Προτάσεις βιβλίων

[firewalker]

Τελείωσα το What if... του Randall Munroe. Μικρό, ελαφρύ, πολύ διασκευαστικό. Ιδανικό για Σαββατοκύριακο σε παραλία. Λίγο ακριβό όμως(15 € το ebook).

https://www.goodreads.com/book/show/21413662-what-if-serious-scientific-answers-to-absurd-hypothetical-questions

 

Επεξ/σία 4 Αυγούστου 2020 από firewalker

[Fosf0ros]

απόψε θα ξεκινήσω το Γατόπαρδο του Τζουζέππε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα

 

αυτό που προτείνω  είναι το Γόμορα του Ρομπέρτο Σαβιάνο

[wizzy]

Στις 30/7/2020 στις 10:26 ΠΜ, wizzy είπε

Συνεχίζω με το "Ο Πυροσβέστης" του Joe Hill.

"Πάει" κι αυτό.

Είναι μεγάλο βιβλίο (~630 σελίδες), τα κεφάλαια είναι σχετικά μικρά και διαβάζεται εύκολα - "page turner" θα το χαρακτήριζα. Θα το ενέτασσα στο σύνολο των δυστοπικών/μέτα-αποκαλυπτικών μυθιστορημάτων (π.χ. "1984", "Θαυμαστός νέος κόσμος" κτλ). Μου κράτησε το ενδιαφέρον από κεφάλαιο σε κεφάλαιο. Όσοι χαρακτήρες έχουν ενεργή συμμετοχή στην πλοκή, αναπτύσσονται επαρκώς. Θα έλεγα ότι ο συγγραφέας αφιερώνει αρκετές σελίδες στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, πρωταγωνιστικών και μη, χωρίς όμως να παραλείπει την εξέλιξη της ιστορίας. Μέχρι τα 2/3 του βιβλίου, η πλοκή είναι "στρωτή", υπό την έννοια ότι ένας "υποψιασμένος" αναγνώστης αναμένει, πάνω-κάτω, κάποιες εξελίξεις. Υπάρχουν κάποιες ανατροπές (twists) "εδώ κι εκεί", οι οποίες βοηθούν την εξέλιξη της ιστορίας. Στο υπόλοιπο 1/3, οι ανατροπές "δίνουν και παίρνουν", κρατώντας τον αναγνώστη σε αγωνία μέχρι το τέλος.

 

Γενικά, το ευχαριστήθηκα. Δεν θα το χαρακτήριζα "μυθιστόρημα παραλίας" - δεν είναι τόσο "χαλαρό", είναι και μεγάλο σε μέγεθος, δύσκολα χωράει στην τσάντα!😄 Διέκρινα κάποια λάθη στην απόδοση (π.χ. σε κάποιο σημείο διαλόγων έπρεπε να γράφει ότι η Χάρπερ μιλάει με τον Μάικλ, αλλά γράφει ότι μιλάει με τον Μπεν κι αμέσως μετά με τον Μάικλ - παρακολουθώντας την εξέλιξη των γεγονότων, είναι προφανώς ότι ο διάλογος εξελίσσεται μεταξύ της Χάρπερ και του Μάικλ κι η αναγραφή του ονόματος του Μπεν είναι τυπογραφικό λάθος), αλλά όχι στη μετάφραση - καλό αυτό! Επίσης, για όποιον έχει διαβάσει κι άλλα βιβλία του ίδιου συγγραφέα, κάπου προς το τέλος, υπάρχει μια κεκαλυμμένη αναφορά σε άλλο βιβλίο του συγγραφέα - επειδή διάβασα το βιβλίο στα ελληνικά, μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να την αντιληφθώ.

 

Μετά το τέλος, έχει κι άλλο τέλος.

😉

Σειρά πήρε το "Λύτρωση" της Yrsa Sigurdardóttir - συνέχεια του βιβλίου που διάβασα ακριβώς πριν το "Ο Πυροσβέστης".

