Προς το περιεχόμενο

Δεν αρκεί μόνο η λύπη μας…..


Undercover22

Προτεινόμενες αναρτήσεις

Δημοσ.

Λοιπόν παιδιά, είδα τι λέτε, σας έχω όλους κτλ, αλλά το κεφάλι μου είναι ακόμα λατομείο. Επιπλέον έβλεπα στον ύπνο μου τον πραιτοριανό και τη γκαρνέλε να μαστιγώνουνε μαύρους που καλλιεργούσαν κόκα και έσκασε μύτη ένας τύπος με ελικόπτερο (μάλλον ο φρένζη) και τους βομβάρδισε και τα έκανε όλα πουτάνα και εγώ φώναζα "όλους, όλους".

 

Κρίνω δόκιμο και σοφό να περιμένω κι άλλο λίγο.

  • Απαντ. 199
  • Δημ.
  • Τελ. απάντηση
Δημοσ.

Εγώ πάλι, ενώ διάβαζα ένα κείμενο στα γερμανικά ενός κινέζου που έστελνε γράμμα σε έναν άλλο (και του έλεγε για μία γέφυρα και έναν γίγαντα που μιλούσε τόσο δυνατά που τον έκανε να πέσει κάτω από τη γέφυρα) και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί διαβάζω ένα τέτοιο κείμενο, κοίταξα το χριστουγεννιάτικο δέντρο και φαντάστηκα τον Αη Βασίλη με την κόκκινη στολή, τα λευκά γουνάκια και τις στρατιωτικές αρβύλες να βάζει Πυγμαίους να του φτιάχνουν τα δώρα και γέλασα λίγο. Μετά σταμάτησα και προσπάθησα να ξανασυγκεντρωθώ στο κείμενο αλλά δεν μπόρεσα =(

Δημοσ.
Εγώ πάλι, ενώ διάβαζα ένα κείμενο στα γερμανικά ενός κινέζου που έστελνε γράμμα σε έναν άλλο (και του έλεγε για μία γέφυρα και έναν γίγαντα που μιλούσε τόσο δυνατά που τον έκανε να πέσει κάτω από τη γέφυρα) και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί διαβάζω ένα τέτοιο κείμενο, κοίταξα το χριστουγεννιάτικο δέντρο και φαντάστηκα τον Αη Βασίλη με την κόκκινη στολή, τα λευκά γουνάκια και τις στρατιωτικές αρβύλες να βάζει Πυγμαίους να του φτιάχνουν τα δώρα και γέλασα λίγο. Μετά σταμάτησα και προσπάθησα να ξανασυγκεντρωθώ στο κείμενο αλλά δεν μπόρεσα =(

 

Αυτά αγαπητή garnele να τα γράφεις κατά τις 3 το βράδυ που έχουμε "πιει" το κατιτίς μας. Τι να το κάνω τώρα που με τη δεύτερη ανάγνωση κατάλαβα τι έλεγες;

Δημοσ.

Εγώ πάλι ήρθα σήμερα στο Καρπενήσι και είδα σε ένα χωριό ένα μαγαζί αφρικανικής τέχνης..

και σκέφτηκα ότι αν ήταν άδειο θα έκανε ένα πολύ καλό αστείο

Δημοσ.

γ) σοσ, άμα βάζεις αυτό το / εκεί που το βάζεις, δεν είσαι ακόμα σε επαρκές στάδιο κατανόησης ώστε να απαντήσω, παγντονέ μουά ναούμ

...είσαι και... σνομπαρία:-)

...εσύ πάντως ξεκίνησες να το βάζεις ...λες και δεν καταλαβαινόμασταν

 

 

Κρίνω δόκιμο και σοφό να περιμένω κι άλλο λίγο.

στον πηγαιμό σου για το άφρικα, κάνε μία στάση και πάρε το βιβλίο του Φρανς Φανον "Της γης κολασμένοι" από τις εκδόσεις Κάλβος ;)

 

Εγώ πάλι ήρθα σήμερα στο Καρπενήσι και είδα σε ένα χωριό ένα μαγαζί αφρικανικής τέχνης..

και σκέφτηκα ότι αν ήταν άδειο θα έκανε ένα πολύ καλό αστείο

εκπληκτική η κυρία που το έχει btw

 

Δημοσ.

