Γιατί μερικοί δεν ξέρουν να ακόυνε μουσική;

[Xvipes]

Θες να μου αναλύσεις τι εννοείς με το ξέρω να ακούω μουσική?Εννοείς ξέρω γιατί πήγα σε ωδείο ή έμαθα αρμονία ή πιάνο κλπ? ή γιατί έχω ακούσει 100.000 κομμάτια και γι αυτό ξέρω?

[Επισκέπτης]

Το ίδιο που σημαίνει μαθαίνω να μιλάω. Παρατηρώ, συγκρίνω, σκέφτομαι, πιθανώς αναλύω, συνδυάζω και πολλά ακόμη πράγματα.

 

Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, πως κάθε μουσική έχει τις ίδιες απαιτήσεις. Υπάρχει μουσική που έχει τόσες απαιτήσεις που δεν μπορεί να την ακούσει κανείς. Και υπάρχουν και μουσικές που αφορούν ακόμη και μωρά παιδιά.

 

Φυσικά η ικανότητα του καλού ακροατή αυξάνεται με τον καιρό και δε σταματάει ποτέ να μαθαίνει.

[Xvipes]

Εν μέρη συμφωνώ αλλά ένα συναίσθημα σε ένα τραγούδι δε βγαίνει γιατί ο τύπος παίζει 2κασο και arpegios ταυτόχρονα και με το στόμα έχει φυσαρμόνικα.

 

Κάτι που θυμήθηκα κάποτε είχες ποστάρει ένα βίντεο με έναν πιανίστα που έπαιζε εντελώς χάλια(στο αφτί μου) και εκτός μέτρων, κοντά στα 10 λεπτά βίντεο σε ένα live.Στο τέλος και αφού λες οκ το βίντεο είναι αστείο χιουμοριστικό για το πόσο χάλια παίζει το παλικάρι βλέπεις ότι δέχεται βροχή χειροκροτήματα και τον ζητωκραυγάζουν...

Μήπως μπορείς να μου πεις πιο είναι το βίντεο ή να το ποστάρεις εδώ?

[Επισκέπτης]

Εν μέρη συμφωνώ αλλά ένα συναίσθημα σε ένα τραγούδι δε βγαίνει γιατί ο τύπος παίζει 2κασο και arpegios ταυτόχρονα και με το στόμα έχει φυσαρμόνικα.

 

Ε; Τι σχέση έχει αυτό με οτιδήποτε γράφω εγώ;

 

Αν θέλεις να πάμε σε μια τέτοια συζήτηση, υπάρχει μουσική αρκετά πολύπλοκη στο να την κατανοήσεις που αποτελείται από μια και μόνο μελωδική γραμμή ή από μια και μόνη νότα ή περιλαμβάνει αποκλειστικά και μόνο ρυθμικά χτυπήματα.

 

Κάτι που θυμήθηκα κάποτε είχες ποστάρει ένα βίντεο με έναν πιανίστα που έπαιζε εντελώς χάλια(στο αφτί μου) και εκτός μέτρων, κοντά στα 10 λεπτά βίντεο σε ένα live.Στο τέλος και αφού λες οκ το βίντεο είναι αστείο χιουμοριστικό για το πόσο χάλια παίζει το παλικάρι βλέπεις ότι δέχεται βροχή χειροκροτήματα και τον ζητωκραυγάζουν...

Μήπως μπορείς να μου πεις πιο είναι το βίντεο ή να το ποστάρεις εδώ?

 

Δεν έχω ιδέα σε τι αναφέρεσαι. Sorry. Μπορώ να υποθέσω ότι ήταν κάποιο έργο σύγχρονης μουσικής που δεν μπόρεσες να παρακολουθήσεις, αλλά έχουν γραφτεί χιλιάδες τέτοια έργα. Δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς έχω ποστάρει κατά καιρούς.

 

Ίσως βοηθήσει ένα search με το username μου, μιας και συνηθίζω να βάζω περιγραφές.

[Lucifer]

που δεν μπόρεσες να παρακολουθήσεις

 

Άμα δεν ξέρεις να ακούς μουσική...

[Επισκέπτης]

Άμα δεν ξέρεις να ακούς μουσική...

 

Διακρίνω κάποια ειρωνεία;

[Lucifer]

Ε μα!

