Praetorianos Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Μια σκέψη μόνο. Όλοι οι υπέρμαχοι του "η νοοτροπία δεν αλλάζει/έτσι ήμασταν έτσι θα είμαστε" ξεχνάτε συχνά (κι εγώ πολλές φορές) ότι μέσα σε 100 χρόνια περάσαμε από την κατάσταση "οι λευκοί από δω, γ@μούν τους μαύρους από κει" σε παγκόσμιο ηγέτη μαύρο. Και μέσα σε 6.000 χρόνια είχαμε μεγαλύτερη εξέλιξη σαν είδος απ' ότι είχαν οι καρχαρίες και τα έντομα ας πούμε σε τόσα εκατομμύρια χρόνια, που "έμαθαν" μόνο να πηδιούνται για αναπαραγωγή και να τρώνε για επιβίωση. Ε τώρα αν γίνει κανένα πυρηνικό ολοκαύτωμα συμφωνούμε ότι μηδενίζει το κοντέρ και πάλι από την αρχή αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε μια ζωή το ολοκαύτωμα.
aloenanick Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Μια σκέψη μόνο. Όλοι οι υπέρμαχοι του "η νοοτροπία δεν αλλάζει/έτσι ήμασταν έτσι θα είμαστε" ξεχνάτε συχνά (κι εγώ πολλές φορές) ότι μέσα σε 100 χρόνια περάσαμε από την κατάσταση "οι λευκοί από δω, γ@μούν τους μαύρους από κει" σε παγκόσμιο ηγέτη μαύρο.Και τί μ' αυτό;Το σύστημα είναι ευέλικτο,τα ψάρια βγάλανε πνεύμονες και ποδάρια,οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν,ο γαπ αντικατέστησε το μπουλούκο.Λέγεται και εξέλιξη,btw.Good boy,Oh bamia... Και μέσα σε 6.000 χρόνια είχαμε μεγαλύτερη εξέλιξη σαν είδος απ' ότι είχαν οι καρχαρίες και τα έντομα ας πούμε σε τόσα εκατομμύρια χρόνια, που "έμαθαν" μόνο να πηδιούνται για αναπαραγωγή και να τρώνε για επιβίωση.Αν σου πω ότι απάντησα στο πρώτο χωρίς να διαβάσω τη δεύτερη εννοιολογική σου τοποθέτηση,θα με πιστέψεις; Ε τώρα αν γίνει κανένα πυρηνικό ολοκαύτωμα συμφωνούμε ότι μηδενίζει το κοντέρ και πάλι από την αρχή αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε μια ζωή το ολοκαύτωμα.O αναμάρτητος ας πατήσει πρώτος το κουμπί.
soturin Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 προσωπικα, δεν ξερω αν καποιοι εχουν παρεξηγησει την εννοια της αναρχιας με τους αναρχικους αλλα νομιζω οτι αυτα εχουν αποκλινει κατα πολυ. Σαν να λεμε Πασοκ (Σοσιαλισμος) και πασοξηδες (ασχετο)...ο καθενας εχει την αποψη του.Αλλα για μενα οταν εισαι κατοικος μιας χωρας και καις την σημαια σου (ακομα και για ιδεολογικους λογους) τοτε παυεις να εισαι ελληνας, να εχεις πολιτικα δικαιωματα και να εχεις τον σεβασμος ολων των υπολοιπων. Σαν να λεμε Πασοκ (Σοσιαλισμος) και πασοξηδες (ασχετο)...ο καθενας εχει την αποψη του. Πασοκ (Σοσιαλισμος) και πασοξηδες (ασχετο) Πασοκ (Σοσιαλισμος) Πασοκ (Σοσιαλισμος)
apd453 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 η σωστή διατύπωση είναι: Το "κοιτάω την πάρτι μου" είναι τόσο δυνατό που η αμερική έχει πρόεδρο μαύρο παρόλο πριν από μερικά χρόνια υπήρχε η κατάσταση "οι λευκοί από δω, γ@μούν τους μαύρους από κει". Η εξέλιξη του "κοιτάω την πάρτι μου" τον έχρησε πρόεδρο γιατί εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του (ωραία η εικόνα ενός μαύρου προέδρου, ότι πρέπει για να φας τον παπά ότι κάτι αλλάζει και να το βουλώσεις). Το "κοιτάω την πάρτι μου" εξελίσσετε με το χρόνο και γίνεται ακόμη πιο δυνατό. Τόσο δυνατό που μπορεί μετά από 200.000 χρόνια να γεννιούνται άνθρωποι με έξι δάκτυλα για να πληκτρολογούν (δουλεύουν) πιο γρήγορα!!! Για πες ένα παράδειγμα στην ιστορία της ανθρωπότητας που ο άνθρωπος έκανε κάτι που δεν εξυπηρετούσε την πάρτι ενός οι περισσότερων εις βάρος άλλων. Δεν υπάρχει και είναι φυσικό να μην υπάρχει. Η ευημερία η δικιά σου είναι εις βάρος της ευημερίας του άλλου. Η λύση για το πρόβλημα θα ήταν ΜΟΝΟ αν γινόταν επαναπροσδιορισμός της έννοιας «ευημερία». Με τη σημερινή έννοια της ευημερίας δυστυχώς τα αγαθά δεν φτάνουν για όλους. Ποιος είναι διατεθειμένος να στερηθεί τα αγαθά που υπάρχουν σήμερα για να ζήσουν καλύτερα οι μαύροι της Αφρικής. (Όχι στα λόγια. Στα λόγια και εγώ σου γίνουμε ο όσιος apd453). Ο γερμανός λοιπόν γιατί να στερηθεί για να δώσει σε εσένα? Όχι απλός δεν θα σου δώσει αλλά σου πάρει όταν βρει την ευκαιρία για να ζήσει αυτός καλύτερα και στα τρυφερά του αν ζήσεις εσύ ακόμη χειρότερα. Και εσύ με τη σειρά σου όταν ζητάς μισθό 2000 αντί για 700 όταν ο κινέζος ζει με 5 την πάρτι σου κοιτάς και παρακαλάς το θεό να μην ανέβει π.χ. το $ και μην σταματήσει ο κινέζος να πεινάει για να αγοράζεις μπλουζάκια με 5 και 10€. Οπότε βουρ στο πατσά και όποιος προλάβει έφαγε. Όποιος δεν εννοεί να καταλάβει θα μείνει νηστικός.
sugata Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Oh Jesus, Fallout 4. Σοβαρότατα, αν και το κεφαλαίο ζαπατίστας δεν κλείνει τόσο εύκολα, η ονομασία του πυρήνα τους και μόνο περιλαμβάνει τον όρο "στρατός". Ο στρατός των ζαπατίστας υπολογίζεται σε 3-6.000 άτομα, χωρίς τα χωριανούς που υποστηρίζουν τις κινήσεις τους. Ο μάρκος και λοιποί συγγενείς commandantes βγάζουν αποφάσεις, κείμενα σωστής λειτουργίας, αντιμετώπισης των κακώς πραχθέντων, τα οποία κάθε κοινότητα υποχρεούται να τα υλοποιήσει. Κάθε κοινότητα έχει το δικό της μικρό συμβούλιο στο οποίο συμμετέχουν όλοι, σε σύστημα ροτέσιον, ανά τακτά και σύντομα χρονικά διαστήματα, μπορεί και μικρότερα τους ενός μήνα. Συνοψίζοντας... 1)"Στρατός της Εθνικής Απελευθέρωσης" 2) Ελίτ που παίρνει τις μεγάλες αποφάσεις 3) Τοπικά συμβούλια (η εναλλαγή προσώπων εννοείται σε κάθε "δημοκρατικό" πολίτευμα) που υλοποιούν τις αποφάσεις και δίνουν feedback αναγκών στην ελίτ. 4) Πιθανή απουσία χρήματος ως μέσου συναλλαγής, τροφοδοσία κατοίκων σύμφωνα με τις ανάγκες, εργασία κατοίκων σύμφωνα με τις δυνατότητες και τη διάθεση του καθενός. Αν υποθέσουμε ότι αυτές οι κοινότητες είναι μια μικρογραφία και συγχρόνως μια πολύ πρώιμη μορφή αναρχοαυτόνομης κοινωνίας, προσωπικά δεν βλέπω να αλλάζουν πολλά πράγματα, πέραν από τους όρους που χρησιμοποιούνται. Ισχύουν οι ίδιοι κανόνες ουσιαστικά, η οργάνωση προϋποθέτει την ύπαρξη μιας κάποιας μορφής αρχών. Είτε μικρής, είτε μεγάλης. Τώρα το να λέμε ότι δεν υπάρχει αρχή, αλλά υπάρχει μικρό συμβούλιο που εναλάσσονται τα πρόσωπα που παίρνουν αποφάσεις, και έχουν όλοι τη δυνατότητα να συμμετέχουν, είναι σαν να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Και γω αν ήμουν γόνος πριγκιπικής οικογενείας μπάι δε γουαίη, θα είχα χρόνο να κάνω ταξιδάκια ανά τα ευρώπας για να παρατηρώ κοινωνίες και τρόπους λειτουργίας, καθώς και να φιλοσοφώ θέματα για καλύτερη δομή μιας κοινωνίας. Αντ' αυτού, είναι μ. Σάββατο, έχω ρεπό, και κάθομαι και γράφω στο ινσόμνια πίνοντας φραπεδούμπα. Viva la revolution. Υ.Γ.: φέρε μου εσύ το κουμπί, και αναλαμβάνω εγώ
Praetorianos Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 η σωστή διατύπωση είναι: Το "κοιτάω την πάρτι μου" είναι τόσο δυνατό που η αμερική έχει πρόεδρο μαύρο παρόλο πριν από μερικά χρόνια υπήρχε η κατάσταση "οι λευκοί από δω, γ@μούν τους μαύρους από κει". [...] Ναι το κοιτάω την πάρτη μου είναι και θα είναι για αρκετά χρόνια ακόμα το κίνητρο, δεν διαφωνώ. Η λογική ή η εκπαίδευση όμως μπορεί να σου ανοίξει την σκέψη για να δεις ότι μπορείς να κερδίσεις ΕΣΥ μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα εκμεταλλευόμενος λιγότερο και βοηθώντας περισσότερο την αγέλη ΣΟΥ. Τι εννοώ: Δεν περιμένω να φτάσουμε στο όλοι ίσοι ποτέ, αν έχεις διαβάσει ποστ μου θα δεις ότι είμαι κάθετα αντίθετος σε αυτό. Από κει όμως που η φυλή μου σκοτώνει μαύρους "γιατί είναι μαύροι" κι από κει που η αγέλη μου σκοτώνει μουτζαχεντίν "γιατί είναι μουτζαχεντίν" μπορώ απλά να τους αφήσω στην ησυχία τους να κάνουν κάτι πιο χρήσιμο και παραγωγικό για μένα και την φυλή ΜΟΥ. Για την προσφορά: μπορώ να δανείσω πέντε βιβλία μου και να βοηθήσω κάποιον με τον υπολογιστή του χωρίς να κερδίσω ΕΓΩ κάτι, δεν είναι παρα φύσιν η προσφορά, έχω ξαναπεί οι γιατροί του κόσμου μας πετάνε στα μούτρα την αιμοβόρα φύση μας και τα κατεβατά με τις φιλοσοφίες περί αιμοδιψών εγωιστικών ενστίκτων. Προφανώς αν δεν είχαν να φάνε τα νυστέρια θα τα έχωναν στον λαιμό κανενός για ένα κομμάτι ψωμί, αλλά δεν νομίζω ο σημερινός πολιτισμένος κόσμος να έχει τέτοια προβλήματα. Περισσότερο καλλιεργείται αυτή η συμπεριφορά "θα σε πιάσουν μαλάκα/το αμάξι ΣΟΥ είναι για σένα/φάε τον από πάνω για πιάσεις την καλή" παρά βγαίνει τόσο έντονα έμφυτη, στον σημερινό δυτικό κόσμο. Ας εξαλείψουμε πρώτα τα προβλήματα σε αυτόν και μετά λύνουμε και τα προβλήματα των κινεζοβιετναμέζων.
