Το ''Ψυχολογικο Συμβολαιο'' στην εργασια σε σχεση με την οικονομικη κριση στην Ελλαδα

[Τοξοβολος_UK]

Με αφορμη μια συζητηση που ειχα με εναν φιλο στην Ελλαδα σημερα για το ποσο χαλια τα πραγματα ειναι στον εργασιακο τομεα κ για την καθημερινη ανασφαλεια που νιωθουν αρκετοι εργαζομενοι ηρθε στο μυαλο μου αυτο που στην Εργασιακη Ψυχολογια λεμε ''Το Ψυχολογικο Συμβολαιο''.Ουσιαστικα αυτο που καταλαβα απο την συζητηση μου με τον φιλο μου ειναι οτι πλεον σε πολλες δουλειες στην Ελλαδα εχει χαθει καθε εννοια εμπιστοσυνης μεταξυ εργαζομενου-εργοδοτη, κυριως απο την πλευρα του εργαζομενου.

 

Μου εδωσε να καταλαβω οτι οι οποιες προσδοκιες του για την δουλεια ουσιαστικα εχουν αποδειχτει ΤΟΣΟ ΦΡΟΥΔΕΣ που ουσιαστικα εχει χασει καθε κινητρο για να συνεχισει να δουλευει παραγωγικα.

 

Ποια ειναι η γνωμη σας?Ειναι αληθεια οτι η κριση στην Ελλαδα ειναι ικανη να ανατρεψει την παραδοσιακη σχεση εργαζομενου-εργοδοτη κ να κλονισει τον μεσο εργαζομενο στην Ελλαδα στον βαθμο που δεν θα μπορει να εργαζεται παραγωγικα?Κ ποιες οι γενικοτερες επιπτωσεις μιας τετοιας δυσφοριας απο τον μεσο εργαζομενο?

 

 

 

 

Πιο κατω δινω εναν γενικο συντομο ορισμο του τι σημαινει το Ψυχολογικο Συμβολαιο στην Εργασιακη Ψυχολογια για οσους απο εσας δεν το γνωριζετε απο μια παλια εργασια που ειχα καπου καταχωνιασμενη επι εποχης μεταπτυχιακου μου.

 

 

According to Rousseau (1995) ‘‘the Psychological Contract is individuals beliefs, shaped by the organisation, regarding terms of an exchange between individuals and their organisation’’. This might indicate that the Psychological Contract is primarily implicit in that it is almost never explicitly discussed by the interested parties. On the other hand Guest and Conway (1998) describe the psychological contract as :

 

‘‘ a metaphor :a word or phrase borrowed from another context that helps to make sense of our experience. The psychological contract is a way of interpreting the state of the employment relationship and help to plot significant changes’’

[LOULATRANS]

θα το δω σαν απλος ανθρωπας και οχι σαν γιατρος.

δηλαδης,ο εργοδοτης,εκτος απο τον μισθο,τα ενσημα,αποζημιωση,δωρα διακοπων,χριστουγεννων,αδειας,τοκετου,και αλλων γ@μισι@τικων,πρεπει να κανει και συμβολαιο μονιμοτητας στο καθε εργαζομενο του.......χμμμμμ............και περιμενετε να ερθουν επενδυσεις...........

επιδης εκανε την μ@λ@κια ο αν.παπανδρεου με την μονιμοτητα στο δημοσιο,να την κανουν και οι ιδιωτες-εργοδοτες.

δεν μας εφταναν οι δημοσιοι,να εχουμε και στον ιδιωτικο τομεα,μικρους δικτατορισκους.

οχι,ο καθε εργαζομενος να εχει την δαμοκλειο σπαθη της απολυσης πανω απο το κεφαλι του ,και αν ειναι παραγωγικος,να μην ανησυχει.ο εργοδοτης ξερει ποιον θα κρατησει.

τα παραπανω τα λεω,γιατι και εγω σαν βιοτεχνης,εχω καθε μερα την εγνοια του πως θα παει η δουλεια μου αυριο και μεθαυριο.να εχει και ο εργαζομενος την εγνοια ,και μεγαλυτερη να εχει.βαζω κτηριο,μηχανηματα ,εργασια,και εχω μικροτερες απαιτησεις απο τους εργαζομενους,ημαρτον.

 

υγ.μην ανησυχητε,δεν απασχολω εργαζομενο.ουτε προκειτε,με αυτο το κατεστημενο.

