οι άντρες του σήμερα

[PsiPsinelll]

Όλα τα παραπάνω ,ειδικά όταν αποκτούν μορφή ακραίας έκφρασης ατομικής άποψης αναφορικά με τα δύο φύλα, διακρίνονται από έναν έντονο υποκειμενισμό...

Ελάτε τώρα... για ποιες γυναίκες και για ποιους ακριβώς άντρες μιλάτε? για αυτούς με τους οποίους δε μπορείτε να ταυτιστείτε και άρα παράγετε εκλογικευτικά επιχειρήματα που να στηρίζουν το πόσο πολύ απέχετε ιδεολογικά απο αυτούς ή σε ένα δεύτερο επίπεδο ενδεικτικές κρίσεις παρμένες από περιστατικά ζωής για να φανεί για ακόμα μια φορά ότι ''η γυναίκα δε μπορεί να στηρίξει κάτι σταθερό''.

Μήπως τελικά αυτό το θέμα έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε τόπικ τύπου ''κρίνε αλλήλους βάσει γνωριμιών και εμπειριών σου''?

Δυστυχώς οι καιροί έχουν αλλάξει. Και λέω δυστυχώς γιατί φαίνεται ότι με την πίεση που αντιμετωπίζει ο άντρας και η γυναίκα για το τι μέλλει γενέσθαι, έχει φέρει και τα δύο φύλα πολύ εκτός των ορίων-ρόλων που κατείχαν κάποτε.

Μια γυναίκα επιφορτωμένη με πολλαπλούς ρόλους και συγκεκριμένα σε μια κοινωνία που ακόμα δεν έχει καταφέρει να την αποδεχτεί με τα οράματά της , προσπαθεί μέρα με την ημέρα να εκπληρώσει το ρόλο της τέλειας γυναίκας.. Έχει πλεον αυτοεκτίμηση, δυναμισμό και τόλμη σε αντίθεση με το ρόλο που είχε σε άλλες εποχές και σε μια περίοδο που ο ρομαντισμός τείνει να εκλείψει έχει ξεχάσει τα παλιότερα ''σχήματα προσέγγισης-φλερτ'' και κάνει το πρώτο βήμα προς το άλλο φύλο σε μια έσχατη προσπάθεια ανεύρεσης του ιδανικού συντρόφου...

Ο άντρας? Νομίζω είναι πλέον μπερδεμένος και ίσως τρομαγμένος από τη ''νέα μορφή ανθρώπου'' που έχει συναντήσει... Και κυρίως ο έλληνας άντρας. Αυτός που μεγάλωσε σε μια οικογένεια ,όπου η μητέρα αναλάμβανε κυρίως το σπίτι και τις εντός οικογενείας σχέσεις και ο πατέρας στις περισσότερες περιπτώσεις τουλάχιστον ήταν ο ''κουβαλητής''. Πρέπει να εξελιχθεί όμως και αυτός βλέποντας τις τωρινές ανάγκες της σύγχρονης γυναίκας.. Πρέπει να ξεπεράσει τις βαθιά εγκατεστημένες αντιλήψεις του για το παλιο της ρόλο και να τη γνωρίσει, φλερτάρει, ερωτευτεί και τέλος αγαπήσει χωρίς ίχνος φόβου ... Μπορεί το εξωτερικό της περίβλημα να έχει αλλάξει αλλά δε παύει να είναι μια γυναίκα με ανάγκη να αγαπηθεί ανιδιοτελώς και αιωνίως...

Το θέμα φυσικά στο τέλος της κάθε γνωριμίας, είναι η ύπαρξη της χημείας μεταξύ των δύο.. (αυτής της τόσο παρεξηγημένης έννοιας..)

Ας πούμε πως... ένας ρομαντικός άντρας μόνο με μια ρομαντική γυναίκα θα μπορούσε σίγουρα να ''κολήσει'' για μια ζωή.. και οι εφήμερες σχέσεις απαιτούν εφήμερες ανάγκες και επιθυμίες...

