Με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

[frenzy]

το ότι δεν μπορώ να τις ξεπεράσω όλες σε αυτήν την χρονική περίοδο που διανύω ,δεν σημαίνει ότι δεν θα προσπαθώ να δημιουργήσω τις συνθήκες για να τις ξεπεράσω στο μέλλον , αυτό εννοώ ...

 

Προσπαθείς να δημιουργήσεις εμμηνόπαυση για να ξεπεράσεις τις σερβιέτες πχ?

[evabb]

δηλαδή τι θέλεις να πεις τώρα;

πως μέσα στους αιώνες δεν μπόρεσαν οι κοινωνίες να καλύψουν τις πρωταρχικές ανάγκες των ανθρώπων που τις αποτελούσαν ενώ το ήθελαν ; hello;

 

μονο η τροφη, ο υπνος και το χεσιμο ειναι για σενα πρωταρχικη αναγκη; καλυπτοντας καποιες αναγκες δημιουργηθηκαν αλλες. σγιουρα δεν ειχαν αναγκη για διακοπες δλδ πριν 1000 χρονια και η ζωη καθε ανθρωπου ηταν περιορισμενη σε μια περιοχη μερικων εκατονταδων στρεματων. ουτε καποτε ειχαν αναγκη να ξερουν να διαβαζουν ουτε να πλενονται καθε μερα και να διοχετευουν τα υγειονομικα λυματα με ασφαλεια εξω απο τις πολεις.

 

βλεπεις λοιπον οτι δεν στεκουν αυτα που λες και που λενε κατα καιρους διαφοροι χιπιδες; δεν ειναι τοσο απλα τα πραματα οπως θες να τα παρουσιασεις, μακαριοι οι πτωχοι το πνευματι

[status]

ενώ αν σου έγραφα πως οι πρώτες κοινωνίες δημιουργήθηκαν για την όσο δυνατόν ευκολότερη και πιο ουσιώδη κάλυψη των βιοτικών αναγκών των μελών που τις αποτελούσαν ,και σίγουρα πάντως και με την σκέψη καρφωμένη στην αναζήτηση λύσεων που θα απέτρεπαν την ανάλωση της ζωής των ανθρώπων σε ένα διαρκή αγώνα για την κάλυψη των πρωταρχικών βιολογικών αναγκών, θα είχες κάτι να μου πεις ; καλύφθηκαν αυτές ; για ανάπτυξη μιλάς; των αριθμών;

 

 

 

Ναι ρε τσάκαλε, αλλά αυτές οι κοινωνίες ανάγκασαν τους κυνηγούς να δημιουργήσουν νέα όπλα για κυνήγι, άρα ΕΡΕΥΝΑ, άρα ΑΝΑΠΤΥΞΗ αλλά επειδή δεν γεννιόνται όλοι κυνηγοί ο κάθε ένας προσέφερε στην κοινωνία του όπως μπορούσε, σου εφιστώ την προσοχή στο "προσέφερε", άρα που φτάνουμε; Στην ανταλλαγή, σε είδος στην αρχή αλλά μετά τα αγαθά (καλή ώρα εσύ, γιατί αγαθό είσαι, δεν γίνεται να λες τέτοιες κουταμάρες και να είσαι και πονηρή) δεν γινόταν δουλειά (άλλωστε πόσα πορτοκάλια κάνει ένα σπίτι; Πόσα πορτοκάλια κοστίζει η ζωή σου για να κάνεις εγχείριση. Και στην τελική εγώ δεν θέλω πορτοκάλια, ναι μεν ο συνάνθρωπος μου διαθέτη αυτά αλλά εμένα δεν με ενδιαφέρουν επειδή έχω ήδη στην κατοχή μου Χ αριθμό πορτοκαλιών (τα πορτοκάλια αντικατέστησε τα με ότι θες εκτός από χρήματα). Έρχομαι και εγώ και προτείνω να δημιουργηθεί ένα κοινό είδος, που το θέλουν όλοι και τους δίνει πρόσβαση σε αγαθά αναλόγως το πόσα διαθέτουν.

Έτσι και εγώ που θέλω κάτι που πουλάει (και η ανταλλαγη μια μορφή πώλησης είναι) και αυτός πουλώντας το Χ αγαθό του αποκτά πρόσβαση σε χρήματα για να αγοράσει άλλα αγαθά (ότι του κατεβάσει η στυτική του λειτουργία βρε αδελφέ).

 

Το χρήμα δημιουργήθηκε για να δίνει πρόσβαση σε αγαθά τα οποία ίσως τα έχουν όλοι (η αρχική ιδέα, άσε το πως φτάσαμε) αλλά και τότε πάω στοίχημα ότι υπήρχαν άτομα σαν κ εσένα που προτιμούσαν αν δώσουν ποπό (τους έβγαινε φθηνότερα από το να στερηθούν κάτι που ήταν ήδη στην κατοχή τους) .

 

Όποτε ιδέες περί τεμπελιάς και λοιπών αδρανών καταστάσεων είναι απορριπτέες από την βάση τους, αν αναλογιστείς ειδικά ότι ο συγγραφέας παρήγαγε έργο για να γράψει αυτό το βιβλίο το ίδιο το βιβλίο θεωρείται άνετα προσάναμα γιατί:

• Έγραψε
  
• Δημοσίευσε
  
• Πούλησε
  

[*]

 

Άρα έχει κέρδος από την πρόταση του για αδράνεια, άρα το βιβλίο λέει ασύστολες παπαρίες, που ακόμα και χάρισμα να το έδινε πάλι για πέταμα θα ήταν.

 

Τέτοια βιβλία γράφονται για να αυνανίζονται πλούσια φτωχόπαιδα που σχολόντας από το Ντιρί θέλουν να το παίξουν ψευεπαναστάτες του γιουροσέντ.

 

Είναι σαν τα βιβλία "Πως να γίνεται εκατομμυριούχος" if you get my point.

 

Σύνελθε λοιπόν μικρό γραναζάκι και εσύ όπως και εγώ κορόιδο του συστήματος είμαστε.

[Sylvia88]

 

Οταν η εργατικότητα τρελαίνει...

 

Η ΤΕΜΠΕΛΙΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ!

 

Γιατί καμαρώνουμε για την ποσότητα της δουλειάς μας και όχι για την ποιότητα της εργασίας μας; Διότι από μικροί έχουμε διδαχθεί τις αξίες της εργατικότητας, παραβλέποντας συχνά ότι ο άνθρωπος χρειάζεται και την καλλιέργεια, την τέχνη, το διάβασμα και την απλή ενατένιση, περισυλλογή και ρεμβασμό. Αλλωστε, η σημερινή οικονομική κρίση, αντίθετα απ' ό,τι μας λένε, οφείλεται κυρίως στην υπερβολική παραγωγικότητα και όχι στην τόσο καταφρονεμένη αδράνεια.

