Darren Aronofsky's Black Swan (2010)

[DeadOrganPlayer]

Εγώ έβγαλα εισητήρια και ξαναπάω πάλι σήμερα. Μόνο σε 2 ταινίες το έχω ξανακάνει αυτό. Η μία είναι το Mulholland Drive.

[Sellers]

Και η άλλη;

[DeadOrganPlayer]

Δεν είμαι υποχρεωμένος να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Τη βρίσκω κακοπροαίρετη.

 

 

Το Avatar ήταν, ο λόγος που το ξαναείδα ήταν ότι στη πρώτη προβολή είχε χαλάσει το 3D κι ξαναπήγα για να το δω και έτσι.

 

[Sellers]

Κανε με report.

 

Λοιπον με τα πολλά πάω κι εγώ σήμερα, σε νωρίς προβολή, μην έρθουν και κάτσουν πάλι δίπλα μου ορμόνες παγιδευμένες σε σώματα 14χρονων αγοριών με την ψευδαίσθηση του σενς οφ χιούμορ και την επίμονη δημοσιοποίηση του και δεν με αφήσουν να την δω.

[Genatos]

Πηγα και γω σημερα...

Δεν θα πω κατι πρωτοτυπο, πολυ καλη η Ναταλι ελπιζω και η συνεχεια της να ναι αναλογη γιατι οποια παιρνει οσκαρ (το θεωρω δεδομενο) μετα κανει επιλογες για μαπες και μου εκανε εκπληξη ποσο "γηινη" ηταν για ταινια του Aronofsky.

Οπως και να χει θα την ξαναδω καποια στιγμη αλλα προτιμω να την "χωνεψω" καλυτερα πρωτα...

 

 

 

Η μετατροπη της σε μαυρο κυκνο ηταν το λιγοτερο ποιητικη, ξεκιναει απο την 1η σκηνη και κλεινει με την τελευταια...

 

ps Ξερει κανεις τι παιζει με τις ζωγραφιες της μανας της?Γιατι ηταν ετσι?ή μονο αυτη της εβλεπε ετσι?

 

[demessakis]

Την ταινία, την είδα σαββατόβραδο. Εντάξει τι να πω; Ήταν η πρώτη που είδα του Aronofsky, και χωρίς να έχω δει τις υπόλοιπες δουλειές του (ίσως να φταίνε τα περίεργα θέματα των ταινιών του), απλά θα συμφωνήσω με αυτούς που είπαν πως έχει κάνει και καλύτερες.

 

Για την ερμηνεία της Natalie Portman, που ήταν αρκετά καλή, θα αναφέρω μόνο μερικές, καλύτερες, παρόμοιες ερμηνείες, που μου έρχονται στο μυαλό:

του Roman Polanski στον Ένοικο,

της Catherine Deneuve στην Αποστροφή, και κυρίως τις ερμηνείες

της Gloria Swanson στην Λεωφόρο της Δύσεως και

την συγκλονιστική ερμηνεία της Vivien Leigh στο Λεωφορείο ο Πόθος.

 

Και ένα παράπονο. Αυτή η ταινία (βαθμός 8, ίσως άδικα) και το The King's Speech (βαθμός 7), δεν μου έβγαλαν συναισθήματα. Είναι ωραίες, βλέπονται ευχάριστα, αλλά μέχρι εκεί.

 

Τέλος, θεωρώ κι εγώ, πως αξίζει και 2η ευκαιρία.

[subdee]

Περιττό να πω οτι η μουσική είναι όλα τα λεφτά, πρωτη φορα συνειδητοποιώ πόσο τρομακτική μπορει να γινει η κλασική μουσική.

 

Η αλήθεια είναι πως μόνο η κλασσική μουσική έχει καταφέρει να με συναρπάσει τόσο συναισθηματικά.

 

Λυπάμαι αυτούς που με χλευάζουν όταν αναφέρω την κλασσική ως μουσική που γουστάρω να ακούω και με θεωρούν γραφικό.

 

Κατα τ'αλλα, καλή η ταινία, συμφωνώ πως δεν ήταν απο τις καλύτερές του αλλά σίγουρα μια που θα μείνει στη συλλογή μου.

[Sellers]

 

Την είδα χθες, τελευταία προβολή, ευτυχώς λίγα άτομα και καλά δεν μιλούσε κανένας και την είδα ανενόχλητος.

 

Σε γενικές γραμμές δεν με ενθουσίασε.

