Κρετίνοι gamers ενωθείτε!

[GhostRiderLSOV]

Πάντως μάγκες όπως και να το κάνουμε, είμαστε από τους πιο ευέξαπτους Gamers εμείς οι Greeks. Επίπεδο zero (στον τομέα του coolness), flame, QQ και enRAGEd all the time. Ας πάρουμε π.χ ένα Online Game, πιστεύεται πως ένας Server άλλης χώρας θα μπορούσε συνολικά να έχει μεγαλύτερο αριθμό βρισιών/χριστοπαναγιών/προσβολών οικογενείας κτλπ; Να και κάπου που ερχόμαστε πρώτοι..

 

Θεους, θρησκείες, οικογένεις, κλπ πιο πολύ βρίζουν οι ξένοι μέσα στο chat σαν "omg, I was spawnkilled! You must be an incest kid. Οnly they hit at spawn.", "Camper BIAAAAATCH", "Υou must be a gay nigger to do that.", κλπ κλπ (ναι, διαφορετικά άτομα που βλέπω σε διάφορα games) και άλλα τέτοια.

 

To πρόβλημα του Έλληνα είναι όταν αρχίσει το "είμαι γαμάουα".

 

Αχαχαχαχα κλασικά συμπτώματα Rapidus Ragequitus.

 

Καλά, αν παίζεις L4D και οι άλλοι 4 είναι clan ή νιώθουν γενικά και οι δικοί σου πηδάνε από μπαλκόνια ή πυροβολούν τον Boomer δίπλα στους squadmates και άλλα τόσα, πώς να μην τραβάς τα μαλλιά σου.

[papahlamidas]

Doritos chash course στην Ιαπωνία στην τελευταία πίστα στο σημείο με τα σφυριά καθόμουν επίτηδες να δω σε πιο ακριβώς σημείο θα πρέπει να σε ακουμπήσει έστω και ελάχιστα το σφυρί για να σκάσει με τα μούτρα στην οθόνη avatar.

[Koritsi_Gia_PC]

"omg, I was spawnkilled! You must be an incest kid. Οnly they hit at spawn."

 

LMAO. (ΡΕ ΔΕΝ είναι Greeklish ΛΕΜΕ!)

[Stavrakas13]

Εγω θα μιλησω για εναν αλλο gamer

 

προσεξτε οτι ειναι καλος στους τονους κ στα ρεφρεν το σκιζει το κομματι

 

 

 

[YOUTUBE]http://www.youtube.com/watch?v=1Q4Ut761FQE[/YOUTUBE]

 

 

φααααααααααααααααααααααααααααακ

[LuxJaja]

κάψιμο... αυτό και το άλλο βιντεάκι που η κοπελιά του σβήνει τους χαρακτήρες και σπάει την οθόνη είναι κλασικά βιντεάκια. Να τα βάζανε διαφημιστικά για να πείθει γονείς να μη παίρνουνε υπολογιστές στα παιδιά τους :P

[provatokamila]

alexzzz πραγματικά μου θύμησες εκείνον τον πόνο στο στομάχι με το δίπλωμα για αεροπλάνο στο GTA San Andreas!!! Θεέ μου! Δεν ήθελα με τίποτα να καταλάβω ότι έπρεπε να σηκώνω λίγο το ποντίκι! Με τίποτα. Η δική μου αντίδραση όταν κάνω πατάτα σε παιχνίδι για 785η φορά πάντως, είναι να κάνω μπουνιές τα χέρια μου, να τα ακουμπάω στα μάγουλά μου, να πηγαίνω τον κορμό μου μπρος πίσω, να βγάζω έναν ήχο μεταξύ μοιρολογιού και γάτας που αργοπεθαίνει και μετά να λέω όμορφα ποιητικά λόγια, σαν τον τύπο στο βίντεο του stavraka!!! Ω, η ομορφιά της ζωής!

