Τerminal Illness

[witty]

Kαλησπέρα,

 

Στον πατέρα μου διαγνώσανε γιγαντοκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα, επιθετικής μορφής, με μεταστάσεις στο περικάρδιο και πειραγμένους λεμφαδένες στο λαιμό. Η πρόγνωση του είναι 6 μήνες ζωής, αν είναι τυχερός.

 

Οι ερωτήσεις που έχω είναι πολλές :

 

1. Ποια βήματα-ενέργειες κάνω για να βοηθήσω, να τρέξω την κατάσταση και να τον προστατεύσω από τυχόν ανθρώπινα λάθη και παραλείψεις.

2. Ποιες είναι οι ερωτήσεις που πρέπει να κάνω στους γιατρούς?

3. Ποια στοιχεία επιτρέπω στον πατέρα μου να γνωρίζει και ποια όχι? Μαθαίνει ο πατέρας μου τις προγνώσεις των γιατρών? Και αν ναι, τις λέω εγώ ή οι γιατροί?

4. Που βρίσκω έγκυρη σχετική πληροφόρηση στο Ιντερνετ ή και άλλου?

5. Τι άλλα βήματα πρέπει να κάνω? Τι άλλο λαμβάνω υπόψη?

6. Έχει νόημα να το ψάξω για Αμερική, όπως μου πρότεινε ο προιστάμενος μου? Και πως το συζητάω με τον επιβλέπων ιατρό? Ρωτάω, επειδή το να το εγκρίνει το ταμείο θέλει και την έγκριση του επιβλέποντα, ότι εδώ δεν αντιμετωπίζεται

 

Οποιαδήποτε άλλη ιδέα, συμβουλή ή κατεύθυνση είναι θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμη

 

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

[FilipposMD]

Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Θα σου γράψω την εντελώς προσωπική μου γνώμη.

 

Καταρχάς πρέπει να εμπιστεύεστε τον γιατρό του. Αν για κάποιο λόγο δεν σας εμπνέει εμπιστοσύνη, ό,τι και να σας πει θα σας δημιουργεί αμφιβολίες και θα έχετε πρόβλημα.

Αν κινείστε σε δημόσιο νοσοκομείο, φροντίστε να είστε παρόντες. Υπάρχει τρομερή έλλειψη προσωπικού και αν τον αφήσετε μόνο του, στη μοίρα του, πιθανώς το ίδιο να κάνουν και οι γιατροί/νοσηλευτές του.

 

Για το τι θα πείτε στον ίδιο, εσείς αποφασίζετε. Στην Αμερική, πηγαίνει ο γιατρός και του λέει στην ψύχρα διάγνωση και προσδόκιμο επιβίωσης. Εδώ, ο γιατρός συνήθως θα το συζητήσει με την οικογένεια και θα αποφασίσουν αν θα του το πουν ή όχι. Γνώμη μου είναι ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να ξέρει πόση ζωή του μένει (με βάση τα στατιστικά πάντα, γιατί αυτές οι προβλέψεις δεν είναι τόσο ακριβείς), για να αποφασίσει πώς θα τη ζήσει.

 

Για το πόσο θα το κυνηγήσετε και αν αξίζει, συζητήστε το με τον γιατρό του. Έχε υπ'όψιν σου το εξής όμως. Η Ελλάδα δεν είναι και τόσο πίσω σε σχέση με τις ΗΠΑ. Αν πχ πρόκειται για χημειοθεραπεία, πάνω κάτω την ίδια αγωγή θα πάρει. Και γενικά, για το αν θα εξαντλήσει τις θεραπευτικές επιλογές, σκεφτείτε το ως εξής: αν όντως του μένουν 6 μήνες, τι είναι προτιμότερο; Να ζήσει 9, αλλά τους 7 να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία και να είναι στο εξωτερικό ή να περάσει 6 μήνες με τους ανθρώπους που αγαπάει, κάνοντας πράγματα που τον ευχαριστούν; Στη δεύτερη περίπτωση, υπάρχουν και ιατρεία πόνου ή φαρμακευτικές θεραπείες που διασφαλίζουν ότι, όταν φτάσει κάποιος στο τελικό στάδιο, θα υποφέρει όσο το δυνατόν λιγότερο.

