mogadishu Δημοσ. 18 Σεπτεμβρίου 2009 Δημοσ. 18 Σεπτεμβρίου 2009 «Police εναντίον Police» Χούντα, μεταπολιτευτική λειψυδρία και η δεκαετία του ΄80 ασθμαίνοντας προ των πυλών. Το καλλιτεχνικό γραφείο του Θεόδωρου Κρίτα παλαίμαχου ήδη από τότε στη διοργάνωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, με επίκεντρο όμως το Ηρώδειο, αποφασίζει να φιλοξενήσει κάτι αμιγώς «ροκ». Η λύση δίδεται από τους Police (τρία χρόνια προτού διαλυθούν). Κυριακή τέλη Μαρτίου 1980 στο Σπόρτιγκ. Το εισιτήριο για τους εκκολαπτόμενους ρόκερ «τσουχτερό»: 350 δρχ. Το πρόσφατο χιτ του γκρουπ «Message in a bottle» θα αποκτήσει εντός ολίγου άλλες αποχρώσεις. Το φύλλο των εφημερίδων θα βάλει τα αναπόφευκτα δρώμενα στα πρωτοσέλιδα: «Συναυλία με πέτρες και ξύλα». Η συνήθης υπόθεση: γύρω στα 2.000 άτομα άνευ εισιτηρίου επιχειρούν να σπάσουν τις πόρτες, καταφθάνουν τα ΜΑΤ και η πανήγυρις αρχίζει. Και θα διαρκέσει μιάμιση ώρα περίπου. Ζημιές σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και βιτρίνες μαγαζιών, κάμποσοι τραυματίες και συλλήψεις απαυδημένων φαν. Ο Γκόρντον Σάμερ βεβαίως θα ξανάρθει μέσα στη δεκαετία μόνος του όμως. Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία από συναυλίες, όπως και πάρα πολλών φαντάζομαι άλλωστε... Οχι άλλα δάκρυα για τον Ρόρι Σεπτέμβριο 1981 ο Ιρλανδός Ρόρι Γκάλαχερ μαζεύει στο γήπεδο της Ν. Φιλαδέλφειας 25.000 κόσμο που έρχεται να απολαύσει ιδίοις όμμασιν τον δικό του «Philby». «Ποτέ δεν έχω κάνει συναυλία με τέτοια επιτυχία» θα εκμυστηρευθεί εμβρόντητος ο καλλιτέχνης στον Γιάννη Πετρίδη. Τα επεισόδια δεν αποφεύχθηκαν ούτε αυτή τη φορά. Η Αστυνομία θα προτιμήσει το υγρό πυρ-δακρυγόνα. Ούτε θυμάμαι πως πήδηξα τα γυριστά κάγκελα από τον αγωνιστικό χώρο και βρέθηκα στις κερκίδες κι από κει στην έξοδο...Φιλαδέλφεια - Κυψέλη με τα πόδια, ασθμαίνοντας από τα δακρυγόνα και σκισμένο παντελόνι και μπλουζάκι... Επειδη ο χωρος εδω ειναι περιορισμενος... συνεχιζεται με φωτο...μουσική και τις σημαντικοτερες συναυλιες στο Απουσία ψάλτου...βηξ http://mogadishu.capitalblogs.gr/sho...20201&blid=318
mogadishu Δημοσ. 18 Σεπτεμβρίου 2009 Μέλος Δημοσ. 18 Σεπτεμβρίου 2009 Ο Γιάννης Πετρίδης, εμφανίστηκε στα μουσικά δρώμενα στις αρχές της δεκαετίας του '70, ξεκινώντας ένα λειτούργημα θα έλεγα, αφού για πάρα πολλά χρόνια ήταν η μόνη έγκυρη πηγή μουσικής ενημέρωσης στη χώρα μας, προσφέροντάς μας απλόχερα τις γνώσεις του και μυώντας μας σε ακούσματα που πολύ δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να ανακαλύψει, συνεχίζοντας απτόητος μέχρι σήμερα για 4 δεκαετίες την πολύτιμη προσφορά του στην ιστορία της μουσικής. Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Γιάννη Πετρίδη, έναν από τους κορυφαίους μουσικούς ραδιοφωνικούς παραγωγούς και γνώστες μουσικής στον κόσμο, το πρόσωπο εκείνο που για πολλούς στην Ελλάδα είναι ολόκληρη η ξένη μουσική . Εκαστος στο είδος του λοιπόν κι όπως ο Λουμίδης στους καφέδες, έτσι κι ο Γιάννης Διακογιάννης στα αθλητικά δρώμενα και ο Γιάννης Πετρίδης στην μουσική. Οι δυο ραδιοφωνικότερες φωνές που σημάδεψαν τη ζωή μου, γιατί όπως και να το κάνουμε, εκτός των γνώσεων το πρώτο και απαραίτητο συστατικό για να δέσει μια ραδιοφωνική χημεία με τον ακροατή, είναι η χροιά της φωνής του εκφωνητή. Και η φωνή του Γιάννη είχε το "κάλεσμα", με κέρδισε με το πρώτο άκουσμα, μεστή, γλυκιά, καθαρή, με σωστή σύνταξη και άρθρωση, ταξιδιάρικη, μοναδική, κάτι σαν μαγνήτης, σκέτο κόλλημα, τόσο πολύ δε, που μετά από 3 δεκαετίες εξακολουθεί να είναι μακράν η καλυτερότερη. Ο άνθρωπος που μας έμαθε να ακούμε "ξένη" μουσική. Ο Γιάννης Πετρίδης -κατά γενική σχεδόν ομολογία- θεωρείται ο άνθρωπος που συνέβαλε όσο κανείς άλλος στη διαμόρφωση της μουσικής παιδείας του τόπου, ο μουσικός παραγωγός που δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά το καινούργιο και το ποιοτικό, ανεξαρτήτως είδους μουσικής, άνετος, έγκυρος, αντικειμενικός και χωρίς ποτέ να χλευάζει ακόμη και την κακή μουσική. Σε μια δύσκολη εποχή στα πέτρινα χρόνια της χούντας, από φτωχική οικογένεια με πατέρα κουρέα, ξεκίνησε να βρίσκει τα τραγούδια που άκουγε στους διάφορους σταθμούς (ράδιο Λουξεμβούργο, BBC, αμερικάνικους, κτλ.) στο Μοναστηράκι. Ποιος έφερνε τους δίσκους στο Μοναστηράκι? Οι Αμερικανοί πεζοναύτες που έκαναν τη θητεία τους στον αμερικανικό σταθμό του Ελληνικού και όταν ερχόταν η ώρα να φύγουν δημοσίευαν αγγελίες: «Οικογένεια αναχωρεί και πουλά τους δίσκους». Είχε μάθει κάθε στενό της Γλυφάδας και μάζευε οτιδήποτε πετούσαν από ξένη μουσική, ή τα έπαιρνε πάμφθηνα όπως ο ίδιος λέει. λογω περιορισμενου χωρου...συνεχιζεται με φωτο...μουσική στο Απουσία ψάλτου...βηξ http://mogadishu.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=19566&blid=318
Mika Δημοσ. 18 Σεπτεμβρίου 2009 Δημοσ. 18 Σεπτεμβρίου 2009 γιατι ανοιξες 2 θεματα; βαλε ολες τις διαδρομες του πετριδη σε ενα
Toufas Δημοσ. 18 Σεπτεμβρίου 2009 Δημοσ. 18 Σεπτεμβρίου 2009 "Οσο για τον φοβερό Ντέιβιντ Μπερν των Τόκινγκ Χεντς" oταν βλεπω engreek σαν και αυτα, παθαινω αναφυλαξια
mogadishu Δημοσ. 20 Σεπτεμβρίου 2009 Μέλος Δημοσ. 20 Σεπτεμβρίου 2009 μονο και μονο με το κοιταγμα? χωρις να ερθεις σε επαφη?
Προτεινόμενες αναρτήσεις
Αρχειοθετημένο
Αυτό το θέμα έχει αρχειοθετηθεί και είναι κλειστό για περαιτέρω απαντήσεις.