[klainmaingr]

Μια απο τα ίδια. Μάνες νεύρα και θεούς δεν κατεβάζω γιατί πάντα προσπαθώ να κρατήσω το coolness για να ξεμπερδεύω. Το ξέρω οτι αν αρχίσω να συγχίζομαι δεν πρόκειται να το περάσω ποτέ. Συνήθως τα νεύρα συσσωρεύονται σε σφίξιμο στα δάχτυλα των ποδιών και ράντομ (ήρεμες) μάνες.

 

Για "σκαλώματα". Πολλές φορές στο xbox live καταλήγω να πηγαίνω πάνω κάτω για πολλή ώρα στα μενού χωρίς ιδιαίτερο σκοπό, ή να χαζεύω και να οργανώνω achievement roadmap για κάνα μισάωρο και μετά να μην παίζω κάν.

 

Επίσης.. ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να αφήσω στη μέση σημείο που νομίζω οτι "κόλλησα". Θα το περάσω και μετά θα κάνω οτιδήποτε άλλο.

 

++Ένα παιχνίδι είτε θα με κρατήσει 100% και θα το τερματίσω σε μία - δυο μέρες παίζοντας σχεδόν ασταμάτητα, ή είναι καταδικασμένο να περιμένει με το save του κάπου στα μισά μέχρι που να το ξαναπιάσω μετά απο πολλούς πολλούς μήνες. Τα μισά μου saves είναι απο παιχνίδια στο 50% που θα πιάσω ξανά καάάάποια στιγμή.

 

Τέλος προτιμώ να παίξω με lvl 1 άτομα που μόλις ξεκινάνε ένα παιχνίδι, παρά με uber level μοσχάρια που ακόμα δεν ξέρουν τα βασικά αλλα αυτοθεωρούνται uber. Και αυτό το έχω σαν rule. Ευχαρίστηση > all.

 

Doritos chash course στην Ιαπωνία στην τελευταία πίστα στο σημείο με τα σφυριά καθόμουν επίτηδες να δω σε πιο ακριβώς σημείο θα πρέπει να σε ακουμπήσει έστω και ελάχιστα το σφυρί για να σκάσει με τα μούτρα στην οθόνη avatar.

 

Παράδειγμα σκαλώματος είναι η Ιαπωνία. Είχα διαβάσει οτι είναι γ@μαω lee και δεν συμμαζεύεται οπότε δεν το άφησα απο τα χέρια μου παρα μόνο όταν τα πήρα όλα gold

[il29]

Εγώ πάντως δε μπορώ να κρατηθώ και ξεσπάω.

Απολογισμός μέχρι τώρα:

3 σπασμενα πληκτρολόγια

1 σπασμένο ποντίκι

1 σπασμένη οθόνη

1 ραγισμένο γραφείο

 

 

και ένας ευτυχισμένος υπάλληλος που θα πάρει bonus από τις πωλήσεις και θα μάθει το μικρό σου όνομα

[revvok]

(το έχω ξανά γράψει και ξανά τσατίστηκα πολύ παραπάνω όταν χρήστης του insomnia μου είπε "έλα μωρέ... σιγά το δύσκολο σημείο")

 

GTA San Andreas... στην αποστολή που πετάς με το δικό σου αεροπλάνο στο όριο που τελειώνει η πίστα και πρέπει με μία τούμπα να γυρίσεις και να κυνηγήσεις ένα αεροπλάνο που μπαίνει από έξω στην πίστα.

...

 

Δεν χρειάζεται να κάνεις τούμπα.. πας λίγο πλάγια από εκεί που σου δείχνει και όταν έρχεται το άλλο στρίβεις κανονικά

Το πιο σπαστικό στα GTA τα τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια... Μάστιγα!!!!

