Τι είναι τελικά αυτό το "Hardcore Gamer"?

[sugata]

Μετά από το μέγιστο διαγωνισμό, όπως προείπαν, "ποιος την έχει τελικά πιο μεγάλη... τη hardcoria;" έχω δυο ερωτήσεις για το φιλοθεάμον κοινό:

1) πριν το 1995-97 πώς ακριβώς οριζόταν το hardcore? ή μήπως δεν οριζόταν;

2) μήπως βγάζοντας παραμέτρους και υποκατηγορίες, μας μένει ένα απλό "For the love of the game"?

Gamers είμαστε όλοι, και καθείς παίζει αυτό που γουστάρει.

Άλλος θα χτυπάει δυο οχτάωρες κάρτες, άλλος θα παίζει μια ώρα και θα παίρνει άδεια από τη σημαία για να κάμει κάτι άλλο.

Άλλος θα προτιμά να χτίζει κάστρα πάνω στην άμμο, άλλος να λύσει κανένα γρίφο, άλλος να φανταστεί ότι είναι ο γαμάουα ήρωας που πάει για την επόμενη περιπέτεια του, άλλος να λιώσει το παγκόσμιο στο επί κοντώ ή να ρίξει 10 στη ρεάλ, άλλος να βλέπει το πετούμενο του να κόβει βόλτες στους αιθέρες.

DrFreeman, κατά κάποιο τρόπο διαφωνώ, γιατί η κόντρα μεταξύ δυο gamer και κατά συνέπεια ο ανταγωνισμός προϋπήρχε της εξάπλωσης των mmo. ειδικά στις νεαρές ηλικίες. Και αρχηγιλίκι, και κάψιμο, τα πάντα όλα.

Εν τέλει, ένα παιχνίδι εμπεριέχει τις μικροτσοτσουνίστικες συμπεριφορές (sic) είτε είναι ηλεκτρονικής μορφής, είτε όχι. Και στις μικρές ηλικίες, αλλά και στις μεγάλες. Αλλιώς δε θα λεγόταν παιχνίδι.

Τώρα αν το cc είναι soft έναντι του starcraft, ή αν τελικά το crysis είναι πανδαισία γραφικών ή όχι, ε αυτά είναι λεπτομέρειες.

Imho, πάντα. Και στα ελληνικά, "κττμγ"

[klainmaingr]

Το κακώς εννούμενο κάψιμο δεν υπήρχε πριν τα mmo..

Συμφωνώ πως όλοι είμαστε απο μια οπτική γωνία gamers αλλα κάπως πρέπει να διαχωριστεί αυτός που ξέρει να παίζει πχ μόνο Pes απο κάποιον ο οποίος ΠΑΙΖΕΙ με όλη τη σημασία της λέξης. Π.χ οι περισσότεροι φίλοι μου παίζουν φίφα/προ άντε βαριά κάνα guitar hero.. Αυτοί δεν είναι σε καμία περίπτωση όμως gamers μιας και δεν έχουν πιάσει και τίποτα άλλο στη ζωή τους εκτός απο pes. Αυτό τους νοιάζει και δεν έχουν καμία άλλη επαφή με τον χώρο.

Απο κεί και πέρα πρίν το 95-97 όπου για μένα ήταν η χρυσή εποχή του gaming, τα πράγματα ήταν πιο απλά. Δεν χρειαζόταν να διαθέσεις (τόσο πολύ) χρόνο σε ένα τίτλο. Εν ολίγοις όσους περισσότερους τίτλους έλιωνες τόσο πιο "gamer" θα ήσουνα..

Τότε βέβαια χωρίς αντιγραφές κτλ αλλα με cartdridge ήταν τεράστια διαδικασία η ανταλλαγή/προμήθεια νέων παιχνιδιών και κάποιος έπρεπε πραγματικά να ασχολείται ώστε να έχει πλήρη γνώση του τί πως πόσο πού και γιατί.

Επίσης λόγω έλλειψης πληθώρας τίτλων μεμιάς(δεν είχαμε κατεβασμένα 42342 παιχνίδια για να μην ξέρουμε τι να πρωτοπαίξουμε), οι 2-3 τίτλοι που είχαμε στα χέρια μας στην προκειμένη στιγμή γινόντουσαν φύλλο και φτερό. Άσχετα αμα το παιχνίδι ήταν μάπα/μέτριο/άψογο ή όχι.

Αρχηγιλίκι καλώς ή κακώς δεν υπήρχε με την σημερινή έννοια γιατί η μόνη άμεση μορφή ανταγωνισμού θα ήταν ένα μεγαλύτερο high score ή άντε ένα καμιά 4άρα στο τότε iss.