Επεξ/σία 5 Αυγούστου 2020 από wizzy

[pascalia2]

Στις 3/8/2020 στις 4:37 ΜΜ, Fosf0ros είπε

δεν ηξερα οτι ειχα βγαλει βιβλιο

θα το κοιταξω οταν βρω χρονο

εχω στη λιστα μου το Γεννηθηκα 17 Νοέμβρη του Κουφοντινα

https://www.public.gr/product/books/greek-books/literature/greek-literature/mia-fysiologiki-zoi/prod9995978pp/

και ειναι ακομα ελευθερος. Πως καταφερε να εκδωσει βιβλιο on the run ενας Θεος ξερει. Φανταζομαι θα στειλε το αντιγραφο σε καμια ελευθερη ενωση εκδοτων, χωρις εσοδα.

Επεξ/σία 6 Αυγούστου 2020 από pascalia2

[Fosf0ros]

3 ώρες πριν, pascalia2 είπε

https://www.public.gr/product/books/greek-books/literature/greek-literature/mia-fysiologiki-zoi/prod9995978pp/

και ειναι ακομα ελευθερος. Πως καταφερε να εκδωσει βιβλιο on the run ενας Θεος ξερει. Φανταζομαι θα στειλε το αντιγραφο σε καμια ελευθερη ενωση εκδοτων, χωρις εσοδα.

δεν είναι τυχαίο : Εκδότης: Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων

χεχεχε

πάντως για μια στιγμή σκάλωσα,νόμισα ότι ήταν της 17 Νοέμβρη αυτός και ήξερα ότι τους πιάσανε

ενδιαφέρον βιβλίο φαίνεται

[Manu]

Στις 3/8/2020 στις 10:56 ΠΜ, pascalia2 είπε

Το βιβλιο του Παλαιοκωστα, μια φυσιολογικη ζωη το διαβασε κανεις; Τι λεει αξιζει;

Το διάβασα σε λιγότερο από ένα μήνα. Απροσδόκητα δυνατό.

[*nenya*]

Ενα μικρο βιβλιαρακι για πολυ γελιο! Βασισμενο στις στιγμες τρελας οταν συγκατοικεις με εναν καριολη γατο, τον Max.

Επεξ/σία 8 Αυγούστου 2020 από *nenya*

[wizzy]

Στις 5/8/2020 στις 9:46 ΠΜ, wizzy είπε

Σειρά πήρε το "Λύτρωση" της Yrsa Sigurdardóttir - συνέχεια του βιβλίου που διάβασα ακριβώς πριν το "Ο Πυροσβέστης".

Το τελείωσα σήμερα. Mου άρεσε εξίσου με τα προηγούμενα δύο της σειρας. Δεν "τρελάθηκα", αλλά πέρασε ικανοποιητικά η ώρα.

Συνεχίζω με το "Τα μπλουζ του δολοφόνου", του Ray Celestin - μέρος τετραλογίας, προηγήθηκε το "Η τζαζ του δολοφόνου" (το διάβασα παλαιότερα), έπεται το "Ο θρήνος του γκάνγκστερ", το τέταρτο δεν είμαι σίγουρος ότι έχει εκδοθεί. Το αναζητώ.

[wizzy]

21 ώρες πριν, wizzy είπε

το τέταρτο δεν είμαι σίγουρος ότι έχει εκδοθεί. Το αναζητώ.

Διόρθωση: το τέταρτο είναι ακόμα στο στάδιο της συγγραφής.

[sakis maiden]

Καλησπέρα, θα ήθελα να μου προτείνετε κάποιο εύκολο βιβλίο που θα με βοηθήσει να βελτιώσω τα αγγλικά μου, δεν έχω διαβάσει ποτέ κάποιο ξενόγλωσσο βιβλίο.
Το επίπεδο μου είναι B2.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

[Ανήξερη]

8 ώρες πριν, sakis maiden είπε

Καλησπέρα, θα ήθελα να μου προτείνετε κάποιο εύκολο βιβλίο που θα με βοηθήσει να βελτιώσω τα αγγλικά μου, δεν έχω διαβάσει ποτέ κάποιο ξενόγλωσσο βιβλίο.
Το επίπεδο μου είναι B2.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

To Kill a Mockingbird της Harper Lee.

[LongTom]

|

Το δροσερό βιβλίο του καλοκαιριού(όπως θα έγραφαν τα λαηφσταηλ σάιτ). 

Η κρεατομηχανή του Δυτικού μετώπου σε ένα τελείως μη-συμβατικό βιβλίο.

Από έναν τύπο που ο θεός και ο διάβολος συνωμότησαν να μείνει ζωντανός.

