Καλύτερο πολίτευμα

[Krokodilos]

1) Για ποια μείωση πολέμων μιλάμε; Δεν έχει περάσει δεκαετία που να μην έχει γίνει κάποιος, μικρός ή μεγάλος.

Εχουν μειωθει.

 

3) Με βάση το (2) όμως, το γεγονός ότι εξελίσσεται δε σημαίνει ότι οι πρωταρχικές γνώσεις εξαφανίζονται. Απλά ατονούν και μένουν αδρανείς.

Χα! Και που το ξερεις? Ωραια το ορισες οτι ισχυει αυτο που θελεις.

Μπρει να εξαφανιζονται.

 

4) Η επικράτηση του ισχυρότερου σε μια αγέλη, ισχύει και στην κοινωνία των ανθρώπων, σωστά;

Λαθος. Δεν ισχυει σαν νόμος σε μια αγελη ζωων το επικρατηση του ισχυροτερου, αλλά γενικα ισχυει το επικρατηση του πιο δυνατου(σωματικα).

Αυτο στην κοινωνια των ανθρωπων πλεον δεν ισχυει.

Ουτε καν ισχυει το επικρατηση του ικανοτερου.

 

5) κάθε νέα γενιά γνωρίζει τα λάθη των προηγούμενων ετών, αιώνων, χιλιετιών. Γιατί αυτή η ρημάδα η "κάθε νέα γενιά" επαναλαμβάνει ες αεί τα λάθη του παρελθόντος;

Καμια σχεση. Επαναλαμβανει αλλά πολυ λιγα απο τα λαθη του παρεθλοντος.

Αν και καλυτερα να πεις τι σκεφτεσαι γιατι ισως παρεξηγω αυτο που θες να πεις. Μαλλον εχεις 1-2 παραδειγματα στο μυαλο σου περι αυτου.

[frenzy]

Δεν ισχυει σαν νόμος σε μια αγελη ζωων το επικρατηση του ισχυροτερου, αλλά γενικα ισχυει το επικρατηση του πιο δυνατου(σωματικα).

Αφού μάθαμε πως ο εγκέφαλος είναι υπεύθυνος για την συμπεριφορά (εύρηκα!) (και όχι το συκώτι; η σπλήνα; ), μαθαίνουμε πως τα ζώα ανταγωνίζονται με βάση τη σωματική δύναμη και όχι την ισχύ (του πλούτου; γκόμενες; αυτοκίνητα; στρατός; ).

Ξαναεύρηκα.

Η συμβολή σε προφανή είναι προφανής αφορμή να ξεσπάσω σε profanities.

[sugata]

1) Βρες μου μια δεκαετία που δεν έχει πολεμική δραστηριότητα τα τελευταία 50 χρόνια. Αν θεωρείς ότι μόνο ένας Π.Π. είναι άξιος αναφοράς, δεν μπορώ να κάνω κάτι επ' αυτού.

2+3) Ζωώδη ένστικτα, σου λέει κάτι; αυτά από πού τα 'χεις, τα 'χω, τα 'χουμε;

4) πίσω από τις λέξεις, κρύβεται ο αλέξης

 

