Γιατί η κόρη μου και πολλές φίλες της είναι μόνες;

[stormrain]

Αστάρτη, ένας παράγοντας, τον οποίο τον έχεις αγνοήσει μέχρι στιγμής, είναι το τι κάνει λάθος η κόρη σου και οι φίλες της.

Δε μπορώ να διανοηθώ ένα κορίτσι, 19 ετών και, όπως το περιγράφεις όμορφο, να μην έχει καν φλερτ. Προς γνώση, δεν είναι μικρό κοριτσάκι για να φλερτάρει, ούτε να κάνει σεξ, απο τη στιγμή που μπορεί να κάνει σχέση, με τις ευλογίες σου.

 

Σου λέω, πως είναι ντροπαλό, μέχρι εκεί που δεν πάει. Οκ, άρα εκεί είναι το πρόβλημα. Δεν είναι? Πάμε παρακάτω.

Αντικοινωνικό δεν είναι όταν περνά την ώρα της εδω μέσα η οπουδήποτε αλλού στο νετ. Αρκεί να μην περιορίζεται σε αυτές ΚΑΙ ΜΟΝΟ τις δραστηριότητες. Εκεί υπάρχει πρόβλημα.

 

Ξαναλέω πως δεν είναι μικρή. Κατ' εμέ, δε χρειάζεται ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ, παρα μόνο συμβουλές, εάν και μόνο ερωτηθείς, που και πάλι, δε μπορείς σα γονιός να τη συμβουλέψεις σωστά, μιας και όσο γενική κι αν είναι η συμβουλή σου και δε στροβιλίζεται γύρω απο τα δικά σου πιστεύω, δε παύει να είναι δική σου. Δε πιστεύω πως εάν ερχόταν σπίτι το πάσχα, και σου έφερνε αμανάτι τον γκόμενο, άπλυτο, άνεργο, βρωμόστομο, θα της έδινες τις ευλογίες σου. Δε σέβεσαι αρκετά την κόρη σου για να την αφήσεις να κάνει ότι θέλει, ακόμη κι αν αυτό είναι η κατ' επιλογή μοναξιά, πόσο μάλλον να της πείς πως θα είσαι ευτυχισμένη με ότι κι αν αποφασίσει στη ζωή της.

 

Είχα μια ζωή γονείς που με συμβούλευαν για το καλύτερο (δικό τους καλό, άρα καλό για την κόρη τους), και τους ευχαρίστησα αρκετές φορές. Και ξέρεις τι έκανα με τις συμβουλές τους αφού τις άκουσα είτε με υπομονή, είτε με νευρικότητα και οξυθυμία? Τις άκουσα προσεκτικά, αφού ταυτόχρονα έκανα και την ανάλυση των μέσα στο μυαλό μου, και τις πέταξα απο το παράθυρο, μπας και τις φάει καμιά γατούλα και χορτάσει, γιατί εγώ δεν είμαι οι γονείς μου. Το οτι είμαι απλά ένα παράγωγο τους, δε λέει πολλά.

Τους αγαπώ, τους σέβομαι. Μέχρι εκεί.

 

 

Να σου υπενθυμήσω πως δεν έχουμε στο φορουμ μας πολλά κορίτσια στην ηλικία των 19, single. Δεν είναι δύσκολο να τα έχει πετύχει η κόρη σου αυτά.

Και σαν γυναίκα προς γυναίκα, εάν ήμουν η κόρη σου, θα σου έστελνα φωτογραφία του γάμου μου με τον Καντάφι απο λας βεγκας. Για να πάψεις ν' ανησυχείς για την συναισθηματική - σεξουαλική μου ζωή.

 

'δεν είμαι μάνα, και ίσως δε μπορώ ακόμη να κατανοήσω πλήρως την -άσκοπη- ανησυχία σου. Αλλα είμαι κόρη.

To καλυτερο ποστ κατα την γνωμη μου. Συμφωνω 100%, οι επιλογες ειναι δικες μας, καθως και οι συνεπειες. Οι γονεις μοναχα να συμβουλεψουν μπορουν απο την στιγμη που το παιδι εχει ενηλικιωθει.

