται να φτιάξεις. Αν και υπήρξαν σημεία που με κούρασαν (μάλλον λόγω της γενικότερης αδιαφορίας μου για το θέμα), τη θεωρώ "must". Όχι για όλους, βέβαια. Υπάρχουν πολλοί που θα μισήσουν τους χαρακτήρες και δε θα μπούνε καθόλου στο κλίμα. Θα το έχετε καταλάβει στα πρώτα 15-20 λεπτά (παρεμπιπτόντως, πέθανα στο γέλιο στο πρώτο μισάωρο). Θέλει και λίγο να βλέπεις ταινίες για την όλη εμπειρία.

 

Μου θύμισε ταινίες του Edgar Wright (πριν τον Edgar Wright ). Λογικά θα την έχει σε μεγάλη εκτίμηση. Πολλές καλές και ιδιαίτερες ιδέες. Υπήρχε και πολύ σκηνοθετικό χιούμορ, δηλαδή αστεία που βγαίνουν πχ από το μοντάζ. Μου θύμισε αυτό το βίντεο, που εξηγεί πως πολλές κωμωδίες σήμερα δεν είναι ταινίες:

 

 

Ο Johnny Depp έδωσε ρέστα. Δεν είναι τυχαίο που κάτω από αυτήν την συνέντευξη του Hunter S. Thompson, πάρα πολλά σχόλια αφορούν την ερμηνεία του.

 

[Arwindan]

Site: Kids(1995)

 

Λοιπόν βάζουμε πολύ sex, πολλά ναρκωτικά και λίγο ξύλο και βγάζουμε το Kids. Δεν ξέρω αν εγώ έζησα μία ήσυχη παιδική ηλικία, αλλά μου φάνηκε λίγο υπερβολική η ταινία. Σίγουρα μπορεί κάποια παιδιά να ζούσαν/ζουν έτσι αλλά αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα νομίζω.

Επίσης δεν ξέρω τι νοήμα προσπαθούσε να περάσει η ταινία, αν υπήρχε κάποιο (εκτός αν θέλει να πείσει τους γονείς να κλειδώνουν τα παιδιά τους στο σπίτι μέχρι να φτάσουν τα 30 ).

 

4/10