spacefart Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Αντ' αυτού, είναι μ. Σάββατο, έχω ρεπό, και κάθομαι και γράφω στο ινσόμνια πίνοντας φραπεδούμπα. εκεί σε έχουν οδηγήσει.. και οι μεν και οι δεν .. δεν υπάρχει κανένας που να μην τα τσεπώνει, να μην ενεργεί χωρίς συμφέροντα και να μην χρηματοδοτείται απο τρίτους (που έχουν και αυτοί τα όποια συμφέροντά τους).. το θέμα είναι να πάψεις να είσαι ένα πτυελοδοχείο αρρωστημένων ιδεών που σκοπό έχουν το αντίθετο απο αυτό που "λένε" αντί να είμαστε όλοι μονιασμένοι αυτές τις στιγμές , καθόμαστε και "τρωγώμαστε" για το αν κάνουν καλά τα στρατιωτάκια του παρακράτους και των διεθνιστικών συμφερόντων (βλ. "αναρχικοί.. που και αυτοί δε φταίνε κατα βάθος.. τα περισσότερα είναι παιδάκια που έχουν πέσει στην παγίδα.. και τα μεγάλα κεφάλια ξεφαντώνουν) αν μου επιτρέπετε πάω να πάρω το αρνί για άυριο.. ναι θα φάω αρνί, πείτε με δολοφόνο και απάνθρωπο, τι να κάνω το προτιμώ απο το να έπρεπε να μου κάνουν περιτομή ή να φόραγαν η μάνα και η αδερφή μου μπούργκα για μια ζωή (κατατάλλα ελέυθερη) γιο
insomniaK Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 in deep space, no one can read your farts... lucky guys. Μεγάλη, η Χάρη τους.
_hopelesscase_ Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Οι Ζαπατίστας έχουν πει ξεκάθαρα ότι το στρατιωτικό τους σκέλος είναι ιεραρχικά δομημένο και οι αποφάσεις παίρνονται από λίγους. Δεν βλέπω κάτι το μεμπτό σ' αυτό, πόλεμο έχουν οι άνθρωποι με το μεξικανικό κράτος. Στο επίπεδο της κοινωνικής οργάνωσης και των πολιτικών αποφάσεων όμως υπάρχουν συμβούλια κοινοτήτων που κάνουν τη δουλειά συμμετοχικά, δεν ισχύει ότι η ελίτ όπως την αποκαλείς αποφασίζει για λογαριασμό όλων. Η ελίτ ξεκίνησε αυτό το αντάρτικο έχοντας συγκεκριμένα φαντασιακά περί επανάστασης, αλλά ΕΠΕΙΔΗ το έκανε χωρίς να διεκδικεί καμια εξουσία για την πάρτη της και χωρίς να θέλει να βγάλει κάποιο ατομιστικό όφελος απ' αυτή την ιστορία (πεφωτισμένους ηγέτες, φράγκα στις πλάτες των ιθαγενών κ.ο.κ.), στην πορεία οι κοινότητες των ιθαγενών αγκάλιασαν το εγχείρημα και το έκαναν δικό τους, αρνούμενοι να υποταχτούν στα τετελεσμένα που όριζαν τις ζωές των προγόνων τους. Άρα η σημασία του παραδείγματος των Ζαπατίστας, έγκειται στο ότι μια χούφτα ιθαγενών σε μια γη όπου για αιώνες ο ρατσισμός (εναντίον των ιθαγενών), η ταξική ανισότητα και η φεουδαρχία μετέτρεπαν τους ανθρώπους σε σκλάβους χωρίς κανέναν έλεγχο στη ζωή τους, ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ για αυτοθέσμιση με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι το εγχείρημα δεν έχει δυσκολίες ή αποτυχίες, ούτε ότι βρέθηκε η μαγική συνταγή της "τέλειας κοινωνικής οργάνωσης". Για να το πάω λίγο παραπέρα, η "τέλεια κοινωνική οργάνωση" ίσως είναι αυτή που αφήνει χώρο (και εφόδια) στα μέλη αυτής της κοινωνίας για αυτοπροσδιορισμό και αυτοθέσμιση. Είναι δηλαδή μια διαδικασία, όχι ένα αποτέλεσμα Και επίσης, επειδή ο καθένας οφείλει να νοηματοδοτήσει τη ζωή του με τον τρόπο που ηθικά θεωρεί ορθότερο, ε τι να κάνουμε, κάποιοι επιλέγουν αγώνα προς "το καλύτερο" --> το οποίο καλύτερο στην περίπτωση των ζαπατίστας αλλά και της αναρχίας ισούται με "αυτό που θα κάνει τις ζωές όλων εξίσου βιώσιμες, χωρίς κανείς να τους εκμεταλλεύεται και να τους ετεροκαθορίζει". Όλα τα άλλα είναι παραίτηση, μεμψιμοιρία και κυνισμός ("είναι στη φύση μας η εξουσία", "όλοι κοιτούν την πάρτη τους άρα γιατί όχι κι εγώ", "έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ, οπότε καλά είμαστε κι έτσι"). Όλα αυτά βεβαια έχοντας κατανοήσει ότι η μορφή κοινωνίας στο νότιο Μεξικό δεν είναι συγκρίσιμη με την Ε.Ε. όπου ζούμε εμείς, τουτέστιν ούτε τα μέσα προς την όποια άλλη κοινωνία θα μπορούσαν να είναι κοινά (ένοπλο στη ζούγκλα κάνουν εκεί....) ούτε ανθρωπολογικά υπάρχει στις δικές μας κοινωνίες το ίδιο δυναμικό για ριζικές κοινωνικές αλλαγές (παρά τη "μόρφωση" που διαθέτουμε, είμαστε πολύ πιο επιρρεπείς στο να επαναπαυτούμε, γιατι ο καπιταλισμός έχει εποικίσει τις συνειδήσεις και το σώμα ποντάροντας στην "απόλαυση" και την απάθεια, ενώ οι εκεί κοινωνίες ζούν την εκμετάλλευση και την ανέχεια στο πετσί τους και ξέρουν πολύ καλά ότι οφείλουν να εξεγερθούν).
lin@ Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Oh Jesus, Fallout 4. Σοβαρότατα, αν και το κεφαλαίο ζαπατίστας δεν κλείνει τόσο εύκολα, η ονομασία του πυρήνα τους και μόνο περιλαμβάνει τον όρο "στρατός". Ο στρατός των ζαπατίστας υπολογίζεται σε 3-6.000 άτομα, χωρίς τα χωριανούς που υποστηρίζουν τις κινήσεις τους. Ο μάρκος και λοιποί συγγενείς commandantes βγάζουν αποφάσεις, κείμενα σωστής λειτουργίας, αντιμετώπισης των κακώς πραχθέντων, τα οποία κάθε κοινότητα υποχρεούται να τα υλοποιήσει. Κάθε κοινότητα έχει το δικό της μικρό συμβούλιο στο οποίο συμμετέχουν όλοι, σε σύστημα ροτέσιον, ανά τακτά και σύντομα χρονικά διαστήματα, μπορεί και μικρότερα τους ενός μήνα. Συνοψίζοντας... 1)"Στρατός της Εθνικής Απελευθέρωσης" 2) Ελίτ που παίρνει τις μεγάλες αποφάσεις 3) Τοπικά συμβούλια (η εναλλαγή προσώπων εννοείται σε κάθε "δημοκρατικό" πολίτευμα) που υλοποιούν τις αποφάσεις και δίνουν feedback αναγκών στην ελίτ. 4) Πιθανή απουσία χρήματος ως μέσου συναλλαγής, τροφοδοσία κατοίκων σύμφωνα με τις ανάγκες, εργασία κατοίκων σύμφωνα με τις δυνατότητες και τη διάθεση του καθενός. Αν υποθέσουμε ότι αυτές οι κοινότητες είναι μια μικρογραφία και συγχρόνως μια πολύ πρώιμη μορφή αναρχοαυτόνομης κοινωνίας, προσωπικά δεν βλέπω να αλλάζουν πολλά πράγματα, πέραν από τους όρους που χρησιμοποιούνται. Ισχύουν οι ίδιοι κανόνες ουσιαστικά, η οργάνωση προϋποθέτει την ύπαρξη μιας κάποιας μορφής αρχών. Είτε μικρής, είτε μεγάλης. Τώρα το να λέμε ότι δεν υπάρχει αρχή, αλλά υπάρχει μικρό συμβούλιο που εναλάσσονται τα πρόσωπα που παίρνουν αποφάσεις, και έχουν όλοι τη δυνατότητα να συμμετέχουν, είναι σαν να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Και γω αν ήμουν γόνος πριγκιπικής οικογενείας μπάι δε γουαίη, θα είχα χρόνο να κάνω ταξιδάκια ανά τα ευρώπας για να παρατηρώ κοινωνίες και τρόπους λειτουργίας, καθώς και να φιλοσοφώ θέματα για καλύτερη δομή μιας κοινωνίας. Αντ' αυτού, είναι μ. Σάββατο, έχω ρεπό, και κάθομαι και γράφω στο ινσόμνια πίνοντας φραπεδούμπα. Viva la revolution. Υ.Γ.: φέρε μου εσύ το κουμπί, και αναλαμβάνω εγώ Οι κοινωνίες των Ζαπατίστας προσπαθούν να διαφυλάξουν την αναρχοαυτόνομη δομή τους κάνοντας ταυτόχρονα και πόλεμο. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Αν δεν υπήρχε ο EZLN δεν θα μιλούσαμε για τους Ζαπατίστας τώρα. Δεν μιλάμε για κοινότητες που απολαμβάνουν την ειρήνη και δομούν οργανωτικά την ζωή τους μέσα στα σαφή ευεργετήματα αυτής, μιλάμε για κοινότητες που ισορροπούν ανάμεσα στην ζωή και στον αφανισμό. Ως εκ τούτου η αναφορά σου στις όποιες ομοιότητες που βρίσκεις ως προς την ιεραρχία τους, είναι ομοιότητες που προκύπτουν από την αμυντική στρατιωτική τους τακτική. Για να έχεις πιο σαφή άποψη για την αλληλεπίδραση του EZLN με τις κοινότητες και τον τρόπο μεταβολής της μεταξύ τους σχέσης, σου παραθέτω δύο κείμενα. Θα ήθελα να εξηγήσω, σε γενικές γραμμές, την ιστορία του EZLN και των ιθαγενικών κοινοτήτων των ζαπατίστας σε αυτήν την περιοχή, την Τσιάπας. Αναφέρομαι στα υψίπεδα της Τσιάπας, στην περιοχή του Καρακόλ του Οβεντίκ, στη ζώνη τσοτσ-τσοχ, τσελτάλ-τοχολομπάλ, που είναι αυτή του Καρακόλ της Μορέλια, τη ζώνη τσόλ που είναι αυτή του Ρομπέρτο Μπάρριος στο βορρά της Τσιάπας, τη ζώνη τοχολομπάλ ή Συνοριακή Ζώνη που είναι το Καρακόλ της Ρεαλιδάδ, και αυτή της ζώνης τσελτάλ που είναι το Καρακόλ της Γκαρούτσα. Αύριο, είστε προσκεκλημένοι να επισκεφτείτε μια κοινότητα που εδώ και πολλά χρόνια είναι στις βάσεις στήριξης του EZLN. Θα έχετε την τιμή να σας οδηγήσει σ’ αυτό ο διοικητής Ισμαέλ, που βρίσκεται εδώ. Αυτός ο σύντροφος μαζί με τον κύριο Ικ – το μακαρίτη διοικητή Ούγκο ή Φρανσίσκο Γκόμες, όπως ήταν το όνομά του ως πολίτης- διέτρεχαν αυτές τις χαράδρες, μιλώντας τον λόγο των ζαπατίστας όταν κανείς δεν ήταν μαζί μας. Αυτός θα σας οδηγήσει. Θα πάτε να δείτε το μέρος όπου οι στρατιώτες έψαχναν για μαριχουάνα. Θα θέλαμε να δείτε εάν πραγματικά υπάρχει μαριχουάνα. Εάν βρείτε, μην την καπνίσετε, αλλά να κάνετε καταγγελία για να την καταστρέψουν. Όχι, δεν υπάρχει μαριχουάνα. Όμως εμάς δε μας πιστεύουν, ίσως πιστέψουν εσάς. Εσάς…τουλάχιστον! Επίσης βρίσκεται μαζί μας ο Διοικητής Μάτσο, εδώ στα δεξιά μου. Είναι και αυτός ένας από τους συντρόφους διοικητές που συνόδευαν τον κύριο Ικ, τον Διοικητή Ούγκο, όταν μόλις ξεκινούσε ο EZLN σ’ αυτήν τη χαράδρα. Είναι μέλος της Επιτροπής της Έκτης του EZLN. Βρισκόταν μαζί μας στα βορειοδυτικά της μεξικανικής Δημοκρατίας, συναντώντας ιθαγενείς λαούς και συντρόφους και συντρόφισσες της Άλλης Καμπάνιας στο Μεξικό, σε εκείνο το μέρος της χώρας. 