ισχυρός -ή -ό [is<x>irós] E1 : που έχει ισχύ, δύναμη. 1α. που έχει από τη φύ ση του μεγάλη δύναμη. ANT αδύναμος, ασθενικός: ~ οργανισμός. Iσχυ ρή κράση. (έκφρ.) ισχυρό φύλο*. || που δεν παρασύρεται, δεν υποχωρεί ή δεν ενδίδει· δυνατός: ~ χαρακτήρας. Iσχυρή θέληση. β. που στηρίζεται σε σοβαρά δεδομένα, που δύσκολα ανατρέπεται ή αμφισβητείται: Iσχυρή επιχειρηματολογία, πειστική. γ. (νομ.) που έχει νομική ισχύ, κύρος: Iσχυρή διαθήκη. 2. που γίνεται ή υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, που έχει μεγάλη ισχύ, δύναμη, σφοδρότητα ή ένταση: ~ άνεμος, δυνατός, σφοδρός. Iσχυρό ψύχος, δυνατό, μεγάλο. ~ σεισμός. Iσχυρή έκρηξη. Iσχυρή πίεση. 3. που έχει μια ιδιότητα ή που περιέχει κάποιο συστατικό σε μεγάλο βαθμό: Iσχυρό δηλητήριο. Iσχυρή δόση ενός φαρμάκου. 4α. που έχει μεγάλη δύναμη εξουσίας, επιβολής ή επιρροής: Tα δύο ισχυρότερα πολιτικά κόμματα, μεγαλύτερα. Oι μονοκομματικές κυβερνήσεις δεν είναι πάντα ισχυρότερες από τις πολυκομματικές. Iσχυροί πολιτικοί / οικονομικοί παράγοντες. (έκφρ.) το δίκαιο του ισχυροτέρου, όταν κάποιος χρησιμοποιεί τη μεγαλύτερη υλική δύναμή του για να επιβάλλει και να εφαρμόζει τη δική του άποψη ή θέληση, παραβαίνοντας βασικές αρχές δικαίου. β. για στρατιωτική κτλ. δύναμη αριθμητικά μεγάλη και καλά εξοπλισμένη: Mπροστά στις ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις του αντιπάλου, υποχώρησαν. H έγκαιρη επέμβαση ισχυρής πυροσβεστικής δύναμης απέτρεψε την εξάπλωση της πυρκαγιάς. 5. (γραμμ.) ~ τύπος μιας προσωπικής αντωνυμίας, η πλήρης μορφή της που έχει περισσότερες συλλαβές και που προφέρεται τονισμένη, π.χ. εμένα, εμάς, σε αντιδιαστολή προς τον αδύνατο τύπο. [λόγ. < αρχ. ἰσχυρός]

 

Και είχα την εντύπωση πως αυτό ακριβώς ισχύει...

5) Δεν είπες κάτι διαφορετικό απ' αυτό που είπα. Δεν μίλησα για το πόσα επαναλαμβάνει, είπα ότι συνεχίζει να τα επαναλαμβάνει.

[Snoob]

Εδώ μάθαμε ότι οι πρόγονοί μας ήταν μοναχικά πλάσματα...

 

Τέλος πάντων, επειδή έχω τη φρικτή υποψία ότι δε συνεννούμαστε:

 

Αυτό που θέλω να πω, σε σχέση με το πολίτευμα, είναι ότι μια πολιτιστική δομή (δηλαδή, το πολίτευμα) επιδιώκει να βάλει σε καλούπι τη φύση. Επομένως (σε σχέση με το σχόλιό μου για τα αναρχικά πολιτεύματα) ένα σύστημα κοινωνικής διάρθρωσης το οποίο παραγνωρίζει βασικές και εξελικτικά αμετάβλητες κατευθύνσεις του είδους μας (κυριαρχία στους γύρω, επικράτηση του ισχυρότερου -ασχέτως της παραμέτρου ορισμού του ποιος είναι ισχυρότερος) σκοντάφτει σε ανυπέρβλητα εμπόδια, δηλαδή στη φύση μας.

[Krokodilos]

Εδώ μάθαμε ότι οι πρόγονοί μας ήταν μοναχικά πλάσματα...

Ισχυει αυτο που ειπα και δεν ειπα αυτο που λες οτι μαθατε απο αυτα που ειπα(ειπα δηλαδη διαφορετικο πραγμα με λιγα λογια).

 

Αυτό που θέλω να πω, σε σχέση με το πολίτευμα, είναι ότι μια πολιτιστική δομή (δηλαδή, το πολίτευμα) επιδιώκει να βάλει σε καλούπι τη φύση. Επομένως (σε σχέση με το σχόλιό μου για τα αναρχικά πολιτεύματα) ένα σύστημα κοινωνικής διάρθρωσης το οποίο παραγνωρίζει βασικές και εξελικτικά αμετάβλητες κατευθύνσεις του είδους μας (κυριαρχία στους γύρω, επικράτηση του ισχυρότερου -ασχέτως της παραμέτρου ορισμού του ποιος είναι ισχυρότερος) σκοντάφτει σε ανυπέρβλητα εμπόδια, δηλαδή στη φύση μας.

Το σχολιο σου για τα αναρχικα πολιτευματα ηταν σωστο.

