saya Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Και για να κλείσω το θέμα του Παπαρηγόπουλο, Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος συνέδεσε ιστορικά την αρχαιότητα με τη νεότερη Ελλάδα μέσω του Βυζαντίου. Τις ίδιες απόψεις είχε υποστηρίξει νωρίτερα ο ιστορικός Σπυρίδων Ζαμπέλιος, στην εισαγωγή του στον τόμο της έκδοσης των δημοτικών τραγουδιών, το 1852, καθώς επίσης και ο Βρετανός George Finlay τo 1851 στο "History of Greece, from its Conquest by the Crusaders to its Conquest by the Turks" και ο Γερμανός Τσινκάιτσεν. Σύμφωνα με τον Παπαρρηγόπουλο, ο ελληνισμός δεν έσβησε ολοκληρωτικά με την ήττα των Ελλήνων από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ., αλλά συνέχισε να υπάρχει και μάλιστα κατόρθωσε να αναγεννηθεί με τη σύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία δεν ήταν εκφυλισμένο υπόλειμμα του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, αλλά αποτελούσε την αναβίωση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Ως εναρκτήριο σημείο του Νέου Ελληνισμού προσδιόρισε το 1204, δηλαδή την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους της Δ΄ Σταυροφορίας. Διαφώνησε με τον ιστορικό Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ, ο οποίος στο έργο του Ιστορία της χερσονήσου του Μωρέως κατά τον μεσαίωνα (1830 και 1836) υποστήριζε ότι ο ελληνικός πληθυσμός είχε εξαφανιστεί τον 6ο αι. μ.Χ., ύστερα από την κάθοδο σλαβικών φύλων, επομένως οι νεότεροι Έλληνες δεν είχαν καμία φυλετική συγγένεια με τους αρχαίους. Επίσης, ο Παπαρρηγόπουλος ήταν ο πρώτος που μελέτησε αναλυτικά την περίοδο της βασιλείας των Ισαύρων, καθώς και ο πρώτος που αναγνώρισε θετικά στοιχεία στις μεταρρυθμίσεις τους. Κατέκρινε πολλά ιστορικά πρόσωπα για την φιλοτουρκική τους στάση, όπως τον Ιωάννη Στ' Καντακουζηνό, ενώ δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τον Γεώργιο Γεμιστό Πλήθωνα ως τον «Έλληνα σοσιαλιστή της ιε΄ εκατονταετηρίδος». Ο κύριος λόγος για τον οποίο απέδιδε μεγάλη σημασία στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν το γεγονός ότι πίστευε πως αποτελούσε τον συνδετικό κρίκο μεταξύ του αρχαίου και του νέου ελληνισμού, καθώς η απόδειξη της ενότητας του ελληνικού έθνους ήταν βασική επιδίωση του Παπαρρηγόπουλου. Πρέπει να σημειωθεί ότι για τον Παπαρρηγόπουλο "(...)Ἑλληνικόν ἔθνος ὀνομάζονται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ὅσοι ὁμιλοῦσι τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν, ὡς ίδίαν αὐτῶν γλώσσαν."[5] Ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο ο Παπαρρηγόπουλος θεωρούσε σημαντικό το Βυζάντιο ήταν και η επίτευξη της πολιτικής ενότητας των Ελλήνων, που απουσίαζε από την αρχαία Ελλάδα. Στις απόψεις του Παπαρρηγόπουλου για την εθνική ενότητα αναγνωρίζεται η επίδραση της Μεγάλης Ιδέας, αλλά και της διδασκαλίας του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Κ. Σχινά, με τον οποίο ο Παπαρρηγόπουλος είχε στενή σχέση. Οκ παρε τωρα το βιβλιο του πολιτη ,ιστορια της Νεοελληνικης λογοτεχνιας και κοιτα ποιο ειναι το πρωτο εργο της Ελληνικης λογοτεχνιας και μετα παρε και κανενα βιβλιο που αφορα την ιστορια του βυζαντιου και πες μου πως ειναι δυνατον οι Αραβες και οι Σλαβοι να εχουν τον ελεγχο οταν στο μισο βυζαντιο τους πολεμουσαμε.Πολεμουσε το βυζαντιο τον εαυτο του; Τοσο αμπαλοι που φιγουραρουν στη πρωτη θεση? Κοιταξε, με τον Μακαλεμπ ειναι ευκολο να το παιζεις σπουδαια ομαδα. Τα χεις μπερδεψει καπως. Το konstantinople προηλθε απο το ελληνικο Κωνσταντινουπολη. Αυτη ηταν η πρωτη και η original ονομασια της. Το ινσταμπουλ το εδωσαν αργοτερα οι κατακτητες τουρκοι. Οπως επισης οι τουρκοι εκαναν τη Σμυρνη Ισμιρ... Εμεις θα πρεπει να τη λεμε Ισμιρ? Οι εθνικιστες στη χωρα μας ειναι μια μικρη μεριδα, δε θα βγαλεις συμπερασμα απο το utube του χαβαλε. Ευτυχως ειναι παρομοια μικρη και η μεριδα των μειοδοτων. Την Αλβανια δε τη λεμε βορειο Ηπειρο, ετσι λεμε το νοτιο τμημα της Αλβανιας για τους γνωστους ιστορικους λογους. Ειναι σωστο οτι το βυζαντιο δεν ηταν ελληνικο, ενα συνοθυλευμα λαων ηταν, αλλα πως επιχειρεις να τους διδαξεις ιστορια οταν τον αυτοκρατορα Ηρακλειο τον μπερδευεις με τον φιλοσοφο Ηρακλειτο? Ποτε οι αραβες περασαν στην ηπειρωτικη Ελλαδα μεταξυ 600-900μΧ? Το βυζαντιο ηταν συνοθηλευμα λαων αυτο δεν εμποδιζει την δημιουργια συνειδησης ομως..
marios_geo Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Οκ παρε τωρα το βιβλιο του πολιτη ,ιστορια της Νεοελληνικης λογοτεχνιας και κοιτα ποιο ειναι το πρωτο εργο της Ελληνικης λογοτεχνιας και μετα παρε και κανενα βιβλιο που αφορα την ιστορια του βυζαντιου και πες μου πως ειναι δυνατον οι Αραβες και οι Σλαβοι να εχουν τον ελεγχο οταν στο μισο βυζαντιο τους πολεμουσαμε.Πολεμουσε το βυζαντιο τον εαυτο του; Το βυζαντιο ηταν συνοθηλευμα λαων αυτο δεν εμποδιζει την δημιουργια συνειδησης ομως..
insomniaK Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Έλεος με τον παπαρηγόπουλο. Με το πρώτο πληθυντικό ποιους εννοάς;
saya Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Έκπληξη 4: kinder Έκπληξη 5: πόσο έδινε η νίκη των άλλων, :·ρ , στο χθεσινό ματς; Στα στοιχηματα;Μην τους μπλεκεις χειροτερα και εσυ..ηδη εχουμε μπλεξει βικινκς ,αραβες ,Σλαβους ,τον Παπαρηγοπουλο .Η Ζηνα και οι Κινεζοι λειπουν..
saya Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Οταν βλεπω τετοια καταλαβαινω οτι τον εχω εξαντλησει τον αλλον .Μηπως ειμαι λιγο bitch;;; λιγοο... hint ,ποτε το Βυζαντιο ηταν υπο Κυριαρχια Αραβων;και βικινγκς;
opera Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 το παιχνιδι το δωσανε,η ξεχασαν να παιζουν μπασκετ. κερδισαν το μοντενεγκρο και ουτε γατα ουτε ζημια
insomniaK Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Σάγια τρολομάνα, συμφωνώ μαζι τους πάντως! Παπαρηγόπουλοοοοολς!!!!
marios_geo Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Μάριε_τζιε, μήπως είσαι Κύπριος; Μπα, το geo είναι από το geology. Καταγωγή Θεσσαλονίκη.