14 σοβαροί τραυματισμοί, καμία ντουζίνα φορές που έσκασε (ή δεν έσκασε) οβίδα στα πόδια του, ο μόνος επιζών από μια μονάδα και το 2% που δεν έγινε απώλεια από άλλες δύο. Φορές που ο χάρος πήρε τους πάντες εκτός από αυτόν, άλλες που γλύτωσε με ελαφρά τραύματα όταν κανονικά έπρεπε να είχε σκοτωθεί.

Εάν δεν ήξερα ότι όλα είναι αληθινά θα το έπαιρνα ως ράμπο-βίπερ. Χιλιάδες σφαίρες, οβίδες και ασφυξιογόνα αέρια δεν μπόρεσαν να τον ρίξουν.

Βέβαια ως βιβλίο είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια περιπέτεια. 

|

Όταν οι άλλοι βετεράνοι γράφουν για το πως τους άλλαξε ο πόλεμος και η σφαγή σε βιομηχανική κλίμακα, ο εν λόγω - ως ο υπέρτατος adrenaline junkie - περιγράφει το πόσο τον εξιτάρει.

Ακόμη ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεχωρίσουν οι καλύτερες αρετές του ανδρισμού, του πατριωτισμού και φυσικά των ανώτερων πρωσικών χαρακτηριστικών (μεταξύ άλλων).

Τα περισσότερα δοσμένα με κλινική αποστασιοποίηση, σαν να μην ήταν αυτός που τα έζησε.

Περιγράφει σκηνές απίστευτης και το κυριότερο τελείως τυχαίας βίας πολύ ήρεμα και δίχως συναισθηματική φόρτιση. Κάτι που δεν υπάρχει σε άλλες αυτοβιογραφίες. 

Οι σκληρές σκηνές εναλλάσσονται με περιγραφές της ζωής στα χωριά του μετώπου (που πάνε για "ξεκούραση"). Γαλλικά και Βελγικά, με περιγραφές για την ζωή, τις παραδώσεις, το στυλ(με ιδιαίτερη αγάπη για τα έπιπλα/τέχνη) και τέλος για το..έδαφος.

Δεν αναλύει καθόλου χαρακτήρες, κάνει ελάχιστες αναφορές στην στρατηγική κατάσταση και δεν έχει κανένα επεξηγηματικό για τα δεκάδες όπλα, τεχνικές, μάχες και εξοπλισμό που αναφέρει.

Εάν κάποιος δεν έχει καλή γνώση για το θέμα, σίγουρα πολλές φορές δεν θα καταλάβει το τι ακριβώς περιγράφει ο συγγραφέας. 

Οι συναισθηματισμοί κρατιούνται στο ελάχιστο και εκτός από ένα-δύο σημεία είναι δύσκολο να τον δεις ως κάποιον που τα έζησε. Βέβαια δεν αποφεύγει να περιγράψει φορές που ο ίδιος κατέρρευσε λόγω άγχους, έπινε πριν μια μάχη και το πόσο ήθελε να ξαναδεί το Ανόβερο μετά τον πόλεμο με τους φίλους του.

|

Είναι προφανές ότι είναι ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος, με διάφορες αναφορές σε Σήλερ, Ντοστογιέφσκι, Γκέτε κ.τ.λ. Επίσης σε ορισμένα σημεία φιλοσοφεί για το θέμα του πολέμου, της ανθρώπινης φύσης και του εθνικισμού και πατριωτισμού.

Σε πολλούς, ακροδεξιούς, κύκλους είναι το απόλυτο βιβλίο γιατί το διαβάζουν ως "ο άριος ubermensch-rambo και η δόξα του πεδίου της μάχης". Για τον ίδιο λόγο, το μισούν άλλοι κύκλοι, αριστεροί, γιατί το θεωρούν ως πρωτο-ναζιστικό βιβλίο.

Από την άλλη ο ίδιος ο συγγραφέας βλέπει τον πόλεμο κάτι ανάμεσα στην υπέρτατη αθλητική διοργάνωση και την καλύτερη αρένα γαλούχησης της ανθρώπινης φύσης. Δεν μισεί τους αντιπάλους του, δεν βλέπει ιδεολογική μάχη, δεν έχει πολιτικό υπόβαθρο, αλλά είναι εκεί γιατί είναι υποχρέωση του. 