Όσο έχουμε τη σκέψη και το συναίσθημά μας να καθορίζουν τις επιλογές μας , τόσο και η πορεία της ζωής μας θα χαράζεται σε ηλιόλουστα μονοπάτια..

Αν πάλι ψάχνουμε για εμπειρίες με ημερομηνία λήξης.. νομίζω είναι πολύ εύκολο για το καθένα να βρει το στόχο του και γιαυτό .

Stavi η εμπιστοσύνη και η οικειότητα μέσα απο μια φιλική σχέση για αρχή νομίζω ότι είναι μια πολύ καλή βάση για το τύπο του ''μαζεμένου'' γλυκού άντρα. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται πάντα μέσα στο κλίμα της συνεχούς επικοινωνίας και κατανόησης

[evabb]

Έριξα μια γρηγορη ματια στις προηγουμενες σελιδες.. Ας πω στα γρηγορα την προσωπικη μου εμπειρια.. Κατ'αρχην ειμαι απίστευτα -μα απιστευτα- ντροπαλο ατομο (σε οτι αφορα τις γυναικες). Δλδ το να κανω την πρωτη κινηση εγω ειναι υπερβολικα δυσκολο ως κ σχεδον απιθανο (αν κ τωρα εχω αλλαξει καπως κ ειμαι λιγο λιγοτερο ντροπαλος). Την πρωτη μου κοπελα την γνωρισα σε σχετικα μεγαλη ηλικια (οχι στα 25 βεβαια.. μολις μπηκα στα 23 τωρα).

Ειμασταν φιλοι λογω κοινων φιλων.. Ειχαμε βγει μερικες φορες μαζι (οχι οι δυο μας) και απλα μιλουσαμε στο msn.. Με τον καιρο καταλαβα οτι ψιλοηθελε αλλα "δεν ηθελα" να το πιστεψω.. Το οτι ψιλοηθελε δεν το ελεγα μονο εγω αλλα κ φιλοι μου καθως ειχε γινει αρκετα εμφανες σε καποιο σημειο.. Βγηκαμε καποιες φορες οι δυο μας "σαν φιλοι" χωρις να γινει κατι.. Το αποκορυφωμα ηταν οταν μια φορα πηγα σπιτι της, μιλησαμε, ειδαμε ταινια κλπ, και μετα κοιμηθηκαμε μαζι -στο ιδιο εναμισαρι κραβατι- κ δεν εγινε ΤΠΤ.. Για να μην πολυλογω, καποια στιγμη μετα απο λιγο καιρο ενω καθομασταν κ μιλουσαμε σε ενα παγκακι με γραπωσε κ με φιλησε .. Απο κει κ μετα τα πραγματα εγιναν πιο ευκολα ..

 

 

:confused::confused::confused:αυτο κατι μου θυμιζει παρα πολυ εντονα:o:o

 

ως προς το τοπικ τωρα... η γυναικα που ψαχνει τον 30 φευγα χωρις πειρα παει να πει οτι η ιδια δεν εχει πειρα κι ας λεει οτι ειναι κοινωνικη, και απλα θελει να νιωθει οτι ο αλλος ειναι στο ιδιο μηκος κυματος μ αυτην:devil::devil: οσο για τους ντροπαλους, το οτι ειναι καποιος ντροπαλος δεν παει να πει οτι ειναι και καλο παιδι. το μεγαλυτερο καθικι γκομενο που ειχαν ηταν ντροπαλος μεχρι αηδιας:X:X

[Snolly]

Να πω και τη δική μου γνώμη ως άλλος ένας ντροπαλός. Ως φοβερά εγωιστής δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω κίνηση προς γυναίκα αν δεν εισπράξω πρώτα κάποιου είδους ενδιαφέρον κι αυτό γιατί δεν μπορώ να ανεχτώ/χωνέψω/συμβιβαστώ με την ιδέα της απόρριψης (ειδικά όταν 99% αυτών γίνεται με αγένεια). Όσες σχέσεις έχω κάνει στη ζωή μου ξεκίνησαν από (έστω και μικρή) πρωτοβουλία της γυναίκας.