 

Το χαρακτηρισμό «τεμπέληδες» τον ακούγαμε για τους φοιτητές που αντιδρούσαν στην εντατικοποίηση των σπουδών, τον ακούμε για όσους αρνούνται να συνταχτούν με το τροπάρι της εντατικοποίησης της εργασίας που ακούγεται από τους άμβωνες των περισσότερων ΜΜΕ. Τότε οι φοιτητές, σήμερα οι εργαζόμενοι , δεν κάνουν τίποτε άλλο, λέει, από το να «ιδεολογικοποιούν την τεμπελιά τους». Αυτός ο ισχυρισμός καταφέρνει να απαξιώσει τον αντίπαλο, αποκρύπτοντας μιαν άλλη ιδεολογικοποίηση, που προηγείται από αυτήν της τεμπελιάς και είναι σήμερα κυρίαρχη: την ιδεολογικοποίηση της εργατικότητας.

 

Δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε την εργατικότητα ως ιδεολογία και, ακόμα περισσότερο, να αμφισβητήσουμε τη θετική της αύρα. Στη δουλειά δεν χρωστάμε ό,τι έχουμε πετύχει; Ετσι δεν προοδεύει ο κόσμος; Τόσο μας έχει εντυπωθεί ο μύθος του εργατικού μυρμηγκιού και του τεμπέλη τζίτζικα, που σχεδόν πιστεύουμε ότι η ανταμοιβή της εργασίας και η τιμωρία της τεμπελιάς είναι νόμος της βιολογίας.

 

Από την πλάνη μάς βγάζει μια σειρά κειμένων με θέμα την τεμπελιά, με πιο κλασικά το «Δικαίωμα στην τεμπελιά» του μαρξιστή (και γαμπρού του Μαρξ) Πολ Λαφάργκ, γραμμένο το 1882, και το «Επαινώντας την τεμπελιά» του φιλελεύθερου Μπέρτραντ Ράσελ, γραμμένο το 1932. Αμφισβητούν την υποτιθέμενη διαχρονική και απόλυτη αξία της εργατικότητας και υποστηρίζουν ότι, αντίθετα, η εργατικότητα εμφανίζεται ως αξία μέσα σε συγκεκριμένα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά συστήματα, από τον καπιταλισμό ώς τον υπαρκτό σοσιαλισμό.

 

Η τεμπελιά, που νοείται σ' αυτά τα κείμενα ως το αντίθετο μιας εργασίας που απομυζά την ανθρώπινη δημιουργικότητα για να την προσφέρει ως υπεραξία στις τσέπες κάποιων, προβάλλει σχεδόν ως πράξη αντίστασης. Οχι μόνο δικαίωμα, όπως το λέει ο Λαφάργκ, αλλά υποχρέωση. «Κανείς ποτέ δεν πρέπει να δουλεύει», ξεκινά το δοκίμιό του «Η κατάργηση της εργασίας» ο Μπομπ Μπλακ, αναρχικός συγγραφέας. Εξού και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι των «Ανω - Κάτω Πατησίων» διοργανώνει τα τελευταία χρόνια την Τεμπελιάδα, με ρίψη σφεντόνας, τάβλι, και άλλα αθλήματα. Αντί για αναβολικά, εδώ προτιμώνται πιο χαλαρωτικές ουσίες, μεταξύ των οποίων μπίρα και καρπούζι.

 

Η συζήτηση για την εργατικότητα έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα στην Ελλάδα, όπου πολλοί αποδίδουν την οικονομική κρίση στην υποτιθέμενη τεμπελιά των Ελλήνων - τεμπελιά είτε φύσει, λόγω καιρού ή ανατολίτικων πολιτισμικών επιρροών, είτε θέσει, λόγω του κράτους που εμποδίζει την υποτιθέμενη εργατικότητα των Ελλήνων να αναπτυχθεί και να μεγαλουργήσει εντός των συνόρων. Τότε πώς εξηγούνται τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ερευνας για τις Συνθήκες Εργασίας του Γιουροφάουντ για το 2005, της τελευταίας διαθέσιμης, που δείχνουν ότι οι Έλληνες είναι τρίτοι στην Ευρώπη (μετά την Τουρκία και τη Ρουμανία) ως προς τον αριθμό αυτών που δουλεύουν περισσότερες από 48 ώρες την εβδομάδα και τέταρτοι (μετά τη Ρουμανία, την Τουρκία και τη Νορβηγία) ως προς τον αριθμό των συνολικών ωρών που αφιερώνουν στην εργασία τους;

 

Γράφοντας την εποχή όπου το δωδεκάωρο εργασίας ήταν ο κανόνας, ο Λαφάργκ εντοπίζει τις βάσεις του καπιταλισμού στην υπερβολική εργασία, που οδηγεί σε υπερπαραγωγή προϊόντων. Αυτή φταίει για την αφαίμαξη των εργαζομένων και για τον πλούτο που συσσωρεύουν όσοι κατέχουν τα μέσα παραγωγής, όπως επίσης φταίει για τους πολέμους, που γίνονται, μεταξύ άλλων, ώστε το πλεόνασμα να διατεθεί στις αγορές άλλων χωρών.

 

Το παράδοξο αυτού του μηχανισμού μας το εξηγεί ο Ράσελ, με το παράδειγμα του εργοστασίου παραγωγής καρφιτσών (αυτό το εργοστάσιο είναι το κλασικό παράδειγμα που φέρνει ο Σνταμ Σμιθ στον «Πλούτο των εθνών», για να εξηγήσει τον καταμερισμό εργασίας): ορισμένος αριθμός ανθρώπων δουλεύει οκτώ ώρες την ημέρα για να κατασκευάσει τόσες καρφίτσες, όσες καλύπτουν τις ανάγκες του κόσμου. Κάποια στιγμή, η εξέλιξη της τεχνολογίας επιτρέπει στους ίδιους ανθρώπους να παράγουν μέσα στο οκτάωρο διπλάσιο αριθμό καρφιτσών, τέτοιον που δεν μπορεί να απορροφήσει η αγορά. Το λογικό θα ήταν, λέει ο Ράσελ, να μειωθούν στο μισό οι ώρες εργασίας και όλα να συνεχίσουν όπως πριν. Ομως, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να δουλεύουν τις ίδιες ώρες, με αποτέλεσμα κάποιοι από τους εργοδότες να χρεοκοπήσουν, επειδή δεν μπορούν να διαθέσουν τις καρφίτσες τους, και οι μισοί εργαζόμενοι να χάσουν τη δουλειά τους. Σε απόλυτους αριθμούς, οι ίδιες ώρες εργασίας διατίθενται στην παραγωγή καρφιτσών όπως και πριν.

