Ζούμε το τέλος του ευρω;

[παπι]

Πως τα συνδέεις αυτά τα 2;

 

Οπως συνδεσαν το ΔΗΜΟΣΙΟ χρεος με την δικη μου την τσεπι.

[washcloud]

Στην Αγγλία έχουν απολυθεί πάνω απο 1 εκ. ΔΥ. Γιατί όχι και εδώ; Η σαβούρα σε κάτι απίθανες υπηρεσίες θα είναι στάνταρ γύρω στις 100.000.

 

...άσε τί κάνουν στην Αγγλία ρε Τηλέμαχε. Στην Αγγλία τον παίρνουν κι από πίσω ναούμ'. Δες καλύτερα ποιούς ακριβώς απολύουν, και ποιό είναι το από πίσω σχέδιο για εδώ. Εκτός κι αν θεωρείς πχ τα ερευνητικά κέντρα της Ελλάδας "απίθανα".

[Critter]

Οπως συνδεσαν το ΔΗΜΟΣΙΟ χρεος με την δικη μου την τσεπι.

 

Ωχ, εσυ μας έλλειπες. Ποιοι το συνέδεσαν να τον κάνουμε ντα? Ο μπάμπης ο σουγιάς?

[washcloud]

Μη του βάζεις δύσκολα. Αυτά άκουσε να λένε, αυτά παπαγαλίζει. Τον έχω ρωτήσει και γω πόσες φορές και δεν ξέρει να απαντήσει. Και μου κανεί και την ερώτηση αν επιμένω, την ώρα που κάθε μέρα δικαιώνονται όλο και πιο πολύ αυτά που έγραφα και συνεχίζω να γράφω.

...δε νομίζω να είναι θέμα απλής παπαγαλίας. Πολλοί πιστεύουν στην "ελευθερία" της ατομικής πρωτοβουλίας και δε δίνουν δεκάρα για το τί γίνεται με τον δίπλα τους, η συλλογικότητα δεν τους λέει τίποτα, το κοινό καλό δεν τους συγκινεί ως έννοια. Τους αρκεί η σκέψη "ας δουλέψω εγώ, ας είμαι άξιος να βγάλω, και οι άλλοι να κάνουν ό,τι τους καπνίσει". Το θέμα είναι όμως ότι αυτό ακριβώς το καρότο, καταλήγει να καταντήσει κι αυτούς καρότα για φάγωμα μια μέρα. Καλή ώρα σήμερα.  

[Critter]

Στην Αγγλία έχουν απολυθεί πάνω απο 1 εκ. ΔΥ. Γιατί όχι και εδώ; Η σαβούρα σε κάτι απίθανες υπηρεσίες θα είναι στάνταρ γύρω στις 100.000.

 

Και στην σκανδιναβια έχουν μεγαλύτερο Δημοσίο τομέα, γιατί οχι και δω? Ωραία λογική ε?

 

...δε νομίζω να είναι θέμα απλής παπαγαλίας. Πολλοί πιστεύουν στην "ελευθερία" της ατομικής πρωτοβουλίας και δε δίνουν δεκάρα για το τί γίνεται με τον δίπλα τους, η συλλογικότητα δεν τους λέει τίποτα, το κοινό καλό δεν τους συγκινεί ως έννοια. Τους αρκεί η σκέψη "ας δουλέψω εγώ, ας είμαι άξιος να βγάλω, και οι άλλοι να κάνουν ό,τι τους καπνίσει". Το θέμα είναι όμως ότι αυτό ακριβώς το καρότο, καταλήγει να καταντήσει κι αυτούς καρότα για φάγωμα μια μέρα. Καλή ώρα σήμερα.  

 

Το θέμα είναι οτι νομίζουν οτι στον καπιταλισμό αμοιβεται ο καλύτερος, κάτι που είναι κατάφωρο οτι δεν ισχύει και αποτελεί απλα καπιταλιστικό θεωρητικό ρομαντισμό. Και το κακό είναι οτι περισσότερο κράζουν για τον αποτυχημένο δημόσιο τομέα και καθόλου για τις αποτυχημένες τράπεζες, που τις σώζουν τα κράτη τη μία μετα την άλλη με τα λεφτά των λαών τους ή για τους μαγαλοιδιώτες με τα υπέρογκα χρέη προς το δημόσιο την ώρα που οι ιδιοκτήτες τους έχουν βιλλάρες και πορσε και ο εργαζόμενος μένει άνεργος. Τι να πει κανεις? Φρίκη!

[Tilemaxx]

Στην Σκανδιναβία Critter έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής τους για πολλές δεκαετίες ακόμα. Εκεί πληρώνεις 40% φορολογία αλλά το κοινωνικό τους κράτος σε καλύπτει στα ΠΑΝΤΑ.

[Critter]

Στην Σκανδιναβία Critter έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής τους για πολλές δεκαετίες ακόμα. Εκεί πληρώνεις 40% φορολογία αλλά το κοινωνικό τους κράτος σε καλύπτει στα ΠΑΝΤΑ.

 

Άρα ποιο είναι το συμπέρασμα? Ότι η λύση είναι η σωστή οργάνωση και όχι η μετατροπη του κρατικού τομέα σε ιδιωτικό, ιδιαίτερα όταν ΚΑΙ ο ιδιωτικός τομέας είναι επίσης σφόδρα προβληματικός. Δηλαδή εκεί γεννιούνται σωστοί κρατικοί λειτουργοί και εδώ γεννιουνται υπάλληλοι ιδιωτικών επιχειρήσεων? Αυτα είναι αστεία πράγματα.