[freedubus]

Οταν ειχα παρει το πρωτο μου pc επαιζα κατι σιχαμενα παιχνιδια οπως Destruction Derby, NFS 2 και συφιλιαζομουν όταν έχανα και νομιζα οτι μπορω να βαραω το κομπιουτερ μπουκετοσφαλιάρες και κλωτσιές σα να ειναι σακος του μποξ. Αποτέλεσμα μέσα στην πρώτη βδομάδα να χαλάσει, μάλλον από χτυπημένο σκληρό. Το κορυφαίο ήταν οτι το πήγα πίσω στο μαγαζί που το είχα αγοράσει και τους είπα "α, μου χάλασε, φτιάξτε το" και το pc είχε κάτι τεράστια βαθουλώματα πάνω από το ξύλο. Και μου το έφτιαξαν δωρεάν χωρίς να πούν το παραμικρό, απλά με κοίταζαν. Μάλλον κατάλαβαν τι βλαμμένο ήμουν. Επίσης μια φορά δε θυμάμαι τι έπαιζα και ξερίζωσα το πληκτρολόγιο και το πέταξα στην άλλη μεριά του δωματίου και παραλίγο να σκοτώσει τη μάνα μου, της πέρασε ξυστά και καρφώθηκε στη ντουλάπα και άνοιξε μια τρύπα που υπάρχει μέχρι σήμερα. Καντήλια μετά από τη μάνα κι εγώ να κάθομαι ήρεμος με χαμόγελο ευφορίας.. Το έπιπλο του pc το είχα σμπαραλιάσει, κάποια στιγμή διαλύθηκε. Ακόμη, παλιότερα, έπαιζα Top Gun στο NES (άλλο σκατοπαίχνιδο) έχασα στην προσγείωση προτελευταία πίστα και σηκώθηκα και τράβηξα ένα μύτο στην κονσόλα που έκανε πατινάζ στο πάτωμα και καρφώθηκε στον τοίχο, και καπάκι στο τσάκ απέφυγα το μύτο του πατέρα μου που ήταν δίπλα και με είδε. Επίσης στα arcade για κανα μήνα δε με άφηνε να μπώ ο γέρος που είχε το μαγαζί γιατί πάντα κοπανούσα τα μηχανήματα. Άντεχαν στο ξύλο αυτά όμως. Επίσης είχα σπάσει το Game Gear ενός παιδιού γιατί έχασα στο sonic, το πλήρωσε μετά ο πατέρας μου.

Το να εκτονώνεσαι είναι καλό, χειρότερο είναι να μη μπορείς να κάνεις τίποτα. Σ΄ αυτές τις κωλοαποστολές με τα ελικοπτεράκια στο Vice city και San Andreas ήθελα να ΣΥΝΘΛΙΨΩ το λάπτοπ αλλά ήταν καινούργιο και έκανε και 2000€, οπότε έξω απ΄ το σπίτι είχε ένα κάδο σκουπιδιών, έβγαινα ήρεμα για να μη σπάσω κάτι άλλο στην πορεία και κλώτσαγα αυτόν.

[scrooge]

η εν λογω αποστολη στο vice city ειναι engraved στον εγκεφαλο. το παιζαμε τοτε το παιχνιδι με εναν φιλο κ ειχαμε κολλησει κανα 2 μερες ο καθενας. τελικα του την περασα εγω νομιζω οποτε την εχω τερματισει 2 φορες:Ρ ηταν οντως απυθμενα δυσκολη κ σπαστικη.

[freedubus]

Μάριο Κάρτ στο 64! Πώωωω..

[pappous_soulis]

