*nenya* Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Και οι δάσκαλοι/καθηγητές το ίδιο σκέφτονται.
status Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Σημερα στον αγιασμο ηταν ωραια παντως. Συμφωνώ, ήμουν κ εγώ εκεί;ρ
Lucifer Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Βγήκα πάλι απ' το σπίτι. Πήγα να παραλάβω τα βιβλία του στάτους. Όλα κομπλέ, ο haris_216 πολύ κουλ άνθρωπος, το σκυλί του λίγο ακατάδεκτο, αλλά θα μύριζα 2 τόννους γατίλα, όλα μια χαρά. Και εκεί που φτάνει το τραμ στο Σύνταγμα, ανοίγουν οι πόρτες, βγαίνω εγώ με το δανεικό πορτοκαλί βαλιτσάκι με τα βιβλία μέσα και βλέπω ένα τσούρμο με αναμμένους πυρσούς μπροστά σε παρατεταγμένους μπάτσους. Ντάξει, μέρες που είναι δε μου κάνει καμιά φοβερή εντύπωση, αλλά όπως πάω στο διπλανό περίπτερο να πάρω καπνό, ρωτάω τον περιπτερά "τι είναι αυτοί εδώ με τους πυρσούς;". Λάθος αυτό. Με περικυκλώνουνε κάμποσοι από αυτούς και αρχίζουν να με βρίζουν και να μου φωνάζουν για ντροπές και τέτοια. Ένας από αυτούς μου κάνει "ΞΕΧΑΣΕΣ ΚΙ ΟΛΑΣ ΚΑΙ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ; ΠΟΤΕ ΧΑΣΑΜΕ ΜΩΡΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ;" Εγώ μουδιασμένος, ρωτάω χαμογελώντας "α σήμερα είναι η επέτειος;;;" "ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ, ΝΤΡΟΠΗ" μου τσιρίζει μια θείτσα. "Και γιατί είστε εδώ;" συνεχίζω εγώ διψώντας για γνώση. "ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΡΕ, ΠΟΥ ΘΕΣ ΝΑ ΠΑΜΕ;" "ΑΑααα, εδώ είναι η Κυπριακή πρεσβεία;;;" <--- το δέος της αποκάλυψης. Με τα πολλά, φεύγω γεμάτος ευχές και κατευόδια, και πάω να κατέβω από τα πλαϊνά σκαλιά της πλατείας να μπω στο μετρό. Εκεί, είναι καθισμένοι κάμποσοι άνθρωποι, διαφόρων ηλικιών. Και βγάζουν με τη σειρά λόγο. Ένας από αυτούς, προφανώς διακόπτει συχνά, γιατί γυρνάνε και του φωνάζουνε "τι θα γίνει, θα μιλήσει κάνας άλλος;" Και ενώ ο κανονικός ομιλητής ξεκινάει να λέει πως "μιλήσαμε για ενότητα, μιλήσαμε για αλληλεγγύη..." ο τύπος που διέκοπτε, ξαναπετάγεται. Και αρχίζει να φωνάζει. "ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΑΩ!!! ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ!!! ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ!!! ΝΑ!!!" Και μαντέψτε ποιον δείχνει. Τον κοιτάω εγώ, στη μέση της σκάλας, με το πορτοκαλί βαλιτσάκι στο χέρι να προσπαθώ να στριμωχτώ. Κοιτάω και πίσω μου, "εγώ;;;" του λέω. -ΣΕ ΞΕΡΩ, ΞΕΡΩ ΚΑΛΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ, μου λέει. -ΕΓΩ;;; -ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΣΟΥ ΑΛΛΟΥ. -Έγινε ρε μαν, λέω εγώ διαλλακτικά, και πάω να μπω στο μετρό. Κατεβαίνω σε λάθος αποβάθρα για πρώτη φορά από τότε