 

Μόνο στην ιδέα πως πλησιάζω άγνωστη γυναίκα (που μου αρέσει εξωτερικά) και εκείνη θα αντιδράσει/απορρίψει λες και της ζήτησα να την π@δ@ξω με τον πατέρα της μαζί = no go situation. Απλά αδιαφορώ και το προσπερνάω.

[Tenshi]

Να πω και τη δική μου γνώμη ως άλλος ένας ντροπαλός. Ως φοβερά εγωιστής δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω κίνηση προς γυναίκα αν δεν εισπράξω πρώτα κάποιου είδους ενδιαφέρον κι αυτό γιατί δεν μπορώ να ανεχτώ/χωνέψω/συμβιβαστώ με την ιδέα της απόρριψης (ειδικά όταν 99% αυτών γίνεται με αγένεια). Όσες σχέσεις έχω κάνει στη ζωή μου ξεκίνησαν από (έστω και μικρή) πρωτοβουλία της γυναίκας.

 

Μόνο στην ιδέα πως πλησιάζω άγνωστη γυναίκα (που μου αρέσει εξωτερικά) και εκείνη θα αντιδράσει/απορρίψει λες και της ζήτησα να την π@δ@ξω με τον πατέρα της μαζί = no go situation. Απλά αδιαφορώ και το προσπερνάω.

 

Το αυτό!

Αν ήμουν γυναίκα θα σε παντρευόμουν,τέλος...

[freedubus]

άντρες, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια, απο τότε που φαίνεται που οι γυναίκες έχουν χειραφετηθεί, έχουν γίνει απόμακροι

 

Ισα ίσα που, αυτό το γεγονός, αποδεικνύει οτι ο άντρας του σήμερα, μετά από δεκαετίες ταπείνωσης, ευνουχισμού και τυλίγματος με τα δεσμά του γάμου από τα 20 λόγω κοινωνικών πιέσεων και κατακραυγής, έχει ξεπεράσει πιά το στίγμα του μπάκουρου, του μαγκούφη και του γεροντοπαλίκαρου, δεν έχει πιά ανάγκη και αυτοσκοπό το "μ είς τη ν" , έχει πάψει να το κυνηγάει με λύσσα γιατί έχει ανακαλύψει κι άλλες χαρές της ζωής όπως τα ξίδια, τα ταξίδια, την ισοτιμία ευρώ-μπάτ, το μέρτσμποου και το μπουκόφσκι, πλέον είναι ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ και ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΣ και γυναίκα για σχέση/γάμο/παρένθετη μητρότητα θα βρεί ΑΝ και ΟΤΑΝ το αποφασισει αυτός, και όχι ο κοινωνικός περίγυρος. Ο άντρας πλέον δεν έχει ανάγκη απο εμπειρίες, γιατί δεν έχει χρονικά περιθώρια και ντέντλαινς του στύλ "μέχρι τα 30 πρέπει να έχω πολλές εμπειρίες έτσι ώστε επιτέλους να παντρευτω γιατί μέχρι τα 35 το πολύ πρέπει να έχω γίνω μάνα", τα οποία η γυναίκα δεν έχει ξεπεράσει και ούτε πρόκειται τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον. Πάντα ο απώτερος σκοπός της γυναίκας, ο,τι κι αν λέει, ο,τι κι αν κάνει, θα είναι η μητρότητα και η καβατζοποίηση κάποιου αρσενικού, τα οποία προστάζει το βιολογικό ρολόι που χτυπάει μέσα της, και το οποίο είναι κατά πολύ ανώτερο οποιασδήποτε κοινωνικής επιταγής. Αυτά.

[teo64x]

Να πω και τη δική μου γνώμη ως άλλος ένας ντροπαλός. Ως φοβερά εγωιστής δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω κίνηση προς γυναίκα αν δεν εισπράξω πρώτα κάποιου είδους ενδιαφέρον κι αυτό γιατί δεν μπορώ να ανεχτώ/χωνέψω/συμβιβαστώ με την ιδέα της απόρριψης (ειδικά όταν 99% αυτών γίνεται με αγένεια). Όσες σχέσεις έχω κάνει στη ζωή μου ξεκίνησαν από (έστω και μικρή) πρωτοβουλία της γυναίκας.