Οταν ειχα παρει το πρωτο μου pc επαιζα κατι σιχαμενα παιχνιδια οπως Destruction Derby, NFS 2 και συφιλιαζομουν όταν έχανα και νομιζα οτι μπορω να βαραω το κομπιουτερ μπουκετοσφαλιάρες και κλωτσιές σα να ειναι σακος του μποξ. Αποτέλεσμα μέσα στην πρώτη βδομάδα να χαλάσει, μάλλον από χτυπημένο σκληρό. Το κορυφαίο ήταν οτι το πήγα πίσω στο μαγαζί που το είχα αγοράσει και τους είπα "α, μου χάλασε, φτιάξτε το" και το pc είχε κάτι τεράστια βαθουλώματα πάνω από το ξύλο. Και μου το έφτιαξαν δωρεάν χωρίς να πούν το παραμικρό, απλά με κοίταζαν. Μάλλον κατάλαβαν τι βλαμμένο ήμουν. Επίσης μια φορά δε θυμάμαι τι έπαιζα και ξερίζωσα το πληκτρολόγιο και το πέταξα στην άλλη μεριά του δωματίου και παραλίγο να σκοτώσει τη μάνα μου, της πέρασε ξυστά και καρφώθηκε στη ντουλάπα και άνοιξε μια τρύπα που υπάρχει μέχρι σήμερα. Καντήλια μετά από τη μάνα κι εγώ να κάθομαι ήρεμος με χαμόγελο ευφορίας.. Το έπιπλο του pc το είχα σμπαραλιάσει, κάποια στιγμή διαλύθηκε. Ακόμη, παλιότερα, έπαιζα Top Gun στο NES (άλλο σκατοπαίχνιδο) έχασα στην προσγείωση προτελευταία πίστα και σηκώθηκα και τράβηξα ένα μύτο στην κονσόλα που έκανε πατινάζ στο πάτωμα και καρφώθηκε στον τοίχο, και καπάκι στο τσάκ απέφυγα το μύτο του πατέρα μου που ήταν δίπλα και με είδε. Επίσης στα arcade για κανα μήνα δε με άφηνε να μπώ ο γέρος που είχε το μαγαζί γιατί πάντα κοπανούσα τα μηχανήματα. Άντεχαν στο ξύλο αυτά όμως. Επίσης είχα σπάσει το Game Gear ενός παιδιού γιατί έχασα στο sonic, το πλήρωσε μετά ο πατέρας μου.

Το να εκτονώνεσαι είναι καλό, χειρότερο είναι να μη μπορείς να κάνεις τίποτα. Σ΄ αυτές τις κωλοαποστολές με τα ελικοπτεράκια στο Vice city και San Andreas ήθελα να ΣΥΝΘΛΙΨΩ το λάπτοπ αλλά ήταν καινούργιο και έκανε και 2000€, οπότε έξω απ΄ το σπίτι είχε ένα κάδο σκουπιδιών, έβγαινα ήρεμα για να μη σπάσω κάτι άλλο στην πορεία και κλώτσαγα αυτόν.

Έκλαιγα μόνος μου μες το αμφιθέατρο όσο το διάβαζα.

[provatokamila]

Fahrenheit, εκεί με τον ενεργειακό εξωγήινο (ή τι άλλο ήταν δε θυμάμαι) που έπρεπε να σώσεις το κοριτσάκι. 500 φορές? 1000????? Εκείνο πραγματικά είχε τεστάρει την υπομονή μου. Και πάντα μα πάντα, δεν προλάβαινα να πατήσω σωστά τους συνδυασμούς των κουμπιών. Τραγικό! Ήθελα να κλάψω. Μετά να αυτοχαστουκιστώ. Και μετά να ξανακλάψω.

[greenmachine]

Αυτό που με εκνευρίζει απίστευα εμένα είναι οταν κάνω save κάποιο παιχνίδι σε ένα tricky σημείο, απο το οποίο δύσκολα επιβιώνεις..Πεισμώνω τόσο πολύ, που ενώ ξέρω ότι είναι μάταιο να το προσπαθώ στο σημείο που έχω κολλήσει, συνεχίζω μέχρι να το περάσω με κάποια παγαποντιά-bug του παιχνιδιού Εν τω μεταξύ, άμα ξαναξεκινήσω απο την αρχή το level, θα το περάσω στο μισό χρόνο

Π.χ. αυτό το καιρό ξαναπαίζω Age of Empires 3 (παιχνιδάρα), και έχω κάνει 1 και μοναδικό save, λίγο πριν ορμήσουν τα Αγγλάκια με μεγάλο στρατό. Εχω περιθώριο περιπου 1,5 λέπτο πριν έρθουν και τα κάνουν π@@$$%α, αλλά εγώ εκεί, μέχρι να το περάσω