Προτάσεις βιβλίων

[gsarig]

Εγώ τους Αδελφούς Καραμαζόφ τελείωσα πρόσφατα (γενικά φιλοδοξώ κάποια στιγμή να διαβάσω τα άπαντα του Ντοστογιέφσκι ).

 

Αν και διάβασα ότι πολλοί το θεωρούν το κορυφαίο του έργο (ίσως βέβαια εννοώντας ότι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό), σε καμία περίπτωση δεν μου άρεσε όσο το Έγκλημα και Τιμωρία ή το Υπόγειο, που είναι με διαφορά τα 2 αγαπημένα μου.

 

Γενικά το βρήκα λίγο άνισο... κάπου στη μέση έγινε αρκετά κουραστικό, ενώ και το «αστυνομικό» μέρος της υπόθεσης μου φάνηκε κάπως τραβηγμένο σε ορισμένα σημεία. Αλλά από την άλλη είχε και όλα τα στοιχεία που μου αρέσουν στο Ντοστογιέφσκι: ενδιαφέροντες χαρακτήρες, πολύπλοκες μεταξύ τους σχέσεις και κάποια σημεία όπου ο ρυθμός γίνεται πυρετώδης

Κυρίως στην περιγραφή των γεγονότων που διαδραματίστηκαν τη μέρα (και νύχτα) του φονικού. Και είναι κάτι που το συνειδητοποιείς καλύτερα μετά, όταν προσπαθείς να ανασυνθέσεις μαζί με τους ήρωες τις πράξεις του Μ. Καραμαζόφ εκείνο το διάστημα

 

 

Προσωπικά δεν θα πρότεινα σε κάποιον που δεν έχει διαβάσει Ντοστογιέφσκι να ξεκινήσει με αυτό, όσοι όμως έχουν ήδη μια πρώτη επαφή με το συγγραφέα και θέλουν να τη συνεχίσουν, νομίζω πως θα πρέπει οπωσδήποτε να το διαβάσουν.

[Lucifer]

Εγώ πάλι όταν το είχα διαβάσει μου φάνηκε πως ήταν όλη η λογοτεχνία της εποχής σε ένα βιβλίο, ανεξαρτήτως συνόρων και θεμέλιων φιλοσοφιών. Άνετα το αγαπημένο μου από τον θοδωράκη -με εξαίρεση τις 3 τελευταίες γραμμές του παίκτη.

[wizzy]

Το συστήνω ανεπιφύλακτα και ξεκινάω και το "Η φάρμα των ζώων" του ίδιου συγγραφέα.

 

Τελείωσα και το "Η φάρμα των ζώων". Προσωπικά μου άρεσε πιο πολύ απο τό "1984". Δεν είναι τόσο "σκοτεινό", έχει μια πιο "παιδική" αφήγηση, αλλά αυτό είναι το σημείο της προσοχής: Μπορεί να το διαβάσει ένα παιδί/έφηβος και να πάρει κάποια μηνύματα, αλλά αν το διαβάσει κάποιος μεγαλύτερος (και ίσως λίγο πιο υποψιασμένος λόγω γνώσεων/εμπειριών κτλ) το βιβλίο έχει πολλά να του δώσει.

 

Επόμενη αποστολή: "The Prince" του Niccolό Machiavelli.

[Lucifer]

Τον ηγεμόνα δες τον καθαρά ως ιστορικό κείμενο, αλλιώς θα τις κόβεις με την πιστωτική.

[Snoob]

Εξαρτάται ποια έκδοση του Ηγεμόνα θα διαβάσει. Υπάρχουν πλήρεις (δηλαδή με όλα τα ιστορικά, στην πλειοψηφία τους άγνωστα σε εμάς παραδείγματα) ενώ υπάρχουν και εκδόσεις που απαλείφουν αυτά τα παραδείγματα εντελώς ή κρατούν κάποια με Ελληνικό ενδιαφέρον.

 

Δεν είναι λογοτεχνία, οπωσδήποτε, και το ιστορικό-προσωπικό υπόβαθρο του βιβλίου συχνότερα είναι πιο ενδιαφέρον από το ίδιο το κείμενο, όμως σε πολλά σημεία έχει ενδιαφέρον.

 

Παρενθετικά, ο Ηγεμόνας έχει χρησιμοποιηθεί ως βάση για βιβλία με θέμα τη διαχείριση ανθρωπίνου δυναμικού.