2 Πώς ξεκίνησαν όλα αυτά; Πριν 24 χρόνια, σχεδόν 25, έφτασε μια μικρή ομάδα ανθρώπων της πόλης, ή πολιτών όπως εμείς τους λέμε, όχι σε αυτό το μέρος της ζούγκλας, αλλά ακόμα πιο βαθιά, εκεί που τώρα είναι γνωστό ως προστατευόμενη οικολογική περιοχή των Μόντες Ασούλες. Σ’ εκείνη την περιοχή δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο από άγρια ζώα με τέσσερα πόδια και άγρια ζώα με δυο πόδια που ήμασταν εμείς. Η αντίληψη αυτής της μικρής ομάδας –μιλώ για το 1983-1984, δηλαδή πριν 24 ή 25 χρόνια- ήταν η παραδοσιακή αντίληψη των απελευθερωτικών κινημάτων της Λατινικής Αμερικής: Μια μικρή ομάδα φωτισμένων ξεσηκώνεται ένοπλα ενάντια στην κυβέρνηση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολύς κόσμος να τους ακολουθήσει, να ξεσηκωθεί, να ανατρέψει την κυβέρνηση και να εγκαταστήσει μια σοσιαλιστική κυβέρνηση. Μιλάω πολύ σχηματικά, αλλά βασικά είναι αυτό που είναι γνωστό ως η θεωρία της «αντάρτικης εστίας». Εκείνη η μικρή ομάδα, είχε αυτή την παραδοσιακή αντίληψη, κλασσική και ορθόδοξη, αν θέλετε να την ονομάσουμε έτσι, αλλά είχε επίσης ένα φορτίο ηθικής και ήθους που δεν είχε προηγούμενο σε άλλα αντάρτικα ή ένοπλα κινήματα της Λατινικής Αμερικής. Αυτή η κληρονομιά ηθικής και ήθους προερχόταν από άλλους συντρόφους που είχαν ήδη πεθάνει, αντιμετωπίζοντας τον ομοσπονδιακό στρατό και τη μυστική αστυνομία της μεξικανικής κυβέρνησης. Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, ήμασταν μόνοι. Δεν υπήρχαν σύντροφοι στις κοινότητες. Κανείς από την Ελλάδα δεν ήρθε να μας δει. Ούτε από την Ιταλία, ούτε από τη Γαλλία, ούτε από την Ισπανία, ούτε από τη Χώρα των Βάσκων. Ούτε κι από το Μεξικό! Γιατί αυτή ήταν η πλέον ξεχασμένη γωνιά αυτής της χώρας. Αυτό που ήταν ενάντια μας, αργότερα θα μετατρεπόταν σε πλεονέκτημα: το γεγονός ότι ήμασταν απομονωμένοι και ξεχασμένοι μας επέτρεψε τότε, να έχουμε μια διαδικασία εσωτερικού μετασχηματισμού. Όποιος είναι «ορθόδοξος» θα γνωρίζει το βιβλίο που μιλάει για το «το μετασχηματισμό του πιθήκου σε άνθρωπο». Τότε λοιπόν, έγινε το ανάποδο: ο άνθρωπος μετασχηματίσθηκε σε πίθηκο, και ήταν αυτό που ήμασταν εμείς. Συμπεριλαμβανομένου και του προσώπου. Εξ ου και η χρήση της πασαμοντάνιας . Είναι ζήτημα αισθητικής και καλού γούστου να καλύπτεις το πρόσωπο. Αυτή η μικρή ομάδα επιβίωσε της πτώσης του τείχους του Βερολίνου, της κατάρρευσης του σοσιαλιστικού μπλοκ, της παράδοσης των αντάρτικων της Κεντρικής Αμερικής – αρχικά του FMLN στο Σαλβαδόρ, στη συνέχεια εκείνου που κάποτε ονομαζόταν Μέτωπο των Σαντινίστας για την Εθνική Απελευθέρωση στη Νικαράγουα και αργότερα, της Επαναστατικής Ένωσης της Γουατεμάλα, του URNG . Κατά την γνώμη μας δύο ήταν τα στοιχεία που βοήθησαν να επιζήσει: Το ένα, ήταν η ανοησία ή το πείσμα που, πιθανά, αυτοί οι άνθρωποι έφεραν στο DNA τους. Και το άλλο, ήταν το φορτίο ήθους και ηθικής που είχε κληρονομηθεί από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που είχαν δολοφονηθεί από το στρατό, σ’ αυτά εδώ τα βουνά ακριβώς. Τα πράγματα θα είχαν μείνει εδώ, με δυο επιλογές: Μια μικρή ομάδα που περνά δεκαετίες κλεισμένη στα βουνά, αναμένοντας τη στιγμή που θα συμβεί κάτι και θα μπορέσει να δράσει μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα, ή να καταλήξει, όπως κάποιο κομμάτι της ριζοσπαστικής αριστεράς στο Μεξικό τότε: βουλευτές, γερουσιαστές ή νόμιμοι πρόεδροι της θεσμικής αριστεράς στο Μεξικό. Συνέβη τότε κάτι που μας έσωσε. Μας έσωσε και μας νίκησε εκείνα τα πρώτα χρόνια. Και αυτό που συνέβη κάθεται εδώ στ’ αριστερά μου: Είναι ο Εξεγερμένος Αντισυνταγματάρχης Μοϊσές, ο Διοικητής Μάτσο, ο Διοικητής Ισμαέλ και πολλοί άλλοι σύντροφοι που μεταμόρφωσαν τον EZLN, από ορθόδοξο αντάρτικο της «εναρκτήριας σπίθας», σε ένα στρατό ιθαγενών. Δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι ήταν ένας στρατός στην πλειοψηφία του αποτελούμενος από ιθαγενείς. Καλύπτω αυτό το σημείο επειδή, στην πραγματικότητα, σε κάθε 100 μαχητές, οι 99 ήταν ιθαγενείς και ένας ήταν μιγάς. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ότι αυτό το αντάρτικο και η άποψή του υπέστησαν μια ήττα καθώς διαψεύστηκε ο πεφωτισμένος, αρχηγικός, κλασικός επαναστατικός σχεδιασμός, όπου ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων μετατρέπεται σε σωτήρα της ανθρωπότητας ή της χώρας. Αυτό που συνέβη τότε, είναι ότι αυτός ο σχεδιασμός ηττήθηκε την ώρα που συναντηθήκαμε με τις κοινότητες και αντιληφθήκαμε ότι όχι μόνο δε μας καταλάβαιναν, αλλά και ότι η δική τους πρόταση ήταν καλύτερη. Κάτι είχε συμβεί όλα τα προηγούμενα χρόνια, τις προηγούμενες δεκαετίες, τους προηγούμενους αιώνες. Βρισκόμασταν μπροστά σε ένα κίνημα ζωής, που είχε καταφέρει να επιβιώσει από τους κατακτητικούς 3 πολέμους της Ισπανίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, και όλων των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της ναζιστικής Γερμανίας στα 1940-1945. Αυτό που έκανε αυτούς τους ανθρώπους, τους συντρόφους και συντρόφισσές μας στην αρχή και διοικητές και διοικήτριές μας τώρα, να αντισταθούν, ήταν μια αφοσίωση στη ζωή που είχε να κάνει πολύ με το πολιτισμικό φορτίο: η γλώσσα, το λεξιλόγιο, ο τρόπος τους να σχετίζονται με τη φύση αντιπροσώπευε όχι μόνο μια εναλλακτική πρόταση ζωής αλλά και αγώνα. Δεν μαθαίναμε σε κανέναν να αντιστέκεται. Μεταμορφωνόμασταν εμείς σε μαθητές ενός σχολείου αντίστασης πέντε αιώνων. Αυτοί που πήγαιναν να σώσουν τις ιθαγενικές κοινότητες, σώθηκαν από αυτές. Και βρήκαμε πορεία, προορισμό, δρόμο, συντροφικότητα και ταχύτητα για το βήμα μας. Αυτό που, τότε και τώρα, αποκαλούμε «η ταχύτητα του ονείρου μας». Ο EZLN οφείλει πολλά σε σας, σε ανθρώπους σαν εσάς, στο Μεξικό και σε όλο τον κόσμο. Όμως το θεμελιώδες χρέος μας είναι στην καρδιά μας: στην ιθαγενική καρδιά. Σε αυτή την κοινότητα και σε χιλιάδες κοινότητες όπως αυτή, που κατοικούνται από συντρόφους ζαπατίστας, βάσεις στήριξης του EZLN. Όταν η μικρή αντάρτικη ομάδα ήρθε σε επαφή με τις κοινότητες, υπήρξε ένα πρόβλημα και μία αναμέτρηση: Εγώ έχω μια αλήθεια –εγώ, η αντάρτικη ομάδα- και εσύ είσαι ένας ανίδεος, πρόκειται να σε διδάξω, να σε προσηλυτίσω σε ένα δόγμα, να σε εκπαιδεύσω, να σε διαμορφώσω. Λάθος και ήττα. Την ώρα που αρχίζει να κτίζεται η γέφυρα της γλώσσας και αρχίζουμε να μετασχηματίζουμε τον τρόπο που μιλούσαμε, αρχίζουμε να αλλάζουμε και τον τρόπο που σκεφτόμαστε για εμάς τους ίδιους, να αλλάζουμε τον τρόπο να σκεφτόμαστε τη θέση μας σε μια διαδικασία: αρχίζουμε να υπηρετούμε. Από ένα κίνημα που προοριζόταν να υπηρετείται από τις μάζες,τους προλετάριους και τους φοιτητές, για να φτάσει στην εξουσία και να τους κατευθύνει στην ύψιστη ευτυχία, ο EZLN μετατράπηκε σε ένα στρατό που έπρεπε να υπηρετήσει τις κοινότητες. Στην προκειμένη περίπτωση, τις ιθαγενικές κοινότητες τσελτάλες, τις πρώτες που εγκατασταθήκαμε, σ’ αυτήν εδώ την περιοχή. Η επαφή με τις κοινότητες σήμανε μια διαδικασία επανεκπαίδευσης πιο σκληρής και πιο φοβερής από τα ηλεκτροσόκ που συνηθίζονται στις ψυχιατρικές κλινικές. Δεν το άντεξαν όλοι, κάποιοι ναι, το αντέξαμε, αν και συνεχίζουμε να παραπονιόμαστε ακόμα και τώρα που έχουμε φτάσει ως αυτό σημείο του παιχνιδιού. Τι συνέβη μετά; Αυτό που συνέβη είναι ότι ο EZLN μετατρέπεται σε ένα στρατό ιθαγενών, στην υπηρεσία των ιθαγενών. Και από έξι, που ξεκινήσαμε τον EZLN, φτάσαμε σε περισσότερους από έξι χιλιάδες μαχητές. Τί είναι αυτό που πυροδότησε την εξέγερση την πρώτη Γενάρη του 94; Γιατί αποφασίσαμε να εξεγερθούμε παίρνοντας τα όπλα; Η απάντηση βρίσκεται στα παιδιά. Δεν υπήρξε ανάλυση της διεθνούς συγκυρίας. Οποιοσδήποτε από σας θα συμφωνήσει μαζί μου ότι η διεθνής συγκυρία δεν ήταν κατάλληλη για μια ένοπλη εξέγερση. Το σοσιαλιστικό μπλοκ είχε καταρρεύσει, όλο το κίνημα της αριστεράς στη Λατινική Αμερική ήταν σε μία περίοδο αναδίπλωσης. Στο Μεξικό, η αριστερά θρηνούσε την ήττα αφού ο Σαλίνας δε Κορτάρι, όχι μόνο είχε διαπράξει νοθεία, αλλά είχε εξαγοράσει και ένα μεγάλο κομμάτι αυτού που ήταν η κριτική συνείδηση της αριστεράς στο Μεξικό. Οποιοσδήποτε με ελάχιστη λογική θα μας έλεγε: δεν υπάρχουν οι συνθήκες, μην παίρνετε τα όπλα, παραδώστε τα όπλα, μπείτε στο κόμμα μας κ.