 

Αν η σκληρή εργασία πρέπει, σύμφωνα με την ιδεολογία της εργατικότητας, να είναι η μοίρα του μέσου ανθρώπου, δεν είναι πάντως η μοίρα του πλούσιου. «Οι πλούσιοι επαινούν την αξιοπρέπεια της εργασίας», λέει ο Ράσελ, «ενώ φροντίζουν να παραμένουν οι ίδιοι αναξιοπρεπείς σ' αυτό το θέμα. [...] Η σύλληψη της έννοιας του καθήκοντος, ιστορικά μιλώντας, έχει αποτελέσει ένα μέσο που χρησιμοποιούν όσοι έχουν την εξουσία με σκοπό να πείθουν άλλους να ζουν για τα συμφέροντα των κυρίων τους παρά για τα δικά τους».

 

Στη δουλοκτητική αρχαία Αθήνα τέτοια προσχήματα δεν χρειάζονταν. Η χειρωνακτική εργασία ήταν για τους δούλους. Οι άντρες της άρχουσας τάξης είχαν όσο χρόνο ήθελαν να ασχολούνται με τα γράμματα και τις τέχνες. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί, εκτός από όσους έχουν εμποτιστεί με την πουριτανική ηθική της εργατικότητας, εκείνους που θα αποκαλούσαν «λαπάδες» τους ποιητές, ότι δεν είναι καλύτερο και χρησιμότερο κοινωνικά να περνά κανείς την ώρα του με τα γράμματα και τις τέχνες; Σε ποιον οφείλουμε το μεγαλείο του Παρθενώνα; Σε αυτούς που τον σχεδίασαν κι επιμελήθηκαν την κατασκευή του ή στους δούλους που μετέφεραν και τοποθέτησαν τα μάρμαρα;

 

Ολα χρειάζονται. Κανείς δεν είπε ότι κάθε εργασία πρέπει ή μπορεί να καταργηθεί - παραμένει αναγκαίο κακό, μέσο για να εξασφαλίζουμε τον ελεύθερο χρόνο μας. Ο Λαφάργκ προτείνει να μειωθεί η εργασία σε τρεις ώρες καθημερινά, ο Ράσελ μιλά για τέσσερις. Το ερώτημα είναι αν ο ελεύθερος χρόνος, που σήμερα έχει τη δυνατότητα να αυξηθεί πολύ λόγω της τεχνολογίας, μοιράζεται εξίσου σε όλους ή αν αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής κρατούν τη μερίδα του λέοντος, τη στιγμή που προσποιούνται τους πολυάσχολους, σαν την πλούσια κληρονόμο από το «Εγχειρίδιο των ιεροεξεταστών» του Αντόνιο Λόμπο Αντούνες, που ζηλεύει που τις Κυριακές «οι φτωχοί σηκώνονται νωρίς, γιατί δεν είναι υποχρεωμένοι να πάνε/ τυχεροί/ στο Καζίνο ούτε σε δημοπρασίες ούτε κινηματογράφο ούτε σε βαρετότατες συναυλίες το Σάββατο το βράδυ».

 

Αλλά τι εννοούμε μιλώντας για τεμπελιά; Αν εννούμε τη «μόνη ανθρώπινη κατάσταση», όπως την ονομάζει ο Καζιμίρ Μάλεβιτς («Η τεμπελιά, πραγματική αλήθεια του ανθρώπου», εκδ. Νησίδες), τότε η λέξη σημαίνει κάτι άλλο από την πλήρη απραξία, η οποία οδηγεί στην αποκτήνωση. Μας το δείχνει στους «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, με την πατριαρχική οικογένεια των τεμπέληδων αστών που φυλακίζονται προοδευτικά στη βίλα όπου καταλύουν, ανήμποροι για το παραμικρό. Μας το δείχνει, επίσης, στο μυθιστόρημα «Ρεμπούρ» του 1884 ο Γιόρις Καρλ Υισμάν, που κλείνει τον ήρωά του Ντεζ Εσάντ στο εξοχικό του, όπου κατασκευάζει έναν παράδεισο: μια μηχανική κατασκευή ρίχνει στο στόμα του σταγόνες από ποτά, φτιάχνοντας απίθανα κοκτέιλ απευθείας στον ουρανίσκο του, και μια χελώνα, βαμμένη χρυσή, στολίζει το χώρο, περιφερόμενη ανάμεσα σε εξωτικά φυτά. Ομως, ο παράδεισος γίνεται γρήγορα κόλαση: το μηχάνημα είναι πολύ περίπλοκο για να λειτουργήσει σωστά, τα φυτά μαραίνονται και η χελώνα πεθαίνει.

 

Με την έννοια του Μάλεβιτς, τεμπελιά δεν μπορεί να είναι ούτε ο ελεύθερος χρόνος που κατασκευάζει η βιομηχανία της διασκέδασης, το ίδιο αποξενωτικός όπως και η εργασία. Αλλωστε, η ηθική της εργατικότητας, όπως εκφράζεται στην πουριτανική προσταγή «παίξε σκληρά, δούλεψε σκληρά», είναι αυτή που μας λέει ότι ο ελεύθερος χρόνος είναι μέσον για να μπορούμε να δουλεύουμε περισσότερο και πιο παραγωγικά και ότι ο ελεύθερος χρόνος δεν μπορεί να είναι χρόνος χαλάρωσης και αναστοχασμού αλλά χρόνος έντασης και εγρήγορσης.

 

Αντίθετα, για τον Μάλεβιτς η τεμπελιά αποτελεί τη συνθήκη που επιτρέπει στον άνθρωπο να αναστοχάζεται την ύπαρξή του. Όπως γράφει στην εφημερίδα «Γκάρντιαν» ο εκδότης της βρετανικής επιθεώρησης «Ο τεμπέλης» Τομ Χόντγκινσον («Η αρετή της τεμπελιάς»), παραφράζοντας τον Καρτέσιο: «σκέφτομαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, άρα υπάρχω». Η, όπως γράφει ο Νίκος Καρούζος («Η έννοια της τεμπελιάς ως ανώτερης μορφής εργασίας», εκδ. Ικαρος), «η τεμπελιά ταυτίζεται με την εσωτερική ζωή, με το άσπιλο, τη νοσταλγία της αδαμικής μακαριότητας, πέραν καλού και κακού, συνυφαίνοντας έτσι μιαν ανώτερη μορφή εργασίας: του απόλυτου τη χρήση».