[Lucifer]

Δε θυμάμαι ποια έκδοση έχω τώρα, αλλά αυτό που θυμάμαι είναι πως ναι μεν είχε ενδιαφέρον το ιδεολογικό υπόβαθρο της εποχής, αλλά δεν βρήκα (εγώ) κάποια αντιστοιχία στα τωρινά. Περίμενα σαναλέμε μια πιο εξευρωπαϊσμένη και διπλωματικής φύσης έκδοση της Τέχνης του Πολέμου, αλλά μπα.

[Garnele]

Όταν μελετάς ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν 5 αιώνες δεν περιμένεις να διαβάζεις την πολιτική σκηνή του σήμερα σε αυτό, προφανώς! Το διαβάζεις όπως θα διάβαζες ενδεχομένως και την Ηθική του Αριστοτέλη, όχι ιστορικά και μουσειακά "α πως τα έλεγε τότε (και για τότε) ο τύπος" αλλά προσπαθώντας να κατανοήσεις μία ολόκληρη (πολιτική στην προκειμένη) σκέψη που κρίθηκε, κατακρίθηκε και επηρέασε. Με βάση στο τελευταίο ρήμα

[Lucifer]

Να προτείνω και εγώ με τη σειρά μου το λήμμα "διαχρονικότητα" στο Δ του λεξικού.

Βέβαια άνθρωπος είμαι ακόμα, κακή εκτίμηση έκανα, πλάκα είχε ο Νικολής, καλά παιδιά είστε όλοι, κακίες δεν κρατάμε.

[jason_rethymno]

Υπάρχει βιβλίο του Angels and Demons?

[Snoob]

Τι εννοείς;

[jason_rethymno]

από την ταινία Angels and Demons έχει και βγεί και σε βιβλίο?

[Chrisxxx]

Υπάρχει βιβλίο του Angels and Demons?

 

Nαι, θα το βρεις ως Ιλουμινάτι. http://www.papasotiriou.gr/product.gbook.asp?pfid=548693&prid=237114&deid=0

[jason_rethymno]

Α ευχαριστώ πολύ

[wizzy]

Καλημέρα σε όλους! Πάμε...

 

Τον ηγεμόνα δες τον καθαρά ως ιστορικό κείμενο, αλλιώς θα τις κόβεις με την πιστωτική.

 

Παρακολουθώ μαθήματα ΜΒΑ και η καθηγήτρια στο μάθημα της "Ηγεσίας" το έχει ως υποχρεωτικό ανάγνωσμα. Οπότε, καλούμαι να το προσεγγίσω με μια "επιχειρηματική" λογική.

 

Εξαρτάται ποια έκδοση του Ηγεμόνα θα διαβάσει. Υπάρχουν πλήρεις (δηλαδή με όλα τα ιστορικά, στην πλειοψηφία τους άγνωστα σε εμάς παραδείγματα) ενώ υπάρχουν και εκδόσεις που απαλείφουν αυτά τα παραδείγματα εντελώς ή κρατούν κάποια με Ελληνικό ενδιαφέρον.

 

Ξεκίνησα να διαβάζω την έκδοση από τις εκδόσεις Arcturus στα Αγγλικά, η οποία από ότι πρόσεξα μέχρι τώρα είναι πλήρης (έχει όλα τα ιστορικά παραδείγματα, όχι μόνο τα σχετικά με την Ελλάδα). Στην πορεία και με αφορμή το μάθημα, μου έκαναν δώρο την ελληνική έκδοση σε μετάφραση Νίκου Καζαντζάκη (εκδόσεις Καζαντζάκη, 2006) και τώρα είμαι σε δίλημμα: Να συνεχίσω στα αγγλικά ή να το πιάσω από την αρχή στα ελληνικά; Στο πρωτότυπο δεν μπορώ να το διαβάσω, τα Ιταλικά μου σκούριασαν αρκετά μετά από 7 και πλέον χρόνια απραξίας.

 

(offtopic: Η μετάφραση του Καζαντζάκη είναι κόσμημα για τη βιβλιοθήκη μου. Ελπίζω κάποια στιγμή να διαβάσω και άλλα βιβλία του.)

 

Δεν είναι λογοτεχνία, οπωσδήποτε, και το ιστορικό-προσωπικό υπόβαθρο του βιβλίου συχνότερα είναι πιο ενδιαφέρον από το ίδιο το κείμενο, όμως σε πολλά σημεία έχει ενδιαφέρον.

