Καταθλιπτικά βιβλία;

[magoufisa]

γεια σας παιδια.δεν ξερω αν εχω βαλει το θεμα μου στην σωστη κατηγορια του forum αλλα δεν πειραζει.θα ηθελα να μου προτεινετε πολυ καταθλιπτικα βιβλια που ξερετε.ευχαριστω εκ των προτερων

[Freakster]

Δεν ξέρω αν συμφωνείτε ότι το "έγκλημα και τιμωρία" ήταν καταθλιπτικό.. πάντως χαρούμενο δεν ήταν.

[coolman]

Δεν το έχω διαβάσει, ούτε την ταινία έχω δεί αλλά έχω ακούσει ότι είναι πολύ μίζερο

http://en.wikipedia.org/wiki/Johnny_Got_His_Gun

 

Δεν ξέρω αν υπάρχει στα ελληνικά

 

Επίσης πολύ καταθλιπτικό και του Οργουέλ το 1984

[freedubus]

Ναι, σχεδόν όλα του Ντοστογιέφσκι είναι αρκετά καταθλιπτικά. Tσέκαρε και το "Αδελφοί Καραμαζόφ".

[frenzy]

Δεν ξέρω τι εννοείς καταθλιπτικό. Το "Έγκλημα και Τιμωρία" έχει διάχυτη μιζέρια, όπως και "Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες" του Στάινμπεκ αλλά σε πιο ελαφρύ τόνο. Είχα μια συλλογή διηγημάτων του Τζακ Λόντον με ιστορίες χρυσωρύχων της Αλάσκας, εξ'ίσου μίζερη (κι ενίοτε αστεία), αλλά την έχω χάσει και δεν θυμάμαι τον τίτλο.

[freedubus]

Α ναι φρένζι, Τζόν Στάινμπεκ. "Ανθρωποι και ποντίκια", πολύ λυπητερό βιβλίο.

[frenzy]

Α ναι φρένζι, Τζόν Στάινμπεκ. "Ανθρωποι και ποντίκια", πολύ λυπητερό βιβλίο.

 

Αυτό το έχω στα υπ' όψιν κάποια χρόνια δυστυχώς

[freedubus]

Σωστά, Τζόρτζ λένε τον ήρωα του βιβλίου.

 

Επίσης βρίσκω πολύ καταθλιπτικό το ρεαλιστικό στύλ γραφής του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, και τον τρόπο που διαπραγματεύεται την απομόνωση και τη μοναξιά ειδικά στα παρακάτω:

 

"Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας" : Μιλάει για τον απωθημένο έρωτα της πρωταγωνίστριας που ξανάρχεται στην επιφάνεια όταν πιά αυτή βρίσκεται στη γεροντική ηλικία, και αφού έχει περάσει όλη της τη ζωή παντρεμένη με κάποιον άλλο.

"Εκατό χρόνια μοναξιάς" : Η απομόνωση και η μοναξιά ενός ολόκληρου έθνους, (της Κολομβίας και ουσιαστικά ολόκληρης της Νότιας Αμερικής) που εδώ και 150 χρόνια παλεύει να βρεί τον εαυτό του χωρίς αποτέλεσμα.

"Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου" Το λυκόφως της ζωής ενός μοναχικού άντρα, που ποτέ του δεν ερωτεύτηκε και δεν φλέρταρε με γυναίκα λόγω της ασχήμιας του και της βαρετής ζωής του (συναναστρεφόταν μόνο με πόρνες επί πληρωμή) , και που στα 90 του χρόνια ερωτεύεται μια 12χρονη.

 

Επίσης πρόσφατα διάβασα το "Γέλιο στο σκοτάδι" του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ (συγγραφέα της "Λολίτας") και το βρήκα αρκετά καταθλιπτικό. Μιλάει για έναν άνθρωπο "πλούσιο, ευυπόληπτο, ευτυχισμένο. Μια μέρα εγκατέλειψε τη γυναίκα του για μια μικρή του ερωμένη. Αγάπησε, δεν αγαπήθηκε και η ζωή του τέλειωσε ολέθρια."

[georgemarios]

"η παναγια των παρισσιων" οπως και "οι αθλιοι" του Βικτωρ Ουγκω.

[slipknot]

Κάτι από Αλμπέρ Καμύ ίσως, πολλοί συμφωνούν μαζί μου ότι δεν είναι και πολύ ευχάριστα τα βιβλία του.

[zenso]

+

Ο,τιδήποτε (σχεδόν) από Jack Kerouac, όπως

 

 

On the Road

 

The Scripture of the Golden Eternity

 

Passing Through

 

Lonesome Traveler

[Επισκέπτης]

Τσάμπα κουραζόμαστε. Σχεδόν όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς ήταν καταθλιπτικοί εκ φύσεως. Μάλλον γιατί για να γράψεις αριστουργήματα πρέπει να έχεις ευαισθησίες. Ενώ αν δεν μπορεί να συγκινήσεις τους αναγνώστες το πιθανότερο είναι να σημαίνει ότι εκτός από έλλειψη ταλέντου είσαι ο ίδιος αναίσθητος, άρα αποκλείεται να ανήκεις στο είδος.

[kx5]

Από sci-fi το 1984.

[frenzy]

Τσάμπα κουραζόμαστε. Σχεδόν όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς ήταν καταθλιπτικοί εκ φύσεως. Μάλλον γιατί για να γράψεις αριστουργήματα πρέπει να έχεις ευαισθησίες. Ενώ αν δεν μπορεί να συγκινήσεις τους αναγνώστες το πιθανότερο είναι να σημαίνει ότι εκτός από έλλειψη ταλέντου είσαι ο ίδιος αναίσθητος, άρα αποκλείεται να ανήκεις στο είδος.

 

Γιατί η ζωή είναι μινόρε

[freedubus]

H ζωή είναι μινάρας.

 

Κάτι από Αλμπέρ Καμύ ίσως, πολλοί συμφωνούν μαζί μου ότι δεν είναι και πολύ ευχάριστα τα βιβλία του.

 

Ναι βέβαια. Ειδικά "Ο Ξένος", για τον οποίο ο Καμί είπε οτι "απεικονίζει τη γύμνια του ανθρώπου απέναντι στον παραλογισμό της ζωής". Η υπαρξιστική ματαιοτητα σε όλο της το μεγαλείο. Και γενικά ο υπαρξισμός σα φιλοσοφικό κυρίως αλλά και λογοτεχνικό ρεύμα δεν ειναι καθόλου ευχάριστος.