 

Πρώτα απο όλα το στόρυ. Ωραίο σαν ιδέα, πολύ παραμυθένιο, αλλά σε καμία περίπτωση πρωτότυπο. Όταν τελείωσε προσπαθούσα μετα μανίας να θυμηθώ σε ποιες άλλες ταινίες έχω ξαναδει αυτό το μοτίβο που μόλις παρακολούθησα, αλλά πέρα απο κάποιες Λυντσικές (με κυρίαρχο το Inland Empire) και ίσως και το A Tale Of two Sisters δεν μπορούσα με τίποτα να θυμηθώ. Ούτε τώρα μου έχει έρθει, αλλά υπάρχουν πολλές ταινίες που το έχουν κάνει αυτό. (κάτι που μου έκανε το ''κλικ'' ότι κάπου το έχω ξαναδει είναι η σκηνή που μαχαιρώνει και καλά την άλλη κοπέλα, βλέπει και τα αίματα να τρέχουν κάτω απο την πόρτα και μετά της χτυπάει την πόρτα ζωντανή.) Τέλος πάντων, έτσι κι αλλιώς κανείς δεν μίλησε για πρωτοτυπία. Απλά προσωπικά έχω δει πολύ καλύτερες ταινίες παρόμοιου ύφους.

 

Τον Ταραντίνο διάβαζα σε διάφορα fora να κοιροιδεύουν για τις μουσικές του επιλογές, ότι διαλέγει γνωστά κομμάτια που κάθονται καλά στο αυτί και έτσι οι σκηνές γίνονται πιο εύπεπτες, αλλά και ο Αρνόφσκι εδώ τον έλιωσε τον σύντροφο Πέτρο. Η μουσική την ανέβασε πολύ την ταινία, και όλως παραδόξως όχι αυτήν του Μανσελ. Πολύ ωραία η μουσική του Τσαικόφσκι με αποτέλεσμα όποια σκηνή και να ντύνει να την ανεβάζει κάποια επίπδα. Δεν λέω ότι είναι κακό αυτό, αλλα αφού έχει τον Μανσελ απο δίπλα γιατί δεν τον αφήνει να μεγαλουργήσει?

 

Σκηνοθετικά δεν έχω και μεγάλες γνώσεις αλλά νταξ ο τυπάς έχει το κατέχει το πράγμα οπότε δεν μιλώ.

Συνοπτικά όμως και αυτό που είπα και στην κοπελιά μου που καθόταν δίπλα, αν βγάζαμε την μουσική που είναι γνωστή, αν βγάζαμε την Πορτμαν και τον Cassel που είναι εξίσου γνωστοί, και αν αλλάζαμε φροντίζαμε να κρύψουμε και το όνομα του σκηνοθέτη και να μην κάνει τόσο μπαμ (Απο τον σκηνοθέτη του ΡΕΚΒΙΕΜ), αυτομάτως την ταινία θα την προτείνανε οι πιο ψαγμένοι στο θέμα με τα mindfuck movies ως ''διαμαντάκι'' που ανακαλύψαν και οι υπόλοιποι απο εμάς δεν θα είχαμε ακούσει τίποτα.

 

6/10

 

[Genatos]

 

θα την προτείνανε οι πιο ψαγμένοι στο θέμα με τα mindfuck movies ως ''διαμαντάκι'' που ανακαλύψαν και οι υπόλοιποι απο εμάς δεν θα είχαμε ακούσει τίποτα.

 

6/10

 

 

 

Αυτο ακριβως ηθελα να πω και γω χθες και το ξεχασα. Αν δεν ειχε γινει τοσος ντορος γυρω απο την ταινια, την υποθεση κτλ και την εβλεπε καποιος χωρις να χει ιδεα οτι θα δει κατι τετοιο η ταινια θα σου αφηνε μια πολυ καλυτερη αισθηση. Τωρα εχουν ανεβει οι προσδοκιες παρα πολυ και στο τελος σου αφηνει την αισθηση του ανικανοποιητου...

 

[DeadOrganPlayer]

@Sellers

Το Soundtrack της ταινίας είναι όλο του Mansell. Φυσικά βασίζεται στο έργο του Τσαικόφσκι αλλά όλα τα κομμάτια είναι διασκευασμένα από τον Μάνσελ. Οπότε δεν είναι το ίδιο με τον Ταραντίνο που απλά ντύνει τις ταινίες του με γνωστά κομμάτια (σε στυλ Παπακαλιάτη). Αυτά προς γνώση και αποφυγή παρεξηγήσεων.