[sugata]

Ναι μεν έχεις δίκιο, αλλά:

Με βάση όσα λες θεωρώ πως κάνεις άθελα σου ένα διαχωρισμό: αναφέρεσαι και στηρίζεσαι στο cartidges και τη δυσκολία της ανεύρεσης νέων τίτλων, κάτι που είναι σωστό, όσον αφορά όμως το console gaming. Και δη, στην προ playstation εποχή, δηλαδή πριν το 1994 (από wiki). Και τότε το console gaming απείχε μακράν από το να χαρακτηριστεί hardcore. (άλλη μεγάλη κόντρα, console vs home computer vs pc)

Αν πάλι μιλήσουμε για pc gaming, εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν: τίτλοι σαφώς πιο δύσκολοι, πιο περίπλοκοι, πιο "σοβαροί", όπως αναφέρθηκε πρωτύτερα (περί "σοβαρού" gamer). Επίσης, επειδή τότε οι εποχές για τα pc (και τα home computers γενικότερα) στο gaming ήταν αν μη τι άλλο δύσκολες, hardcore σήμαινε συνήθως και άνθρωπο που είχε ξεκοκαλίσει και το home computer του, σε κάθε δυναμική που αυτό είχε να προσφέρει. Εδώ δε στέκει η δυσκολία ανεύρεσης τίτλου, πάντα υπήρχε τρόπος να προμηθευτείς, νόμιμα και μη. Ειδικά μη.

Και θεωρώ πως βγάζουμε στην άκρη και τα "ηλεκτρονικά" (ή ουφάδικα), στα οποία ο ανταγωνισμός ήταν must. Από το bubble bobble μέχρι τα mortal kombat και το virtual striker, ή το nba jam. άσε που πολλές φορές στις κόντρες είχες και live κοινό, λες και ήσουν σε γήπεδο. Εκεί δεν υπήρχαν ψήγματα αρχηγιλικιού και επίδειξης;

[ikaruga24]

Το κακώς εννούμενο κάψιμο δεν υπήρχε πριν τα mmo..

Συμφωνώ πως όλοι είμαστε απο μια οπτική γωνία gamers αλλα κάπως πρέπει να διαχωριστεί αυτός που ξέρει να παίζει πχ μόνο Pes απο κάποιον ο οποίος ΠΑΙΖΕΙ με όλη τη σημασία της λέξης. Π.χ οι περισσότεροι φίλοι μου παίζουν φίφα/προ άντε βαριά κάνα guitar hero.. Αυτοί δεν είναι σε καμία περίπτωση όμως gamers μιας και δεν έχουν πιάσει και τίποτα άλλο στη ζωή τους εκτός απο pes. Αυτό τους νοιάζει και δεν έχουν καμία άλλη επαφή με τον χώρο.

Απο κεί και πέρα πρίν το 95-97 όπου για μένα ήταν η χρυσή εποχή του gaming, τα πράγματα ήταν πιο απλά. Δεν χρειαζόταν να διαθέσεις (τόσο πολύ) χρόνο σε ένα τίτλο. Εν ολίγοις όσους περισσότερους τίτλους έλιωνες τόσο πιο "gamer" θα ήσουνα..

Τότε βέβαια χωρίς αντιγραφές κτλ αλλα με cartdridge ήταν τεράστια διαδικασία η ανταλλαγή/προμήθεια νέων παιχνιδιών και κάποιος έπρεπε πραγματικά να ασχολείται ώστε να έχει πλήρη γνώση του τί πως πόσο πού και γιατί.

Επίσης λόγω έλλειψης πληθώρας τίτλων μεμιάς(δεν είχαμε κατεβασμένα 42342 παιχνίδια για να μην ξέρουμε τι να πρωτοπαίξουμε), οι 2-3 τίτλοι που είχαμε στα χέρια μας στην προκειμένη στιγμή γινόντουσαν φύλλο και φτερό. Άσχετα αμα το παιχνίδι ήταν μάπα/μέτριο/άψογο ή όχι.

Αρχηγιλίκι καλώς ή κακώς δεν υπήρχε με την σημερινή έννοια γιατί η μόνη άμεση μορφή ανταγωνισμού θα ήταν ένα μεγαλύτερο high score ή άντε ένα καμιά 4άρα στο τότε iss.

 

Ρε συ, θα φυγεις μεσα απο το μυαλο μου? Αντε να πουμε καταλληψη εχεις κανει

+1 σε ολο το ποστ.

 

Παντως Sugata τα πραγματα δεν ειναι ετσι οπως τα λες. Δεν ειναι ολοι "gamers" και δεν εχουν ολοι την ιδια επαφη με το χωρο. Υπαρχουν gamers και "gamers" και μετα οι αλλοι ειναι παρατρεχαμενοι που απλα το κανουν για να σκοτωσουν λιγη ωρα στο σπιτι με παρεα και τιποτε παραπανω. Μην τους βαζουμε σε ενα τσουβαλι ολους γιατι δεν θα μπορουσαμε να ειχαμε μεγαλυτερο λαθος. Σιγα σιγα θα πρεπει να πω οτι η αδερφη μου που παιζει αποκλειστικα Wariowere, Sims, Age of empires 3, πασιεντζα ειναι και gamer με βαση αυτο που λες.