SlackulatoR Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Μπα, το geo είναι από το geology. Καταγωγή Θεσσαλονίκη. Α περήφανος Λατίνος δηλαδή
Anaksimandros4 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Να παραθεσω ενα πολυ ωραιο αρθρο που ειχα βρει παλια: Ιστορικος δεν ειμαι να ξερω αν ολα αυτα που λεει ειναι αληθεια αλλα επικαλειται ξενες ουδετερες πηγες για αυτα που λεει. ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ Πριν αρχίσουμε να αναλύουμε τα αναθέματα και τις εθνικιστικές κορώνες, να το πω από την αρχή: Το κράτος που βρίσκεται στα βόρεια σύνορά μας έχει τόσο δικαίωμα να λέγεται Μακεδονία, όσο έχει δικαίωμα και η δική μας περιοχή να λέγεται Μακεδονία. Και δεν μπορούμε να του το στερήσουμε, τη στιγμή μάλιστα που το δεχόμασταν επί δεκαετίες… Το πρόβλημα (κατά την ταπεινότατη άποψή μου) δεν είναι η «Μακεδονία», είναι οι «Μακεδόνες». Και, αντιθέτως με όλα τα τέτοιου είδους κείμενα που στο τέλος αποφεύγουν να προτείνουν λύσεις ή καταφεύγουν στον πεσιμισμό του στυλ «όλα χάθηκαν» και «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», υποστηρίζω ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά για να απογυμνώσουμε τους γείτονές μας από τον όρο «Μακεδόνες», αλλά και να τους διατηρήσουμε ζωντανούς, κάτι που είναι προς το συμφέρον μας. Κατ’ αρχάς, αρκετή (και απαραίτητη…) ιστορία/γεωγραφία: Τι είναι Μακεδονία; Εδώ σε θέλω… Μακεδονία με ακριβέστατα σύνορα και πλήρη γνώση για το που αρχίζει και πού τελειώνει δεν υπήρξε ποτέ. Κι αυτό αποδεικνύεται πολύ εύκολα… Το αρχαίο βασίλειο της Μακεδονίας ξεκινούσε από τις δυτικές περιοχές της σημερινής Αλβανίας και σταματούσε πριν τη σημερινή Καβάλα… Σήμερα όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει ότι η Αλβανία δεν είναι Μακεδονία και η Καβάλα είναι Μακεδονία… Η ρωμαϊκή επαρχία με το όνομα «Μακεδονία» περιελάμβανε όλη σχεδόν τη σημερινή Αλβανία (εκτός του νότιου κομματιού), όλη τη Θεσσαλία και το μισό νότιο μέρος του σημερινού κράτους των Σκοπίων… Το δε «Θέμα της Μακεδονίας», η Βυζαντινή διοικητική περιοχή, ονόμαζε Μακεδονία αυτό που σήμερα αποκαλούμε Θράκη! Διότι το ανατολικό του σύνορο είναι τα όρια του σημερινού νομού Χαλκιδικής και το δυτικό του τα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης. Μύλος… Τι καταλαβαίνουμε απ’ αυτό; Οτι ανέκαθεν η Μακεδονία ήταν ένας όρος… ακορντεόν. Ανοιγε κι έκλεινε ανάλογα με τις περιστάσεις και είχε ασαφή όρια. Οι Οθωμανοί από το 1389 που έβαλαν σοβαρό πόδι στα Βαλκάνια απάλειψαν τον όρο Μακεδονία από τις διοικητικές περιφέρειές τους. Ακόμα πιο δύσκολο, λοιπόν, μετά από μισή χιλιετία που ήλθε το θέμα στην επιφάνεια, να καθοριστούν όρια και να βρούμε ακριβώς τι είναι Μακεδονία και τι δεν είναι. Η σύγχρονη ιστορία της Μακεδονίας (που οδήγησε στο σημερινό πρόβλημα) είναι ένας… αγώνας δρόμου συμφερόντων μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας και Σερβίας για το ποιος θα καρπωθεί την πιο μπερδεμένη εθνολογικά περιοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κι επειδή τα συμφέροντα δεν εμπνέουν τους λαούς, αλλά τα παραμύθια τους συνεπαίρνουν, ο καθένας στηρίχθηκε πάνω στα δικά του… ιστορικά δίκαια για να διεκδικήσει το… οικόπεδο. Εμείς μιλήσαμε για τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο, οι Βούλγαροι για τη «Μεγάλη Βουλγαρία» του Συμεών και του Σαμουήλ, οι Σέρβοι για τη «Μεγάλη Σερβία» του Στέφανου Ντούσαν. Ολοι επικαλούνται ιστορικές ρίζες με την περιοχή. Λες και τα κράτη φτιάχνονται ανάλογα με το ποιος ζούσε εκεί στην αρχαιότητα… Κράτος είναι μέχρι εκεί που φτάνουν τα όπλα σου. Δεν κληρονομείς τίποτα από αρχαίους προγόνους. Κι όποιος διαφωνεί, ας ρίξει μια ματιά απέναντι, στην Ιωνία με την ελληνική ιστορία των χιλιετηρίδων, την οποία εμείς δεν… διεκδικούμε πια, κι ας είχαμε παρουσία ανάλογη χρονικά (αν όχι μεγαλύτερη…) από τη Μακεδονία. Ας τα πάρουμε, λοιπόν, χρονολογικά τα πράγματα. Το 1870 η Οθωμανική Αυτοκρατορία αποφασίζει τη δημιουργία βουλγαρικής Εξαρχίας. Δηλαδή ένα σύστημα εκκλησιαστικής διοίκησης ανεξάρτητο (αλλά υποτελές) στο ελληνόφωνο πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, το οποίο όμως θα απευθυνόταν στους σλαβόφωνους κατοίκους των ευρωπαϊκών βιλαετιών (νομών) της Αυτοκρατορίας. Η λειτουργία, δηλαδή, θα γινόταν στη σλαβονική γλώσσα κι όχι στην ελληνική. Οι πονηροί Οθωμανοί πίστεψαν ότι με αυτόν τον τρόπο του εκκλησιαστικού «διαίρει και βασίλευε» θα δημιουργούσαν έριδες μεταξύ σλαβόφωνων και ελληνόφωνων (κάτι που έγινε) και οι ίδιοι, ως… διαιτητές, θα εδραίωναν περισσότερο τη θέση τους στην περιοχή (κάτι που δεν έγινε). Η Εξαρχία, όπως είναι φυσικό, λειτούργησε ως όχημα του βουλγαρικού εθνικισμού. Και για πρώτη φορά ένα – μεγάλο – κομμάτι των κατοίκων αυτής της περιοχής, που μέχρι τότε καταγράφονταν απλά ως «χριστιανοί», άρχισε να αναρωτιέται τι πραγματικά είναι. Επί αιώνες ελληνόφωνοι, βλαχόφωνοι, σλαβόφωνοι, αλβανόφωνοι ζούσαν μαζί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και πολλοί δεν είχαν κατασταλαγμένη εθνική συνείδηση. Το 1870, άλλωστε, η Ελλάδα ήταν… μακριά (σύνορα με την περιοχή που σήμερα λέμε Μακεδονία το ελληνικό κράτος απέκτησε το 1881, όταν προσάρτησε τη Θεσσαλία), η Σερβία… ακόμη πιο μακριά, Βουλγαρία δεν υπήρχε, ούτε φυσικά και Αλβανία. Ας μη μιλήσουμε για… καθαρές εθνολογικές περιοχές εκείνη την εποχή, γιατί απλά δεν υπήρχαν. Ξέχωρα από κάποια βασικά σημεία, ότι π.