 

Άρα αυτο που πρέπει να απαιτείς, είναι η σωστή οργάνωση είτε μιλάμε για δημόσιο, είτε και ιδιωτικό τομέα.

[pournaras]

Ενώ ας πούμε τώρα που είμαστε στην ευρώπη και έχουμε και το €, θα χεστούμε στο τάλαρο να ουμ. Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα είναι η υπόθεση. Λύση είτε έξω είτε μεσα στην Ευρώπη, αυτη τη στιγμη όπως είναι τα πράγματα, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ή το βουλώνουμε και πάμε σε κινεζοποίηση ή δεν το βουλώνουμε και πάμε σε πτώχευση με βίαιη εισαγωγή της φτώχειας στη ζωή μας, με την θεωρητική προοπτική απο το μηδέν να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε, εφόσον οργανωθεί σωστά το κράτος. Ο καθένας διαλέγει και παίρνει.

 

Γιατι θεωρειται κινεζοποιημενη η κατασταση μονο οσο ειμαστε στο ευρω, ενω αν παμε σε δικο μας νομισμα δε θα ειναι; Αφου κατα τα λεγομενα, παλι ο μισθος θα ειναι ιδιος και χαμηλοτερος αν εχουμε δικο μας νομισμα.

 

Άρα ποιο είναι το συμπέρασμα? Ότι η λύση είναι η σωστή οργάνωση και όχι η μετατροπη του κρατικού τομέα σε ιδιωτικό, ιδιαίτερα όταν ΚΑΙ ο ιδιωτικός τομέας είναι επίσης σφόδρα προβληματικός. Δηλαδή εκεί γεννιούνται σωστοί κρατικοί λειτουργοί και εδώ γεννιουνται υπάλληλοι ιδιωτικών επιχειρήσεων? Αυτα είναι αστεία πράγματα.

 

Άρα αυτο που πρέπει να απαιτείς, είναι η σωστή οργάνωση είτε μιλάμε για δημόσιο, είτε και ιδιωτικό τομέα.

 

Η σωστη οργανωση του δημοσιου τομεα, αυτοματα θα αναδειξει απο μονη της χιλιαδες θεσεις εργασιας που δεν εχουν κανενα σκοπο, αλλα δημιουργηθηκαν μεσα σε μια νυχτα και συνεχιζουν να υπαρχουν μονο για κομματικους σκοπους. Αρα η σωστη οργανωση, παρεα με μια σωστη μηχανοργανωση, αυτοματα θα πρεπει να απολυσει αρκετες χιλιαδες υπαλληλων που σημερα απλα ανακυκλωνουν χαρτια χωρις νοημα.

Και παλι παμε στο ηδη δεκαδες φορες ειπωμενο. Κανεις δε θελει ολο το δημοσιο τομεα να ιδιωτικοποιηθει (ακομη κι ο tilemaxx μιλησε για τη "σαβουρα"). Αυτο που θελουμε ειναι εκκαθαριση, σωστη λειτουργια, και αληθινο πελεκυ πανω απο το κεφαλι τους ωστε να παψει πια αυτη η σιγουρια του δημοσιου. Γιατι και σημερα, οπως ειχαμε ξαναπει, μεσω του κανονισμου, μπορει καποιος να απολυθει, αλλα δε νομιζω απο τη μεταπολιτευση και μετα, να απολυθηκαν πανω απο εκατο ατομα... τι διαολο τοσο καλοι ειναι ολοι οι δημοσιοι υπαλληλοι μας;

[washcloud]

...διότι

 

α) το Ευρώ και η ευρωζώνη δεν στήθηκαν για αλληλεγγύη, συνεργασία και κοινούς στόχους των λαών. Για να φάνε οι χρηματοκράτες στήθηκε, και οι πιο αδύναμοί του κρίκοι σήμερα απλά καννιβαλίζονται. Σε ΑΥΤΗΝ λοιπόν την Ευρώπη, η παραμονή ισοδυναμεί με θάνατο.

 

β) Ένα από τα βασικά εργαλεία για άσκηση οικονομικής πολιτικής ενός κράτους είναι η έκδοση δικού του νομίσματος. Όταν λοιπόν δεν έχεις δικό σου νόμισμα, τη γάμησες, γιατί ποτέ δεν αδερφοποιηθήκαμε με Γερμανίες, Γαλλίες, Ολλανδίες και τα ρέστα. Ανταγωνιστική ήταν η σχέση μεταξύ μας (όπως ακριβώς συμβαίνει στις ομάδες F1, όπου δύο πιλότοι ανήκουν στην ίδια ομάδα, έχουν τα ίδια μονοθέσια, αλλά ο λιγότερο καλός κάποια στιγμή τρώγεται, για να βρεθεί ο αντικαταστης που θ' ανταγωνιστεί τον πρώτο καλύτερα). Όπως όμως επίσης την έχεις γαμήσει όταν έχεις δικό σου νόμισμα, αλλά λαμόγια στην εξουσία (ακριβώς όπως με το να δώσεις ένα όπλο σ' ένα τομάρι και τον κάνεις αρχηγό της ομάδας σου και πρώτα εσένα θα κοιτάξει να φάει με αυτό). Και το σύστημα είναι έτσι στημένο από την κορυφή του, που αν δεν είσαι τομάρι, δεν επιβιώνεις για να αναλάβεις αρχηγία μια μέρα.

