The Doors και μια οικτρη κριτικη...

[jacknut]

Την παρακατω κριτικη και αποψη για τους Doors πετυχα σε music portal απο καποιον "υποτιθεται" γνωστη και αντικειμενικο κριτη της μουσικης.

 

"Ο Jim Morrison μας κλείνει το μάτι κρεμασμένος στους τοίχους κάποιου εφηβικού δωματίου, τα παλιά μας βινύλια ξεσκονίζονται και το “Light My Fire” με το “Roadhouse Blues” συναντούν μια νέα γενιά, με διαφορετικά ακούσματα: μια εντυπωσιακή καινούργια συλλογή, μαζί με την επανακυκλοφορία όλης σχεδόν της δισκογραφίας των Doors, φέρνει και πάλι στην επικαιρότητα ένα από τα πιο διάσημα και συζητημένα ονόματα του rock παρελθόντος. Πόσο μεγάλο συγκρότημα ήταν όμως στην πραγματικότητα οι Doors;

 

 

Μήπως όμως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι και ήταν ο θάνατος του Jim Morrison που έκανε τους Doors μεγάλο συγκρότημα - και όχι η πραγματική καλλιτεχνική τους προσφορά; Μια ματιά στη δισκογραφία τους και στην προσωπικότητα του frontman τους οδηγεί αναπόφευκτα προς τέτοια συμπεράσματα.

 

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ DOORS ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ

 

Όταν στα 1967 κυκλοφόρησε το The Doors, το ντεμπούτο album του Morrison και της παρέας του, δημιουργήθηκε ένας δικαιολογημένα μεγάλος ντόρος γύρω από το όνομά τους. Ήταν μια δουλειά κινούμενη με το δικό της ιδιαίτερο ύφος στο κυρίαρχο ψυχεδελικό rock κλίμα της εποχής, την οποία υπερασπιζόταν ερμηνευτικά ένας τραγουδιστής με διαχρονική -όπως αποδείχθηκε- φυσική ομορφιά, που έμελλε να κάνει πολλές εφηβικές καρδιές να πάλλονται από πρωτόγνωρο ενθουσιασμό. Συνάμα οι Doors έδειχναν γνήσιοι αντικομφορμιστές και επαναστάτες, κάτι που τους καθιστούσε και συμπαθείς πέρα από ταλαντούχους. Φαίνονταν πραγματικά ως το next big thing: δεν μπορούσες παρά να περιμένεις ακόμα μεγαλύτερα πράγματα εκ μέρους τους.

 