[Επισκέπτης]

Δεν ξέρεις τι σου γίνεται.

 

Δηλαδή χρειάζεται να γράψω και επιχειρήματα για κάτι τόσο αυτονόητο; Και ο "δήθεν ρομαντισμός" έχει τα όριά του. Καταλαβαίνω ότι ακούγομαι σαν σνομπ, αλλά το σημαντικό είναι ότι έχω δίκιο και όχι το πως εκφράζομαι. Άλλωστε εσύ ξεκίνησες.

 

Έτσι κι αλλιώς, δεν έχεις διάθεση να το συζητήσεις (όπως έχω διαπιστώσει και από άλλες φορές), οπότε ας μη χάνω το χρόνο μου.

 

Τροφή για σκέψη: έχεις την ίδια γνώμη για τον κινηματογράφο και την ποίηση;

Τροφή για σκέψη 2: όταν ήσουν 5 χρονών, 10 χρονών, 15, άκουγες την ίδια μουσική που ακούς τώρα; Οι συνομήλικοί σου άκουγαν από όλα τα είδη και είχαν πολλά και ποικίλα γούστα;

Τροφή για σκέψη 3: γιατί ο πιανίστας που έπαιζε φαινομενικά χάλια άρεσε σε χιλιάδες ανθρώπους;

[Xvipes]

Manuel κάνε τον κόπο ρε συ αν μπορείς να βρεις το βίντεο που σου ανέφερα.Είναι ένα ωραίο παράδειγμα για αυτό που μιλάμε εδώ.

[Lucifer]

Δεν ξέρεις τι σου γίνεται.

 

Δηλαδή χρειάζεται να γράψω και επιχειρήματα για κάτι τόσο αυτονόητο; Και ο "δήθεν ρομαντισμός" έχει τα όριά του. Καταλαβαίνω ότι ακούγομαι σαν σνομπ, αλλά το σημαντικό είναι ότι έχω δίκιο και όχι το πως εκφράζομαι. Άλλωστε εσύ ξεκίνησες.

 

Έτσι κι αλλιώς, δεν έχεις διάθεση να το συζητήσεις (όπως έχω διαπιστώσει και από άλλες φορές), οπότε ας μη χάνω το χρόνο μου.

 

Τροφή για σκέψη: έχεις την ίδια γνώμη για τον κινηματογράφο και την ποίηση;

Τροφή για σκέψη 2: όταν ήσουν 5 χρονών, 10 χρονών, 15, άκουγες την ίδια μουσική που ακούς τώρα; Οι συνομήλικοί σου άκουγαν από όλα τα είδη και είχαν πολλά και ποικίλα γούστα;

Τροφή για σκέψη 3: γιατί ο πιανίστας που έπαιζε φαινομενικά χάλια άρεσε σε χιλιάδες ανθρώπους;

 

Τι είναι αυτονόητο ρε μανουέλ; Εμένα ας πούμε δε μου αρέσει η ενάτη. Οι γνώσεις μου επί της κλασσικής μουσικής είναι ποταπές και για επίπεδο ακροατή. Με τις αντιστίξεις του μπαχ πάλι, μου φτάνει στο κούτελο. Το ένα δε μου αρέσει επειδή δεν έχω γνώσεις ενώ το άλλο μου αρέσει επειδή ακούγεται όμορφα; Έχω το δικαίωμα να μη μου αρέσει η ενάτη, μπορώ να λέω πως μου αρέσει ο μπαχ ή πρέπει να μπορώ παίζω στο εκκλησιαστικό με τα ούλα μου πριν μιλήσω;

 

Λίγο περισσότερο στα νερά μου, σιχαίνομαι τους dream theater. Αναγνωρίζω πως παίζουν παπάδες και πόσο δύσκολο είναι και μπλαμπλαμπλα, αλλά δε μου αρέσει. Σε χιλιάδες άλλους αρέσουν. Δεν ξέρουν να ακούνε; Δεν ξέρω να ακούω; Είναι πιο θεμιτό να μη μου αρέσουν οι DT επειδή ΞΕΡΩ να τους ΑΚΟΥΩ από το να μη μου αρέσει ο βιβάλντι που δεν "μπορώ να παρακολουθήσω";

 

Και στην τελική, αυτό που "ακούγεται σαν σνομπ" και με έκανε να ποστάρω είναι το εξής ερώτημα: ποιος θα κρίνει ρε Μανουέλ αν εγώ ή ο γείτονας ξέρει να ακούει μουσική; Πόσο μάλλον, ποιος θα κρίνει αν στέκει το "ξέρει να ακούει μουσική" ως φράση;

 

Αναρωτιέμαι μήπως απλώς άκουσες κάποιο κομμάτι Πέγκυ Ζήνα που "δεν μπόρεσες να παρακολουθήσεις".