 

Μ' άλλα λόγια, χωρίς εθνικό νόμισμα δεν μπορείς ν' ασκήσεις την πολιτική που θες ακόμη και αν είσαι πατριώτης, αλλά κι εθνικό νόμισμα να έχεις αν σε κυβερνάνε χρηματοκράτες πάλι προκοπή δεν πρόκειται να δεις. Το λοιπόν, όχι μόνο επιστροφή σε εθνικό νόμισμα χρειαζόμαστε, αλλά και αλλαγή πολιτικού σκηνικού, αναλαμβάνοντας την τύχη της χώρας άτομα που θα είναι μέσα απ' την πλειοψηφία του λαού χωρίς να έχουν σχέση με τα τομάρια. Και ο δρόμος για να γίονει κάτι τέτοιο, περνάει από λαϊκή εξέγερση.

 

...κι όσο για τον δημόσιο τομέα που λες, ποτέ δεν έχω δει κανέναν εδώ που είναι ενάντιά του, να διαχωρίζει μεταξύ κακού δημόσιου τομέα και καλού. ΑΝ ήταν έτσι, θα σκίζαν' τα πουκάμισά τους όχι να πετσοκοπεί το δημόσιο, αλλά να αυξηθεί κι όλας, από άποψη εργαζομένων. Με εξυγείανση που είπες.

 

 

 

[pournaras]

...διότι

 

α) το Ευρώ και η ευρωζώνη δεν στήθηκαν για αλληλεγγύη, συνεργασία και κοινούς στόχους των λαών. Για να φάνε οι χρηματοκράτες στήθηκε, και οι πιο αδύναμοί του κρίκοι σήμερα απλά καννιβαλίζονται. Σε ΑΥΤΗΝ λοιπόν την Ευρώπη, η παραμονή ισοδυναμεί με θάνατο.

 

β) Ένα από τα βασικά εργαλεία για άσκηση οικονομικής πολιτικής ενός κράτους είναι η έκδοση δικού του νομίσματος. Όταν λοιπόν δεν έχεις δικό σου νόμισμα, τη γάμησες, γιατί ποτέ δεν αδερφοποιηθήκαμε με Γερμανίες, Γαλλίες, Ολλανδίες και τα ρέστα. Ανταγωνιστική ήταν η σχέση μεταξύ μας (όπως ακριβώς συμβαίνει στις ομάδες F1, όπου δύο πιλότοι ανήκουν στην ίδια ομάδα, έχουν τα ίδια μονοθέσια, αλλά ο λιγότερο καλός κάποια στιγμή τρώγεται, για να βρεθεί ο αντικαταστης που θ' ανταγωνιστεί τον πρώτο καλύτερα). Όπως όμως επίσης την έχεις γαμήσει όταν έχεις δικό σου νόμισμα, αλλά λαμόγια στην εξουσία (ακριβώς όπως με το να δώσεις ένα όπλο σ' ένα τομάρι και τον κάνεις αρχηγό της ομάδας σου και πρώτα εσένα θα κοιτάξει να φάει με αυτό). Και το σύστημα είναι έτσι στημένο από την κορυφή του, που αν δεν είσαι τομάρι, δεν επιβιώνεις για να αναλάβεις αρχηγία μια μέρα.

 

Μ' άλλα λόγια, χωρίς εθνικό νόμισμα δεν μπορείς ν' ασκήσεις την πολιτική που θες ακόμη και αν είσαι πατριώτης, αλλά κι εθνικό νόμισμα να έχεις αν σε κυβερνάνε χρηματοκράτες πάλι προκοπή δεν πρόκειται να δεις. Το λοιπόν, όχι μόνο επιστροφή σε εθνικό νόμισμα χρειαζόμαστε, αλλά και αλλαγή πολιτικού σκηνικού, αναλαμβάνοντας την τύχη της χώρας άτομα που θα είναι μέσα απ' την πλειοψηφία του λαού χωρίς να έχουν σχέση με τα τομάρια. Και ο δρόμος για να γίονει κάτι τέτοιο, περνάει από λαϊκή εξέγερση.

 

...κι όσο για τον δημόσιο τομέα που λες, ποτέ δεν έχω δει κανέναν εδώ που είναι ενάντιά του, να διαχωρίζει μεταξύ κακού δημόσιου τομέα και καλού. ΑΝ ήταν έτσι, θα σκίζαν' τα πουκάμισά τους όχι να πετσοκοπεί το δημόσιο, αλλά να αυξηθεί κι όλας, από άποψη εργαζομένων. Με εξυγείανση που είπες.

 

Ο δρομος πρωτα ξεκιναει απο το ατομο η τα ατομα που θα αποδειξουν οτι δεν ειναι τομαρια, και μετα παει στη λαικη εξεγερση. Αν μου βρεις εστω και εναν τετοιο ευχαριστως να τον ακολουθησω.

 

Μια χαρα διαχωρισουν ολοι τι πρεπει να γινει με το δημοσιο τομεα. Το οτι καποιες φορες ακουγονται φωνες αγανακτησης "να διαλυθει, να παει στα κομματια κλπ" μπορει να το ακουσεις ακομη κι απο μενα, οταν ζω καθημερινα αυτον το δημοσιο τομεα που δε μου εχει δειξει ουτε ενα ψηγμα σωστης λειτουργιας. Αυτο δε με κανει να πιστευω οτι πρεπει οντως να διαλυθει, αλλα μεσα μου πολυ θα ηθελα να μπορουσε να γινει ενα ολοκληρωμενο format και να ξεκινησει να διοργανωνεται απο την αρχη ενας σωστος και λειτουργικος δημοσιος τομεας. Αν αυτο υποδικνευει οτι πρεπει να μειωθει η να αυξηθει, θα το δειξουν οι αναγκες. η σημερινη κατασταση ομως, σε καμμια περιπτωση δε δειχνει οτι πρεπει να υπαρχει αυξηση του ουτε καντα ενα ατομο ποσοτικα. Ποιοτικα ναι, πρεπει σε καποιους τομεις να υπαρξει αυξηση, αλλα παραλληλα σε καποιους αλλους πρεπει να υπαρξει διπλη μειωση, αρα ποσοστικα παλι σε λιγοτερους θα πας.