 

Μόνο στην ιδέα πως πλησιάζω άγνωστη γυναίκα (που μου αρέσει εξωτερικά) και εκείνη θα αντιδράσει/απορρίψει λες και της ζήτησα να την π@δ@ξω με τον πατέρα της μαζί = no go situation. Απλά αδιαφορώ και το προσπερνάω.

 

Μια απ' τα ίδια (με τη διαφορά ότι κατ' εμέ η απόρριψη είναι η ίδια είτε γίνεται με αγένεια είτε όχι).

 

Το αυτό!

Αν ήμουν γυναίκα θα σε παντρευόμουν,τέλος...

 

LOL.

[Lucifer]

Σε αυτό το σημείο να σας ενημερώσω πως τόσο ο αλέτζος όσο και η εύαββ, θα μας στερήσουν για λίγο την χαριτωμένη τους συνεισφορά στη συζήτηση.

 

Επί του θέματος, η ψιψινέλ με την πρώτη της παράγραφο και την επόμενη πρόταση, είναι παράδειγμα προς μίμηση για τη συνέχεια της κουβέντας σε ορθές βάσεις φιλοσοφικά.

 

Πραγματιστικά, cosmopolitan über alles.

[Snolly]

Μια απ' τα ίδια (με τη διαφορά ότι κατ' εμέ η απόρριψη είναι η ίδια είτε γίνεται με αγένεια είτε όχι).

 

 

 

LOL.

 

 

Όχι, η απόρριψη με πολιτισμένο τρόπο με μια ευγενική απάντηση, με έναν απλό λόγο είναι αποδεκτή. Δεν απαιτώ να αρέσω σε όποια μου αρέσει.

 

Απαιτώ αν κάνω κίνηση (η οποία θα είναι κόσμια και καθόλου γλοιώδης) να λάβω επίσης κόσμια συμπεριφορά.

[cassidy]

Δε νομίζω να υπάρχει κάποια συνταγή προσέγγισης ενός ντροπαλού, γοητευτικού και απλησίαστου ατόμου. Μπορώ να σου μιλήσω για ευνοϊκές συνθήκες, αλλά για τρόπο τρόπο...

 

Πρόσφατα βρήκα τη δική μου λύση σε ανάλογο ζήτημα που με απασχόλησε για σχεδόν δυο χρόνια, και με βάση αυτή την εμπειρία μπορώ να συμφωνήσω με κάποιον που είπε σε προηγούμενη σελίδα για φιλική προσέγγιση. Η συζήτηση, σε ήρεμο και φιλικό επίπεδο ακόμη και σε περιπτώσεις που δεν είστε οι δυο σας μόνο στο τραπέζι, είναι μαγική.

 

Ίσως επειδή είναι οι (φιλικές) σχέσεις που ξέρει και ο άλλος να διαχειρίζεται καλύτερα, είτε γιατί όπως λες είναι 30 και παρθένος, είτε γιατί είναι 25 και με λίγες εμπειρίες. Φυσικά, ούτε για μένα είναι "ελαττωματικές" προσωπικότητες -δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης αυτό. Μάλιστα τις θεωρώ πιο υγιείς, από εκείνες που στα 23 τους ισχυρίζονται ότι έχουν πηδήξει το μισό σύμπαν.

 

Πιάνεις ακραίες καταστάσεις. Στα 30 και να μην έχεις καθόλου εμπειρίες... δε θα ήθελα να χρησιμοποιήσω τη φράση «ελαττωματική προσωπικότητα», αλλά σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Και δεν μιλάω για κρεβάτι. Ξέρω παιδιά που είναι στα 25-30 και δεν έχουν καθόλου σχέσεις με γυναίκες. Μερικοί ούτε φιλική. Ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Το μόνο σίγουρο που έχω παρατηρήσει είναι ότι χρόνο με το χρόνο, γίνεται όλο και πιο έκδηλο μέρος της προσωπικότητάς τους. Δηλαδή όσο πλησιάζουμε τα 30, γίνονται λίγο «παράξενοι», με τέτοιο τρόπο που θα το παρατηρήσει και κάποιος που θα κάτσει πρώτη φορά σε ένα τραπέζι μαζί τους.