Οι αντίπαλοι κρίνονται στο πόσο καλά πολέμησαν και στο πόσο σωστά "έπαιξαν" το παιχνίδι. Από Ινδούς έως σκώτσεζους, δίνει τα εύσημα όταν οι "εχθροί" έδωσαν σκληρή μάχη.

Όπως ένας αθλητής που κρίνει την αντίπαλη ομάδα.

Είναι πολύ περίεργη ανάλυση και θεωρία, σαν να διαβάζεις τις περιγραφές κάποιου μεσαιωνικό ιππότη ή έναν ευγενή που πάει στον πόλεμο και όχι κάποιον που πολέμησε στην εποχή του αβάντ-γκάρντ. Δεν ξέρω, αλλά είναι αρκετά σουρεαλιστικό και τελείως αναχρονιστικό το πως έβλεπε την κατάσταση. Το κυριότερο είναι ότι σε 4 χρόνια σχεδόν συνεχούς εμπλοκής στον πόλεμο - από την πρώτη γραμμή - δεν άλλαξε καθόλου. Κάτι που σίγουρα δεν βλέπουμε σε άλλους που μεγάλωσαν με τον ρομαντισμό, και ότι αυτός πρέσβευε για την μάχη. Ίσως επειδή πέραν της ιδεολογίας του, ήταν και άτομο που ζούσε με τον κίνδυνο. Δεν αντιλαμβανόταν το ρίσκο όπως οι άλλοι.

Εύκολα παρεξηγεί κάποιος - ιδίως όταν θέλει να "δει" κάποια πράγματα - το βιβλίο ως ύμνο στον πόλεμο και σε μια ιδεολογία.

|

Προσωπικά το θεώρησα ως ένα από τα καλύτερα για το θέμα και γενικότερα ως ο λογοτεχνικός και ψυχολογικός αντίποδας του all quiet in the western front. 

Δύο τελείως διαφορετικές όψεις για το ίδιο θέμα. 

Σχεδόν περιττό να αναφέρω ότι είναι για (πολύ) γερά στομάχια λόγω της ανείπωτης βίας που περιγράφει πολύ αναλυτικά.

Επεξ/σία 10 Αυγούστου 2020 από LongTom

[The_Judas]

12 ώρες πριν, LongTom είπε

|

Το δροσερό βιβλίο του καλοκαιριού(όπως θα έγραφαν τα λαηφσταηλ σάιτ). 

Η κρεατομηχανή του Δυτικού μετώπου σε ένα τελείως μη-συμβατικό βιβλίο.

Από έναν τύπο που ο θεός και ο διάβολος συνωμότησαν να μείνει ζωντανός.

14 σοβαροί τραυματισμοί, καμία ντουζίνα φορές που έσκασε (ή δεν έσκασε) οβίδα στα πόδια του, ο μόνος επιζών από μια μονάδα και το 2% που δεν έγινε απώλεια από άλλες δύο. Φορές που ο χάρος πήρε τους πάντες εκτός από αυτόν, άλλες που γλύτωσε με ελαφρά τραύματα όταν κανονικά έπρεπε να είχε σκοτωθεί.

Εάν δεν ήξερα ότι όλα είναι αληθινά θα το έπαιρνα ως ράμπο-βίπερ. Χιλιάδες σφαίρες, οβίδες και ασφυξιογόνα αέρια δεν μπόρεσαν να τον ρίξουν.

Βέβαια ως βιβλίο είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια περιπέτεια. 

|

Όταν οι άλλοι βετεράνοι γράφουν για το πως τους άλλαξε ο πόλεμος και η σφαγή σε βιομηχανική κλίμακα, ο εν λόγω - ως ο υπέρτατος adrenaline junkie - περιγράφει το πόσο τον εξιτάρει.

Ακόμη ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεχωρίσουν οι καλύτερες αρετές του ανδρισμού, του πατριωτισμού και φυσικά των ανώτερων πρωσικών χαρακτηριστικών (μεταξύ άλλων).

Τα περισσότερα δοσμένα με κλινική αποστασιοποίηση, σαν να μην ήταν αυτός που τα έζησε.

Περιγράφει σκηνές απίστευτης και το κυριότερο τελείως τυχαίας βίας πολύ ήρεμα και δίχως συναισθηματική φόρτιση. Κάτι που δεν υπάρχει σε άλλες αυτοβιογραφίες. 