[Επισκέπτης]

Manuel κάνε τον κόπο ρε συ αν μπορείς να βρεις το βίντεο που σου ανέφερα.Είναι ένα ωραίο παράδειγμα για αυτό που μιλάμε εδώ.

 

Έψαξα (με το username μου και τη λέξη πιάνο), αλλά δεν το βρήκα. Πιθανώς να το είχε ποστάρει κάποιος άλλος. Όπως είπα, υπάρχουν χιλιάδες έργα που μπορώ να φανταστώ για την περιγραφή που έδωσες.

 

Τι είναι αυτονόητο ρε μανουέλ; Εμένα ας πούμε δε μου αρέσει η ενάτη. Οι γνώσεις μου επί της κλασσικής μουσικής είναι ποταπές και για επίπεδο ακροατή. Με τις αντιστίξεις του μπαχ πάλι, μου φτάνει στο κούτελο. Το ένα δε μου αρέσει επειδή δεν έχω γνώσεις ενώ το άλλο μου αρέσει επειδή ακούγεται όμορφα;

 

Η προσωπική μου εμπειρία είχε ως εξής: όσο και αν μου άρεσαν κάποια πράγματα ή δε μου άρεσαν άλλα, όσο περισσότερο τα γνωρίζω και τα κατανοώ, τόσο περισσότερο τα απολαμβάνω. Είναι κάτι που το συνιστώ.

 

Έχω το δικαίωμα να μη μου αρέσει η ενάτη, μπορώ να λέω πως μου αρέσει ο μπαχ ή πρέπει να μπορώ παίζω στο εκκλησιαστικό με τα ούλα μου πριν μιλήσω;

 

Λίγο περισσότερο στα νερά μου, σιχαίνομαι τους dream theater. Αναγνωρίζω πως παίζουν παπάδες και πόσο δύσκολο είναι και μπλαμπλαμπλα, αλλά δε μου αρέσει. Σε χιλιάδες άλλους αρέσουν. Δεν ξέρουν να ακούνε; Δεν ξέρω να ακούω; Είναι πιο θεμιτό να μη μου αρέσουν οι DT επειδή ΞΕΡΩ να τους ΑΚΟΥΩ από το να μη μου αρέσει ο βιβάλντι που δεν "μπορώ να παρακολουθήσω";

 

Και στην τελική, αυτό που "ακούγεται σαν σνομπ" και με έκανε να ποστάρω είναι το εξής ερώτημα: ποιος θα κρίνει ρε Μανουέλ αν εγώ ή ο γείτονας ξέρει να ακούει μουσική; Πόσο μάλλον, ποιος θα κρίνει αν στέκει το "ξέρει να ακούει μουσική" ως φράση;

 

Αναρωτιέμαι μήπως απλώς άκουσες κάποιο κομμάτι Πέγκυ Ζήνα που "δεν μπόρεσες να παρακολουθήσεις".

 

Σκοπεύουμε να κρίνουμε την τέχνη σε επίπεδο "μου αρέσει" και "δε μου αρέσει", όπως κάνουν τα παιδάκια που είναι 10 χρονών;

 

Έχουμε κάποιο στόχο να ξεψαχνίσουμε την ιστορία της μουσικής (παλιά και σύγχρονη) και να βρούμε με κάποιο αντικειμενικό κριτήριο την καλύτερη μουσική και να πετάξουμε όλα τα άλλα;

 

Όχι.