 

Και ναι, σίγουρα δημιουργεί προβλήματα. Μετά από ένα σημείο, αυτοί που θέλουν αλλά δεν μπορούν (επειδή είναι ντροπαλοί για παράδειγμα), αγχώνονται και τους γίνεται έμμονη ιδέα. Σε βαθμό να αισθάνονται άβολα γύρω από γυναίκες γενικά. Μπορεί να τους πλησιάζουν γυναίκες κι αυτοί είτε να μην αντιλαμβάνονται το ενδιαφέρον και να τις διώχνουν, είτε να τις απορρίπτουν σε dt γιατί στο μυαλό τους γυναίκες είναι μόνο αυτές στα εξώφυλλα των περιοδικών, είτε αντιλαμβάνονται το ενδιαφέρον αλλά για κάποιο άλλο λόγο κλείνονται περισσότερο στον εαυτό τους και δεν μπορούν να αντιδράσουν. Φυσικά δεν τελειώνουν εδώ τα «είτε», αλλά νομίζω πως τα προηγούμενα είναι αρκετά συνηθισμένες περιπτώσεις.

 

Το θέμα είναι, αν δεν έχεις ΚΑΘΟΛΟΥ εμπειρίες, όοοταν συναντήσεις ένα άτομο που σου ταιριάζει και πραγματικά σε ελκύει, τι θα κάνεις; Πόσες είναι οι πιθανότητες αυτό το άτομο α) να σε βρίσκει ελκυστικό, παρά το γεγονός ότι εσύ κρύβεσαι μες το καβούκι σου β) να καταλάβει πως ενδιαφέρεσαι, παρά το γεγονός ότι εσύ την απομακρύνεις με τη συμπεριφορά σου γ) να σε προσεγγίσει δ) να επιμείνει όταν εσύ θα την απορρίψεις ε) να επιμείνει όταν εσύ θα συνεχίσεις να την απορρίπτεις; Κι όλα αυτά στα 30; Τείνει στο μηδέν νομίζω... Φυσικά αν δεν γίνει τίποτα από τα παραπάνω και χρειαστεί να την κυνηγήσεις εσύ (γιατί είναι ντροπαλή κι αυτή, γιατί δεν είχε την ευκαιρία να σε γνωρίσει), μάλλον δε θα γίνει ποτέ.

 

Κι έστω ότι γίνεται (λέμε τώρα), ένα τέτοιο άτομο πώς θα λειτουργήσει μέσα σε μία σχέση; Δεν το συνεχίζω αυτό το κομμάτι γιατί ήδη έχω γράψει σεντόνι νομίζω...

 

@stavi τώρα. Νομίζω πως πρέπει να προσεγγίσεις αυτόν που σε ενδιαφέρει φιλικά, αν μπορείς να βρεις κοινά ενδιαφέροντα θα βοηθήσει. Σωστά το είπε η garnele, αν είστε μαζί με άλλα άτομα ίσως ειναι πιο εύκολο. Όταν ανοιχτεί κι αποκτήσει άνεση μαζί σου, νομίζω πως πρέπει να είσαι ξεκάθαρη ως προς αυτό που ζητάς. Από εκεί και πέρα, αν δεν ανταποκριθεί... το πόσο θα το προσπαθήσεις εξαρτάται από το πόσο νομίζεις ότι το αξίζει. Στα όρια της αξιοπρέπειας πάντα, έτσι;

[wert]

ο αλέτζος όσο και η εύαββ, θα μας στερήσουν για λίγο την χαριτωμένη τους συνεισφορά στη συζήτηση

Και πως θα γίνει κουβέντα χωρίς το τέλειο ζεύγος παρών; :lol:

[Lucifer]

Ανεμπόδιστα.