[slygeo87]

To καλυτερο ποστ κατα την γνωμη μου. Συμφωνω 100%, οι επιλογες ειναι δικες μας, καθως και οι συνεπειες. Οι γονεις μοναχα να συμβουλεψουν μπορουν απο την στιγμη που το παιδι εχει ενηλικιωθει.

 

Να εκφέρουν άποψη εφ' όσον τους ζητηθεί θες να πεις.

[stormrain]

Να εκφέρουν άποψη εφ' όσον τους ζητηθεί θες να πεις.

Βασικα ναι. Αλλα ενταξει, το να δωθει μια συμβουλη σε ασχετη στιγμη δεν το κρινω απαραιτητα κακο. Αλλα ως συμβουλη, οχι ως πατροναρισμα.

[slygeo87]

Νομίζω οι περισσότεροι καταχράζονται το δικαίωμα της συμβουλής ακριβώς επειδή είναι γονείς μας.

[stormrain]

Νομίζω οι περισσότεροι καταχράζονται το δικαίωμα της συμβουλής ακριβώς επειδή είναι γονείς μας.

Συμφωνω. Το ιδεαλιστικο περιγραφω παντως.

[BritGreek]

Ως άνθρωπος και γονεάς στην πρώτη δεκαετία των -άντα ο οποίος συναναστρέφεται με πάρα πολλούς νέους λόγω της δουλειάς μου, θα ήθελα να μου επιτρέψετε, αγαπητή topic starter, να σας πω την άποψή μου για τους προβληματισμούς σας.

 

Η νοοτροπία που χαρακτηρίζει τα περισσότερα άτομα ειδικά στην Ελλάδα, είναι από κακή έως τραγικά απογοητευτική. Παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες γυναίκες των προηγούμενων γενεών ασταμάτητα παραπονιέστε ότι δεν πραγματοποιήσατε όλα σας τα όνειρα, ή ότι ο άντρας σας δεν σας βοηθά (σέβεται, κλπ), κρίνετε και εισβάλλετε στην προσωπική ζωή των παιδιών σας, συγκρίνοντας με τα δικά σας μέτρα, πρότυπα και σταθμά. Οι εποχές, δυστυχώς ή ευτυχώς (εγώ πιστεύω ευτυχώς), αλλάζουν και αν θεωρήσουμε ότι τα παιδιά χτίζουν την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία τους αρχικά στο σπίτι και μετά στο σχολείο (δύο κόσμοι εκ διαμέτρου αντίθετοι και διαφορετικοί), εμείς οι γονείς περιμένουμε από τα παιδιά μας να ζουν σύμφωνα με τα δικά μας πρότυπα και "πρέπει". Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας παρέχοντάς τους τα πάντα, μεταλαμπαδεύοντάς τους την αντίληψη ότι είναι πάνω απ' όλα παιδιά μας. Η διαφορετικότητά τους πολλές φορές μας ξενίζει ή μας εξοργίζει και κάνουμε το λάθος -κατά τη γνώμη μου- να θεωρούμε απόλυτα φυσιολογικό να γνωρίζουμε τα πάντα για την προσωπική τους ζωή, εισβάλλοντας στις σχέσεις τους, χώνοντας τη μύτη μας στο γάμο τους, στον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους (αν αποφασίσουν να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά).

 

Πολλά παιδιά προσποιούνται ότι δεν έχουν προσωπική ζωή (σχέση, κλπ) μόνο και μόνο για να γλιτώσουν την "ανάκριση" που τους κάνουμε εμείς οι ίδιοι, νομίζοντας ότι αν ξέρουμε πολλά, τα προστατεύουμε. Ακόμα κι αν δεν έχει σχέση η κόρη σας, δεν βλέπω πουθενά κάποιο λάθος. Αυτά τα πράγματα έρχονται από μόνα τους. Δεν προγραμματίζονται. Και σαφέστατα δεν αφορούν εμάς τους γονείς. Η ζωή είναι δική τους. Περισσότερο από παιδιά μας, είναι αυτόνομα όντα και η ζωή μόνη της θα τα καθοδηγήσει, δίνοντάς τους εμπειρίες. Μέσα σ' αυτές τις εμπειρίες σαφώς και πρέπει να γίνονται λάθη για να μαθαίνουν από αυτά. Μόνο έτσι γινόμαστε όλοι καλύτεροι και μαθαίνουμε να εκτιμούμε το καλό, συγκρίνοντας τα πάθη και τα λάθη μας με τις εκάστοτε στιγμές που βιώνουμε.