Δυστυχώς, όμως, για αυτούς το The Doors αποδείχθηκε ως το καλύτερο album που έκαναν ποτέ. Ποτέ δεν το ξεπέρασαν, ποτέ δεν παρέδωσαν τα όσα υποσχέθηκαν σε αυτό, ποτέ δεν κατόρθωσαν να κάνουν έναν μεγάλο, αριστουργηματικό δίσκο που θα τους έμπαζε στα rock σαλόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι θαυμαστές τους στην Ελλάδα βασίζουν την εκτίμησή τους για αυτούς στο γνωστό best of με τον Morrison ημίγυμνο στο εξώφυλλο να ανοίγει τα χέρια του. Τα πραγματικά μεγάλα συγκροτήματα όμως δεν χωράνε σε συλλογές. Ακούγοντας το συγκεκριμένο Best Of εντυπωσιάζεσαι -οι Doors έχουν πράγματι κάμποσες τραγουδάρες στο ενεργητικό τους (δες box 3). Ακούγοντας όμως την υπόλοιπη δισκογραφία τους μετά το The Doors, συνειδητοποιείς ότι πολύ συχνά οι τραγουδάρες αυτές ήταν τα μόνα λαμπερά αστέρια σε σύνολα που κατά τα άλλα ήταν φλύαρα και απελπιστικά βαρετά (δες box 1). Μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση ήταν ας πούμε το δεύτερο album τους, το Strange Days (1967): χωρίς το “People Are Strange” θα ήταν απλά μια μετριότατη δουλειά. Το Waiting For The Sun (196 ήταν κάπως πιο συμπαθητικό (έστω και αν το πιο διάσημο τραγούδι του, το “Hello I Love You”, χρωστούσε τη γοητεία του σε μια μελωδία ξεδιάντροπα κλεμμένη από τους Kinks), η μεγαλοπρεπής όμως πατάτα του Soft Parade (1969) απέδειξε περίτρανα πόσο χαμηλά βρίσκονταν τα καλλιτεχνικά όρια των Doors. Το Morrison Hotel (1970) ήταν άλλη μια χαρακτηριστική περίπτωση album βασισμένου σε μία μοναχική κομματάρα (το “Roadhouse Blues”), ενώ το L.A. Woman (1971) τους βρήκε να κάνουν μια πετυχημένη blues rock στροφή αφού ήταν πια πολύ αργά: ο Jim Morrison πέθανε λίγο μετά την κυκλοφορία του. Οι εναπομείναντες Ray Manzarek, Robby Krieger και John Densmore αποφασίσανε παρόλα αυτά να συνεχίσουν -και το έκαναν για λίγο, γενόμενοι μια FM rock μπάντα, η οποία κυκλοφορούσε χαζοχαρούμενους και καταγέλαστους δίσκους σαν το Other Voices (1971) και το Full Circle (1972). Έκαναν δε και μια τελευταία δουλειά το 1978, το An American Prayer, ντύνοντας με μουσική απαγγελίες του Morrison σε δική του ποίηση -μια υπόθεση απευθυνόμενη στους πολύ φίλους τους.

 

Ήδη πριν τον θάνατο του Morrison ήταν κάμποσοι όσοι μιλούσαν ανοιχτά για την παραπάνω εικόνα της δισκογραφίας των Doors, προειδοποιώντας για το ότι η επιτυχία τους δεν αρκούσε για να τους βάλει στο ίδιο τσουβάλι με τους Led Zeppelin (με τους οποίους σήμερα συγκαταλέγονται). Ο μεγάλος rock κριτικός Lester Bangs δεν συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό της νεολαίας μαζί τους, ο Jerry Hopkins του Rolling Stone αποκάλυψε ότι τα «αυθόρμητα» ζωντανά σόου τους δεν ήταν στην πραγματικότητα και τόσο αυθόρμητα, ενώ η Lilian Roxon -συγγραφέας μιας πολυσυζητημένης τότε rock εγκυκλοπαίδειας- τους κατηγόρησε ανοιχτά ότι πολλά από τα όσα έκαναν γίνονταν απλώς και μόνο για τα φράγκα. Όλα αυτά όμως βολικά ξεχάστηκαν μετά τον θάνατο του Morrison. Έκτοτε έγινε ταμπού να μιλάς για τέτοια πράγματα και ξεκίνησαν οι ατέλειωτοι λιβανισμοί. Σε αυτό το παιχνίδι μπήκε και το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής rock δισκογραφίας μετά τη μεταπολίτευση, καθιστώντας τους Doors rock σύμβολα και στην Ελλάδα. Ορίστε ένα χαρακτηριστικό δείγμα γραφής, από τον Νίκο Κοντογούρη του Ποπ + Ροκ: «Όσο εμβαθύνει κανείς στη μουσική των Doors και όσο αναλύει τους στίχους του Morrison, τόσο βιώνει έναν ασυνήθιστο και απολαυστικά τρομερό εφιάλτη». Λαμπρή εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα υπήρξε ο Νίκος Μποζινάκης, που έβαλε πολλά πράγματα στη θέση τους με ένα εξαιρετικό του άρθρο στο πρώτο τεύχος του ιστορικού Zoo.