 

Μπορείς να λες λοιπόν, ότι σου καπνίσει και δε θα κάτσει κανένας να ασχοληθεί μαζί σου και το κατά πόσο μπορείς να απολαύσεις την 9η, τον Μπαχ, την Πέγκυ Ζήνα και τους Dream Theater. Για την πάρτη σου το κάνεις. Δεν είμαστε σε καμιά επιτροπή, ούτε θα μοιράσουμε μετάλλια, ούτε εγώ, ούτε εσύ. Ας ξεκολλήσουμε επιτέλους κάποτε από αυτό το κόμπλεξ της αξίας της γνώμης του καθενός. Ο λόγος για να κάτσεις να ασχοληθείς με κάτι, είναι καθαρά προσωπικός. Από εκεί και έπειτα, ο καθένας έχει τα κριτήριά του για το τι σημαίνει αυτό.

 

Προσωπικά, αποφάσισα ότι δε θα κάτσω να ασχοληθώ με εμπόρους, αλλά θα ασχοληθώ περισσότερο με αυτούς που καταλαβαίνω ότι έχουν κάτι να πούνε. Αν λοιπόν ακούσω Πέγκυ Ζήνα και δε μου λέει κάτι, αποφασίζω με την κούτρα μου ότι απλά δε θέλει να πει κάτι, γι' αυτό και δε μου λέει κάτι. Δε μπαίνω στη διαδικασία να ψάξω άλλους τρόπους να ακούσω το κομμάτι, να το γνωρίσω καλύτερα, να μάθω τους μικρούς του κώδικες. Γιατί; Γιατί έτσι. Αυτά είναι τα κριτήριά μου, με αυτά κινούμαι και δικές μου θα είναι οι συνέπειες αν έχω χάσει κάποιο πιθανό αριστούργημα που έχουν απολαύσει άλλοι άνθρωποι και εγώ δεν αναγνώρισα.

 

Δεν κινήθηκα με τον ίδιο τρόπο σε ακούσματα που με άφησαν αδιάφορο, αλλά υπάρχουν και ακούγονται εδώ και εκατοντάδες χρόνια και έχουν ανθρώπους που κάθονται και τρώνε ώρες ατελείωτες για να κάτσουν να τα μελετήσουν και άλλους τόσους που μετά χαράς θα καθίσουν σε μια πολυθρόνα ξανά και ξανά για να απολαύσουν το ίδιο πράγμα. Και λέω σε μια πολυθρόνα, γιατί γνωρίζω και πολλούς που λένε ότι το "τάδε" τραγούδι/κομμάτι δεν το βαρέθηκα ποτέ και εννοούν πως το ακούνε την ώρα που οδηγούν, πλένουν τα πιάτα, σερφάρουν στο ίντερνετ κτλ. Το κριτήριό μου με οδηγεί να ασχοληθώ περισσότερο με τα κομμάτια που ακούνε οι πρώτες κατηγορίες ανθρώπων.

 

Και να σου πω και το αποτέλεσμα που είχαν αυτά πάνω μου, στα λίγα αυτά χρόνια που κατοικώ στον πλανήτη:

 

Την ενάτη θα την άκουσα λογικά πρώτη φορά σε μια περίοδο που δε θα μου είπε τίποτα, ας πούμε 12 χρονών. Την άκουσα εκ νέου μεγαλώνοντας σε μια περίοδο που άκουγα γενικότερα τέτοια μουσική, ας πούμε 16 χρονών, και αυτή τη φορά μπήκε σε μια κατηγορία "ωραίο και αυτό". Αργότερα, γνωρίζοντας περισσότερους συνθέτες, μελετώντας ιστορία, συνηθίζοντας να ακούω περισσότερες φωνές ταυτόχρονα και μπορώντας να τις παρακολουθήσω, έφτασα στα 20 χρόνια μου να αρχίζω να αντιλαμβάνομαι σε κάποιο βαθμό που ξεχωρίζει αυτό το έργο από άλλα. Στα 24 μου, το αυτί μου είχε μάθει να αναγνωρίζει τη μουσική σε μεγάλες φράσεις / προτάσεις, με τον ίδιο τρόπο που αντιλαμβάνομαι μια αφήγηση, σε βαθμό που όσο κουραστικό μου είναι να δω μια ταινία μιας ώρας, άλλο τόσο κουραστικό μου είναι να ακούσω μουσική μιας ώρας. Μέσα από αυτά καταλάβαινα όλο και καλύτερα τις αντιδιαστολές ανάμεσα σε μεγάλες "εικόνες", τις σκιαγραφήσεις του ηχητικού πλέγματος και τη σημασία που είχαν πράγματα που κάποτε θεωρούσα λεπτομέρειες. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι πολύ περισσότερες τέτοιες λεπτομέρειες απ' όσες νόμιζα, είχαν στην πραγματικότητα πολύ καλούς λόγους που βρίσκονταν εκεί. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι τα μηνύματα και τις αποφάσεις του συνθέτη που προφανώς είχε ως βάση όλα αυτά που εγώ έκανα πολλά χρόνια να κατακτήσω.