χ. στις περιοχές της Πιερίας και της Ημαθίας οι ελληνόφωνοι είχαν την πλειοψηφία και στα Σκόπια οι σλαβόφωνοι, σχεδόν όλη η περιοχή ήταν… ψηφιδωτό: Ενα χωριό ελληνόφωνο, το επόμενο σλαβόφωνο, το πιο δίπλα πάλι ελληνόφωνο, παραπέρα ένα βλαχόφωνο, πιο εκεί ένα τουρκόφωνο (μην ξεχνάμε ότι στη Μακεδονία ζούσε, φυσικά, συμπαγέστατος τουρκόφωνος πληθυσμός) πολλά χωριά ήταν μπερδεμένα κι από μόνα τους με χωρισμένους μαχαλάδες. Τι να ξεδιαλέξεις; Γι’ αυτό άλλωστε στην αρχή του αιώνα η σημερινή… ρώσικη σαλάτα λεγόταν τότε… μακεδονική. Λογικό, λοιπόν, ήταν κάποια «καλόπαιδα» σλαβόφωνοι να περιδιαβαίνουν τα χωριά και να πιέζουν τους κατοίκους και τους παπάδες να προσχωρήσουν στην Εξαρχία. Η εκκλησία του χωριού, δηλαδή, να ψάλλει στα σλαβονικά και να δέχεται ως κεφαλή τον βουλγαρόφωνο Εξαρχο, όχι τον ελληνόφωνο Πατριάρχη. Προφανώς για να το χρησιμοποιήσουν αργότερα για να «αποδείξουν» ότι στην τάδε περιοχή ζει πληθυσμός βουλγαρικής εθνικής συνείδησης, που μιλά σλάβικα και ψάλλει σλάβικα στην εκκλησιά του. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και κάτι άλλο: Οτι στη ρευστή εκείνη εποχή η γλώσσα δεν πρόδιδε ακριβώς και την εθνική σου συνείδηση… Προφανώς ο ελληνόφωνος αισθανόταν πιο κοντά στην Ελλάδα και ο σλαβόφωνος στη Σερβία ή (μετέπειτα) τη Βουλγαρία, αλλά υπήρξαν και εξαιρέσεις σλαβόφωνων που έμειναν πιστοί στο Πατριαρχείο… Το είπαμε, το να μιλήσεις για «εθνική συνείδηση» και συνειδητοποιημένα «έθνη» στην περιοχή είναι το μεγαλύτερο λάθος. Μερικές ελληνικές «ιστορικές» εκδόσεις, για να τονίσουν τα «δίκαιά» μας στην περιοχή, κατέφυγαν στις στατιστικές… αλχημείες για να «αποδείξουν» ότι το ελληνικό στοιχείο «πλειοψηφούσε» στη διεκδικούμενη «μέση ζώνη» της Μακεδονίας (δηλαδή στους σημερινούς συνοριακούς νομούς μας). Στηρίχθηκαν σε αμφίβολες στατιστικές (αφού επισήμως οι Οθωμανοί μετρούσαν στις απογραφές τους χριστιανούς και μουσουλμάνους μόνο) κι άρχισαν οι… προσθαφαιρέσεις. Κι επειδή τα… κουκιά δεν έβγαιναν, καθώς οι σλαβόφωνοι υπερτερούσαν κατά τι, ανακάλυψαν τους «Ελληνες σλαβόφωνους». Τους κατοίκους, δηλαδή, που είχαν ελληνική εθνική συνείδηση αν και μιλούσαν σλάβικα. Δηλαδή θέλουν να μας πείσουν ότι σε μια περιοχή τόσο μπερδεμένη εθνολογικά και θρησκευτικά, χωρίς επίσημες μετρήσεις, μόνο με κατά προσέγγιση εκθέσεις κάποιων προξένων, μπορεί να γίνει σοβαρή στατιστική έρευνα για να… χωριστούν οι σλαβόφωνοι σε «Ελληνες» και «Εξαρχικούς». Αν είναι δυνατόν… Εχουμε κι εμείς τις δικές μας υπερβολές… Τέλος πάντων. Ο βουλγαρικός εθνικισμός είχε τις πλάτες της Ρωσίας. Ανέκαθεν οι Ρώσοι ήθελαν πρόσβαση στο Αιγαίο και θεωρούσαν ότι μια «Μεγάλη Βουλγαρία», ένα κράτος-δορυφόρος τους δηλαδή, θα ήταν η ιδανική γέφυρα… Το γεγονός που πραγματικά άνοιξε την όρεξη του βουλγαρικού εθνικισμού ήταν η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου μετά τον σύντομο ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878, ο οποίος έληξε με συντριπτική ρώσικη νίκη. Οι νικητές Ρώσοι απαίτησαν από τους Οθωμανούς να παραιτηθούν από το 80% των ευρωπαϊκών τους εδαφών και να φτιαχτεί εκεί ένα κράτος για τους φίλους τους, τους Βούλγαρους. Το κράτος αυτό, σύμφωνα με τα όρια που καθόριζε η συνθήκη, θα περιείχε όχι μόνο αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως Βουλγαρία, αλλά και όλο το σημερινό κράτος των Σκοπίων και τις περιοχές της Καστοριάς, Φλώρινας, Κιλκίς, Εδεσσας, Σερρών, Δράμας, Καβάλας και Ξάνθης! Πραγματικά «Μεγάλη» Βουλγαρία. Η δημιουργία ενός τέτοιου κράτους-δορυφόρου θορύβησε τις άλλες μεγάλες δυνάμεις. Που φυσικά δεν… συγκινήθηκαν από τα… αδιαμφισβήτητα ελληνικά δίκαια, αλλά κοίταξαν το συμφέρον τους. Να αποτρέψουν τη Ρωσία από το να κατέβει τόσο νότια, έστω και μέσω… Βουλγαρίας. Η συνθήκη, λοιπόν, του Αγίου Στεφάνου δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Μέσα σε λίγους μήνες και με τις πιέσεις των «μεγάλων» αντικαταστάθηκε από τη συνθήκη του Βερολίνου, όπου οι περιοχές (βιλαέτια) της Θεσσαλονίκης, του Μοναστηρίου και του Κοσόβου έμειναν στους Οθωμανούς και οι Βούλγαροι αποζημιώθηκαν με δύο «ηγεμονίες» (πριγκηπάτα, με ξένο ηγεμόνα αλλά υποτελή στην Πύλη): Τη Βουλγαρία (το βόρειο μέρος της σημερινής Βουλγαρίας) και την Ανατολική Ρωμυλία (το νότιο μέρος), όπου εκτός από σλαβόφωνους-βουλγαρόφωνους πληθυσμούς ζούσαν και πολλοί τουρκόφωνοι και ελληνόφωνοι. Από τη στιγμή που η Βουλγαρία απέκτησε οντότητα (έστω και σαν πριγκηπάτο) άρχισε η μάχη για τα τρία βιλαέτια, Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου και Κοσόβου, που φυσικά περιελάμβαναν και περιοχές εκτός της κυρίως ειπείν Μακεδονίας (το βιλαέτι του Κοσόβου έφτανε όπως λέει και το όνομά του μέχρι το Κοσυφοπέδιο και το Νόβι Παζάρ της Σερβίας και το βιλαέτι του Μοναστηρίου περιείχε σχεδόν όλη τη νοτιοδυτική Αλβανία), αλλά οι μάχες για τη μοιρασιά τους κατέληξαν να ονομάζονται «μακεδονικό ζήτημα». Τα δύο… ορτνέβρ που άνοιξαν την βουλγαρική όρεξη για την περιοχή της Μακεδονίας ήταν, όπως γράψαμε, η Εξαρχία και η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου που δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Το τρίτο και πιο… πονηρό ήταν η προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας. Μία ωραία πρωία, στις 6 Σεπτεμβρίου 1885, με μια αναίμακτη επανάσταση η Ρωμυλία «ενσωματώθηκε» στη Βουλγαρία. Οι Οθωμανοί βρέθηκαν προ τετελεσμένων γεγονότων κι αφού ούτως ή άλλως χαμένη την είχαν την περιοχή είπαν να μην ασχοληθούν. Για τους Βούλγαρους η Ανατολική Ρωμυλία, που προσαρτήθηκε χωρίς να ανοίξει ούτε μύτη, έδωσε ένα εξαιρετικό παράδειγμα στο ποια τακτική θα έπρεπε να ακολουθήσουν και στην περίπτωση των διεκδικούμενων βιλαετιών. Αν πήγαιναν σαν Βουλγαρία, το πιθανότερο είναι να… έτρωγαν πόρτα, αφού