 

Η ιδεολογικοποίηση της τεμπελιάς δίνει, λοιπόν, προτεραιότητα όχι στην απραξία αλλά σε μια «ανώτερη μορφή εργασίας». Με μαρξιστικούς όρους, απέναντι στην αφηρημένη, αλλοτριωμένη εργασία του καπιταλισμού, η τεμπελιά αντιπαρατίθεται ως δημιουργική πράξη. Για τον κοινωνιολόγο και αντιεξουσιαστή ακτιβιστή Τζον Χόλογουέι («Εμείς είμαστε η κρίση της αφηρημένης εργασίας»), αυτού του είδους η δημιουργική πράξη συνιστά πραγματική απειλή για το κεφάλαιο, γιατί αντιτίθεται ριζικά στην ίδια την αφαίρεση της εργασίας.

 

Μπορούμε, λοιπόν, έτσι, για αλλαγή, να αναρωτηθούμε μήπως η κρίση συνδέεται με το γεγονός ότι, σύμφωνα με τις στατιστικές, αφιερώνουμε πολλές και όχι λίγες ώρες στην δουλειά. Μήπως, δηλαδή, για τη σημερινή κατάσταση δεν φταίει τόσο η «ιδεολογικοποίηση της τεμπελιάς» όσο η «ιδεολογικοποίηση της εργατικότητας». Και μήπως η λύση θα ήταν, αντί να σπαταλάμε τόσες ώρες σε ανούσιες δουλειές, αφιερώναμε περισσότερο χρόνο για σκέψη, συζήτηση, διάβασμα και δημιουργία, ενασχολήσεις που μας κάνουν καλύτερους πολίτες, αρκεί να τους δώσουμε το χρόνο που χρειάζονται. Και αρκεί ο χρόνος αυτός να είναι δίκαια μοιρασμένος. Γιατί, όπως γράφει στο περιοδικό «Χάρπερς» ο Μαρκ Σλούκα («Αφήνοντας το εργοστάσιο χρωμάτων: για τις αρετές της τεμπελιάς») «η τεμπελιά δεν είναι απλά μια ψυχολογική αναγκαιότητα, απαραίτητη για την οικοδόμηση ενός ολοκληρωμένου ανθρώπινου όντος· συνιστά επίσης ένα είδος πολιτικού χώρου, χώρου τόσο αναγκαίου για τη λειτουργία μιας πραγματικής δημοκρατίας, όσο, ας πούμε, και η ελευθεροτυπία».

 

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=22/08/2010&id=194901

 

 

 

και στην ερώτηση "και πως θα επιβιώσω;"

 

η απάντηση είναι μία : με το μυαλό...

 

για παράδειγμα:

 

"Ακόμα και εάν δεν έχεις τίποτα, αξίζεις πολλά..."

 

Η πρώην καθηγήτρια Χαϊντεμαρίε Σβέρμερ ζει χωρίς χρήματα τα τελευταία 13 χρόνια στη Γερμανία. Άρχισε ως πείραμα, αλλά τώρα ...δεν το αλλάζει με τίποτα. Και είναι πεπεισμένη ότι αυτό είναι το μέλλον της κοινωνίας μας.Πριν από 22 χρόνια η Χαϊντεμαρίε Σβέρμερ, καθηγήτρια γυμνασίου, μόλις έβγαινε από ένα επώδυνο διαζύγιο και αποφάσισε να μετακομίσει μαζί με τα δύο παιδιά της στο χωριό Λούνεμπουργκ, κοντά στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας. Εκεί, όπως παρατήρησε αμέσως, οι άστεγοι ήταν πάρα πολλοί και σε άθλια κατάσταση. Ενοχλήθηκε πολύ. «Δεν είναι σωστό αυτό, δεν μπορεί να συνεχιστεί», σκέφτηκε. Έπειτα από αρκετή σκέψη έφτιαξε το Τauschring, ένα μέρος όπου οι άνθρωποι μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες με αντάλλαγμα υλικά αγαθά, μια ζώνη όπου δεν χρησιμοποιούνται χρήματα: ένα κούρεμα μπορεί να ανταλλαγεί με το σέρβις ενός αυτοκινήτου, μια παλιά τοστιέρα μπορεί να ανταλλαγεί με δύο χρησιμοποιημένες καμπαρντίνες. Το αποκάλεσε «Gib und Νimm» δηλαδή «Πάρε- Δώσε».

 

Η 67χρονη σήμερα Σβέρμερ πίστευε πάντα ότι οι άστεγοι δεν χρειάζονται χρήματα προκειμένου να επανενταχθούν στην κοινωνία: αντίθετα θα πρέπει να δώσουν μόνοι τους αξία στον εαυτό τους με το να γίνουν χρήσιμοι, παρά τα χρέη, την ένδεια ή την ανεργία. «Πιστεύω ότι ακόμα και εάν δεν έχεις τίποτα, αξίζεις πολλά. Ο καθένας μας έχει μια θέση στον κόσμο».

 

Οι άστεγοι του Ντόρτμουντ όμως δεν ανταποκρίθηκαν αμέσως στο σχέδιό της και ελάχιστοι εμφανίστηκαν στο Τauschring. Κάποιοι μάλιστα της είπαν εξαγριωμένοι ότι μια γυναίκα μεσαίας τάξης με μόρφωση δεν θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει τι περνούν. Αντίθετα, ήταν κυρίως οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι που άρχισαν να εμφανίζονται όλο και συχνότερα στο Τauschring, με τα χέρια τους γεμάτα πράγματα που βρίσκονταν αχρησιμοποίητα επί χρόνια στα σπίτια τους ή έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους: συνταξιούχοι κομμώτριες προσφέρθηκαν να κουρέψουν άνεργους ηλεκτρολόγους οι οποίοι με τη σειρά τους θα έφτιαχναν τις κουζίνες των γυναικών. Συνταξιούχοι Βρετανοί δάσκαλοι παρέδιδαν μαθήματα αγγλικών σε νέους με αντάλλαγμα να βγάζουν βόλτα τους σκύλους τους. Ούτε ένα μάρκο δεν άλλαξε χέρια.

 

Η επιτυχία του πειράματος προκάλεσε στη Σβέρμερ ερωτήσεις για τον τρόπο ζωής της. «Άρχισα να καταλαβαίνω ότι ζούσα με πολλά πράγματα που δεν χρειαζόμουν. Έτσι αποφάσισα ότι δεν θα αγόραζα τίποτα χωρίς να δώσω κάτι άλλο. Έτσι ξεκίνησα. Μετά άρχισα να αναρωτιέμαι τι χρειάζομαι πραγματικά, για παράδειγμα ρούχα, και ανακάλυψα ότι μπορούσα να τα βγάλω πέρα με όσα κρέμονταν μόνο σε 10 κρεμάστρες. Όλα τα άλλα τα χάρισα. Το να ξεφορτωθώ τόσα πράγματα ήταν μια πραγματική ανακούφιση».