49726319.jpg

 

Τον Μάρτιο του 1993 ο Σουδανικής καταγωγής φωτορεπόρτερ, Kevin Carter ταξίδεψε μαζί με τον βοηθό του Γιαο Σίλβα στο νότιο Σουδάν κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου για να φωτογραφίσει τις κινήσεις του τοπικού επαναστατικού κινήματος.

 

Συγκλονισμένος από τις εικόνες φτώχειας και παρακμής που αντίκρισε, άρχισε να προετοιμάζει ένα ρεπορτάζ για τα θύματα της πείνας που συνωστίζονταν στους δρόμους μιας κατεστραμμένης χώρας, “ανεξάρτητης” από το 1956, με δύο εμφυλίους πολέμους, λιμό, γενοκτονίες και την κύρηξη ενός πολέμου το 2005 από το γειτονικό Τσαντ.

 

 

Κατά τη διάρκεια του ρεπορτάζ, σε ένα μικρό χωριό της Ayod, λίγα μέτρα πριν το τοπικό κέντρο σίτισης της UNICEF, αντίκρισε ένα μικρό κορίτσι, αποστεωμένο από την πείνα να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του. Ετοιμοθάνατο και γυμνό σερνόταν, όταν ένα αρπακτικό πουλί προσγειώθηκε λίγο πιο πίσω του.

 

Λίγες μέρες μετά οι New York Times αγόρασαν την φωτογραφία και την έφεραν στην επιφάνεια στο επόμενο τεύχος. Ο δυτικός κόσμος συναντούσε για λίγο τις ενοχές του κι εκατοντάδες άνθρωποι τηλεφώνησαν στα γραφεία της εφημερίδας για να μάθουν την τύχη του κοριτσιού.

 

Ξέρανε μόνο ότι κατάφερε να φτάσει μέχρι τον σταθμό. Κανείς δε γνώριζε τι απέγινε συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Carter, που απομακρύνθηκε αμέσως μόλις τράβηξε τη φωτογραφία.

 

Στις 23 Μαΐου 1994, 14 μήνες μετά, ο Kevin Carter ανέβαινε στο πλατό της Βιβλιοθηκης Μεμόριαλ του Πανεπιστημίου της Κολούμπια για να παραλάβει το Βραβείο Πούλιτζερ για θεματική φωτογραφία.

 

Δεν έμεινε εστιατόριο και νυχτερινό κέντρο της μόδας, στη Νέα Yόρκη, στο οποίο να μην τον πάνε. Όλοι οι εκδότες εφημερίδων και περιοδικών ήθελαν να τον γνωρίσουν και να κλείσουν συνεργασία μαζί του.

 

Ο Carter δεν είχε όμως να διαχειριστεί μόνο τη φήμη του, αλλά και τα «ενδότερα βάσανα» που του γέννησε η ίδια του η δουλειά. Η ελευθερία της άγνοιας είχε γίνει βάρος γνώσης. Δεν άκουσε, δεν του μετέδωσαν, αλλά γνώριζε, είδε.

 

Ο ίδιος, παραδέχτηκε ότι όταν προσγειώθηκε το γεράκι λίγα μέτρα δίπλα από το ετοιμοθάνατο κοριτσάκι, περίμενε εκεί, ακίνητος, επί 20 λεπτά, μέχρι να πετύχει «τη καλύτερη πόζα». Είχε πει, μάλιστα, πως ήλπιζε ότι το γεράκι, κάποια στιγμή θα άνοιγε τα φτερά του, και ότι «αυτή θα ήταν η πιο φοβερή φωτογραφία, γιατί θα έμοιαζε σαν να ήταν έτοιμο να σκεπάσει και να εξαφανίσει το παιδί».

 

Αρκετοί συνάδελφοί του στην Νότιο Αφρική, αλλά και αλλού, επέκριναν τη βράβευση του, χαρακτηρίζοντας την «ψεύτικη» και έθεσαν πολλά και σοβαρά ερωτήματα για την επαγγελματική του ηθική - γενικά, για την επαγγελματική ηθική πολλών ανθρώπων των μίντια, που κυνηγάνε «την καλή πόζα», με κάθε κόστος. «Ο άνθρωπος που, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, καθόταν εκεί επί 20 λεπτά, εστιάζοντας τον φακό του, και περιμένοντας την καλύτερη σκηνή, είναι και εκείνος ένα άλλο αρπαχτικό, ένα γεράκι στο ίδιο ακριβώς τοπίο», έγραφε, τότε, η εφημερίδα St. Petersburg Times, της Φλόριδα.

