Ολυμπιακός (2011-2012)

[Komorias]

Αφού εσείς βλέπετε normal και σωστό να σταματάει ο αγώνας για 5 λεπτά επειδή κάποιοι ανεγκέφαλοι πάνε στο γήπεδο για να ρίχνουνε κροτίδες, καπνογόνα, κλπ τι να συζητήσει κανείς μαζί σας.

Ευτυχώς εδώ στην Ελλάδα ξέρουμε από σωστές κερκίδες κλπ γιατί οι έξω είναι βλάκες και δεν έχουνε κροτίδες, καπνογόνα και πράγματα να πετάξουνε στο παρκέ.

τωρα κανεις κουβεντα για τις κροτιδες?

στην Ελλαδα ζουμε κ συνεχεια κροτιδες θαχει....εχεις δει ποτε κροτιδα στο nba?

καπνογονα εγω δεν ειδα κ ποτε δεν ειπα οτι ειναι normal να σταματαει ο αγωνας.

ελπιζω κ την κυριακη να γινει ωραιο ντερμπι κ να νικησει ο καλυτερος,εσεις εχετε το πανω χερι.

[Dropsreef]

όποιος θέλει ρίχνει ένα βλέφαρο στο παρακάτω άρθρο.

 

 

 

 

Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο του τρίτου τελικού, αλλά και στις αρχές της τελευταίας περιόδου που ο Παναθηναϊκός ήταν μπροστά με 61-66, έμοιαζε παραδομένος, μπλεγμένος με το δικό του «χαλασμένο» μυαλό. Έτοιμος να ηττηθεί με 3-0 για πρώτη φορά μετά τους τελικούς του 2006.

 

Κάπου εκεί λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αντεπιτέθηκε με «όπλο» παίκτες που δεν τους υπολόγιζε κανείς σε πρωταγωνιστικό ρόλο και ο Παναθηναϊκός δεν αντέδρασε σωστά. Ίσως επειδή φάνηκε κουρασμένος ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ίσως γιατί το «μαξιλαράκι ασφαλείας» του 2-0 και της ευχέρειας που έχει να πάρει το πρωτάθλημα την Κυριακή στο ΟΑΚΑ δεν τον βοήθησε να μείνει απόλυτα συγκεντρωμένος στα κρίσιμα λεπτά και να κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά.

 

Να «χτυπήσει» στις αδυναμίες του αντιπάλου του, να εφαρμόσει σωστά τις λεπτομέρειες της τακτικής και να κερδίσει. Το 2-1 παρέχει μια ακόμα ευκαιρία στον Ολυμπιακό για να μείνει ζωντανός στη διεκδίκηση του τίτλου, αλλά με τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί ο Παναθηναϊκός παραμένει το φαβορί. Αν δεν έχω χάσει το μέτρημα, οι πράσινοι μετρούν 36 συνεχόμενες νίκες στην έδρα τους σε τελικούς Α1 κόντρα στους κόκκινους και μπορεί η παράδοση να μην παίζει μπάσκετ, αλλά αυτό το νούμερο λέει πολλά! Η τελευταία φορά που έκανε «μπρέικ» ο Ολυμπιακός ήταν στη... Γλυφάδα, στους τελικούς του 1993!

 

Η ανάλυση

 

Στο πρώτο ημίχρονο η αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας του Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν ανεξήγητη. Σε μια «ηλεκτρισμένη έδρα», σε ένα ματς δίχως αύριο, σε μια περίσταση που ξέρεις πως μόνο μέσω της άμυνας μπορείς να αντιστρέψεις την κατάσταση, κι όμως, ο Ολυμπιακός ήταν τελείως soft!

 

«Έφαγε» 46 πόντους μέσα στο ΣΕΦ, δεν «πέθαινε» για να ανακόψει τον δρόμο του Παναθηναϊκού προς το καλάθι, ήταν κατώτερος των περιστάσεων και ανάξιος να εκμεταλλευτεί την ενέργεια του κόσμου και την τάση των διαιτητών να αφήσουν τους δύο μονομάχους να πάνε σε άμυνες επαφών.