λπ. κ.λπ. Όμως υπήρχε κάτι μέσα μας που μας έκανε να αψηφήσουμε αυτές τις προγνώσεις και αυτές τις διεθνείς συνθήκες. Είναι τότε που ο EZLN σχεδιάζει, για πρώτη φορά, να προκαλέσει το ημερολόγιο και τη γεωγραφία των από πάνω. Τα παιδιά, σας είπα. Εκείνα τα χρόνια, στις αρχές του 1990, έγινε μια μεταρρύθμιση που εμπόδιζε τους αγρότες να έχουν πρόσβαση στη γη (σ.τ.μ: αναφέρεται στην αλλαγή του άρθρου 27 του μεξικάνικου συντάγματος) Η γη, όπως θα δείτε αύριο, όταν ανεβείτε το λόφο που πηγαίνει προς την κοινότητα της Γκαλεάνα, τέτοια ήταν η γη που είχαν οι αγρότες: πλαγιές υπερυψωμένες, γεμάτες πέτρα. Η καλή γη ήταν στα χέρια των τσιφλικάδων. Τις επόμενες μέρες, θα πάτε να δείτε και αυτά τα τσιφλίκια και θα μπορέσετε να καταλάβετε τη διαφορά στην ποιότητα της γης. 4 Χάθηκε, λοιπόν, η δυνατότητα πρόσβασης σε ένα κομμάτι γης. Και την ίδια στιγμή οι αρρώστιες άρχισαν να αποτελειώνουν τα παιδιά. Από το 1990 μέχρι το 1992 δεν υπήρχε παιδί, στη ζούγκλα Λακαντόνα που να φτάνει στα πέντε χρόνια. Πέθαιναν πριν τα πέντε τους από αρρώστιες θεραπεύσιμες. Δεν ήταν καρκίνος, δεν ήταν AIDS, δεν ήταν παθήσεις της καρδιάς, ήταν παθήσεις ιάσιμες: τύφος, φυματίωση, και μερικές φορές ένας απλός πυρετός, που σκότωναν παιδιά μικρότερα των πέντε χρόνων. Ξέρω ότι στην πόλη αυτό μπορεί να είναι και πλεονέκτημα: λιγότερα γαϊδούρια, λιγότερη ζωοτροφή λένε. Όμως στην περίπτωση ενός ιθαγενούς λαού, ο θάνατος των παιδιών του σημαίνει την εξαφάνισή του ως λαού. Δηλαδή, στη φυσική εξέλιξη, οι ενήλικες μεγαλώνουν, γερνάνε και πεθαίνουν. Εάν δεν υπάρχουν παιδιά, αυτός ο πολιτισμός χάνεται. Η θνησιμότητα των ιθαγενών, των παιδιών ιθαγενών, όξυνε κι άλλο το πρόβλημα. Όμως η διαφορά με τους υπόλοιπους ιθαγενείς λαούς, είναι ότι εδώ υπήρχε ένας στρατός επαναστατικός, ένοπλος. Ήταν οι γυναίκες που άρχισαν να ωθούν σ’ αυτό. Δεν ήταν οι άντρες. Ξέρω, η παράδοση στο Μεξικό – οι μαριάτσις, ο Πέδρο Ινφάντε και όλα αυτά- είναι ότι οι άντρες είμαστε πολύ αρσενικοί. Όμως δεν έγινε έτσι. Αυτές που άρχισαν να ωθούν «πρέπει να γίνει κάτι», «όχι πια, και, «φτάνει πια», ήταν οι γυναίκες που έβλεπαν να πεθαίνουν οι γιοί τους και οι κόρες τους. Άρχισε να φουντώνει ένας ψίθυρος σε όλες τις κοινότητες, σε όλες τις γλώσσες: πρέπει να γίνει κάτι, φτάνει πια, φτάνει πια…. Τότε, ήδη βρισκόμασταν και στην περιοχή των Υψιπέδων. Και εκεί είχαμε δύο συντρόφισσες που ήταν, και είναι ακόμα, η σπονδυλική στήλη σ’ αυτή τη δουλειά: η αλησμόνητη Διοικήτρια Ραμόνα και η Διοικήτρια Σουζάνα. Από διαφορετικές μεριές άρχισε να ξεπηδά αυτή η ανησυχία, αυτή η δυσαρέσκεια… Θα σας το πούμε με το όνομά του: αυτή η εξέγερση οφείλεται στις γυναίκες ζαπατίστας. Εμείς κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε τότε, που ήταν να ρωτήσουμε όλους τι θα κάνουμε. Υπήρξε, τότε, το 1992, μια διαβούλευση -χωρίς τηλεόραση, χωρίς την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, χωρίς τίποτα από αυτά που υπάρχουν τώρα-, πέρασε από κοινότητα σε κοινότητα και πραγματοποιήθηκαν συνελεύσεις. Εξετάστηκε το πρόβλημα. Το δίλημμα ήταν πολύ απλό: εάν παίρναμε τα όπλα θα μας κατατρόπωναν, θα προκαλούσαμε όμως την προσοχή και θα καλυτερεύαμε τις συνθήκες των ιθαγενών. Εάν δεν παίρναμε τα όπλα θα επιζούσαμε, αλλά θα εξαφανιζόμασταν ως ιθαγενείς λαοί. Η επιλογή του θανάτου είναι όταν είπαμε: δεν μας αφήνουν άλλη επιλογή. Τώρα, δεκατέσσερα, σχεδόν δεκαπέντε, χρόνια μετά, εμείς – οι πιο παλιοί εδώ- λέμε: τι καλά που δεν είχαμε άλλη επιλογή. Οι κοινότητες είπαν: γι’ αυτό βρίσκεσαι, πάλεψε, πάλεψε μαζί μας. Δεν επρόκειτο μόνο για μια τυπική σχέση, σχέση διοίκησης. Τυπικά ήταν το ανάποδο: τυπικά, ο EZLN ήταν η διοίκηση και οι κοινότητες υπό τις διαταγές του. Όμως στην πράξη, στην πραγματικότητα ήταν το αντίθετο: οι κοινότητες στήριζαν, φρόντιζαν και είχαν αναπτύξει τον EZLN. Σε αυτό τότε, ήταν σπουδαία επίσης, η συμμετοχή ενός συντρόφου μιγά από την πόλη, του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Πέδρο που έπεσε μαχόμενος την πρώτη του Γενάρη του 94. Όταν φτάνουμε σε αυτό το δίλημμα και οι κοινότητες λένε «ξεσηκωνόμαστε ένοπλα», ο στρατιωτικός υπολογισμός που κάναμε – ο αντισυνταγματάρχης Μοϊσές ίσως το θυμάται καλά γιατί σ’ αυτά τα βουνά που βρίσκονται πίσω από το χωριό, εκεί επάνω, στο στρατόπεδο που είχαμε, έγινε μια συνάντηση όλων των διοικητών ζαπατίστας- η ομιλία που εγώ τους έκανα ήταν αυτή: πρέπει να σκεφτούμε αυτό που θα κάνουμε, γιατί όταν αρχίσουμε να βαδίζουμε δεν θα μπορέσουμε πια να κάνουμε πίσω. Εάν αρχίσουμε να ρωτάμε τον κόσμο εάν θα πάρουμε τα όπλα η όχι, δεν θα μπορέσουμε πια να το συγκρατήσουμε. Γνωρίζαμε και διαισθανόμασταν ότι η απάντηση επρόκειτο να είναι «ναι». Και γνωρίζαμε και διαισθανόμασταν ότι αυτοί που επρόκειτο να πέσουν ήμασταν αυτοί που βρισκόμασταν συγκεντρωμένοι σ’ αυτά τα βουνά, εδώ πάνω από τη Γκαρρούτσα. Έγινε ό,τι έγινε. Δεν θα σας διηγηθώ την πρώτη Γενάρη του 94, που εσείς αρχίζετε να μας γνωρίζετε – καλά, κάποιοι, γιατί άλλοι σχεδόν ήταν πιτσιρικάδες. Έγινε ότι έγινε και ανοίγεται μία διαδρομή αντίστασης, λέμε εμείς, που περνά από τον ένοπλο αγώνα στην οργάνωση της ειρηνικής αντίστασης των πολιτών. Κάτι συνέβη σε όλη αυτή τη διαδικασία, στο οποίο θέλω να στρέψω την προσοχή σας: είναι η αλλαγή της θέσης του EZLN σχετικά με το πρόβλημα της εξουσίας. Αυτή η προσέγγιση του προβλήματος της εξουσίας είναι που θα μας σημαδέψει με τον πιο βαθύ τρόπο και θα αφήσει βαθύ αποτύπωμα στο δρόμο των 5 ζαπατίστας. Εμείς είχαμε αντιληφθεί – και στο εμείς που λέω, ήδη θα συμπεριλαμβάνονται οι κοινότητες, όχι μόνο η αρχική ομάδα - είχαμε αντιληφθεί ότι οι λύσεις, όπως όλα σ’ αυτόν τον κόσμο, χτίζονται από κάτω προς τα πάνω. Όλη η προηγούμενή πρότασή μας, όλη η πρόταση της ορθόδοξης αριστεράς, μέχρι τότε ήταν: τα πράγματα για τους από κάτω λύνονται από τα πάνω. Αυτή η αλλαγή από κάτω προς τα πάνω δεν σήμαινε για μας να οργανωθούμε ούτε να οργανώσουμε τον κόσμο για να πάει να ψηφίσει, να πάει σε μια πορεία, να φωνάξει, αλλά για να επιβιώσει και να μετατρέψει την αντίσταση σε ένα σχολείο. Αυτό ήταν που έκαναν οι σύντροφοι, όχι ο αρχικός EZLN, εκείνη η μικρή ομάδα, αλλά ο EZLN με αυτή την ιθαγενική σύνθεση πια. Αυτό που τώρα είναι γνωστό σε γενικές γραμμές ως οικοδόμηση της ζαπατίστικης αυτονομίας, είναι μια διαδικασία για την οποία θα σας μιλήσει με λεπτομέρειες ο Εξεγερμένος Αντισυνταγματάρχης Μοϊσές. Πριν από αυτό, εγώ θα ήθελα να επισημάνω κάποια πράγματα. Λέγεται, όχι άδικα, ότι τα τελευταία δυο χρόνια, το 2006, το 2007, ο Υποδιοικητής Μάρκος δούλεψε, με επιμονή και επιτυχία, για να καταστρέψει την επικοινωνιακή εικόνα που είχε χτιστεί γύρω από αυτόν. Και τους προκαλεί την περιέργεια πώς ένας κόσμος που πριν ήταν κοντά, τώρα έχει απομακρυνθεί ή έχει γίνει οριστικά, αντι- ζαπατίστας. Κάποιοι από αυτούς πήγαιναν στις χώρες τους για να δώσουν ομιλίες, και τύγχαναν υποδοχής σαν να ήταν αυτοί που πήραν τα όπλα. Ήταν οι ζαπατολόγοι, διατεθειμένοι να ταξιδέψουν με όλα τα έξοδα πληρωμένα, να δεχτούν τα χειροκροτήματα, τα καραβάνια και την μια ή την άλλη χάρη, όταν ταξίδευαν στο εξωτερικό. Τι συνέβη; Θα σας πω πώς το βλέπουμε εμείς. Εσείς θα έχετε την δική σας άποψή. Την ώρα που ξεσηκώνεται ο EZLN, αναδύεται…Θα εξηγηθώ: εδώ στις ιθαγενικές περιοχές μιλάνε πολύ για τα «κογιότες», τα «τσακάλια». Θέλω να εξηγήσω τη διαφορά επειδή για τους γιάνκις και τους μάγιος το τσακάλι είναι πολύ γαμάτο, είναι εμβληματικό. Στην Τσιάπας όχι. Εδώ το τσακάλι είναι ο μεσάζοντας. Είναι κάποιος που αγοράζει φτηνά από τους ιθαγενείς, και μετά ξαναπουλά ακριβά στην αγορά. Όταν γίνεται η ζαπατίστικη εξέγερση, εμφανίζονται αυτοί που εμείς αποκαλούμε «μεσάζοντες της αλληλεγγύης». Δηλαδή, τα τσακάλια της αλληλεγγύης. Αυτοί που έλεγαν, και ακόμα λένε, πως συνομιλούν με τους ζαπατίστας, πως έχουν το κόκκινο τηλέφωνο, πως είναι αυτοί που ξέρουν πώς είναι πράγματα εδώ, και αυτό τους εξασφαλίζει ένα πολιτικό κεφάλαιο. Έρχονται και φέρνουν κάποιο πραγματάκι, δηλαδή πληρώνουν φτηνά, και πάνε και παρουσιάζονται ως οι απεσταλμένοι του EZLN: εξαργυρώνουν ακριβά. Η εμφάνιση αυτής της ομάδας μεσαζόντων, όπου υπήρχαν πολιτικοί, διανοούμενοι, καλλιτέχνες και κόσμος του κοινωνικού κινήματος, μας έκρυβε την ύπαρξη άλλων πραγμάτων, άλλων «από κάτω».