που φτιάχτηκε το μετρό. Ξανα-ανεβαίνω. Βλέπω μια γιαγιά που έχει χαθεί, κοιτάζει γύρω της, τις ταμπέλες με τις κατευθύνσεις συρμών κτλ. Ηλικία ανάμεσα 65-75. Ντύσιμο βαθειά Κηφισιά, όχι άσχημο, καθώς πρέπει αλλά οριακά προς την υπερβολή. Πάω κοντά. -Χρειάζεστε βοήθεια μήπως; -Μάλιστα νεαρέ μου, μήπως ξέρεις να μου πεις πως θα πάω Αιγάλεω; -Ναι βεβαίως, θα πάτε στο τέρμ... -Μήπως μπορείς να με συνοδεύσεις ως εκεί; -Ως το Αιγάλεω; -Όχι, ως εκεί απ' όπου θα πάρω το σωστό τραίνο. -Α, φυσικά, ελάτε... Πάω να κάνω πως περπατάω να έρθει μαζί μου, αλλά η γιαγιά με πιάνει αγκαζέ. Στο δεξί μου χέρι σέρνω την πορτοκαλί βαλίτσα γεμάτη με βιβλία Τσιφόρου, στο αριστερό μια γιαγιά. Φτάνουμε μπροστά στις κυλιόμενες. -Εδώ θα κατέβετε και θα πάρετε όποιο τραίνο περάσει. -Ευχαριστώ πολύ νεαρέ μου. -Δεν κάνει τίποτα. Πάω να φύγω. Με σταματάει. -Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι τελευταίο; -Πείτε μου. -Μήπως τυγχάνει να είσαι ζιγκολό; *ΔΙΑΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ ΚΕΝΟ* -...Ζιγκολό; (αργά και καθαρά) -Ναι, είσαι; -Όχι, δεν είμαι ζιγκολό, τάδε είμαι. -Δε θέλω να το πάρεις ως προσβολή... -Όχι, καθόλου, αλλά μου έχετε εξάψει την περιέργεια, γιατί ζιγκολό; -Μπορεί να ήσουνα. -Ναι, αλλά γιατί, έχω κάτι πάνω μου που σας ωθεί σε τέτοιο συμπέρασμα; -Πάντα μπορεί κανείς να ελπίζει. Θέλω να κουλουριαστώ στη μπανιέρα μου με λυγμούς.
status Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Βγήκα πάλι απ' το σπίτι. Πήγα να παραλάβω τα βιβλία του στάτους. Όλα κομπλέ, ο haris_216 πολύ κουλ άνθρωπος, το σκυλί του λίγο ακατάδεκτο, αλλά θα μύριζα 2 τόννους γατίλα, όλα μια χαρά. Και εκεί που φτάνει το τραμ στο Σύνταγμα, ανοίγουν οι πόρτες, βγαίνω εγώ με το δανεικό πορτοκαλί βαλιτσάκι με τα βιβλία μέσα και βλέπω ένα τσούρμο με αναμμένους πυρσούς μπροστά σε παρατεταγμένους μπάτσους. Ντάξει, μέρες που είναι δε μου κάνει καμιά φοβερή εντύπωση, αλλά όπως πάω στο διπλανό περίπτερο να πάρω καπνό, ρωτάω τον περιπτερά "τι είναι αυτοί εδώ με τους πυρσούς;". Λάθος αυτό. Με περικυκλώνουνε κάμποσοι από αυτούς και αρχίζουν να με βρίζουν και να μου φωνάζουν για ντροπές και τέτοια. Ένας από αυτούς μου κάνει "ΞΕΧΑΣΕΣ ΚΙ ΟΛΑΣ ΚΑΙ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ; ΠΟΤΕ ΧΑΣΑΜΕ ΜΩΡΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ;" Εγώ μουδιασμένος, ρωτάω χαμογελώντας "α σήμερα είναι η επέτειος;;;" "ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ, ΝΤΡΟΠΗ" μου τσιρίζει μια θείτσα. "Και γιατί είστε εδώ;" συνεχίζω εγώ διψώντας για γνώση. "ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΡΕ, ΠΟΥ ΘΕΣ ΝΑ ΠΑΜΕ;" "ΑΑααα, εδώ είναι η Κυπριακή