 

Ελπιζω να καταλαβαινεις οτι αυτο δεν ισχυει μονο για τον χωρο του gaming αλλα για οποιαδηποτε δραστηριοτητα και για οποιονδηποτε χωρο. Δεν ειναι το ιδιο καποιος που παιζει πυρετωδως ping pong σε καθημερινη βαση και αρκετες ωρες την ημερα με εμενα που παιζω οποτε μου κατσει. Ουτε στο ιδιο επιπεδο παιζουμε ουτε για τους ιδιους λογους. Ετσι και αυτο. Ενας hardcore παντα και ποτε δεν εχει σχεση με κανεναν "κοινο" χρηστη. Αλλιως τα βλεπει, αλλιως τα αντιλαμβανεται και παιζει για εντελως διαφορετικους λογους απο τον "κοινο" χρηστη και συνηθως, περα απο την εμπειρια, εχει και "εκτη αισθηση" για καθε παιχνιδι που παιζει η αρπαζει το ματι του.

 

Edit: Για το δευτερο σου ποστ περι ουφαδικων και ανταγωνισμου και κοντρας να επισημανω οτι δεν το καναμε για την "δοξα", το καναμε για το γουστο μας, το καναμε ολες τις ωρες (οποτε μπορουσαμε) και δεν μας ενοιαζε αν παιζαμε μονοι μας η αν ειχαμε κοινο απο πισω να παρακολουθει. Αυτη ειναι και η διαφορα.

 

Για παλιοτερα με τα Cartidge σε περιοδο Snes-Megadrive μπορω να πω οτι οι περισσοτεροι που ασχολουνταν με το "αθλημα" ηταν κατα κυριο λογο "hardcore" γιατι τα παιχνιδια τοτε ειχαν περιορισμενη απηχηση για τον οποιονδηποτε λογο και μαλιστα το δουλεμα τοτε απο "μαγγες" και "τωρα εμεις ειμαστε μεγαλοι με τετοιες μαλακιες θα ασχολουμαστε" δηθεν παλικαρακια εκανε τα πραγματα ακομα ποιο δυσκολα και γινοσουν ακομα μεγαλυτερος "hardcore" επειδη ειχες να κανεις και με την κοινωνικη κατακραυγη. Το τι ξυλο ειχω μαζεψει απο τον πατερα μου και τη μανα μου οταν ημουν 8 - 10 ετων δεν λεγεται. Εχω ξυλα για την υπολοιπη ζωη μου αν ποτε αποκτησω ποτε τζακι στο σπιτι μου.

 

Τοτε επισης το gaming δεν ειχε τοσες τεραστιες διαφορες μεταξυ PC και κονσολας. Το Syndicate στο PC παραδειγμα δεν ειχε καμια διαφορα απο την εκδοση του στο Snes περα λιγο απο τα γραφικα. Η gaming "revolution" ξεκινησε απο το Playstation 1 με παιχνιδια του τυπου "Wipeout" που ειχαν πραγματικη μουσικη και μαλιστα πολλα κομματια που τα εβγαζαν αποκλειστικα για τα ιδια τα παιχνιδια ασχετα με το αν γινονταν επιτυχιες απο μονες τους. Το σκηνικο με το wipeout 2097 και το Firestarter τοτε δεν θα το ξεχασω ποτε μιας και ειδα απο πρωτο χερι την "αλλαγη" στις αντιληψεις (γενικα) του κοσμου για το gaming.

[sugata]

Ναι, οκ, αν πάω στον άλλο που έχει λιώσει στο πινγκ πονγκ και του πω "έλα να σε παίξω ένα ματσάκι", θα δεις ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο του. Γιατί αυτός ξέρει τη διαφορά μας και τι κατάληξη θα έχει το παιχνίδι.

Και γω αν ξέρω που πάω, και όχι "ξεβράκωτος στ' αγγούρια", γνωρίζω εκ των προτέρων την κατάληξη. Πάω όμως γιατί γουστάρω να έχω ένα ματσάκι με τον γνώστη, γιατί κάτι παραπάνω μπορώ να μάθω. Γιατί μπορεί να καταλήξω να λιώσω και γω.

Το παιχνίδι όμως εξακολουθεί να είναι παιχνίδι, και οι παίχτες εξακολουθούν να είναι παίχτες για όση ώρα ασχοληθούν με αυτό.

Δεν έχει σημασία το ποσοστό γνώσης ή εξοικείωσης με το αντικείμενο.

Αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να διαχωρίσει π.χ. τον καλό και έμπειρο παίχτη από τον κακό ή άπειρο παίχτη.

Τώρα αν στο πιο πάνω παράδειγμα εγώ, όντας άπειρος ή κακός παίχτης, νομίζω ότι σκίζω, ε, θα πάθω και θα μάθω. 'Η δε θα μάθω και θα συνεχίσω να είμαι κακός.

