Επισκέπτης Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Δεν νομίζω να έχει η Ελλάδα πάνω απο 100 πιανίστες... Μην κρίνεις τη ζωή από την τηλεόραση. Είναι πολλοί πολλοί περισσότεροι από 100. Για να μείνω και λίγο ontopic η γνώμη μου είναι η εξής: Ένας καλλιτέχνης έχει με το έργο του "συγγένεια" πατέρα - παιδιού. Κατ' επέκταση το κάθε έργο έχει τη δική του ανεξάρτητη ζωή (η οποία εξαρτάται από πολλά πράγματα, όπως οι συνθήκες της εποχής, συγκυρίες, ποιοι θα το ερμηνεύσουν ή θα το διασκευάσουν και πώς, ποιοι θα το χρησιμοποιήσουν και πού, δημιουργόντας με αυτόν τον τρόπο συνειρμούς και άλλα πολλά) και ο πατέρας του έργου, λίγα έχει να κερδίσει σε προσωπικό επίπεδο από το θαυμασμό ή την απέχθεια που δημιουργεί το έργο του, ανεξάρτητα αν ορισμένοι κάνουν το λάθος να φέρονται στα δημιουργήματά τους (είτε πρόκειται για παιδιά είτε για καλλιτεχνικά έργα) σαν επεκτάσεις του εαυτού τους. Η εκτίμηση, λοιπόν, που έχω στη ζωή ενός ανθρώπου - έργου τέχνης, δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή του πατέρα του - δημιουργού του.
nikosBruin Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Διαφωνώ ριζικά, χωρίς να μπώ στον κόπο να εξηγήσω γιατί ... Μάλλον επειδή έχεις μπερδέψει τι σημαίνει η λέξη καλλιτέχνης. Στα Αγγλικά είναι: artist, και τον ορισμό μπορείς να τον δεις και εδώ: http://dictionary.reference.com/browse/artist Καλλιτέχνες είναι όλοι όσοι έχουν εργασία τις λεγόμενες "καλές τέχνες" (μουσική, ζωγραφική κλπ). Ανάλογα, οδοντίατροι είναι όσοι κάνουν τη δουλειά του οδοντίατρου. Αυτό που λες για το "μοναχικό", "που μπορούν να καταλάβουν λίγοι" κλπ δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματική σημασία της λέξης καλλιτέχνης, ούτε θα το βρεις σε κάποιο λεξικό. Είναι μια ελιτίστικη "δήθεν εξήγηση" κάποιων ελάχιστων "δήθεν μυημένων" και στην πραγματικότητα τέτοιες ιδέες τις προωθούν κυρίως κομπλεξικοί. Για παράδειγμα, οι Μπαχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν κλπ ήταν πολύ φημισμένοι, πολύ δημοφιλείς, και στον καιρό τους πολύ ψυχαγωγικοί.
teo64x Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Καλλιτέχνης μπορεί κατά πάσα πιθανότητα να είναι όποιος δηλώνει τέτοιος. Παρόλα αυτά, το κριτήριο της φήμης και της αποδοχής (για το πόσο αξιόλογος είναι ένας καλλιτέχνης - όχι για το αν είναι καλλιτέχνης) είναι απλά ένα από πάρα πολλά κριτήρια, όχι το μοναδικό. Από την άλλη, ένα συγκεκριμένο κριτήριο γενικώς "θεοποιείται" μόνο ελλείψει ικανότητας ή γνώσης να κρίνει κανείς με βάση άλλα.
Berolinezos Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Για παράδειγμα, οι Μπαχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν κλπ ήταν πολύ φημισμένοι, πολύ δημοφιλείς, και στον καιρό τους πολύ ψυχαγωγικοί. Το κάθε ταλέντο όπου του κάτσει, όλοι οι άνθρωποι έχουν μιά καλλιτεχνική φλέβα αυτό που μετράει είναι άν απο το περιβάλλον εμφανίζονται οι κατάλληλες συνθήκες να την εκδηλώσει. Άν οι Μπαχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν ζούσαν σήμερα στην Ελλάδα μπορεί να ήταν απλοί λογιστές ή μπακάληδες με ενδιαφέρον για την ωραία μουσική.