πρεσβεία;;;" <--- το δέος της αποκάλυψης. Με τα πολλά, φεύγω γεμάτος ευχές και κατευόδια, και πάω να κατέβω από τα πλαϊνά σκαλιά της πλατείας να μπω στο μετρό. Εκεί, είναι καθισμένοι κάμποσοι άνθρωποι, διαφόρων ηλικιών. Και βγάζουν με τη σειρά λόγο. Ένας από αυτούς, προφανώς διακόπτει συχνά, γιατί γυρνάνε και του φωνάζουνε "τι θα γίνει, θα μιλήσει κάνας άλλος;" Και ενώ ο κανονικός ομιλητής ξεκινάει να λέει πως "μιλήσαμε για ενότητα, μιλήσαμε για αλληλεγγύη..." ο τύπος που διέκοπτε, ξαναπετάγεται. Και αρχίζει να φωνάζει. "ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΑΩ!!! ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ!!! ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ!!! ΝΑ!!!" Και μαντέψτε ποιον δείχνει. Τον κοιτάω εγώ, στη μέση της σκάλας, με το πορτοκαλί βαλιτσάκι στο χέρι να προσπαθώ να στριμωχτώ. Κοιτάω και πίσω μου, "εγώ;;;" του λέω. -ΣΕ ΞΕΡΩ, ΞΕΡΩ ΚΑΛΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ, μου λέει. -ΕΓΩ;;; -ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΣΟΥ ΑΛΛΟΥ. -Έγινε ρε μαν, λέω εγώ διαλλακτικά, και πάω να μπω στο μετρό. Κατεβαίνω σε λάθος αποβάθρα για πρώτη φορά από τότε που φτιάχτηκε το μετρό. Ξανα-ανεβαίνω. Βλέπω μια γιαγιά που έχει χαθεί, κοιτάζει γύρω της, τις ταμπέλες με τις κατευθύνσεις συρμών κτλ. Ηλικία ανάμεσα 65-75. Ντύσιμο βαθειά Κηφισιά, όχι άσχημο, καθώς πρέπει αλλά οριακά προς την υπερβολή. Πάω κοντά. -Χρειάζεστε βοήθεια μήπως; -Μάλιστα νεαρέ μου, μήπως ξέρεις να μου πεις πως θα πάω Αιγάλεω; -Ναι βεβαίως, θα πάτε στο τέρμ... -Μήπως μπορείς να με συνοδεύσεις ως εκεί; -Ως το Αιγάλεω; -Όχι, ως εκεί απ' όπου θα πάρω το σωστό τραίνο. -Α, φυσικά, ελάτε... Πάω να κάνω πως περπατάω να έρθει μαζί μου, αλλά η γιαγιά με πιάνει αγκαζέ. Στο δεξί μου χέρι σέρνω την πορτοκαλί βαλίτσα γεμάτη με βιβλία Τσιφόρου, στο αριστερό μια γιαγιά. Φτάνουμε μπροστά στις κυλιόμενες. -Εδώ θα κατέβετε και θα πάρετε όποιο τραίνο περάσει. -Ευχαριστώ πολύ νεαρέ μου. -Δεν κάνει τίποτα. Πάω να φύγω. Με σταματάει. -Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι τελευταίο; -Πείτε μου. -Μήπως τυγχάνει να είσαι ζιγκολό; *ΔΙΑΣΥΜΑΝΤΙΚΟ ΚΕΝΟ* -...Ζιγκολό; (αργά και καθαρά) -Ναι, είσαι; -Όχι, δεν είμαι ζιγκολό, τάδε είμαι. -Δε θέλω να το πάρεις ως προσβολή... -Όχι, καθόλου, αλλά μου έχετε εξάψει την περιέργεια, γιατί ζιγκολό; -Μπορεί να ήσουνα. -Ναι, αλλά γιατί, έχω κάτι πάνω μου που σας ωθεί σε τέτοιο συμπέρασμα; -Πάντα μπορεί κανείς να ελπίζει. Θέλω να κουλουριαστώ στη μπανιέρα μου με λυγμούς. Πουτανί-ΤΣΑ!:ρ Ευχαριστώ μαν
leftermann Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 το κενό νομίζω πρέπει να ήτανε διασυμπαντικό.