Εμείς διαισθανόμασταν ότι η Ισπανία των από κάτω ήταν εκεί, ότι η εξεγερμένη Χώρα των Βάσκων ήταν εκεί, ότι η ανυπότακτη Ελλάδα ήταν εκεί, ότι η εξεγερμένη Γαλλία ήταν εκεί, ότι η Ιταλία του αγώνα ήταν εκεί. Όμως δεν τις βλέπαμε. Και φοβόμασταν τότε, ότι ούτε εσείς μας βλέπατε. Αυτοί οι μεσάζοντες οργάνωναν και έκαναν πράγματα όταν ήμασταν της μόδας, και εισέπρατταν το πολιτικό τους κεφάλαιο. Όπως κάποιος που οργανώνει συναυλίες που λέει ότι είναι για εδώ και κρατάει ένα μέρος: εισπράττει το μισθό του ή αυτό που αναλογεί στην οργάνωσή του. Υπήρχε άλλο από κάτω. Εμείς πάντα είχαμε αυτή την ιδέα: ο ζαπατισμός από πάντα έλεγε ότι δεν είναι η μοναδική εξέγερση, ούτε η καλύτερη. Και η άποψή μας δεν ήταν να δημιουργήσουμε ένα κίνημα που θα ηγεμονεύσει όλες τις εξεγέρσεις στο Μεξικό, ή όλες τις εξεγέρσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Ποτέ δεν φιλοδοξούσαμε μια διεθνή, την Πέμπτη διεθνή ή δεν ξέρω σε ποια πάνε. Ήδη υπάρχει η Έκτη, όμως αυτή είναι άλλη, αυτή είναι η Άλλη Διεθνής. Τι συνέβη; Θα σας πω κάποια πράγματα που για σας δε θα είναι καινούργια. Η ιστορία μιας θεσμικής αριστεράς είναι φυσικά γνωστή για τους ισπανούς, με τον Ζαπατέρο ή τον Φελίπε Γκονζάλες, στη Χώρα των Βάσκων - Gora Euskal Herria – ακόμα περισσότερο. Ούτε για την εξεγερμένη Ιταλία πρέπει να είναι κάτι καινούργιο. Και η Ελλάδα μπορεί να μας εξηγήσει πολλά για αυτό, το ίδιο και η Γαλλία με τον Μιττεράν. Στο Μεξικό, όχι. Συνεχίζει να υπάρχει αυτή η προσδοκία: ότι είναι δυνατό η αριστερά, εάν φτάσει στην εξουσία, να το κάνει ατιμώρητα. Που πάει να πει: μπορεί να φτάσει να κυβερνά χωρίς να σταματήσει να είναι αριστερά. Η Ισπανία, η Ιταλία, η Γαλλία, η Ελλάδα, πρακτικά όλες οι χώρες του κόσμου, μπορούν να μας διηγηθούν το αντίθετο: ο κόσμος της αριστεράς, συνεπής -όχι απαραίτητα ριζοσπαστικός-, τη στιγμή που φτάνει στη εξουσία σταματάει να είναι αριστερά. Διαφέρει η ταχύτητα, διαφέρει το βάθος, 6 αναντίρρητα όμως μεταμορφώνονται. Αυτό είναι που εμείς αποκαλούμε «το στομαχικό αποτέλεσμα» της εξουσίας: ή σε χωνεύει ή σε αποβάλλει. Αυτή η προσέγγιση στο ζήτημα της εξουσίας, της αριστεράς -ή αυτού που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερά- στο Μεξικό.. -τώρα θυμάμαι ότι βγήκε σε μια εφημερίδα ότι εγώ δεν ήμουν εδώ, ότι ήμουν στη Πόλη του Μεξικού στις γιορτές της αριστεράς… Δε γνώριζα ότι υπήρχε αριστερά στην Πόλη του Μεξικό και κάνει γιορτές… Ναι, υπάρχει ακόμα, όμως είναι άλλη αριστερά –, γιατί τη στιγμή που παρουσιάστηκε η δυνατότητα της εξουσίας, την ίδια στιγμή άρχισε και αυτή η διαδικασία της χώνεψης και της αφόδευσης της εξουσίας πάνω σε εκείνη την αριστερά. Τότε λοιπόν, όταν παρουσιάστηκε η δυνατότητα της εξουσίας, εμείς έπρεπε -μας ζητήθηκε από αυτή την ομάδα των διανοουμένων, καλλιτεχνών, αρχηγών σοσιαλιστών-, να επιστρέψουμε την ιστορία στο 1984, όταν σκεφτόμασταν ότι μια ομάδα, ή ένα άτομο, αν φτάσει στην εξουσία, αλλάζει τα πάντα από πάνω προς τα κάτω. Και να εναποθέσουμε την εμπιστοσύνη μας, το μέλλον, τη ζωή και την εξέλιξή μας, σε κάποιον φωτισμένο, σε ένα άτομο, που παρέα με μια συμμορία 40 απατεώνων είναι η αριστερά στο Μεξικό. Εμείς είπαμε ΟΧΙ. Δεν είναι ότι μας είναι αντιπαθής ο νόμιμος πρόεδρος, αλλά απλά δεν πιστεύουμε σε αυτή την διαδικασία. Δεν πιστεύουμε ότι κάποιος, ούτε καν κάποιος τόσο ωραίος όπως ο Υποδιοικητής Μάρκος –καλά.. καλά… τα πόδια του…-, είναι ικανός να κάνει αυτό το μετασχηματισμό. Εμείς δε μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, και τότε ήρθε η ρήξη. Θέλω να επιστήσω την προσοχή σας σε ένα πράγμα: τότε, είπαμε αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Αυτό που συμβαίνει τώρα. Όταν το είπαμε, είπαν ότι παίζαμε παιχνίδι της δεξιάς. Αυτήν την ώρα, τώρα, που επαναλαμβάνουν, ακόμα και με τις ίδιες λέξεις, αυτά που εμείς είπαμε πριν δυο χρόνια, λέγεται ότι είναι για να προσφέρουν υπηρεσίες στη αριστερά. Ο ζαπατισμός είναι στενάχωρος. Όπως στο παζλ της εξουσίας που φτάνεις σε ένα κομμάτι που δεν ταιριάζει και πρέπει να το χαλάσεις. Από όλα τα κινήματα που υπάρχουν στο Μεξικό, ένα από αυτά – όχι το μοναδικό-, ο ζαπατισμός, είναι στενάχωρος γι’ αυτόν τον κόσμο. Είναι ένα κίνημα που δεν συμβιβάζεται, δεν ενδίδει, δεν παραδίδεται, δεν ξεπουλιέται. Και για τα κινήματα των επάνω αυτή είναι η λογική, αυτό είναι το εύλογο. Είναι η «real politik» όπως λένε. Έτσι λοιπόν αρχίζει αυτή η αποστασιοποίηση που, λίγο-λίγο αρχίζει να διαχέεται προς τα διεθνή κομμάτια, κυρίως στην Λατινική Αμερική και στην Ευρώπη.. Σε αυτή τη διαδρομή ωστόσο, χτίστηκαν και σχέσεις πιο στέρεες. Για να αναφέρω κάποια, αυτή με τους συντρόφους της CGT της Ισπανίας, με το επαναστατικό πολιτιστικό κίνημα της Χώρας των Βάσκων, με την κοινωνική Ιταλία και, πιο πρόσφατα, με την εξεγερμένη και ανυπότακτη Ελλάδα που συναντήσαμε. Αυτή η μετατόπιση προς τα δεξιά κρύβεται κάτω από το ακόλουθο σχήμα: λένε: «ο EZLN ριζοσπαστικοποιήθηκε και πήγε πιο αριστερά». Ας μας συγχωρήσουν, όμως η πρότασή μας συνεχίζει να είναι η ίδια: δεν αναζητούμε την κατάληψη της εξουσίας, σκεφτόμαστε ότι τα πράγματα οικοδομούνται από τα κάτω. Και αυτό που συνέβη είναι ότι αυτά τα κομμάτια, οι μεσάζοντες της αλληλεγγύης, τα διεθνιστικά κογιότες , ή η διεθνής του κογιοτισμού, είχαν μετατοπιστεί προς τα δεξιά. Επειδή η εξουσία δεν σε αφήνει να προσχωρήσεις σε αυτήν χωρίς τιμωρία. Η εξουσία είναι ένα κλαμπ για λίγους. Για να μπεις σ’ αυτό υπάρχουν ορισμένα προαπαιτούμενα. Αυτό που οι ζαπατίστας ονομάζουμε «η κοινωνία της εξουσίας» έχει κανόνες. Οποιοσδήποτε αναζητά τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, τη δημοκρατία και τον σεβασμό στη διαφορά, δεν έχει τη δυνατότητα να είναι αποδεκτός εκεί, εκτός και αν προδώσει αυτές τις ιδέες. Όταν εμείς αρχίσαμε να βλέπουμε αυτή τη μετατόπιση στα δεξιά του πιο, φαινομενικά, ζαπατίστικου κομματιού, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε για αυτό που υπήρχε από κάτω, τι υπήρχε από πίσω. Για να είμαστε ειλικρινείς, ξεκινήσαμε ανάποδα: δηλαδή πρώτα να αναρωτιόμαστε για τον κόσμο, σε διεθνές επίπεδο και μετά για το Μεξικό. 