Patti Smith - Twelve (review)

[wizzy]

Εδώ και σχεδόν 4 χρόνια έχω στη δισκοθήκη μου το τελευταίο album της http://en.wikipedia....tti_Smith]Patti Smith[/url], http://en.wikipedia....tti_Smith_album)]Twelve[/url], το οποίο κυκλοφόρησε στις 17 Απριλίου 2007. Το album απαρτίζεται από 12 τραγούδια, τα οποία είναι όλα διασκευές συν ένα 13^ο bonus τραγούδι διασκευή στο “Everybody Hurts” των R.E.M. .

 

Η Patti Smith στο album αυτό, δεν αποτείνει «φόρο τιμής στους καλλιτέχνες που την ενέπνευσαν» όπως διατείνεται η πλειονότητα όσων εκδίδουν albums διασκευών. Πώς θα μπορούσε άλλωστε όταν οι διασκευές του album είναι τόσο ετερόκλητες. Μια ματιά στο tracklist θα σας πείσει. Διασκευές από Jimi Hendrix και Bob Dylan μέχρι Tears For Fears και Nirvana! Σύμφωνα με την ίδια, ήταν μια ιδέα που είχε από το 1978 και «όπως τις κινήσεις στην σκακιέρα της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, είναι ένας συνδυασμός του είναι γραμμένο και τι γράφουμε εμείς οι ίδιοι».

 

Μια πρώτη ακρόαση του album φανέρωσε ένα θετικότατο στοιχείο. Τα τραγούδια δεν είναι απλά επανεκτελέσεις των πρωτότυπων, αλλά πραγματικές διασκευές. Η Patti Smith δεν αναλώνεται στο να αναπαραγάγει ρυθμούς και μελωδίες, αλλά προσθέτει τα δικά της στοιχεία (π.χ. αλλαγές στις ενορχηστρώσεις) και κάνει τα τραγούδια «δικά» της.

 

Το album ξεκινάει με το “Are you experienced?” του Jimi Hendrix. Το πρωτότυπο είναι μια «κατηγορία» μόνο του, αλλά η διασκευή της Patti, ελάχιστα έχει να ζηλέψει. Ατμοσφαιρικό, σχεδόν ψυχεδελικό με μια υφέρπουσα ηλεκτρική κιθάρα να περιπλανιέται καθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού.

 

Το επόμενο τραγούδι είναι το “Everybody wants to rule the world” των Tears for Fears. Η εκτέλεση της Smith, αλλάζει μουσικό είδος στο τραγούδι. Από αξιόλογο pop τραγούδι – με κιθαριστικά riffs για έμφαση – η Smith το μετέτρεψε σε rock κομμάτι με παντελή έλλειψη παραμορφωμένης ηλεκτρικής κιθάρας.

 

Η συνέχεια ανήκει στο “Helpless” του Neil Young (γραμμένο για το quartet Crosby, Stills, Nash & Young). Μπαλάντα το πρωτότυπο, μπαλάντα και η διασκευή. Εδώ η Smith, διατηρεί το αρχικό ύφος του κομματιού, αλλά προσθέτει ακουστικά στοιχεία (ακουστική κιθάρα, ακορντεόν και κάποια – ελάχιστα – σημεία με πλήκτρα).

 

Gimme Shelter, Rolling Stones. Χρειάζεται να πω κάτι άλλο; Είναι το τραγούδι που "φοβόμουν" περισσότερο να ακούσω - ανήκω σε εκείνους τους λίγους που το θεωρούν το καλύτερο κομμάτι των R.S. . Η Smith "πατάει" πάνω στη rock μορφή του πρωτότυπου και οι μουσικοί που τη συνοδεύουν σε τύμπανα/μπάσο/ηλεκτρική κιθάρα/ακουστική κιθάρα προσθέτουν τις δικές τους "πινελιές". Όμως, εφόσον "πάτησαν" στην αρχική μορφή του κομματιού, περίμενα περισσότερα από την Smith στην απόδοση των φωνητικών και δεν το πήρα. Δεν λέω ότι απογοητεύτηκα, αλλά δεν έκανε "δικό της" το τραγούδι. Όποιος έχει τον Andrew Eldritch (Sisters of Mercy) στην αντίστοιχη διασκευή, καταλαβαίνει τι εννοώ.

 

Επόμενο τραγούδι είναι το “Within you without you” των Beatles. Το πρωτότυπο δεν το είχα υπόψη μου, οπότε το άκουσα στο YouTube για να κάνω την σύγκριση. Το πρωτότυπο ήταν από τα πιο ωραία τραγούδια που άκουσα ποτέ μου! Για την εποχή που γράφτηκε (Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club, 1967) πρέπει να θεωρήθηκε πρωτοποριακό (σκεφτείτε ινδικά έγχορδα και ρυθμοί πριν 50 χρόνια!). Η Smith είχε δύσκολη δουλειά, αλλά διατηρώντας το – γνώριμο μέχρι τώρα – ακουστικό ύφος του album, καταφέρνει να δώσει μια άλλη προοπτική στο τραγούδι. Πιο easy going, απουσία δαιδαλωδών ρυθμών και ενορχηστρώσεων εγχόρδων, με ένα καλό σόλο ακουστικής κιθάροας, το κομμάτι στέκεται καλά. Μην με ρωτάτε για σύγκριση με το πρωτότυπο, είμαι ακόμα σοκαρισμένος από την ακρόασή του…

