Μετακόμιση στην Αγγλία

[BritGreek]

Υπάρχουν σουβλατζίδικα στο Νησί; Σε φάση, κανονικά, όχι ντονερ;

(Δεν είμαι αναίσθητος, αλλά αυτό μου έκανε εντύπωση, επί του θέματος θεωρώ πως με 7 δεκαετίες ζωής, η πάρτη μου έχει προτεραιότητα).

 

Κανονικότατα. Άσε που σουβλάκια σερβίρουν και σε ΟΛΑ τα ελληνικά εστιατόρια που έχω πάει εγώ. Βέβαια το κεμπάπ είναι πολύ ανώτερο εδώ.

 

 

Αυτό με την πάρτη σου να μας το πεις όταν κάνεις παιδιά και μεγαλώσουν.

[Lucifer]

Τότε θα θέλω να σκέφτονται αυτά τη δική τους και να μην είμαι γι αυτά ούτε παράγοντας τύψεων, ούτε άγκυρα στον βιοπορισμό τους.

[BritGreek]

Τότε θα θέλω να σκέφτονται αυτά τη δική τους και να μην είμαι γι αυτά ούτε παράγοντας τύψεων, ούτε άγκυρα στον βιοπορισμό τους.

 

Με αυτό που γράφεις ακυρώνεις τους παράγοντες συναισθήματα και δέσιμο. Εγώ τουλάχιστον δεν λειτουργώ έτσι κι ας πλησιάζω τα 40. Φιλικά πάντα.

[Lucifer]

Ε ναι ντε, ο καθένας για τον εαυτό του μιλάει! =)

Μπορώ να καταλάβω τι λες, αλλά δε μπορώ να (και ελπίζω να μη) το νοιώσω.

[insomniaK]

Για αυτά που αναφέρει ο BritGreek, το μοναδικό πράγμα που εύχομαι είναι να μην αρρωστήσουν οι δικοί μου άνθρωποι στην Ελλάδα, διότι η επιστροφή μου είναι ειλημμένη απόφαση. Από εκεί και πέρα, πατρίδα μου είναι εκεί που νοιώθω καλά και στην Ελλάδα δε νοιώθω, ωστόσο ως προσαρμοστικότατο ζώο φαντάζομαι ότι δε θα έχω πρόβλημα να ζήσω.

[Blondeamon]

Ως μόνιμος κάτοικος πλέον εξωτερικού και με δουλειά να με περιμένει μετα το Msc οι σκέψεις μου είναι ήδη για το τι θα γίνει αν πάθουν κάτι οι δικοί μου ή της κοπέλας μου.

 

Και καταλήγω στο συμπέρασμα οτι απο εδώ θα μπορώ να τους βοηθήσω καλύτερα. Αν καθόμουν Ελλάδα θα έμενα ακόμα μαζί τους ή θα νοίκιαζα κάπου με τη δικιά μου σε κάνα υπόγειο αγκαλιά με κάναν Πακιστανό για να τα βγάλω πέρα. ΑΝ έβρισκα δουλειά απευθείας και πάλι δεν θα μου φτάνανε με τίποτα και θα το βλέπανε αυτό και θα μου δίνανε εξτρα, συν οτι θα τους στεναχωρούσε όλη αυτή η μιζέρια.

 

Εδώ βρήκα δουλειά αμέσως (με κάτσε καλά λεφτά), μπορούν να με επισκέφτονται και να τους επισκέπτομαι όποτε θέλω μέσα σε 6 ώρες και αν συμβεί κάτι θα έχω 2 φράγκα να τους στείλω να τους βοηθήσω. Η δουλειά μου δόξα τω θεώ με καλύπτει να φύγω ακόμα και δίμηνο με ανευ αν συμβεί κατι με νοσοκομεία και χρειαστούν βοήθεια.