 

O JIM MORRISON ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΟ

 

Καλώς ή κακώς, οι Doors ήταν ο Jim Morrison. Σπουδαίος ερμηνευτής δεν ήταν, αλλά το μειλίχιο, γαλήνιο, στιλ ερμηνείας του αποδείχθηκε αφάνταστα λειτουργικό σε κάποια τραγούδια, ενώ η ομορφιά και τα καμώματά του έδωσαν στους Doors μια ώθηση την οποία διαφορετικά είναι αμφίβολο αν θα είχαν. Όσο καλοί οργανοπαίχτες και αν ήταν οι υπόλοιποι τρεις της παρέας (ο Manzarek ειδικά ήταν πράγματι ένας δεινός δεξιοτέχνης), τους έλειπε αυτός ο μαγνητισμός. Ο Jim Morrison έμεινε στην ιστορία ως μια ασυμβίβαστη rock προσωπικότητα, ως ένας βαθιά ρομαντικός αντι-υλιστής, ως ένας σκοτεινός, καταραμένος ποιητής που εξέφρασε όσο κανείς άλλος την εφηβική έξαρση απέναντι στον κόσμο, ως ένας άνθρωπος ευρισκόμενος σε διάθεση μόνιμης σχεδόν εξέγερσης, έτοιμος να αμφισβητήσει και να γκρεμίσει κάθε είδους όριο. Όλα αυτά είναι πολύ διαδεδομένα πράγματα, τα περισσότερα όμως απέχουν μίλια από την αλήθεια. Τα έφτιαξαν σε κρίσεις υστερικού συναισθηματισμού οι ορκισμένοι οπαδοί των Doors (και κυρίως οι γυναίκες οπαδοί τους, μια σημαντική διάσταση στο όλο θέμα) και, καθώς η μουσική βιομηχανία τα βρήκε βολικά και κερδοφόρα, φρόντισε να διαδοθούν και να αναπαραχθούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Πίσω από όλα αυτά κρύβεται μια πολύ διαφορετική εικόνα. Έχει ας πούμε χαθεί από το προσκήνιο η εικόνα του Jim Morrison με τη φανταχτερή του Πόρσε και τα πανάκριβα δερμάτινα, ενώ όλοι θυμούνται το νεανικό του look, ξεχνώντας εντελώς τον Morrison της μετά-Soft Parade εποχής - εκείνον τον γενειοφόρο δούλο του αλκοόλ και των ψυχεδελικών ναρκωτικών, που έκανε και έλεγε ένα πλήθος ανοησίες, στο όνομα της ελευθερίας και του «εκφράζομαι» (δες box 2).

 

Όσο δε για τους περίφημους στίχους των Doors, τους οποίους υπόγραφε κυρίως ο Morrison, δεν ήταν παρά βασισμένοι σε απλοϊκότητες, ευκολίες και ακατάληπτα σλόγκαν. Ορίστε τρία χαρακτηριστικά δείγματα:

 

• «before I sink into the big sleep/I want to hear the scream of the butterfly» (“When The Music’s Over”)

• «realms of bliss, realms of light/some are born to sweet delight, some are born to endless night» (“End Of The Night”)

• «Do you often stop and whisper in Saturday’s shore?/The whole world’s a savior, who could ever ask for more?» (“Shaman’s Blues”)

 

Το να αποκαλέσει κανείς ποίηση τέτοια πράγματα, τοποθετώντας τα ας πούμε δίπλα στους στίχους π.χ. του Leonard Cohen, αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη για την απουσία κατανόησης της ποίησης. Aκόμα και το “The End”, που έχει χαιρετιστεί ως η κορυφαία στιχουργική τους στιγμή, καταρρέει από ένα σημείο και έπειτα σε ακατάληπτα και ασυνάρτητα κολλάζ-προϊόντα της χρήσης LSD, κορυφωνόμενο σε μια εξαιρετικά υπερεκτιμημένη αναφορά στον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή.