 

http://www.firstshowing.net/2009/clint-mansell-scoring-aronofskys-black-swan-with-tchaikovsky/

http://en.wikipedia.org/wiki/Black_Swan_%28film%29

 

@Genatos

Συμφωνώ απόλυτα, αυτό συμβαίνει πάντα όταν μια ταινία αποθεώνεται και πας να τη δεις μετά. Οι προσδοκίες έχουν φτάσει στο Θεό και μπορεί να μην εντυπωσιαστείς τόσο.

 

Εγώ την είδα για δεύτερη φορά χτες και επιμένω στο 9/10 που είχα δώσει πριν κάτι μέρες.

[Sellers]

@Sellers

Το Soundtrack της ταινίας είναι όλο του Mansell. Φυσικά βασίζεται στο έργο του Τσαικόφσκι αλλά όλα τα κομμάτια είναι διασκευασμένα από τον Μάνσελ. Οπότε δεν είναι το ίδιο με τον Ταραντίνο που απλά ντύνει τις ταινίες του με γνωστά κομμάτια (σε στυλ Παπακαλιάτη). Αυτά προς γνώση και αποφυγή παρεξηγήσεων.

 

http://www.firstshowing.net/2009/clint-mansell-scoring-aronofskys-black-swan-with-tchaikovsky/

http://en.wikipedia.org/wiki/Black_Swan_%28film%29

 

Διασκευή ε? Σε μερικά κομμάτια σίγουρα έβαλε το χέρι του. (ειδικά στο μπλέξιμο που έκανε στα credits με το πιάνο, έμεινα επίτηδες για να το ακούσω.) Κάποια σημεία όμως (στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας) μπήκαν ατόφια. Οπότε δεν θα το έλεγα διασκευή αλλά επανεκτέλεση πιο πολύ, σε θέση μαέστρου. Έχω ακούσει αρκετές φορές την Λίμνη των Κύκνων και πριν την ταινία και δεν παρατήρησα κάποια σημαντική διαφορά σε σημείο του να πω ''Κάποιος τα πείραξε τα κομμάτια, δεν μου ακούγονται ίδια''.

[marantonis]

Εντυπωσιακο βιντεο για το CGI της ταινιας (με Spoilers, εννοειται)

http://www.youtube.com/watch?v=4n71sjmd-bM

[DeadOrganPlayer]

Διασκευή ε? Σε μερικά κομμάτια σίγουρα έβαλε το χέρι του. (ειδικά στο μπλέξιμο που έκανε στα credits με το πιάνο, έμεινα επίτηδες για να το ακούσω.) Κάποια σημεία όμως (στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας) μπήκαν ατόφια. Οπότε δεν θα το έλεγα διασκευή αλλά επανεκτέλεση πιο πολύ, σε θέση μαέστρου. Έχω ακούσει αρκετές φορές την Λίμνη των Κύκνων και πριν την ταινία και δεν παρατήρησα κάποια σημαντική διαφορά σε σημείο του να πω ''Κάποιος τα πείραξε τα κομμάτια, δεν μου ακούγονται ίδια''.

 

Να συμφωνήσουμε στο remix να τελειώνει το θέμα?

[Sellers]

Να συμφωνήσουμε στο remix να τελειώνει το θέμα?

 

Δεν γίνεται, δεν βγαίνω μάνα μου.

[NemeSis1990]

Ακούστε και την δίκη μου ανάλυση-ερμηνεία.

 

 

Καταρχήν, η λιλη είναι η σκοτεινή πλευρά της νινα. Δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο, μονο η νινα την βλέπει. Είναι ο σκοτεινός της εαυτος. Ο σκηνοθέτης την συμβολίζει σαν ένα εύκολο γαμήσι, ένα χάπι lsd, κάτι κακό και σατανικό. Έτσι φαίνεται μέσα από την μάτια της νινα ο ρόλος του μαύρου κύκνου ή μάλλον της σκοτεινής της, άγνωστης πλευράς που λεγεται λιλη. Σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι η λιλη είναι κακός άνθρωπος (άμα υπήρχε). Η λιλη είναι το ριζοσπαστικό, είναι αυτό που δεν μπορει να ειναι η Νίνα, αλλά για χάρη του ρόλου πρέπει να γίνει, πως της τονίζει κάθε φορά ο τομας. Η Νίνα είναι αυτή που φαντάζεται και ζει την ζωή της ως λιλη. Θα μπορούσε να είναι η χαμένη της αδελφή, όπως ειπώθηκε πιο πριν, αλλά δεν είναι.