 

Έπειτα από λίγο, ακόμα και η τεράστια συλλογή με τα βιβλία της άρχισε να την ενοχλεί και η Σβέρμερ τα έδωσε σε ένα κατάστημα με βιβλία από δεύτερο χέρι. Τα χάρισε όλα. «Ήθελα να μείνω μόνο με τα απολύτως απαραίτητα».

 

«Η ζωή έγινε πιο συναρπαστική, πιο όμορφη»

 

ΟΣΟ ΠΙΟ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ζούσε η Σβέρμερ τόσο πιο χαρούμενη ήταν. Το 1995 ασχολούνταν πολύ με το Τauschring και συνειδητοποίησε ότι η δουλειά της δεν την ικανοποιούσε. «Πάντα ήμουν άρρωστη με γρίπη ή πονοκέφαλο και ποτέ δεν συνειδητοποιούσα τη σύνδεση μεταξύ των σωματικών συμπτωμάτων μου και του γεγονότος ότι ήμουν δυστυχισμένη στη δουλειά μου». Έναν χρόνο αργότερα, το 1996, πήρε τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής της: να ζει χωρίς χρήματα. Παράτησε το διαμέρισμα και τη δουλειά της και άρχισε να ζει νομαδικά με «έναν ακραίο τρόπο ζωής», όπως παραδέχεται. Γύριζε από σπίτι σε σπίτι, προσφέροντας χειρωνακτικές εργασίες. Σκόπευε να το κάνει μόνο για 12 μήνες. Όμως της άρεσε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να το σταματήσει. Δεκατρία χρόνια αργότερα, συνεχίζει να ζει βάσει των αρχών τού «Πάρε- δώσε». «Η ζωή έγινε πιο συναρπαστική, πιο όμορφη. Είχα όλα όσα χρειαζόμουν και ήξερα ότι δεν μπορούσα να επιστρέψω στην παλιά μου ζωή. Δεν έπρεπε πια να κάνω όσα δεν μου άρεσαν, αισθανόμουν μεγάλη χαρά και σωματικά αισθανόμουν καλύτερα από ποτέ». Ζει ακόμα έτσι. Μένει κάθε εβδομάδα σε διαφορετικό σπίτι μελών του Τauschring, καθαρίζοντας ή κάνοντας άλλες δουλειές ως αντάλλαγμα. Έχει 200 ευρώ για κατάσταση έκτακτη ανάγκης και όλα τα άλλα χρήματα που πιάνει στα χέρια της τα χαρίζει. Δεν έχει υγειονομική περίθαλψη, αλλά πιστεύει στη δύναμη της αυτοθεραπείας.

 

Πιστεύει πραγματικά ότι το δικό της παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει το μέλλον σε μια κοινωνία όπου «όλοι αγοράζουμε για να γεμίσουμε το κενό μέσα μας. Και αυτό το κενό και τον φόβο της απώλειας τον εκμεταλλεύονται οι μεγάλες εταιρείες».

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1202461

 

αξίζει για το ελάχιστο ξεροκόμματο που μας πετάνε να ανταλλάξουμε την ζωή μας για την επιβίωση μας ;

 

 

 

 

 

όλο το Σάββατο ήμουν για ψώνια και χάλασα του κόσμου τα λεφτά και μπένω τώρα εδώ μέσα να διαβάζω τα περί σοσιαλ#@$%^.Εύγε

 

 

Αμα "νιώθεις" πως ο κόσμος "ζει" με "ξεροκόμματο" και ότι απλά "επιβιώνεις" καλά θα κάνεις να ασχολειθείς με το θέμα του "διαδηλώνειν" παιρετέρω από την Χειμερινή περίοδο.Αλήθεια,οι επικρητές της Κυβέρνησης που στο καλό εξαφανίζονται τα καλοκαίρια ; Μήπως....πάνε ya banaki ;Η περιμένουν στο σπίτι τους να έρθει ο Σεπτέμβρης και μαζί του όλη η εργατιά για να κατέβουν "όλοι ενωμένοι" στον δρόμο ; κάτι σαν σχολικές διακοπές κάνουν ;

Αρα ,είσαι σίγουρη πως,η κοινωνία που σε περιβάλλει θεωρεί και πιστεύει πραγματικά σε αυτά που γράφεις εσύ κατά καιρούς ;

 

Θεωρητικό γραπτόν μέρος 1ον

 

Από την πλάνη μάς βγάζει μια σειρά κειμένων με θέμα την τεμπελιά, με πιο κλασικά το «Δικαίωμα στην τεμπελιά» του μαρξιστή (και γαμπρού του Μαρξ) Πολ Λαφάργκ, γραμμένο το 1882

 

Στοπ εδώ.Γραμμένο το 1882,ο Lafargue ήταν αντιμέτωπος με την κλάσση των Bourgeoise,αυτοί δηλαδή που είχαν έναν ψευτοπρολεταριασμό επάνω τους και με την "εργατικότητά" τους άφηναν πίσω την αστική τάξη και επί τω Λαϊκώ,"το έπαιζαν από μεγάλα τζάκια".Είχε σαν βασική κριτική τον "εργάτη" που επιδίωξε τον νόμο του 1848,"Κοινωνικόν εργατικόν ωράριο,12",με τον οποίο ο μέσος μεροκαματιάρης θεωρούσε την "επανάσταση" δική του και δίκαιη.

Επίσης ο Lafargue δεν ήταν στην μετέπειτη ζωή του Μαρξιστής.

 

«Επαινώντας την τεμπελιά» του φιλελεύθερου Μπέρτραντ Ράσελ, γραμμένο το 1932. Αμφισβητούν την υποτιθέμενη διαχρονική και απόλυτη αξία της εργατικότητας και υποστηρίζουν ότι, αντίθετα, η εργατικότητα εμφανίζεται ως αξία μέσα σε συγκεκριμένα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά συστήματα, από τον καπιταλισμό ώς τον υπαρκτό σοσιαλισμό.

 

O Russel είχε αναφέρει κάποτε την ιδεολογία του ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

New World Order

.Ασε που,σαν αριστοκράτης, η γνώμη του για ...αστικά εργατικά τεμπελίτικα δικαιώματα δεν είχε και πολύ βάση.

 

Κανείς ποτέ δεν πρέπει να δουλεύει», ξεκινά το δοκίμιό του «Η κατάργηση της εργασίας» ο Μπομπ Μπλακ, αναρχικός συγγραφέας.

 

αναρχικός συγγραφέας.