[pappous_soulis]

Όχι, η απόρριψη με πολιτισμένο τρόπο με μια ευγενική απάντηση, με έναν απλό λόγο είναι αποδεκτή. Δεν απαιτώ να αρέσω σε όποια μου αρέσει.

 

Απαιτώ αν κάνω κίνηση (η οποία θα είναι κόσμια και καθόλου γλοιώδης) να λάβω επίσης κόσμια συμπεριφορά.

 

Δεν νομίζω πως εννοούσε αυτό ο teo..

[PsiPsinelll]

Ισα ίσα που, αυτό το γεγονός, αποδεικνύει οτι ο άντρας του σήμερα, μετά από δεκαετίες ταπείνωσης, ευνουχισμού και τυλίγματος με τα δεσμά του γάμου από τα 20 λόγω κοινωνικών πιέσεων και κατακραυγής, έχει ξεπεράσει πιά το στίγμα του μπάκουρου, του μαγκούφη και του γεροντοπαλίκαρου, δεν έχει πιά ανάγκη και αυτοσκοπό το "μ είς τη ν" , έχει πάψει να το κυνηγάει με λύσσα γιατί έχει ανακαλύψει κι άλλες χαρές της ζωής όπως τα ξίδια, τα ταξίδια, την ισοτιμία ευρώ-μπάτ, το μέρτσμποου και το μπουκόφσκι, πλέον είναι ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ και ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΣ και γυναίκα για σχέση/γάμο/παρένθετη μητρότητα θα βρεί ΑΝ και ΟΤΑΝ το αποφασισει αυτός, και όχι ο κοινωνικός περίγυρος..

 

Ο άντρας πλέον δεν έχει ανάγκη απο εμπειρίες, γιατί δεν έχει χρονικά περιθώρια και ντέντλαινς του στύλ "μέχρι τα 30 πρέπει να έχω πολλές εμπειρίες έτσι ώστε επιτέλους να παντρευτω γιατί μέχρι τα 35 το πολύ πρέπει να έχω γίνω μάνα", τα οποία η γυναίκα δεν έχει ξεπεράσει και ούτε πρόκειται τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον. Πάντα ο απώτερος σκοπός της γυναίκας, ο,τι κι αν λέει, ο,τι κι αν κάνει, θα είναι η μητρότητα και η καβατζοποίηση κάποιου αρσενικού, τα οποία προστάζει το βιολογικό ρολόι που χτυπάει μέσα της, και το οποίο είναι κατά πολύ ανώτερο οποιασδήποτε κοινωνικής επιταγής. Αυτά

 

Έχω την εντύπωση πως έχεις μπερδέψει λίγο τα δεδομένα σου.. δεν νομίζω ότι ποτέ ο άντρας ήταν αναγκασμένος να κάνει όλα αυτά που ανέφερες παραπάνω.. αντιθέτως νομίζω ότι η κάθε οικογένεια είχε το άγχος να ''ξεμπερδέψει'' με όλα τα κορίτσια της σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά της (αρσενικά παιδιά και αναρωτιέμαι γιατί απο τότε η γυναίκα δε θεωρείτο παιδί.. )Επίσης με στεναχωρεί το γεγονός ότι το όλο θέμα το βλεπεις σαν κοινωνική υποχρέωση και όχι σαν τη φυσική εξέλιξη της πορείας ενός αγαπημένου ζευγαριού.

 

Για το δεύτερο κομμάτι.. το θέμα της ηλικίας δε θα πρεπε να επικρατεί καν στη σκέψη σου.. ίσως σε παλιότερα χρόνια ο χρόνος όπως λέγαν και οι παλιοί ήταν χρήμα και το θέμα της οικογένειας ήταν λίγο αυτοσκοπός (να συνεχιστεί το γένος, προξενιά κτλ) πλέον όμως τα συναισθήματα έχουν πάρει τη πρωταρχική εξουσία σε ζητήματα ατομικής πορείας..