 

Εύχομαι καλό κουράγιο και να αντιμετωπίσετε την κατάσταση με ψυχραιμία και κατανόηση.

[MiDi_MiLiZ]

Εχοντας χασει 3 μελη της οικογενειας μου (παπους, γιαγια, θειος) απο αυτη την ασθενεια, μπορω να σου πω αρχικα οτι σε κανεναν δεν ειπαμε απο ποια αρρωστια επασχε.

 

Ωστοσο ειχανε χαμηλο μορφωτικο επιπεδο και οι 3 και καμια ενημερωση σχετικα με τις ασθενειες και τα συμπτωματα τους, αρα οταν ητανε κρεβατωμενοι και δεν μπορουσαν πια να περπατησουν, τους λεγαμε οτι θα γινουνε καλα και θα παμε ταξιδια και το πιστευανε, παρα τα συμπτωματα που ειχαν. Ηταν ευκολοπιστοι λογω ελλειψης ενημερωσης. Δεν ξερω κατα ποσο ειναι εφικτο αυτο με τον πατερα σου, αυτο το γνωριζεις εσυ. Αν καταλαβαινεις οτι θα αντιληφθει την κατασταση του, τοτε καλο ειναι να μην αισθανθει οτι του λετε ψεματα, οποτε ειναι προτιμοτερο να του μιλησετε. Γενικα απο ατομο σε ατομο, το χειριζεσαι διαφορετικα το θεμα, αρα θα πρεπει να το κρινεις εσυ και οι γιατροι. Επισης αν προκειται να μαθει κατι, καλο ειναι να το πουν οι γιατροι στον πατερα σου και οχι καποιος απο την οικογενεια.

 

Στους 2 καναμε χημιοθεραπειες για καποιο διαστημα, μετα παυσιπονα-ναρκωτικα για να μην πονανε. Τους ιδιους δυο τους κρατησαμε σπιτι μεχρι τελευταιας στιγμης, με οτι συνεπαγεται αυτο. Νοσοκομειο τους πηγαιναμε αν παρουσιαζανε καποιο μη συνηιισμενο συμπτωμα, πχ εμετους κλπ.

 

Ο θειος, επειδη η ασθενεια διαγνωστηκε οταν ηταν στο τελευταιο της σταδιο, εκανε εισαγωγη στο νοσοκομειο. Δεν γνωριζω αν του χορηγηθηκαν χημιοθεραπειες εκει αλλα κατεληξε συντομα.

 

Για Αμερικη η γνωμη μου ειναι πως δεν χρειαζεται να το ψαξεις. Αν μιλαμε για καρκινο του πνευμονα, που εχει ηδη κανει μεταστασεις σε επισης δυσκολα σημεια, τοτε λυπαμαι που το λεω, αλλα ειναι πολυ αργα, ακομα και για επεμβαση. Μπορουν και οι γιατροι να στο επιβεβαιωσουν. Στην Αμερικη δε θεωρω οτι θα κανουν κατι παραπανω. Η μονη λυση απο δω και περα ειναι χημιοθεραπειες και παυσιπονα. Αν κριθει οτι θα ανακουφιστει προχωρηστε και σε ακτινοβολιες. Αρα ενα και το αυτο ειναι, ειτε εδω, ειτε Αμερικη. Αυτο που σου ειπε ο προισταμενος ισως το ειπε πανω στην αμηχανια του για να σου δωσει ελπιδα η να σε παρηγορησει καπως.

 

Πληροφορηση στο ιντερνετ μπορεις να βρεις πανω σε οτι σε απασχολει μεσω google. Δες και αυτο http://www.lungcancer.gr/portal/content/karkinos/oz_20071017285.php3 ειναι site με πληροφοριες αποκλειστικα για τον καρκινο του πνευμονα. Αν το ψαξεις, θα δεις οτι εχει απαντησεις πανω σε σχεδον ολες σου τις αποριες.