Οι σκληρές σκηνές εναλλάσσονται με περιγραφές της ζωής στα χωριά του μετώπου (που πάνε για "ξεκούραση"). Γαλλικά και Βελγικά, με περιγραφές για την ζωή, τις παραδώσεις, το στυλ(με ιδιαίτερη αγάπη για τα έπιπλα/τέχνη) και τέλος για το..έδαφος.

Δεν αναλύει καθόλου χαρακτήρες, κάνει ελάχιστες αναφορές στην στρατηγική κατάσταση και δεν έχει κανένα επεξηγηματικό για τα δεκάδες όπλα, τεχνικές, μάχες και εξοπλισμό που αναφέρει.

Εάν κάποιος δεν έχει καλή γνώση για το θέμα, σίγουρα πολλές φορές δεν θα καταλάβει το τι ακριβώς περιγράφει ο συγγραφέας. 

Οι συναισθηματισμοί κρατιούνται στο ελάχιστο και εκτός από ένα-δύο σημεία είναι δύσκολο να τον δεις ως κάποιον που τα έζησε. Βέβαια δεν αποφεύγει να περιγράψει φορές που ο ίδιος κατέρρευσε λόγω άγχους, έπινε πριν μια μάχη και το πόσο ήθελε να ξαναδεί το Ανόβερο μετά τον πόλεμο με τους φίλους του.

|

Είναι προφανές ότι είναι ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος, με διάφορες αναφορές σε Σήλερ, Ντοστογιέφσκι, Γκέτε κ.τ.λ. Επίσης σε ορισμένα σημεία φιλοσοφεί για το θέμα του πολέμου, της ανθρώπινης φύσης και του εθνικισμού και πατριωτισμού.

Σε πολλούς, ακροδεξιούς, κύκλους είναι το απόλυτο βιβλίο γιατί το διαβάζουν ως "ο άριος ubermensch-rambo και η δόξα του πεδίου της μάχης". Για τον ίδιο λόγο, το μισούν άλλοι κύκλοι, αριστεροί, γιατί το θεωρούν ως πρωτο-ναζιστικό βιβλίο.

Από την άλλη ο ίδιος ο συγγραφέας βλέπει τον πόλεμο κάτι ανάμεσα στην υπέρτατη αθλητική διοργάνωση και την καλύτερη αρένα γαλούχησης της ανθρώπινης φύσης. Δεν μισεί τους αντιπάλους του, δεν βλέπει ιδεολογική μάχη, δεν έχει πολιτικό υπόβαθρο, αλλά είναι εκεί γιατί είναι υποχρέωση του. 

Οι αντίπαλοι κρίνονται στο πόσο καλά πολέμησαν και στο πόσο σωστά "έπαιξαν" το παιχνίδι. Από Ινδούς έως σκώτσεζους, δίνει τα εύσημα όταν οι "εχθροί" έδωσαν σκληρή μάχη.

Όπως ένας αθλητής που κρίνει την αντίπαλη ομάδα.

Είναι πολύ περίεργη ανάλυση και θεωρία, σαν να διαβάζεις τις περιγραφές κάποιου μεσαιωνικό ιππότη ή έναν ευγενή που πάει στον πόλεμο και όχι κάποιον που πολέμησε στην εποχή του αβάντ-γκάρντ. Δεν ξέρω, αλλά είναι αρκετά σουρεαλιστικό και τελείως αναχρονιστικό το πως έβλεπε την κατάσταση. Το κυριότερο είναι ότι σε 4 χρόνια σχεδόν συνεχούς εμπλοκής στον πόλεμο - από την πρώτη γραμμή - δεν άλλαξε καθόλου. Κάτι που σίγουρα δεν βλέπουμε σε άλλους που μεγάλωσαν με τον ρομαντισμό, και ότι αυτός πρέσβευε για την μάχη. Ίσως επειδή πέραν της ιδεολογίας του, ήταν και άτομο που ζούσε με τον κίνδυνο. Δεν αντιλαμβανόταν το ρίσκο όπως οι άλλοι.