Αντίστοιχα εσύ μπορεί να χαμογελάσεις όταν βλέπεις την αδερφή σου να παίζει π.χ. age of empires ή warioware. Για σένα αυτά είναι πιο απλές μορφές παιχνιδιού, που ίσως να μη σε συγκινούν. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η αδερφή σου δεν παίζει. Απλά βρίσκεται σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο από σένα.

Γι' αυτό στο προπροηγούμενο ποστ μου δεν έκανα λόγο για το hardcore. Γιατί η βάση είναι η ίδια. Οι λεπτομέρειες αλλάζουν.

Edit: μα τα ουφάδικα είχαν α) το γούστο τους, β) την έλλειψη παιχνιδομηχανής ή προσωπικού υπολογιστή στο σπίτι. Η αναγνώριση και το αρχηγιλίκι, και το νταηλίκι ερχόντουσαν στην πορεία, και ή τύχαιναν θερμής υποδοχής ή σε άφηναν αδιάφορο.

Επίσης, επειδή την ιστορία την ξέρω από την ανάποδη: οι παιχνιδομηχανές θεωρούντο ως μια πιο ανάλαφρη μορφή παιχνιδιού, σε σχέση με τους υπολογιστές. H μεγαλύτερη διαφορά ήταν ότι οι παιχνιδομηχανές θεωρούντο πιο "παιδικές", ενώ τα pc ήταν για πιο ώριμες καταστάσεις gaming. Και πάλι εδώ βλέπεις την κοινή βάση: gamer ο ένας, gamer o άλλος.

2ο έντιτ: επίσης την ιστορία από την ανάποδη: τότε είχαν πολύ μεγαλύτερες διαφορές, παρά τώρα που ουσιαστικά ό,τι βγαίνει στις κονσόλες, βγαίνει και στα pc (εξαίρεση το wii). Το syndicate και το κάθε syndicate δεν ήταν ο κανόνας.

3o έντιτ: η κοινωνική κατακραυγή ήταν δεδομένη, ανεξάρτητα από τη μορφή του gaming. Τώρα είναι μόδα. Τότε ήταν ασχολία λίγων.

[klainmaingr]

Ναι μεν έχεις δίκιο, αλλά:

Με βάση όσα λες θεωρώ πως κάνεις άθελα σου ένα διαχωρισμό: αναφέρεσαι και στηρίζεσαι στο cartidges και τη δυσκολία της ανεύρεσης νέων τίτλων, κάτι που είναι σωστό, όσον αφορά όμως το console gaming. Και δη, στην προ playstation εποχή, δηλαδή πριν το 1994 (από wiki). Και τότε το console gaming απείχε μακράν από το να χαρακτηριστεί hardcore. (άλλη μεγάλη κόντρα, console vs home computer vs pc)

Αν πάλι μιλήσουμε για pc gaming, εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν....

Και θεωρώ πως βγάζουμε στην άκρη και τα "ηλεκτρονικά" (ή ουφάδικα), στα οποία ο ανταγωνισμός ήταν must. Από το bubble bobble μέχρι τα mortal kombat και το virtual striker, ή το nba jam. άσε που πολλές φορές στις κόντρες είχες και live κοινό, λες και ήσουν σε γήπεδο. Εκεί δεν υπήρχαν ψήγματα αρχηγιλικιού και επίδειξης;

 

Για αρχή το pc vs console gaming..

οι διαφορές όπως σωστά είπε ο ιkaruga ιδιαίτερα απο snes και μετά ήταν ελάχιστες στα περισσότερα παιχνίδια..

Για αρχή το είδος των παιχνιδιών στα pc ήταν άλλο και στις κονσόλες άλλο. Οπότε είναι περίεργο να τα συγκρίνουμε..

Άν όμως συγκρίνουμε για παράδειγμα platforms. Οι κονσόλες δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα απο τα zool/titus/prehistoric/james pond.. Και τέλος πάντων έχοντας την τύχη να ζήσω έστω και μικρός την εποχή αυτή, έπαιζα ΚΑΙ στα δύο.. Το καθένα είχε να μου προσφέρει διαφορετικά πράγματα. Οι pcάδες είχανε άλλες κατηγορίες παιχνιδιών τύπου commanche/wing commander/civilization ενώ οι κονσολάδες τότε έβλεπαν τους πρώτους ψιλοκαλούς τίτλους (platform kυρίως) σε gb/nes κτλ. Φυσικά προυπήρχαν ατάρι κτλ.. Οπότε δεν δίνω τεράστια διαφορά στους pc gamers της τότε εποχής.. μην ξεφύγετε σε χρονολογίες και τίτλους.. Μιλάμε για pre94 εποχή.

 

Τώρα για τα ουφάδικα.. Το οτι τερματίζω ακόμα και σήμερα το snow bros με ένα "10ρικο"(you name it) δεν με κάνει καλύτερο gamer.. Απλά όταν οι επιλογές στη γειτονιά σου είναι λίγες και έχεις κλίση προς το gaming, θα "καείς" με τις λίγες επιλογές..