 

Τεσπα ολες αυτες τις ερωτησεις που κανεις καλο ειναι να τις κανεις στους γιατρους, δε νομιζω να μην σε βοηθησουν, ισα ισα, ειναι οι πλεον εμπειροι σε τετοιες καταστασεις.

 

Να εισαι προετοιμασμενος για δυσκολες μερες, ειδικα κατα τους τελευταιους μηνες. Ευχομαι να μην ταλαιπωρηθει πολυ απο την ασθενεια, αλλα εμενα και οι 3 συγγενεις, το τελευταιο 2μηνο της ζωης τους ηταν ανημποροι να σηκωθουν απτο κρεβατι και ολο χειροτερευαν. Κοιμοντουσαν ωρες, ειχανε απωλεια συνειδησης σιγα σιγα, σταματουσαν να μιλανε με τον καιρο, σταματησαν να τρωνε προς το τελος, ακομα και να πινουν νερο, οι 2 χασανε και επαφη με το περιβαλλον τις τελευταιες βδομαδες. Μιλαμε για βασανο και για αυτους και για την οικογενεια, σε τετοιο βαθμο που το μοιραιο μας ανακουφισε ολους κατα καποιο τροπο.

 

Να εισαι δυνατος και να εχεις υπομονη, ειναι οτι καλυτερο μπορεις να κανεις πρωτα για τον πατερα σου και μετα για τον εαυτο σου και την οικογενεια σου. Το πιο σημαντικο, ακομα και αν ο πατερας σου ενημερωθει πληρως για την κατασταση του, ειναι να βλεπει εσας δυνατους, χωρις να στενοχωριεστε μπροστα του. Αν βλεπει εσας σε ασχημη κατασταση, τοτε θα γινεται 3 φορες χειροτερα.

[mitsikas]

3. Ποια στοιχεία επιτρέπω στον πατέρα μου να γνωρίζει και ποια όχι? Μαθαίνει ο πατέρας μου τις προγνώσεις των γιατρών? Και αν ναι, τις λέω εγώ ή οι γιατροί?

Πρέπει να ξέρει τα πάντα. Είναι τελείως απάνθρωπο να φεύγεις από την ζωή και να σου λένε ψέματα. Έχω δει καρκινοπαθείς που γνωρίζαν τί είχαν και το αντιμετώπιζαν πιο ήρεμα από άλλους που τους το κρατούσαν κρυφό.

Συνήθως όταν πάς να κρύψεις κάτι, θα φανεί και η παραμικρή υποκρισία στην κουβέντα και ο άλλος θα αντιδράσει άσχημα.

Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα που κρύβουν και λένε πίσω από την πλάτη πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να μαθαίνει πρώτος ο ενδιαφερόμενος, είναι τελείως απαράδεκτο. Θα θέλατε να σας στο κάνουν εσάς; Να φεύγετε και να έχετε να αντιμετωπίσετε έναν Γολγοθά και να μην σας το λένε; Εγώ πάντως λεώ κατηγορηματικά όχι.

[mindtrapper]

Θα απαντήσω μόνο στο αν πρέπει να το ξέρει ο ασθενής ή όχι. Στα άλλα με κάλυψαν οι παραπάνω.

 

Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να κρίνετε αν θα του το πείτε ή όχι από τις δικές του αντιδράσεις. Δε θα πρότεινα να το πείτε στεγνά γιατί μπορεί το σοκ που θα υποστεί να είναι μεγάλο και να δυσκολέψει την κατάσταση. Επίσης αποφύγετε το "6 μήνες ακόμα". Αυτά βγαίνουν από στατιστικά και μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει περισσότερο ή (το απεύχομαι) λιγότερο. Ότι και να συμβεί το να έχεις προκαθορισμένη "ημερομηνία λήξεως" σκοτώνει τη ψυχολογία.

 

Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι να μείνετε ενωμένοι σαν οικογένεια. Η ευθύνη της φροντίδας ενός καρκινοπαθή είναι τεράστια (ξέρω και από προσωπική εμπειρία) και είναι εύκολο να υπάρξει απογοήτευση και τσακωμοί. Ο ασθενής τα βλέπει αυτά και θεωρεί ότι είναι δικό του λάθος. Ψυχολογία στον πάτο.