θα είχαν μεν την υποστήριξη των Ρώσων, αλλά όλοι οι άλλοι θα ήταν αντίθετοι. Αν, όμως, έφερναν όλους τους «μεγάλους» προ τετελεσμένων γεγονότων; Αν όπως έγινε με την Ανατολική Ρωμυλία ξεσπούσε μια σλαβόφωνη επανάσταση στα βιλαέτια, με τα πολλά δημιουργούνταν μια «ηγεμονία» και τελικά με… αναίμακτη επανάσταση ο λαός κάποτε θα ζητούσε την ένωσή του με τη «μαμά» Βουλγαρία; Το 1893 δημιουργήθηκε η VMRO (Vatreshna Makedonska Revolyutsionna Organizatsiyα, Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση). Προσέξτε το «Εσωτερική». Ηθελε και καλά να δείξει ότι δεν… υποκινείται από εξωτερικούς! Και η έδρα της ήταν η Θεσσαλονίκη, όχι κάποια βουλγαρική πόλη, για να δείξει ότι δρα από τους Μακεδόνες για τους Μακεδόνες. Ολα, βέβαια, τα στελέχη ήταν σλαβόφωνοι, από τον Γκρούεφ και τον Ντιμιτρόφ μέχρι τον Χατζηνικόλοφ και τον Μπαταντζίεφ. Αλλά έλεγαν ότι θα αγωνιστούν για τα δίκαια «όλων των Μακεδόνων» και διεκδικούν «αυτονομία για τη Μακεδονία». Ούτε λέξη για Βουλγαρία και ενσωμάτωση, αυτά θα γίνονταν αργότερα, αν πετύχαιναν… Παρασκηνιακά, βέβαια, το χρήμα έρρεε άφθονο από τη βουλγαρική κυβέρνηση, μέσω… οργανώσεων και όχι από κρατικά κονδύλια, για να μην… καρφωθούμε. Για μια δεκαετία διάφοροι οπλοφόροι σλαβόφωνοι τριγυρνούσαν τα χωριά και πίεζαν τους πληθυσμούς να δεχτούν την Εξαρχία, την απόδειξη ότι είναι Βούλγαροι… Και το 1903 έκαναν την κίνησή τους, την επανάσταση στο Κρούσοβο την ημέρα του Προφήτη Ηλία (γι’ αυτό ονομάστηκε και Ιλιντεν). Η επανάσταση πνίγηκε στο αίμα από τους Τούρκους που δεν σήκωναν αστεία. Υποτίθεται ότι η επανάσταση θα ξεκινούσε από το Κρούσοβο και θα εξαπλωνόταν σαν φωτιά σε όλη τη σλαβόφωνη Μακεδονία, αλλά πέρα από μερικές συμμορίες που δρούσαν τοπικά ο λαός δεν αντέδρασε. Το κίνημα του Ιλιντεν αφύπνισε τους Ελληνες, οι οποίοι ονειρεύονταν μεν τη «Μεγάλη Ελλάδα», αλλά νόμιζαν ότι θα τους δοθεί αυτοδικαίως, επειδή εκεί ζούσαν Ελληνες στα αρχαία χρόνια… Ο Μακεδονικός Αγώνας δεν είναι τίποτε άλλο από την παρασκηνιακή οργάνωση της ελληνικής κυβέρνησης και μεμονωμένων στελεχών από την Ελλάδα ώστε να διατηρηθεί η ελληνική εθνική συνείδηση στην περιοχή και να μην εκβουλγαριστούν οι πάντες… Κυρίως από το 1903 μέχρι το 1908 στρατιωτικά τμήματα με ελληνική εθνική συνείδηση (αποφεύγω να γράψω ελληνόφωνα, γιατί για την Ελλάδα πολέμησαν και σκοτώθηκαν και αρκετοί σλαβόφωνοι, με κορυφαία φυσιογνωμία τον καπετάν Χρήστο Κώττα) περιδιάβαιναν τα βουνά και τα λαγκάδια, συγκρούονταν με τους βουλγαρικής εθνικής συνείδησης οπλισμένους (αλλά και με τον τουρκικό στρατό που… προσπαθούσε να βάλει τάξη) και έδιναν κουράγιο στους ελληνόφωνους, ότι δεν είναι μόνοι τους να υπομένουν εκτός από τον οθωμανικό ζυγό και την τρομοκρατία των βουλγαρόφωνων. Το 1908 τελείωσαν όλα αυτά με την επανάσταση των Νεότουρκων, το κίνημα δηλαδή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που απέκτησε την εξουσία και υποσχέθηκε πλήρη εξίσωση όλων των πολιτών της αυτοκρατορίας ανεξαρτήτως γλώσσας και θρησκεύματος. Προσωρινά, βέβαια, γιατί η όρεξη των χωρών για τα… παράταιρα ευρωπαϊκά βιλαέτια της αυτοκρατορίας είχε ήδη ανοίξει και δεν έκλεινε. Οι Βαλκανικοί πόλεμοι του 1912-13 ήταν ο κατ’ εξοχήν αγώνας δρόμου. Ετρεχαν όλοι οι στρατοί σαν παλαβοί, ποιος θα καταλάβει πρώτος μια πόλη για να την θέσει υπό τον έλεγχό του και να τη διεκδικήσει αργότερα όταν θα χαράζονταν τα σύνορα. Ο ελληνικός στρατός πρόλαβε στο νήμα τους Βούλγαρους στη Θεσσαλονίκη, το… φιλέτο όλης της περιοχής (χάρη στο πείσμα του Βενιζέλου, που… διέταζε τον τότε διάδοχο και αρχιστράτηγο να πάει προς τη Θεσσαλονίκη και όχι προς το Μοναστήρι, όπου είχε βάλει πλώρη). Αντιστοίχως η κάθε χώρα από τις κύριες εμπλεκόμενες (Σερβία, Ελλάδα, Βουλγαρία) άρπαζε ό,τι βρισκόταν κοντά στα σύνορά της (και ήταν μάλλον… αδιαμφησβήτητο από εθνολογικής άποψης) και έβαζε τα πόδια στο κεφάλι για τις μπερδεμένες μεσαίες περιοχές με την εξής σκέψη: «Ας τους καταλάβω και μετά θα τους διώξω ή θα τους εκσερβίσω/εξελληνίσω/εκβουλγαρίσω». Το χωράφι μένει, ο άνθρωπος πάει κι έρχεται… Αφού, λοιπόν, στον Α’ Βαλκανικό πόλεμο οι τρεις έβγαλαν τους Οθωμανούς εκτός μάχης από τα τρία βιλαέτια, μετά, στο Β’ Βαλκανικό Πόλεμο, πολέμησαν μεταξύ τους για τη μοιρασιά. Η συμμαχία Ελλήνων-Σέρβων νίκησε τους Βούλγαρους και διαμοίρασε την περιοχή περίπου όπως είναι σήμερα. Ως… Μακεδονία, λοιπόν, θεωρήθηκε ολόκληρο το βιλαέτι της Θεσσαλονίκης και τμήματα των βιλαετιών του Μοναστηρίου και των Σκοπίων. Η Ελλάδα πήρε το 52% της έκτασης, η Σερβία το 39% και η Βουλγαρία το 9%. Βεβαίως δεν υπήρχε… ενιαία Μακεδονία για να διαιρεθεί, ούτε και ενιαίος λαός, κι αυτά τα ποσοστά είναι αυθαίρετα, με την έννοια ότι δεν βγήκαν επί συγκεκριμένων εδαφών. Τα «Μακεδονία του Αιγαίου», «του Βαρδάρη» και «του Πιρίν» είναι πολύ αργότερα. Η ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας, Σερβίας και Βουλγαρίας, όπου οι ελληνόφωνοι πήγαιναν στην Ελλάδα και οι σλαβόφωνοι στη Σερβία ή τη Βουλγαρία, ξεκαθάρισε κάπως την κατάσταση, αλλά όχι ακριβώς. Αυτό που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της συντριπτικής παρουσίας ελληνικού στοιχείου στη δική μας Μακεδονία ήταν η τραγωδία του ’22. Εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένοι από τη Μικρασία εγκαταστάθηκαν στα μακεδονικά εδάφη και μετέτρεψαν τους αλλόγλωσσους σε ισχνές μειονότητες, που έγιναν ακόμη μικρότερες με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Το πρόβλημα με τη Μακεδονία έμοιαζε να είχε λυθεί από τη δική μας πλευρά, αν και εξακολουθούσε να υπάρχει μεταξύ Σέρβων και