Εκτος βεβαια και αν θεωρεις οτι πρεπει να παμε σε δημοσιο τομεα, και σε αλλους κλαδου εκτος των υπηρεσιων, οπως ο αγροτικος, η μεταποιηση, το εμποριο κλπ.

[washcloud]

...χωρίς τη στήριξη μιας λαϊκής εξέγερσης, ελάχιστοι είναι οι "τρελλοί" που βγαίνουν μπροστά (...είναι βέβαια και αυτοί που θα την πυροδοτήσουν), κι ακόμα λιγότεροι αυτοί που δεν θα φιμωθούν, δε θα κυνηγηθούν και δεν θα καταλήξουν και σε κανένα χαντάκι. Γι' αυτό και μετά από μια τέτοια εξέγερση είναι που θα σηκώσουν λίγο περισσότερο ανάστημα αυτοί. Έχω ακούσει άτομα σε ομιλίες διαφόρων, να παίρνουν τον λόγο και αυτά που λένε σου σηκώνουν την πέτσα από άποψη θάρρους, καθαρότητας, σοβαρότητας, τεκμηρίωσης και πάει λέγοντας, από άπψη πολιτικής, οικονομικών, στρατηγικής, καινοτομιών. Ο ένας τυχαίνει να είναι δημόσιος υπάλληλος, ο άλλος ιδιώτης επαγγελματίας, ο παράλλος με ένα συρτάρι γεμάτο πτυχία οικονομικών και άνεργος, ο αντιπαράλλος ιδιωτικός υπάλληλος. Κι αναρωτιέσαι, γιατί δεν μας κυβερνάνε αυτοί, καθώς φαντάζει λογικό. Και μετά σκέφτεσαι ότι για να φτάσουν να μας κυβερνήσουν, πρέπει να μπούνε σ' ένα κόμμα, πρέπει να πάρουν κομματικά χρίσματα, πρέπει να γλύψουν κώλους, πρέπει ν' αποδείξουν ότι το ενδιαφέρον τους πρωτίστως έχει να κάνει με την οικονομική επιβίωση του κόμματος, πρέπει να κουβαλήσουν χορηγούς μαζί τους, πρέπει να κάνουν λυκοφιλίες - πολλά πρέπει, για να μπορέσουν μια μέρα να πάρουν 15' δημοσιότητας με πούδρα στα μάγουλα, κολλάρο στον γιακά, καρφίτσα στη γραββάτα - και κάπου εκεί σου φαίνεται λογικό να έχει ο άλλος ξεχάσει ότι μπήκε στην πολιτική για το καλό του λαού, ή στη χειρότερη συνειδητοποιείς ότι εκ των πραγμάτων ποτέ δεν μπήκε γι' αυτόν τον σκοπό, παρά για τις οφσόρ που θα μπορέσει να στήσει μια μέρα, για τα ομόλογα μέσω των οποίων θα θησαυρίζει, για τις μίζες που...θέλει και μη θα παίρνει (για να μη χαλάει και τη σειρά), και, και, και. Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς γιατί δεν τους βλέπεις μπροστά σου όλους αυτούς, ενώ ξέρεις ότι υπάρχουν, και συνειδητοποιείς επίσης πως η μόνη περίπτωση να τους δεις, είναι να σηκώσουν ανάστημα κρατώντας λάβαρα, και μεταφορικά και κυριολεκτικά, μέσα από και όντας μέρος μιας λαϊκής εξέγερσης που θα κάνει ντου παντού.

 

Εσύ Πουρνάρα, πότε είδες τελευταία φορά κάποιον τέτοιο;

 

 

[pamelouketo]

[psychoβγάλτης]εφα....[/psychoβγάλτης]

Σωστά.Εδώ τους κάνουν mod σε forum και τρομάζεις να τους γνωρίσεις,που να μπουν και συμφέροντα στη μέση.....

[slygeo87]

Μία απορία, αν ο δημόσιος τομέας μπει σε μία τάξη (απολύσεις - μηχανοργάνωση που ειπώθηκε παραπάνω), όλοι αυτοί που θα μείνουν χωρίς δουλειά, τι θα κάνουν;

[cyber_katsarida]

Μία απορία, αν ο δημόσιος τομέας μπει σε μία τάξη (απολύσεις - μηχανοργάνωση που ειπώθηκε παραπάνω), όλοι αυτοί που θα μείνουν χωρίς δουλειά, τι θα κάνουν;

 

ότι θα κάνανε αν δε βάζαν βύσμα για να μπούνε

ότι κάνανε και οι υπόλοιποι που είχαν τα προσόντα αλλά κάποιοι τους φάγανε τη θέση

 

 

σε κάθε περίπτωση δε διορθώνεις ένα λάθος κάνοντας στο καπάκι άλλο ένα

[μαφαλντα]

Μία απορία, αν ο δημόσιος τομέας μπει σε μία τάξη (απολύσεις - μηχανοργάνωση που ειπώθηκε παραπάνω), όλοι αυτοί που θα μείνουν χωρίς δουλειά, τι θα κάνουν;

Θα τους καλωσορίσουμε στο κλαμπ των ανέργων.

Ενα άρθρο του Βαρουφάκη.