 

Μπορείτε να πάρετε τις εξετάσεις που έχει κάνει και να ζητήσετε δεύτερη γνώμη σε άλλο νοσοκομείο. Βέβαια τέτοια διάγνωση, λυπάμαι που στο λέω, δύσκολα θα είναι λανθασμένη. Ρωτήστε τους γιατρούς για την ακριβή αγωγή που θα ακολουθήσουν και ότι χρειάζεται να ξέρετε για την φροντίδα τους ασθενούς στο σπίτι κτλ. Είναι υποχρεωμένοι να σας εξηγήσουν.

 

Καλό κουράγιο.

[Freakster]

αν όντως του μένουν 6 μήνες, τι είναι προτιμότερο; Να ζήσει 9, αλλά τους 7 να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία και να είναι στο εξωτερικό ή να περάσει 6 μήνες με τους ανθρώπους που αγαπάει, κάνοντας πράγματα που τον ευχαριστούν;.

 

Μακάρι να μου το έλεγε και εμένα αυτό κάποιος πριν 6 μήνες.. Πόσο δίκιο.

[SeKoS]

Kαλησπέρα,

6. Έχει νόημα να το ψάξω για Αμερική, όπως μου πρότεινε ο προιστάμενος μου? Και πως το συζητάω με τον επιβλέπων ιατρό? Ρωτάω, επειδή το να το εγκρίνει το ταμείο θέλει και την έγκριση του επιβλέποντα, ότι εδώ δεν αντιμετωπίζεται

 

Η πιο σύγχρονη μέθοδος αντιμετώπισης είναι το Gamma Knife που υπάρχει στο ΥΓΕΙΑ.

Προς το παρόν το χρησιμοποιούν για εγκέφαλικό καρκίνο.

http://www.hygeia.gr/page.aspx?p_id=20

 

http://www.netwellness.org/question.cfm/33111.htm

http://www.netwellness.org/ency/article/007194.htm

 

Καλό κουράγιο

[witty]

Καλημέρα και ευχαριστώ για το χρόνο σας και τις πρακτικές συμβουλές,

 

Το τελευταίο διάστημα δεν πηγαίνω ουτε στο γραφείο ώστε να έχω το χρόνο να αντλώ πληροφόρηση από όσες περισσότερες πηγές γίνεται.

 

Ένα από τα πράγματα που περνάνε από το χέρι μου είναι και η διατροφή του.

 

Παραθέτω μερικές ιστοσελίδες που τράβηξαν το ενδιαφέρον μου και με τις οποίες δε συμφώνησε η πλειοψηφία των γιατρών, θεράποντες και μη, που το συζήτησα:

 

http://www.kentri.gr/index.php/med/350------qq.html

http://www.kentri.gr/index.php/med/351-1-.html

http://www.kentri.gr/index.php/med/77-7------.html

http://www.kentri.gr/index.php/med/85-8------.html

 

Από τη μία, δεν αποδέχομαι απαραίτητα όλα όσα γράφονται-μπορεί να είναι απλές σοφιστείες, από την άλλη όμως αυτό το "πίστευε και μη ερεύνα" απλά δε μου ταιριάζει.

 

Θα ήθελα να ακούσω ποια είναι τα υπέρ και τα κάτα αυτών που διαβάσατε. Ισως φανούν χρήσιμα

[ΠάρηςΓ]

Ξερω ατομα με 30 χαπια τη μερα που γιναν εντελώς καλά,ξέρω και ατομα με καρκίνο σε ολο το σωμα που θεραπευτήκαν.

Καθε ασθένεια εχει ενα νοημα για τον ασθενή.

Οσο για τη διατροφή μπορεί να βοηθήσει αλλα για να θεραπευτεί πλήρως ο πατερας σου δεν αρκεί πιστευω μονο η διατροφή αλλα χρειάζεται πνευματική δουλειά.