Βουλγάρων, οι οποίοι ως πιο συγγενείς ως προς τη γλώσσα ήταν πιο μπερδεμένοι. Η Σερβία βρέθηκε με το πρώην σαντζάκι των Σκοπίων στο νότιο τμήμα της. Με σλαβόφωνο, αλλά και αλβανόφωνο πληθυσμό. Τι έκανε; Αμέσως προσπάθησε να εκσερβίσει τον κόσμο… Το VMRO δρούσε ακόμη στην περιοχή, αλλά όλοι πια καταλάβαιναν ότι δεν αγωνιζόταν για «ελεύθερη Μακεδονία», αλλά για «βουλγαρική Μακεδονία». Η ηγεσία του «Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων» (όπως λεγόταν η Γιουγκοσλαβία μέχρι το 1929) από φόβο μήπως αρχίσει και καλλιεργείται βουλγαρικός εθνικισμός εκεί απαγόρεψε να αναφέρεται οτιδήποτε είχε να κάνει με τη λέξη «Μακεδονία» (τι ειρωνεία, αλήθεια!). Γιατί ο «Μακεδόνας» στα σέρβικα αυτιά σήμαινε «κρυφός Βούλγαρος». Και για να αμβλυνθούν οι εντάσεις μεταξύ των εθνοτήτων που απάρτιζαν το τότε βασίλειο, ο βασιλιάς Αλέξανδρος ενέκρινε ένα σχέδιο μετονομασίας των διοικητικών περιοχών όλης της χώρας του με τα ονόματα των ποταμών που τους διέσχιζαν… Δεν υπήρχαν, λοιπόν, Κροατία και Σερβία και Σλοβενία στο χάρτη, υπήρχαν επαρχίες με ονόματα Ντουβάνσκα, Ζέτσκα, Μοράβσκα… Και το νότιο τμήμα, επειδή το διασχίζει ο Αξιός (Βαρντάρ), ονομάστηκε «Βαρντάρσκα»! (Εξ ου και το περίφημο… γραμματόσημο που ανακάλυψε ο Καρατζαφέρης και το αναφέρει σε κάθε ευκαιρία). Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Βούλγαροι, που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, ζήτησαν και πήραν τα… αμφισβητούμενα εδάφη. Ολη τη… Βαρντάρσκα και περιοχές της ελληνικής ανατολικής Μακεδονίας, από την Καβάλα ως τις Σέρρες, για να έχουν έξοδο στο Αιγαίο που τόσο επιθυμούσαν. Βεβαίως οι ναζί έχασαν τον πόλεμο, τα σύνορα μετά το 1945 επανήλθαν εκεί που ήταν πριν και η… Βαρντάρσκα έμεινε ξεκρέμαστη μέσα στην επικράτεια του παμπόνηρου Κροάτη Γιόζιπ Μπροζ, τον οποίο εμείς ξέρουμε καλύτερα ως στρατάρχη Τίτο. Από το 1943, όταν και είχε αποκτήσει το πάνω χέρι στην περιοχή με τους παρτιζάνους του και ήξερε ότι μετά τον πόλεμο αυτός θα κάνει κουμάντο, ο Τίτο είχε προσεγγίσει τους ηγέτες της περιοχής. Κι εκεί τέθηκε το ζήτημα. Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Σέρβοι σίγουρα δεν ήταν, αφού μιλούσαν μια γλώσσα που έμοιαζε καταπληκτικά με τα βουλγαρικά, αν δεν ήταν βουλγαρικά… Βούλγαροι, όμως, δεν ήταν (και να το παραδέχονταν μερικοί ότι ήταν, κορόιδο ήταν ο Τίτο να τους δώσει δίκιο; Να βγάλει δηλαδή τα μάτια του με τα χέρια του, να αναγνωρίσει ότι μέσα στο κράτος του υπάρχει συμπαγέστατος πληθυσμός άλλου κράτους). Ελληνες σίγουρα δεν ήταν, αφού ούτε τον Πατριάρχη παραδέχονταν, ούτε ελληνικά μιλούσαν. Τι στο καλό ήταν; Αυτό που παρουσίασε ο Τίτο το 1945 είναι πραγματικά εκπληκτικό. Στο χωρισμό των «σοσιαλιστικών δημοκρατιών» που θα αποτελούσαν στο εξής τη Γιουγκοσλαβία έκανε δύο… χοντρές ιστορικές παρασπονδίες. Ονόμασε «έθνος» τους μουσουλμάνους Σέρβους και Κροάτες στην περιοχή της Βοσνίας και δημιούργησε τους Βόσνιους (σα να πούμε, δηλαδή, εμείς ότι οι καθολικοί της Σύρου είναι… διαφορετικό έθνος επειδή είναι καθολικοί!) και παρουσίασε για πρώτη φορά στην ιστορία τους… Μακεδόνες. Μακεδόνες, όμως, διαφορετικούς απ’ αυτούς που δρούσαν ως Μακεδόνες-κρυφοβούλγαροι στο πρόσφατο παρελθόν. Μακεδόνες και καλά αυτόχθονες, που δεν θέλανε να είναι ούτε Βούλγαροι, ούτε Σέρβοι, ούτε Ελληνες, ούτε τίποτα. Μόνο Μακεδόνες. Και φυσικά η χώρα που κατοικούσαν ονομάστηκε… Μακεδονία. Κι από «μειονέκτημα» που θεωρούσε η παλιότερη ηγεσία της Γιουγκοσλαβίας τον όρο «Μακεδονία», ο Τίτο το μετέτρεψε σε πλεονέκτημα… Τα κομουνιστικά κόμματα της εποχής (μαζί και το ΚΚΕ), οραματιζόμενα την μετατροπή όλων των ευρωπαϊκών εδαφών σε σοβιετικές δημοκρατίες στο πρότυπο της ΕΣΣΔ, είχαν κάνει και πριν λόγο για «ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη». Τώρα μπορεί να φαίνεται παράλογο, τότε ο κομουνισμός ήταν ακόμη φρέσκια ιδέα, δεν είχε καταρρεύσει. Οσο, λοιπόν, ο Τίτο βοηθούσε τους κομουνιστές αντάρτες στον ελληνικό εμφύλιο υπήρχαν αραιά και που αναφορές στην «δικαίωση του λαού της Μακεδονίας» και από την δική μας «κυβέρνηση του βουνού». Κι όσο πλησίαζαν τα ζόρια, τόσο πιο πολλές γίνονταν οι αναφορές… Το Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο (πιο γνωστό ως ΣΝΟΦ) έδρασε μαζί με τους Ελληνες κομουνιστές, ώσπου οι δικοί μας κατάλαβαν ότι οι σλαβόφωνοι (προσέξτε τον όρο Σλαβομακεδονικό, κανείς δεν μιλούσε τότε για «σκέτο» Μακεδονικό) εργάζονταν για δικό τους όφελος κι όχι για δικό μας και τα έσπασαν… Μόλις ο Τίτο τα έσπασε με τον Στάλιν (από το 1948) και σταμάτησε να βοηθάει τους Ελληνες κομουνιστές, οι αναφορές του ΚΚΕ σε «ενιαία Μακεδονία» και άλλα τέτοια σταμάτησαν. Μέλη του ΣΝΟΦ αλλά και σλαβόφωνοι Ελληνες των συνόρων κατέφυγαν στη διπλανή χώρα ή μετανάστευαν σε ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, όπως και οι Ελληνες. Αποτέλεσαν κι αυτοί μια φωνή παραπάνω για να στηριχθούν τα όσα ανεκδιήγητα προσπάθησε να περάσει σαν… ιστορία ο Τίτο και τα… τζιμάνια ιστορικοί που ήταν έτοιμοι να ξαναγράψουν την ιστορία καταπώς τους βόλευε. Η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας, λοιπόν, υπήρχε στα σύνορά μας από το 1945. Γιατί δεν αντιδράσαμε τότε; Και να θέλαμε, δεν μας άφηναν. Ο Τίτο λόγω του δικού του σοσιαλιστικού δρόμου, του αποκομμένου από το σοβιετικό άρμα, έγινε το αγαπημένο παιδί της δύσης. Προς Θεού, μην τον πειράξει κανείς και στεναχωρεθεί… Αφήστε που οι Ελληνες πολιτικοί της εποχής – παρασκηνιακά βέβαια - έδωσαν τη δική τους εξήγηση που τους βόλευε: Οτι καλά έκανε ο Τίτο που ονόμασε την περιοχή «Μακεδονία», για να αποτρέψει τον