Περιεχομενο της φιλοπατριας σημερα.

[Garnele]

πιστευω οτι ο περισσοτερος κοσμος ασυνείδητα οταν μιλαει την Ελλαδα εννοει μονο τον ανεπαρκη κρατικο μηχανισμο μας, τους μαιντανους που ειναι συνεχως στην τηλεοραση, τους διαφορους μ..ακες που ζουν εις βαρος αλλων ανθρωπων, κτλ.

 

Για μενα φυσικα και ειναι ολα αυτα αλλα ειναι και ενα σωρο αλλα, εκτος απο τα αυτονοητα οπως οικογενεια, φιλοι κτλ. Ειναι η φυση, η μουσικες, τα φαγητα, η διασκεδαση, η λογοτεχνια, η ιστορια (σε μεγαλο μερος), τα ηθη, εθιμα και οι παραδοσεις, ισως και το αισθημα οτι ανηκω καπου.

 

Σιγουρα ειναι περισσοτερα αλλα ενα προχειρο brainstorming αυτα εβγαλε.

 

Πράγματι. Για μένα είναι ίσως το παραπάνω σύνολο, σε συνδυασμό με την έννοια "σπίτι μου". Ανάλογη με αυτή της οικογένειας που μεγαλώνει κανείς.

 

Εν τέλει δεν πρόκειται για μια αφηρημένη έννοια όπως αυτή του έθνους αλλά για κάτι πραγματικό, για τον τόπο που όπως λέει και ο πάμπλο παραπάνω, γεννήθηκε κάποιος, μεγάλωσε, έκανε φίλους, έμαθε τη γλώσσα, την ιστορία, τη λογοτεχνία και τον πολιτισμό της, τα ήθη και τα έθιμα κλπ κλπ.

[Lucifer]

Πως αγαπάμε την Ελλάδα ή πως αγαπάμε την Ελλάδα με την ιδιότητα της "πατρίδας";

 

με την ιδιοτητα της πατριδας εννοω

 

Αλλιώς, "έχει ωραίες παραλίες και εκεί μένουν οι φίλοι μου!"

[paschalia]

Είναι πιο φιλοσοφικό το θέμα από όσο φαίνεται.

 

Αν μιλάμε για διαμάχη μεταξύ Ελλάδας και κάποιας άλλης χώρας, πχ ΤουρκοΣκόπια τότε είμαστε φανατικοί Ελληνάρες.

 

Αν πάμε σε επίπεδο πόλεων, υπάρχει κόντρα μεταξύ Αθήνας - Θεσσαλονίκης, και μεταξύ Πάτρας και Αιγίου κτλ Να πεθάνουν οι εχθροί.

 

Σε τοπικό επίπεδο, ο Δήμος Βαρβαρίτσας θεωρεί εαυτόν "γαματότερο" από το Δήμο Γαμίτσας. Τα συνθήματα ατελείωτα. Να πεθάνουν οι εχθροί.

 

Επίσης, για τους κατοίκους του, το χωριό το δικό μας είναι καλύτερο από το συνορεύον. Έχει και πράσινο. Οι άλλοι είναι απολίτιστοι και δεν ξέρουν μπάλα. Επίσης είναι χωριάτες και άξεστοι. Να πεθάνουν και αυτοί.

 

Η γειτόνισσα μου έχει πολύ χάλια κήπο. Επίσης ο σκύλος της γαβγίζει και τα λουλούδια της είναι μαραμένα. Άσε που κουρεύει το χόρτο κάθε 3μηνο και γεμίζει ποντίκια. Ο δικός μου κήπος είναι αριστοκρατικός και δεν σηκώνω κουβέντα. Να πεθάνει η γειτόνισσα μου που τάϊσε τη γάτα μου χωρίς να με ρωτήσει.

 

Το ίδιο ισχύει και με διάφορες ομαδούλες ακόμα και μεμονομένα άτομα.

 

Ο άνθρωπος έχει την τάση να ομαδοποιείται, για να νιώθει ότι ανήκει κάπου αλλά και για λόγους "υπεροχής". Του αρέσει η διαφοροποίηση από κάποιες ομάδες ανθρώπων και ταύτιση με άλλες. Ο άνθρωπος είναι ανταγωνιστικό ζώο.

 

Το ίδιο ισχύει και σε επίπεδο πατρίδων. Οι έλληνες είναι οι καλύτερη ράτσα, είμαστε απόγονοι των αρχαίων ΑθηναιοΣπαρτιατών και οι απέναντι προέρχονται από τα βόρεια, όταν εμείς τηγανίζαμε τις πατάτες στη φριτέζα αυτοί μαθαίνανε πως να φτιάχνουν το τσεκούρι για να σφάζουν αγριογούρουνα. Είναι και βάρβαροι, εμείς έχουμε πολιτισμό και φοβερό μπάσκετ ενώ οι άλλοι είναι μαυριδεροί. Να πεθάνουν και αυτοί...

 

Λες και διαβάζω πόστ του Λούσιφερ .

Να προσθέσω (για να είναι και πιο ολοκληρωμένο) το εξής .