 

Η μεγαλύτερη ζημιά έγινε το διάστημα που ήταν μέσα στο παρκέ ο Ζόραν Έρτσεγκ. Μπορεί να έβαλε δύο καλάθια ο Σέρβος, αλλά ήταν «πληγή» στην άμυνα, το... σημάδι του Ομπράντοβιτς για να φτιάξει μις - ματς καταστάσεις και να πάρει η ομάδα του εύκολους πόντους. Όπως και συνέβη.

 

Ο Ολυμπιακός είναι αυτή την στιγμή μια ομάδα που δεν μπορεί να κερδίσει μεγάλα παιχνίδια από την επίθεση. Επιβάλλεται να «του βγει» η άμυνα και μόνο με μέσο την σωστή συμπεριφορά και την αποτελεσματικότητα σε αυτόν τον τομέα, δύναται να βγάλει καλές φάσεις στην επίθεση και να βρει ρυθμό. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, το ότι στην 2η περίοδο που δέχτηκε 27 πόντους, έβαλε με το ζόρι 15!

 

Το δεύτερο ημίχρονο

 

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός βγήκε στο παρκέ συνειδητοποιημένος, «προσγειωμένος» στην σκληρή πραγματικότητα. Που του υπαγόρευε πως αν συνεχίσει το ίδιο βιολί στην άμυνα, είναι τελειωμένος. Στην τρίτη περίοδο ο Παναθηναϊκός έβαλε μόλις 10 πόντους και ο Ίβκοβιτς πήρε ενέργεια και τις απαιτούμενες αμυντικές τοποθετήσεις απέναντι στο πικ εν ρολ του Παναθηναϊκού από παίκτες του πάγκου. Κάπου εκεί βρήκε τα πατήματά του ο Βασίλης Σπανούλης με τον Μπουρούση να είναι ξανά το Α και το Ω της ομάδας σε άμυνα και επίθεση.

 

Πολλές φορές γκρινιάζω για τον Γιάννη και η εικόνα του στους τελικούς με εξαίρεση το δεύτερο ημίχρονο του πρώτου αγώνα, με δικαιώνει. Διαθέτει το ταλέντο και την ψυχή να παίζει για... 9, αλλά τελικά αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν σταματήσει να σκέφτεται πράγματα στα οποία αναλώνεται και αποφασίζει να «μιλήσει» στο γήπεδο.

 

Στάθηκε όρθιος, πάλεψε με όλες τις δυνάμεις του, «κέρδισε» την μάχη και η φάση που μετά από αλλαγές στα σκριν δεν επιτρέπει στον Διαμαντίδη ούτε καν να σουτάρει είναι ενδεικτική του πάθους του και του καθαρού μυαλού του.

 

Πολλά λάθη ο Ντούντα

 

Όταν ο Γιάννης ήταν στα πιτς για «ανάσες» τον αντικατέστησε επάξια ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης. Με 6 πόντους, με αυτοθυσία στην άμυνα, με θετικότατη προσφορά στα 11 λεπτά παραμονής του στο παρκέ. Έγραφα πριν τους τελικούς ότι πρέπει να παίζει σε όλα τα παιχνίδια.

 

Αποδείχτηκε το βράδυ της Τετάρτης πόσο μεγάλο λάθος έκανε ο Ίβκοβιτς που δεν τον έβαλε καθόλου στον πρώτο τελικό, στο ματς που πιθανότατα θα στοιχίσει το πρωτάθλημα... Προτίμησε απόντος του Μπουρούση να κάνει αλχημείες, να εκθέσει τον Λουκά αμυντικά στο «5» (τον έβαλε στα καλάθια ο Μπατίστ, τεράστια ζημιά έκανε και ο Μάριτς) και όλα αυτά ενώ γνώριζε πως δεν υφίσταται η παραμικρή πιθανότητα να μην τον χρειαστεί και στην συνέχεια της σειράς.

 

Το... βίτσιο με Μίλος

 

Εκεί που στα μάτια μου εκτέθηκε ο κόουτς ήταν για μια ακόμα φορά με την διαχείριση του Μίλος. Τα έχουμε πει τόσες και τόσες φορές για αυτόν. Όταν «χαλάσει» το μυαλό του είναι άστα να πάνε...

 

Στον πρώτο τελικό ξεκίνησε εκπληκτικά, η απόδοσή του έπεσε κατακόρυφα στην επανάληψη και από τότε το μόνο που βλέπουμε είναι να ασχολείται με την κερκίδα (είτε στο ΟΑΚΑ, είτε στο ΣΕΦ), να παίζει χωρίς ίχνος ψυχραιμίας και καθαρού μυαλού, να κάνει κακό στον εαυτό του και στον Ολυμπιακό.