Ομως δεν τα καταφέρνουν ολοι σε αυτη τη ζωη

[FilipposMD]

Καλημέρα και ευχαριστώ για το χρόνο σας και τις πρακτικές συμβουλές,

 

Το τελευταίο διάστημα δεν πηγαίνω ουτε στο γραφείο ώστε να έχω το χρόνο να αντλώ πληροφόρηση από όσες περισσότερες πηγές γίνεται.

 

Ένα από τα πράγματα που περνάνε από το χέρι μου είναι και η διατροφή του.

 

Παραθέτω μερικές ιστοσελίδες που τράβηξαν το ενδιαφέρον μου και με τις οποίες δε συμφώνησε η πλειοψηφία των γιατρών, θεράποντες και μη, που το συζήτησα:

 

http://www.kentri.gr/index.php/med/350------qq.html

http://www.kentri.gr/index.php/med/351-1-.html

http://www.kentri.gr/index.php/med/77-7------.html

http://www.kentri.gr/index.php/med/85-8------.html

 

Από τη μία, δεν αποδέχομαι απαραίτητα όλα όσα γράφονται-μπορεί να είναι απλές σοφιστείες, από την άλλη όμως αυτό το "πίστευε και μη ερεύνα" απλά δε μου ταιριάζει.

 

Θα ήθελα να ακούσω ποια είναι τα υπέρ και τα κάτα αυτών που διαβάσατε. Ισως φανούν χρήσιμα

 

Κοίταξε, η αντίδρασή σου είναι απολύτως λογική. Όταν ο "κλασικός" γιατρός σου λέει ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι, ψάχνεις τις εναλλακτικές. Πρόσεξε όμως. Στο ίντερνετ βρίσκει βήμα ο κάθε άσχετος και γράφει ατεκμηρίωτα πράγματα. Έριξα μια ματιά στα άρθρα που αναφέρεις. Πρώτον, είναι ανυπόγραφα. Γιατί άραγε; Δεύτερον, μιλάει για τα συμφέροντα των εταιρειών. Σύμφωνοι, αλλά η συνομωσιολογία είναι το πιο εύκολο πράγμα. Αν κάποιοι έχουν συμφέρον να προωθούν τα φάρμακά τους, σκέψου τι τεράστιο περιθώριο κέρδους θα είχε μια εταιρεία που θα έβγαζε φάρμακο που θεραπεύει έτσι απλά τους καρκίνους. 6 δις άνθρωποι είμαστε. Γύρω στο 1 δις θα πεθάνουν από καρκίνους. Άρα η πελατεία δεν τελειώνει με τίποτα.

Τέλος πάντων, η δική μου συμβουλή είναι η εξής. Σύγκρινε τι πετυχαίνει η κλασική ιατρική, με τα φάρμακα, τις τυχαιποιημένες μελέτες και τα επιστημονικά περιοδικά και τι πετυχαίνει η "εναλλακτική" προσέγγιση, με τα λογικά άλματα που περιέχονται στα άρθρα που παρέθεσες. Σκέψου και διάλεξε αυτήν που έχει αποδείξει ότι κάνει βήματα μπροστά.

[Apoll]

Είμαι της άποψης ότι θα πρέπει να το πείτε στον άνθρωπο. Ποιός ο λόγος του αντιθέτου; Ο άνθρωπος μπορεί να έχει πράγματα να κάνει πριν πεθάνει....

 

 

Αν μου τύχει κάτι τέτοιο θα τα ζυγίσω, θα ενημερωθώ και θα αποφασίσω αν θα κάνω το ταξίδι στην Ελβετία για έναν αξιοπρεπή θάνατο μόλις θα πάψω να είμαι ανεξάρτητος και αυτόνομος.

Βέβαια αυτό είναι θέμα φιλοσοφίας της ζωής το οποίο έχω κάνει χρόνια πριν και έχει επιδράσει στον τρόπο ζωής επίσης.

 

Πιστεύω στο ότι δεν έχουμε δικαίωμα στην ζωή μόνο αλλά και στον θάνατο.

[dimpa16]

Ο πατερας μου εφυγε απο την ιδια ασθενεια.

Χημειοθεραπειες και ακτινοβολιες...