 

Στην Ελλάδα όντας ενας γυφτάκος των 800 ευρώ τι θα μπορούσα να τους κάνω? Britgreek στην καρδιά μου μιλάς αλλά την ίδια επιλογή με σένα θα κάνω. Έτσι και αλλιώς όπως το σκέφτομαι και στην Κρήτη να δούλευα θα ήθελα το διπλάσιο χρόνο για να φτάσω Σαλονίκη απο την Γλασκώβη που θα είμαι.

 

Και στην τελική, οι γονείς με παρακαλάνε να μην σκέφτομαι καν να μείνω. Θέλουν το καλό μου και όχι να ζώ σε μια χώρα που θα χαλιέμαι κάθε μέρα, θα βασιλεύει η ρεμούλα και θα ζώ στη πείνα και την αχρηστίλα. Αμα πάθουν κάτι τους φροντίζεις.

 

Υ.Γ Άσε που τους βλέπω οταν βγούν σύνταξη να μετακομίζουν στα Χαιλαντς σε κάνα κότατζ και να πουλάνε το σπίτι σαλονίκη

[insomniaK]

Blondeamon, φανερά μιλάμε για διαφορετικές ηλικίες που έχουν 2-3 δεκαετίες διαφορά, οι δικοί μου τουλάχιστον είναι σε αυτό το σημείο που πια οι φίλοι τους αρρωσταίνουν συχνά/βαριά ή ακόμα και αποδημούν. Επίσης είσαι ακόμα φρέσκος μακρυά τους, προσωπικά έφυγα από το σπίτι στα 17 μου και από τότε έχουν περάσει σχεδόν άλλα τόσα χρόνια, η αδερφή μου έχει ακόμα περισσότερα χρόνια έξω από την Ελλάδα, έχει αλλάξει 3 χώρες μέχρι στιγμής και πια είναι σχεδόν απίθανη ακόμα και η επιστροφή στην Ευρώπη.

 

Θεωρώ ότι χάνω στιγμές από ανθρώπους που αγαπώ, έχοντας την αυταπάτη πως θα είναι πάντα εκεί. Ε δε θα είναι, με πληγώνει που το συνειδητοποιώ, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Θέλω να έχω περισσότερες αναμνήσεις μαζί τους, έστω κι αν με τσαντίζουν, με νευριάζουν, θεωρώ πως δε με καταλαβαίνουν (λες κιόλα αυτά δεν τους τα προκαλώ κι εγώ), στερώ από τα γεράματα μου την ανάμνηση των χαμόγελων τους καθώς μεγαλώνουν.

 

Και αναλογιζόμενος όλη αυτήν την προσπάθεια και συγκρίνοντας τα προσωπικά επιτεύγματα με τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας, καταλήγω ότι είμαι (ως άνθρωπος) ένα τίποτα, μια τελίτσα στο χρόνο, μία κουτσή πρόταση σε ένα κείμενο που ποτέ δεν τελειώνει, χωρίς να μπορώ να καταλήξω αν είναι μάταιη η προσπάθεια μου.

 

 

 

Αυτή είναι η ευαίσθητη πλευρά μου, έχω και τέτοια :ρ.

 

[Blondeamon]

Έφυγα στα 18 μου για να σπουδάσω στη Σάμο 5 χρόνια και άλλο ενα εδώ 6. Και μετά θα μείνω εδώ για δουλειά οπότε τώρα στα 24 μου ήδη καταλαβαίνω κάθε φορά που πάω πόσο τους λείπω.

 

Το θέμα δεν είναι όμως να αφήνεις τους συναισθηματισμούς σου να χαλάσουν το μέλλον σου, γιατί νέος είσαι μόνο μια φορά και αν πάρεις επιλογές που θα σε κρατήσουν στον πάτο σε λίγα χρόνια δεν θα μπορείς να βγείς. Δόξα τω θεώ στη δική μου περίπτωση είναι αρκετά ταξιδιάρηδες και θα έρχονται μόνοι τους, κάτι που δεν ισχύει με τους γονείς της κοπέλας μου που δεν ξέρουν καν αγγλικά.