 

Ήταν απαράδεκτος στον τρίτο τελικό. Πάλι «θόλωσε», ξέχασε την οργάνωση, την δημιουργία, τον έλεγχο του ρυθμού και ήταν «πληγή» στην άμυνα. Αυτός είναι, όμως, ο Μίλος. Η ευθύνη όταν μιλάμε για ματς που κρίνουν την σεζόν, μετατοπίζεται αποκλειστικά στον Ντούντα.

 

Εντάξει, ξεπερνάμε το γεγονός πως αν είχε κάνει κάποιος άλλος παίκτης αυτή την «πατατιά» στο ΟΑΚΑ με το μπουκάλι, θα είχε μεγάλο πρόβλημα με τον προπονητή του. Ξεχάσαμε μήπως τι έγινε με Μπουρούση; Εντάξει, πιστεύει ο Ντούντα πως το απρόβλεπτο παιχνίδι του μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες και να βοηθήσει τον Ολυμπιακό. Μα, δεν βλέπει ότι το μυαλό του είναι αλλού για αλλού;

 

Που είναι ο σοβαρός και ώριμος Μίλος του τελικού κυπέλλου; Εξαφανίστηκε άνευ λόγου και αιτίας. Στο ΟΑΚΑ ενώ ήταν «εκτός αγώνα» ο Ίβκοβιτς έβαλε για πρώτη φορά μέσα στο παρκέ τον Παπαλουκά λίγο πριν το τέλος της τρίτης περιόδου.

 

Αντί να παίξει με Σπανούλη και Γκόρντον στα πλάγια και να δοκιμάσει τον Παπαλουκά στην φυσική του θέση (δημιουργός), για να βγουν ελεύθερα σουτ για τους άλλους και το κυριότερο να ματσάρει καλά ο Ολυμπιακός στην άμυνα (πχ Παπαλουκάς σε Διαμαντίδη, Σπανούλης σε Νίκολας, Γκόρντον στον Σάτο), τι έκανε;

 

Άφησε τον Τζαμόν έξω, έστειλε για μια ακόμα φορά τον Παπαλουκά στο «3» (τι να κάνει εκεί; ), ανάγκασε τον Σπανούλη που ήταν κουρασμένος να προσπαθήσει να φτιάξει παιχνίδι με συνέπεια να κάνει λάθη και το χειρότερο όλων; Έριξε τον Μίλος πάνω στον Διαμαντίδη!

 

Ό,τι χειρότερο μπορούσε να κάνει, ένα «μεγάλο δώρο» στον κουμπάρο του, που φυσικά το εκμεταλλεύτηκε μια χαρά.

 

Πάλι τα ίδια!

 

Το αδιανόητο είναι ότι δεν έμαθε από την έκβαση της τελευταίας περιόδου στο ΟΑΚΑ και παραλίγο να «στείλει αδιάβαστο» τον Ολυμπιακό με την ίδια μη ρεαλιστική διαχείριση στον τρίτο τελικό! Άφηνε μέσα τον αυτοκαταστροφικό (όπως εμφανίζεται τώρα) Τεόντοσιτς, χανόταν κάθε έννοιας λογικής ανάπτυξης στην επίθεση και παράλληλα τον έβαλε πάλι πάνω στον Διαμαντίδη.

 

Ένας από τους χειρότερους αμυντικούς στο ένας εναντίον ενός στο υψηλό επίπεδο και τον στέλνει να «σπάει» τα πικ του ΠΑΟ και να παίξει άμυνα τον πιο «καυτό» παίκτη στην Ευρώπη αυτή την στιγμή. Στο πιο κρίσιμο σημείο. Ε, αυτό δεν είναι λάθος, αυτό είναι... βίτσιο! Το 61-66 που λίγο έμελλε να τελειώσει το πρωτάθλημα πριν την ώρα του ήταν αποκλειστικά προϊόν του συγκεκριμένου επαναλαμβανόμενου και ακατανόητου λάθους του κόουτς.