7 Για λόγους που ίσως μπορείτε να εξηγήσετε, η προσέγγιση του ζαπατισμού ήταν πιο δυνατή με άλλες χώρες απ’ ότι με το Μεξικό. Και ήταν πιο δυνατή στο Μεξικό απ’ ότι με τον κόσμο της Τσιάπας. Σαν να ήταν μια σχέση αντίστροφη στη γεωγραφία: Αυτός που ζούσε πιο μακριά, ήταν πιο κοντά μας, και αυτός που ζούσε πιο κοντά, ήταν πιο μακριά από μας. Διαισθανόμενοι και επιθυμώντας την ύπαρξή σας, μας ήρθε η ιδέα να σας αναζητήσουμε: εσάς, άλλους σαν εσάς. Ήρθε η Έκτη Διακήρυξη και η οριστική ρήξη με αυτό το κομμάτι των τσακαλιών της αλληλεγγύης. Και η αναζήτηση, στο Μεξικό και στον κόσμο, άλλων που ήταν σαν εμάς, αλλά διαφορετικοί. Πέρα από αυτή τη θέση απέναντι στην εξουσία, υπάρχει ένα σημαντικό χαρακτηριστικό στο ζαπατισμό και θα το δείτε αυτές τις μέρες που βρίσκεστε εδώ ή αν μιλήσετε με τα Αυτόνομα Συμβούλια και με τα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης, δηλαδή με τις Αυτόνομες Αρχές: η αποκήρυξη της ηγεμονίας και της ομογενοποίησης της κοινωνίας. Εμείς δεν προτείνουμε ένα Μεξικό ζαπατιστικό, ούτε έναν κόσμο ζαπατιστικό. Δεν προτείνουμε να γίνουν όλοι ιθαγενείς. Εμείς θέλουμε έναν τόπο, εδώ, τον δικό μας, να μας αφήσουν σε ησυχία, να μην μας διατάζει κανείς. Αυτή είναι η ελευθερία: να αποφασίζουμε αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Και σκεφτόμαστε ότι αυτό είναι δυνατό μόνο εάν άλλοι, όπως εμείς, το θέλουν και αγωνίζονται γι’ αυτό. Και έτσι θεμελιώνεται μια σχέση συντροφικότητας, λέμε εμείς. Αυτό είναι που θέλει να οικοδομήσει η Άλλη Καμπάνια. Αυτό είναι που θέλει να οικοδομήσει η Διεθνής Έκτη. Μια συνάντηση εξεγερμένων, μια ανταλλαγή εμπειριών και μια σχέση άμεση, όχι διαμεσολαβημένη, μια σχέση πραγματική, μια σχέση στήριξης ανάμεσα σε οργανωμένες δράσεις. Πριν μερικούς μήνες, ήρθαν εδώ σύντροφοι της Via Campesina από την Κορέα, την Ταϋλάνδη, τη Μαλαισία, την Ινδία, τη Βραζιλία, την Ισπανία –και δε θυμάμαι από πού αλλού-. Εμείς τους είδαμε στη Ρεαλιδάδ, βρεθήκαμε εκεί μαζί τους. Και όταν μιλούσαμε τους είπαμε: η συνάντηση μεταξύ αρχηγών, για μας δε αξίζει τίποτα. Ούτε ακόμα τη φωτογραφία που βγαίνουν. Αν οι ηγεσίες δυο κινημάτων δεν χρησιμεύουν για να συναντιούνται και να γνωρίζονται τα κινήματα, τότε αυτές οι ηγεσίες δεν χρησιμεύουν σε τίποτα. Και λέμε το ίδιο και τώρα, σε οποιονδήποτε έρχεται να το προτείνει αυτό. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι αυτό που βρίσκεται από πίσω: εσείς, άλλοι σαν εσάς. Δεν μπορούμε να έρθουμε στην Ελλάδα, όμως μπορούμε να κάνουμε τον υπολογισμό και να πούμε ότι από αυτούς που ήθελαν να έρθουν, δεν είναι όλοι εδώ. Πώς μπορούμε να μιλήσουμε με αυτούς τους άλλους; Και σας λέμε ότι δεν θέλουμε ελεημοσύνη, δεν θέλουμε οίκτο. Δεν θέλουμε να μας σώσετε τη ζωή. Θέλουμε έναν σύντροφο, μια συντρόφισσα στην Ελλάδα, που να αγωνίζονται για τα δικά τους. Στην Ιταλία, στη χώρα των Βάσκων, στην Ισπανία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Δανία, στην Ελβετία –δε θα πω όλες τις χώρες, γιατί ίσως ξεχάσω καμιά και έχουμε διαμαρτυρίες-… Προς τα πού κοιτάζουμε εμείς; Όταν έκανα αυτή τη γρήγορη αναδρομή, σας μίλησα για μια ηθική κληρονομιά από εκείνους που μας ίδρυσαν. Έχει να κάνει, πάνω απ’ όλα, με τον αγώνα και το σεβασμό για τη ζωή, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Εμείς έχουμε ένα ηθικό χρέος στους συντρόφους μας. Όχι σε σας, όχι στους διανοούμενους που απομακρύνθηκαν, όχι στους καλλιτέχνες, ούτε στους συγγραφείς, ούτε στους κοινωνικούς αρχηγούς που τώρα είναι αντι-ζαπατίστας. Εμείς έχουμε ένα χρέος σε εκείνους που πέθαναν αγωνιζόμενοι. Και θέλουμε να φτάσει η μέρα που να μπορούμε να τους πούμε σε αυτούς και αυτές, στους νεκρούς μας και στις νεκρές μας, τρία πράγματα, τίποτα περισσότερο: δεν παραδοθήκαμε, δεν ξεπουληθήκαμε, δεν υποταχτήκαμε. Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος Θέλω να σας εξηγήσω, να σας πω πώς οικοδομείται η αυτονομία στα διάφορα καρακόλ και στα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης. Αλλά πριν προχωρήσω, όπως σας εξήγησε και ο σύντροφος Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος, πριν να φτάσουν οι εξεγερμένοι σύντροφοι του Ζαπατιστικού Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης, σε όλες τις κοινότητες ζούσαν πολύ δύσκολα: εκμεταλλευμένοι, ταπεινωμένοι και λεηλατημένοι. Μιλάω για την ανακτημένη γη, η οποία ανήκε στους τσιφλικάδες. Εκεί, ζούσαν οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας. Εδώ και πολλά χρόνια πριν. Έβλεπαν τα αφεντικά να είναι δυνάστες. Και έβλεπαν οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας να είναι το ίδιο και οι κακές κυβερνήσεις. Όταν έφτασε ο EZLN – όπως είπε ο σύντροφος Υποδιοικητής Μάρκος – άρχισε η δουλειά στις κοινότητες, να μιλούν δηλαδή για την εκμετάλλευση. Τότε, σύντροφοι και συντρόφισσες, οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας, οι πατεράδες και οι μανάδες μας κατάλαβαν την αναγκαιότητα της οργάνωσης. Γιατί ήδη είχαν δει τι γινόταν, τι συνέβαινε. Υπήρχε η ιδέα ότι πρέπει να οργανωθούν, πρέπει να ενωθούν, για να έχουν, με αυτό τον τρόπο, δύναμη. Όμως εκείνα τα χρόνια, δεν ήταν δυνατό, επειδή τα αφεντικά και η κακή κυβέρνηση δεν το επέτρεπαν. Και υπάρχουν άλλες, μεγάλες ιστορίες γι’ αυτό. Μας έλεγε λοιπόν η κακή κυβέρνηση ότι πρέπει να ενταχθούμε σε επίσημες οργανώσεις, όπως η CNC, και μετά η CTM, η Εθνική Συνομοσπονδία Εργατών, κάπως έτσι. Οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας συμμετείχαν σε αυτές τις νόμιμες οργανώσεις, σε αυτές που η κακή κυβέρνηση έλεγε ότι θα έλυναν τα προβλήματα. Τις δοκίμασαν και δεν λύθηκε τίποτα. Ήρθε η ιδέα ότι πρέπει να οργανωθούν ανεξάρτητα, σε ανεξάρτητες οργανώσεις. Τις δοκίμασαν και δεν λύθηκε τίποτα. Όλο διώξεις, φυλακίσεις, εξαφανίσεις. Γι' αυτό, όταν έφτασε ο EZLN, άρχισαν να οργανώνονται με αυτό τον τρόπο οι κοινότητές μας. Έγινε η δημόσια παρουσία -όπως σας εξήγησε ο σύντροφος Υποδιοικητής Μάρκος-, αποφασίστηκε λοιπόν εκεί, το 94, ότι πρέπει να κυβερνήσουμε εμείς τους εαυτούς μας. Χάρη στην ιδέα που είχαμε από πριν, ότι πρέπει να ενωθούμε και να οργανωθούμε - επειδή το είχαμε διαπιστώσει από πριν ότι η κακή κυβέρνηση δε μας σεβόταν - οργανωθήκαμε , αρχικά, στους αυτόνομους δήμους. Έτσι βγήκε η ονομασία «αυτόνομος». Γιατί εμείς, οι αγρότες, εμείς οι ιθαγενείς τσελτάλες, τοχολομπάλες, τσόλες, σόκες, μάμες, δεν καταλαβαίναμε τι σημαίνει, τι θέλει να πει η λέξη «αυτονομία». Λίγο, λίγο αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι η αυτονομία ήταν ακριβώς αυτό που κάναμε. Ότι διερωτόμαστε τι πρόκειται να κάνουμε. Ότι συζητούσαμε στις συναντήσεις και στις συνελεύσεις, και μετά παίρναμε τις αποφάσεις στις κοινότητες. Τώρα πια μπορούμε να εξηγήσουμε ότι αυτονομία είναι αυτό που γίνεται στους Αυτόνομους Εξεγερμένους Ζαπατιστικούς Δήμους μας. Πιο μετά, το αισθανθήκαμε ως ιθαγενείς, ότι έτσι ζουν και τα αδέρφια μας ιθαγενείς σε άλλες πολιτείες της μεξικανικής Δημοκρατίας. Και μας επιβεβαιώθηκε στην περιοδεία της Άλλης Καμπάνιας. Αυτό που σκεφτόμασταν, αυτό που φανταζόμασταν πριν, τώρα έχει επιβεβαιωθεί. Ότι δηλαδή εμείς οι ιθαγενείς είμαστε οι πιο ξεχασμένοι. Αλλά, γνωρίζουμε ότι η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η δημοκρατία είναι απαραίτητες επίσης και σε αυτούς που δεν είναι ιθαγενείς. 9 Η δουλειά λοιπόν με τους αυτόνομους δήμους τώρα έχει προχωρήσει περισσότερο. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας έχουν καταλάβει περισσότερο, και συνειδητοποιούν τώρα ότι έτσι θα έπρεπε να είναι σε όλο το Μεξικό. Ο λαός να δίνει εντολές και αυτός που κυβερνά πρέπει να υπακούει. Αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύουν τώρα οι συντρόφισσες και οι σύντροφοί μας. Σε όλους τους τομείς αυτό οικοδομείται. Μιλάμε για την υγεία, για την εκπαίδευση και για άλλες συλλογικές δουλειές. Συζητιούνται, αναλύονται στις κοινότητες, και η γενική απόφαση έρχεται μετά να οικοδομήσει αυτό που χρειάζεται να οικοδομηθεί. Έχουν καταλάβει λοιπόν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας ότι ναι και μπορεί να γίνει. Έχουν μάθει περισσότερα με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες των Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης. Και ένα πράγμα τόσο σπουδαίο που, επίσης, οι σύντροφοί μας ανακαλύπτουν κάθε φορά περισσότερο, είναι η συμμετοχή των συντροφισσών στις διάφορες θέσεις για την οικοδόμηση της αυτονομίας, ότι δεν μπορούν να αφήνουν μόνες τις συντρόφισσες. Σίγουρα μας κόστισε πολύ. Επειδή υπάρχει ένα πρόβλημα από το παρελθόν, από τότε που οι συντρόφισσές μας είχαν αφεθεί σαν να ήταν ένα αντικείμενο που βρίσκεται παράμερα. Ανακαλύψαμε, σε εκείνα τα χρόνια των αφεντικών – όπως οι συντρόφισσες είπαν στη συνάντηση των γυναικών- ότι τα αφεντικά εκείνα τα χρόνια κακοποιούσαν, βίαζαν τις συντρόφισσές μας, τις γιαγιάδες μας. Τότε, οι παππούδες μας προσπαθούσαν να προστατέψουν τις γιαγιάδες μας, για να μην τις βλέπουν τα αφεντικά μπροστά τους, να τις προστατέψουν από αυτό που θα έκαναν πάνω τους. Και δυστυχώς έτσι έφτασε να συναντιούνται μόνοι τους οι