Έτσι τερματιζόταν και το tehcan world cup σε 8 λεπτά, έτσι και το snow bros, έτσι και το tant-r και το winder boy in monster land.. Αρχηγιλίκι ποτέ δεν υπήρχε. Σίγουρα ένιωθες ωραία όταν τερμάτιζες ένα δύσκολο κατα γενική ομολογία παιχνίδι για "πλάκα" αλλα περισσότερο είχε να κάνει με self high five παρά με "παίζω για να δούν οι άλλοι". Ποτέ δεν το έκανα αυτό.

Αν μιλάς για πιο πρόσφατα σε tekken tag etc, εκεί υπήρχε το vs αλλα και πάλι με πρώτο μέλημα το παιχνίδι και όχι την επίδειξη

Φυσικά αυτό είναι στον άνθρωπο.. Άλλος και τέτρις να παίζει μπορεί να το κάνει επιδεικτικά.. Αυτό όμως δεν λέει κάτι και για όλους τους υπόλοιπους..

 

Τέλος(τέλος) για το "δούλεμα". Δεν το έζησα ποτέ γιατί το gaming τότε το κάναμε εγώ και οι φίλοι μου "μόδα". Μετά το σχολείο και τη μπάλα πηγαίναμε σπίτι και λιώναμε το contra πχ.. Το μεγάλο μπαμ για μένα στο tech"δούλεμα" ήταν το ίντερνετ..

Όταν μέχρι πρίν πολύ λίγα χρόνια όσοι ασχολιόντουσαν με το ίντερνετ θεωρούνταν καμμένοι και σήμερα δεν υπάρχει ούτε μισός απο εκείνους τους κοντόφθαλμους που δεν έχει ίντερνετ, fb και δεν παλεύει να μάθει σιγά σιγά τα μυστικά του επαγγέλματος(και στην χειρότερη,αλλα πολύ συχνή περίπτωση) να το παίζει και "προ".

Αυτά

 

edit: Τώρα είδα το επόμενο πόστ σου και βλέπω οτι σε αρκετά πράγματα συμφωνούμε.

[chek2fire]

Εγώ παντως παιδιά και το 80 γνώριζα τότε στις αίθουσες hardcore gamer που είχαν και την αίγλη ενός ήρωα όταν πατάγανε το πόδι τους στις αίθουσες.

Ητάν φοβερή κοινωνική καταξίωση να παίζεις booble booble και να πας μέχρι τις 100 πίστες και από πίσω σου όταν έπαιζες μαζευόταν λαός να σε παρακολουθήσει.

Αυτή η κοινωνικη καταξίωση σε ακολουθούσε παντού και μπορούσες να αποδείξεις σε όλους τι αξίζεις αρκεί να βρεις ένα κουτί σε μια μεριά και άπειρους πιτσιρικάδες τριγύρω του να περιφέρονται.

Ακόμα θυμάμαι όταν ήμου φαντάρος στην κρήτη που στο καράβι τον μισό χρόνο του ταξιδιού τον πέρναγα πάνω από το wonder boy ξεφτιλίζοντας το. Και φυσικά πίσω οι πιτσιρικάδες να παρακολουθούνε μαγεμένενοι.

Και ερχόμαστε στην σημερινή εποχή με τους hardcore gamer να είναι κυρίως οι rpgades και κυρίως στο online μέρος του. Τα game πλέον έχουν περάσει στην εποχή της εξωμοίωσης της πραγματικότητας και ως ένα μέσο νέας εμπειρίας σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Για ποιό κάψιμο λέμε όταν στα game δημιουργούνται ακριβώς οι ίδιες συνθήκες που υπάρχουν και στην ζωή μας αλλά σε ένα τελείως διαφορετικό κόσμο από τον δικό μας.

Γιατί είναι αρνητικό κάποιος να ζει και να βιώνει τα ίδια συναισθήματα σε ένα τέτοιο κόσμο και ποιός ορίζει την εικονικότητα του επειδή είναι μονο και μόνο είναι σε ψηφιακή μορφή..

Φιλοσοφίες...

[Gi0]

Εγώ παντως παιδιά και το 80 γνώριζα τότε στις αίθουσες hardcore gamer που είχαν και την αίγλη ενός ήρωα όταν πατάγανε το πόδι τους στις αίθουσες.Ητάν φοβερή κοινωνική καταξίωση να παίζεις booble booble και να πας μέχρι τις 100 πίστες και από πίσω σου όταν έπαιζες μαζευόταν λαός να σε παρακολουθήσει.

Αυτή η κοινωνικη καταξίωση σε ακολουθούσε παντού και μπορούσες να αποδείξεις σε όλους τι αξίζεις αρκεί να βρεις ένα κουτί σε μια μεριά και άπειρους πιτσιρικάδες τριγύρω του να περιφέρονται.