Οσο για τα άλλα αυτο σου λεω: Οτι λογω εγκεφαλου μας και δη της πολυ περισσοτερο αυξημενης ευφυιας(σε σχεση με τα άλλα ζωντανα οντα) μας, συνεχως καταφερνουμε και αλλαζουμε τα ενστικτα μας (προς την κατευθυνση του λιγοτερο ζωωδους και μεγαλυτερου πολιτισμου) και ισως καποια στιγμη απαλλαγουμε απο την ταση των ενστικτων μας προς την δημιουργια ανισοτητων στις κοινωνικες δομες μας.

 

Οπως καταλαβαινεις λεω οτι αυτο το "εξελικτικα αμεταβλητες" που ειπες ηταν λαθος.

Τιποτα δεν ειναι εξελικτικα αμεταβλητο!

Εσυ το παιρνεις γενικα(λεγοντας κυριαρχια στους γυρω κλπ) αλλά και αοριστα, αλλά η γενικη αντιμετωπιση δεν ειναι σωστη καθως οι επιμερους παραμετροι αλλαζουν(στην προκειμενη περιπτωση αλλαζει και η γενικη εικονα οποτε ουτως ή αλλως η ολη αντιμετωπιση ειναι λαθος) ενω η αοριστη(δηλαδη μη σαφης) αντιμετωπιση ειναι επισης λαθος καθως δεν αναλυεις τις ακριβως εννοεις με τις προτασεις που ανεφερες.

[frenzy]

Για να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου Snoob δεν έχει ερευνηθεί (απ' όσο γνωρίζω) ο ελεύθερος σχηματισμός ιεραρχιών. Και από τη δεοντολογική φύση της έρευνας ούτε πρόκειται. Ο άρχοντας των μυγών είναι η κοντινότερη αναφορά που θα μπορούσαμε να έχουμε.

Αυτό όμως δε σημαίνει πως έχει αποκλειστεί το ενδεχόμενο η πυραμιδική ιεραρχία να είναι βιολογικός μονόδρομος.

[Snoob]

Προφανώς διαφωνούμε: τα ανθρώπινα ένστικτα, δεν αλλάζουν (γιατί τότε δε θα ήταν ένστικτα). Μπορεί να ατονήσουν, να περιοριστούν ή να ανακατευθυνθούν από τις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες, όμως δεν αλλάζουν. Πάντα υπήρχε κάποιος ισχυρότερος στις ανθρώπινες κοινωνίες. Το ότι σήμερα, χάρη στον πολιτισμό (δηλαδή τις κληροδοτούμενες συλλογικές μνήμες) μπορεί να κυριαρχήσει ο πιο πονηρός και όχι ο πιο δυνατός, όπως παλιότερα, δε σημαίνει τίποτε, για δύο λόγους: α) και πάλι κάποιος κυριαρχεί, άρα ο βασικός άξονας της συμπεριφοράς παραμένει αμετάβλητος β) ο πολιτισμός δεν είναι σταθερή παράμετρος. Σήμερα υπάρχει, αύριο δεν υπάρχει. Πυρηνικός όλεθρος, μετεωρίτης, πανδημία, σεισμός, σου κάνουν τον πολιτισμό κόσκινο και μέχρι να καταλάβεις τι έπαιξε, στέκεσαι με ένα στυλιάρι πάνω από το γείτονα, το κεφάλι του οποίου άνοιξες όταν επιχείρησε να σου πάρει το σκύλο που σκότωσες για να φας.

 

Ο άνθρωπος ΔΕΝ αλλάζει. Δεν έχει αλλάξει σε όλη την πορεία της εξέλιξης (από όσο γνωρίζουμε): οι Κρο Μανιόν σφάζονταν, οι Νεάτερνταλ σφάζονταν, οι Χόμο Σάπιενς σφάζονταν και σφάζονται. Επειδή διερχόμαστε μια περίοδο σχετικής ευημερίας και ηρεμίας, και επειδή οι σχέσεις μας με τη μνήμη είναι περίεργες (εγκέφαλος, γαρ, υπερεκτιμημένο όργανο), ξεχνάμε ότι πριν από 50 χρόνια αλληλοσκωτονόμαστε με πλέρια δημοκρατικό και κόσμιο τρόπο επιχειρώντας να επιβάλλουμε στους συνανθρώπους μας τη...δημοκρατία και την ισότητα.