Σήμερα άντρες - γυναίκες δεν έχουν φυσικά ως αυτοσκοπό το γάμο ίσως επειδή πλεόν ψάχνουν κάτι δυνατό σε επίπεδο σχέσης που να αντανακλά διάρκεια για μια ευτυχισμένη περίοδο ζωής. Ξέρουμε πολύ περισσότερο όλοι μας ποιοί είμαστε, τί ψάχνουμε και τι είναι αυτό που μας γεμίζει. Όταν λοιπόν βρούμε το κατάλληλο ή την κατάλληλη και ένα παιδί έρχεται απλά σαν φυσική συνέχεια της αγάπης των δύο.. λέξεις όπως γάμος ,εγγυμοσύνη, βιολογικό ρολοϊ αποκτούν μια εντελώς διαφορετική θέση στη καρδιά μας απότι αυτό που εσύ ονόμασες κοινωνική επιταγή...

Ζούμε στο 2009 όπου οι αριθμοί διαζυγίων , όσο ακόμα υπάρχουν προβληματισμενοι - παρορμητικοί άνθρωποι αυξάνονται ,ακριβώς επειδή ψάχνουν ακόμα το καλύτερο.

Θα ταν επομένως τραγικό να λέμε ότι οι γονείς και η κοινωνία είναι οι αιτίες που γίνονται γάμοι και όχι ο ίδιος ο άνθρωπος που έμαθε να ψάχνει ,να ονειρεύεται, να ερωτεύεται , να απογοητεύεται και να κάνει λάθη. Αν όλο αυτό είχε να κάνει με τη καβατζοποίηση ή με τη κτητικότητα του ανθρώπινου γένους τότε τελικά τι είναι αυτό που μας ξεχωρίζει από τα ζώα?

[ippo00]

Δεν με απασχολεί και πολύ το θέμα, αλλά δεν μπορώ παρά να ρωτήσω... θέλετε να σας δείξει ενδιαφέρον πρίν ή αφού δείξετε εσείς;

[teo64x]

Δεν με απασχολεί και πολύ το θέμα, αλλά δεν μπορώ παρά να ρωτήσω... θέλετε να σας δείξει ενδιαφέρον πρίν ή αφού δείξετε εσείς;

 

Σου απαντάει η υπογραφή σου.

 

Πιάνεις ακραίες καταστάσεις. Στα 30 και να μην έχεις καθόλου εμπειρίες... δε θα ήθελα να χρησιμοποιήσω τη φράση «ελαττωματική προσωπικότητα», αλλά σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. [...] Δηλαδή όσο πλησιάζουμε τα 30, γίνονται λίγο «παράξενοι», με τέτοιο τρόπο που θα το παρατηρήσει και κάποιος που θα κάτσει πρώτη φορά σε ένα τραπέζι μαζί τους.

 

Τι εννοείς ακριβώς;

 

Το θέμα είναι, αν δεν έχεις ΚΑΘΟΛΟΥ εμπειρίες, όοοταν συναντήσεις ένα άτομο που σου ταιριάζει και πραγματικά σε ελκύει, τι θα κάνεις; Πόσες είναι οι πιθανότητες αυτό το άτομο α) να σε βρίσκει ελκυστικό, παρά το γεγονός ότι εσύ κρύβεσαι μες το καβούκι σου β) να καταλάβει πως ενδιαφέρεσαι, παρά το γεγονός ότι εσύ την απομακρύνεις με τη συμπεριφορά σου γ) να σε προσεγγίσει δ) να επιμείνει όταν εσύ θα την απορρίψεις ε) να επιμείνει όταν εσύ θα συνεχίσεις να την απορρίπτεις; Κι όλα αυτά στα 30; Τείνει στο μηδέν νομίζω... Φυσικά αν δεν γίνει τίποτα από τα παραπάνω και χρειαστεί να την κυνηγήσεις εσύ (γιατί είναι ντροπαλή κι αυτή, γιατί δεν είχε την ευκαιρία να σε γνωρίσει), μάλλον δε θα γίνει ποτέ.

 

Αυτά που απαρίθμησες, πάντως, μπορεί να είναι απόλυτα δικαιολογημένα, αναλόγως της περίστασης που έχει κάνει κάποιον να 'κρύβεται στο καβούκι του'.