 

Αυτοί ήταν οι Doors στις πραγματικές τους διαστάσεις. Ασφαλώς και έχουν βγάλει τραγούδια στα οποία οφείλει να θητεύσει όποιος πιστεύει ότι τον ενδιαφέρει στα σοβαρά το rock ‘n’ roll, δεν ήταν όμως ούτε θεοί, ούτε μεγάλοι. Ήταν ένα συγκρότημα με το οποίο ξεμπερδεύει κανείς αποκτώντας μια καλή συλλογή, με έναν τραγουδιστή-σύμβολο του σεξ, που αναγορεύτηκε σε θρύλο μόνο και μόνο επειδή πέθανε στο απόγειο της δημοτικότητάς του. Το The Very Best Of δίνει την ευκαιρία σε μία νέα γενιά να γνωρίσει τους Doors και τον Jim Morrison με τα δικά της τεχνολογικά δεδομένα (σύγχρονο ψηφιακό ήχο, DVD κτλ.). Ό,τι όμως και να ακούσετε να λένε εκεί έξω, να είστε σίγουροι πως μια τέτοια γνωριμία φτάνει και περισσεύει…"

 

 

Μα ποσο ασχετος μπορει να εισαι για να πεις οτι για να γνωρισει καποιος τους Doors αρκει και περισευει το Best Of....Mα καλα πληρωνονται αυτοι που λενε τετοιες αρλουμπες;

[liopyr]

Μια υποκειμενική άποψη, που για επιχείρημα χρησιμοποιεί άλλες υποκειμενικές απόψεις, δεκτές, αλλά κατά την γνώμη μου ακροβατούν στο όριο της εμπάθειας.

 

Τι κάθεσαι και ασχολείσαι με τύπους που μιλάνε για "τσουβάλια μουσικής";

[Sellers]

Αυτό το ''Γνώστης'' της μουσικής και ''Αντικειμενικός Κριτής'', μα την Παναγία δεν έχω καταλάβει ποτέ τι σημαίνει. Και όχι μόνο στην μουσική. Σε όλες τις τέχνες. Πως μπορεί η λέξη αντικειμενικότητα και τέχνη να μπου στην ίδια πρόταση? (πέρα απο την πρόταση που έφτιαξα τώρα.) Anyway... On topic.

 

Jacknut, δεν καταλαβαίνω γιατί πειράχτηκες. Δεν μπορούν όλες οι κριτικές να είναι καλές. Νομίζω πάντως ότι αν αφήσουμε παραδίπλα τον εγωισμό μας (και ίσως και το φανμποιλίκι μας, μερικοί) θα συμφωνήσουμε σε αρκετά πράγματα με τον τύπο. Χμ???

[Lucifer]

Πόσο απόλυτα συμφωνώ με το άρθρο όμως.

[liopyr]

Πόσο απόλυτα συμφωνώ με το άρθρο όμως.

 

Δεν πίνεις τρυπάκια.

Φτωχέ.

 

[Tilemaxx]

Μια χαρά τα λέει το άρθρο. Πφφ Fanboys... Όταν οι Doors ήταν στο ζενίθ, οι περισσότεροι απο εμάς είμασταν αγέννητοι...

[disqualified]

ενταξει το να μην αρεσει σε καποιους ειναι αποδεκτο. Οπως ειναι επισης παρα πολυ ευκολο το να αποδομησει κανεις οποιοδηποτε συγκροτημα, μιλωντας για απλοικους και ακαταληπτους στιχους και ναρκωτικα. Σαν ποιητης κρινεται σαν μουσικος, σαν τραγουδιστης??? Εχουν κριθει χειροτερα διασημοι ποιητες...