 

Αυτό που αλλάζει είναι τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας. Τα μέσα αυτά μας επιτρέπουν να φιλοσοφούμε, αντί να αγωνιούμε για την τροφή μας ή την επιβίωσή μας. Τελικά, όμως, όπως με όλα τα θηλαστικά (και γενικά τα έμβια όντα), επιβίωση, αναπαραγωγή, κυριαρχία είναι οι βασικές κατευθυντήριες γραμμές. Δεν είναι οι ουτοπικές επιδιώξεις κοινωνιών χωρίς ισχυρότερους, αφεντικά κτλ (προσπερνώντας, βεβαίως, την φρικτή υποψία πως το ζήτημα είναι πώς να αλλάξει το "σύστημα" ώστε να φύγουν τα νυν αφεντικά από πάνω και να γίνουμε εμείς χαλίφηδες στη θέση του τωρινού χαλίφη...)

[Lucifer]

Οπως καταλαβαινεις λεω οτι αυτο το "εξελικτικα αμεταβλητες" που ειπες ηταν λαθος.

Τιποτα δεν ειναι εξελικτικα αμεταβλητο!

 

Ανάπτυξέ το λίγο αυτό σε ένα σπόηλερ αν θες, μου φαίνεται πως αναφέρεσαι στη δυνατότητα και όχι στην επικρατούσα πιθανότητα, αλλά ας μην προτρέχω.

[teo64x]

Ένστικτο, μεταξύ άλλων, είναι και το κυνήγι για τροφή. Παρόλα αυτά, η λειτουργία αυτού του ενστίκτου δεν είναι απαραίτητη πλέον στις κοινωνίες μας, γιατί έχουμε κάνει καταμερισμό εργασιών. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι τώρα, όμως, δουλεύουμε για να βγάλουμε το ψωμί μας και άρα το ένστικτο του κυνηγού ανακατευθήνθηκε στη δουλειά. Αλλά ένας τέτοιος ισχυρισμός θα ήταν, πιστεύω, αυθαίρετος. Οι περισσότερες δουλειές που αναλαμβάνουμε δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με τα μοτίβα συμπεριφορών που είναι συσχετισμένα με το ένστικτο του κυνηγού. Αμφιβάλλω, για παράδειγμα, πως, βλέποντας ένα ζώο, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί ένας σημερινός άνθρωπος είναι να βρει ένα κοφτερό μαχαίρι, να το κυνηγήσει, να το σφάξει μόνος του και να το φάει εκείνη την ώρα (εκτός αν βρίσκεται σε κατάσταση στην οποία ξέρει πως δε θα μπορέσει να εξασφαλίσει το φαγητό του με άλλο τρόπο).

 

Το ότι οι κοινωνίες ήταν πάντα όπως σήμερα, δεν αποτελεί ακριβώς επιχείρημα. Σαφώς όλες οι ως τώρα κοινωνίες επέτρεπαν και επέβαλλαν την κυριαρχία του ενός στον άλλο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και άρα αυτό γινόταν. Παρόλα αυτά, οι ίδιες οι ως τώρα κοινωνίες κατάφεραν να εξαλείψουν την ανάγκη για την εμφάνιση κάποιων άλλων ενστικτωδών συμπεριφορών, με αποτέλεσμα οι τελευταίες να πάψουν να εμφανίζονται γενικώς (όχι επειδή δεν υπάρχουν πια, απλά επειδή δεν υπάρχει ανάγκη) ή, όπως ειπώθηκε, να ανακατευθύνονται στα πλαίσια της κοινωνίας αυτής.

 

Σε μια μη ιεραρχική κοινωνία, λοιπόν, αν δε γίνεται να πάψει να χρειάζεται και να εμφανίζεται η προσπάθεια κυριαρχίας (κάτι το οποίο αποτελεί απλά μια υπόθεση, απ' όσα έχω υπ' όψιν), τίποτα δεν απαγορεύει να υπάρχουν δομές ή θεσμοί όπου αυτή η τάση θα ανακατευθυνόταν δημιουργικά για το καλό της κοινωνίας, χωρίς να ανατρέπει το μη ιεραρχικό χαρακτήρα της.