 

Στη συνέχεια, διασκευάζεται άλλος ένας ύμνος των 60’s, το “White Rabbit” των Jefferson Airplane. Η φωνή της Grace Slick στο πρωτότυπο δύσκολα ξεχνιέται. Όπως σημειώνει και η ίδια η Smith “Her voice defied gender”. Η Smith ποντάρει στο ψυχεδελικό υπόβαθρο του τραγουδιού και αυτό τονίζει. Χαλαρά φωνητικά, διάσπαρτες νότες/διάσπαρτα σόλο της ηλεκτρικής (πάντα με echo) βοηθάνε στην ατμόσφαιρα και γενικά, η διασκευή της Smith θυμίζει το πρωτότυπο μόνο στο όνομα.

 

Το “Changing of the guards” του Bob Dylan που ακολουθεί, είναι μία από τις πολύ καλές στιγμές της Smith στο album αυτό. Χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις ως προς το μουσικό ύφος (ναι, σωστά μαντέψατε, ακουστικό είναι), η Smith δίνει μια αρκετά καλή φωνητική ερμηνεία, αλλάζοντας το ύφος της δίνοντας ανάλογη σημασία στους στίχους του τραγουδιού.

 

Το “Boy in the bubble” του Paul Simon είναι ένα από τα λιγότερο γνωστά τραγούδι του Simon, με κύριο χαρακτηριστικό του τον πολιτικοποιημένο στίχο. Εδώ, η Smith αλλάζει το μέτρο του τραγουδιού, διατηρώντας το ρυθμικό παρόλα αυτά. Δεν ξεφεύγει πολύ από το πρωτότυπο, με εξαίρεση το γεγονός ότι χρησιμοποιείται ένα περίεργο όργανο, το http://en.wikipedia....chian_dulcimer] appalachian dulcimer[/url]. Η συγκεκριμένη διασκευή με άφησε αδιάφορο – αν και θεωρώ ότι αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία.

 

Ακολουθεί το “Soul Kitchen” των Doors, ένα κρυμμένο διαμαντάκι του πρώτου τους δίσκου, καταδικασμένο να ζει στην σκιά των “Break on Through”, “Crystal Ship” “Light my fire” και “The End”. H Smith, διατηρεί το αρχικό μουσικό ύφος του τραγουδιού, αλλά στα φωνητικά δίνει ρέστα! Ερμηνεύει με ένταση και πάθος στο κομμάτι, βάζει την φωνητική και ερμηνευτική της υπογραφή στο τραγούδι. Αρκετά καλή διασκευή, μου άρεσε.

 

Η έκπληξη του album είναι το γεγονός ότι η Smith επέλεξε να διασκευάσει το “Smells like teen spirit” των Nirvana. Εδώ, η Smith και οι μουσικοί που τη συνοδεύουν ξεσαλώνουν – με την θετική έννοια του όρου. Αφαιρούν κάθε τι ηλεκτρικό από το πρωτότυπο, προσθέτουν κόντρα-μπάσο, banjo, αυξάνουν τη διάρκεια, η Smith προσθέτει και δικούς της στίχους σε spoken style κτλ κτλ! Γενικά το κομμάτι είναι ένα όργιο σύνθεσης και ενορχήστρωσης, διασκευή με όλη τη σημασία της λέξης!

 

Το προτελευταίο κομμάτι είναι το “Midnight Rider” των Allman Brothers. H Smith ρίχνει το ρυθμό του τραγουδιού, δίνοντας την ευκαιρία σε άλλα όργανα να ακουστούν, αλλά και στην ίδια να δώσει άλλη μια αξιοσημείωτη ερμηνεία. Ούτως ή άλλως, το τραγούδι το ερμήνευσε για την καύλα της και τα πήγε πολύ καλά!

 

Το τελευταίο τραγούδι είναι το “Pastime Paradise” του Stevie Wonder, ένα τραγούδι το οποίο, στους νεότερους, θα θυμίσει το “Gangsta’s Paradise” του Coolio. Απλά, θα πω ότι το τραγούδι του Stevie ηχογραφήθηκε το 1976 ενώ αυτό του Coolio to 1995, οπότε αντιλαμβάνεστε ποιος χρησιμοποίησε ποιου τη δουλειά. Η ερμηνεία της Smith είναι μνημειώδης, τελεία και παύλα. Μου θύμισε τρόπον τινά αυτήν στο “Because the night”! Το τραγούδι ξεκινάει λες και είχε ηχογραφηθεί για την επόμενη lounge whatever συλλογή (πιάνο, χαλαρός ρυθμός), αλλά προς το τέλος (τελευταίο ενάμισι λεπτό) το τραγούδι αποκτάει ένταση – κυρίως από το πάθος της ερμηνείας της Smith. Πολύ καλή διασκευή, ιδανικό τέλος για το album.

 

Σε όσους το αποκτήσουν (με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο), καλές ακροάσεις!