 

Το κατάλαβε πολύ αργά, τον έβγαλε και ο Ολυμπιακός χωρίς «τρύπα» στην άμυνα και με ορθολογιστικές επιλογές στην επίθεση «έτρεξε» ένα σερί 11-0 (72-66) και γλίτωσε το σουίπ. Πήγε ο Γκόρντον εκεί που έπρεπε στην άμυνα, ο Πελεκάνος και ο Πρίντεζης κάλυψαν σωστά τους χώρους και φυσιολογικά η ομάδα βρήκε λύσεις και στην επίθεση. Αφού... έπαιξε πρώτα άμυνα!

 

Φάουλ...

 

Έχω την αίσθηση ότι ο Ντούντα μερικές φορές έχει υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό του, τόση που στα μάτια ενός μπασκετόφιλου που ξέρει να «διαβάζει» το παιχνίδι, μοιάζει σαν να βάζει τον εαυτό του πάνω από την ομάδα. Ό,τι και να λέει ο κόσμος που είναι λογικό να μην ξέρει να βλέπει... «πίσω από τις λέξεις» ο Ίβκοβιτς έκανε «φάουλ» και με τον Παπαλουκά.

 

Παρότι στις προπονήσεις όλοι στην ομάδα υποστηρίζουν ότι η εικόνα του είναι εντυπωσιακή παίζοντας ως πλέι μέικερ, τον έχει «εξατμίσει» όλη την σεζόν στο «3» κάτι που συχνά εκθέτει τον παίκτη στην άμυνα (αν και πολλές φορές ανταποκρίθηκε σε δύσκολες αποστολές, κυρίως στην Ευρωλίγκα με εξαίρεση τον Χέρστον) και στην επίθεση δεν του δίνει την δυνατότητα ούτε να συμμετέχει στους αιφνιδιασμούς, ούτε να κάνει αυτό που ξέρει. Να παίρνει την μπάλα και να δημιουργεί.

 

Επιλογές είναι αυτές. Τούτη την φορά αποφάσισε όχι να τον βάλει προς το τέλος της τρίτης περιόδου, όπως έκανε τις προάλλες, αλλά να τον χρησιμοποιήσει 3 λεπτά στο πρώτο ημίχρονο και μετά να τον σηκώσει 30 δευτερόλεπτα πριν το τέλος του αγώνα, ακριβώς μετά την στιγμή που όλα είχαν κριθεί! Αυτό τι ήταν; Φάουλ. Έτσι κι αλλιώς θα φύγει ο Παπαλουκάς από τον Ολυμπιακό (χωρίς να του έχει δώσει την ευκαιρία να παλέψει στους τελικούς για αυτό που τόσο θέλει) και το ξέρουμε όλοι.

 

Είναι λάθος να τον μεταχειρίζεται με τέτοιο τρόπο, ιδίως όταν παράλληλα κάνει αποδεδειγμένα τα «στραβά μάτια» σε άλλες υποθέσεις.

 

Ιστορική αντίδραση

 

Έχω γράψει πολλές φορές ότι το ελληνικό κοινό στα ντέρμπι, επειδή στο μεγαλύτερο ποσοστό του δεν είναι αμιγώς μπασκετικό, άγεται και φέρεται από τις επιδόσεις της ομάδας του. Μου έχει τύχει πολλές φορές να δω το ΟΑΚΑ ή το ΣΕΦ να γίνονται «κόλαση» και τα ντεσιμπέλ του ήχου της εξέδρας να αυξάνονται εντυπωσιακά όταν η ομάδα που είναι γηπεδούχος κάνει ένα σερί, ένα ξέσπασμα και παρασύρει τον κόσμο της.

 

Όπως έχω παρατηρήσει το γήπεδο να είναι βουβό ή να βγάζει αυτή την μαζική ιαχή της γκρίνιας όταν κάτι δεν πάει καλά και ο αντίπαλος έχει επιβάλλει τον ρυθμό του. Και στο ΣΕΦ και στο ΟΑΚΑ. Κάτι που αλλάζει ξανά όταν βγάλει 2-3 καλές φάσεις η γηπεδούχος ομάδα.

 

Αυτό που εισέπραξα στο ΣΕΦ στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου δεν το έχω συναντήσει ούτε στο «Γιάντ Ελιάου», στην έδρα της Μακάμπι που την θεωρώ την πιο μπασκετική και θορυβώδη στην Ευρώπη.