 

Παρενθετικά, ο Ηγεμόνας έχει χρησιμοποιηθεί ως βάση για βιβλία με θέμα τη διαχείριση ανθρωπίνου δυναμικού.

 

Επιβεβαιώνω τα bold.

 

 

Δε θυμάμαι ποια έκδοση έχω τώρα, αλλά αυτό που θυμάμαι είναι πως ναι μεν είχε ενδιαφέρον το ιδεολογικό υπόβαθρο της εποχής, αλλά δεν βρήκα (εγώ) κάποια αντιστοιχία στα τωρινά. Περίμενα σαναλέμε μια πιο εξευρωπαϊσμένη και διπλωματικής φύσης έκδοση της Τέχνης του Πολέμου, αλλά μπα.

 

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι έγραψε και ο Μακιαβέλλι ένα βιβλίο με τίτλο "Η Τέχνη του Πολέμου" (δεν το ήξερα, το είδα όταν πήγα να αγοράσω το "The Prince")! Το μέχρι τώρα συμπέρασμά μου είναι ότι το "πνεύμα" του είναι διαφορετικό από του Σουν Τζου. Ο Μακιαβέλλι ασχολείται περισσότερο με την εγκαθίδρυση και διακυβέρνηση πριγκηπάτων και βασιλείων, παρά με τα όσα προηγούνται.

 

Όταν μελετάς ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν 5 αιώνες δεν περιμένεις να διαβάζεις την πολιτική σκηνή του σήμερα σε αυτό, προφανώς! Το διαβάζεις όπως θα διάβαζες ενδεχομένως και την Ηθική του Αριστοτέλη, όχι ιστορικά και μουσειακά "α πως τα έλεγε τότε (και για τότε) ο τύπος" αλλά προσπαθώντας να κατανοήσεις μία ολόκληρη (πολιτική στην προκειμένη) σκέψη που κρίθηκε, κατακρίθηκε και επηρέασε. Με βάση στο τελευταίο ρήμα

 

Το γεγονός ότι κατακρίθηκε ενισχύεται από το γεγονός ότι και το πρωτότυπο αλλά και η μετάφραση του Καζαντζάκη συμπεριλήφθηκαν στον Κατάλογο Απαγορευμένων Βιβλίων του Βατικανού, μέχρι την κατάργηση του Καταλόγου (τουλάχιστον η μετάφραση, το πρωτότυπο νομίζω κάποια στιγμή βγήκε από τον Κατάλογο).

 

Να προτείνω και εγώ με τη σειρά μου το λήμμα "διαχρονικότητα" στο Δ του λεξικού. Βέβαια άνθρωπος είμαι ακόμα, κακή εκτίμηση έκανα, πλάκα είχε ο Νικολής, καλά παιδιά είστε όλοι, κακίες δεν κρατάμε.

 

Νομίζω ότι το λήμμα "διαχρονικότητα" περιγράφει μία από τις αρετές του βιβλίου και αιτιολογείται από το γεγονός ότι 5 αιώνες μετά τη συγγραφή του, διδάσκεται σε Πανεπιστήμια.

[Snoob]

Μια έκδοση που ανήκει στην κατηγορία των απολύτων λιτών, με ρέουσα μετάφραση, είναι αυτή του Διονύση Βίτσου από τις Εκδόσεις Intro. Μόλις 83 σελίδες, είναι το "ζουμί" του Ηγεμόνα. Το βιβλίο εντάχθηκε στη σειρά management και ο ίδιος ο μεταφραστής το προσεγγίζει αντίστοιχα.

 

Αγγλική μετάφραση δεν έχω διαβάσει για να εκφέρω άποψη. Μια έκδοση με μετάφραση του Καζαντζάκη που εντόπισα έχει αρκετό επιπλέον υλικό (εισαγωγικά σημειώματα τριών ατόμων).

 

Γενικά, ο Ηγεμόνας δεν είναι λογοτεχνία. Έχει κάποια λογοτεχνική αξία, οπωσδήποτε, όμως ο συγγραφέας του δεν το έγραψε για να τέρψει αλλά για να ωφελήσει (και τον αρχικό παραλήπτη, αλλά και τον εαυτό του, ελπίζοντας σε "διορισμό" στη θέση συμβούλου).