εκβουλγαρισμό της. Και καλά ήταν «εσωτερικό» θέμα Σέρβων και Βουλγάρων, όχι δικό μας. Στα σχεδόν 50 χρόνια μέχρι το 1991, οπότε το βρήκαμε μπροστά μας το θέμα και μας ήλθε νταμπλάς (!), οι… Μακεδόνες εργάζονταν. Ψευδοϊστορικοί έφτιαξαν βιβλία που μάθαιναν στα παιδιά ότι είχαν αρχαίες ρίζες στην περιοχή, ότι ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος ήταν δικοί τους ήρωες και μην κοιτάτε τις ελληνικές επιγραφές, έγραφαν ελληνικά γιατί η γλώσσα εκείνη ήταν η… διεθνής της εποχής, κάτι σαν τα σημερινά αγγλικά… Πήραν κι ένα απόσπασμα του Αρριανού, που έλεγε ότι «ο Αλέξανδρος πριν τη μάχη μίλησε στους στρατιώτες στη γλώσσα τους» και πιάστηκαν… Οτι και καλά ο Αλέξανδρος κανονικά άλλη γλώσσα μιλούσε, όπως και οι στρατιώτες του, αλλά φαινόταν ότι μιλούσε ελληνικά επειδή ήταν εκείνη η… διεθνής γλώσσα της εποχής… Τέτοια φαιδρότητα… Ψευδοπαπάδες αποφάσισαν να φτιάξουν τη Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία (που από το 1967 είναι… αυτοκέφαλη από το πατριαρχείο της Σερβίας, αλλά καμία ορθόδοξη εκκλησία δεν την αναγνωρίζει). Ψευτογλωσσολόγοι «ξετίναξαν» το γλωσσικό ιδίωμα της περιοχής, ώστε να μην μοιάζει τόσο πολύ με τα βουλγάρικα, αλλά να αποκτήσει άλλες λέξεις με ελληνική, σερβική, αλβανική, ακόμα και τούρκικη ρίζα, να φανεί σαν «μακεδονική γλώσσα». Και ψευτοχαρτογράφοι έφτιαξαν χάρτες με την «ενιαία Μακεδονία» που μόνο ένα μέρος της είναι ελεύθερο και στα άλλα δύο οι «μακεδονικές» μειονότητες στενάζουν κάτω από τον ζυγό των Ελλήνων και Βουλγάρων, κυρίως των Ελλήνων… Κι εμείς τι κάναμε; Αγοράζαμε αγρούς… Αραιά και πού υπήρχε μια καταγγελία συνήθως από το εξωτερικό περί «μακεδονικών» οργανώσεων που προσπαθούν να μπερδέψουν τους ξένους σχετικά με το τι είναι Μακεδονία και τι Μακεδόνες… Ούτε που ασχολούμασταν. Αφήστε που μετά τα ευρήματα του Ανδρόνικου στη Βεργίνα στα τέλη της δεκαετίας του’ 70 το δέσαμε πια… κόμπο ότι οποιαδήποτε ξένη προπαγάνδα περί Μακεδονίας δεν μας πειράζει. Κι ο Τίτο ερχόταν στην Ελλάδα μέχρι το 1980 που πέθανε και με το αυστηρό του ύφος στους λόγους του όλο και έβρισκε την ευκαιρία να «χώσει» και φράσεις περί της δικής του «Μακεδονίας»… Και οι δικοί μας πολιτικοί σφύριζαν αδιάφορα, έκαναν πως δεν άκουγαν… Μήπως οι ελληνικές εγκυκλοπαίδειες και τα ελληνικά βιβλία γεωγραφίας δεν ανέφερεαν φόρα παρτίδα ότι η Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας περιείχε και τη «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας»; Κι έφτασε το 1991… Οπου οι πολιτικοί της εποχής φορτώθηκαν την εγκληματική αδιαφορία και την εγκληματική αφέλεια δεκαετιών ολόκληρων και βρέθηκαν ξαφνικά με την καυτή πατάτα στο στόμα τους, ένα διπλανό κρατίδιο που επειδή διαλύθηκε η «μαμά» πατρίδα του ετοιμαζόταν να πάρει τη θέση του στον κόσμο των ανεξάρτητων κρατών. Και φυσικά θα χρησιμοποιούσε το όνομα με το οποίο πορευόταν μέχρι εκείνη τη στιγμή και το είχαμε αποδεχτεί (σιωπηρά, έστω) κι εμείς, ως συστατικό της ομοσπονδιακής δομής της Γιουγκοσλαβίας. Και ξαφνικά θυμηθήκαμε ότι «η Μακεδονία είναι ελληνική»… Μπα; Και τότε τι έλεγαν και τα ελληνικά ιστορικά βιβλία που περιέγραφαν τους βαλκανικούς πολέμους; Ψέμματα έλεγαν όταν ανέφεραν τα ποσοστά περί 51% ελληνικής και 39% σερβικής και 9% βουλγαρικής Μακεδονίας; Κι εμείς το λέγαμε… Και ο ξένος, ο οποίος ούτε ξέρει την ιστορία, ούτε υποχρεωμένος είναι να την ξέρει, μας κατέταξε στο ρόλο του «κακού»… Οτι με τον τσαμπουκά και τη δύναμή μας εμείς, ως μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, προσπαθούμε να επιβάλουμε σ’ έναν κακομοίρη λαό να αλλάξει το όνομά του, ενώ μόλις πριν από ένα χρόνο δεν μας ένοιαζε καν που ονομαζόταν έτσι και το είχαμε αποδεχτεί… Ποιον πήγαμε να κοροϊδέψουμε; Δυστυχώς κανείς δεν μας βοήθησε. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας στήριξαν λόγω αλληλεγγύης και μετά ένας, ένας μας γύρισαν την πλάτη. Εδώ είναι το μεγάλο μυστικό. Οι Σκοπιανοί αντιλήφθηκαν πολύ πιο γρήγορα από εμάς ότι για να υποστηρίξει τις ιδέες σου ένας καλοπροαίρετος τρίτος (λέμε καλοπροαίρετος και δεν ασχολούμαστε με αυτούς που λένε ό,τι λένε επειδή έτσι υπαγορεύει το συμφέρον ή επειδή τα έχουν… πάρει) πρέπει πρώτα να μάθει. Οταν λοιπόν επί 50 χρόνια σου έχουν πιπιλήσει το μυαλό περί Μακεδονίας και μειονοτήτων που στενάζουν, είναι δυνατόν να κάνει ο άλλος… ρελάνς την τελευταία στιγμή μιλώντας για τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Φίλιππο; Ας το αποδεχτούμε. Για εμάς εδώ μπορεί να φαίνονται ξεκάθαρα τα πράγματα. Οπως, όμως, εμείς δεν ξέρουμε το παρασκήνιο π.χ. στην προσάρτηση του μεξικάνικου Τέξας στις ΗΠΑ το 1845 ή ακόμη και της διαμάχης Βαλλώνων και Φλαμανδών στο Βέλγιο, έτσι και οι άλλοι δεν είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν. Ηταν δική μας δουλειά να τους πληροφορήσουμε. Αποτύχαμε οικτρά. Και στα μάτια των περισσότερων χωρών μελών του ΟΗΕ, οι οποίες είναι νεοσύστατα κράτη της Αφρικής και της Ασίας, βασανισμένα από δυνάστες, εμείς πήραμε τη μορφή του… πλούσιου δυνάστη της περιοχή και οι Σκοπιανοί του κακομοίρη αδύναμου που χρειάζεται προστασία… Και φτάσαμε στο συλλαλητήριο. Με κύριο σλόγκαν «Η Μακεδονία είναι Ελληνική». Μπούμερανγκ… Τι εννοούσαμε εμείς μ’ αυτό; Προφανώς ότι το δικό μας κομμάτι της Μακεδονίας είναι δικό μας και δεν μπορεί να το πάρει κανείς… Ελα, όμως, που οι ξένοι το πήραν σαν… επεκτατική πολιτική! Γι’ αυτούς «Μακεδονία» ήταν το κρατίδιο που ζοριζόταν ν’ αλλάξει όνομα. Και το «Η Μακεδονία είναι Ελληνική» στ’ αυτιά τους ακουγόταν ότι «το κράτος που θέλει να λέγεται Μακεδονία είναι δικό μας»! Είδαν