 

Σήμερα, αρχίσω να αντιλαμβάνομαι την ψυχή του έργου, όλα αυτά τα υποσυνείδητα που ποτίζουν ένα τέτοιο έργο και επιπλέουν πάνω σε αυτή τη θάλασσα της τελειότητας. Τον τελευταίο χρόνο με πιάνουν κλάματα με λυγμούς.

 

Είμαι βέβαιος, ότι σε μερικά χρόνια, όλα αυτά θα εξελιχθούν σε κάτι νέο, διαφορετικό, που τώρα δεν μπορώ να αντιληφθώ. Το καταλαβαίνω, αφενός από τον τρόπο που κύλησε το παρελθόν (λογικό είναι η ιστορία να επαναληφθεί κι άλλες φορές, όπως έκανε μέχρι τώρα), αφετέρου από το γεγονός πως βλέπω γύρω μου ανθρώπους 90 χρονών να έχουν το ίδιο πάθος για αυτά τα έργα που θα είχε ένας 15χρονος.

 

Τώρα, αυτά που περιγράφω είναι πράγματα που με κάνουν σπουδαιότερο; Σε σύγκριση με άλλους, σε καμία απολύτως περίπτωση (και ούτε και απασχολούν κανέναν σοβαρό άνθρωπο τέτοιες μικρότητες). Σε προσωπικό επίπεδο, όμως, σίγουρα και φυσικά δεν έχω μετανιώσει στιγμή για τις ώρες που έχω αφιερώσει στις εμπειρίες αυτές.

 

Αυτά, χοντρά χοντρά.

[Lucifer]

Αυτό που με χαλάει, Μanuel, παρά το ότι συμφωνώ με την πλειοψηφία των γραπτών σου, είναι πως μου επιβεβαιώνεις μια αίσθηση πως παίρνεις την θέση σου και τον εαυτό σου απέναντι στη μουσική, σοβαρότερα απ' τη μουσική την ίδια. Είχα κάποτε έναν γνωστό και παραλίγο φίλο που ενώ ήταν (και παραμένει) ασύλληπτα έξυπνος άνθρωπος, έδινε ταυτόχρονα την αίσθηση μεγάλου μαλάκα. Μου πήρε καιρό, αλλά κατάλαβα τι έφταιγε: έπαιρνε τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά σχετικά με τα όσα καταπιανόταν. Τα χειριζόταν τόσο καλά και ήξερε τόσο καλά τι έλεγε, που είχε (κατ' εμέ) αδιαμφισβήτητα το δικαίωμα να παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Ήταν μαλάκας όμως (κατ' εμέ) επειδή ακριβώς εκμεταλλευόταν αυτό του το δικαίωμα.

 

Δεν ξέρω αν μπορείς να παρακολουθήσεις πως τα παραπάνω διαχωρίζονται από το "κόμπλεξ της αξίας της γνώμης του καθενός", χοντρά χοντρά όπως λες θα μπορούσε κανείς να το συνοψίσει στο "υπάρχουν αλήθειες που κανείς δε δικαιούται να εκφράσει".

 

Και παρεμπιπτόντως, ίσως ανακαλύψεις πώς αυτό το "κάτι νέο, διαφορετικό, που τώρα δεν μπορείς να αντιληφθείς" που περιμένεις να προκύψει σε μερικά χρόνια, δεν είναι άλλο από το "μου αρέσει / δε μου αρέσει" που τώρα αποκαλείς "παιδικό". Ίσως.

[Xvipes]

Manuel ξέρεις τι με έχεις κάνει και κάθομαι να κάνω τώρα ε... έχω ψάξει όλο το music να βρω το βίντεο αλλά δε μπορώ!