 

Εγώ είμαι ορθολογιστής και βλέπω οτι στην Ελλάδα δεν υπάρχει μέλλον, ενώ σε ένα μέρος που απέχει 6-7 ώρες μπορώ να ζήσω σαν άνθρωπος. Και στην τελική ας πάω να προσπαθήσω και να δοκιμάσω για 5-6 χρόνια. Μετά αν αρχίσουν να μπαίνουν παιδιά και οικογένεια στο πλάνο ίσως αρχίσω να ψάχνω να γυρίσω Ελλάδα (που πολύ αμφιβάλλω με το μισθό που θα έχω ώς τότε και την κατάσταση της ελλάδας το 2015).

 

Προς το παρόν για χιλιάδες απο εμάς, γνωστούς και ως "ακαδημαικούς" μετανάστες, το εξωτερικό είναι μονόδρομος. Και λέω ακαδημαικούς γιατί οι περισσότεροι πάμε με 2 και 3 πτυχία και αφορούν δουλειές υψηλών αποδοχών, σε περίπτωση απλού τυχοδιωκτισμού μιας δουλειάς χειρωνακτικής δεν θα συζητούσα καν να φύγω.

 

Το καταλαβαίνω αν είσαι 34, είναι ήδη αρκετά αργά να την κάνεις για εξω. Αλλά εγώ πχ είμαι 24 και χωρίς δεσμεύσεις οπότε θα το έχω βάρος στη συνείδηση μου αν δε φύγω τώρα να προσπαθήσω....θα το μετανιώνω όλη μου τη ζωή.

[Skylined]

Για να μην ανοίξω καινούριο νήμα μπορεί κάποιος να μου πει πώς μπορώ να επικοινωνήσω τηλεφωνικώς με την πρεσβεία του Λονδίνου για να πάρω κάτι πληροφορίες που θέλω; Εδώ και δύο μέρες έχω δοκιμάσει καμία δεκαριά διαφορετικά νούμερα, από καμιά δεκαριά φορές το καθένα, στις ώρες που αναγράφονται στην ηλεκτρονική διεύθυνση τους άλλα δεν έχω μπορέσει να μιλήσω με κανέναν. Μία φορά απέρριψαν το τηλέφωνημά μου (μου το έκλεισαν), και αρκετές φορές το τηλέφωνο είναι κατειλημένο (μιλάει) άλλα όταν δοκιμάζω αργότερα κανείς δε το σηκώνει.

 

Πώς μπορώ να τους μιλήσω χωρίς να τρέχω μέχρι το Λονδίνο;

[tr3quart1sta]

Για να μην ανοίξω καινούριο νήμα μπορεί κάποιος να μου πει πώς μπορώ να επικοινωνήσω τηλεφωνικώς με την πρεσβεία του Λονδίνου για να πάρω κάτι πληροφορίες που θέλω; Εδώ και δύο μέρες έχω δοκιμάσει καμία δεκαριά διαφορετικά νούμερα, από καμιά δεκαριά φορές το καθένα, στις ώρες που αναγράφονται στην ηλεκτρονική διεύθυνση τους άλλα δεν έχω μπορέσει να μιλήσω με κανέναν. Μία φορά απέρριψαν το τηλέφωνημά μου (μου το έκλεισαν), και αρκετές φορές το τηλέφωνο είναι κατειλημένο (μιλάει) άλλα όταν δοκιμάζω αργότερα κανείς δε το σηκώνει.