Höfdingadrapa Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Αυτό που λες για το "μοναχικό", "που μπορούν να καταλάβουν λίγοι" κλπ δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματική σημασία της λέξης καλλιτέχνης, ούτε θα το βρεις σε κάποιο λεξικό. Είναι μια ελιτίστικη "δήθεν εξήγηση" κάποιων ελάχιστων "δήθεν μυημένων" και στην πραγματικότητα τέτοιες ιδέες τις προωθούν κυρίως κομπλεξικοί. Πάμε μια βόλτα στη τηλεόραση; Το λοιπόν...στο Χ κανάλι παίζει μια ταινία του Βέγγου (τον λατρεύω συγγνώμη) και στο Ψ κανάλι παίζει το Big Brother. Το Χ κανάλι βγάζει θεματικότητα 30% και το άλλο κανάλι το υπόλοιπο 70%. Τι συμπέρασμα βγάζεις εσύ;
elven Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Πάμε μια βόλτα στη τηλεόραση;Το λοιπόν...στο Χ κανάλι παίζει μια ταινία του Βέγγου (τον λατρεύω συγγνώμη) και στο Ψ κανάλι παίζει το Big Brother. Το Χ κανάλι βγάζει θεματικότητα 30% και το άλλο κανάλι το υπόλοιπο 70%. Τι συμπέρασμα βγάζεις εσύ; Μόνο που θα ήταν ίδια η σύγκριση αν η 9835η επανάληψη του Big Brother έκανε μεγαλύτερη θεαματικότητα. Λέτε μόνο για τις πωλήσεις και ξεχνάτε τη διαχρονικότητα,απο το '80 κάνει solo καριέρα,δεν είναι φούσκα. Και εν τέλει πολύ πολιτισμός μαζεμένος έπεσε ωρέ,συγκρίνουμε αχλάδια με τελεφερίκ για να πούμε ότι θέλουμε όπως πχ οι Beatles που είπε κάποιος,αλήθεια έστω 1 τραγούδι τους σε σύγκριση με μελοποιημένο ποίημα του Ελύτη μπορεί να θεωρηθεί ποιοτικό;;;; Πως συγκρίνετε Pop με άλλα είδη εν κατάλαβα αν και νομίζω ότι όλοι πιστεύουν ότι αν ακουν κάποιον που έχει πουλήσει 3 δίσκους όλους κι όλους θεωρούν ότι ξεχωρίζουν απο το πλήθος και ότι ανακαλύψαν την αληθινή ποιοτική μουσική,"τι νας μας πεις κι εσύ για μουσική,τον Κρις Ποιοτικοκουλτουριαροβιτς τον ξες;;" κάπως έτσι φάση
nikosBruin Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Πάμε μια βόλτα στη τηλεόραση;Το λοιπόν...στο Χ κανάλι παίζει μια ταινία του Βέγγου (τον λατρεύω συγγνώμη) και στο Ψ κανάλι παίζει το Big Brother. Το Χ κανάλι βγάζει θεματικότητα 30% και το άλλο κανάλι το υπόλοιπο 70%. Τι συμπέρασμα βγάζεις εσύ; Μα ήδη στο παράδειγμά σου το πιο δημοφιλές είναι και το πιο ποιοτικό!!! Γιατί σκέψου ως εξής: το δίωρο της ταινίας του Βέγγου πόσοι Έλληνες το έχουν δει και πόσες φορές ο καθένας; Ίσως και όλοι! Ένα οποιοδήποτε δίωρο του Big Brother πόσοι Έλληνες το έχουν δει και πόσες φορές ο καθένας; Νομίζω ότι δεν υπάρχει σύγκριση με το Βέγγο. Ναι, την στιγμή που λες τα ποσοστά είναι 30-70, αλλά σε βάθος χρόνου; Από την άλλη, εγώ δεν κάνω συγκρίσεις "ποιος είναι ο καλύτερος". Απλώς λέω ότι η πλήρης απαξίωση, ότι "δεν είναι καλλιτέχνες", δεν είναι σωστή. Ακόμη και ο τελευταίος διπλωματούχος μουσικός που παίζει μέτρια σε μια μπάντα είναι επαγγελματίας μουσικός, άρα είναι καλλιτέχνης.
afentiko7 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 μονο που μιλαμε για τεχνες, οχι για ποδοσφαιρο ε και, και ο τζάκσον και ο μαραντόνα τους ίδιους θαυμαστές δεν είχανε? Να μη σου πω ότι ο μαραντόνα, είχε περισσότερους. Γιατί, εγώ ξένη μουσική δεν ακούω, οπότε δεν ήμουνα φαν του τζακσον, ξέχωρα από το χρώμα του δέρματος. Αλλά ακόμα και εσύ που είσαι φανατικός Παο, δεν μπορείς να μην παραδεχτείς πως ο γκαλέτι ξέρει την καλύτερη μπάλα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Δλδ, η μπάλα είτε στην αφρική είτε στην αλάσκα παίζεται με τον ίδιο τρόπο. Η μουσική, όχι. Ο Παζολίνι τι σχέση έχει?