Πωωωω,τι αναμνησεις ειναι αυτες,οντως

Ακόμα θυμάμαι όταν ήμου φαντάρος στην κρήτη που στο καράβι τον μισό χρόνο του ταξιδιού τον πέρναγα πάνω από το wonder boy ξεφτιλίζοντας το. Και φυσικά πίσω οι πιτσιρικάδες να παρακολουθούνε μαγεμένενοι.

Και ερχόμαστε στην σημερινή εποχή με τους hardcore gamer να είναι κυρίως οι rpgades και κυρίως στο online μέρος του. Τα game πλέον έχουν περάσει στην εποχή της εξωμοίωσης της πραγματικότητας και ως ένα μέσο νέας εμπειρίας σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Για ποιό κάψιμο λέμε όταν στα game δημιουργούνται ακριβώς οι ίδιες συνθήκες που υπάρχουν και στην ζωή μας αλλά σε ένα τελείως διαφορετικό κόσμο από τον δικό μας.

Γιατί είναι αρνητικό κάποιος να ζει και να βιώνει τα ίδια συναισθήματα σε ένα τέτοιο κόσμο και ποιός ορίζει την εικονικότητα του επειδή είναι μονο και μόνο είναι σε ψηφιακή μορφή..

Φιλοσοφίες...

Μαζι σου 100%

[ikaruga24]

Ναι, οκ, αν πάω στον άλλο που έχει λιώσει στο πινγκ πονγκ και του πω "έλα να σε παίξω ένα ματσάκι", θα δεις ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο του. Γιατί αυτός ξέρει τη διαφορά μας και τι κατάληξη θα έχει το παιχνίδι.

Και γω αν ξέρω που πάω, και όχι "ξεβράκωτος στ' αγγούρια", γνωρίζω εκ των προτέρων την κατάληξη. Πάω όμως γιατί γουστάρω να έχω ένα ματσάκι με τον γνώστη, γιατί κάτι παραπάνω μπορώ να μάθω. Γιατί μπορεί να καταλήξω να λιώσω και γω.

Το παιχνίδι όμως εξακολουθεί να είναι παιχνίδι, και οι παίχτες εξακολουθούν να είναι παίχτες για όση ώρα ασχοληθούν με αυτό.

Δεν έχει σημασία το ποσοστό γνώσης ή εξοικείωσης με το αντικείμενο.

Αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να διαχωρίσει π.χ. τον καλό και έμπειρο παίχτη από τον κακό ή άπειρο παίχτη.

Τώρα αν στο πιο πάνω παράδειγμα εγώ, όντας άπειρος ή κακός παίχτης, νομίζω ότι σκίζω, ε, θα πάθω και θα μάθω. 'Η δε θα μάθω και θα συνεχίσω να είμαι κακός.

Αντίστοιχα εσύ μπορεί να χαμογελάσεις όταν βλέπεις την αδερφή σου να παίζει π.χ. age of empires ή warioware. Για σένα αυτά είναι πιο απλές μορφές παιχνιδιού, που ίσως να μη σε συγκινούν. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η αδερφή σου δεν παίζει. Απλά βρίσκεται σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο από σένα.

Γι' αυτό στο προπροηγούμενο ποστ μου δεν έκανα λόγο για το hardcore. Γιατί η βάση είναι η ίδια. Οι λεπτομέρειες αλλάζουν.

 

Λοιπον, για να το δουμε και λιγο ποιο διεξοδικα μιας και σε γενικες γραμμες συμφωνουμε αλλα καπου χρειαζονται μπαλωματα. Λες οτι καποιος (σαν την αδερφη μου) ειναι και αυτος gamer. Εδω δεν συμφωνω, ειναι παρατρεχαμενος που το κανει εκεινη τη στιγμη γιατι ετσι του επεσε στα χερια. Ο gamer εχει το gaming σαν τροπο ζωης, δηλαδη θα ασχολιθει ενα βημα παραπανω και αν αυτος ο gamer παιζει στην κατηγορια hardcore μιλαμε για εντελως αλλο επιπεδο και αντιληψη. Το ειπαμε και πριν οτι υπαρχει το καλο gaming και το κακο gaming αλλα αυτο ειναι μολις ενας αξονας, ο δευτερος αξονας ειναι το "casual - hardcore" κομματι.