 

Ναι ο JIM MORISSON ειχε porsche ενω ολοι οι υπολοιποι rock stars ζουσαν μεσα στην ενδοια...αν ειναι δυνατον. Ο Morrison στο απογειο του τα παρατησε ολα και πηγε στο Παρισι. ,

 

 

Το να λες ομως οτι το strange days θα ηταν μετριοτητα χωρις το people are strange ειναι εμπαθες... Γιατι υπαρχουν τουλαχιστον δυο ακομα απολυτα διαχρονικα κομματια στο δισκο...Στην ουσια οποιος διαβασει το αρθρο λεει οτι 3 στις 6 δουλειες τους ειναι πολυ καλες αλλα το περναει στο ντουκου

 

Το δικο μου συμπερασμα ειναι οτι οι DOORS παιζαν τη μουσικη τους και το ευχαριστιοντουσαν. Ναι ενα συγκροτημα θα εχει και εχθρους, απολυτα φυσιολογικο, σε καποιους μπορει να μην αρεσει η μουσικη τους. Αλλα ειναι ενα συγκροτημα που εμεινε στην ιστορια δρωντας λιγοτερο απο 10 χρονια και αφησε το στιγμα του στο rock περα απο τα συμβατικα ορια

 

 

Εγω μενω στη φραση

 

"Ασφαλώς και έχουν βγάλει τραγούδια στα οποία οφείλει να θητεύσει όποιος πιστεύει ότι τον ενδιαφέρει στα σοβαρά το rock ‘n’ roll" Αφου το λεει μονος του...

 

Οποιος κριτικος και να εισαι οσο rock και να εχεις ακουσει τις εμπαθειες σου θα τις εχεις. Ανθρωπος γραφει...

[liopyr]

Μια χαρά τα λέει το άρθρο. Πφφ Fanboys... Όταν οι Doors ήταν στο ζενίθ, οι περισσότεροι απο εμάς είμασταν αγέννητοι...

 

 

Ξαναδιάβασε αυτό που έγραψες, και εξήγησέ μου τι ακριβώς θες να πεις;

[disqualified]

Το The Very Best Of δίνει την ευκαιρία σε μία νέα γενιά να γνωρίσει τους Doors και τον Jim Morrison με τα δικά της τεχνολογικά δεδομένα (σύγχρονο ψηφιακό ήχο, DVD κτλ.). Ό,τι όμως και να ακούσετε να λένε εκεί έξω, να είστε σίγουροι πως μια τέτοια γνωριμία φτάνει και περισσεύει…"

 

 

Tο οποιο very best of αν ειναι αυτο που νομιζω περιεχει το 1/3 των τραγουδιων των studio album των Doors...

[gf030]

Ενταξει, ο τυπος που τα εγραψε αυτα φαινεται οτι ακουει

Madonna Britney Spears και Michael Jackson, οποτε λογικο

ειναι να λεει αυτα που λεει.

[Tilemaxx]

Ξαναδιάβασε αυτό που έγραψες, και εξήγησέ μου τι ακριβώς θες να πεις;

 

Τπτ μια μαλακία που μου 'ρθε, απλά δεν μπορώ να σβήσω το μήνυμα. Sorry

[slygeo87]

Θα διαφωνήσω με το παραπάνω άρθρο γιατί δεν μου αρέσει αυτό σαν άποψη:

 

Τα πραγματικά μεγάλα συγκροτήματα όμως δεν χωράνε σε συλλογές. Ακούγοντας το συγκεκριμένο Best Of εντυπωσιάζεσαι -οι Doors έχουν πράγματι κάμποσες τραγουδάρες στο ενεργητικό τους (δες box 3). Ακούγοντας όμως την υπόλοιπη δισκογραφία τους μετά το The Doors, συνειδητοποιείς ότι πολύ συχνά οι τραγουδάρες αυτές ήταν τα μόνα λαμπερά αστέρια σε σύνολα που κατά τα άλλα ήταν φλύαρα και απελπιστικά βαρετά (δες box 1).

 

Το οτι ένα συγκρότημα έχει βγάλει 5 δίσκους, δηλαδή συνολικά 50 τραγούδια για παράδειγμα δεν νομίζω οτι είναι σωστό να ΜΗ θεωρηθεί ταλαντούχο επειδή η πλειοψηφία των τραγουδιών του δεν είναι ''τραγουδάρες''. Πιστεύω είναι σαφές ότι όλα τα συγκροτήματα έχουν τα σκαμπανεβάσματα τους και όλα ανεξαιρέτως έχουν κάποια κομμάτια μούφες και κάποια ωραία.

