Τόνοι και ελληνικά ερωτηματικά

[RedPanda]

http://en.wikipedia.org/wiki/Japanese_writing_system

http://en.wikipedia.org/wiki/Kanji

 

έχουν κάμποσους τρόπους γραφής βέβαια και τα "romaji" είναι ένας από αυτούς...

 

Thread searching...καλά θυμόμουνα είσαι αυτός που πετάχτηκε με το trololo όταν είπα πως το mortal kombat δεν μου αρέσει και το ίδιο στη συζήτηση με το Diablo 2 !

Πιστός βλέπω στις συνήθειές σου αντί για κάτι ουσιαστικό να πεις, google και copy & paste χωρίς καν να διαβάσεις.

 

On topic απάντηση στα link που τυχαία βρήκες: τα kana δεν αποκλείουν φυσικά την χρήση των kanji.

[Thresh]

δεν διαφώνησα με κάτι που έγραψες, απλά πρόσθεσα περισσότερες πληροφορίες για όποιον ενδιαφερόταν...

 

αν δεν σου αρέσουν τα posts μου υπάρχει και το report ή το ignore...

[RedPanda]

δεν διαφώνησα με κάτι που έγραψες, απλά πρόσθεσα περισσότερες πληροφορίες για όποιον ενδιαφερόταν...

 

δηλαδή είσαι κάτι σαν τις διαφημίσεις που μπαίνουν ανάμεσα στα post σε άλλα forums.

 

Οι περισπωμένες, οξείες, δασείες κτλ έπαιζαν ρόλο στα αρχαία ελληνικα όσον αφορά στον τρόπο που προφέρεται μια λέξη. Πχ το όνομα Ελένη που παίρνει δασεία υποτίθεται ότι διαβαζόταν με ένα h μπροστά στα αρχαία ελληνικά. Γι'αυτό το λόγο στα αγγλικά το συγκεκριμένο όνομα έχει μεταφερθει ως Helen.

 

Εφ'όσον πλέον δεν παίζουν κάποιον ρόλο στην προφορά όμως θεωρήθηκε λογικό να καταργηθούν προφανώς.

 

Οπότε επιστρέφω σε αυτό που ^αρχικά είπες γιατί σύμφωνα με αυτά που διαβάζω οξείες βραχείες και περισπωμένες δεν χρησιμοποιήθηκαν εξ αρχής για να βοηθήσουν στην προφορά στα αρχαία ελληνικά τους ίδιους τους αρχαίους αφού μόλις το 200 πχ δημιουργήθηκαν και δεύτερη φορά χρησιμοποιήθηκαν το 800μχ από βυζαντινούς μελετητές. Οπότε σκοπός τους ήταν να δημιουργήσουν κάποια σύνδεση και γλωσσική συνέχεια. (το site που διαβάζω είναι το www.polytoniko.org)

[Zazula]

Χμμ, άνοιξαν πολλά θέματα, οπότε ας τα πιάσουμε ένα-ένα (ελπίζω να μην μου ξεφύγει κάποιο).

 

1ος ισχυρισμός: Τα γκρίκλις καταστρέφουν την ελληνική γλώσσα (λόγω των λατινικών χαρακτήρων)

Σίγουρα είναι πολύ κουραστικότερο να διαβάζεις ένα μακροσκελές κείμενο όταν αυτό είναι γραμμένο με λατινικούς χαρακτήρες, σε σχέση με όταν αυτό είναι γραμμένο με σωστά ελληνικά (δηλ. με βάση τις ισχύουσες ορθογραφικές συμβάσεις). Εξίσου κουραστικό, φυσικά, είναι το να διαβάσουμε ένα μακροσκελές κείμενο όταν δεν ακολουθούνται οι προαναφερθείσες ισχύουσες ορθογραφικές συμβάσεις (κι ας κατά τ' άλλα χρησιμοποιείται ελληνική γραφή) —όπως είναι όταν απλογραφούνται όλα τα ομόηχα γράμματα ή συνδυασμοί αυτών, ή όταν το κείμενο είναι ακραία ανορθόγραφο κ.ο.κ.—, διότι τις ορθογραφικές συμβάσεις τις έχουμε γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο: προκειμένου να είναι ευχερέστερη, ταχύτερη και ενιαία η διαδικασία τής πρόσληψης του νοήματος και της αποκωδικοποίησης. Ωστόσο, οφείλουμε επ' αυτού να προβούμε σε δύο καίριες παρατηρήσεις:

Πρώτον, η λέξη-κλειδί στην προλεχθείσα διατύπωση είναι το επίθετο «μακροσκελές»· διότι όλοι θα συμφωνήσουμε ότι λιγόλεξες προτάσεις είναι εύληπτες ασχέτως του τρόπου γραφής τους (γι' αυτό άλλωστε κι όταν χάσουμε μια πινακίδα στον δρόμο, δεν κάνουμε όπισθεν αλλά συνεχίζουμε κανονικά μέχρι να βρούμε την αντίστοιχή της που είναι γραμμένη με λατινικά στοιχεία, το περιεχόμενο της οποίας κατανοούμε παρότι κινούμαστε με κάποια ταχύτητα). Όμως τα γρίκλις ποτέ δεν είχαν σκοπό να αντικαταστήσουν καθ' ολοκληρίαν την ελληνική γραφή, αλλά μόνον να αποτελέσουν μια συμπληρωματική μορφή κωδικοποίησης για συγκεκριμένες συνθήκες γραπτής επικοινωνίας (για ανταλλαγή σύντομων μηνυμάτων, εν προκειμένω). Ο λόγος που συνεχίζουν να τα χρησιμοποιούν ορισμένοι είναι ακριβώς επειδή τους διευκολύνουν στη συγκεκριμένη μορφή επικοινωνίας και μόνο, και η πράξη αποδεικνύει ότι τα ίδια άτομα χρησιμοποιούν την ελληνική γραφή για όλες τις υπόλοιπες επικοινωνιακές τους ανάγκες.

Δεύτερον, η γραφή με λατινικά γράμματα ούτε εκφύλισε ποτέ την ελληνική γλώσσα ούτε στέρησε ποτέ τη δυνατότητα από τους ανθρώπους να μαθαίνουν σωστά ελληνικά, όπως αποδεικνύουν αφενός μεν το γεγονός ότι εμβληματικοί μας δημιουργοί όπως ο Χορτάτσης κι ο εθνικός μας ποιητής Σολωμός έγραφαν σε λατινικό αλφάβητο, αφετέρου δε το ότι οι παλαιότεροι διαβάζαμε τα σήματα στον στρατό και τα τέλεξ στη δουλειά μας σε λατινικό αλφάβητο — αλλ' ουδόλως επηρεαστήκαμε αρνητικά εξ αυτού τού γεγονότος.

Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ορθογραφικά λάθη είναι σαν να λέει κάποιος ότι υπάρχουν άνθρωποι εν γένει· καθότι όλοι μας, σε κάποιον βαθμό ο καθένας, κάνουμε ορθογραφικά (και συντακτικά και γραμματικά και πραγματολογικά και σημασιολογικά και εννοιολογικά και υφολογικά) λάθη. Φυσικά εδώ θα ήταν χρήσιμη μια διαχρονική μελέτη για τα ποσοστά των ανορθογραφούντων, αλλά πριν από αυτό θα χρειαζόταν ένας κοινά αποδεκτός ορισμός των ορθώς γραφόμενων λέξεων, ένα εγχείρημα που θα αποτύγχανε ακόμη και σήμερα (για να μην πω ιδίως σήμερα· πρβλ. τη διαφοροποίηση του Κέντρου Λεξικολογίας από τη διδασκόμενη στα σχολεία ορθογραφία) διότι η ορθογραφία είναι κάτι το σχετικό και δυναμικά μεταβαλλόμενο (αρκεί απλώς κάποιος να διαβάσει κείμενα από διαφορετικές περιόδους τής ελληνικής γραμματείας· συχνά κείμενα που απέχουν και μόλις ένα τέταρτο του αιώνα μεταξύ τους είναι εντελώς διαφορετικά σε ορθογράφηση). Και τέλος, ακόμη κι αν ποτέ επιτυγχανόταν ο ουτοπικός στόχος να καταλήξουμε όλοι σε κοινά αποδεκτές γραφές για όλες τις λέξεις, πάλι θα έπρεπε να βρεθεί στατιστικώς σημαντική συσχέτιση μεταξύ τού βαθμού διείσδυσης των γκρίκλις στη γραπτή επικοινωνία και της αυξητικής μεταβολής στην ανορθογράφηση, με ταυτόχρονη απόδειξη αποκλεισμού οποιουδήποτε άλλου επιδραστικού παράγοντα. Ξερωγώ, και πάνχλομο έως πανδύσκολο και ψιλομάταιο μου φαίνεται... οπότε μάλλον για πολύ καιρό ακόμη θα είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε τον συγκεκριμένο αφορισμό, αλλά δυστυχώς αναπόδεικτα.

Για να μην παρεξηγηθώ, εγώ δεν εισηγούμαι την υιοθέτηση του λατινικού αλφαβήτου για την ελληνική γλώσσα — αν και κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να βρίσκει αντίθετους τους θιασώτες τής συνέχειας της ελληνικής γλώσσας, καθότι και το λατινικό αλφάβητο ελληνικό είναι κατ' ουσίαν (πρόκειται για το δυτικό ελληνικό αλφάβητο). Εκείνο που λέω είναι ότι ανάγουμε σε κίνδυνο για τη γλώσσα κάτι για το οποίο αυτό δεν επιβεβαιώνεται από τα μέχρι τώρα έγκυρα στοιχεία. Η ελληνική γλώσσα έχει να επιδείξει κατά τη μακρόχρονη ιστορία της χρήση πληθώρας συστημάτων γραφής, τα οποία καθόλου δεν ανάσχεσαν την πρόοδο και την ανάπτυξη της γλώσσας (βλ. σχετ. Η ελληνική γλώσσα και η γραφή της, περίληψη ομιλίας του Γ. Παπαναστασίου, επίκ. καθ. Ιστορικής Γλωσσολογίας στο ΑΠΘ και Δντή τού ΙΝΣ — με εξαιρετικές φωτογραφίες ώστε να δείτε το πώς έχει πραγματικά γραφτεί κατά καιρούς η ελληνική).

 

2ος ισχυρισμός: Τα γκρίκλις καταστρέφουν την ελληνική γλώσσα (λόγω της εκτεταμένης χρήσης συντμήσεων)