*nenya* Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Lucifer άπειρες καρδούλες. Κουράγιο, μάλλον είναι δύσκολη η ζωή για τους...ζιγκολό. http://www.youtube.com/watch?v=ZRbp1GNQ2XA
freedubus Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Ρε ΜΑΛΑΚΑ θα στα σκαγε ΧΟΝΤΡΑ η γριά! Άσε που παίζει με 1-2 φορές το μήνα να γινόσουν ο τακτικός της και να έβρισκες μόνιμο χορηγό να σου πληρώνει τις 300ρες της ΔΕΗ. Μαλάκα.
athlios Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Ετσι ξηγιουνται οι βιλες. ξεδιπλωνεται το μυστηριο σιγα σιγα.
status Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Lucifer άπειρες καρδούλες. Κουράγιο, μάλλον είναι δύσκολη η ζωή για τους...ζιγκολό. Θα μπορούσε να πει κανείς, και το λέω εγώ με κίνδυνο να βρω όλες τις σελίδες, απ όλα τα βιβλία κολλημένες με ψαρόκολλα, ότι η γιαγιά μπορεί να σκεφτόταν ότι την πήγαινε γαμιώντας μέχρι το συρμό ;ρ
leftermann Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 έχει και κάνα βιβλίο σχετικό με χαλασμένες θύρες έθερνετ μέσα τουλάχιστον;
status Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 έχει και κάνα βιβλίο σχετικό με χαλασμένες θύρες έθερνετ μέσα τουλάχιστον; Όχι, αλλά στο πλαίσιο (άμεση διαφήμιση) έχει pci κάρτες δικτύου;ρ
leftermann Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 έχω μια. Θα την δοκιμάσω μόλις βρω χρόνο ανάμεσα στο σχολείο, το διάβασμα, το κολυμβητήριο, το ποδόσφαιρο, το ντάντεμα, το ξεσκάτισμα, το τάισμα και την μπύρα μου. Βρήκα και ένα γιουεζμπί ασύρματο, νομίζω αυτό στάνταρ θα δουλέψει.
Lucifer Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 το κενό νομίζω πρέπει να ήτανε διασυμπαντικό. τρου. Κατά τα άλλα, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΠΑΙΔΙΑ και τις επαγγελματικές συμβουλές φρηντάμπα. Με ρωτούσαν και στο τηλ πριν λίγο "ε λεφτά δεν ήθελες;". Όχι. Ησυχία θέλω.
Traumatias Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Δημοσ. 13 Σεπτεμβρίου 2011 Βγήκα πάλι απ' το σπίτι. Πήγα να παραλάβω τα βιβλία του στάτους. Όλα κομπλέ, ο haris_216 πολύ κουλ άνθρωπος, το σκυλί του λίγο ακατάδεκτο, αλλά θα μύριζα 2 τόννους γατίλα, όλα μια χαρά. Και εκεί που φτάνει το τραμ στο Σύνταγμα, ανοίγουν οι πόρτες, βγαίνω εγώ με το δανεικό πορτοκαλί βαλιτσάκι με τα βιβλία μέσα και βλέπω ένα τσούρμο με αναμμένους πυρσούς μπροστά σε παρατεταγμένους μπάτσους. Ντάξει, μέρες που είναι δε μου κάνει καμιά φοβερή εντύπωση, αλλά όπως πάω στο διπλανό περίπτερο να πάρω καπνό, ρωτάω τον περιπτερά "τι είναι αυτοί εδώ με τους πυρσούς;". Λάθος αυτό. Με περικυκλώνουνε κάμποσοι από αυτούς και αρχίζουν να με βρίζουν και να μου φωνάζουν για ντροπές και τέτοια. Ένας από αυτούς μου κάνει "ΞΕΧΑΣΕΣ ΚΙ ΟΛΑΣ ΚΑΙ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ; ΠΟΤΕ ΧΑΣΑΜΕ ΜΩΡΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ;" Εγώ μουδιασμένος, ρωτάω