 

Με τρομάζει η αντίληψη που επικρατεί ότι η γυναίκα μέχρι τα 30 πρέπει να έχει παντρευτεί, γιατί "αυτός είναι ο προορισμός της". Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, κατά τη γνώμη μου. Οι νέες γενιές απέχουν έτη φωτός από τις δικές μας. Μεγαλώνουν με πολύ περισσότερα ερεθίσματα και είναι πιο έξυπνες.

 

Στο Πανεπιστήμιο που εργάζομαι (εξωτερικό) ο γονέας δεν έχει απολύτως καμία πρόσβαση στα στοιχεία του φοιτητή-παιδιού του. Ακόμα και στις φοιτητικές εστίες, βάσει κανονισμού ΔΕΝ επιτρέπεται να σας υποδείξουν οι υπεύθυνοι σε ποιο δωμάτιο μένει το παιδί σας, χωρίς τη συγκατάθεσή του. Και εγώ συμφωνώ απόλυτα μ' αυτό. Και ενώ έχω απόλυτα καλές σχέσεις με τους δικούς μου γονείς, επιτρέψτε μου να σας πω ότι αν άνοιγαν εκείνοι το δικό σας θέμα θα με ενοχλούσε εξαιρετικά πολύ. Το θεωρώ διαπόμπευση της προσωπικής ζωής του παιδιού σας και πιστεύω ότι πολύ απλά δεν δικαιούστε -όσο κι αν σας κάνει εντύπωση- να ρωτάτε θέματα που αφορούν την ίδια και την προσωπική της ζωή, έστω και ανώνυμα. Γιατί είμαι σχεδόν βέβαιος ότι όπως το συζητάτε εδώ, με παρόμοιο τρόπο θα το έχετε συζητήσει με τους πολύ κοντινούς σας ανθρώπους, ή μπορεί να κάνετε κάτι ανάλογο αν δεν κατανοείτε κάποιες καταστάσεις στο γάμο της, στο μέλλον. Θα σας συμβούλευα να κρατήσετε μια απόσταση από τη ζωή της και να προσπαθήσετε να προσαρμοστείτε με το σήμερα και την πραγματικότητα. Αν έχετε καλή σχέση με το παιδί σας, θα έρθει να σας μιλήσει όταν χρειαστεί.

[bardos]

θα συμφωνησω οτι πολλα παιδια προσποιουνται οτι δεν εχουν προσωπικη ζωη για να γλιτωσουν την ανακριση

 

θα διαφωνησω οτι αν δεν εχει προσωπικη ζωη (οχι απαραιτητα σχεση) ο νεος σε αυτητην ηλικια δεν υπαρχει λαθος. δεν ειναι υγιες. αν λειπει το σεξ η επικοινωνια σε επιπεδο "προσωπικο" και γενικα αυτα τα πραγματα αρχιζουν αλλα προβληματα, και παραμελεις αλλες υποχρεωσεις προσπαθοντας να βρεις αυτα τα πραγματα

[digimyth]

Οσοι ζυγιζουν μονιμα το τι δινουν και το τι παιρνουν ειτε σε υλικο ειτε σε συναισθηματικο επιπεδο τοτε ειναι αξιοι της επιλογης τους,Μενουν με την αισθηση του δικαιου και την πικρα.Οσα δωσεισ τοσα θα παρεις δεν το ειπα μπακαλιστικα.Καποιος θα θυσιασει κατι ο αλλος θα στερηθει κατι αλλο .Το ποιος εκανε το περισσοτερο ποιος θα το κρινει;Το αποτελεσμα εχει σημασια.Αν εισαι εκει που θελεις και νιωθεις γεματος.Ειπες την σωστη λεξη προτεραιοτητα.Αμερικανικος πολιτισμος;Οχι δεν μου βγαινει.Διυλιζουν τον κωνωπα και χανουν την ουσια.Σε μια σχεδον ανθρωποφαγικη αρενα καθημερινης επιβιωσης και συχνων υποχωρησεων δεν βλεπω γιατι καποιος να φοβαται να ρισκαρει στο θεμα ερωτας.Οι απωλειες οντως πονανε αλλα ποναει πολυ περισσοτερο οταν ερθει ο λογαριασμος στο τελος και διαπιστωσεις οτι εισαι μονος και σε τιποτε δε βοηθαει το αλλωβητος.