 

 

Άλλη μια φορά, τα «μέσα ενημέρωσης», τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό, στενάζουν πάνω από το λάθος ερώτημα. Το ερώτημα δεν είναι αν θα συμφωνηθεί η νέα δανειακή σύμβαση Ελλάδας-τρόικας. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει όταν (κι όχι εάν) δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί η αποτυχία της.

 

Το ότι θα αποτύχει είναι δεδομένο. Με την ήδη αποτελματωμένη (εδώ και πολλούς μήνες) βιομηχανική παραγωγή να μειώνεται κατά 11,3% σε έναν μόνο μήνα (Δεκέμβριο), τα δημόσια έσοδα να κατρακυλούν κατά 18% τον επόμενο μήνα (Ιανουάριο), και την ανεργία να πετάει στο 20,9% (από 18.2% τον αμέσως προηγούμενο μήνα), το «πλάνο» του Μνημονίου Νο.2 βρίσκεται ήδη νοκ άουτ στο καναβάτσο της ζωής. Μόνο η ελληνική κυβέρνηση προσποιείται ότι είναι όρθιο. (Μην ξεχνάμε ότι ήταν ένα «πλάνο» που βασίστηκε στην υπόθεση ότι εντός του πρώτου τριμήνου του 2012 η οικονομία θα έχει ήδη σταθεροποιηθεί.)

 

Οπότε, ας περάσουμε χωρίς χρονοτριβή στο ερώτημα που δεν έχουμε το δικαίωμα να αγνοούμε: Τι θα γίνει όταν η αποτυχία της νέας σύμβασης γίνει το ίδιο ξεκάθαρη με εκείνη της πρώτης (του Μνημονίου Νο.1); Ας πάρουμε τα τρία σενάρια που θέτουν υποψηφιότητα αυτές τις μέρες στον διεθνή τύπο: Το πρώτο είναι να υπάρξει νέο κούρεμα (αυτή την φορά των δανείων που έχουμε πάρει από την τρόικα) συν νέα δάνεια από την... τρόικα. Το δεύτερο είναι να εξαναγκαστεί η Ελλάδα να εξέλθει από το ευρώ. Το τρίτο είναι να αφήσουν το ελληνικό δημόσιο να πτωχεύσει εντός του ευρώ. Ας τα πάρουμε ένα-ένα.

 

Σενάριο 1: Τρίτο Μνημόνιο

 

Δεν είναι λίγοι οι οπαδοί της νέας δανειακής συμφωνία, του Μνημονίου Νο.2, που μου λένε: «Ας πάρουμε αυτά που μας δίνουν τώρα, κι όταν έρθει η στιγμή που θα αποδειχθεί ότι Μνημόνιο Νο.2 δεν περπατάει, θα μας κουρέψουν κι άλλα από αυτά που χρωστάμε.» Προφανώς αναφέρονται σε κούρεμα των δανείων από την τρόικα, καθώς αυτά που θα χρωστάμε στους ιδιώτες (μετά το όποιο PSI τώρα) θα διέπονται από το αγγλικό Δίκαιο, οπότε ένα κούρεμα θα οδηγήσει στην καταδίκη της χώρας στα αγγλικά δικαστήρια – μια εξέλιξη που καμία χώρα δεν θέλει. Πόσο πιθανό είναι όμως να μας «συγχωρήσει» ένα μέρος του χρέους η τρόικα; Κατ΄αρχάς, τα δάνεια της τρόικας αποτελούνται από τρία μέρη: (1) δάνειο από την ΕΚΤ, (2) δάνειο από τα υπόλοιπα κράτη-μέλη και (3) δάνειο από το ΔΝΤ (το 1/3 του συνόλου).

 

Από αυτά τα τρία μέρη, το κομμάτι του ΔΝΤ δεν «αγγίζεται», καθώς το ΔΝΤ σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να υπάρξει τέτοιο παγκόσμιο προηγούμενο. Το ίδιο και με το (1), καθώς η ΕΚΤ είναι αποφασισμένη να ισχύει για τα δάνειά της ότι και με τα δάνεια του ΔΝΤ. Μένει λοιπόν το (2). Το (2) απαιτεί την εξής απόφαση από τα κοινοβούλια 16 χωρών (συμπεριλαμβανομένων και ήδη πτωχευμένων, όπως η Πορτογαλία, που είχαν εγγυηθεί ένα μέρος των δανείων του Μνημονίου Νο.1): Να βάλουν το χέρι στην τσέπη για πρώτη φορά προς όφελος της Ελλάδας!

 

Πράγματι, έως τώρα, τα υπουργεία οικονομικών των 16 δεν μας έστελναν χρήματα. Απλά εγγυόντουσαν τα δάνεια αυτά για το ελληνικό δημόσιο. Χέρι στην τσέπη θα βάλουν μόνο όταν το ελληνικό δημόσιο δεν τα αποπληρώνει στο ακέραιο (δηλαδή αν κουρευτούν και αυτά τα δάνεια). Πιστεύετε εσείς ότι μετά την αποτυχία και του δεύτερου Μνημονίου, οι 16 εταίροι μας της ευρωζώνης θα δεχθούν να βάλουν για πρώτη φορά το χέρι στην τσέπη για πάρτη του ελληνικού δημοσίου; Δεν χρειάζεται να απαντήσετε. Είναι προφανές ότι δεν θα το κάνουν.