 

υγ2.εξυπακουεται, η κριση στο ελλαντα πρεπει να ανατρεψει αυτο το κατεστημενο.τερμα η μονιμοτητα.-

[Τοξοβολος_UK]

Η αληθεια ειναι οτι δεν εχω καποιον δημοσιο υπαλληλο φιλο στην Ελλαδα.Περισσοτερο αναφερομουν σε ατομα ιδιαιτερα καταρτησμενα στον ιδιωτικο τομεα.Αν κ γενικοτερα μπορει να γινει η συζητηση.Απλα μου κανει εντυπωση ο βαθμος που ακουω αυτο το περι δεν ξερεις τι θα σου ξημερωσει αυριο κ απο ατομα μαλιστα πολυ καλα καταρτησμενα που για μενα δεν θα επρεπε να ειχαν καν ανασφαλεια....τωρα για μονιμοτητες κτλ συμφωνω σε οτι λες.

[Pantelwolf]

Τοξοβόλε νομίζω οτι οι λόγοι που το συμβόλαιο σπάει συνοψίζονται στην έννοια της ανταλλαγής.

 

Τι εννοώ:

Και οι δυο συμβαλλόμενοι , ο εργοδότης και ο εργαζόμενος κάνουν μια παραχώρηση. Από αυτή την παραχώρηση, που είναι απαραίτητη στον άλλο, απαιτούν κάποιο αντάλλαγμα, ωστε να υπάρχει αυτό που ονομάζω "δίκαιη ανταλλαγή", όσα δίνω τόσα παίρνω, και όχι "μερική", δηλαδή παίρνω λιγότερα απο όσα προσφέρω, ή "εγκληματική", δίνω αλλά δεν παίρνω τίποτα. Φυσικά, ούτε και σε "ανταλλαγή σε αφθονία", να δίνεις παραπάνω απο όσα σου προσφέρουν, γιατί οδηγεί και αυτό σε ανισσοροπία.

 

Η ποιότητα των συμβαλλομένων αναγκαστικά επηρρεάζει αυτή τη σχέση.

Κάθε συμβαλλόμενος πάει στη συμφωνία έχοντας κάποια κίνητρα. Εκεί είναι που στην Ελλάδα το χάνουμε. Δε γνωρίζω για το εξωτερικό αλλά να σου παρουσιάσω τη σκέψη μου.

Σε μια υποτιθέμενη λοιπόν κλίμακα κινήτρων, κάθε πλευρά αποσκοπεί για αρχή σε χρήμα(Α),υλικό όφελος. Αρκεί όμως αυτό; Αν η σχέση μου με την εταιρεία, η της εταιρείας προς εμένα είναι μόνο χρηματική δε θα βγάλει πουθενά. Θα συμφωνήσεις οτι σε αυτό πρέπει να προστεθεί και το προσωπικό όφελος(Β), και των δυο. Η σχέση πάει καλύτερα, εξακολουθεί όμως και έχει αρνητικά αποτελέσματα.

Σαν τρίτο στοιχείο της σχέσης θα πρόσθετα έναν σκοπό(Γ).Ένα στόχο. ένα όραμα.

Στην κορυφή όμως τοποθετώ μια άλλη παράμετρο, την έννοια του καθήκοντος(Δ), ή όπως λέμε στα Ελληνικά , του φιλότιμου. Both ways παντα.

 

Αν δεν υπάρχει κάτι από αυτά,η αν δεν προσφέρεται σε ικανοποιητικό βαθμό, πάντα η συνταγή θα βγαίνει λίγο άνοστη.

Και εύκολα θα καταλάβεις, γιατί η κρίση κλονίζει την πίστη του εργαζομένου.

Τους μισθούς τους ξέρεις. Τις "αδιάβλητες" μεθόδους που εξασφαλίζεις προαγωγές-καλύτερες θέσεις κλπ επίσης.Βάλε τον βραχυπρόθεσμο σχεδιασμό ,την κερδολαγνεία και το "ότι φάμε κι οτι πιούμε" των μεσαίων και μικρών επιχειρήσεων, που είναι και ο λόγος καταστροφής τους πολλές φορές γιατί κανεις δεν θελει να σκέφτεται για τις "ισχνές αγελάδες". Για φιλότιμο δε θα μιλήσω , σε παραπέμπω σε μήνυμα παραπάνω.

