Abre Los Ojos - Άνοιξε τα μάτια

[seishirosakura]

Είδα λοιπόν και το Abres los Ojos (δίχως να έχω δει το Vanilla Sky) και μπορώ να πω ότι είμαι λίγο μετέωρος...

 

Θα συμφωνήσω ότι η ατμόσφαιρα και η δράση εξελίσσεται με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο αλλά... αυτο το τέλος με απογοήτευσε... Περίπου δηλαδή... Περισσότερα κάτωθεν.

 

 

Μια ταινία που απότι φαίνεται καταπίανεται με έξυπνο τρόπο με την ρηχότητα του χαρακτήρα του πρωταγωνιστή, γεγονός που οδηγεί στο μαζοχιστικό αυτο-εξορισμο του σε μια ιδιοδημιούργητη κόλαση ΔΕΝ χρειαζόταν ένα τέτοιο τέλος.

 

Θα το ψάξω λίγο ακόμα αλλα ειλικρινά ελπίζω το τέλος να ήταν απλώς ακόμα μια εκδήλωση του ρηχού χαρακτήρα του Σίζαρ που απεγνωσμένα ήθελε έναν εύκολο τρόπο να τελειώσει το μαρτύριο που ο ίδιος δημιούργησε "σκοτώνοντας" ουσιαστικά το μυαλό του και αυτοκτονώντας(*cough* "π" αν και εκεί ο θάνατος περιορίζεται στο μυαλό). Νομίζω πως προτιμώ αυτή την εξήγηση από την ειλικρινά ξέμπαρκη κρυογονική.

 

Από την άλλη ίσως το τέλος να είναι ανοικτό προς interpretation. Ελπίζω έτσι να είναι. Μια τόσο ξεκάθαρη εξήγηση δεν νομίζω ότι ταιριάζει σε αυτήν την ταινία.

 

[Επισκέπτης]

seishirosakura

 

 

Εμένα μου αρέσει η ιδέα ότι η εξήγηση είναι καθαρή και κρυστάλλινη. Γιατί έτσι ολόκληρη η ταινία δίνει την αίσθηση ενός όνειρου, που πιστεύω αυτός είναι και ο στόχος της, ή καλύτερα ένας από τους στόχους της. Όσο την βλέπεις νιώθεις την ίδια σύγχυση, έχεις τις ίδιες απορίες, παρόμοια συναισθήματα με αυτά που έχεις όταν βλέπεις ένα όνειρο. Και όταν ξυπνάς, όλα είναι ξεκάθαρα. Και τα παράλογα και τα λογικά. Η αυτοκτονία για μένα, πέρα από τον προφανή συμβολισμό "αφήνω πίσω μου, ολόκληρη τη ζωή μου και πάω για κάτι άλλο, άρα είναι σαν να σκοτώνω τον παλιό εαυτό μου", νομίζω είναι ένα ακόμα από εκείνα τα στοιχεία που έχουμε ζήσει μέσα σε όνειρο. Δηλαδή πάντα ξυπνάμε λίγο πριν πεθάνουμε.

 

Πέρα από αυτό, όμως, επειδή η άποψη της ταινίας είναι προφανώς ότι "ποτέ δεν ξέρεις αν βλέπεις όνειρο ή αν είσαι ξύπνιος" (κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ σαν ιδέα για την ίδια την ζωή, ότι δηλαδή η αλήθεια δεν είναι συγκεκριμένη ή αλλιώς δεν την πλησιάζουμε ποτέ γιατί δεν μπορούμε να την δούμε όσο "ζούμε-ονειρευόμαστε-κτλ"), κάθε εξήγηση κατά τη γνώμη μου είναι πιθανή.

 

Δεν έχω δει πάντως άλλη ταινία, που να με βάλει τόσο πολύ στο κλίμα της. Από την άποψη πως ένιωθα όσο την έβλεπα πως ονειρευόμουνα για κάποιο λόγο και τελικά αποδείχτηκε ότι... είχα δίκιο κατά μια έννοια. Έχει εξαιρετικά στοιχεία στο συγκεκριμένο θέμα. Από την πρώτη σκηνή με τους άδειους δρόμους, μέχρι τη σκηνή στο μπαρ όπου όλοι σταματάνε να μιλάμε και τον κοιτάνε και τον ψυχολόγο που θα υποστηρίξει μέχρι τελικής πτώσεως ότι είναι αληθινός, χωρίς να λυγίσει ούτε στιγμή. Επί τη ευκαιρία, ο ψυχολόγος έχω την εντύπωση ότι έχει την μορφή του πατέρα του. Του το λέει κάποια στιγμή και ο Σέζαρ, ότι μοιάζεις με τον πατέρα μου. Μοιάζει όμως και με τον ίδιο τον Σέζαρ (έχουν ίδια μαλλιά), άρα είναι πολύ πιθανό.