 

Ο Ολυμπιακός ήταν κακός στο πρώτο ημίχρονο, το 3-0 του Παναθηναϊκού φάνταζε ως το πιο λογικό σενάριο, άλλη μια σεζόν χαμένη, άλλη μια στενοχώρια προδιαγεγραμμένη. Και ξαφνικά κάτι... μαγικό. Αν έκλεινες τα μάτια σου και δεν ήξερες το σκορ της σειράς και το σκορ του αγώνα, νόμιζες ότι απομένουν λίγα δευτερόλεπτα για να τελειώσει ένα ντέρμπι με την λήξη του οποίου ο Ολυμπιακός θα χριστεί πρωταθλητής.

 

Προσωπικά, εξεπλάγην. Επειδή παρακολουθώ τον Ολυμπιακό συστηματικά από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ως υποστηρικτής του και από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ως ρεπόρτερ του, σας λέω ότι δεν έχει γίνει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Ο κόσμος δεν παίζει ούτε μπάσκετ, ούτε ποδόσφαιρο. Αλλά αν για μια φορά θέλει κάποιος να πει: Το ματς το πήρε ο κόσμος, ε, αυτή είναι η μοναδική που μια τέτοια έκφραση κλισέ δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

 

Ιστορική αντίδραση, πρωτόγνωρη στήριξη, ένα βράδυ που αποδείχτηκε ότι ο κόσμος αγαπάει περισσότερο από ότι νομίζουμε την ομάδα. Πήγε να ξεφύγει από τα... όρια η κατάσταση εκεί που διακόπηκε για λίγο η αναμέτρηση, έπεσαν και δύο μπουκάλια, αλλά μετά όλα επανήλθαν στη σωστή διάσταση.

 

Η αθλητική κουλτούρα

 

Το προηγούμενο μπλογκ δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι πέρασε απαρατήρητο. Ξαφνικά πολλοί Ολυμπιακοί με «αγάπησαν», Παναθηναϊκοί που με διαβάζουν που και που ή με ακούνε στην εκπομπή του Σωτήρη Γεωργίου στεναχωρήθηκαν και μου έκαναν παράπονα, υπήρχαν και οπαδοί του Παναθηναϊκού που διάβασαν μόνο το συγκεκριμένο άρθρο και νόμιζαν ότι έκανα πολιτική για λογαριασμό της ΚΑΕ.

 

Κοινώς, χάθηκε η μπάλα! Ότι είμαι Ολυμπιακός και αγαπάω την ομάδα μου δεν το έχω κρύψει ποτέ. Πιο πολύ, όμως, αγαπάω το μπάσκετ που για μένα είναι τρόπος ζωής. Δουλειά, χόμπι, ο ελεύθερος χρόνος μου, τα πάντα.

 

Ένιωσα την ανάγκη να περιγράψω μια κατάσταση η οποία πιστεύω ακράδαντα ότι ισχύει και την βιώνω πάρα πολλά χρόνια. Το μυαλό και η λογική μου δεν παραμορφώνονται επειδή είμαι Ολυμπιακός. Έχω παραδεχτεί πολλές φορές ότι ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ είναι τεράστιο μέγεθος, αλλά αυτή η πραγματικότητα δεν αναιρεί την άλλη που περιέγραψα. Πως κινεί τα νήματα στο ελληνικό μπάσκετ εδώ και πολλά χρόνια, μια δεκαετία και βάλε.

 

Όσοι με διαβάζουν συστηματικά (ευτυχώς υπάρχουν παιδιά που υποστηρίζουν τον Παναθηναϊκό είναι μπασκετικοί, ξέρουν τον τρόπο που σκέφτομαι και για αυτό δεν επηρεάστηκαν καθόλου και συνεχίζουμε την μπασκετική μας παρέα) γνωρίζουν ποια είναι για μένα η σωστή οπαδική και αθλητική κουλτούρα.

 

Δεν είναι κακό να είσαι οπαδός στην καρδιά, αρκεί να είσαι φίλαθλος και... άνθρωπος στην συμπεριφορά. Οι Ολυμπιακοί χωρίς τους Παναθηναϊκούς στην ζωή τους και στις παρέες τους θα έπλητταν και τούμπαλιν! Δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς σε αυτό! Πρέπει να αγαπάμε, λοιπόν, την ομάδα μας, μέχρι εκεί που το συναίσθημα δεν αλλοιώνει την διάσταση που οφείλουμε να δίνουμε στα αθλητικά και την αγάπη για την ομάδα.