Και από την άλλη μεριά, η μαγκιά του Έλληνα που θα κοιτάξει πρώτα που να φορτώσει τη δουλειά του και αν δεν βρει να βλαστημά, η λογική "να φύγει η ευθύνη απο πάνω μας", η το "και να φαλιρήσει η εταιρεία, δικιά μου είναι;"

 

Πες μου λοιπόν αν κάποιος από τους δυο συμβαλλόμενους κάνει το σωστό για μια υγιή και καρποφορούσα συνεργασία.

 

Ps:Αυτή η κλίμακα, όπως και οι τύποι της ανταλλαγής δεν έχουν μόνο στην εργασία εφαρμογή βέβαια.

 

Ps2:Ρε τι με επιασε και γραφω σοβαρά 6 το πρωί..

[LOULATRANS]

οταν λεω μονιμοτητα ,δεν μιλαω μονο κυριολεκτικα.αυτην την ασφαλεια που θελει ο εργαζομενος,την θελει και ο εργοδοτης.αν δεν την εχει ο εργοδοτης,πως να την παρεχει στον εργαζομενο.αν δεν βοηθεισει ο εργαζομενος τον εργοδοτη,πως να τον στηριξει ο εργοδοτης?

βεβαια ειδαμε και αυτο το μοντελο (ιαπωνια γαρ) που κατεληξε............

[Τοξοβολος_UK]

Τοξοβόλε νομίζω οτι οι λόγοι που το συμβόλαιο σπάει συνοψίζονται στην έννοια της ανταλλαγής.

 

Τι εννοώ:

Και οι δυο συμβαλλόμενοι , ο εργοδότης και ο εργαζόμενος κάνουν μια παραχώρηση. Από αυτή την παραχώρηση, που είναι απαραίτητη στον άλλο, απαιτούν κάποιο αντάλλαγμα, ωστε να υπάρχει αυτό που ονομάζω "δίκαιη ανταλλαγή", όσα δίνω τόσα παίρνω, και όχι "μερική", δηλαδή παίρνω λιγότερα απο όσα προσφέρω, ή "εγκληματική", δίνω αλλά δεν παίρνω τίποτα. Φυσικά, ούτε και σε "ανταλλαγή σε αφθονία", να δίνεις παραπάνω απο όσα σου προσφέρουν, γιατί οδηγεί και αυτό σε ανισσοροπία.

 

Η ποιότητα των συμβαλλομένων αναγκαστικά επηρρεάζει αυτή τη σχέση.

Κάθε συμβαλλόμενος πάει στη συμφωνία έχοντας κάποια κίνητρα. Εκεί είναι που στην Ελλάδα το χάνουμε. Δε γνωρίζω για το εξωτερικό αλλά να σου παρουσιάσω τη σκέψη μου.

Σε μια υποτιθέμενη λοιπόν κλίμακα κινήτρων, κάθε πλευρά αποσκοπεί για αρχή σε χρήμα(Α),υλικό όφελος. Αρκεί όμως αυτό; Αν η σχέση μου με την εταιρεία, η της εταιρείας προς εμένα είναι μόνο χρηματική δε θα βγάλει πουθενά. Θα συμφωνήσεις οτι σε αυτό πρέπει να προστεθεί και το προσωπικό όφελος(Β), και των δυο. Η σχέση πάει καλύτερα, εξακολουθεί όμως και έχει αρνητικά αποτελέσματα.

Σαν τρίτο στοιχείο της σχέσης θα πρόσθετα έναν σκοπό(Γ).Ένα στόχο. ένα όραμα.

Στην κορυφή όμως τοποθετώ μια άλλη παράμετρο, την έννοια του καθήκοντος(Δ), ή όπως λέμε στα Ελληνικά , του φιλότιμου. Both ways παντα.

 

Αν δεν υπάρχει κάτι από αυτά,η αν δεν προσφέρεται σε ικανοποιητικό βαθμό, πάντα η συνταγή θα βγαίνει λίγο άνοστη.

Και εύκολα θα καταλάβεις, γιατί η κρίση κλονίζει την πίστη του εργαζομένου.

 

 

Μιλωντας καθαρα ως Ψυχολογος μπορω να σου πω πως στις παραπανω παραγραφους εχεις καλυψει σε πολυ μεγαλο βαθμο κ με αρκετη ακριβεια τα καιρια σημεια τα οποια κορυφαιοι θεωρητικοι της επιστημης εχουν τονισει ως απαραιτητα και ''εκρηκτικα'' εαν θες συσταστικα της ''συναψης'' του Ψυχολογικου Συμβολαιου στην εργασια.Απολαυση ηταν να διαβασω το ποστ σου.