Για να σε βοηθήσω ήταν ένας πιανίστας και έπαιζε αν δε κάνω λάθος jazz και ήταν σε φάση παράφρον(στα μάτια μου πάντα) και την μια βάραγε το πιάνο λες και είναι τρελός και την άλλη έπαιζε και ίσα ίσα ακουγόταν.

 

Σε δόσεις έπαιζε άρυθμα και φάλτσα, είχε πιάνο με ουρά και είχε κοινό σε κλειστό θέατρο λογικά.

Πραγματικά δε μπορώ να θυμηθώ κάτι παραπάνω αλλά το βίντεο είχε μπει εδώ σαν απάντηση για επίπεδο και κλπ ότι σε φάση δες τι κάνει ο τύπος.

 

Αν μπορείς βάλε 1-2 αν σου έρθουν στο μυαλό και ίσως βρω την άκρη εγώ.

Ευχαριστώ και επιτρέψτε μου να μην συμμετάσχω στην σύγκρουση γιατί δε θα βγει νόημα

[Επισκέπτης]

Αυτό που με χαλάει, Μanuel, παρά το ότι συμφωνώ με την πλειοψηφία των γραπτών σου, είναι πως μου επιβεβαιώνεις μια αίσθηση πως παίρνεις την θέση σου και τον εαυτό σου απέναντι στη μουσική, σοβαρότερα απ' τη μουσική την ίδια.

 

Από τους δύο μας, εγώ δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το ζήτημα ποιος δικαιούται να λέει τι, ποιος θα κρίνει, ποιος θα κάνει. Δε με απασχολεί καθόλου. Αυτό που με απασχολεί είναι ο τρόπος που προσεγγίζουμε (και μάλιστα περισσότερο ως σύνολο παρά ατομικά) τη διαδικασία γενικότερα της μουσικής εμπειρίας. Με ενδιαφέρει τι μπορώ να πάρω, τι μπορώ να δώσω, πόσα μπορώ να καταλάβω κτλ.

 

Το συμπέρασμά που βγαίνει από αυτά που γράψαμε, είναι ότι εγώ είμαι αυτός που παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά; Που γενικότερα δεν παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά. Καλά, για σοβαρότερα από τη μουσική δεν το συζητώ. Τη μουσική την καταλαβαίνω ως το κιάλι με το οποίο αντικρίζω οτιδήποτε πνευματικό. Είμαι πεπεισμένος ότι όσα έχω να διδαχθώ σε αυτή τη ζωή, θα τα μάθω ΚΑΙ μέσα από αυτήν. Ο άνθρωπος ως είδος, με συναρπάζει. Εγώ, όχι και τόσο. Δεν έχει να κάνω με προσωπική αντιπαράθεση (και γράφω γενικότερα έχοντας στο μυαλό μου ότι έχουμε μια άλφα οικειότητα μεταξύ μας μετά από τόσα χρόνια που γράφουμε), αλλά μήπως τελικά εσύ είσαι αυτός που δεν μπορεί να διαβάσει τα όσα γράφω βγάζοντας από μέσα τους την οποιαδήποτε απόπειρα "εξευγενισμού" του ατόμου που έχει την άποψη;

 

Δεν ξέρω αν βγαίνει κάτι τέτοιο από τα γραπτά μου, αλλά θεωρώ ότι εσύ είσαι αυτός που το ενσωματώνει μέσα σε αυτά, ακριβώς επειδή δεν μπορείς να σκεφτείς διαφορετικά. Γράφω μουσική και αισθάνομαι άσχημα αν κάποιος την αποκαλέσει "η μουσική σου" ή αν με επαινέσει γι' αυτήν, σαν να πρόκειται για κανένα τρόπαιο. Είναι πολύ μακριά από τη φιλοσοφία μου όλα αυτά, εδώ και αρκετά χρόνια (δεν ήμουν πάντα έτσι).

 

Δεν ξέρω αν μπορείς να παρακολουθήσεις πως τα παραπάνω διαχωρίζονται από το "κόμπλεξ της αξίας της γνώμης του καθενός", χοντρά χοντρά όπως λες θα μπορούσε κανείς να το συνοψίσει στο "υπάρχουν αλήθειες που κανείς δε δικαιούται να εκφράσει".