άντρες, να συζητούν, αφήνοντας στην άκρη τις συντρόφισσες. Με την οικοδόμηση της αυτονομίας τώρα, έχουμε ανακαλύψει αυτό: ότι δεν μπορούμε πια να συνεχίσουμε όπως πριν, όταν βρίσκονταν στην άκρη οι συντρόφισσες. Έτσι τώρα οι συντρόφισσες στις κοινότητες αλληλοβοηθούνται με τους συντρόφους για να επιλύσουν διάφορα ζητήματα, να σχεδιάσουν και να συζητήσουν, να βγάλουν προτάσεις για τις συνελεύσεις των αυτόνομων δήμων, ή τις γενικές συνελεύσεις που κάνουν τα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης. Πού βρίσκεται το σχολείο; Πού βρίσκεται η εκπαίδευση; Εδώ ακριβώς, μέσα στις κοινότητες. Καλυτερεύουν οι συντρόφισσες αυτό που οι άντρες κάνουν καλά. Και όταν βλέπουν ότι δεν είναι καλό αυτό που φτιάχνουν οι άντρες, τότε ναι, το κάνουν στην άκρη. Σε αυτή τη μορφή οικοδόμησης της αυτονομίας, οι λαοί μας, οι άνδρες και οι γυναίκες, είναι αυτοί και αυτές που απαιτούν να εκπληρώνονται οι επτά βασικές αρχές του «κυβερνώ υπακούοντας». Γι’ αυτό λένε, λοιπόν, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας: εάν υπήρχε στο Μεξικό μια κυβέρνηση να υπακούει, το Μεξικό θα ήταν διαφορετικό. Για παράδειγμα, τότε που συζητήσαμε με τους συντρόφους μας των αρχών, δηλαδή τους συντρόφους και τις συντρόφισσες επιτρόπους, για αυτό που λέγεται στο Μεξικό «Κογκρέσο του Έθνους», και που είναι οι βουλευτές και οι γερουσιαστές που ισχυρίζονται ότι είναι οι εκπρόσωποι του λαού του Μεξικού, αυτές οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι των αρχών έθεσαν το ερώτημα: Πότε μας συμβουλεύτηκαν για τους νόμους που φτιάχνουν; Ρώτησαν, για παράδειγμα, όταν ο Κάρλος Σαλίνας δε Κορτάρι άλλαξε το άρθρο 27, που ο δικός μας στρατηγός Εμιλιάνο Ζαπάτα κατάφερε να βάλει στο σύνταγμα ώστε να μην πουλιέται η γη και να μη νοικιάζεται. Ο Κάρλος Σαλίνας, μαζί με τους γερουσιαστές και τους βουλευτές άλλαξαν αυτό το άρθρο, έτσι που να λέει ότι η γη θα γίνει ιδιόκτητη, θα υπάρχουν ιδιοκτήτες, για να μπορούν να αποφασίζουν αυτό που αυτοί θέλουν να κάνουν με τη γη. Αυτό έγινε έτσι ώστε να μπορεί κάποιος να την πουλά και να τη νοικιάζει. Η ερώτηση λοιπόν που έκαναν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες των αρχών ήταν: Πότε μας ρώτησαν γι’ αυτό; Τότε λοιπόν απαντούν: δεν είναι χρήσιμοι για τίποτα αυτοί οι βουλευτές και οι γερουσιαστές που βρίσκονται εκεί. Δεν εκπροσωπούν το λαό του Μεξικού, ποτέ δε μας συμβουλεύτηκαν. Ούτε πιστεύουμε επίσης ότι ρώτησαν τους εργάτες για το νόμο που χρειάζονται. Λοιπόν , όταν γίνονται γενικές συνελεύσεις στους δήμους, γενικές συνελεύσεις που καλούν τα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης, συζητιούνται αυτά. Τι θα συνέβαινε στο Μεξικό αν ρωτούνταν όλα τα εκατομμύρια των ιθαγενών, όλα τα εκατομμύρια των εργατών, όλα τα εκατομμύρια των φοιτητών και φοιτητριών, να πουν αυτοί το νόμο που θέλουν; Λένε για παράδειγμα, ότι ο Ντιέγο δε Σεβάγιος, που έγινε πια γερουσιαστής -νομίζω- ή βουλευτής, είναι ένας ιδιοκτήτης. Αυτός δεν νιώθει τι υποφέρει ένας ιθαγενής, δεν νιώθει τι υποφέρει ένα εργάτης ή μια εργάτρια. Έτσι δεν μπορεί να σκεφτεί τι είδους νόμο χρειάζεται για τους εργάτες του κάμπου και της πόλης. 10 Σύντροφοι και συντρόφισσες, φαίνεται εύκολο να μιλάς για αυτονομία αλλά δεν είναι αλήθεια. Στα λόγια ακούγεται πολύ ωραία αλλά στην πράξη είναι αλλιώς.. Για παράδειγμα, υπάρχουν πολλοί συγγραφείς, διανοούμενοι όπως τους λένε –ή λέγονται-, υπάρχουν βιβλία που γράφουν για την αυτονομία. Ποιος ξέρει όμως, ίσως έχουν ένα 2 ή 5 τοις εκατό από αυτό που είναι η αυτονομία. Το υπόλοιπο 95 τοις εκατό τους λείπει. Για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για αυτονομία, πρέπει να ζήσουμε εκεί που δημιουργείται. Nα ανακαλύψουμε, να δούμε και να γνωρίσουμε πώς διαμορφώνεται, πώς γίνεται στην πράξη αυτό που είναι η δημοκρατία, πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις. Το ανώτερο επίπεδο αρχής είναι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες των Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης. Αυτοί και αυτές συναντιούνται για να συζητήσουν το πλάνο δουλειάς. Και μετά προτείνουν στις αρχές των Εξεγερμένων Αυτόνομων Ζαπατιστικών Δήμων, δηλαδή στους συντρόφους και συντρόφισσες που έχουν οριστεί από τις κοινότητες ως επίτροποι, σύμβουλοι, εκπρόσωποι στον κάθε Αυτόνομο Δήμο. Είναι αυτοί και αυτές οι συντρόφισσες που κατεβάζουν την πρόταση των Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης προς συζήτηση στις κοινότητες. Βγαίνουν οι αποφάσεις των κοινοτήτων και γίνεται δημοτική συνέλευση. Εκεί κερδίζεται η πλειοψηφία της απόφασης για την πρόταση του Συμβουλίου Καλής Διακυβέρνησης. Από κει και πέρα, γίνεται η γενική συνέλευση που συμμετέχει και το Συμβούλιο Καλής Διακυβέρνησης. Και εκεί αποφασίζεται αυτό που ο λαός εντέλλεται. Και τότε πια κατατίθεται η απόφαση στο Συμβούλιο Καλής Διακυβέρνησης. Και το αντίστροφο: οι κοινότητες μπορούν να προτείνουν τις δουλειές ή τους απαραίτητους νόμους. Δηλαδή, για να δώσω ένα παράδειγμα, αυτή τη στιγμή, σε αυτή την περιοχή, όλες οι ζαπατιστικές κοινότητες αποφασίζουν για το πώς θα δουλευτεί η ανακτημένη γη. Σε όλες τις κοινότητες αυτή τη στιγμή δουλεύεται αυτό. Απομένει η γενική συνέλευση αυτής της περιοχής για να βγει από εκεί η εντολή πώς θα φροντιστεί η γη. Λοιπόν, τι συμβαίνει όταν γίνεται γενική συνέλευση; Σκεφτείτε ότι εσείς, που βρίσκεστε εδώ τώρα, είστε οι αρχές. Μερικές φορές βγαίνει κατά πλειοψηφία η απόφαση και μένει μια μειοψηφία. Κάποιος από τους συντρόφους ή τις συντρόφισσες ξαναβάζει το θέμα, ότι δηλαδή αυτό που συμφωνήθηκε έχει προβλήματα που θα έχουν συνέπειες μετά. Τότε η πλειοψηφία δίνει το δικαίωμα στον σύντροφο ή τη συντρόφισσα να επιχειρηματολογήσει, να πει δηλαδή ποιες θα είναι οι συνέπειες. Και η συνέλευση ακούει προσεκτικά. Εάν είναι μια δουλειά που δεν έχει δοκιμαστεί στην πράξη, η πλειοψηφία λέει: πάμε να το κάνουμε πράξη και αν δεν μας βγαίνει καλά, εμείς είμαστε αυτοί που δίνουμε την εντολή, θα το διορθώσουμε από την αρχή. Δηλαδή, λένε στη μειοψηφία πως δεν είναι ότι δεν αξίζει η γνώμη της, αλλά τα πράγματα θα καλυτερεύουν όσο δοκιμάζονται στην πράξη. Η οικοδόμηση της αυτονομίας σε όλες τις περιοχές των ζαπατίστας δεν είναι η ίδια. Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι δουλειάς. Γι’ αυτό, όταν επιστρέψετε από τις κοινότητες, θα διαπιστώσετε από τις συζητήσεις των συντρόφων και των συντροφισσών, που πήγαν σε διαφορετικά Καρακόλ, ότι δεν υπάρχει μόνο ένα μοντέλο στο πώς δουλεύουν, αλλά διαμορφώνεται από την κατάσταση που βιώνεται σε κάθε περιοχή. Για παράδειγμα, στο Καρακόλ του Οβεντίκ, της Μορέλια, του Ρομπέρτο Μπάρριος, εκεί υπάρχουν πολλές παραστρατιωτικές ομάδες. Αυτό μας υποχρεώνει να δούμε πώς δουλεύεται η αυτονομία με μεγάλη ασφάλεια. Επειδή υπάρχουν πολλές προκλήσεις από τις παραστρατιωτικές ομάδες. Και σε άλλα Καρακόλ, εξαιτίας της απόστασης που υπάρχει από τη μια κοινότητα στην άλλη είμαστε υποχρεωμένοι να προχωράμε με διαφορετικό βήμα στο πώς θα οικοδομηθεί η αυτονομία μας. Όλα αυτά όμως διέπονται από μια βασική αρχή , κάνοντας πράξη αυτό που υπαγορεύουν οι επτά αρχές μας : ο λαός δίνει εντολές και η κυβέρνηση πρέπει να υπακούει. Οι αυτόνομες κυβερνήσεις μας πρέπει να κατεβαίνουν στις κοινότητες και όχι να ανεβαίνουν ψηλά για να διατάζουν χωρίς να συμβουλεύονται, χωρίς να προτείνουν στον λαό. Οι Αυτόνομες Αρχές μας και τα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης πρέπει να προτείνουν στον λαό. Και όχι να επιβάλλουν. Πρέπει να δουλεύουν για να πείθουν τον λαό και όχι να τον νικούν με την ισχύ. Πρέπει να χτίζουν αυτό που χρειάζεται, αυτό που είναι καλό και όχι ό,τι φέρνει καταστροφή. Οι αυτόνομες αρχές πρέπει να εκπροσωπούν αυτό που πραγματικά είναι ο λόγος και η σκέψη του λαού. Και να μην κάνουν τίποτα που να λένε ότι είναι ο λόγος του λαού χωρίς να τον έχουν συμβουλευτεί. 