Ο εν λόγω αφορισμός ακούγεται ευρέως σε παγκόσμια κλίμακα, και στο στόχαστρο βρίσκονται η εσεμεσόγλωσσα, η τσατόγλωσσα, η τουιτερόγλωσσα και κάθε μορφής σύγχρονη κωδικοποιημένη γλώσσα για «στενογραφική», θα μπορούσε να πει κάποιος, επικοινωνία. Ο γλωσσολόγος David Crystal έχει γράψει ότι «Txtng is gr8 4 language»· τα κύρια σημεία των θέσεών του (τα οποία, θυμίζω, είναι τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία ενάντια στην οργή των αγγλόφωνων για την εσεμεσόγλωσσα) μπορείτε να τα διαβάσετε στη συζήτηση με τίτλο Όχι πως φταίνε μόνο τα γκρίκλις αλλά..., όπου γίνεται αναφορά και σε έρευνα που διενεργήθηκε στην Κοζάνη κι έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι μαθητές γίνονται πιο ανορθόγραφοι εξαιτίας των γκρίκλις (το σχετικό θέμα όταν συζητήθηκε στο insomnia, κλειδώθηκε τελικά στο 276ο σχόλιο). Ωστόσο η συγκεκριμένη έρευνα, παρόλο που προσφέρει ενδιαφέροντα και χρήσιμα στοιχεία σχετικά με τη χρήση των γκρίκλις στον εν λόγω πληθυσμό, δεν αναφέρει κανένα στοιχείο σύγκρισης με το πώς ήταν η κατάσταση πριν από την έλευση των εσεμές, ούτε χρησιμοποιεί ομάδες ελέγχου ώστε να είναι δυνατή η σύγκριση των επιδόσεων στην ορθογραφία και τη γραμματική μεταξύ μαθητών που χρησιμοποιούν γκρίκλις και εκείνων που δεν χρησιμοποιούν. Το μόνο στοιχείο που είδα να παρατίθεται είναι η αίσθηση των διδασκόντων αναφορικά με την επιδείνωση των εν λόγω επιδόσεων αφότου οι μαθητές αρχίζουν να γράφουν γκρίκλις. Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσοι έχετε έστω και την παραμικρή σχέση με έρευνα, αλλά το να μην υπάρχει απομόνωση όλων των επιδραστικών παραγόντων και η εξέταση καθενός χωριστά, το να μην υφίστανται ομάδες ελέγχου, το να μην γίνεται σύγκριση διαχρονικά με την πορεία εξέλιξης των ορθογραφικών και γραμματικών επιδόσεων, το να μην συσχετίζεται ο χρόνος χρήσης των γκρίκλις με τον μετρούμενο αντίκτυπό τους κ.τ.ό. αποτελούν μείζονα ολισθήματα για οποιαδήποτε μελέτη θέλει να θεωρείται επιστημονικά τεκμηριωμένη. Σε κάθε άλλη περίπτωση, μια τέτοια έρευνα δεν είναι απλώς πρόχειρη — δυστυχώς εξυπηρετεί στο να περιαφεί τον επιστημονικό (επιστημονικοφανή, καλύτερα) τύπο ένα προεξοφλούμενο και εξ αρχής επιδιωκόμενο συμπέρασμα. Για μια αναδρομή στην πλημμυρίδα των συντμήσεων που χρησιμοποιούνταν από τους βυζαντινόπαιδες, που θα έπρεπε να τους χαρακτηρίσουμε κι αυτούς «τεμπέληδες και γλωσσοκτόνους» όπως αποκαλούμε σήμερα όσους γράφουν γκρίκλις, βλ. Τα γκρίκλις φταίνε (και) για την Άλωση! Φίλοι μου, συντμήσεις στην ελληνική γλώσσα είχαμε απ' αρχαιοτάτων χρόνων, και η γλώσσα μας δεν απειλήθηκε ούτε κατ' ελάχιστο. Και δυο αιώνες τώρα η δημόσια διοίκηση, η νομοθεσία και οι ένοπλες δυνάμεις —μ' άλλα λόγια οι γλωσσικά συντηρητικότερες δυνάμεις τού έθνους— χρησιμοποιούν πλήθος απροσμέτρητο από συντμήσεις (και μάλιστα κλιτικώς κανονικά ενταγμένων —τον Υ/δντή, οι Δνσεις, των αφών—, όπως συνέβαινε και στο Βυζάντιο), χωρίς ποτέ να φοβηθούν ότι έτσι θέτουν την ελληνική γλώσσα σε κίνδυνο. Γιατί ειδικά τώρα μας πιάνει πρεμούρα για τις συντμήσεις δλδ και τπτ; Πόσο διαβρωτικότερες για τη γλώσσα είναι από τα κλπ και κοκ; Και για ποιον λόγο; Επειδή αυτές οι συντμήσεις ξεκίνησαν από απλούς, νέους ανθρώπους, κι όχι από μεγαλόσχημους ακαδημαϊκούς; Όσο και να προσπαθώ, αδυνατώ να εντοπίσω επαρκή κι εύλογη αιτιολόγηση.