 

Πώς μπορώ να τους μιλήσω χωρίς να τρέχω μέχρι το Λονδίνο;

 

υπολογισες και τη διαφορα ωρας?? (χαζη ερωτηση αλλα ποτε δεν ξερεις)

[Toufas]

η πρεσβεια εχει ελληνικοτατη νοοτροπια με οτι συνεπαγεται αυτο δυστυχως

[Mika]

ακριβως οπως τα λεει ο Τουφας. με την ελληνικη πρεσβεια εκει ειναι δυσκολο να βγαλεις ακρη. υπομονη και καλα ξεμπερδεματα

[Skylined]

υπολογισες και τη διαφορα ωρας?? (χαζη ερωτηση αλλα ποτε δεν ξερεις)

 

μια χαρά είναι η ερώτηση αλλά είμαι και εγώ στην Αγγλία

 

 

 

Παιδιά για την "ελληνική νοοτροπία" που λέτε χθες πήρα τηλέφωνο στο στρατολογικό στην Ελλάδα, το σήκωσαν αμέσως, με βρήκαν στο σύστημά τους μέσα σε δευτερόλεπτα, μου έδωσαν τις πληροφορίες που αναζητούσα ακόμα πιο γρήγορα και ήταν ευγενικοί. Αυτή η νοοτροπία μιας πολύ σημαντικής υπηρεσίας που να μη σηκώνει κανένα τηλέφωνο δεν υπάρχει ούτε στην Ελλάδα, ίσως οι άνθρωποι να είναι από άλλο πλανήτη. Φυσικά θα κάνω τη δουλειά μου (να βγάλω καινούριο διαβατήριο) αλλά θα κάνω και όσες κατεγγελίες μπορώ ξεκινώντας από το υπουργείο εξωτερικών και βλέπουμε. Και δε με νοιάζει αν θα έχουν αποτέλεσμα, εγώ οφείλω να τις κάνω.

 

---------- Προσθήκη στις 15:02 ---------- Προηγούμενο μήνυμα στις 14:50 ----------

 

έστειλα κιόλας μύνημα στο υπουργείο εξωτερικών, πιο μετά θα ψάξω να βρω πού αλλού μπορώ να παραπονεθώ, κάθε βοήθεια δεκτή

[morgy]

Τότε θα θέλω να σκέφτονται αυτά τη δική τους και να μην είμαι γι αυτά ούτε παράγοντας τύψεων, ούτε άγκυρα στον βιοπορισμό τους.

 

Αυτό ακριβώς λέω και ξαναλέω κάθε μέρα από την πρώτη στιγμή σχεδόν που ήρθα σουηδία.

 

 

Είμαι 31 ετών (και θέλω και να γίνω μάνα ) και ενώ κατανοώ απόλυτα αυτά που λέει ο britgreek έχω να πω ότι δεν είναι όλοι το ίδιο και δεν ισχύουν για όλους αυτά που λέει. Ένας από αυτούς είμαι και εγώ. Εννοειταί πως αγχώνομαι μην πάθουν τίποτα οι δικοί μου μιας και δεν είναι Ομόνοια-Σύνταγμα το Ελλάδα-Σουηδία, αλλά δεν θα κάτσω Ελλάδα μόνο και μόνο επειδή θα λείψω σε κάποιους.

 

Οι φίλες μου μου λείπουν και γίνεται ολοένα και πιο φανερή η απόστασή, αλλά τι να κάνουμε. Αλλοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν τέτοιες θυσίες, άλλοι όχι.

Οι αληθινοί φίλοι δεν σε ξεχνούν και ας μην μιλάς κάθε μέρα μαζί τους.

Τέσπα το βάρυνα

 

Εχω γνωρίσει έλληνες εδώ με παιδιά-οικογένεια-εγγόνια, και τα παιδιά τους έμειναν εδώ και δεν έχουν καμιά στεναχώρια. Φυσικά και πάνε Ελλάδα για διακοπές σχεδόν κάθε χρόνο από ότι μου είπαν και την αγαπάνε και γουστάρουν που είναι Ελληνες και όλα αυτά.

Αλλά όταν τους ρώτησα αν τους λείπει η Ελλάδα μου λένε "όχι, αφού εδώ (Σουηδία) είναι το σπίτι μας τώρα".

Ο καθένας λοιπόν το βλέπει διαφορετικά το θέμα.

[Lucifer]

Αυτό είναι η μαγκιά. Λεφτά-δουλειά όξω, διακοπές Ελλαδάρα.