ψψψ γράφεις αστάρτη... έχω τα μισά σου χρόνια αλλά συμφωνώ απόλυτα!

Για μένα σίγουρα αξίζει να έχεις μια ζωή που θα ζεις για τους άλλους(Einstein)! Πρέπει να πολεμάς για την αγάπη και να δίνεις (όχι υλικά) για να συντηρήσεις αυτό που έχεις και όχι μόνο να δίνεις για το αποκτήσεις γιατί όταν θα μείνεις μόνος θα είναι πολύ χειρότερο από το να χάσεις κάτι υλικό ή να κάνεις μια σύντομη υποχώρηση.

Μια όμορφη καρδιά δεν είναι η καρδιά που είναι κατά κόκκινη με τέλειο σχήμα χωρίς ατέλεια αλλά μια καρδιά γεμάτη τρύπες και ουλές γιατί αυτή η καρδιά έχει αγαπήσει και ξέρει τον πόνο και αγάπη=πόνος (αλλά όχι μόνο).

Βέβαια από την άλλη σε μια αγάπη δεν αρκεί να υπάρχεις μόνο εσύ...

 

Θα συμφωνήσω επίσης απόλυτα και με τον bardos αλλά και με τον BritGreek λίγο παραπάνω που έχει πολύ ενδιαφέρον άποψη...

θα σου απαντησω και εγω λοιπον που ειμαι αρκετα κοντα στην ηλικια και στην "Φαση" της κορης σου.

 

λοιπον οι γνωριμιες (εκτως του ιντερνετ) γινονται με 2 βασικους τροπους: ειτε μεσω γνωστων ειτε με καμακι στο δρομο στην καφετερια και τα λοιπα. στο δευτερο πλεον επειδη ολες μπορουν να βρουν την επιβεβαιωση η το σεξ στην εποχη μας (ιντερνετ) στο δευτερο λοιπον οι συντριπτικη πλειοψηφια "φυσιολογικων" ελληνιδων ειναι αρνητικες.

 

οταν εγω εχω πιει 3-4 μπυρες στο μπαρακι και μου γυαλισει η κορη σου και την πλησιασω ειναι σχεδον βεβαιο οτι θα φαω Χ με καποια φτηνη δικαιολογια η ακομα και με ασχημο τροπο. για ρωτα την κορη σου ποσοι εχουν προσπαθησει να της πιασουν την κουβεντα στη νυχτερινη ζωη της και σε ποσους ενεδωσε και ελα πες μας.

 

το μεσω γνωστων ενταξυ, ποτε δε μου αρεσε γιατι πιο πολλες πιθανοτητες εχει καποιος να του αρεσει εμφανισιακα τουλαχιστον καποιος αγνωστος παρα καποιος γνωστος (υπαρχουν περισσοτεροι αγνωστοι απο γνωστοι)

 

στις σχολες και τα λοιπα ειναι το "ρομαντικο" φλερτ ας πουμε, περνας πολλες ορες στον ιδιο χωρο γνωριζεσαι καλυτερα και τα λοιπα. μερικοι εχουν επιτυχια ετσι. αλλοι οχι. εκτως αυτου δεν ειναι και το πιο ευκολο πραγμα επειδη ακριβως υπαρχουν αρκετοι γνωστοι και η απορριψη θα πονεσει περισσοτερο αλλα και θα διαρκεσει για καιρο αφου θα βλεπει ο ενας τον αλλον για χρονια. απο τις παρεες μου ελαχιστοι εχουν κανει σεξ με ατομα της σχολης τους.