 

Με μοναδικη παρατηρηση οτι τα κινητρα συνεχιζουν να υφιστανται σε μεγαλο βαθμο καθολη την διαρκεια της ''συναψης'' του Ψυχολογικου Συμβολαιου κ μαλιστα εκεινα ειναι τα οποια σε μεγαλο βαθμο οριζουν την δυναμικη της σχεσης μεταξυ των δυο συμβαλλομενων ( ειδικα απο την πλευρα των εργαζομενων κ ειδικα σε οτι αφορα τα Transactional Psychological Contracts).Σε γενικες γραμμες τοσο το Ψυχολογικο Συμβολαιο κ ειδικα οι λογοι για το σπασιμο αυτου οσο κ οι κορυφαιες motivation theories in the workplace (be it content or process theories ) ειναι εξαιρετικα σημαντικα θεωρητικα εργαλεια για να κατανοησουμε την συμπεριφορα του εργαζομενου στο ευρυτερο εργασιακο περιβαλλον.

 

Εκει που θελω να σταθω ειναι εαν κ κατα ποσο η οικονομικη κριση στην Ελλαδα εχει συμβαλει ωστε να γινεται καποια εαν θες ''καταχρηστικη συναψη'' εις βαρος των εργαζομενων....

[agpr]

Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων καθιερώθηκε στην Ελλάδα το 1911.

[jason_rethymno]

Ημουνα και γω εδώ με ένα κόκκινο βρακί.

[De@th L0rd]

Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων καθιερώθηκε στην Ελλάδα το 1911.

 

 

Κι απ'οτι φαίνεται ακριβώς έναν αιώνα μετά, θα της γίνει η κηδεία .Not bad, not bad.

[telegamesvg]

θα το δω σαν απλος ανθρωπας και οχι σαν γιατρος.

 

 

:confused:

 

Τι ακριβως εννοεις ?

 

Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων καθιερώθηκε στην Ελλάδα το 1911.

 

 

Ο ρατσισμος και η ανισοτητα μεσα απο το συνταγμα το οποιο αντιτιθεται στον ιδιο του τον εαυτο.

[FilipposMD]

Γενικά στην Ελλάδα, από όσα μπορώ να καταλάβω απ' την καθημερινή εμπειρία μου τέλος πάντων, νομίζω ότι αυτό το πρόβλημα υπήρχε και πριν την κρίση. Οι εργαζόμενοι βλέπουν συχνά τον εργοδότη τους με καχυποψία. Αυτό το βλέπεις και από τις διεκδικήσεις των συνδικάτων. Θα ακούσεις πολύ συχνά "να φορολογηθούν βαριά οι επιχειρηματίες, δε θα πληρώνει ο κοσμάκης μόνο". Δεν σκέφτεται σχεδόν κανείς ότι ο επιχειρηματίας μπορεί να προσφέρει περισσότερη και καλύτερη δουλειά, αν η επιχείρησή του προοδεύει.

Απ' την άλλη, οι εργοδότες σπάνια δίνουν ένα όραμα στους εργαζόμενους. Όταν οι επιχειρήσεις πήγαιναν καλά, πολύ σπάνια θα άκουγες ότι ο τάδε έδωσε μπόνους στους εργαζόμενούς του,επειδή είχε αυξημένα κέρδη. Ακόμα πιο σπάνια επανεπένδυε στην επιχείρηση. Οπότε, έχουν κι ένα δίκιο οι εργαζόμενοι να είναι καχύποπτοι.

 

Αυτός ο φαύλος κύκλος εντάθηκε με την κρίση, γιατί δημιουργήθηκε ανασφάλεια και χάθηκε κάθε ελπίδα. Τι να πεις; Ότι θα επενδύσεις στην εταιρεία για να αποδώσει στο μέλλον; Ποιο μέλλον; Αν είσαι εργαζόμενος, θα αγωνιστείς για την πρόοδο της εταιρείας που δεν ξέρεις αν θα υπάρχει αύριο; Κι αν υπάρχει και σου έχει μειώσει τον μισθό, έχεις δίκιο να πεις "όταν κέρδιζε, δεν μου έδινε αύξηση, τώρα που έχει ζημιές, από μένα θα κόψει;".