 

3ος ισχυρισμός: Το πολυτονικό διασφαλίζει την ιστορική συνέχεια της ελληνικής γλώσσας

Εδώ έχουμε κυριολεκτικά να κάνουμε μ' ένα ζήτημα ορισμού: Τι έχουμε στο μυαλό μας με τον όρο «ιστορική συνέχεια» στη συγκεκριμένη περίπτωση; Θέλουμε να αναιρεθεί ο νόμος που καθιέρωσε το μονοτονικό; Τότε γιατί οι πολυτονιστές χρησιμοποιούν και βαρείες, οι οποίες είχαν ήδη καταργηθεί επί χούντας; Θέλουμε μήπως να καταργηθεί και ο νόμος που καθιέρωσε τη δημοτική; Αν είναι να πάμε προς τα πίσω, στο όνομα της ιστορικής συνέχειας, τότε ας πάμε για τα καλά! Ναι, αλλά τον 9ο μ.Χ. αι. (τότε που εδραιώθηκαν οι τόνοι) ο κόσμος δεν μιλούσε την προσφιλή στους γλωσσαμύντορες καθαρεύουσα —καθότι κι αυτή εξίσου τεχνητή με τους τόνους είναι—, οπότε αν θέλουμε να επιστρέψουμε ακόμη πιο πίσω, στα νάματα της αττικής διαλέκτου, τότε θα πρέπει να ξαναμαζέψουμε πίσω τους τόνους και ν' αρχίσουμε την κεφαλαιογράμματη γραφή... Κι εκεί οι οπαδοί τού πολυτονικού προβάλλουν μια λογική, σε πρώτη ανάγνωση, απαίτηση: «Να επιτραπεί ο καθείς να επιλέγει το πώς επιθυμεί να γράφει — μονοτονικό ή πολυτονικό», λένε. Ωστόσο, εάν έχετε ποτέ επιχειρήσει να παραδώσετε μονοτονισμένο κείμενο σε πολυτονιστή εκδότη ή οργανισμό, θα διαπιστώσετε ότι το προαναφερθέν αίτημά τους είναι αυστηρά μονόπλευρο· διότι δεν θα σας επιτραπεί να αξιώσετε τη δημοσίευσή σας σε μονοτονικό, που να χτυπιέστε σαν κομπρεσέρ με Πάρκινσον. Περισσότερος προβληματισμός στο Για δημοκρατία στη γλώσσα… όπως λέμε δημοκρατία στο Ιράκ.

 

4ος ισχυρισμός: Το πολυτονικό υπακούει στους νόμους τής λογικής

Αντιγράφω από την κριτική που ασκεί στο μονοτονικό (ναι, στο μονοτονικό — διότι το ζήτημα είναι να άρουμε τις όποιες αδυναμίες του και να το τελειοποιήσουμε) ο Ε. Πετρούνιας, ομότ. καθ. Γλωσσολογίας στο ΑΠΘ (Κριτική του «μονοτονικού» ορθογραφικού συστήματος):

Το πολυτονικό ήταν χειρότερο [από το μονοτονικό], και συγκεκριμένα: 1) Ήταν περισσότερο παράλογο. 2) Διαστρέβλωνε σε σημαντικά μεγαλύτερο βαθμό τα γλωσσικά δεδομένα. 3) Ήταν υπερβολικά περίπλοκο, και επομένως πιό δύσκολο τόσο στην εκμάθηση όσο και στην «αποκρυπτογράφηση» (στην κατανόηση του γραπτού κειμένου).

Ουδείς δύναται να διαμορφώσει πεπαιδευμένη θέση επί του ζητήματος των τόνων χωρίς να έχει πρώτα μελετήσει πλήρως και σε βάθος το κείμενο στο οποίο παραπέμπω ανωτέρω, κι ας τελικά επιλέξει να μην συμφωνήσει σε όλα με τον Πετρούνια.