 

και περναμε τωρα στο ιντερνετικο καμακι οπου μετραει κυριως η εικονα και οι κοιλιακοι και τα λοιπα. εκει παρατηρειται το αλλο φαινομενο. επειδη ακριβως στο ιντερνετ οι παντες ειναι προσβασιμοι στους παντες, υπαρχει μια μεριδα νεων που απλα γαμ^νε συνεχως (αυτοι που εχουν στησει σωστα τα προφιλ και το σωμα τους) και η αλλη μεριδα που απλα δε γ^μανε ποτε μεσω ιντερνετ οσο και να προσπαθουν. γιατι πολυ απλα ποια θα μιλησει στον χοντρουλη που δε ξερει απο κοντα οταν μπορει να μιλησει στον παιδαρο που παλι δε ξερει απο κοντα

 

περα απο ολα αυτα υπαρχει φυσικα και το φαινομενο των ημερων μας οτι δηλαδη οι γυναικες πλεον τα εχουν ακουσει ολα εχουν δυνατοτητα να κανουν τα παντα και απλα για να συγκινιθουν χρειαζεται κατι πολυ εξτριμ.

 

και φυσικα για να λεμε και του στραβου το δικιο και οι αντρες εχουν αλλαξει αρκετα, αφου παντα οταν μας γυαλισει καποια σκεφτομαστε "θα την βρω στο φεισμπουκ". καταντια αλλα συμβαινει

[viper2005]

για να μην κουραζεται η op

 

100 Questions & Answers about Your Daughter's Sexual Wellness and Development

http://www.demonoid.me/files/details/2591922/004261412868/

 

[Radiatedsoul]

Ισως καταλαβα και λαθος αλλα αρκετοι απο εσας ειστε μπακουρια.Απορια εχω γιατι η κορη μου και πολλες φιλες της ειναι επισης μονες,Δεν καταλαβαινω πως γινεται αυτο.

Ειπες οτι η κορη σου ειναι φοιτητρια σε αλλη πολη, και μενει μονη της. Η κανω λαθος?

 

Η κορη σου εχει σχεσεις, και οι φιλες της. απλα εσυ δε το εχεις μαθει ακομα, και αμα θελει η κορη σου δε θα το μαθεις και ποτε. δε σου πεφτει λογος κιολας.

 

Ισως πρεπει να βρεις αλλο πραγμα να γεμιζεις την μερα σου, γιατι η κορη σου μεγαλωσε

[slygeo87]

Ναι όντως. Και μη κάνεις άλλο παιδί, ΔΩΣ' ΤΑ ΟΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ.

[FarCry]

Η εναλλαγη πολλων ερωτικων συντροφων δεν βοηθαει.

 

http://www.mensonly.gr/site/content.php?artid=69

 

[thanocaster]

Ήρθα ετεροχρονισμένα, αλλά ας πω κι εγώ την... αηδία μου (washcloud mode initiated). Υπ' όψιν, το κείμενο παλινδρομεί μεταξύ οφτόπικ και οντόπικ, καθότι αποτελεί μια συρραφή σκέψεων. Είναι περισσότερο τροφή για σκέψη για ανθρώπους σαν την αστάρτη, παρά για σαν τεκμήριο ορθότητας.

 

 

 

Καταρχάς, λίγα λόγια για το περιβάλλον που μεγάλωσα και πως αυτό μεταλλάχτηκε επιρρεαζόμενο από, αλλά και επηρεάζοντας, την ίδια μου την ζωή. Ως πιτσιρικάς ήμουν λίγο πολύ ξεπεταγμένος σε αυτό το θέμα, καθότι ο μικρότερος αδερφός στην οικογένεια, έχοντας ως πρότυπα μεγαλύτερα παιδιά, αλλά και -σχεδόν μονίμως- άτομο που οι φίλοι του ήταν συνήθως μεγαλύτεροι. Αυτό με είχε βοηθήσει πολύ σε δυο τομείς: πρώτον στην κοινωνικοποίηση, και, δεύτερον, στην διπλωματική ικανότητα, όση τουλάχιστον χρειάζεται σε τέτοιες ηλικίες, με άτομα του άλλου φύλλου. Μεγαλώνοντας, και όσο περισσότερο παρατηρούσα γύρω μου τους άλλους ανθρώπους, έβλεπα πως αυτοί οι δυο τομείς είναι ίσως οι δυο σημαντικότεροι για να έχεις αυτό που συχνά περιγράφεται ως "υγιείς σχέσεις". Και έτσι ήταν. Μέχρι και τα 23 μου, μπορούσες να με πετάξεις σε ένα γήπεδο γεμάτο αγνώστους και σε μια ώρα να τους έχω γνωρίσει όλους και με τους μισούς να είμαστε και φιλαράκια.