 

Για μένα η πραγματική διάσταση αποτυπώνεται σε αυτό το άρθρο και νομίζω ότι τα επιχειρήματα είναι πειστικά για την αθλητική κουλτούρα που πρέπει να μας διέπει, πόσο μάλλον όταν ζούμε στην Ελλάδα του 2011. Είναι επίκαιρο γιατί έχουμε και τελικούς στο ΝΒΑ! Όποιος θέλει... : www.thrylos.gr/blogs/blog/post/1308/pou-einai-i-mageia/?cid=20

 

Χαλεποί καιροί

 

Επειδή οι καιροί είναι χαλεποί και μας περιμένουν ακόμα χειρότερα, δεν δέχομαι ότι ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΆΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Άρης μπορεί να είναι το απόλυτο ιδανικό ή ιδεώδες στη ζωή μας. Όποιος νιώθει έτσι, απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα.

 

Που είναι σκληρή, δεν έχει... συναίσθημα και θα μας αναγκάσει κάποια στιγμή όλους να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και σεβόμενοι τους εαυτούς μας, τους προγόνους και τους απογόνους μας, να «πολεμήσουμε» όχι για τις ομάδες, αλλά για τις ζωές και το μέλλον μας.

 

Που κάποιοι το έχουν «υποθηκεύσει» ερήμην μας. Όχι μόνο το δικό μας, αλλά και των παιδιών μας. Και τους οποίους τους βολεύει να καθόμαστε να πλακωνόμαστε και να ασχολούμαστε 24 ώρες την μέρα με τις ομάδες, ενώ αυτοί παίρνουν αποφάσεις για την ζωή μας...

Επιστροφή στο... παρελθόν

 

Μακάρι ρε μάγκες να φτάσουμε κάποια στιγμή στο σημείο να επιστρέψουμε στο... παρελθόν! Και να πηγαίνουμε στο ΟΑΚΑ, στο ΣΕΦ, στο Καραϊσκάκη, στην Τούμπα, οπουδήποτε παρέα με τους φίλους μας σε ντέρμπι που γουστάρουμε να βλέπουμε από κοντά.

 

Δεν ήταν πιο ωραίες, πιο αγνές εκείνες οι εποχές; Τόσοι λαοί στην προηγμένη Ευρώπη που το έχουν πετύχει είναι πιο έξυπνοι από εμάς ή πιο πολιτισμένοι; Δεν νομίζω, εμείς, εξάλλου, τους μεταλαμπαδεύσαμε τον πολιτισμό και επιβάλλαμε σε παγκόσμιο επίπεδο την έννοια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

 

Αν πεισμώσουμε, αν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο ιδανικό από την πατρίδα και την οικογένειά μας (έστω και αν βρίσκονται σε τεράστια κρίση και τα δύο αυτά ιδανικά) θα λειτουργήσουμε όχι ως οπαδοί, αλλά ως συνάνθρωποι και θα δίνουμε κάθε μέρα ραντεβού στο... Σύνταγμα. Όχι μόνο οι Αθηναίοι, όλοι.

 

Αν το κάνουμε αυτό, αποδείξουμε στους εαυτούς μας και στους διπλανούς μας ότι δεν έχουμε «πεθάνει εγκεφαλικά» και κατορθώσουμε ως άτομα και ως κοινωνία να αγωνιστούμε, το κέρδος θα είναι τεράστιο.

 

Μάχη όχι στον «κόσμο» του πληκτρολογίου, αλλά σε αυτόν της πραγματικότητας. Αν αγωνιστούμε και βγούμε κερδισμένοι από όλη αυτή την ιστορία, τότε ναι. Θα έχουμε τύχη να απολαύσουμε κάποτε υγιή αθλητισμό.

 

Αν καταφέρουμε έστω και ετεροχρονισμένα να αντιδράσουμε, θα «γεννήσουμε» ελπίδα. Και ό,τι κεκτημένο αποκομίσουμε για την κοινωνία μας, μετά θα είναι βατό και ρεαλιστικά εφικτό να το εμφυσήσουμε στην οπαδική και αθλητική μας ζωή...