 

5ος ισχυρισμός: Το πολυτονικό ψηφίστηκε πραξικοπηματικά σε μια νύχτα

Σχετ. βλ. Η δράκα των επίορκων βουλευτών και άλλα πνευματώδη ψέματα. Τα συνωμοσιολογικά περί μεθοδεύσεων από ξένα κέντρα κ.λπ. για την κατάργηση του πολυτονικού, τα αποκηρύσσει και ο υπέρμαχος του πολυτονικού Ν. Παναγιωτάκης (βλ. Ένας σταθμός στην ιστορία τής ελληνικής γραφής: Η κατάργηση του πολυτονικού).

 

6ος ισχυρισμός: Το πολυτονικό κάνει τα παιδιά πιο έξυπνα, ενώ το μονοτονικό κάνει τα παιδιά δυσλεκτικά

Το συγκεκριμένο συμπέρασμα προέκυψε από έρευνα του Ι. Τσέγκου, η οποία όμως έπασχε από προβλήματα ορθής επιστημονικής μεθοδολογίας, όπως επεσήμανε πρώτη η Άννα Ιορδανίδου, καθ. Γλωσσολογίας στο ΠΠ, και συνοψίζονται στο σημείωμα του Ν. Σαραντάκου με τίτλο Τσεγκιές. Επίσης, διεθνείς έρευνες έχουν αποδείξει ότι όσο απλούστερη είναι μια γλώσσα τόσο λιγότερο διαδεδομένη είναι η δυσλεξία στα παιδιά· χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σύγκριση της αγγλικής με την ιταλική (η ιταλική γλώσσα έχει 21 γράμματα και ακολουθεί φωνητική γραφή, ενώ η αγγλική έχει 26 γράμματα και η προφορά κάθε λέξης πρέπει να μαθαίνεται διότι δεν μπορεί να εξαχθεί από τη γραφή της και μόνον), για την οποία βλ. English teases the brain and twists the tongue:

Uta Frith of University College, London, reveals in Nature Neuroscience today that differences in the structure of languages lead to different strategies for pronouncing words, which may explain why dyslexia is a common problem in English-reading nations, but relatively unknown in Italy. Italian is simple and beautiful to sing, not just because of the alternation of consonants and vowels but because the rules for pronunciation and stress are consistent.

Κανείς από τους παράγοντες που εντοπίζονται ως επιβαρυντικοί για την εμφάνιση δυσλεξίας δεν αλλάζει με την υιοθέτηση του μονοτονικού — κάθε άλλο.

 

7ος ισχυρισμός: Γνωρίζουμε με ακρίβεια την προφορά τής αρχαίας ελληνικής, προφορά την οποία διαιωνίζει η ιστορική ορθογραφία

Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι συμφωνώ με τον Θ. Μωυσιάδη, Δρα Γλωσσολογίας, ο οποίος σχολιάζει περί ιστορικής ορθογραφίας εδώ, και να επισημάνω πως ουδεμία προοπτική ή κίνδυνος διαφαίνεται για απλοποίηση της ελληνικής γραφής και κάτι τέτοιο βρίσκει αντίθετους τους ειδικούς — συμπεριλαμβανομένων και των μαχητικότερων μονοτονιστών, οπότε δεν μπορεί παρά να είναι εκ του πονηρού το προβαλλόμενο επιχείρημα ότι το μονοτονικό οδηγεί νομοτελειακά στην απλοποίηση και της γραφής (για το οποίο βλ. εδώ). Αναφορικά δε με την προφορά τής ελληνικής κατά την αρχαιότητα, η παραδοχή τού Ε. Πετρούνια είναι αφοπλιστική: «Βέβαια δεν θα ισχυριζόταν κανείς στα σοβαρά πως οι διάφορες μορφές της "ερασμιακής" προφοράς που χρησιμοποιούνται σε διάφορες χώρες αναπαράγουν ακριβώς κάποια συγκεκριμένη μορφή της αρχαίας ελληνικής, που όπως άλλωστε όλες οι γλώσσες βρισκόταν σε συνεχή εξέλιξη, βοηθούν όμως να μαντέψει ο αναγνώστης σε θεωρητικό επίπεδο τουλάχιστον τις περισσότερες φωνολογικές αντιθέσεις» (από το O Σχηματισμός των λέξεων στην Αρχαία Ελληνική — Εισαγωγή στην ελληνική μετάφραση). Αλλά ακόμη αποκαλυπτικότερο είναι το σχόλιό του σχετικά με τους τόνους: «Iδιαίτερα χαρακτηριστική είναι σε αυτό το θέμα η επιταγή της γραφής δύο διαφορετικών τονικών σημαδιών (οξείας και περισπωμένης, κάποτε ακόμη και βαρείας), τη στιγμή που ούτε ειδικοί επιστήμονες δεν μπορούν να ισχυριστούν με βεβαιότητα τί ακριβώς διακρίσεις συμβολίζουν αυτά τα ορθογραφικά σημάδια» (από το Η πρoφoρά της αρχαίας ελληνικής στους νεότερους χρόνους).

 

