Bspus Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Μοναξιά αισθάνομαι όταν μπαίνω σπίτι το βράδυ μετά την δουλειά. Όπου μέχρι το επόμενο πρωί που θα πάω πίσω στη δουλειά θα είμαι μόνος. Το ίδιο και όταν έρχεται το Σάββατο και δεν έχεις τίποτα να κάνεις παρά μόνο να ταξιδέψεις δύο ώρες στους αυτοκινητόδρομους, για να δεις τους φίλους που έχεις. Και φυσικά μέσα στην νύχτα να πάρεις τον δρόμο του γυρισμού. Και να φανταστεις, υπαρχουν ανθρωποι που δεν εχουν ουτε αυτο... Μηπως πρεπει να διαχωρισουμε τη μοναξια απο τη μοναχικοτητα? Οπως το καταλαβαινω εγω, μοναξια ειναι οταν θελεις συντροφια και δεν εχεις. Μοναχικοτητα ειναι θεμα επιλογης. Καποιοι ανθρωποι απλως δεν ειναι κοινωνικοι, χωρις αυτο να τους κανει δυστυχισμενους. Και δεν λεω για αυτους που ζουνε εντελως απομονωμενοι, αυτη ειναι ακραια κατασταση
evabb Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Βασικά μιας που πιάσατε το θέμα του ''χωρισμού'' (πολύ καλή χρήση των ειαγωγικών) μπορώ πλεόν να πω πως το μόνο που με πονάει πιο πολύ είναι η γνώση πως θα συνηθίσω αργά η γρήγορα τον οποιοδήποτε ''χωρισμό'' και την κενή θέση θα την καλύψει κάποιος άλλος/άλλη. Αυτό πονάει πιο πολύ, και δεν ξέρω και γιατί... καταλαβενω απολυτα τι λες... και εχεις απολυτο δικιο
Praetorianos Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Βασικά μιας που πιάσατε το θέμα του ''χωρισμού'' (πολύ καλή χρήση των ειαγωγικών) μπορώ πλεόν να πω πως το μόνο που με πονάει πιο πολύ είναι η γνώση πως θα συνηθίσω αργά η γρήγορα τον οποιοδήποτε ''χωρισμό'' και την κενή θέση θα την καλύψει κάποιος άλλος/άλλη. Αυτό πονάει πιο πολύ' date=' και δεν ξέρω και γιατί...[/quote'] Αν και δεν ακούω τέτοια τραγούδια μετά από αυτή την δήλωση μου ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό το συγκεκριμένο: μ' απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζειείναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω πως πάω να συνηθίσω
Lucifer Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Λογικό είναι να σε θλίβει αυτό, αποτελεί την υπενθύμιση πως δεν υπάρχει το ιδανικό, παρά μόνο η πορεία προς αυτό -με υποσυνείδητες επεκτάσεις περί γενικότερου νοήματος κτλ. Άλλωστε όπως έχει πει και ένας μεγάλος σοφός, η μεγαλύτερη απομυθοποίηση σχετικά με την αιωνιότητα είναι πως δεν πρόκειται για μια κατάσταση που διαρκεί για πάντα: απλώς επαναλαμβάνεται συνεχώς.
Sellers Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Άλλωστε όπως έχει πει και ένας μεγάλος σοφός, η μεγαλύτερη απομυθοποίηση σχετικά με την αιωνιότητα είναι πως δεν πρόκειται για μια κατάσταση που διαρκεί για πάντα: απλώς επαναλαμβάνεται συνεχώς. ο οποίος λέγεται;
SweeT_DreamS Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Αρχικά καταχωρημένο από Sellers:Βασικά μιας που πιάσατε το θέμα του ''χωρισμού'' (πολύ καλή χρήση των ειαγωγικών) μπορώ πλεόν να πω πως το μόνο που με πονάει πιο πολύ είναι η γνώση πως θα συνηθίσω αργά η γρήγορα τον οποιοδήποτε ''χωρισμό'' και την κενή θέση θα την καλύψει κάποιος άλλος/άλλη. Αυτό πονάει πιο πολύ, και δεν ξέρω και γιατί... Πράγματι, αυτό που γράφει ο Sellers είναι ίσως το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί. Να σβήνεις από το μυαλό σου μνήμες, συναισθήματα και στιγμές που πέρασες με κάποιους ανθρώπους και σιγά-σιγά χωρίς να το καταλαβαίνεις, να τους συναντάς τυχαία στο δρόμο και να συνειδητοποιείς πως δε γνωρίζεις