teo64x Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 μονο που μιλαμε για τεχνες, οχι για ποδοσφαιρο ε και, και ο τζάκσον και ο μαραντόνα [...] Να πω ότι ο μαραντόνα, [...] εσύ που είσαι φανατικός Παο, [...] ο γκαλέτι ξέρει την καλύτερη μπάλα [...] Δλδ, η μπάλα είτε στην αφρική είτε στην αλάσκα παίζεται με τον ίδιο τρόπο. Η μουσική, όχι. Ο Παζολίνι τι σχέση έχει? Πείτε μου ότι δεν είμαι ο μόνος που δεν καταλαβαίνει.
afentiko7 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Πείτε μου ότι δεν είμαι ο μόνος που δεν καταλαβαίνει. Ναι, αλλά το θέμα μας δεν είναι αυστηρά η τέχνη. Είναι, αν πρέπει να γίνεται κριτική σε ένα δημόσιο πρόσωπο, και για την προσωπική του ζωή, εκτός από το έργο του. Μην μπάινετε σε καλούπια. Και πάλι ο Τζάκσον έκανε ακραία πράγματα στη ζωή του. Ο Παζολίνι, απλά ήταν γκευ.
Garnele Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Τέο, είναι κάτι σαν το Lynch. Δε διαβάζεις για να καταλάβεις τι θέλει να πει, το βλέπεις απλά σαν τέχνη.
afentiko7 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Και προσθέτω και κάτι άλλο. Ο μεγαλύτερος έλληνας τραγουδιστής είναι ο Καζαντζίδης. Θα υπάρχει και ο αντίστοιχος Νικαραγουανός τραγουδιστής, που τον ξέρουν στη νικαράγουα. Και οι δυο είναι γνωστοί στη χώρα τους, άγνωστοι παρα έξω. Κάτι αντίστοιχο, δεν συμβαίνει με το ποδόσφαιρο. Δλδ αν έρθει ο Κακά για αγώνα επίδειξης και στις δυο χώρες, τότε και ο έλληνας και ο νικαραγουανός, θα πάνε να τον δούνε. Αρα, το ποδόσφαιρο είναι πιο παγκοσμιοποιημένο, από τη μουσική. Ας πάμε στα κόμιξ. Στις ΗΠΑ, ο κόσμος, διαβάζει περισσότερο υπερηρωικά κόμικς. Οι Ευρωπαίοι σχεδιαστές (ιταλοί, γάλλοι), το ριξαν είτε στα κομικς του ντισνευ ή στα κωμικά (τεν τεν , αστεριξ). Ειδικά οι Σκανδιναβοί, διαβάζουν κυρίως ντισνευικα. Το ίδιο συμβαίνει και στις ταινίες. Οι αμερικάνοι, δεν βλέπουν ευρωπαϊκό κινηματογράφο (ούτε καν david lean ή τρυφώ), και οι ευρωπαίοι δε βλέπουν τους δικούς τους (πχ ξέρετε κανέναν να βλέπει αγγελόπουλο?). Τα βιντεοπαιχνίδια, έχουν μια κάποια παγκοσμιότητα (αν εξαιρέσεις του γιαπωνέζους), αλλά, κάποιοι διαφωνούν ότι πρόκειται για μορφή τέχνης. ειδικά στα κόμιξ, μετά την 11/9, έγινε μια στροφή στα πλαίσια της δεκαετίας του 40, όπου οι σούπερ ήρωες (της μαρβελ κυρίως) άρχισαν και κατατρόπωναν κακούς "τρομοκράτες". Οπότε έγιναν ένα μέσο προπαγάνδας (όχι ότι παλιά δεν ήτανε). Δλδ εγώ που είμαι, αντιιμπεριαλιστής, θα τα βάλω με το σταν λι, και θα πω, ότι ο τύπος είναι άχρηστος, επειδή είναι συντηρητικός? Οχι, βέβαια, απλά οφέιλω να είμαι προσεκτικός στο διάβασμα τους, και να μην καταπίνω αμάσητα ότι μου σερβίρουν. Τα ίδια και με τον μουρ, που ετοιμάζει νουβέλα, με τον μπάτμαν να κατατροπώνει, τον μπιν λάντεν. Η με την ίδια λογική, οι Ιταλοί να μη διαβάσουν αστεριξ, γιατί παρουσιάζει τους ρωμαίους ως βλάκες. Μην τρελαθούμε, κάθε ένας κρίνεται για την πορεία του στο χώρο του, όχι για την προσωπική του ζωή
soturin Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Δημοσ. 2 Ιουλίου 2009 Τέο, είναι κάτι σαν το Lynch. Δε διαβάζεις για να καταλάβεις τι θέλει να πει, το βλέπεις απλά σαν τέχνη. post για το post
Προτεινόμενες αναρτήσεις
Αρχειοθετημένο
Αυτό το θέμα έχει αρχειοθετηθεί και είναι κλειστό για περαιτέρω απαντήσεις.