 

Ο δε συλλογισμός πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει επειδή "όλοι σφάζονταν" δε στέκει. Ο άνθρωπος αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου σε πολλά πράγματα, άρα το να εξετάζουμε ένα χαρακτηριστικό του και να το ανάγουμε σε γενικό και απαράβατο κανόνα με τον οποίο εξετάζουμε παρελθόν, παρόν και μέλλον, δε λειτουργεί.

 

Επιπλέον, οι πόλεμοι και οι σφαγές των σύγχρονων κοινωνιών δε γίνονται σχεδόν ποτέ λόγω της ζωώδους και βάρβαρης φύσης του ανθρώπου (η λέξη "σχεδόν" τοποθετήθηκε χωρίς να έχω παράδειγμα εξαίρεσης στο μυαλό μου, αλλά φαντάζομαι ότι κάποιος μπορεί να βρει ένα-δύο). Γίνονται κατά παραγγελία ηγετών για διάφορους λόγους, είτε ιδεολογικούς, είτε θρησκευτικούς, είτε οικονομικούς, είτε άλλους (αν και προσωπική μου εκτίμηση είναι πως όλοι αυτοί οι λόγοι καταλήγουν, στη βάση τους, στους οικονομικούς) και ενθαρρύνονται μέσω του ενός ή του άλλου είδους προπαγάνδας. Αυτό είναι πολύ μακριά από το να λειτουργεί ως απόδειξη πως όλοι είμαστε αιμοσταγείς και δε θα αλλάξουμε ποτέ.

 

Αυτά τα γράφω ως τροφή για σκέψη και όχι για να πείσω, μιας και έχω την τάση να πιστεύω ότι όλες οι αντίθετες σχολές σκέψης (στην περίπτωσή μας, οι "τι καλά που είμαστε άνθρωποι" και "τι απαίσια πλάσμα που είμαστε εμείς οι άνθρωποι") έχουν, τις περισσότερες φορές, αγεφύρωτες διαφορές.

[pournaras]

Ένστικτο, μεταξύ άλλων, είναι και το κυνήγι για τροφή. Παρόλα αυτά, η λειτουργία αυτού του ενστίκτου δεν είναι απαραίτητη πλέον στις κοινωνίες μας, γιατί έχουμε κάνει καταμερισμό εργασιών. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι τώρα, όμως, δουλεύουμε για να βγάλουμε το ψωμί μας και άρα το ένστικτο του κυνηγού ανακατευθήνθηκε στη δουλειά. Αλλά ένας τέτοιος ισχυρισμός θα ήταν, πιστεύω, αυθαίρετος. Οι περισσότερες δουλειές που αναλαμβάνουμε δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με τα μοτίβα συμπεριφορών που είναι συσχετισμένα με το ένστικτο του κυνηγού. Αμφιβάλλω, για παράδειγμα, πως, βλέποντας ένα ζώο, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί ένας σημερινός άνθρωπος είναι να βρει ένα κοφτερό μαχαίρι, να το κυνηγήσει, να το σφάξει μόνος του και να το φάει εκείνη την ώρα (εκτός αν βρίσκεται σε κατάσταση στην οποία ξέρει πως δε θα μπορέσει να εξασφαλίσει το φαγητό του με άλλο τρόπο).

 

Το ότι οι κοινωνίες ήταν πάντα όπως σήμερα, δεν αποτελεί ακριβώς επιχείρημα. Σαφώς όλες οι ως τώρα κοινωνίες επέτρεπαν και επέβαλλαν την κυριαρχία του ενός στον άλλο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και άρα αυτό γινόταν. Παρόλα αυτά, οι ίδιες οι ως τώρα κοινωνίες κατάφεραν να εξαλείψουν την ανάγκη για την εμφάνιση κάποιων άλλων ενστικτωδών συμπεριφορών, με αποτέλεσμα οι τελευταίες να πάψουν να εμφανίζονται γενικώς (όχι επειδή δεν υπάρχουν πια, απλά επειδή δεν υπάρχει ανάγκη) ή, όπως ειπώθηκε, να ανακατευθύνονται στα πλαίσια της κοινωνίας αυτής.