Εύκολα παρεξηγεί κάποιος - ιδίως όταν θέλει να "δει" κάποια πράγματα - το βιβλίο ως ύμνο στον πόλεμο και σε μια ιδεολογία.

|

Προσωπικά το θεώρησα ως ένα από τα καλύτερα για το θέμα και γενικότερα ως ο λογοτεχνικός και ψυχολογικός αντίποδας του all quiet in the western front. 

Δύο τελείως διαφορετικές όψεις για το ίδιο θέμα. 

Σχεδόν περιττό να αναφέρω ότι είναι για (πολύ) γερά στομάχια λόγω της ανείπωτης βίας που περιγράφει πολύ αναλυτικά.

Εψαχνα και εγώ βιβλία για τον Α'ΠΠ και δυστυχώς δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα στα ελληνικά. Ούτε καν το best seller "The Guns of August" δεν υπάρχει σε μετάφραση.

Παρόμοιο αυτοβιογραφικό βιβλίο για την φρίκη του πολέμου (B'ΠΠ) από πρώτο χέρι είναι και το παρακάτω, από τον Γαλλο-Γερμανό Guy Sajer:

Ο ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ- ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ 1942-1945

https://www.politeianet.gr/index.php?page=shop.product_details&product_id=153007&option=com_virtuemart&Itemid=89

Επεξ/σία 10 Αυγούστου 2020 από The_Judas

[LongTom]

23 λεπτά πριν, The_Judas είπε

Εψαχνα και εγώ βιβλία για τον Α'ΠΠ και δυστυχώς δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα στα ελληνικά. Ούτε καν το best seller "The Guns of August" δεν υπάρχει σε μετάφραση.

Παρόμοιο αυτοβιογραφικό βιβλίο για την φρίκη του πολέμου (B'ΠΠ) από πρώτο χέρι είναι και το παρακάτω, από τον Γαλλο-Γερμανό Guy Sajer:

Ο ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ- ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ 1942-1945

https://www.politeianet.gr/index.php?page=shop.product_details&product_id=153007&option=com_virtuemart&Itemid=89

To εν λόγω είναι στο backlog του calibre. 

Κάποια μέρα θα το πιάσω.

|

Όσον αφορά τα βιβλία στα Ελληνικά, η αγορά πολύ μικρή (ακόμη και για το μέγεθος της χώρας - δεν διαβάζει γενικά ο Έλληνας) και το κοινό από ότι φαίνεται διψάει για βιπερ και όχι για το ειδικό βιβλίο.

Δυστυχώς η μόνη λύση είναι να μάθεις καλά αγγλικά, αυτό προτείνω ώστε να βρεις αυτό που πραγματικά ψάχνεις δίχως να κρέμεσαι από το τι θα μεταφραστεί. 

Πάντως ένα άλλο κλασσικό (το πρώτο ουσιαστικά, με ημερομηνία κυκλοφορίας το 1916) για τον Α'ΠΠ είναι αυτό. Το οποίο είναι και τζαμπέ νόμιμα. Τελείως διαφορετικό από το storm of steel. 

Το έχω στο backlog και θα το διαβάσω μαζί με τα ανάλογα του Sasoon, Sulzbach & Barthas.

[wizzy]

Στις 8/8/2020 στις 7:35 ΜΜ, wizzy είπε

Συνεχίζω με το "Τα μπλουζ του δολοφόνου", του Ray Celestin - μέρος τετραλογίας, προηγήθηκε το "Η τζαζ του δολοφόνου" (το διάβασα παλαιότερα), έπεται το "Ο θρήνος του γκάνγκστερ",

Τελείωσα χτες το "Τα μπλουζ του δολοφόνου". Αστυνομική λογοτεχνία στα καλύτερά της! Κι επειδή έχω πρόσφατα τα δύο βιβλία της Sigurdardóttir, θα πω ότι η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη κι η "πλάστιγγα" γέρνει σαφώς υπέρ του Ray Celestin.

Αν κι έχω διαθέσιμο και το τρίτο μέρος της τετραλογίας, δεν θα το διαβάσω, διότι σύμφωνα με την ανακοίνωση των εκδόσεων Διόπτρα, μετέφρεσαν κι εξέδωσαν το μη τελικό αρχείο. Απέσυραν όσα αντίτυπα πρόλαβαν κι εκκίνησαν διαδικασίες αντικατάστασης όσων βρέθηκαν σε χέρια αναγνωστών. Έστειλα email κι αναμένω απάντηση.