 

Όσον αφορά τις αλήθειες που κανένας δεν μπορεί να εκφράσει, εδώ υπάρχει το εξής θέμα: διδάσκω μουσική. Η δουλειά μου είναι να προσπαθώ να εμπνεύσω σε άλλους ανθρώπους την αγάπη για ορισμένα πράγματα και να θέλω να τους έχω συμμάχους στα ταξίδια μου. Δε θεωρώ ότι ξέφυγα σε καμία περίπτωση από το να λέω πράγματα που είναι αποτέλεσμα κοινής λογικής.

 

Και παρεμπιπτόντως, ίσως ανακαλύψεις πώς αυτό το "κάτι νέο, διαφορετικό, που τώρα δεν μπορείς να αντιληφθείς" που περιμένεις να προκύψει σε μερικά χρόνια, δεν είναι άλλο από το "μου αρέσει / δε μου αρέσει" που τώρα αποκαλείς "παιδικό". Ίσως.

 

Δεν το απορρίπτω και φυσικά είναι περίοδοι που μου συμβαίνει αυτό. Άλλωστε η ιστορία με τα χρόνια είναι σχηματική, οι αλλαγές μπορεί να έρθουν και μέσα σε λίγες μέρες ή και ώρες.

 

Υποπτεύομαι βέβαια πως δεν εννοούμε το ίδιο όταν λέμε "παιδικό", αλλά δε βαριέσαι. Εγώ ας πούμε, αναφέρομαι στο ότι τα παιδιά έχουν πολύ χαμηλά ανεπτυγμένες κοινωνικές δεξιότητες ("δικό μου", "δε στο δίνω" κτλ), όπως και ο άνθρωπος ως είδος, άργησε πολύ να φτιάξει κοινωνίες που να μπορούν να συμβιώσουν όπως εμείς σήμερα (δε νομίζω να πιστεύει κανείς πως οι παλιότερες κοινωνίες είχαν τις ίδιες δολοφονίες με τις σημερινές). Βέβαια ως κοινωνικό ον, και τα παιδιά και οι άνθρωποι αναπτύσσουν σιγά σιγά αυτήν την πλευρά του εαυτού τους. Όλα αυτά φυσικά τα γράφω γιατί η τέχνη είναι μορφή επικοινωνίας.

 

Manuel ξέρεις τι με έχεις κάνει και κάθομαι να κάνω τώρα ε... έχω ψάξει όλο το music να βρω το βίντεο αλλά δε μπορώ!

Για να σε βοηθήσω ήταν ένας πιανίστας και έπαιζε αν δε κάνω λάθος jazz και ήταν σε φάση παράφρον(στα μάτια μου πάντα) και την μια βάραγε το πιάνο λες και είναι τρελός και την άλλη έπαιζε και ίσα ίσα ακουγόταν.

 

Σε δόσεις έπαιζε άρυθμα και φάλτσα, είχε πιάνο με ουρά και είχε κοινό σε κλειστό θέατρο λογικά.

Πραγματικά δε μπορώ να θυμηθώ κάτι παραπάνω αλλά το βίντεο είχε μπει εδώ σαν απάντηση για επίπεδο και κλπ ότι σε φάση δες τι κάνει ο τύπος.

 

Αν μπορείς βάλε 1-2 αν σου έρθουν στο μυαλό και ίσως βρω την άκρη εγώ.

Ευχαριστώ και επιτρέψτε μου να μην συμμετάσχω στην σύγκρουση γιατί δε θα βγει νόημα

 