 

Πηγή: http://www.thrylos.gr/blogs/blog/post/5654/epistrofi-sto-parelthon/?cid=20

 

 

 

[margaritagr]

10-3 τον πελατη στον ημιτελικο, και παμε γερα γι ακομα μια κουπα!

[kirileman]

10-3 τον πελατη στον ημιτελικο, και παμε γερα γι ακομα μια κουπα!

Δε ξέρω γουότ δε φακ γιου αρ τοκιν αμπάουτ... αλλά μου αρέσει!

[Dropsreef]

Δε ξέρω γουότ δε φακ γιου αρ τοκιν αμπάουτ... αλλά μου αρέσει!

βάλτε μπρατσάκια οεο βάλτε μπρατσάκια

[MiDi_MiLiZ]

Ρε μαργαριτες, dropspeef κλπ, δε θελω να υποτιμησω ουτε το πολο ουτε εσας. Επειδη ομως βλεπω και ασχολειστε με το αθλημα και λεω να ασχοληθω κι εγω, για πειτε μου καμια 10ρια κανονες του παιχνιδιου αυτου, ετσι να χω απο καπου να ξεκινησω, εστω και με τα μπρατσακια μου.

 

[Fluke]

Ρε μαργαριτες, dropspeef κλπ, δε θελω να υποτιμησω ουτε το πολο ουτε εσας. Επειδη ομως βλεπω και ασχολειστε με το αθλημα και λεω να ασχοληθω κι εγω, για πειτε μου καμια 10ρια κανονες του παιχνιδιου αυτου, ετσι να χω απο καπου να ξεκινησω, εστω και με τα μπρατσακια μου.

 

 

Δεν έχει κανόνες το ΠΟΛΟΠΟΛΟΛΑΚΙΛΑΚΙΛΑΚΙΛΑΚΙ.

Αφού το βλέπει πιο λίγος κόσμος και από το μπασκετάκι ( για το οποίο δεν ενδιαφέρονται οι γαύροι, αλλά κάθε φορά που χάνουνε το θυμούνται, αρέσκονται στην κλάψα για την διαιτησία βλέπεις ), σιγά μην είχανε κανόνες στο πόλο.

[juno12]

είναι άθλημα πισίνας που παίζεται από 2 ομάδες με 7 παίκτες και στο τέλος κερδίζει πάντα ο Ο.Σ.Φ.Π. :-D

[MiDi_MiLiZ]

Oυαου

[Fluke]

είναι άθλημα πισίνας που παίζεται από 2 ομάδες με 7 παίκτες και στο τέλος κερδίζει πάντα ο Ο.Σ.Φ.Π. :-D

 

[juno12]

βάλε μια τίγρη ελευθέρας βοσκής ρε συ.

αυτές του κλουβιού είναι σαν γατάκια στο μυαλό.

[Dropsreef]

Διεθνείς Κανονισμοί Υδατοσφαίρισης

[MiDi_MiLiZ]

Πως φαινεται αυτος που ασχολειται με το αθλημα ε

[Dropsreef]

Eίπα εγω πως ασχολούμαι με το άθλημα ?Ρώτησε ο kirileman και του απάντησα..

 

Ποδόσφαιρο μπόλικο,μπάσκετ(euroleague πάντα και ελληνικά Play-off) και βολεϊ κανένα ντέρμπι με παναθηναϊκο και ηρακλη(ή κανένα Ιταλία-Βραζιλία).Ως εκεί φτάνουν οι δυνατότητες μου

[MiDi_MiLiZ]

Ε αυτο λεω κι εγω. Δεν ασχολειται κανεις σας με το αθλημα αυτο, αλλα οποτε νικατε το ανακαλυπτετε για να κανετε καζουρα στους αντιπαλους που επισης δεν ασχολουνται κι ουτε προκειται να ασχοληθουν Αυτοματως ειναι αδιαφορη και η καζουρα.

 

Σαν τον Τσουκαλα κανετε που μετρουσε τα πρωταθληματα της μιας και της αλλης ομαδας συνολικα κ εβαζε πολο, κολυμβηση, πινγκ πονγκ και σκοποβολη, αθληματα που το 98% του ελληνικου πλυθησμου δεν γνωριζει ουτε τους κανονες, ουτε το ονομα του καλυτερου Ελληνα πχ.