χαμογελώντας "α σήμερα είναι η επέτειος;;;" "ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ, ΝΤΡΟΠΗ" μου τσιρίζει μια θείτσα. "Και γιατί είστε εδώ;" συνεχίζω εγώ διψώντας για γνώση. "ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΡΕ, ΠΟΥ ΘΕΣ ΝΑ ΠΑΜΕ;" "ΑΑααα, εδώ είναι η Κυπριακή πρεσβεία;;;" <--- το δέος της αποκάλυψης. Με τα πολλά, φεύγω γεμάτος ευχές και κατευόδια, και πάω να κατέβω από τα πλαϊνά σκαλιά της πλατείας να μπω στο μετρό. Εκεί, είναι καθισμένοι κάμποσοι άνθρωποι, διαφόρων ηλικιών. Και βγάζουν με τη σειρά λόγο. Ένας από αυτούς, προφανώς διακόπτει συχνά, γιατί γυρνάνε και του φωνάζουνε "τι θα γίνει, θα μιλήσει κάνας άλλος;" Και ενώ ο κανονικός ομιλητής ξεκινάει να λέει πως "μιλήσαμε για ενότητα, μιλήσαμε για αλληλεγγύη..." ο τύπος που διέκοπτε, ξαναπετάγεται. Και αρχίζει να φωνάζει. "ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΑΩ!!! ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ!!! ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ!!! ΝΑ!!!" Και μαντέψτε ποιον δείχνει. Τον κοιτάω εγώ, στη μέση της σκάλας, με το πορτοκαλί βαλιτσάκι στο χέρι να προσπαθώ να στριμωχτώ. Κοιτάω και πίσω μου, "εγώ;;;" του λέω. -ΣΕ ΞΕΡΩ, ΞΕΡΩ ΚΑΛΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ, μου λέει. -ΕΓΩ;;; -ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΣΟΥ ΑΛΛΟΥ. -Έγινε ρε μαν, λέω εγώ διαλλακτικά, και πάω να μπω στο μετρό. Κατεβαίνω σε λάθος αποβάθρα για πρώτη φορά από τότε που φτιάχτηκε το μετρό. Ξανα-ανεβαίνω. Βλέπω μια γιαγιά που έχει χαθεί, κοιτάζει γύρω της, τις ταμπέλες με τις κατευθύνσεις συρμών κτλ. Ηλικία ανάμεσα 65-75. Ντύσιμο βαθειά Κηφισιά, όχι άσχημο, καθώς πρέπει αλλά οριακά προς την υπερβολή. Πάω κοντά. -Χρειάζεστε βοήθεια μήπως; -Μάλιστα νεαρέ μου, μήπως ξέρεις να μου πεις πως θα πάω Αιγάλεω; -Ναι βεβαίως, θα πάτε στο τέρμ... -Μήπως μπορείς να με συνοδεύσεις ως εκεί; -Ως το Αιγάλεω; -Όχι, ως εκεί απ' όπου θα πάρω το σωστό τραίνο. -Α, φυσικά, ελάτε... Πάω να κάνω πως περπατάω να έρθει μαζί μου, αλλά η γιαγιά με πιάνει αγκαζέ. Στο δεξί μου χέρι σέρνω την πορτοκαλί βαλίτσα γεμάτη με βιβλία Τσιφόρου, στο αριστερό μια γιαγιά. Φτάνουμε μπροστά στις κυλιόμενες. -Εδώ θα κατέβετε και θα πάρετε όποιο τραίνο περάσει. -Ευχαριστώ πολύ νεαρέ μου. -Δεν κάνει τίποτα. Πάω να φύγω. Με σταματάει. -Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι τελευταίο; -Πείτε μου. -Μήπως τυγχάνει να είσαι ζιγκολό; *ΔΙΑΣΥΜΑΝΤΙΚΟ ΚΕΝΟ* -...Ζιγκολό; (αργά και καθαρά) -Ναι, είσαι; -Όχι, δεν είμαι ζιγκολό, τάδε είμαι. -Δε θέλω να το πάρεις ως προσβολή... -Όχι, καθόλου, αλλά μου έχετε εξάψει την περιέργεια, γιατί ζιγκολό; -Μπορεί να ήσουνα. -Ναι, αλλά γιατί, έχω κάτι πάνω μου που σας ωθεί σε τέτοιο συμπέρασμα; -Πάντα μπορεί κανείς να ελπίζει. Θέλω να κουλουριαστώ στη μπανιέρα μου με λυγμούς. Κάτι στα γρήγορα
Προτεινόμενες αναρτήσεις