τίποτα πλέον γι'αυτούς. Ακόμη χειρότερο είναι να φεύγει κάποιος από τη ζωή σου και να συνειδητοποιείς πως ενώ ήταν δίπλα σου χρόνια ολόκληρα, δε γύρισες ποτέ το κεφάλι για να του κάνεις την πιό απλή ερώτηση: "Τι σου αρέσει σε αυτή τη ζωή;" - "Ποιό είναι το αγαπημένο σου χρώμα βρε αδερφέ...;"... Απλά πράγματα... Κι ύστερα, θα επαναλάβω αυτό που είπα σε προηγούμενο post... : Είναι κρίμα να αισθάνεται κάποιος μόνος του σ'έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους. Άκυρο για το thread...αλλά το θυμήθηκα : [ame]http://www.youtube.com/watch?v=NR12yUKV35Q[/ame]
Sellers Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Λογικό είναι να σε θλίβει αυτό, αποτελεί την υπενθύμιση πως δεν υπάρχει το ιδανικό, παρά μόνο η πορεία προς αυτό -με υποσυνείδητες επεκτάσεις περί γενικότερου νοήματος κτλ. Δυστυχώς... Αργά η γρήγορα καταρρίπτονται μέσα στο μυαλό μας έννοιες όπως ''η γυναίκα της ζωής μου'' ή ''ο καλύτερος μου φίλος'' και άλλα τέτοια βαρύγδουπα που πολλοί απο εμάς, δυστυχώς, τα έχουμε πολύ ανάγκη. Είναι σαν την ανάγκη που σε πιάνει μερικές φορές να πιστέψεις ότι υπάρχει Θεός. Μετά από πολλά ατυχή γεγονότα που μου συνέβησαν τον τελευταίο καιρό (ή για να είμαι πιο σωστός, που συνέβησαν γενικά και εγώ απλά έτυχε να τα βιώσω) πιστεύω όλο και πιο πολύ σε κάτι που είχα σκεφτεί μικρότερος και δεν μ'άρεσε καθόλου. Ούτε τώρα μ'αρέσει. Είναι τραγική η διαπίστωση ότι ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις κάποιον. Σκεφτείτε το. Δεν είναι κατ'ανάγκην ο θάνατος η αιτία, αν και είναι η καλύτερη. Πόσοι άνθρωποι περάσαν απο το ''πόστο'' του καλύτερου φίλου και όμως τώρα αγνοούμε παντελώς το που είναι και το τι κάνουν; Οι τελευταίες μέρες της φιλίας αυτής, είναι αυτές που βλέπεις τον κολλητό σου όλο και πιο λίγο αλλά υπάρχει και μια μέρα που θα το δεις για τελευταία φορά πριν χαθείτε οριστικά. Σπαραχτικό για μένα, αφού το σκεφτώ χρόνια αργότερα. (Δεν το λέω όλο αυτό για να καταλήξω σε κανένα σουπερ ντούπερ ουάου φιλοσοφικό απόφθεγμα του στυλ ''Ζήσε την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία''. Απλά το λέω.) Πράγματι, αυτό που γράφει ο Sellers είναι ίσως το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί. Να σβήνεις από το μυαλό σου μνήμες, συναισθήματα και στιγμές που πέρασες με κάποιους ανθρώπους και σιγά-σιγά χωρίς να το καταλαβαίνεις, να τους συναντάς τυχαία στο δρόμο και να συνειδητοποιείς πως δε γνωρίζεις τίποτα πλέον γι'αυτούς. Ακόμη χειρότερο είναι να φεύγει κάποιος από τη ζωή σου και να συνειδητοποιείς πως ενώ ήταν δίπλα σου χρόνια ολόκληρα, δε γύρισες ποτέ το κεφάλι για να του κάνεις την πιό απλή ερώτηση: "Τι σου αρέσει σε αυτή τη ζωή;" - "Ποιό είναι το αγαπημένο σου χρώμα βρε αδερφέ...;"... Απλά πράγματα... Κι ύστερα, θα επαναλάβω αυτό που είπα σε προηγούμενο post... : Είναι κρίμα να αισθάνεται κάποιος μόνος του σ'έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους. Άκυρο για το thread...αλλά το θυμήθηκα : http://www.youtube.com/watch?v=NR12yUKV35Q Αν δεν έχει δει την ''Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαραού Μυαλού'' κάνε έναν κόπο... Θα σ'αρέσει... Κάντε όλοι ένα κόπο όσοι γράψατε εδώ, αν δεν την είδατε. Lucifer =p Χμμμ, παίζει να τον ξέρω. Είναι αυτός που είπε και το άλλο το γνωστό: ''Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το ινσόμνια συνωμοτεί μαζί σου για να μην το πετύχεις?''