 

Και, τότε, ξαφνικά συνειδητοποιώ πως από εκεί που είχα καμια 15αρια άτομα να πάρω τηλέφωνο να πω τον πόνο μου, και μονίμως με 2-3 σοβαρά χαλβαδιάσματα, συνειδητοποιώ πως το τηλέφωνό μου πολλές φορές έμενε βουβό για μέρες. Συνειδητοποιώ πως αν απλά κάτσω σε μια καρέκλα και δεν κάνω τίποτα, μάλλον δεν θα συμβεί και τίποτα. Και τότε όλο το οικοδόμημα γκρεμίστηκε. ΘΕΛΕΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Και -φυσιολογικά- γεννιέται το ερώτημα: αξίζει;

 

Η απάντηση είναι "κάποιες φορές, ναι". Τί γίνεται όμως μέχρι να καταλάβεις αυτή τη φορά αν αξίζει; Όταν για παράδειγμα έχεις ακούσει από άνθρωπο την ατάκα "δεν γίνεται να βγω μαζί σου γιατί δεν σε ξέρω", καταλαβαίνεις ότι η ελπίδα σιγά σιγά σβήνει. Καλώς ή κακώς, η Ελλάδα είναι μια χώρα που ξαφνικά ανακάλυψε την "δυτική κουλτούρα" και ξεσκίστηκε, σαν Άγγλος έφηβος που πήγε στο Φαληράκι και ανακάλυψε ότι δεν χρειάζεται να είναι 21 για να πιει αλκοόλ. Οι γυναίκες ψωνίστηκαν, οι άντρες μπήκαν στο τριπάκι να μην προσπαθούν ελέω απογοήτευσης (σιγά την αποτυχία να μη σε γουστάρει μια γκόμενα) και, τελικά, γίναμε αυτό που τόσο πολύ ζηλεύαμε: σύγχρονοι "δυτικοί" με υποθάλπουσα κατάθλιψη και κάποιο "φάρμακο" που μας κρατάει την κατάθλιψη αυτή σε αναστολή.

 

Από την άλλη, ως λαός με ιδιαίτερη αγάπη στην διασκέδαση, όπως κι αν την αντιλαμβάνεται ο καθένας, έχουμε το φάρμακο (χωρίς εισαγωγικά) το οποίο το μόνο που χρειάζεται για να το πάρει κάποιος είναι καλή θέληση. Για παράδειγμα, τώρα που είμαι στο Λονδίνο, βλέπω τους ανθρώπους ανοιχτούς και προσιτούς. Μπορώ ανά πάσα στιγμή να πάω σε μια παμπ, να κάτσω σε ένα τραπέζι που κάθονται 2-3 ξένοι και να πιάσω κουβέντα. Τόσο απλά. Η διαφορά είναι ότι ο μέσος Λονδρέζος έχει μεγαλώσει με αυτή την υποθάλπουσα κατάθλιψη ριζωμένη μέσα του. Δεν χρειάζεται πάνω από 5' κουβέντας για να το αντιληφθείς. 'Εχει νοιώσει τη στέρηση της ψυχαγωγίας σε βαθμό λύπησης. Και πας στην Ελλάδα, που μπορείς να έχεις ενεργή κοινωνική ζωή συνδυασμένη με τη διασκέδαση και την κατάχρηση που επιθυμείς από τα 13 σου. Και, όσο κι αν κάτι τέτοιο σε φέρνει μπροστά σε μεγάλους κινδύνους, τελικά σε ωριμάζει μια ώρα αρχίτερα. Για να μπορείς στα 22 σου να έχεις ξεκαυλώσει από το αλκοόλ, τα τσιγάρα, τα "τσιγάρα", και τις όποιες άλλες καταχρήσεις μπορεί να σκεφτεί κανείς και να ζήσεις ότι αποκαλείς "ζωή σου".