 

Ο γείτονας μου έχει περιστερώνα και τα παλιόπουλα κουτσουλάν όλη την ώρα στην αυλή/μπαλκόνι μου και γουργουρίζουν συνεχώς .

Να πεθάνουν και αυτά και ο γείτονας που έφτιαξε τον περιστερώνα .

[De@th L0rd]

Δεν είναι όλοι φραπεδάκηδες.

 

Ζείς σε άλλη χώρα για να ξέρω;

[Teaser]

Όχι, αλλά υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν αυτή τη νοοτροπία.

 

Ενοείται ότι δεν αναφέρομαι σε σένα προσωπικά, πως θα μπορούσα να ξέρω άλλωστε, αλλά γενικότερα στη περιβόητη νοοτροπία του έλληνα που λέμε.

Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις.

[Pablo_Hasan]

Πράγματι. Για μένα είναι ίσως το παραπάνω σύνολο, σε συνδυασμό με την έννοια "σπίτι μου". Ανάλογη με αυτή της οικογένειας που μεγαλώνει κανείς.

 

Εν τέλει δεν πρόκειται για μια αφηρημένη έννοια όπως αυτή του έθνους αλλά για κάτι πραγματικό, για τον τόπο που όπως λέει και ο πάμπλο παραπάνω, γεννήθηκε κάποιος, μεγάλωσε, έκανε φίλους, έμαθε τη γλώσσα, την ιστορία, τη λογοτεχνία και τον πολιτισμό της, τα ήθη και τα έθιμα κλπ κλπ.

με νοιωθεις

το κακο ειναι οτι τα περισσοτερα τα θεωρουμε δεδομενα και μονο αμα τα χασουμε τα εκτιμουμε, αυτο αν το συνδιασουμε με το κομπλεξ κατωτεροτητας που εχουμε απεναντι στους Β.ευρωπαιους και διαφορους αλλους εχουμε χασει τελειως την υπερηφανεια μας...

 

 

(εξαιρουντε οι ορεσιβιοι κρητικοι που δε μασανε )

 

[Garnele]

Χμ, δεν το πάω τόσο μακρυά..

Η υπερηφάνεια, είτε για την πατρίδα, είτε για το έθνος, είτε για τον τόπο, το χωριό ή τον αδερφό δε μου λέει κάτι. Το ίδιο και τα κόμπλεξ.

 

Για παράδειγμα, γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και έζησα κάποια χρόνια της ζωής μου εκεί -δεν το επέλεξα ποτέ (με τον ίδιο τρόπο που δεν επέλεξα αν οι γονείς μου θα είναι λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι)- τι θα μπορούσε να με κάνει περήφανη σε αυτό;

 

Αντίστοιχα, θα ήταν υπερβολή να πω ότι αγαπάω ολόκληρη την Ελλάδα ως πατρίδα, ακόμη και τη Θεσσαλονίκη, αλλά αναγνωρίζω ότι νοιώθω όμορφα όποτε περνάω (μία φορά το χρόνο ή και σπανιότερα) από την αλάνα που έπαιζα μικρή, από το δρόμο που ήταν το παλιό μου σπίτι, από την καφετέρια που έβγαινα με την παρέα μου στο λύκειο και άλλα τέτοια μικρά πράγματα που τα αισθάνομαι "σπίτι μου": χώρους και ανθρώπους που νοιώθω οικεία και είτε με εκφράζουν ακόμα είτε όχι τους αγαπάω γιατί έχω αναμνήσεις από/με αυτούς. Κάτι σαν ένα παλιό άλμπουμ με φωτογραφίες.

[Teaser]

Εδώ νομίζω υπερβάλεις λιγάκι.

Όλοι οι άνθωποι (εκτός από σημαντικές κατεστραμμένες εξαιρέσεις) νιώθουμε ωραία και είμαστε υπερήφανοι για κάτι καλό ή κατόρθωμα που επετεύχθη από κάτι κοντινό σε εμάς. Είτε μιλάμε για τόπο είτε για δικούς μας ανθρώπους. Αν η αδερφή σου (παράδειγμα) γίνει διδάκτορας στο ΜΙΤ, ή ο θείος σου γίνει πρωθυπουργός ή η κόρη σου ανακαλύψει τη νέα θεωρία της σχετικότητας, ή το λύκειο από το οποίο αποφοίτησες διακρίθηκε θα αισθανθείς προφανώς πολύ ωραία. Που σημαίνει ότι θα νιώσεις υπερηφάνια για αυτά τα επιτεύγματα.

Αυτό ισχύει ακριβώς και για αρνητικές καταστάσεις. Ένας δολοφόνος αδελφός είναι μεγάλο βάρος, ντροπή και απογοήτευση.

 

Το ίδιο και με την πατρίδα σου που όταν την δεις να μεγαλώνει και να διαπρέπει σε κάποοιον τομέα (αθλητικό, επιστημονικό κτλ) θα νιώσεις υπερηφάνια, όχι επειδή περπάτησες σε όλα της τα εδάφη και σου ξυπνάει αναμνήσεις αλλά επειδή έχεις ένα δέσιμο διαφορετικό μ'αυτή, της ανήκεις και σου ανήκει, και είναι κάτι το οποίο σε διαχωρίζει από τους άλλους.