κι έπαθαν οι διπλωμάτες της εποχής για να πείσουν τους ουδέτερους ότι δεν είχαμε επεκτατικές βλέψεις… Αφήστε το άλλο, το ακόμα πιο γραφικό… Χιλιάδες τα πανό στο αλήστου μνήμης συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Κι έγραφε ένα «Η Μακεδονία είναι Ελληνική». Υπογραφή: «Σύλλογος Ποντίων η Νέα Τραπεζούντα»… Αλλο, πιο κάτω: «Κάτω τα χέρια από τη Μακεδονία… Σωματείο Μικρασιατών Νέου Μαρμαρά»… Αυτό κι αν ήταν γκάφα… Δηλαδή ζητούσαμε από κάποιους να αλλάξουν το όνομά τους, ενώ εμείς μέσω των… υπογραφών μας παραδεχόμασταν ότι εν πολλοίς ήλθαμε στην περιοχή (κι αλλάξαμε την εθνολογική της σύνθεση συντριπτικά υπέρ μας) πολύ αργότερα απ’ αυτούς! Αυτό κι αν έγινε αντικείμενο προπαγάνδας… Βεβαίως ποιος πολιτικός να έβγαινε και να… κατηγορούσε το λαό επειδή βγήκε στο δρόμο; Ποιος θα είχε τα κότσια, ποιος θα άντεχε το πολιτικό κόστος; Κανένας. Ο απληροφόρητος και αφελής λαός, που κανένας δεν του είπε ποιο είναι το συμφέρον του, αλλά τον ώθησαν σε εθνικιστικές κορώνες που του γύρισαν εναντίον του στο τέλος, δέσμευσε τους πάντες. Γι’ αυτό ένα χρόνο αργότερα το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών έβγαλε αυτή την απόφαση, να μην δεχτεί κανένα όνομα Μακεδονία ή παράγωγό του. Ποιος θα τα βάλει με ένα εκατομμύριο στο δρόμο κι άλλα εννέα έτοιμα να βγουν στο δρόμο; Και σα να μην έφτανε αυτό, κάναμε και το εμπάργκο… Οταν δηλαδή οι Σκοπιανοί αναγνωρίστηκαν και από τις ΗΠΑ (ως FYROM τότε), για… τιμωρία εμείς το παίξαμε σκληροί καουμπόιδες. Σου κόβω το φαϊ για να πεινάσεις και να υποταχθείς… Ετσι φάνηκε στη διεθνή κοινότητα αυτό. Χώρια που επισήμως είχαμε εμπάργκο και ανεπισήμως άνθιζε το λαθρεμπόριο, κυρίως στο πετρέλαιο. Περιουσίες ολόκληρες φτιάξανε μερικοί τότε… Ακόμα ένα χαρτί στα χέρια των Σκοπιανών, που έλεγαν σε όλο τον κόσμο «κοιτάξτε τον απλό λαό, τους επιχειρηματίες… ούτε αυτοί πιστεύουν την κυβέρνησή τους. Εμπάργκο κάνουν, αλλά κάτω από το τραπέζι μας προμηθεύουν… Αρα πιστεύουν ότι έχουμε δίκιο…». Και μετά την ενδιάμεση συμφωνία του 1995 εμείς κοιμηθήκαμε πάλι τον ύπνο του δικαίου, και καλά με την… δέσμευση των Σκοπιανών ότι… κάπου,… κάποτε,…κάπως θα συζητήσουν το όνομα και με την σιγουριά του «βέτο» σε Ευρωπαϊκή Ενωση και ΝΑΤΟ, όπου κάποτε το γειτονικό μας κράτος θα θέλει να εισέλθει (όπως κι έγινε)… Και η μία χώρα μετά την άλλη αναγνώριζαν τα Σκόπια ως Μακεδονία, παρασυρόμενες από την προπαγάνδα των Σκοπιανών ότι «η απουσία ξεκάθαρης ονομασίας απειλεί τη σταθερότητα της περιοχής και υποδαυλίζει την αλλαγή συνόρων», σε μια περιοχή όπου κράτη γίνονται ανεξάρτητα (Μαυροβούνιο), άλλα βρίσκονται προ των πυλών να γίνουν ανεξάρτητα (Κόσοβο) και στα Σκόπια υπάρχει γερή αλβανική μειονότητα που ζητάει όλο και περισσότερα προνόμια… Ετσι φτάσαμε ως εδώ. Ολα αυτά εσείς που ασχολείστε με το θέμα μάλλον θα τα’ χετε ξαναδιαβάσει. Αλλα έτσι ακριβώς, άλλα κάπως έτσι… Απαραίτητο το (πολύ μεγάλο) ιστορικό ξεκαθάρισμα για πω κι εγώ την ταπεινή μου άποψη για το τι μπορούμε να κάνουμε από εδώ και πέρα… Κατ’ αρχάς, πρέπει να τους στηρίξουμε να μείνουν κράτος. Οχι μόνο γιατί μας συμφέρει οικονομικά, αλλά και γεωπολιτικά. Σε μια πιθανή διάλυση του κράτους αυτού η μικρότερη πιθανότητα (ευτυχώς ή δυστυχώς) είναι αυτή που περιέγραψε ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, δηλαδή να… επεκταθούν τα δικά μας σύνορα προς βορράν… Τίποτα δεν θα πάρουμε. Αντιθέτως θα πάρουν και οι Σέρβοι τα βόρεια, και οι Αλβανοί τα δυτικά και οι Βούλγαροι (ως πιο… στενοί συγγενείς) τα ανατολικά. Μας συμφέρει αυτό ή να έχουμε ένα ανεξάρτητο κράτος, το οποίο μπορούμε να ελέγχουμε οικονομικά; Δεύτερον, να τους επιτρέψουμε να χρησιμοποιήσουν τον όρο Μακεδονία στο όνομά τους. Αν είναι «Βόρεια Μακεδονία», «Νέα Μακεδονία», «Σλαβική Μακεδονία», ακόμα καλύτερα. Αλλά και σκέτο «Μακεδονία» δεν θα’ ταν τραγωδία (επαναλαμβάνω, κατά την ταπεινότατη άποψή μου). Οπως στρώσαμε, κοιμηθήκαμε... Την υπόθεση αυτή την έχουμε χάσει. Ολος ο κόσμος πια Μακεδονία το λέει και μόνο μετά από δικές μας ενοχλήσεις σε διάφορες διεθνείς συναντήσεις το λένε FYROM. Και γελάνε μετά. Η το φτιάχνουν FYRO Macedonia, για να’ ναι όλοι ευχαριστημένοι. Θεωρώ απίθανο να δεχτούν οι Σκοπιανοί να αλλάξουν όνομα ή να πιεστούν να το αλλάξουν. Είναι ήδη έτοιμη η ντρίμπλα για την είσοδό τους σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. (ως FYROM) ώστε να μην ενεργοποιηθεί το δικό μας βέτο. Μέχρι να… υποκύψουν στο «λέγε, λέγε το κοπέλι» και τα υπόλοιπα μέλη του ΟΗΕ, να αναγνωρίσουν το κράτος ως «Μακεδονία» και να τελειώσει το παραμύθι, να βρεθούμε προ τετελεσμένων γεγονότων και μετά να κλαίμε και να οδυρόμαστε… Τρίτον, πρέπει να κατανοήσουμε εμείς οι ίδιοι καλά το εξής. Το πρόβλημα δεν είναι η «Μακεδονία», το πρόβλημα είναι οι «Μακεδόνες». Την περιοχή αυτή των Σκοπίων κι εμείς ως Μακεδονία τη δεχτήκαμε επί έναν αιώνα (αφού γράφουμε στις ιστορίες μας ότι… διαιρέθηκε η Μακεδονία κι εμείς πήραμε το 51%, δηλαδή τη μισή μόνο και την αναγνωρίζαμε για 46 χρόνια ως ομόσπονδο κράτος της Γιουγκοσλαβίας χωρίς αντίρρηση), οπότε οφείλουμε να… λουστούμε το λάθος μας. Προσωπικά το δικό μου πρόβλημα δεν είναι να λέγεται «Μακεδονία» το διπλανό μου κράτος, αλλά να λέγεται «Μακεδόνας» ο υπήκοός του. Δηλαδή να λέει ότι κατάγεται από τον Φίλιππο, να χρησιμοποιεί το αεροδρόμιο «Μέγας Αλέξανδρος» των Σκοπίων, να εφευρίσκει «μακεδονικές» μειονότητες στην Ελλάδα… Με λίγα λόγια να μου παίρνει κομμάτια της δικής μου ιστορίας και να τα κάνει δικά του. Τι; Πώς; Οπως λέγεται κάθε χώρα, έτσι λέγεται κι ο λαός της; Και στην Ολλανδία τους λένε Ολλανδούς και στη Δανία, Δανούς, και στη Σουηδία, Σουηδούς; Μάλλον δεν τα ξέρετε καλά τα πράγματα. Πηγαίνετε π.