 

ο Jim Morrison πέθανε λίγο μετά την κυκλοφορία του. Οι εναπομείναντες Ray Manzarek, Robby Krieger και John Densmore αποφασίσανε παρόλα αυτά να συνεχίσουν -και το έκαναν για λίγο, γενόμενοι μια FM rock μπάντα, η οποία κυκλοφορούσε χαζοχαρούμενους και καταγέλαστους δίσκους σαν το Other Voices (1971) και το Full Circle (1972). Έκαναν δε και μια τελευταία δουλειά το 1978, το An American Prayer, ντύνοντας με μουσική απαγγελίες του Morrison σε δική του ποίηση -μια υπόθεση απευθυνόμενη στους πολύ φίλους τους.

 

Ναι οκ, μεγάλος frontman και η απώλεια του καθόρισε το μέλλον της μπάντας, αλλά και ποιό συγκρότημα θα τη πάλευε αν πέθαινε ο τραγουδιάρης. Και 'μενα μου κάθεται κάπως ο Brian Johnson. Δεν ξέρω ίσως μαλακία μου.

 

Μα ποσο ασχετος μπορει να εισαι για να πεις οτι για να γνωρισει καποιος τους Doors αρκει και περισευει το Best Of

 

Πολύ το ψάχνεις αδερφέ. Δεν είναι κακό να είσαι επιλεκτικός.

 

Α και κάτι άσχετο...υπάρχουν μπάντες που δεν αξίζει ΟΥΤΕ ΕΝΑ αλμπουμ τους και τα ακούτε σαν μπανταβά να πούμε.

[slipknot]

Α και κάτι άσχετο...υπάρχουν μπάντες που δεν αξίζει ΟΥΤΕ ΕΝΑ αλμπουμ τους και τα ακούτε σαν μπανταβά να πούμε.

 

......Όπως;

[Typhoon]

Εγώ νομίζω ότι είναι υπερβολικά αυστηρός και χάνει το δίκιο του ίσως σε κάποιες στιγμές. Αλλά ότι οι Doors είναι μια τρίχα από τα @@ των Led Zepellin νομίζω αυτό είναι σωστό. Οι Doors είναι ένα καλό rock συγκρότημα, τίποτα παραπάνω και αυτό θέλει να πει και ο άνθρωπος πιστεύω. Και με αυτό εγώ πάντα συμφωνούσα.

[Heatspreader]

Ο καθένας μπορεί και εκφράζει μια υποκειμενική άποψη σε αυτά τα θέματα, δεν είναι κακό, αρκεί να μη προσβάλει με κακούς χαρακτηρισμούς.

Για παράδειγμα εμένα δεν μου αρέσουν οι Pink Floyd, αλλά όπως και να έχει είναι μουσικάρες και παγκοσμίως αναγνωρισμένοι και από τους λίγους στο είδος τους. Δεν μπορώ όμως να τους πω άσχετους.

 

Επίσης οι Doors δεν μου αρέσουν καθόλου, ότι και να πούμε όμως είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένοι και έχουν αφήσει ιστορία.

Αν βγω με χαρακτηρισμούς όπως του κυρίου που έγραψε το άρθρο, θα φανώ το λιγότερο γελοίος μιας και θα προσπαθήσω να ανατρέψω και να αλλάξω την ιστορία τόσων χρόνων. Ας πούμε ότι θα πείσει τους περισσότερους εδώ μέσα ότι οι Doors είναι άσχετοι, με τον υπόλοιπο πλανήτη, τι θα κάνει?

 

Όλα είναι υποκειμενικά, αλλά υπάρχει και μία δόση αντικειμενικότητας, όπως για παράδειγμα ότι η Μπεζεντάκου είναι σούργελο.