Όμως, μια Ελλάδα τελευταία στην παιδεία, πρώτη στα ναρκωτικά και στις εκτρώσεις είναι επίσης απογοήτευση.

 

Τουλάχιστον αυτό πιστεύω εγώ. Αν έχεις αντίθετη άποψη είναι σεβαστή.

[Lucifer]

Όμως, μια Ελλάδα τελευταία στην παιδεία, πρώτη στα ναρκωτικά και στις εκτρώσεις είναι επίσης απογοήτευση.

 

Όταν λες "πρώτη" και "τελευταία" δε το εννοείς στατιστικά, έτσι;

[Teaser]

Όταν λες "πρώτη" και "τελευταία" δε το εννοείς στατιστικά, έτσι;

Ενοείς αν είναι πραγματικά στοιχεία?

Όχι δεν είναι, παράδειγματα είναι.

 

Ελπίζω να κατάλαβα καλά!

[Garnele]

Αν η αδερφή μου γίνει διδάκτορας θα νιώσω περήφανη επειδή της κάνω ιδιαίτερα. =ρ

Αν δεν της έκανα και γινόταν, θα χαιρόμουν, δεν θα ένοιωθα περήφανη. Αν γινόταν κλέφτρα θα απογοητευόμουν, δε θα ντρεπόμουν. Αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά, κι ας αποτελώ κατεστραμμένη εξαίρεση για σένα και τους ομοϊδεάτες σου.

[Teaser]

Αν η αδερφή μου γίνει διδάκτορας θα νιώσω περήφανη επειδή της κάνω ιδιαίτερα. =ρ

Αν δεν της έκανα και γινόταν, θα χαιρόμουν, δεν θα ένοιωθα περήφανη. Αν γινόταν κλέφτρα θα απογοητευόμουν, δε θα ντρεπόμουν. Αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά, κι ας αποτελώ κατεστραμμένη εξαίρεση για σένα και τους ομοϊδεάτες σου.

Δεν ενοώ εσένα με την κατεστραμένη εξαίρεση, μη φοβάσαι, αλλά αναφέρομαι σε ανθρώπους που λόγω προβλημάτων οποιουδήποτε είδους, έχουν απομακρυνθεί από τα πάντα και τους πάντες μη έχοντας ενδιαφέροντα και αξίες έχοντας ως μόνη απασχόληση να παλεύουν αποκλειστικά για την επίλυση τους.

 

Καταλαβαίνω τι λες στα υπόλοιπα. Ουσιαστικά, όποτε νιώθεις περηφάνεια την αντλείς από δικά σου επιτεύγματα ή και από άλλους όταν όμως έχεις βοηθήσει για να τα πραγματοποιήσουν.

Έχει κάποια βάση αυτό, γιατί λες ουσιαστικά ότι "εγώ δεν παίρνω αξία όταν κάποιος κοντινός μου άνθρωπος πετυχαίνει κάτι, εκτός αν τον έχω βοηθήσει" Λίγο εγωκεντρικό βέβαια, αλλά εχει βάση και μάλιστα γερή. Όμως είναι κάτι το ιδανικό, δεν το συναντούμε συχνά, γιατί όλοι μας θέλουμε να παίρνουμε κάτι από τη δόξα και τη λαμπρότητα των δικών μας και των ομάδων στις οποίες ανήκουμε. Άσχετα αν δεν προσφέραμε ποτέ τίποτα.

[Pablo_Hasan]

Χμ, δεν το πάω τόσο μακρυά..

Η υπερηφάνεια, είτε για την πατρίδα, είτε για το έθνος, είτε για τον τόπο, το χωριό ή τον αδερφό δε μου λέει κάτι. Το ίδιο και τα κόμπλεξ.

 

Για παράδειγμα, γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και έζησα κάποια χρόνια της ζωής μου εκεί -δεν το επέλεξα ποτέ (με τον ίδιο τρόπο που δεν επέλεξα αν οι γονείς μου θα είναι λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι)- τι θα μπορούσε να με κάνει περήφανη σε αυτό;

οχι δεν εννοω αυτου του ειδους την υπερηφάνεια, αυτο ειναι επαρση.

 

ενας περηφανος ανθρωπος εχει πρωτα απ'ολα αυτοεκτιμηση και πιστευει στην αξια που εχει σαν ανθρωπος.

 

Εβαλα για παραδειγμα τους ορεσιβιους γιατι παντα θαυμαζα οταν τους εβλεπα να περπατανε απο τα χαραματα μονοι πανω στο βουνο με παρεα το σκυλο και τα κατσικια...

Δεν εχουν κανενα προβλημα απο αυτα που εχουμε εμεις, εχουν το μυαλο και την συνειδηση τους καθαρη.

[stavi]

έχοντας ως μόνη απασχόληση να παλεύουν αποκλειστικά για την επίλυση τους.

 

Τι ακριβώς εννοείς με αυτό γιατί δεν κατάλαβα; τι να επιλύσουν;

[nickarmy]

αν μπορουσα να εφευγα για αγγλία κιολας σημερα θα εφευγα