χ. στη Μπαστιά της Κορσικής και πέστε σ’ έναν περαστικό «πολύ χαίρομαι που σε γνωρίζω, Γάλλε». Αν γλυτώσετε το ξύλο είστε τυχεροί… Η Κορσική είναι μέρος της Γαλλίας, αλλά οι κάτοικοί της δεν θέλουν να λέγονται Γάλλοι… Ούτε οι Βέλγοι έχουν ενιαία εθνική συνείδηση, είναι Φλαμανδοί και Βαλώνοι. Ούτε καν οι… Βρετανοί που ζουν στη Βρετανία, αυτοί είναι Αγγλοι, Σκωτσέζοι, Ουαλοί… Για να μην πάμε στις «τεχνητές» χώρες της Αφρικής, όπου ο χαρακτηρισμός «Καμερουνέζος» και «Νιγηριανός» π.χ. προκαλούν γέλια στους υπηκόους, αφού κανείς δεν αισθάνεται ότι υπάρχει Καμερουνέζικο «έθνος». Ούτε να πάμε στους Βάσκους και τους Καταλανούς της Ισπανίας… Αλλά, για να μην πάμε μακριά, για να’ χουμε καλό ρώτημα, οι αλβανικής καταγωγής και γλώσσας κάτοικοι των Σκοπίων πώς λέγονται; Μακεδόνες; Οχι βέβαια… Αλβανοί λέγονται, γιατί αυτό είναι. Αρα η «Μακεδονία» δεν ταυτίζεται με τους «Μακεδόνες»… Μακεδονία, λοιπόν, έστω… σκέτο, το κράτος. Ο υπήκοος, όμως, σε καμία περίπτωση… «Μακεδόνας». Για να τον στηρίξω, θα αναγνωρίσω ότι… κάπως πρέπει να λέγεται. Ούτε Βούλγαρο θα τον πω, ούτε Σέρβο, ούτε απροσδιόριστα «Σλάβο» (γιατί Σλάβοι είναι και οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι και οι Κροάτες και οι Σλοβένοι και οι Ρώσοι, μέχρι και οι… Τσέχοι). Αντε, να δεχτώ ότι επειδή έχει και μια παρουσία αιώνων στην περιοχή, όπως έχω κι εγώ ως Ελληνας, δικαιούται να ταυτιστεί κάπως με το μέρος. Μια σλαβική οικογένεια των Σκοπίων που ζει στην περιοχή τρεις αιώνες και δεν θέλει να λέγεται ούτε βουλγαρική, ούτε σέρβικη, πώς λέγεται; Θέλετε τη δική μου (αυστηρώς προσωπική) πρόταση: «Σλαβομακεδονική» ή «νεομακεδονική». Τι πετυχαίνω μ’ αυτό; Αυτομάτως απογυμνώνονται οι Σκοπιανοί από αυτή την ηλίθια προπαγάνδα περί… απογόνων του Φιλίππου, την οποία ούτε και οι ίδιοι πιστεύουν καλά καλά… Η δική τους πρεμούρα είναι να βρουν ένα όνομα, που θα τους ξεχωρίζει από τους γείτονές τους, για να διατηρήσουν το κράτος τους. Με την έννοια ότι πολλές φορές ο τόπος γέννησε λαό και όχι ο λαός τον τόπο, μπορούμε - καλή τη πίστη - να δεχτούμε ότι τα τελευταία 50-60 χρόνια φτιάχτηκε το έθνος των Σλαβομακεδόνων ή Νεομακεδόνων στην περιοχή εκείνη. Αρκεί να σταματήσουν τις βλακείες περί Μεγάλου Αλεξάνδρου, από τον οποίο αυτοί (ως σλαβικοί πληθυσμοί) ήλθαν στην περιοχή 1.000 χρόνια αργότερα… Δεν το δέχονται αυτό οι Σκοπιανοί (και το πιο προφανές είναι ότι… δεν θα το δεχτούν, αφού νιώθουν τώρα δυνατοί); Τους ξεφτιλίζω. Ολοι οι πρέσβεις και πρόξενοι όπου γης αναλαμβάνουν να αποκαταστήσουν την αλήθεια. Με συνέδρια, με διαλέξεις, με προσωπικές επαφές… Αργήσαμε, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να δείξουμε την αλήθεια. Αλλο ένας λαός που ψάχνει εναγωνίως ταυτότητα και εθνική συνοχή για το κράτος του και θα τον βοηθήσω γιατί με συμφέρει κι άλλο ένας σφετεριστής, που επειδή δεν έχει δική του ιστορία να παίρνει τη δική μου. Επιθετική πολιτική με βάση την ιστορία. Ποιοι ήταν οι αρχαίοι Μακεδόνες, πότε έφτασαν οι Σλάβοι, ποιες οι διαφορές τους… Πράγματα που κι ένα μικρό παιδάκι θα καταλάβει. Να εμφανιστούμε επιτέλους εμείς ως οι θιγμένοι της ιστορίας, όχι ως οι δυνατοί που προσπαθούν να επιβάλουν ονόματα επειδή έτσι τους αρέσει. Κι ένα τελευταίο (ουφ…). Να τελειώνει μια και καλή η ιστορία περί… «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα. Φοβόμαστε κάτι και δεν κάνουμε κανονική απογραφή; Οσο δεν κάνουμε δίνουμε το πάτημα σε κάποιους τυπάρες εντός Ελλάδας να επικαλούνται ανύπαρκτες «μακεδονικές» μειονότητες. Κι επειδή δεν υπάρχουν αριθμοί να τις προσδιορίσουν, να τις διογκώνουν κατά το δοκούν… Τι κι αν το «Ουράνιο Τόξο», το επίσημο κόμμα της «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα, δεν στηρίχθηκε παρά από μερικές εκατοντάδες όποτε πήρε μέρος σε εκλογές; Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι να λένε για… καταπίεση, για… φόβο αντιποίνων κάθε φορά που κάποιος δηλώνει «Μακεδόνας»… Μέχρι να τους παρουσιαστούν επίσημα στοιχεία, εγκεκριμένα μέχρι κι από το Helsinki Watch, για να τους βουλώσουν για πάντα το στόμα… ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
insomniaK Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Οκ μέιτ. Είχα ένα Κύπριο φίλο με το ίδιο νικ, αλλα απο τζιόγκραφι.
saya Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Σάγια τρολομάνα, συμφωνώ μαζι τους πάντως! Παπαρηγόπουλοοοοολς!!!! Οχι και τρολομανα ρε συ ..μανα του λοχου στα καλα καθουμενα .Νεα κοπελα μου φορτωσες 300 κουτσουβελα .Κρατα τα εσυ.. Μπα, το geo είναι από το geology. Καταγωγή Θεσσαλονίκη. Την ιστορια τι την θες τοτε; Δεν εννουσα αυτο και εσυ .Ολοι εχουν το δικαιωμα να ασχολουνται με τα παντα .Απλως αν παει ενας ιστορικος να κανει γεωλογικη ερευνα απλως δεν θα κερει οσα ενας γεωλογος .Αυτο εννουσα..
marios_geo Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Την ιστορια τι την θες τοτε; Για τους moderators, έγινε αναφορά στο χρήση saya. Να διαγραφούν τα ειρωνικά και χωρίς νόημα, συνοχή και επίπεδο σχόλια. φιλοκαλούμεν μετ' ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας. Θουκυδίδης. Από τον Επιτάφιο του Περικλή
insomniaK Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 4 Σεπτεμβρίου 2011 Σάγια, εσυ την ιστορία ως τι τη θες; Αναξίμανδρε, ποιος υπογράφει το άρθρο; (τελείωσα απο την τουαλέτα αλλά το άρθρο με τίποτα)
Προτεινόμενες αναρτήσεις
Αρχειοθετημένο
Αυτό το θέμα έχει αρχειοθετηθεί και είναι κλειστό για περαιτέρω απαντήσεις.