 

Το μόνο που είναι πιθανόν να γίνει, και μάλιστα αρκετά σύντομα, είναι η ΕΚΤ να αποφασίσει όχι να μην χάσει αλλά να μην... κερδίσει από την δυστυχία του ελληνικού δημοσίου. Πιο συγκεκριμένα, η ΕΚΤ έχει αγοράσει πάνω από €50 δις ελληνικών ομολόγων στο 80% της αξίας τους. Λέγεται ότι σχεδιάζουν την ανταλλαγή αυτών των ελληνικών ομολόγων με ομόλογα του EFSF αξίας ίσης με τα χρήματα που έδωσε η ΕΚΤ για να αγοράσει τα ελληνικά ομόλογα (δηλαδή το 80% της αξίας τους). Κατόπιν, το EFSF θα πουλήσει στην Ελλάδα τα ελληνικά ομόλογα σε μια αξία ίση με εκείνη των δικών της ομολόγων που έδωσε στην ΕΚΤ. Έτσι, το ελληνικό δημόσιο θα έχει επαναγοράσει στο 80% της αξίας τους τα ομόλογά του που έχει αυτή την στιγμή η ΕΚΤ στα βιβλία της. Με τι χρήματα θα τα αγοράσει όμως; Με χρήματα που θα της δανείσει η τρόικα ή το EFSF! Καθώς όμως αυτά τα χρήματα δανείζονται έντοκα, η ελάφρυνση του 20% μειώνεται. Με απλά λόγια, πολύ κακό για το τίποτα. [Προσέξτε ότι όλα αυτά δεν είναι παρά παιδιαρίσματα. Αν η ΕΚΤ ήθελε, μπορούσε να πει στην Ελλάδα ότι θα δεχθεί να πληρωθεί, όταν έρθει η ώρα, μόνο το 80% της αξίας των ελληνικών ομολόγων που διαθέτει. Δηλαδή αυτά που πλήρωσε για να τα αγοράσει. Όμως αυτό θα ήταν «απαράδεκτο» καθώς, στο νοσηρό μυαλό τους, το να μην κερδίσουν από την αγοραπωλησία ελληνικών ομολόγων συνιστά... χρηματοδότηση της Ελλάδας. Για να μην συνιστά κάτι τέτοιο, σκέφτονται να παίξουν τις κουμπάρες, με τον τρόπο που σας περιέγραψα. Τέτοια βλέπουν οι Αμερικάνοι κι οι Κινέζοι και βγαίνουν από τα ρούχα τους.]

 

Περιληπτικά, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μετά την αποτυχία του Μνημονίου Νο.2, το όποιο επιπρόσθετο κούρεμα γίνει θα είναι πολύ μικρό. Τι θα σημάνει αυτό για το δημόσιο χρέος; Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι μαζί με τα όποια οφέλη από το PSI, θα σταθεροποιηθεί; Όχι, δεν μπορούμε. Δεδομένου ότι η οικονομία μας είναι σε ελεύθερη πτώση (ελέω επιθετικών περικοπών), πολύ, πολύ σύντομα το δημόσιο χρέος θα βρεθεί και πάλι σε τροχιά προς το 150%. Γιατί; Επειδή μια χώρα της οποίας το δημόσιο χρέος είναι αρκετά πάνω από το 100% για να το σταθεροποιήσει πρέπει να έχει ένα ρυθμό μεγέθυνσης της οικονομικής δραστηριότητας που να μην διαφέρει πολύ από το επιτόκιο με το οποίο δανείστηκε πρόσφατα. Ακόμα και στο 3% να ρίξει η τρόικα το επιτόκιο, με ρυθμό μεγέθυνσης στο -6% και -7%, το χρέος παραμένει εκρηκτικό.

 

Συνεπώς, η αποτυχία της σύμβασης του Μνημονίου Νο.2, που μεθαύριο καλούνται να υπερψηφίσουν οι βουλευτές μας, δεν υπάρχει πιθανότητα να οδηγήσει τους ευρωπαίους «εταίρους» μας να μας δώσουν και τρίτο Μνημόνιο. Μένουν λοιπόν τα εξής δύο σενάρια:

 

Σενάριο 2: Εξοβελισμός από το ευρώ

 

Κάθε μέρα που περνά, ακούγονται εντός της γερμανικής ελίτ όλο και πιο δυνατά οι φωνές που ζητούν να χρησιμοποιηθεί ο χρόνος που «κερδίζουν» με το Μνημόνιο Νο.2 ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Και πως θα το κάνουν αυτό; Με δύο τρόπους: (α) Καθιστώντας την ζωή τόσο αφόρητη στην Ελλάδα που ο λαός της να επιλέξει να φύγει τόσο από την ευρωζώνη όσο και από την ΕΕ, και (β) αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν θα στηρίζονταν από την ΕΚΤ σε μια περίπτωση πανικού των αποταμιευτών, κάτι που κάλλιστα μπορεί να προκαλέσει τον πανικό και την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.

 

Οι φωνές αυτές (που παραμένουν μειοψηφικές στο Βερολίνο, αλλά οι οποίες δυναμώνουν) θεωρούν ότι, με τις τονωτικές ενέσεις του τρισεκατομμυρίου ευρώ που θα έχει κάνει στο τραπεζικό σύστημα η ΕΚΤ του κ. Draghi, οι κλυδωνισμοί από τον εξοβελισμό της Ελλάδας από το ευρωσύστημα θα είναι διαχειρίσιμοι. Όσοι το πιστεύουν αυτό είναι, κατά την ταπεινή γνώμη μου, επικίνδυνα ανόητοι. Πράττουν λάθος πανομοιότυπο με εκείνο του Hank Paulson, του υπουργού οικονομικών του Προέδρου Bush, όταν θεώρησε πως μπορεί να αφήσει την Lehman να καταρρεύσει απορροφώντας τους κραδασμούς μέσα από την παροχή ρευστότητας στις υπόλοιπες τράπεζες.