SweeT_DreamS Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Δυστυχώς... Αργά η γρήγορα καταρρίπτονται μέσα στο μυαλό μας έννοιες όπως ''η γυναίκα της ζωής μου'' ή ''ο καλύτερος μου φίλος'' και άλλα τέτοια βαρύγδουπα που πολλοί απο εμάς, δυστυχώς, τα έχουμε πολύ ανάγκη. Είναι σαν την ανάγκη που σε πιάνει μερικές φορές να πιστέψεις ότι υπάρχει Θεός. Μετά από πολλά ατυχή γεγονότα που μου συνέβησαν τον τελευταίο καιρό (ή για να είμαι πιο σωστός, που συνέβησαν γενικά και εγώ απλά έτυχε να τα βιώσω) πιστεύω όλο και πιο πολύ σε κάτι που είχα σκεφτεί μικρότερος και δεν μ'άρεσε καθόλου. Ούτε τώρα μ'αρέσει. Είναι τραγική η διαπίστωση ότι ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις κάποιον. Σκεφτείτε το. Δεν είναι κατ'ανάγκην ο θάνατος η αιτία, αν και είναι η καλύτερη. Πόσοι άνθρωποι περάσαν απο το ''πόστο'' του καλύτερου φίλου και όμως τώρα αγνοούμε παντελώς το που είναι και το τι κάνουν; Οι τελευταίες μέρες της φιλίας αυτής, είναι αυτές που βλέπεις τον κολλητό σου όλο και πιο λίγο αλλά υπάρχει και μια μέρα που θα το δεις για τελευταία φορά πριν χαθείτε οριστικά. Σπαραχτικό για μένα, αφού το σκεφτώ χρόνια αργότερα. (Δεν το λέω όλο αυτό για να καταλήξω σε κανένα σουπερ ντούπερ ουάου φιλοσοφικό απόφθεγμα του στυλ ''Ζήσε την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία''. Απλά το λέω.) Αν δεν έχει δει την ''Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού'' κάνε έναν κόπο... Θα σ'αρέσει... Κάντε όλοι ένα κόπο όσοι γράψατε εδώ, αν δεν την είδατε. Ω! ναι Την έχω δει την ταινία. Αγαπημένη... Όσο γι'αυτό που λες ως απάντηση στον Lucifer, αυτό ακριβώς εννοώ κι εγώ. Αν και δεν είναι ανάγκη να είναι καλύτερος φίλος σου αυτός που χάνεις είτε γιατί φεύγει από τη ζωή, είτε γιατί φεύγει από τη ζωή σου. Μπορεί να είναι από συγγενής μέχρι ένας απλός γνωστός.
insomniaK Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Μία μικρή σημείωση. Κάποιος μπορεί να μη χωρίσει ποτέ και να είναι μόνος του. (επομένως μην το πάμε σε γκομενοσυζήτηση) Κάποιος μπορεί να είναι με χιλιάδες κόσμου και να είναι μόνος του. Κάποιος μπορεί να είναι σωματικά μόνος του και απλά να μη νιώθει μόνος του. Κάποιος μπορεί να είναι μόνος του και να αυτοκτονήσει από το βάρος της μοναξιάς του. Κάποιος μπορεί να είναι μόνος του, επειδή απορρίπτει τις όποιες συμβάσεις πρέπει να κάνει για να θεωρείται κοινωνικός. Και υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις.
SweeT_DreamS Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Μία μικρή σημείωση. Κάποιος μπορεί να μη χωρίσει ποτέ και να είναι μόνος του. (επομένως μην το πάμε σε γκομενοσυζήτηση) Κάποιος μπορεί να είναι με χιλιάδες κόσμου και να είναι μόνος του. Κάποιος μπορεί να είναι σωματικά μόνος του και απλά να μη νιώθει μόνος του. Κάποιος μπορεί να είναι μόνος του και να αυτοκτονήσει από το βάρος της μοναξιάς του. Κάποιος μπορεί να είναι μόνος του, επειδή απορρίπτει τις όποιες συμβάσεις πρέπει να κάνει για να θεωρείται κοινωνικός. Και υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις. Όχι. Δεν το πιστεύω αυτό.
Sellers Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Πόσο χρονών είσαι? Εγώ απο τα 14 και μετά συνέχεια το νιώθω αυτό.
SweeT_DreamS Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Πόσο χρονών είσαι? Εγώ απο τα 14 και μετά συνέχεια το νιώθω αυτό. Από τα 14 και μετά είσαι μόνος σου αλλά δε νιώθεις μοναξιά;
SweeT_DreamS Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Δημοσ. 25 Οκτωβρίου 2009 Σωματικά......... Είσαι μόνος σου σωματικά...δλδ δεν έχεις παρέα-φίλους-συγγενείς;... Έλα τώρα...τι είναι αυτά που λες;
Προτεινόμενες αναρτήσεις
Αρχειοθετημένο
Αυτό το θέμα έχει αρχειοθετηθεί και είναι κλειστό για περαιτέρω απαντήσεις.