 

[seishirosakura]

Manuel

 

Η αλήθεια είναι οτι δεν έδωσα στην ταινία την προσοχή που της άξιζε. Αντί να την δω ήσυχα και ωραία συγκεντρωμένος, την είδα στο τρένο με ηχητικές παρεμβάσεις του τύπου στη μέση της αμαξοστοιχίας σερβίρεται καφές, τόστ κ.λπ. Γι'αυτο και αν και κατανοώ το κλίμα που υπέβαλε η ταινία, δεν το έζησα όπως θα ήθελα. Κακώς τώρα που το σκεφτομαι αφού το κλίμα ήταν η μισή ταινία.

 

Η σκηνή με τον ψυχολόγο να οδέιρεται, με το πλήθος που τον κοιτάει ήταν όλες πολύ δυνατές (η πρώτη δε είναι η αγαπημένη μου- σχεδόν με έπεισε ο άτιμος )

 

 

Ακριβώς επειδή όλη η ταινία σε αφήνει να μπαλαντσάρεις ανάμεσα σε αλήθειες και ψέματα δεν περίμενα κάτι τόσο.. φουτουριστικό. Σκεφτόμουνα ότι ενδεχομένως οι τελευταίες λέξεις τις ταινίας (Ανοιξε τα μάτια σου) ίσως να υποδεικνύει αντί την είσοδο στη νέα ζωή για τον Σίζαρ, το ξεκίνημα (ή και την συνέχιση) ενός loop όπου δηλαδή θα ξυπνήσει και θα επαναλαμβάνει τα ίδια μέχρι ενδεχομένως να ξαναφτάσει στο τέλος (Memento style). Μέχρι τουλάχιστον να κάνει τις σωστές κινήσεις και να αξίζει πραγματικά μια δεύτερη ευκαιρία γιατί σε όλη την ταινία δεν είδα τον Σίζαρ να εξελίσσεται. Ούτε αυτή η φαρσοκωμωδία φιλίας με τον Πελάγιο επιδιωρθώθηκε, ούτε ο ναρκισσισμός του βελτιώθηκε, ούτε ξέφυγε από τις ανασφάλειες του για να μην μιλήσω για το βλέπω-φωτογραφίες-ερωτεύομαι-αλλα-μου-τρίβεται-η-άλλη-και-μπαίνω-στο-αυτοκίνητο. Η μόνη "εξέλιξη" ήταν ότι αρνήθηκε τα χάπια...

 

Αν όχι αυτό, αυτό που ανέφερα παραπάνω. Το μυαλό του δημιούργησε την L.E για να αυτοκτονήσει (όχι μονο στο ονειρο) χωρίς τύψεις και φόβο

 

Ή τέλος αυτό που εξηγείται - του δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία στον αληθινό κόσμο απο την εταιρεία κρυογονικής.

 

Και τα τρία μου φαίνονται πιθανά. Δεν έχω ιδέα τί έχει πει ο σκηνοθέτης / σεναριογραφος επί του θέματος. Προς το παρόν χαίρομαι πως η εξήγηση που δίνεται δεν είναι υποχρεωτικά πιστευτέα (αν υπάρχει η λέξη ). Στο κάτω κάτω.. όνειρο είναι η ταινία.

 

Εσύ ποια εξήγηση επιλέγεις?

 

[Επισκέπτης]

Manuel

 

 

Εμένα, όπως είπα, μου αρέσει η έννοια ότι από τη στιγμή που ξυπνάω όλα γίνονται σαφή και κρυστάλλινα. Έχω την ίδια ελπίδα και για το θάνατο. Ότι δηλαδή με το που θα πεθάνω θα καταλάβω αμέσως το σκοπό και το νόημα της ύπαρξής μου (αυτής τουλάχιστον, γιατί η επόμενη μπορεί να είναι το ίδιο μυστήρια). Οπότε η εξήγηση που μου αρέσει είναι η απολύτως ξεκάθαρη. Δηλαδή ότι η ζωή του Σέζαρ από τη στιγμή που ξυπνάει στο πεζοδρόμιο είναι όνειρο, το υπόλοιπο της ζωής του έχει σβηστεί από τη μνήμη του και παίρνει τελικά την απόφαση να ξυπνήσει στο μέλλον. Μου άρεσε επίσης πάρα πολύ στην ταινία το γεγονός ότι δεν προσπαθούν να σου κρύψουν την ανατροπή με τεχνάσματα και κόλπα (όπως πχ στην 6η αίσθηση όπου