 

Επίσης, δεν ξέρω αν σχετίζεται, αλλά μου κάνει τεράστια εντύπωση το πόσο λίγο κέφι έχουν (και όχι μόνο τώρα) πολλοί εργαζόμενοι για τη δουλειά τους. Στο εξωτερικό βλέπεις πωλητές και σερβιτόρους, οι οποίοι είναι επαγγελματίες. Εδώ, μου φαίνεται ότι όλοι θεωρούν πως θα έπρεπε να είναι υπουργοί τουλάχιστον και κάθε άλλη δουλειά τη βλέπουν ως αγγαρεία.

 

@Pantel

Ωραίο ποστ.

[Pantelwolf]

Να προσθέσω μόνο στο ποστ του Φιλιππου οτι η κρίση ρευστότητας, από οποιονδήποτε λόγο και αν προκλήθηκε, έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό στην αγορά που θεωρείται "προσόν" για μια εταιρεία να πληρώνει στην ώρα της τον υπάλληλο. Η να τον πληρώνει γενικά σε πολλες περιπτώσεις.

 

Τοξοβόλε δεν τα έβγαλα από το κεφάλι μου Είναι ότι μου έμεινε από τα σεμινάρια με τον "εργασιακό ψυχολόγο".

Είδες που αν έχεις θετική διάθεση και δε λες "τι μαλακίες κάνουμε" σου μένει κάτι;

[bluesattack]

 

 

Εκει που θελω να σταθω ειναι εαν κ κατα ποσο η οικονομικη κριση στην Ελλαδα εχει συμβαλει ωστε να γινεται καποια εαν θες ''καταχρηστικη συναψη'' εις βαρος των εργαζομενων....

 

Eξαρταται σε ποια οχθη του ποταμου βρισκεται κανεις .Για μενα ουκ ολιγοι εργοδοτες (απο προσωπικα παραδειγματα και φιλων ) ειναι Ελλαναραδες μπαστουνοβλαχοι , που κοιτανε πως θα ξεζουμισουν τον αλλο, πως θα γλυτωσουν κανα ενσημο , καμμια υπερωρια , πως θα βαλουν και θα κρατησουν κανα δικο τους μεσα , πως θα εχουν την μεγαλυτερη δυνατη κερδοφορια διχως αυριο , πως θα παρουν κανα επιδοτουμενο και μετα εχει ο θεος , που βλεπουν την οικονομικη κριση σαν επιχειρηματικη ευκαιρια , και πως θα μπουρδολογησουν ζητωντας (''προσφεροντας'' τα παραπανω)ζηλο, υπευθυνοτητα κλπ απο τον υπαλληλο που ειναι ''κομματι'' της επιχειρησης , ''στελεχος '' κλπ.

Ναι δεν εχω και την καλυτερη γνωμη , αλλα πιστευω οτι δεν ειμαι ο μονος .Ψυχολογικο τι ?

 

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2135:-1-4-&catid=42:ergasiakes-sxeseis&Itemid=168

[insomniaK]

Θέλω να αντιστρέψω το ερώτημα, πόσοι έχουμε αράξει σε ένα συμβόλαιο, απλά και μόνο διότι βολευτήκαμε;

 

Καλό το δίκιο του εργάτη και όλα τα συναφή, τα οποία και υπερασπίζομαι και τα θεωρώ θεμελιώδη, αλλά κι ο εργαζόμενος έχει την υποχρεώση να είναι παραγωγικός και δημιουργικός και όχι απλά να "δίνει στο μαλάκα τα κωλόχαρτα" και το βασικό, όχι για τον αφεντικό του, αλλά για τον εαυτό του. Είναι σημαντικό το 1/3+ του χρόνου σου να κάνεις κάτι που σε γεμίζει. Το άλλο που δεν κατανοώ είναι για ποιο λόγο φοβόμαστε και δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας. Έχουμε σπουδάσει 4-8-12 χρόνια, έχουμε τουλάχιστον στοιχειωδώς λογικό τρόπο σκέψης και φοβόμαστε να ξεκουνήσουμε, φοβόμαστε να προσπαθήσουμε για μία νέα θέση, για μία νέα ιδέα, για το δικαίωμα μας στη δημιουργηκότητα.

 

Εκεί λοιπόν πατούν και τα αφεντικά και σου λεν αφού δεν έχεις απαιτήσεις από τον εαυτό σου, πως έχεις μισθολογικές κι ότι άλλες απαιτήσεις από εμένα; Έχουμε κρίση και διεκπεραιωτές μιλιούνια.

 

ΥΓ Έχω πονοκέφαλο, όταν γειανω, θα επανέλθω.

[bluesattack]

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=41&nid=1231073381