Και πού καταλήγουμε, λοιπόν; Γιατί τόσο έντονες (έως λυσσαλέες) ιερεμιάδες για την ελληνική γλώσσα, την πορεία και το μέλλον της; Δεν θα είμαι εξαντλητικός, για να μην καταχραστώ περισσότερο την ανοχή σας στη σεντονιάδα μου. Εντελώς επιγραμματικά: Πρώτον, το φαινόμενο είναι παγκόσμιο· το αναλύει εξαιρετικά ο Henry Hitchings στο βιβλίο του The Language Wars, όπου κάποιος μπορεί να διαβάσει τις προβλέψεις εκείνων που έλεγαν ότι η απόστροφος θα σημάνει το τέλος τής αγγλικής γλώσσας, καθώς και πόσες λέξεις διέψευσαν τους γλωσσολόγους με το να επικρατήσουν τελικά (ακόμη κι όταν ήταν από κάθε άποψη λανθασμένα κατασκευασμένες). Δεύτερον, το φαινόμενο είναι διαχρονικό· μπορεί μεν να μας απασχολεί σήμερα, για όποιες λέξεις ή ό,τι άλλο στοιχείο τής γλώσσας μάς απασχολεί στην παρούσα φάση, εντούτοις βολικότατα ξεχνούμε όλες τις διαμάχες και τα μοιρολόγια που προηγήθηκαν ανά τους αιώνες όταν άλλες λέξεις και γλωσσικά στοιχεία βρίσκονταν σε ρευστή φάση: φανταστείτε τη θλίψη των κλασικών όταν οι ελληνιστές ισοπέδωναν τα πάντα (και διαμόρφωναν αυτά που κάποιοι θεοποιούν τώρα), τις αντιδράσεις σε φαινόμενα απλοποίησης ή ανομοίωσης, ή στην παραγωγή ενεστώτα από αοριστικό θέμα, ή στην παραγωγή ρηματικών τύπων αναλογικά από άλλους, ή στη δημιουργία ουσιαστικών από απαρέμφατα (φαΐ) κι επίθετα (νερό) κ.ο.κ. Τρίτον, το φαινόμενο είναι διαθεματικό· παντού διαβάζω ότι η μουσική δεν φτιάχνεται πλέον όπως παλιά, το debugging δεν γίνεται πια όπως παλιά, ο κινηματογράφος δεν είναι πια τέχνη όπως παλιά, οι άντρες δεν είναι πια τζέντλμεν όπως παλιά κ.ο.κ. — όσο μεγαλώνουμε είναι σαν να στραβώνουμε για τα πάντα, μπας κι εξορκίσουμε έτσι το ότι πολλά από τα καλύτερα που έρχονται δεν θα τα προλάβουμε. Τέταρτον, το φαινόμενο είναι θέμα και γενεών· μόλις οι άνθρωποι αποκτήσουν μια πλήρη γενιά από κάτω τους, αρχίζουν να ενεργούν ως αυτόκλητοι θεματοφύλακες μιας αόριστης γλωσσικής παράδοσης, πασχίζοντας να ανασχέσουν την εξέλιξη της γλώσσας, εξέλιξης που είναι φυσιολογικότατη κι αναπόφευκτη (διότι μόνον οι νεκρές γλώσσες παραμένουν αναλλοίωτες), ίσως επειδή έτσι βρίσκουν ένα βολικό πεδίο αντιπαράθεσης με τη νεότερη γενιά, στην οποία θα μπορούν πλέον να τη λένε με αφορμή τα γλωσσικά. Πέμπτον, το φαινόμενο αποτελεί εκδήλωση του εγωιστικού γονιδίου μας· η γλώσσα αποτελεί το κατεξοχήν πεδίο που κάθε άνθρωπος το θεωρεί κτήμα του, διότι είναι ο ίδιος χρήστης του και συμμετέχει στη διατήρηση, προστασία, αλλαγή και διόρθωσή του — κι έτσι θίγεται και προσωπικά όταν κάποιος άλλος επιφέρει μια διαφοροποίηση στη γλώσσα —στη δική του γλώσσα— επειδή είναι σαν να εισβάλλει ένας ξένος στον ιδιαίτερο, προσωπικό του κύκλο χωρίς να έχει λάβει τη σχετική άδεια. Τέλος, η αλλαγή (ως φαινόμενο, ως αναπόσπαστη διαδικασία τής ζωής μας) είναι αντιπαθητική, είναι μισητή για όλους μας. Ο άνθρωπος είναι πλάσμα τής συνήθειας, οπότε απεχθανόμαστε την αλλαγή — στα πάντα, και φυσικά και στη γλώσσα. Αλλά ο άνθρωπος αγαπά και την πρόοδο, και γι' αυτό άλλωστε έχει κατακτήσει τόσο πολλά. Και πρόοδος χωρίς αλλαγή δεν γίνεται. Η γλώσσα η ζωντανή αλλάζει, εξελίσσεται, προσαρμόζεται, διευρύνεται. Σαν παντοτινή έφηβη, η γλώσσα κοιτάει τον εαυτό της στον καθρέφτη καθώς προσπαθεί να συμβιβαστεί μ' αυτές τις αλλαγές, κι αυτό που βλέπει δεν της αρέσει, το βρίσκει άχαρο. Αλλά μόνον έτσι αναπτύσσεται και ωριμάζει, έτσι αποκρυσταλλώνει και κατασταλάζει. Έτσι γίνεται κάθε μέρα και καλύτερη. Διαφορετική, συχνά μη συμβιβασμένη με τη νέα της εικόνα, καμιά φορά ακόμη και σχιζοειδής — αλλά πάντως δυνατότερη και καλύτερη.

[mitsikas]

Σίντροφε Zαζυλα ςε άλα ςιμφονό με αφτά πυ λες, ςε άλα διαφονό. Αλά άλο θέλο να ςυ πο. Ένα άρθρο λένε ςτις εφιμερίδες για να διαβάζετε, πρέπι να έχι περίπυ 600 λέξις. Τα μεγαλίτερα κινδινέβυν πάρα πολί να αγνοιθύν. Το δικό ςυ διμοςίεβμα έχι 2577 λέξις!

[Zazula]

Δηλαδή, mitsikas, αυτά στα οποία διαφωνείς περιορίζονται τελικά στο εξής ένα (την έκταση του σημειώματός μου), ή απαξιοίς να τα συζητήσεις;