 

Εξακολουθώ λοιπόν να πιστεύω ότι όσοι σκέφτονται έτσι είναι βαθειά νυχτωμένοι: Οι διασυνδέσεις τόσο μεταξύ των ιδιωτικών τραπεζών όσο και μεταξύ των Κεντρικών Τραπεζών της ευρωζώνης είναι τόσο περίπλοκες που ο εξοβελισμός μίας χώρας θα οδηγήσει στην κατάρρευση της ευρωζώνης. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν θα επικρατήσουν οι επικίνδυνα ανόητοι στο Βερολίνο (δεν θα ήταν η πρώτη φορά άλλωστε). Σε αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί εκτός ευρώ σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον επιταχυνόμενης Κρίσης που γρήγορα θα δει το ευρώ να εξαφανίζεται. Αν όντως έτσι συμβούν τα πράγματα (και ανεξάρτητα του πόσο καιρό θα πάρει στο ευρώ να διαλυθεί μετά από μία ελληνική έξοδο), σκεφτείτε τι κακό θα μας έχει κάνει το να έχουμε ήδη δεσμευτεί στο Μνημόνιο Νο.2.

 

Πρώτον, θα έχουμε ένα χρέος στους παλαιούς δανειστές μας (λόγω PSI) εκπεφρασμένο σε ευρώ και μάλιστα υπό το αγγλικό δίκαιο. Αυτό το χρέος, θα παραμείνει σε ευρώ όσο υπάρχει ευρώ. Κι όταν το ευρώ θα διαλυθεί (αν έχω δίκιο στην πρόβλεψή μου αυτή) η αξία του θα διαμορφωθεί, σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, στην βάση μιας λογιστικής μονάδας (σαν το παλιό ECU που ήταν ο πρόδρομος του ευρώ) η οποία θα αντανακλά πιο πολύ την αξία του νέου γερμανικού νομίσματος!

Δεύτερον, τα χρέη μας τόσο του Μνημονίου Νο.1 όσο και του Μνημονίου Νο.2 (προς το ΔΝΤ και τους υπόλοιπους ευρωπαίους τέως εταίρους μας) θα τρέχουν σε σκληρό νόμισμα.

Τρίτον, τα έσοδα από τις όποιες ιδιωτικοποιήσεις κάνουμε (π.χ. του ΟΠΑΠ) θα έχουν χαθεί, καθώς θα τα έχουμε χρησιμοποιήσει για αποπληρωμή ενός μικρού μέρους των υπέρογκων δανείων μας και, βέβαια, δεν θα μπορεί το κράτος να τα χρησιμοποιεί στην πιο δύσκολη στιγμή του – τότε που θα βρίσκεται εκτός Ευρώπης και εκτός αγορών και δεν θα έχει ξένο συνάλλαγμα για να επιτρέπει στον ιδιωτικό τομέα να εισάγει βασικά αγαθά (κάτι που όσο είμαστε στο ευρώ δεν υφίσταται ως πρόβλημα καθώς οι επιχειρήσεις διαθέτουν άμεση πρόσβαση στο «ξένο» νόμισμα, στο ευρώ).

Τέταρτον, το εθνικό εισόδημα (το ΑΕΠ) θα είναι σημαντικά χαμηλότερο την ώρα που θα έρθει ο εξοβελισμός λόγω αποδοχής των μέτρων που συνοδεύουν το Μνημόνιο Νο.2.

Σενάριο 3: Μελλοντική πτώχευση εντός της ευρωζώνης

 

Αν τελικά οι φωνές που θέλουν τον εξοβελισμό της Ελλάδας από το ευρώ, μετά την σίγουρη αποτυχία του Μνημονίου Νο.2, δεν υπερισχύσουν, και κυριαρχήσει ο ορθολογικός φόβος πως μία έξοδος ενός μέλους θα φέρει την κατάρρευση όλου του ευρω-οικοδομήματος, τι άλλο μπορεί να συμβεί (δεδομένου ότι ένα Μνημόνιο Νο.3 είναι αδύνατον); Μα να αφεθεί η Ελλάδα να κάνει αυτό που κάνουν πολιτείες των ΗΠΑ εντός της μεγάλης ζώνης του δολαρίου: στάση πληρωμών μέχρις νεοτέρας! Το κράτος μας θα συνεχίσει να ζει εντός των ορίων που του επιβάλουν τα φορολογικά του έσοδα (κάτι που πρέπει να κάνει έτσι κι αλλιώς υπό το Μνημόνιο Νο.2) και η ΕΕ θα τρέχει και δεν θα φτάνει να καταλαγιάσει τον μεγάλο αναβρασμό που θα επικρατεί στις αγορές καθώς οι μαύρες τρύπες των τραπεζών θα έχουν μεγαλώσει κι άλλο και τα CDS θα έχουν πυροδοτηθεί ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση πολλών μεγατόνων.

 

Κάπου εκεί η Ευρώπη θα κληθεί να αποφασίσει αν θέλει να σώσει το ευρώ ή όχι, κι αν ναι με ποιόν τρόπο. Αν όχι, γυρνάμε όλοι στα εθνικά μας νομίσματα ή δημιουργούνται και κάποια περιφερειακά (π.χ. ζώνη του μάρκου, λατινική ένωση, συν κάποια σκόρπια νομίσματα όπως δραχμή, ιρλανδικό πουντ κλπ). Αν ναι, η λύση που θα δοθεί δεν μπορεί να βασίζεται απλά στις περικοπές, στα δάνεια και στην τιμωρία. Θα ενέχει, θέλοντας και μη, τα τρία βασικά συστατικά που λείπουν στην σημερινή ευρωζώνη: Ενοποίηση τραπεζικών συστημάτων, ενοποίηση μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους και, βεβαίως, μια κοινή επενδυτική πολιτική που θα ανακυκλώνει περί το 10% των πλεονασμάτων υπό την μορφή παραγωγικών επενδύσεων στην περιφέρεια (ίσως χωρίς την εμπλοκή των εθνικών κυβερνήσεων – κάτι που θα ήταν ευχής έργον).