 

Η μητέρα της την κακοποιεί σεξουαλικά και ασκεί πάνω της ασφυκτική πίεση, την έχει χειραγωγημένη. Αυτό φαίνεται διότι κατά την λεσβιακή σκηνή η λιλη λέει στην νινα την φράση ''γλυκό κορίτσι'' που την χρησιμοποιεί μόνο η μητέρα της. Όταν ξυπνάει την επόμενη μέρα, η μητέρα της έχει ειδοποιήσει τη σχολή χορού ότι δεν θα πάει και την κλείδωσε στο δωμάτιό της μαζί με την ίδια. Η μητέρα αρχίζει να νιώθει την απειλή την ανεξαρτητοποίησης της κόρης της.

 

Αυτό εξηγεί την σκηνή που δαγκώνει τον τομας, και μετά αυτός την ρωτάει πονηρά αν είναι παρθένα. Η νινα δεν είναι συνηθισμένη με τους άντρες. Εμφανώς ενοχλημένη (για χορεύτρια) μασάει τα λόγια της. Επιπρόσθετα, οι ροζ γιαγίστικες κιλότες της δείχνουν κάτι. Ο τομας ξέρει κατά βάθος τι κρύβει η νινα, γι' αυτό στην αρχή της λέει πως αν ήθελε μόνο τον ρόλο του λευκού κύκνου, θα της τον έδινε. Αυτός είναι ο συμβολισμός του καλού, του αγνού, όπως βλέπει ο σκηνοθέτης την νινα. Επίσης, όταν η μητέρα της την ρωτάει αν την φλερτάρει ο τομας, η νινα ενοχλείτε. Καταλαβαίνουμε πως η μητέρα της την θέλει μόνο για πάρτι της, και σεξουαλικά αλλά και επαγγελματικά. Θέλει η νινα να πετύχει στο μπαλέτο όσα δεν πετιχε αυτή. Γι' αυτό άλλωστε η νινα της λέει ότι δεν κατάφερε τίποτα στη ζωή της ενώ η ίδια θα παίξει τον πρώτο ρόλο στην λίμνη των κύκνων. Η μητέρα φυσικά, την επηρεάζει ψυχολογικά λέγοντάς της πως τα άφησε όλα για να την μεγαλώσει. Η νινα απαντάει ''ήσουν 28''. Αν κρίνω βάση της Μπεθ στην αρχή της ταινίες, τα 28 χρόνια πρέπει να είναι απαγορευτικά για να κάνεις επαγγελματικό μπαλέτο. Άρα είναι σαν να της λέει ότι στην ουσία δεν σου κατέστρεψα την καριέρα σου εγώ. Η μητέρα προφανώς ήταν πιεσμένη αναλαμβάνοντας δυο ρόλους, πάτερα και μάνας, έτσι η σχέση τους πήρε έναν περίεργο δρόμο.

 

Όταν χτυπάει την εξώπορτα η λιλη και ανοίγει η μητέρα, της κλίνει αμέσως την πόρτα. Αυτό είναι στην φαντασία της νινας, ότι δηλαδή αν είχε την δυναμική της λιλης η μητερα της θα την απέρριπτε. Ίσως να δείχνει και το πόσο υπερπροστατευτική είναι η μητέρα με την νινα. Παράλληλα, η λιλη πετάει σπόντες στην νινα ότι είναι ακόμα παιδάκι και την κάνει ότι θέλει η μαμά της. Σιγά σιγά ξεπροβάλει ο μαύρος κύκνος. Βελτιώνετε και είναι έτοιμη για την παράσταση. Βεβαία η λύτρωση έρχεται όταν η λιλη είναι έτοιμη να βγει στη σκηνή αντί για αυτήν. Όμως, τελικά η νινα βρίσκει την δύναμη και την σκοτώνει. ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ την σκοτώνει ντυμένη στα λευκά! Δεν γίνεται λιλη, μένει ένας λευκός κύκνος που μπορεί να τελειοποιήσει τον ρόλο ως μαύρος! Τώρα πια έχει πάρει το χρίσμα. Εν το μεταξύ πριν από αυτό, πετάει όλα τα παιδικά κουκλάκια, βγάζει από την ζωή της το 12χρονο που ήθελε να την έχει η μητέρα της. Βλέπουμε πως τότε ακριβώς η μάνα στο πλήθος κλαίει από φθόνο και αγάπη μαζί. Έτσι έρχεται το τέλος όπου αφού κατάφερε και απογείωσε τον ρόλο, πεθαίνει. Συμβολισμός που ο καθένας τον ερμηνεύει διαφορετικά.

 

Ακούγεται ακραίο αλλά, τι να κάνουμε, Aronofsky είναι αυτός! Δεν είναι για όλους!