 

Τελικά, τί κάνει ο καθένας γι αυτό; Σε συντριπτική πλειοψηφεία, δυστυχώς, τίποτα. Δεν ξέρω αν μιλάω για τον δικό μου κοινωνικό περίγυρο, ή αν ταυτίζεται με αυτό που λέω η πραγματικότητα, αλλά εγώ αυτό που λαμβάνω από τις κοντινές ηλικίες μου (ας πούμε στο εύρος 20-35) είναι ότι οι περισσότεροι έχουν χάσει (ή δεν είχαν ποτέ) την όρεξη για προσπάθεια, ενώ ταυτόχρονα έχουν αρχίσει και αναζητάνε πράγματα εξωπραγματικά. Ας είμαστε λίγο ρεαλιστές. Έχουμε αρχίσει και κράζουμε υπερβολικά. Έχουμε αρχίσει και κουβεντιάζουμε για να πείσουμε και όχι για να ακούσουμε. Έχουμε αρχίσει και κοιτάμε τί θα κάνουμε εμείς με τη ζωή μας και όχι τί θα κάνουμε στη ζωή μας με τους άλλους. Έχουμε αρχίσει και ενοχλούμαστε από σχεδόν κάθε τί συμβαίνει γύρω μας. Μόνο και μόνο επειδή μπορώ να δω σε κάποιο προφίλ ότι υπάρχει αυτό που ψάχνω, νοιώθω ότι δεν ανήκω εδώ που είμαι. Και αυτό, αν και χαριτωμένο, αν το βάλεις στο ρεαλιστικό του πλαίσιο, είναι σαν να είμαι ερωτευμένος με τη Jenna Jameson ή με τη Druuna.

 

Αστάρτη, χωρίς να τρολάρω ή να θέλω να σε σοκάρω, η κόρη σου κατά πάσα πιθανότητα έχει (ή είχε) γκόμενο, και, πολύ απλά, φοβάται/ντρέπεται και αδιαφορεί για την κριτική σου. Γιατί έχει μεγαλώσει σε ένα κόσμο που η κριτική από εποικοδομητική έγινε φτηνή, από ουσιαστική έγινε επιτηδευμένη, και, που από βαρεμάρα και ανικανότητα των αρμοδίων (γονείς, σχολείο κλπ) βρήκε το δρόμο της στη νεολαία από το "σχολείο" του σαλονιού της. Οπότε την αντιμετωπίζει και σαν μεσημεριανή εκπομπή.

 

Αν το καλοσκεφτείς, δεν έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα πράγματα στο φαίνεσθαι, αλλά έχουν αλλάξει άρδην στο είναι: Κάποτε τα παιδιά "ερωτεύονταν" και το κρύβανε γιατί ζούσαν σε ένα περιβάλλον τρομοκρατίας από τους παιδαγωγούς τους. Πλέον, το κρύβουν γιατί ζουν σε ένα περιβάλλον τρομοκρατίας που έχει εξαπλωθεί και ανάμεσά τους. Κάποτε είχαν τα μπιλιάρδα, την ντισκοτέκ (sic!), την αλάνα, να πάνε να διαφυλάξουν την ιδιοτική τους ζωή. Πλέον έχουν κινητό, facebook, (το κάθε) ινσόμνια για να μπορεί να τους παρακολουθεί ο γονιός από οπουδήποτε. Και αρχίσαν τα appear offline, οι αναπάντητες κλήσεις, τα αθόρυβα και όλη αυτή η όμορφη πραγματικότητα κοινωνικοποίησης που ζούμε καθημερινά. Γεμίσαμε κάμερες και δίκτυα για να μπορούμε να απολαμβάνουμε τεχνολογία αντικατασκοπείας.