Αποκλείεται να βγάλεις άκρη. Όλη η μουσική των τελευταίων 100 χρόνων έχει αυτά που περιγράφεις. Η φιλοσοφία της Jazz έχει ενσωματωθεί πλέον στη σύγχρονη αντίληψη, το να παίζεις πολύ δυνατά και πολύ σιγά είναι το ίδιο αυτονόητο με το ότι μια ταινία θα έχει σκοτεινά και φωτεινά πλάνα ή ήρεμες και έντονες σκηνές, η αρρυθμία είναι επίσης κάτι που δίνει το δικό της ενδιαφέρον και αυτά που αποκαλείς φάλτσα, είναι απλά διαφωνίες που δε λύνονται. Πάντα υπήρχαν διαφωνίες στη μουσική, απλά οι συνθέτες θεωρούσαν υποχρέωσή τους να εκπληρώνουν όσα ζητάνε αυτά τα ακούσματα. Αυτό άλλαξε, ιδιαίτερα με τους παγκόσμιους πολέμους και τον παραλογισμό τους, αλλά φυσικά και την γενικότερη εξέλιξη του ανθρώπου. Και στις ταινίες πλέον, δε βλέπεις να γυρίζονται ιστοριούλες του Charlie Chaplin (τις οποίες λατρεύω, δεν το λέω υποτιμητικά). Έτσι είναι, η τέχνη ακολουθεί την εποχή της.

 

Πάρε δύο σπουδαίους jazz-αυτοσχεδιαστές:

 

http://www.youtube.com/watch?v=h7Dn4Ipu8n8

 

Πάρε και έναν Ξενάκη που παίχτηκε προχθές το βράδυ εδώ στη Θεσσαλονίκη:

 

http://www.youtube.com/watch?v=gd0PhPtliO0

 

Πάρε και έναν John Cage (η μουσική ξεκινάει μετά τα πρώτα 30 δευτερόλεπτα):

 

http://www.youtube.com/watch?v=8fPSz-o4zzY

 

...και μπορώ να σου βρω χιλιάδες ακόμη.

[Xvipes]

Αποκλείεται να βγάλεις άκρη. Όλη η μουσική των τελευταίων 100 χρόνων έχει αυτά που περιγράφεις. Η φιλοσοφία της Jazz έχει ενσωματωθεί πλέον στη σύγχρονη αντίληψη, το να παίζεις πολύ δυνατά και πολύ σιγά είναι το ίδιο αυτονόητο με το ότι μια ταινία θα έχει σκοτεινά και φωτεινά πλάνα ή ήρεμες και έντονες σκηνές, η αρρυθμία είναι επίσης κάτι που δίνει το δικό της ενδιαφέρον και αυτά που αποκαλείς φάλτσα, είναι απλά διαφωνίες που δε λύνονται. Πάντα υπήρχαν διαφωνίες στη μουσική, απλά οι συνθέτες θεωρούσαν υποχρέωσή τους να εκπληρώνουν όσα ζητάνε αυτά τα ακούσματα. Αυτό άλλαξε, ιδιαίτερα με τους παγκόσμιους πολέμους και τον παραλογισμό τους, αλλά φυσικά και την γενικότερη εξέλιξη του ανθρώπου. Και στις ταινίες πλέον, δε βλέπεις να γυρίζονται ιστοριούλες του Charlie Chaplin (τις οποίες λατρεύω, δεν το λέω υποτιμητικά). Έτσι είναι, η τέχνη ακολουθεί την εποχή της.

 

Πάρε δύο σπουδαίους jazz-αυτοσχεδιαστές:

 

http://www.youtube.com/watch?v=h7Dn4Ipu8n8

 

Στην αρχή νόμιζα πως ήταν το βίντεο που έψαχνα αλλά αυτό έχει 2 "πιανίστες" ενώ αυτό που αναφέρω έχει έναν.Ήταν πολύ κοντά στο στυλ αλλά αυτοί παίζανε πολύ καλύτερα από τον τύπο που ψάχνω(πάντα μα πάντα στο δικό μου αφτί,για να μην παρεξηγηθώ κιόλας)και πρέπει να ήταν κάπου 10λεπτο βίντεο.

Ευχαριστώ που μπήκες στο κόπο να ψάξεις και έχω μια απορία.

 

Στο 3ο βίντεο πειράζει που έκατσα να το ακούσω όλο αλλά δεν κατάφερα να πιάσω τον εαυτό μου να λέει σε ούτε ένα λεπτό του βίντεο ότι "να οκ εδώ καλά το πάει" και έκανα και 2 χρόνια πιάνο ο άτιμος!Πραγματικά θέλω εσύ να μου πεις αν αυτό το τραγούδι θα το βάλεις σπίτι σου για να το ακούσεις και ποιες είναι οι σκέψεις σου όταν το ακούς(ή τα συναισθήματά σου)