 

Σε μια μη ιεραρχική κοινωνία, λοιπόν, αν δε γίνεται να πάψει να χρειάζεται η προσπάθεια κυριαρχίας (κάτι το οποίο αποτελεί απλά μια υπόθεση), τίποτα δεν απαγορεύει να υπάρχουν δομές ή θεσμοί όπου αυτή η τάση θα ανακατευθυνόταν δημιουργικά για το καλό της κοινωνίας, χωρίς να ανατρέπει το μη ιεραρχικό χαρακτήρα της.

 

Αρα το ενστικτο του κυνηγου εχει ατονησει, αλλα δεν εχει εξαφανιστει. Δεν εχει σβησει οπως λενε και οι αλλοι πιο πανω απο τη db του μυαλου του.

Ενα ανθρωπο που δεν εχει κυνηγησει ποτε στη ζωη του ουτε σαν χομπυ, αν μια μερα τον αφησουν μονο του σε ενα ερημονησι παρεα με ενα γουρουνι, θα ψαξει να βρει τροπο να το σκοτωσει και να το φαει, η θα το παρει αγκαλιτσα και θα πεθανουν και οι δυο απο την πεινα; Πιθανολογω το πρωτο.

[million_voices]

η ωριμοτητα θα προκυψει αυτοματα απο το θεμελιωδες ενστικτο της επιβιωσης

 

εχουμε και θα αποκτησουμε σε μεγαλυτερο βαθμο την δυνατοτητα αυτοκαταστροφης ως ειδος

 

μονο η συνειδητοποιηση της ευρυτερης αρμονιας και εξελιξη της φυσης μας θα μας επιτρεψει να μην εξαφανιστουμε απο το συμπαν

 

θα μας παρει πολυ καιρο αλλα αργα η γρηγορα ειμαι σιγουρος οτι θα οργανωθουμε αναρχικα γιατι μονο ετσι θα μπορεσουμε να απελευθερωσουμε το μαξιμουμ της δυναμικης μας

 

απο κει και περα η ωριμοτητα θα φερει και κομμουνισμο συνεπικουρουμενη απο την σωστη χρηση της τεχνολογιας και την συνειδητοποιηση οτι μονο ολοι μαζι μπορουμε να επιβιωσουμε,να εξελιχθουμε και να ανακαλυψουμε σε βαθος την φυση μας και το συμπαν

[Lucifer]

Δεν είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικό να πολώνετε τα ενδεχόμενα ανάμεσα στο ένστικτο και την θέληση για αρμονία, νομίζω. Υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι μικροί παράγοντες που παίζουν ρόλο και μονοπωλούν το ανθρώπινο είναι, όπως πχ η απληστία (θέλω και δεύτερο καναπέ), η ζήλεια (θέλω και εγώ δεύτερο καναπέ σα το γείτονα), ο φθόνος (αυτός ο πούστης δεν αξίζει δεύτερο καναπέ), η θέληση για αναγνώριση (θέλω όλοι να ξέρετε πως θα έπρεπε να έχω και 2ο καναπέ) και φυσικά η απλή, καλή έλλειψη χημείας μεταξύ 2 ανθρώπων (μια μέρα θα σου σπάσω το κεφάλι και θα σου πάρω και τον καναπέ).

 

Και γενικά σε ένα καθεστώς αναρχικής κοινοκτημοσύνης, τι θα κάνω εγώ που ζηλεύω το θηλυκό μου και είμαι κτητικός; Αν μου κορνάρει κάποιος στο πράσινο; Αν μου πηδήξουνε την κόρη; Αν μου χέσει ο σκύλος του απέναντι τον κήπο και κανείς δε τα μαζέψει; Αν οι αποπάνω κάνουνε πάρτυ στις 3 τη νύχτα;

 

Πως αποφεύγεται η αυτοδικία και πως εδραιώνεται η ηθική δικαιοσύνη όταν η ηθική του καθενός έχει άλλο παράγοντα ελαστικότητας; Και γιατί δηλαδή να μην έχω όσους καναπέδες γουστάρω;;;

 

Μικρές, ρηχές, καθημερινές αιτίες για νεύρα.