 

Συμπέρασμα

 

Τι θα συμβεί λοιπόν όταν αποδειχθεί περίτρανα η αποτυχία της σύμβασης που οι βουλευτές μας καλούνται να αποδεχθούν την Κυριακή; Από τα τρία σενάρια που μπορεί να σκεφτεί κανείς (βλ. πιο πάνω), το πρώτο είναι εκτός τόπου και χρόνου. Το δεύτερο θα προκύψει μόνο σε περίπτωση άλλης μιας πολιτικής αστοχίας της γερμανικής ελίτ. [Άρα, λαμβάνοντας υπ’ όψη μας το πρόσφατο παρελθόν, είναι πολύ πιθανόν να … προκύψει.] Το τρίτο είναι το καλύτερο από τα τρία.

 

Ποιο από τα δύο αυτά σενάρια (το 2ο ή το 3ο είναι πιθανότερο; Θα θέλαμε το 3ο. Αλλά, όσον αφορά την βέλτιστη απόφαση στην ψηφοφορία της Κυριακής, είτε προκύψει το 2ο είτε το 3ο, ένα «ναι» στο Μνημόνιο Νο.2 θα έχει αποδυναμώσει την Ελλάδα στην πιο δύσκολή στιγμή – την στιγμή που η αποτυχία του Μνημονίου Νο.2 γίνει φανερή.

 

Όπως είδαμε, στην περίπτωση που δεσμευτούμε στο Μνημόνιο Νο.2 και προκύψει το Σενάριο 2, ουσιαστικά θα έχουμε χρεώσει το κράτος μας με πολλά δις ώστε να εξαγοράσει η Γερμανία χρόνο για να μας εξοβελίσει από το ευρώ όταν οι ηγέτες της κρίνουν ότι τους συμφέρει - κι όταν η Ελλάδα είναι αποδυναμωμένη περισσότερο από σήμερα. Αν είναι να μας εκπαραθυρώσουν, γιατί φίλες και φίλοι να χρεωθούμε σήμερα τόσα δις ευρώ; Γιατί να μετατρέψουμε το 35% του δημόσιου χρέους μας στους ιδιώτες σε ομόλογα του αγγλικού δικαίου; Γιατί να αποδεχθούμε περικοπές που καταστρέφουν ό,τι έχει μείνει από τον παραγωγικό μας ιστό και που είναι τριπλάσιες από αυτές που αρκούν για να ζει το κράτος από τα φορολογικά του έσοδα (εφόσον αναβάλει μέχρι νεοτέρας τις αποπληρωμές των δανείων του);

 

Κι αν τελικά δεν μας δείξουν την πόρτα του ευρώ (κάτι που θεωρώ ότι τελικά δεν θα κάνουν), και η «προαναγγελθείσα» αποτυχία του Μνημονίου Νο.2 τους αναγκάσει να μας επιτρέψουν την στάση πληρωμών εντός της ευρωζώνης, γιατί να μην την κάνουμε τώρα, πριν δεσμευτούμε με το Μνημόνιο Νο.2;

 

Επίλογος

 

Το επόμενο εικοσιτετράωρο οι τριακόσιοι της Βουλής θα κληθούν να πάρουν την τελευταία σημαντική απόφαση του πολιτικού τους βίου. Τους την παρουσιάζουν ως μονόδρομο. Ναι, μονόδρομος είναι. Ένας μονόδρομος που θα στερήσει και σε αυτούς, αλλά και σε μια ολόκληρη γενιά, το δικαίωμα να αποφασίζουν. Το Μνημόνιο Νο.2, που τους λένε να ψηφίσουν για να σωθεί η χώρα, θα αποτύχει. Όπως απέτυχε και το προηγούμενο. Το μόνο που θα πετύχει είναι να δημιουργήσει μια Ελλάδα που από τούδε και στο εξής, στερείται το δικαίωμα να επιλέγει.

 

Την Κυριακή, πριν φύγουν από το σπίτι τους για τη Βουλή, ας κάτσουν μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου τους ακίνητοι. Για πέντε, δέκα λεπτά ας στηθούν μπροστά στο είδωλό τους. Να κοιτάξουν βαθειά μέσα στα ίδια τους τα μάτια. Να στοχαστούν μπροστά στην αντανάκλασή τους. Και να σκεφτούν κάτι πολύ, πολύ απλό: Ό,τι και να κάνει η κα Μέρκελ, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η χώρα μας, η γενιά που έρχεται, θα είναι λιγότερο αδύναμη αν εκείνοι απλά προσέλθουν στο Κοινοβούλιο και πούνε όχι στο Μνημόνιο Νο.2. Έτσι απλά. Και μετά ας φύγουν από την μπρος πόρτα, διαχεόμενοι μέσα στην κοινωνία που τόσο καιρό πληγώνουν κι η οποία όμως έχει την δύναμη να τους συγχωρήσει. Αρκεί να πουν το «όχι» σε μια δανειακή συμφωνία-τέρας που είναι καταδικασμένη στην αποτυχία.

 

 

Πηγή