 

 

 

http://www.youtube.com/watch?v=024UcB1m7Do

 

There was a lot of rockn' going on that night

Cruising time for the young bright lights

Just down past the gasworks, by the meat factory door

The five lamp boys were coming on strong

The Saturday night city beat had already started and

The pulse of the corner boys sprang into action

And young Billy watched it all under the yellow street light

And said "tonight, of all nights, there's gonna be a fight"

 

Billy don't like it living here in this town

He says the traps have been sprung long before he was born

He says "hope bites the dust behind all the closed doors"

And puss and grime ooze from its scab crusted sores

There's screaming and crying in the high rise blocks

It's a rat trap, Billy, but you're already caught

But you can make it if you wanna or you need it bad enough

You're young and good looking and you're acting kind of tough

Anyway, it's Saturday night, time to see what's going down

Put on the bright suit, Billy, head for the right side of town

It's only 8 o'clock, but you're already bored

You don't know what it is, but there's got to be more

You'd better find a way out, hey, kick down the door

It's a rat trap and you've been caught

 

In this town, Billy says, "everybody's tryin' to tell you what to do"

In this town, Billy says, "everybody says you gotta follow rules"

You walk up to the traffic lights,

Switch from your left to right

You push in that button, and that button comes alight

It tells you

"Walk, don't walk

Talk, don't talk"

 

Hey Billy take a walk...with me

Do you want that misery

Sweethearts run free

 

Little Judy's trying to watch "Top of the Pops"

But mum and dad are fighting don't they ever stop

She takes off her coat and walks out to the street

It's cold on that road, but it's got that home beat

Deep down in her pockets she finds 50p

Hey, is that any way for a young girl to be

"I'm gonna get out of school, work in some factory

Work all the hours God gave me, get myself a little easy money

now, now, now"

 

Her mind's made up, she walks down the road

Her hands in her pockets, coat buttoned 'gainst the cold

She finally finds Billy down at the Italian cafe

And when he's drunk it's hard to understand what Billy says

But then he mumbles in his coffee and suddenly roars

"It's a rat trap Judy, and we've been caught"

 

 

 

(washcloud mode deactivated)

 

ΥΓ> Μάλλον έχει να πέσει πολύ έντιτ...

 

 

[alex_000]

με την απέραντη και απίστευτη λύσσα που παίζει στην ελλάδα όσον αφορά τους άντρες μου φαίνεται αδύνατο μια γυναίκα να είναι μόνη της χωρίς να το επιλέγει.

 

τώρα αν λάβουμε υπόψιν και την γυναικεία ψυχοσύνθεση και μαζοχισμό όλα είναι πιθανά (το πιο πιθανό από όλα να φτύνει τους 1000 που την κυνηγάνε και να θέλει τον μόνο που δεν μπορεί να έχει με τίποτα).

[black_widow]

τώρα αν λάβουμε υπόψιν και την γυναικεία ψυχοσύνθεση και μαζοχισμό όλα είναι πιθανά (το πιο πιθανό από όλα να φτύνει τους 1000 που την κυνηγάνε και να θέλει τον μόνο που δεν μπορεί να έχει με τίποτα).

 

Τι μου θυμίζει , τι μου θυμίζει ( όχι δε με κυνηγάνε 1000 )... Γενικά ο κανόνας είναι να στην πέφτουν όταν έχεις σχέση ( άτομα που σου αρέσουν εννοώ ) , εσύ να είσαι ερωτευμένη να μην κρατάς ούτε ένα τηλέφωνο , μετά να χωρίζεις να στην πέφτουν αλλά να είσαι στεναχωρημένη και να μη θες σχέση και με το που είσαι έτοιμη να συνεχίσεις να πέφτει νέκρα ( εννοώ να μη σου αρέσουν αυτοί που στην πέφτουν ) ή να θες πολύ κάποιον και αυτός στο φτύσιμο. Άτιμο κάρμα !

 

Πολλές γυναίκες πάντως είναι πιο επιλεκτικές γιατί έχουν προνοήσει ακόμα και στην περίοδο της σχέσης να έχουν τις καβάτζες τους οπότε έχουν μεγαλύτερη άνεση στην επιλογή. Το να μην είναι καμία καθόλου επιλεκτική δεν παίζει απλά...