[liopyr]

Σε οποιοδήποτε πολίτευμα - καθεστώς - whatever, την κόρη δεν την γλυτώνεις.

 

Κάποιος καλοθελητής θα βρεθεί.

 

[million_voices]

θα τα ξεπερασουμε ολα αυτα με τον καιρο και η κινητηριος δυναμη θα ειναι η γνωση που θα αποκταμε η οποια θα αποκαλυπτει ολο και περισσοτερο την ευρυτερη αρμονια των πραγματων

 

η ματαιοτητα του συγχρονου δυτικου τροπου ζωης ειναι ευκολα κατανοητη,οι συνεπειες του ειναι επισης ορατες και αντιθετες με την φυση μας,δεν νομιζω οτι ηρθαμε εδω για να κυνηγαμε καναπεδες

 

δεν θα σταματησουμε ποτε να θελουμε να μαθουμε ολο και περισσοτερα για τους εαυτους μας,την φυση,το συμπαν το γιατι υπαρχουμε και ποιος η τι τα εφτιαξε ολα αυτα

[teo64x]

Αρα το ενστικτο του κυνηγου εχει ατονησει, αλλα δεν εχει εξαφανιστει. Δεν εχει σβησει οπως λενε και οι αλλοι πιο πανω απο τη db του μυαλου του.

Ενα ανθρωπο που δεν εχει κυνηγησει ποτε στη ζωη του ουτε σαν χομπυ, αν μια μερα τον αφησουν μονο του σε ενα ερημονησι παρεα με ενα γουρουνι, θα ψαξει να βρει τροπο να το σκοτωσει και να το φαει, η θα το παρει αγκαλιτσα και θα πεθανουν και οι δυο απο την πεινα; Πιθανολογω το πρωτο.

 

Πράγματι, το ένστικτο του κυνηγού δεν έχει εξαφανιστεί. Παρόλα αυτά, αυτού του είδους η συμπεριφορά δεν εμφανίζεται αν δεν υπάρχει ανάγκη.

 

Δε νιώθουμε την παρόρμηση να κυνηγήσουμε το γουρούνι αν έχουμε εξασφαλίσει ότι μπορούμε να πάμε στο σούπερ μάρκετ. Όταν είμαστε στο ερημονήσι και δε μπορούμε, τότε ναι, και αγκαλίτσα θα το πάρουμε, και γλυκόλογα θα του πούμε, και θα το σφάξουμε μετά, και θα το ξαναπάρουμε αγκαλίτσα και τα σχετικά, και θα το φάμε. Αλλά μόνο λόγω ανάγκης.

 

Και γενικά σε ένα καθεστώς αναρχικής κοινοκτημοσύνης, τι θα κάνω εγώ που ζηλεύω το θηλυκό μου και είμαι κτητικός; Αν μου κορνάρει κάποιος στο πράσινο; Αν μου πηδήξουνε την κόρη; Αν μου χέσει ο σκύλος του απέναντι τον κήπο και κανείς δε τα μαζέψει; Αν οι αποπάνω κάνουνε πάρτυ στις 3 τη νύχτα;

 

Εδώ μπαίνει και το θέμα της ανατροφής. Κατά την προσωπική μου γνώμη, η παιδεία και το περιβάλλον κάνουν θαύματα σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση της συμπεριφοράς.

 

Το ιδανικό είναι να μη σε πειράζει, βέβαια, που η κόρη σου θα περνάει καλά με π.χ. το Μήτσο, τον Τάκη και τον Όμνι (ταυτόχρονα) ενώ, παράλληλα, και ο απέναντι να ξέρει πότε να μαζέψει το σκύλο του.

 

Αυτό βέβαια είναι όντως ουτοπικό και ασφαλώς δε θα επιτευχθεί μια κοινωνία στην οποία δε θα σου σπάει τα νεύρα ο από πάνω που κάνει στις 3 το βράδυ πάρτι, αλλά φαντάζομαι όλο και κάποιος μηχανισμός θα μπορεί να υπάρχει γι' αυτές τις περιπτώσεις.