έχει κάποιες σκηνές όπου ο Bruce Willis υποτίθεται ότι μιλάει με την γυναίκα του, αλλά τελικά αυτή είναι μόνη της και εμείς νομίζουμε ότι του έχει θυμώσει κτλ

). Η ταινία είναι απίστευτα τίμια. Αναφέρει την κρυογενετική αρκετές φορές, το μοτίβο του ονείρου είναι συνέχεια μέσα στο παιχνίδι. Είναι πολύ φανερό από τη στιγμή που ξυπνάει στο πεζοδρόμιο ότι βλέπει όνειρο, δηλαδή ξαφνικά η κοπέλα που ήθελε έρχεται και τον φιλάει, οι γιατροί βρίσκουν θεραπεία κτλ (η κοπέλα μου που την είδαμε πρόσφατα μαζί, το είπε αμέσως με το που είδε την κοπέλα του να γυρνάει: "ωχ, όνειρο βλέπει, είναι ολοφάνερο"). Το θέμα είναι ότι η ταινία σε κάνει να αμφιβάλλεις, να αμφισβητείς αυτό που συμβαίνει. Ακόμα και όταν έχει δοθεί πλήρως η εξήγηση για αυτό που συμβαίνει, όταν ο ψυχολόγος αρχίζει να οδείρεται, ε, σε πιάνουν οι αμφιβολίες σου βρε παιδάκι μου!

 

Όσον αφορά το άλλο τώρα, προσωπικά δε με ξενίζει το γεγονός ότι ο Σέζαρ δεν εξελίσσεται. Άλλωστε πόσο συχνά βλέπουμε στη ζωή ανθρώπους να εξελίσσονται; Κατά κανόνα οι άνθρωποι μένουν ίδιοι. Οι εμπειρίες τους, τους ρεγουλάρουν αλλά δύσκολα αλλάζει ο πυρήνας κάποιου. Άσχετα αν στις ταινίες οι καλοί γίνονται κακοί και οι κακοί καλοί με χαρακτηριστική ευκολία.

 

Ναι, θα μπορούσε να εξελιχθεί (ούτε αυτό θα μου ξένιζε γιατί περνάει σημαδιακές εμπειρίες), αλλά δε βρίσκω και κάτι παράλογο στο να μην εξελιχθεί. Ούτε ένιωσα (και πιστεύω δεν έπρεπε ή δεν ήθελε ο σκηνοθέτης) κάποια ταύτιση με τον Σέζαρ. Η ταινία δεν έχει ήρωα να ταυτιστείς. Είναι Μπρεχτική (αποστασιοποίηση από τα δρώμενα).

 

 

Μπορεί κάποιος moderator να μεταφέρει τη συζήτηση στο νέο τόπικ (που θα φτιάξω αμέσως τώρα), γιατί μπορεί και να τραβήξει. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που πιάνουμε κουβέντα για το Abre Los Ojos.

[Επισκέπτης]

Σύζητηση πάνω στην ταινία. Απόψεις κτλ

 

Ας προσέχουμε τα Spoilers για αυτούς που δεν την έχουν δει.

 

Η ταινία είναι ισπανικής παραγωγής, μυστηρίου, έγινε remake αργότερα ως Vanilla Sky, κατά τη γνώμη μου εντελώς αποτυχημένα. Όσο δύσκολο και αν μου φαίνεται να καταστρέψουν αυτήν την ταινία, τα κατάφεραν.

 

Ο σκηνοθέτης είναι ο Alejandro Amenabar, που γύρισε ακόμα τα Οι Άλλοι και Η θάλασσα μέσα μου.

 

http://www.imdb.com/title/tt0125659/

[BaLsAmoMenos]

Δεν μου αρεσει η Πηνελοπη Κρουζ. Αν επαιζε η λατινα απο το Dot the i, θα το ειχα δει δεκα φορες μεχρι τωρα.