Μερικους μηνες πριν φυγει,η αξονικη του ηταν πεντακαθαρη,απο το στηθος και τους λεμφαδενες.

Και εκει που πιστεψαμε ολοι στο θαυμα,ειχαμε καποια παραξενα συμπτωματα απωλειας μνημης.

Ναι ηταν αυτο...μετασταση στον εγγεφαλο.

Ραγδαια επιδεινωση...στους επομενους 5 μηνες,εφυγε.

Δεν του ειχαμε πει ποτε τιποτα,για το τι εχει.Δεν ξερω ουτε θα μαθω ποτε,αν το καταλαβε ή υποψιαστηκε κατι.

Πιστευω οτι σωστα πραξαμε,γιατι ανθρωπος απο ανθρωπο εχει διαφορα και αναλογα με το ποσο δυνατος χαρακτηρας ειναι ή οχι,μπορει να τα παρατησει...

Πιστευω ακομα, οτι ο πατερας σου δεν εχει μονο 6 μηνες...

Μεινετε ολοι μαζι ενωμενοι, οπως ειπε και καποιος παραπανω...

Θελει πολυ δυναμη και κουραγιο και ευχομαι απο καρδιας με ολη μου την ψυχη να τα καταφερετε...

[DrLo]

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και σίγουρα δεν είμαι ο καταλληλότερος να σου απαντήσει. Ο πατέρας μου είχε πολλά χρόνια πολλά προβλήματα υγείας και τον τελευταίο καιρό πρακτικά κοιμόταν, πήγαινε νοσοκομείο για αιμοκαθάρσεις και άλλες θεραπείες εξετάσεις κλπ κλπ. Όλα τα είχε φορτωθεί η μητέρα μου. Τότε, επειδή ίσως μια ζωή θυμάμαι τον πατέρα μου με προβλήματα υγείας, δεν είχα δώσει τόσο μεγάλη σημασία αλλά τώρα βλέποντας πίσω μπορώ να καταλάβω αυτό που είπε ο φίλος παραπάνω, την μάνα μου να τραβάει μεγάλο λούκι και τον πατέρα μου να το καταλαβαίνει αυτό να γίνεται ράκος. Επίσης αν και δεν ξέρω με σιγουριά πόσα από τα προβλήματα είχε ο πατέρας μου τα γνώριζε ο ίδιος νιωθω ότι θα ήταν άδικο να τον "κάνετε πειραματόζωο" χωρίς να το ξέρει, με "ψαγμένες διατροφές", εναλλακτικές θεραπείες κλπ. Αυτός είναι ο μόνος που θα πρέπει να διαλέξει ποια θεραπεία θα πάρει και ποιά όχι. Τέλος, αν ήμουν στη θέση του πατέρα σου, θα ένιωθα πολύ χειρότερα αν οι γύρω μου, γνωρίζοντας ότι είμαι άρρωστος και με καλή πρόσθεση να με βοηθήσουν αν θες, με αντιμετώπιζαν ως ανάπηρο, ανήμπορο. Μη καταφύγετε σε υπερβολές και όσο μπορεί ο πατέρας σου ας συνεχίσει την καθημερινότητά του, ότι μπορεί να κάνει με ευχαρίστηση, θα είναι πολύ καλύτερο από αυτόν από το να είναι κελισμένος σε ένα σπίτι και να βλέπει ένα ρολόι να μετράει ανάποδα.

[Arcanaloth]

Η συγκεκριμένη ελληνική πατέντα πραγματικά με σοκάρει, δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική κρύβουμε σε έναν ετοιμοθάνατο ασθενή το νέο αυτό.

Αν (μακριά από μας) τύχαινε κάτι τέτοιο σε μένα, χωρίς καμιά αμφιβολία και ήδη το έχω πει σε όλους τους φίλους/συγγενείς, θα ήθελα να το ξέρω. 1 χρόνος, 6 μήνες, μια βδομάδα, θα ήθελα να το ξέρω και να επιλέξω ΕΓΩ πως θα περάσω τον χρόνο που μου μένει. Το βρίσκω πραγματικά βάρβαρο να κρύβουμε από τον ασθενή αυτό το πράγμα, η αμερικάνικη τακτική που το λένε στην ψύχρα και από εκεί και πέρα κάνε ό,τι νομίζεις είναι πιστεύω η καλύτερη.