 

Εξού και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι των «Ανω - Κάτω Πατησίων» διοργανώνει τα τελευταία χρόνια την Τεμπελιάδα, με ρίψη σφεντόνας, τάβλι, και άλλα αθλήματα. Αντί για αναβολικά, εδώ προτιμώνται πιο χαλαρωτικές ουσίες, μεταξύ των οποίων μπίρα και καρπούζι.

 

Ε,τώρα κάνουμε συζητήση επιπέδου Lafargue η επιπέδου "ο μέσος ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ" ;

 

Η συζήτηση για την εργατικότητα έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα στην Ελλάδα, όπου πολλοί αποδίδουν την οικονομική κρίση στην υποτιθέμενη τεμπελιά των Ελλήνων - τεμπελιά είτε φύσει, λόγω καιρού ή ανατολίτικων πολιτισμικών επιρροών, είτε θέσει, λόγω του κράτους που εμποδίζει την υποτιθέμενη εργατικότητα των Ελλήνων να αναπτυχθεί και να μεγαλουργήσει εντός των συνόρων. Τότε πώς εξηγούνται τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ερευνας για τις Συνθήκες Εργασίας του Γιουροφάουντ για το 2005, της τελευταίας διαθέσιμης, που δείχνουν ότι οι Έλληνες είναι τρίτοι στην Ευρώπη (μετά την Τουρκία και τη Ρουμανία) ως προς τον αριθμό αυτών που δουλεύουν περισσότερες από 48 ώρες την εβδομάδα και τέταρτοι (μετά τη Ρουμανία, την Τουρκία και τη Νορβηγία) ως προς τον αριθμό των συνολικών ωρών που αφιερώνουν στην εργασία τους;

 

Εμείς το ξέρουμε .Στο ΔΝΤ δεν το είπε κανένας όμως.

 

Γράφοντας την εποχή όπου το δωδεκάωρο εργασίας ήταν ο κανόνας, ο Λαφάργκ εντοπίζει τις βάσεις του καπιταλισμού στην υπερβολική εργασία, που οδηγεί σε υπερπαραγωγή προϊόντων. Αυτή φταίει για την αφαίμαξη των εργαζομένων και για τον πλούτο που συσσωρεύουν όσοι κατέχουν τα μέσα παραγωγής, όπως επίσης φταίει για τους πολέμους, που γίνονται, μεταξύ άλλων, ώστε το πλεόνασμα να διατεθεί στις αγορές άλλων χωρών.

 

Αυτό δεν δικαιολογεί το πρόσχημα της "τεμπελιάς"

Ο άνθρωπος καθ΄αυτού γεννιέται με το ένστικτο που το δίνεται -κατά εμού από τον Θεό κατα εσέ από τον Πίθηκα- και που του επιτρέπει την ώρα της απειλής να αυτοαμύνεται.Η αυτοάμυνα δεν είναι μόνον εφικτή όταν βλέπεις τον ...τρελό με τη μαχαίρα να τρέχει κατά πάνω σου,αλλά και όταν ψυχικά και σωματικά φτάνεις σε ένα ΜΗ επιτρεπόμενο όριο που έχεις θέσει στον εαυτό σου.Αυτό το όριο πολλοί το φτάνουν και λόγο "υπερβολικής εργασίας".Προφανώς,για να λειτουργεί η σημερινή κοινωνία και με 12ώρα και βάλε,ο μέσος αστός το έχει κάνει σαν αυτοκοσπό του ΑΡΑ,το θεωρεί δεδομένο.Συμβιβάζεται λοιπόν.Ξέρει πως το χάσμα -αστική τάξη-πλουσίων δεν είναι πλέον στα δεδομένα του 1880.

 

Για την υπερπαραγωγή υπόδουλοι στα οικονομικά συμφέροντα είναι οι εργοδότες.Ούτε ο εργάτης ούτε η γάτα της Ψαρωκώσταινας δεν έχει την ευθύνη του παν-καπιταλισμού.Εχουμε μπερδέψει τις έννοιες καπιταλισμός με τον φονταμενταλισμό-εδώ ανοίγουμε λεξικό και όχι την βικιΠΑΡΑπαιδεία.Υποστιρήζουν λοιπόν οι κύριοι αυτό εδώ :

 

Ο Λαφάργκ προτείνει να μειωθεί η εργασία σε τρεις ώρες καθημερινά, ο Ράσελ μιλά για τέσσερις. Το ερώτημα είναι αν ο ελεύθερος χρόνος, που σήμερα έχει τη δυνατότητα να αυξηθεί πολύ λόγω της τεχνολογίας, μοιράζεται εξίσου σε όλους ή αν αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής κρατούν τη μερίδα του λέοντος, τη στιγμή που προσποιούνται τους πολυάσχολους, σαν την πλούσια κληρονόμο από το «Εγχειρίδιο των ιεροεξεταστών» του Αντόνιο Λόμπο Αντούνες, που ζηλεύει που τις Κυριακές «οι φτωχοί σηκώνονται νωρίς, γιατί δεν είναι υποχρεωμένοι να πάνε/ τυχεροί/ στο Καζίνο ούτε σε δημοπρασίες ούτε κινηματογράφο ούτε σε βαρετότατες συναυλίες το Σάββατο το βράδυ».

 

Για την τεμπελιά υποτίθεται μιλούσαν.Μετά συμπληρώνεις αυτό :

 

Αλλά τι εννοούμε μιλώντας για τεμπελιά; Αν εννούμε τη «μόνη ανθρώπινη κατάσταση», όπως την ονομάζει ο Καζιμίρ Μάλεβιτς («Η τεμπελιά, πραγματική αλήθεια του ανθρώπου», εκδ. Νησίδες), τότε η λέξη σημαίνει κάτι άλλο από την πλήρη απραξία, η οποία οδηγεί στην αποκτήνωση. Μας το δείχνει στους «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, με την πατριαρχική οικογένεια των τεμπέληδων αστών που φυλακίζονται προοδευτικά στη βίλα όπου καταλύουν, ανήμποροι για το παραμικρό. Μας το δείχνει, επίσης, στο μυθιστόρημα «Ρεμπούρ» του 1884 ο Γιόρις Καρλ Υισμάν, που κλείνει τον ήρωά του Ντεζ Εσάντ στο εξοχικό του, όπου κατασκευάζει έναν παράδεισο: μια μηχανική κατασκευή ρίχνει στο στόμα του σταγόνες από ποτά, φτιάχνοντας απίθανα κοκτέιλ απευθείας στον ουρανίσκο του, και μια χελώνα, βαμμένη χρυσή, στολίζει το χώρο, περιφερόμενη ανάμεσα σε εξωτικά φυτά. Ομως, ο παράδεισος γίνεται γρήγορα κόλαση: το μηχάνημα είναι πολύ περίπλοκο για να λειτουργήσει σωστά, τα φυτά μαραίνονται και η χελώνα πεθαίνει

 

Αντιφάσκει δεν αντιφάσκει νομίζεις ;

 

Από την μία έχουμε δύο Σοσιαλιστές να μας μιλάνε για μια "προέλευση του κακού" από την υπερπαραγωγή,και από την άλλη το κείμενο αυτό "πηδάει" στον ορισμό της απόλυτης απραξίας που ΜΕΤΑ,πηδάει σε αυτήν εδώ την κυρία :

 

 

...που μόνο άπραττη δεν μένει μέσα στην "απραξία" της.