[Επισκέπτης]

Ούτε εμένα μου αρέσει. Όχι απλά δε μου αρέσει, μου τη σπάει κιόλας.

 

Σε αυτήν την ταινία παραδόξως δε με ενοχλεί.

[_BASSstarlet_]

Mόλις την είδα, και είμαι συγκλονισμένος-μπερδεμένος.

Ταυτίστηκα απόλυτα με τον Σέζαρ και την αγωνία του την ανασφαλειά του.

 

Ίσως όλοι, ή οι περισσότεροι, θα θέλαμε να είχαμε τη δυνατότητα που είχε στην εποχή του ο πρωταγωνιστής για να <<δραπετεύσει>>..

[seishirosakura]

Σόρυ για την καθυστέρηση, διακοπές γαρ . Καιρός ήταν για φρέσκο θρεντ ε? Αισθανόμουν λίγο κάπως που χαϊτζακάραμε το δόλιο το 23.

 

 

Επειδή ακριβως το όνειρο είναι μια κυρίαρχη έννοια στην ταινία δε μπορέις κατα τη γνώμη μου (τουλαχιστον εγώ δεν μπόρεσα) να θέσεις σαν σαφές ορόσημο τη σκηνή στο πεζοδρόμιο ως το τέλος των "πραγματικών αναμνήσεων" (δεν μου αρεσει ο όρος αλλά ελλείψη άλλων..) την πρώτη φορά που βλέπεις την ταινία. Καταλαβαίνεις ότι ονειρεύεται αφού εμφανιστηκε απο το πουθενά η κοπελιά που ήθελε (και ακομα περισσότερο ο συνδυαασμός με την λιακάδα θα έλεγα) αλλά τίποτα δε σε εμποδίζει να σκεφτείς ότι αυτό ήταν απλώς ένα ενδιάμεσο όνειρο στην πραγματική του ζωή όπως τόσα αλλα προηγούμενα.

 

Συμφωνώ ότι ο Σέζαρ δεν είναι στην καμία των περιπτώσεων ήρωας προς ταύτιση. Μάλλον παραδειγμα προς αποφυγήν θα έλεγα. Επίσης δε μπορώ να πω ότι με ξενισε ιδιαίτερα η στασιμότητα του χαρακτήρα του. Και όχι, μη φανταστείς ότι και εγώ θα ήθελα μια στροφή 180 μοιρών. Ενα απλό "You know, I learned something today.." οχι απλώς θα με ψιλοξένιζε αλλά θα μου την έσπαγε κιόλας. Μια νύξη πως κατάλαβε κάτι απόλα αυτά που πέρασε θα μου αρκούσε. Ισως βέβαια αυτή η νύξη να υπάρχει μετά από καλύτερη σκέψη (ίσως η άρνηση του να προσλάβει δικηγόρο?) αλλά για κάτι τέτοιο θα χρειαστεί να την ξαναδω την ταινία (Παρεμπιπτόντως συστήνω ανεπιφύλακτα να την ξαναδει καποιος την ταινία - έχω την εντύπωση ότι θα βοηθήσει πολυ στην κατανόηση. Θα σας πω εν καιρώ)

 

Οσον αφορά την κρυογενετική τώρα.. Όλα αυτά περί Life Extension μαθέυτηκαν στο πολύ τέλος και απο την κρυογενετική στην ονειρεμένη ζωή (ή μάλλον ζωή-όνειρο στην περιπτωση μας ) θέλει ένα λογικό άλμα συζητήσιμου μεγέθους που επίσης δεν έκανα. Τα hints υπήρχαν αλλά δεν ξέρω αν φταίω εγώ ή οι απόψεις μου για τον θάνατο που δε μου επέτρεψαν το συσχετισμό. Απ'όλα αυτά ωστόσο μου κάνει εντύπωση η δυνατότητα επέμβασης στο όνειρο του Σεζάρ απο πλευράς της L.E.

 

Συνολικά πάντως η ταινία μου άρεσε. Με ενθουσίασε θα μπορούσα να πω παρα τις συνθήκες κατω από τις οποίες την είδα. Κατανοώ την θέληση για κρυστάλλινο τέλος, απλώς δεν την ενστερνίζομαι απόλυτα. Μπορώ ωστόσο να πω ότι με ψιλοέπεισε η επιχειρηματολογία σου και πως το τέλος δεν μου προκαλεί κάποια αρνητική εντύπωση πλέον.