 

Ακόμα και επιστήθιοι φίλοι του, αναρωτιούνταν συχνά γιατί ο Κάρτερ δεν είχε βοηθήσει εκείνο το παιδάκι;

 

Ποτέ δεν μαθεύτηκε τι απέγινε το κοριτσάκι της φωτογραφίας. Ο ίδιος, όποτε ρωτήθηκε, έλεγε «το πήραν». Ποιοι; Που; Κανείς ποτέ δεν έμαθε. Σε φίλους εμπιστεύθηκε ότι μετάνιωσε που δεν βοήθησε το παιδί μετά και δεν αγνόησε τις γενικές δημοσιογραφικές οδηγίες που θέλουν να μην αγγίζουν δημοσιογράφοι θύματα για το φόβο επιδημιών. “Το να κοιτώ το παιδί και να το φωτογραφίζω, με κάνει ακόμη ένα, πιο σύγχρονο, όρνιο...”

 

Στις 27 Ιουλίου 1994, δύο μήνες μετά, ο Carter έφτασε οδηγώντας με το αγροτικό του αυτοκίνητο μέχρι τον ποταμό Braamfonteinspruit, τον χώρο που έπαιζε μικρός πίσω από το πατρικό του σπίτι στο Parkmore, στο Γιοχάνεσμπουργκ.

 

Προσάρμοσε ένα λάστιχο στην εξάτμιση του αυτοκινήτου του, και το κατεύθυνε στο εσωτερικό του οχήματος, κλείνοντας τα παράθυρα. Στα 33 του χρόνια αποφάσιζε να φύγει από τη ζωή αφήνοντας πίσω του την 7χρονη κόρη του Megan.

 

Το σημείωμα που βρέθηκε δίπλα του ήταν πολυσέλιδο και απευθυνόταν στον Γιοάο Σίλβα, τον άλλον αυτόπτη μάρτυρα εκείνης της φωτογράφησης και εκτός των άλλων έλεγε:

 

"Αγαπητέ Θεέ, υπόσχομαι ότι δεν θα πετάξω πια άλλο φαγητό στα σκουπίδια, όσο άνοστο και αν είναι. Προσεύχομαι, ότι θα προστατεύεις την ψυχή αυτού του παιδιού..." "πραγματικά, πραγματικά λυπάμαι," "Ο πόνος της ζωής υπερισχύει της χαράς σε σημείο ότι η χαρά δεν υπάρχει."

 

Όπως έγραψε ο Σκότ Μακλίοντ, σ’ ένα άρθρο για το περιοδικό Time, «το βάρος της φήμης ήταν μόνο το οριστικό, δραματικό κτύπημα ενός θανάτου που τον είχε «προβλέψει» και προετοιμάσει η ίδια η προσωπικότητα του Κάρτερ, η πίεση να είναι ο πρώτος που θα φτάσει εκεί όπου είναι η δράση, ο φόβος ότι οι φωτογραφίες του ποτέ δεν ήταν όσο καλές θα έπρεπε, η υπαρξιακή διαύγεια που τον κυρίευε όποτε συνειδητοποιούσε ότι εκείνοι που φωτογράφιζε σκοτώνονταν, εκείνος ζούσε, εκείνοι πέθαιναν ανώνυμοι, εκείνος συνέχιζε να ζει αποκτώντας φήμη, εκείνοι έλιωναν από την πείνα, εκείνος από την αχορτασιά φούσκωνε».

 

«Χωρίς λεφτά για τηλέφωνο, για το νοίκι μου, για να υποστηρίξω το παιδί μου, για να ξεπληρώσω τα χρέη μου, χρήματα, χρήματα, χρήματα, μα πάνω απ’ όλα, οι εφιάλτες από τις ζωντανές θύμησες από δολοφονίες, και πτώματα, και θυμός πολύς, και πόνος ανείπωτος, για παιδιά που πεινάνε, για τρελούς, συχνά και αστυνομικούς, που πατάνε τη σκανδάλη, δεν αντέχω άλλο, φεύγω», ήταν η τελευταία παράγραφος του σημειώματος που άφησε πίσω του.

 

Αυτό το σημείωμα, ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του (The Death of Kevin Carter) και ένα τραγούδι από τους Manic Street Preachers (Kevin Carter) είναι ό,τι απέμεινε από τα θραύσματα μιας ζωής που γνώρισε το θάνατο.