 

Πρακτικόν γραπτόν μέρος 2ον

 

Η κοινωνική δομή ως έχειν ,sos,δεν μας επιτρέπει να αξιοποιούμε την κάθε φιλοσοφία του κάθε γραμματιζόμενου φιλοσόφου παύλα Μαρξιστή παύλα Σοσιαλιστή παύλα Αναρχικού.Τα παραδείγματα της κυρίας που ζει με ανταλλαγμάτα που για αυτήν είναι η "απόλυτη ευτυχία",δεν είναι βάσιμα γιατί η ίδια,το έκανε για τον ΑΥΤΟΣΚΟΠΟ ΤΗΣ.Δεν θεώρησε ότι θα ξεκινήσει λαϊκή επανάσταση αλλά αξιοποίησε αυτήν την ιδεολογία όταν ένιωθε "κουρασμένη,με πονοκεφάλους από την δουλειά".Σίγουρα η κατάσταση και η επιλογή της ζωής της δεν έχει να κάνει με τεμπελιά.Θα μπορούσε να είναι μια άστεγη να έβλεπε τι εστί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ απραγία.

Αν θεωρούσα πως η κυβέρνηση με "αφήνει" να δουλεύω για ένα κομμάτι ψωμί,θα πίστευα κιόλας πως η κοινωνική δομή ως επί το πλείστον στο παρόν που ζούμε,είναι γέννημα πλουσιοπάροχων αρχονταράδων και υποχείριό τους ,και όχι βίος και πολιτεία φτιαγμένη από τους παππούδες μας.

Η όποια επιλογή ΜΑΣ,τους ΕΔΩΣΕ το δικαίωμα να κατασπαράζουν αυτά που δεν τους ανήκουν και να αναλαμβάνουν ευθύνες για σένα γαι μένα για την μάνα μου για το παιδί μου για το παιδί από την Αφρική για τον εργάτη από την Κίνα.Σαν να ζητάς τώρα να "μπαλώσουμε" αυτά που οι ίδιοι επιδιώξαμε ,με την απραξία την τεμπελιά και την επιστροφή σε αρχέγονους πόρους.

Αντιφάσκει ξανά δε,στο ότι επικαλείσαι την χρήση του διαδυκτίου μέσω WiFi.Ζητάς να κάνουμε συζήτηση όταν η ίδια προφανώς δεν έχεις καταγράψει την άποψή σου και μας αφήνεις να αρεσκούμεθα με μισόλογα.

 

Η επιστροφή στους όποιους πόρους χωρίς δουλειά άρα χωρίς υπερπαραγωγή άρα χωρίς υπερκατανάλωση,δείχνει ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ αποτυχία της κοινωνίας να αναλαμβάνουμε πράξεις τις οποίες μας επέφεραν άλλα πρόσωπα,χειράγωγα στη εξουσία από εμάς τους ίδιους.

 

Κάνω quote τον εαυτό μου :

όλο το Σάββατο ήμουν για ψώνια και χάλασα του κόσμου τα λεφτά και μπένω τώρα εδώ μέσα να διαβάζω τα περί σοσιαλ#@$%^.

 

...που είναι συμπέρασμα δουλειάς.Δουλέω πληρώνω το σπίτι μου,το φαγητό μου ,ενίοτε μου κόβουν το τηλέφωνο όταν το παρατραβάω με τα ψώνια,αλλά δεν θέλω ΟΥΤΕ υποκειμενικά και πρακτικά,ούτε καν ουτοπικά,να ζω άπραττη και να ακολουθώ την εξαίρεση στον κανόνα.

 

Το όποιο πρόβλημά μου με την σημερινή κοινωνική μορφή θα το λύσω στις κάλπες,ενίοτε και στον δρόμο άμα λάχει.

[ΦΡΑΝΤΣΕΣΚΑ ΣΑΝΤ]

sos σου έχω ένα απλό ερώτημα: αν είχες κάποια στιγμή ένα παιδί πώς θα το μεγάλωνες? θα έπρεπε εκείνο να σεβαστεί την επιλογή σου να ζεις εντός/εκτός συστήματος, ας πούμε το δικαίωμά σου στη διαφορετικότητα ή θα όφειλες εσύ να σεβαστείς το δικαιωμά του να έχει ανοιχτές επιλογές?

 

και αν σου έλεγε πολύ σοβαρά στα 6 του ότι βαριέται να πάει σχολείο και προτιμά να τεμπελιάσει, που θα είχε και δίκιο δλδ, τι θα έπραττες?

 

και αν σου έβγαινε στα 18 του ένας αγράμματος και άξεστος άνθρωπος χωρίς τις επιλογές που έχεις τώρα εσύ να αμφισβητήσει το σύστημα, θα ήσουν ικανοποιημένη απ΄το αποτέλεσμα των σημερινών προβληματισμών σου που έτρεξες να μας κάνεις και κοινωνούς?

 

δε διαφωνώ με τα όσα λες. τρελλαίνομαι όμως όσο παρακολουθώ απ΄τις απαντήσεις σου ότι μπορεί και να τα εννοείς!

 

επανάσταση χωρίς συνέπειες δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει ποτέ. όταν θα πέσουν οι ατομικές βόμβες και θα δούμε όσοι μείνουμε τον κόσμο απ΄την αρχή, τα ξανασυζητάμε

 

μέχρι τότε σαν γιατρός συστήνω 1 δόση δουλειάς σε 3 ποτήρια τεμπελιάς για σένα, για ένα-δυο χρόνια ακόμα, ή πάντως μέχρι να δεις βελτίωση. ή να μεγαλώσεις, απλά.

[Tilemaxx]

sos σου έχω ένα απλό ερώτημα: αν είχες κάποια στιγμή ένα παιδί πώς θα το μεγάλωνες? θα έπρεπε εκείνο να σεβαστεί την επιλογή σου να ζεις εντός/εκτός συστήματος, ας πούμε το δικαίωμά σου στη διαφορετικότητα ή θα όφειλες εσύ να σεβαστείς το δικαιωμά του να έχει ανοιχτές επιλογές?