 

Να σημειωσω οτι ενα παιχνιδι για να ειναι hardcore δεν ειναι αναγκη να ειναι ποιο περιπλοκο και απο κβαντικη φυσικη η γενικα περιπλοκο. Το Ikaruga παραδειγμα (οπως και το nick μου) ειναι ισως απο τα ποιο απλα παιχνιδια που υπαρχουν. Μονο καποιος που το παιζει ομως μπορει να καταλαβει γιατι ειναι hardcore και οχι δεν ειναι -μονο- η δυσκολια του. Και το Zelda ειναι hardcore παιχνιδι για διαφορετικους λογους αλλα σιγουρα hardcore. Να σου πω και ενα "περιπλοκο" παιχνιδι που σιγουρα ΔΕΝ ειναι hardcore? Το Final Fantasy Tactics Advance (οχι τοu PS1 που ειναι hardcore περα για περα) παραδειγμα. Πολυ ωραιο παιχνιδι, ομορφο, με πολλα να κανεις, περιπλοκο σε γενικες γραμμες αλλα ΟΧΙ hardcore. To pokemon ειναι αρκετα ποιο hardcore ας πουμε και ειναι και παραδοξο αν σκεφτεις την "φημη" που εχει (ειδικα στην Ελλαδα).

 

 

Edit: μα τα ουφάδικα είχαν α) το γούστο τους, β) την έλλειψη παιχνιδομηχανής ή προσωπικού υπολογιστή στο σπίτι. Η αναγνώριση και το αρχηγιλίκι, και το νταηλίκι ερχόντουσαν στην πορεία, και ή τύχαιναν θερμής υποδοχής ή σε άφηναν αδιάφορο.

Επίσης, επειδή την ιστορία την ξέρω από την ανάποδη: οι παιχνιδομηχανές θεωρούντο ως μια πιο ανάλαφρη μορφή παιχνιδιού, σε σχέση με τους υπολογιστές. H μεγαλύτερη διαφορά ήταν ότι οι παιχνιδομηχανές θεωρούντο πιο "παιδικές", ενώ τα pc ήταν για πιο ώριμες καταστάσεις gaming. Και πάλι εδώ βλέπεις την κοινή βάση: gamer ο ένας, gamer o άλλος.

 

Δεν τιθεται θεμα για νταηλικι, αρχηγιλικι και αναγνωρησης σε παλια ουφαδικα. Και εγω και η παρεα μου μπορουσαμε να παιζουμε επι ωρες και να τερματιζουμε το ιδιο παιχνιδι ξανα και ξανα με μολις ενα "δεκαρικο-εικοσαρικο" και δεν μας ενοιαζε αν ειχαμε απο πισω μας κοινο η οχι. Μπορουσα παραδειγμα να τερματισω ανετα το Ghosts and Goblins, Raiden, Tumblepop, Toki αλλα δεν με ενδιεφερε καθολου να το δειξω σε καποιον. Αυτη ηταν η γενικη ψυχολογια των τοτε ουφαδικων. Το νταηλικι που λες ηρθε αργοτερα απο συγκεκριμενους παικτες κυριως με το Tekken 3. Δεν ειναι το ιδιο με τους παλιοτερους που επαιζαν τα παιχνιδια που ανεφερα και το ποιο "ανταγωνιστικο" παιχνιδι για εμας ηταν το Street Fighter 2 και Samurai Showdown.

 

 

2ο έντιτ: επίσης την ιστορία από την ανάποδη: τότε είχαν πολύ μεγαλύτερες διαφορές, παρά τώρα που ουσιαστικά ό,τι βγαίνει στις κονσόλες, βγαίνει και στα pc (εξαίρεση το wii). Το syndicate και το κάθε syndicate δεν ήταν ο κανόνας.

 

Τοτε οι διαφορες μεταξυ PC και κονσολας ηταν μεγαλες αλλα τα οποια παιχνιδια υπηρχαν στο PC και θεωρουνταν εντελως κορυφες ΑΝ εκαναν την κινηση τους σε κονσολες (εδω ερχεται και το παραδειγμα του Syndicate) ηταν τα ιδια και σε χειρισμο και στο τι χρειαζοταν να κανεις. Δες παραδειγμα το Deus eX στο PS2 και συγκρινε το με την PC εκδοση. Καμια σχεση. Πολλα παιχνιδια αργοτερα αρχισαν να "διαφερουν" απο την PC εκδοση τους απο τη μεταφορα σε κονσολα. Σε εποχες Snes-PS1 κατα γενικη ομολογια οι μεταφορες ηταν ομοιες.

 

3o έντιτ: η κοινωνική κατακραυγή ήταν δεδομένη, ανεξάρτητα από τη μορφή του gaming. Τώρα είναι μόδα. Τότε ήταν ασχολία λίγων.

 

Τοτε ηταν ασχολια λιγων γιατι ηταν και κατι το "δυσκολο" να ασχοληθεις δεδομενου οτι εχεις ενα gamepad-joystick-keyboard στα χερια σου αντι για μια εξατμιση απο ενα 50' παπακι. Αυτος που μπορουσε να "αντεξει" το βαρος της κοινωνικης κατακραυγης ηταν αναμφισβητητα "hardcore". Τωρα σαν "μοδα" που λες οτι ειναι (και ειναι) ο διαχωρισμος μεταξυ hardcore και casual και gamer και χρηστη ειναι ακομα ευκολοτερη και αυτος που τα εχει δει -ολα- και την ολη εξελιξη μπορει να το δει και καλυτερα.