 

http://toklisma.blogspot.com/2010/01/blog-post_4143.html

Δημοσ.
Στα 33 του χρόνια αποφάσιζε να φύγει από τη ζωή αφήνοντας πίσω του την 7χρονη κόρη του Megan

Δυο φορές μαλάκας δηλαδή.

Δημοσ.

Τώρα να τον πεις μαλάκα γιατί τράβηξε τη φωτογραφία, δεν τον λες. Αυτή ήταν η δουλειά του, αυτό πήγε κι έκανε.

Τον λες όμως μαλάκα:

α) Γιατί αφού τράβηξε την φωτογραφία, δεν στάθηκε έστω να σιτίσει το παιδί.

β) Γιατί ένιωσε τύψεις που γεννήθηκαν από τη φωτογραφία που τράβηξε κι αυτό που είδε. Άμα κύριε δεν το αντέχεις να τραβάς τέτοιες φωτό, μείνε στη χώρα σου να τραβάς τους επώνυμους σε αποκαλυπτικές φάσεις. Συνήθως είναι και πιο δύσκολο και θέλει να καταστρώσεις ολόκληρη επιχείρηση, αλλά βραβείο δύσκολα θα κέρδιζες.

γ) Γιατί πήγες κι αυτοκτόνησες. Τουλάχιστον αυτό έχει ένα θετικό. ένας μαλάκας λιγότερος σ' αυτόν τον πλανήτη.

Keep suiciding.

Δημοσ.

Κατ' αρχήν η πικ είχε τραβηχτεί με τηλεφακό.

Κατά δεύτερον, έχω την εντύπωση πως ήταν συλλογικά πιο ωφέλιμο να βγάλει την πικ από το να μην τη βγάλει και να βοηθήσει το παιδόνι. Αν μπορούσε να τα κάνει και τα δύο δεν το ξέρω, αλλά νομίζω πως ήταν στου διαόλου το κέρατο.

Δημοσ.

ενας μαλακας δεν θα αυτοκτονουσε απο τυψεις ..ο τυπος ηταν παραπανω απο ευαισθητος αλλα σιγουρα δεν μπορει κανεις να κρινει καποιον ο οποιος αφου εκανε κατι για το οποιο φτανουμε να συζηταμε αποφασισε να παρει τη δικη του ζωη...δικια του ηταν...αυτα αποφασισε να κανει και στο κατω κατω μαγκια του..για να εχει τυψεις σημαινει οτι ειτε δεν μπορουσε ειτε δεν αντεχε να κανει κατι σε καθε περιπτωση δεν του περασε ετσι το γεγονος απ οτι φαινεται..

Δημοσ.

Το γιατί δεν έκανε κάτι για να βοηθήσει το κοριτσάκι δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, δεν ήμασταν εκεί, και δε μπορούμε να κρίνουμε. Μπορεί λίγο αφότου τράβηξε τη φωτό να πέθανε. Όσο για την αυτοκτονία του, μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε γιατί εμείς το βλέπουμε απ'την οπτική του θεατή. Δεν νομίζω πως είμαστε σε θέση να συνειδητοποιήσουμε το βάρος του να κουβαλάς μέσα σου μια εικόνα σαν κι αυτή, όπως επίσης τις τύψεις και τις ενοχές.

 

 

...και το νομιστεράκι να τόστησε κανα τεταρτάκι μέχρι να καδράρει...

 

Πόσο καιρό είχα να ακούσω αυτή τη λέξη :lol:

 

Δημοσ.

Εγώ δε βλέπω διαφορά σε αυτήν την περίπτωση και την κινηματογράφηση της πολικής αρκούδας για βδομάδες που πέθανε από πείνα στο planet earth. Είναι παρατήρηση. Είναι ηλίθιο να έχεις τύψεις επειδή κάθισες 20 λεπτά να βγει η φωτογραφία. Τύψεις να νιώσεις που έγινες star μετά και δεν πήρες πχ τηλέφωνο έναν άνθρωπο να ρωτήσεις/πιέσεις γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι σε αυτή τη θέση και και και

όχι επειδή ανέλαβες το ρόλο του παρατηρητή και τον έφερες εις πέρας

Δημοσ.

Τη φωτό τη βγάζεις και σε 20''.

Το θέμα είναι ότι αν περάσουν 1200'', κάποια στιγμή θα σου χτυπήσουν την πόρτα (καλή ώρα).

Αρχειοθετημένο

Αυτό το θέμα έχει αρχειοθετηθεί και είναι κλειστό για περαιτέρω απαντήσεις.

  • Δημιουργία νέου...