11 Δηλαδή, δεν θέλουμε οι αυτόνομες αρχές να υποκαθιστούν. Οι αυτόνομες αρχές μας θέλουμε να υπηρετούν το λαό. Και όχι να υπηρετούνται επειδή είναι αυτόνομη κυβέρνηση. Έτσι, οι λαοί μας, οι αρχές μας που υπάρχουν σε όλες τους λαούς, σε αυτό βασίζονται για να εκπληρώσουν αυτές τις βασικές αρχές. Και εδώ, στα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης, εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση της περιοχής τους. Άντρες και γυναίκες. Και με τον τρόπο αυτό, επιτυγχάνεται η συμμετοχή όλο και περισσότερων ανδρών και γυναικών. Και γι’ αυτό σύντροφοι, συντρόφισσες, οι λαοί μας βλέπουν ότι αυτή η μορφή διακυβέρνησης μπορεί να χρησιμέψει και στους έξω αδελφούς και αδελφές μας, σε όλο το Μεξικό και σε άλλες χώρες. Γιατί, όταν ο λαός δίνει τις εντολές, κανείς δεν μπορεί να τον καταστρέψει. Αλλά, επίσης πρέπει να σκεφτούμε ότι ο λαός, οι λαοί μπορεί και να σφάλλουν, μπορεί να πέσουν σε λάθη. Όμως τότε, δεν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να κατηγορηθεί. Δεν είναι όπως είναι τώρα, που μπορούμε να κατηγορήσουμε τους βουλευτές και τους γερουσιαστές, τους κυβερνήτες, τους δημοτικούς άρχοντες. Αλλά τη μέρα που ο λαός του Μεξικού: εργάτες, δάσκαλοι, φοιτητές, ιθαγενείς, αγρότες, όλος ο λαός του Μεξικού, αν αυτοί αποφασίζουν, τότε δεν πρόκειται να αναζητούμε κάποιον να κατηγορήσουμε. Εάν μια μέρα λοιπόν, διαπιστώσουμε ένα λάθος, όπως ήμασταν καλοί για να αποφασίσουμε ότι «αυτό θα κάνουμε», έτσι πρέπει να είμαστε το ίδιο καλοί για να καθαρίσουμε τις βρωμιές που θα κάνουμε. Κάπως έτσι είναι λοιπόν όταν ο λαός, πραγματικά, αποφασίζει. Αλλά τώρα αυτό πρέπει να το αφήσουμε γι’ αυτόν που διατάζει αυτή τη στιγμή, την κακή κυβέρνηση. Είναι αυτοί που έχουν αυτή την εξουσία. Λέμε λοιπόν ότι αυτό που μας οδήγησε στην υλοποίηση της αυτονομίας, είναι ότι πήραμε τη γη από τους γαιοκτήμονες ή τους τσιφλικάδες. Όταν καταλαμβάνονται τα μέσα παραγωγής. Τίποτα άλλο δε χρειάζεται να καταφέρεις. Γι' αυτό απαιτείται η οργάνωση. Έτσι λοιπόν, δουλεύουμε σύντροφοι και συντρόφισσες. Ελπίζουμε, λοιπόν, να σας χρησιμεύσουν στον τρόπο και τις μορφές οργάνωσης. Και ξέρουμε ότι μας απομένει πολλή δουλειά για να το καλυτερέψουμε. Όμως θα το δείτε, γιατί θα επισκεφτείτε κάποιες κοινότητες. Εκεί μπορεί να σας εξηγήσουν περισσότερα, απευθείας, πώς αυτοί το έζησαν. Και πώς έγινε και κέρδισαν αυτό που ζουν σήμερα. Αυτά μόνο σύντροφοι και συντρόφισσες. Εξεγερμένος Aντισυνταγματάρχης Μοϊσές
aloenanick Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Απ' όλο αυτό το μακρυνάρι,το καρακόλ με κέρδισε. Κατά τα άλλα,αν βάλω και γω το "Πιστεύω μου" ή το "Ο Αγών μου",πιάνεται;
apd453 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Απ' όλο αυτό το μακρυνάρι,το καρακόλ με κέρδισε.Κατά τα άλλα,αν βάλω και γω το "Πιστεύω μου" ή το "Ο Αγών μου",πιάνεται; Όχι εκείνα είναι κομουνιστικά, ακροδεξια. Αυτά είναι αναρχικά κουμουνιστικά. Η μήπως είναι σοσιαλιστικά?
pournaras Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Αρα ειναι απο την αρχη λαθος, το να φερνουμε ως παραδειγμα τους Ζαπατιστας, πραγμα το οποιο ομως βλεπω συχνα (οχι μονο εδω μεσα, αλλα και σε αλλες συζητησεις μου).
@@sos@@ Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Μας ζητάς δηλαδή να αφήσουμε το σήμερα για να πάμε σε ένα αύριο που κανείς δεν ξέρει πως θα είναι?καταρχήν δεν ζήτησα από κανέναν τίποτα Ένα αύριο που δεν ξέρεις καν ούτε με λόγια να μας το περιγράψεις. Mε λόγια μπορώ:"αναρχικό". Η ερωτήσεις μου είναι πολύ συγκεκριμένες και απάντηση τους είναι απαραίτητη για να πείσεις τον οποιοδήποτε για αυτά που πιστεύεις. απαραίτητη- πείσω-πιστεύω μάλιστα...απλά είναι τα πράγματα, στις επιμέρους σου απορίες δεν έχω απάντηση, λες π.χ "αν θα υπάρχουν νεκροταφεία" δεν ξέρω, αν υπήρχε αύριο αναρχία, θα υπήρχαν, αν η αναρχία υπάρξει μετά από 70 χρόνια δεν το γνωρίζω, γιατί δεν ξέρω τις τότε συνθήκες που θα υπάρχουν στην κοινωνία ή πως θα αποφασίσουν οι τότε για κάτι τέτοιο, Μου θυμίζεις κάποιους πολιτικούς που κράζουν τις κινήσεις της όποιας κυβέρνησης χωρίς να προτείνουν ή να λένε τι θα ήταν σωστό να γίνει και πώς να γίνει. Το να κράζεις μια κατάσταση είναι το εύκολο κομμάτι. δεν το ξέρω καλά αυτό, ξέρω όμως πως το δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να την ανατρέψεις...Χαίρω πολύ λοιπόν. Και εμένα δεν μου αρέσει η σημερινή κατάσταση. αλλαξέ την... Πες μας λοιπόν πως θα λειτουργεί η κοινωνία με αναρχία. Εδώ λέμε να ανεβεί η ποιότητα ζωής αν είναι να κατέβει δεν θα πάρω sorry. Όταν λέω ποιότητας ζωής δεν εννοώ το πως θα βγεί PS4 αλλά βασικά πράγματα, απαραίτητα πως το λένε. το πρωτεύον είναι πως θα λειτουργεί ανθρώπινα,τα δευτερεύοντα θα ακολουθήσουν, αλλά αλήθεια δεν σου φτάνει το πρωτεύον; Τέτοιες όμορφες ιστορίες περί αγάπης, συμπόνιας, ισότητας, αξιοκρατίας κλπ ούτε στα παραμύθια για παιδάκια δεν διαβάζεις. Όταν συνειδητοποιήσεις σε τι κόσμο πραγματικά ζεις μην τρομάξεις. Και όταν λέω «κόσμο» δεν εννοώ μόνο αυτούς που κυβερνούν παίρνουν αποφάσεις κλπ. Ο κάθε ένας κοιτάει την πάρτι του. Από το γείτονα σου μέχρι τον κινέζο που μένει λίγο ποιο κάτω από το φιδάδικο του τσίου μίου με τις πικάντικες σούπες. Και μη ζητάς να αλλάξει αυτό. Δεν γίνεται γιατί είναι «ελάττωμα» μαμίσιο. Το ελάττωμα είναι σε εισαγωγικά γιατί ίσως και δεν είναι ελάττωμα τελικά. Υπάρχει σοβαρή περίπτωση αν δεν υπήρχε να κυνηγούσες ελάφι με φυσοκάλαμο που θα πετούσε αρακά (σχεδόν ίδια κατάσταση με τη σημερινή δηλαδή). Σε περίπτωση που στο δρόμο σου βρισκόταν καμιά αρκούδα να ξέρεις ότι καμπανάκια και μαμακίες δεν έχει στη ζούγκλα. Η διαφορά είναι από ποιον θέλεις να φαγωθείς. To στάνταρ είναι ότι θα φαγωθείς πάντως. αν έχεις την εντύπωση πως η προσωπική επανάσταση πρώτα και κύρια και μετά η αλληλοβοήθεια με άλλους γύρω με τις ίδιες ανησυχίες δεν αλλάζουν το περιβάλλον γύρω γελιέσαι,και το αλλάζουν και το μετασχηματίζουν αυτό στο αναφέρω σαν προσωπική εμπειρία, και αν τον γείτονα τον "βλέπεις" μόνο για την παρτη σου, τότε θα εισπράξεις το ίδιο αν τα βλέπεις όλα για την πάρτη σου,όλα γύρω σου θα κινούνται γύρω από αυτό την πάρτη σου και ξέρεις πιο είναι το αστείο πως ακόμα και για ικανοποιήσεις το εγώ σου, το ικανοποιείς δια και μέσω άλλων παραδειγματίσου από αυτό και σκέψου μονος δεν ζεις πάει τέλειωσε Σταμάτα λοιπόν να ασχολείσαι με ουτοπίες-αρακάδες και κοίταξε να γίνεις αρκούδα. Όχι πως θα γλυτώσεις το φάγωμα αλλά τουλάχιστον θα έχεις προλάβει να φας τίποτα και εσύ. , και αν δεν το θέλω το σκέφτηκες καθόλου αυτό;Υ.Γ. Οι ηθικολόγοι να πάνε να ηθικολογίσουν στο παραμύθι «Ο λύκος και τα εφτά κατσικάκια» και να συζητήσουν για το αν έπρεπε τελικά η μαμά να ανοίξει το στομάχι του λύκου, να βάλουν πέτρες και να τον πετάξουν τον πηγάδι. ξέρεις,,,...για να καταρρίψεις μια ηθική χρειάζεται να αντιπαραθέσεις μια πιο ανώτερη ... σου φαντάζει ανώτερη αυτή που κατέχεις; Όσο για τους Ζαπατίστες καλά τα λέτε αλλά φάρμακα, φαγητά, όπλα, ρούχα, όπλα, κλπ από τους κακούς τους μεξικάνους τα παίρνουν. Ωραίοι είναι αυτοί ρε. Τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου, δικά μου. Να τα φτιάξεις μόνος ρε Ζαπατίστα. Μπορείς? Αν δεν μπορείς στον καφέ πουρέ και εσύ.αυτό μόνο ως αστείο το εκλαμβάνω ---------- Προσθήκη στις 17:29 ---------- Προηγούμενο μήνυμα στις 17:22 ---------- [...] ούτε τελεία δεν χρειάζεται + άπειρα από εμένα... [...] ευτυχώς που έβαλες τα spoiler, γιατί αλλιώς θα είχαμε την εξέγερση των σεντονίστας Αρα ειναι απο την αρχη λαθος, το να φερνουμε ως παραδειγμα τους Ζαπατιστας, πραγμα το οποιο ομως βλεπω συχνα (οχι μονο εδω μεσα, αλλα και σε αλλες συζητησεις μου).το point το έδωσε ο _hopelesscase_ και με ωραίο τρόπο ---------- Προσθήκη στις 17:32 ---------- Προηγούμενο μήνυμα στις 17:29 ---------- Απ' όλο αυτό το μακρυνάρι,το καρακόλ με κέρδισε. θα είχες τίποτα ντράβαλα παλιότερα...
million_voices Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 Δημοσ. 3 Απριλίου 2010 μηπως ρε συ sos οταν ο luci λεει για κασετοφωνα δεν εχει και πολυ αδικο? ξερωγω αλλο την εχω δει ετσι την δουλεια στο τζουφιο και αλλο πιστευω ετσι-ειμαι ετσι και ψαχνω να δω γιατι και πως πραγματικα φιλικα (ελπιζω να το εχεις καταλαβει εως τωρα)
Προτεινόμενες αναρτήσεις
Αρχειοθετημένο
Αυτό το θέμα έχει αρχειοθετηθεί και είναι κλειστό για περαιτέρω απαντήσεις.