 

Οταν ακουσα πρωτη φορα απο καποιον να λεει για το Medal of honour "πωωωω μαλακα τι hardcoria ειναι αυτη που βγαλανε παλι..." πραγματικα κατι πεθανε μεσα μου.

[Toufas]

protip: ενα δυσκολο παιχνιδι δεν ειναι αυτοματως hardcore. ενα παιχνιδι που ειναι ευκολο να το μαθεις αλλα δυσκολο να το κανεις master, ειναι.

[ikaruga24]

protip: ενα δυσκολο παιχνιδι δεν ειναι αυτοματως hardcore. ενα παιχνιδι που ειναι ευκολο να το μαθεις αλλα δυσκολο να το κανεις master, ειναι.

 

Ακριβως. Βλεπε Street Fighter (ειδικα το 3 third strike)- Tekken. Το ενα ειναι διαχρονικο παιχνιδι με τα ολα του και αρκετα ευκολο να το μαθεις αλλα για master ειναι εντελως αλλο επιπεδο, out of this world, ενω το Tekken ειναι περισσοτερο διαγωνισμος μνημης παρα οτιδηποτε αλλο. Υπαρχουν πολλα αλλα παραδειγματα και με πολλα αλλα ειδη παιχνιδιων αλλα η γενικη νοοτροπια ειναι οντως αυτη, αν και δεν ειναι η μονη αλλα ειναι σιγουρα απο τις σημαντικοτερες

[sugata]

Μμμ... δε θα ήθελα όμως να κατηγοριοποιήσω ένα παιχνίδι σαν hardcore ή όχι.

Σίγουρα το ikaruga είναι παλουκάρα. Αλλά:

Προσωπική μου γνώμη είναι ότι το παιχνίδι είναι παιχνίδι, ανεξαρτήτου δυσκολίας (δε μιλάω για a.i. γιατί στα adventures π.χ. τα οποία είναι κλασικά παιχνίδια γρίφων-puzzle δεν υπάρχει αντίπαλο δέος. Υπάρχει ο γρίφος και εσύ. Το αντίστοιχο είναι και το ikaruga, που είναι arcade μορφης, σωστά; )

Άλλος θα το λιώσει, άλλος θα παίζει εποχικά.

Σ' άλλον θα αρέσει, σ' άλλον όχι.

Άλλος θα το καταφέρει, άλλος δε θα περάσει ούτε το 1ο boss.

Εσύ ίσως το κατηγοριοποιείς έτσι, γιατί όντως ένα παιχνίδι σαν το ikaruga μπορεί να φαίνεται "ανάλαφρο", αλλά μόνο αν κάτσεις και το παίξεις θα σφίξουν οι κ@λοι. Αυτό όμως μπορεί να μην αρέσει σε μένα π.χ. που είμαι πιο adventure-rpg based.

Όσο για το mohaa, δε θα διαφωνήσω, αλλά το online του πάντα με ξετρέλαινε (εν αντιθέσει ακόμη και με το cs, που το σιχαινόμουν (η μόδα βλέπεις)). ακόμη και όταν βγήκε το call of duty, με ξένισαν στην αρχή κάποιες μικρές διαφορές στο gameplay.

αλλά αυτά είναι προσωπικές γνώμες πάντα. και για μένα είμαστε gamers, απλά διαφορετικού level. Κάποιοι θα πάμε για τα xp, και κάποιοι θα μείνουμε πάντα στο level 1. Και κάποιοι θα παίζουν με twinks, γιατί θελουν να είναι κάπου στη μέση. (=> semi serious gamers)

Πάω να δω το ματσάκιον τώρα.... 52-28 στο ημίχρονο η Ελλάς.

[Tilemaxx]

Hardcore είναι αυτός που τερματίζει το DMC στο Heaven or Hell

[alex_000]

hardcore δεν ειναι ενα game, o gamer είναι αυτός που χαρακτηρίζεται ως hardcore.

 

Hardcore gamer είναι αυτός που ικανοποιεί 2 απο τις 3 αυτές συνθήκες.

1)Ξοδεύει αμέτρητες ώρες για τα 1-3 game της επιλογής του (οχι αυτός που παιζει 10 games όλη μερα αλλα είναι μέτριος σε όλα)

2)Φέρνει αποτελέσματα στο game που το 95% των υπόλοιπων παικτών δεν μπορεί -online η offline-

3)κόβει κώλους online σε competitive gaming τουρνουά κτλ

 

πχ στο wow που επαιζα εγώ hardcore θεωρούνταν όποιος είναι gladiator τιτλο σε pvp ή ήταν στα τοπ 3-4 guild ανάλογα με τον server σε pve

[Toufas]

wow pve= με τα addons που σου λενε ποτε να κλασεις και με τους devs να λενε στα μεγαλα guilds τι να κανουν? pvp= πετρα ψαλιδι χαρτι, cookiecutter specs.