Δεν μιλάμε για μωρά παιδιά, μπορεί κάτι να θέλω να κάνω πριν φύγω, να μιλήσω σε συγκεκριμένα άτομα,να πω κάποια πράγματα, να κανονίσω χαρτιά, 1002 πράγματα.

Με ποιο δικαίωμα έρχεται ο οποιοσδήποτε και μου το παίρνει αυτό;

Για να μην χαλαστώ; Είναι καλύτερα δηλαδή να ζω με μια ψεύτικη ελπίδα ότι αύριο μεθαύριο θα γίνω καλά;

Πρώτα απ' όλα,αν πιστεύω (και με ξεχαζώνουν) πως είναι κάτι που γιατρεύεται, φυσικά και θα θελήσω να μείνω στο νοσοκομείο. Αν γνωρίζω πως σε 6 μήνες έρχεται το τέλος, μπορεί να επιλέξω να είμαι με την οικογένεια μου στο σπίτι μου.

 

Το βλέπω πολύ απλό το θέμα και το λέω με κάθε ειλικρίνεια, το γεγονός να μου κρύψουν κάτι τέτοιο το θεωρώ πραγματικά τρομακτικό.

Μια τέτοια κατάσταση είναι εξ ορισμού καταθλιπτική, το να κρύψουμε το γεγονός από τον άρρωστο δεν νομίζω ότι έχει κάτι το θετικό.

Εκτός πια και αν μιλάμε για καμιά γριά 90 χρονών που ούτως ή άλλως δεν καταλαβαίνει και πολλά και δεν έχει και πολλές επιλογές, εκεί ίσως δεν έχει νόημα

να στεναχωρεθεί χωρίς λόγο, αλλά αν μιλάμε για ανθρώπους 50-60 χρονών που έχουν επαφή με το περιβάλλον και είναι σε θέση να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους μόνοι τους, είμαι κάθετος, πρέπει να το λέμε.

 

Άτομο της οικογένειας μου είχε καρκίνο στον φάρυγγα και του το κρύβανε, του λέγανε του κόσμου τα ψέμματα ότι δεν είναι κάτι σοβαρό και πως αύριο-μεθαύριο βγαίνει και μια μέρα ξύπνησε και δεν είχε πια φωνή λόγω της εγχείρησης που του έγινε.

Έγινε καλά ο άνθρωπος ευτυχώς, ήμασταν τυχεροί, αλλά το σοκ όταν ξύπνησε, τα κλάμματα, να προσπαθεί να μιλήσει και να μην μπορεί,να θυμώνει και να μην μπορεί να το εκφράσει, ήταν απίστευτο. Είναι δυνατόν να τους κρύβουμε τέτοια πράγματα;

Δεν μιλάω για την μετέπειτα κατάθλιψη κτλ.

 

Την ζωή του καθενός από εμάς, δεν έχει δικαίωμα να την ορίζει κανένας, είτε αυτός είναι γιος/κόρη είτε ο,τιδήποτε.

Όσο άσχημα και αν είναι τα νέα, θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει ο ίδιος.

Η υποχρέωση της οικογένειας είναι να βρίσκεται στο πλάι του και να τον στηρίξει, ψυχολογικά και σωματικά.

 

Πραγματικά εύχομαι να γίνει κάποιο θαύμα και να γίνει καλά ο άνθρωπος, χειρότερο πράγμα από αυτό δεν υπάρχει.

[Apoll]

Ξεθάβω την συζήτηση αυτή γιατί πιστεύω μας αφορά όλους και δεν έχει αναφερθεί η νομική θέση της υπόθεσης.

 

Η απόκρυψη πληροφοριών υγείας και πιθανού θανάτου είναι παράνομες, και ενάντια στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

 

Και στην προκειμένη περίπτωση ενάντια στο Άρθρο 8, αν θυμάμαι καλά.