 

 

Όπως οι Χίπηδες

 

Καλά εντάξει η @sos@ ως moderator του Indymedia, λογικό είναι να ποστάρει σε όλα τα μεγάλα forums τέτοια προπαγανδιστικα posts, αλλά ομολογώ οτι αυτό πάει πολύ.

 

Το πιο πιθανό βέβαια να την συντηρούν οι γονείς της, αφού αυτή "αρνείται" να δουλέψει. Δεν θέλω να φανταστώ τα παιδιά της όμως.

[alex_000]

Αλλωστε, η σημερινή οικονομική κρίση, αντίθετα απ' ό,τι μας λένε, οφείλεται κυρίως στην υπερβολική παραγωγικότητα και όχι στην τόσο καταφρονεμένη αδράνεια.

 

Οπως λενε στα ξένα forums, I stopped reading right there.

[slipknot]

Μας γράφει η @@sos@@...

 

το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως δεν έχω καταφέρει ακόμα να είμαι ελεύθερη στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας , αυτό γιατί δεν θέλω να φέρω σε θέση άμυνας περιοίκους για μένα, αργά ή γρήγορα σε όλα τα άλλα στην καθημερινότητα της ζωής μου είμαι απεξαρτημένη του χρήματος...

 

Και μετά από αυτό, λογικό είναι να γεννιούνται απορίες.

 

Πώς χρησιμοποιεί internet; Τις φωτογραφίες που έχει ανεβάσει κατά καιρούς στο insomnia, με τι τις τράβηξε; Το pc απ' το οποίο γράφει, το βρήκε στο "Μην πετάτε τίποτα! Χαρίστε το εδώ! [part 2]"; Με τι σκουπίζετε στην τουαλέτα;

 

 

Καταλαβαίνει ότι πέταξε μούφα, το έχουμε καταλάβει κι εμείς αφού ένα άτομο που στο παρελθόν, επιχειρηματολογώντας, αναφέρεται σε ένα φανταστικό παράδειγμα και στη συνέχεια γράφει "είναι ψεύτικο αλλά καταλαβαίνετε", και να θες να το πάρεις στα σοβαρά δεν μπορείς. Και πάει να το συμμαζέψει.

 

διαφωνώ σε ότι στηρίζεται σε εξουσιαστικές δομές.-

κάτω από αυτήν την θεώρηση λοιπόν προσπαθώ να ζω,με όσο το δυνατόν λιγότερη εξάρτηση από αυτές τις δομές...

το ότι δεν είναι δυνατόν να τις αποκλείσω όλες , και όχι σε ένα πλαίσιο ατομικισμού , αλλά σε ένα πλαίσιο συνύπαρξης , δεν με κάνει να είμαι αυτή που θα απολογηθεί για αυτή την μη πλήρωση...

 

Αλλά και πάλι δεν πείθει. Και πώς να πείσει όταν οι απαντήσεις της περιορίζονται σε links από youtube ή ακολουθούν τη γνωστή φόρμουλα...

 

με τι τρόπο και πως;σκέψου- ανέλυσε- κατέληξε μόνος σου ...

 

Στην τελική, ποιο το νόημα του να ανοίγεις συζήτηση όταν απαξιείς να απαντήσεις; Γράφεις με τη λογική "Άμα ξυπνήσει κανένας, έχει καλώς αλλιώς δεν θα κάτσω να σκάσω" ή θες απλά να προβληθείς ως εναλλακτικό παράδειγμα; Άμα είσαι διαβασμένη και οι χρήστες του insomnia είναι κατώτεροι και δεν αξίζουν μια δόση σοφίας, γράψε βιβλίο, στήσου δίπλα στον Κοεμτζή και μοίρασε το ξέρω 'γω.

 

Κάνε και ένα κοινωνικό πείραμα. Πήγαινε σε μια μάνα που μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της και κάνει δυο δουλειές ή σε ένα συνταξιούχο που απασχολείται μπας και βγάλει τίποτα παραπάνω και βγει ο μήνας και πες τους όλα αυτά τα ωραία. Να δούμε τι θα σου πουν.

 

 

Όταν πήγαινα σχολείο ήξερα έναν που το 'παιζε ιστορία και έλεγε διάφορα. Ο πατέρας του ήταν ματσό όμως, οπότε ο άλλος είχε τα κινητά του, τα παπούτσια και τα ρούχα του, τα τσιγάρα του, τις μαλακίες του. Όλα εξασφαλισμένα. Και το 50αράκι του κάθε μέρα στην τσέπη, εξασφαλισμένο. Και όταν έμεινε από απουσίες πήρε ένα τηλεφωνάκι και τελικά δεν έπαιζε πρόβλημα. Αλλά ήταν σύντροφος. Του ήταν εύκολο έτσι κι αλλιώς. Σε λίγα χρόνια θα συνειδητοποιήσει ότι όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα εφηβικό ξέσπασμα. Το θέμα είναι να το συνειδητοποιήσουν κι άλλοι πριν να είναι αργά.

[Praetorianos]

Άμα είσαι διαβασμένη

Ένσταση. Είναι διαβασμένη, απλώς η πουτάνα η κριτική ικανότητα είναι που κάνει τη διαφορά μεταξύ του σοφού και του αεροκοπανιτζή.

[De@th L0rd]

Ένσταση. Είναι διαβασμένη, απλώς η πουτάνα η κριτική ικανότητα είναι που κάνει τη διαφορά μεταξύ του σοφού και του αεροκοπανιτζή.

 

Τεράστιε!

 

 

10χαρακτη

[pournaras]

Μην περιμενετε απαντηση ακομη. Περιμενει να της ανοιξει το wifi ο γειτονας

[konnak]

Και να της φορτίσει το laptop.

[slygeo87]

Μπορεί και να δουλεύει. =ρ

[status]

Μπορεί και να δουλεύει. =ρ

 

Ε, know you enemy..

[BaLsAmoMenos]

λογικό είναι να ποστάρει σε όλα τα μεγάλα forums τέτοια προπαγανδιστικα posts

 

 

 

 

 

Ένσταση. Είναι διαβασμένη, απλώς η πουτάνα η κριτική ικανότητα είναι που κάνει τη διαφορά μεταξύ του σοφού και του αεροκοπανιτζή.

 

:lol:

 

It's funny 'cause it's true.

 

 

Το όποιο πρόβλημά μου με την σημερινή κοινωνική μορφή θα το λύσω στις κάλπες,ενίοτε και στον δρόμο άμα λάχει.

 

Ουτε στις καλπες αλλαζει, ουτε στον δρομο. Η κοινωνικη μορφη δεν αλλαζει ετσι απλα. Το μονο που μπορει να γινει ειναι εσυ να αλλαξεις θεση μεσα στην κοινωνικη δομη.