Σε ποιά ταινία κλάψατε πιο πολύ?

[FarCry]

gladiator

 

[donmitsos]

εγω εκλαψα λιγο με την ταινια I am Sam...Ο Σον Πεν ηταν τελειως σε εκεινη την ταινια...

[Dakonblackblade]

Δεν το είδα πουθενά εδώ πέρα και λέω να το αναφέρω έτσι για να το δει και κανένα κορίτσι. Grave of the Fireflies. Πολύ κλάμα

[Harkon]

Δεν το είδα πουθενά εδώ πέρα και λέω να το αναφέρω έτσι για να το δει και κανένα κορίτσι. Grave of the Fireflies. Πολύ κλάμα

 

πφφφφφφφφφφφ

τι είπες τώρα...

και κορίτσι και αγόρι το κλάμα κορόμηλο..

[FallenAngelGR]

Μπορει να φανει γελοιο αλλα η πρωτη φορα που εκλαψα και πιστευω και η μοναδικη ηταν το "Πρασινο ΜΙλι"

 

και ειμαι και αγορι! (ελεος ε?)

[kurokokoro]

Μπορει να φανει γελοιο αλλα η πρωτη φορα που εκλαψα και πιστευω και η μοναδικη ηταν το "Πρασινο ΜΙλι"

 

και ειμαι και αγορι! (ελεος ε?)

Καλά και εγώ την πρώτη φορά που την είδα συγκινήθηκα...απίστευτη ταινία ΚΑΙ αυτή.

[nicos00]

Πιο πολύ έκλαψα όταν νοίκιασα το "Πες στη μορφίνη οτι ακόμα την ψάχνω", γιατί την κράτησα δύο βδομάδες, δεν την είδα, και πλήρωσα και ένα κάρο λεφτά στο videoclub.....

 

Πέρα απο αυτό, κι εγώ πιστεύω οτι η πιο συγκινητική ταινία που είδα ήταν το πράσινο μίλι.

[Koritsi_Gia_PC]

2)The Son's Room (La stanza del figlio) Μου μαυρισε την ψυχή, δείτε την αλλα μην την δείξετε στους γονεις σας.

 

Σίγουρα δεν ήμουν το Target Audience της ταινίας.

 

Δεν με συγκίνησε καθόλου, και κυρίως δεν βρήκα έναν λόγο που έγινε αυτό το σενάριο ταινία.. μιας και είναι πολύ εύκολο για τον οποιονδήποτε να φανταστεί πως είναι μια οικογένεια όταν χάνει τον, μονάκριβο, γιο της. (Εγώ δεν χρειαζόταν να φανταστώ μιας και όταν ήμουν 10 είχε αυτοκτονήσει ο 17χρονος ξάδερφος μου και ακόμα βλέπω να στοιχειώνει αυτή την οικογένεια)

 

Θεωρώ πως δεν μου έδωσε τίποτα εμένα, και ότι έχασα και το χρόνο μου με μια απλά θλιβερή ιστορία.. Άλλα όπως προείπα μάλλον δεν ήμουν το άτομο που στόχευε ο ποιητής, άκουσα πολύ καλά λόγια για αυτήν αλλά και ότι βραβεύτηκε..

 

Thanks anyway..

 

/Koritsi_Gia_PC

[slygeo87]

O,τι να 'ναι ρε φίλε.Μου αρέσει που σε προηγούμενο post σου έγραψες ο,τι έκλαιγες για ένα σκύλο που ψόφησε.

 

μιας και είναι πολύ εύκολο για τον οποιονδήποτε να φανταστεί πως είναι μια οικογένεια όταν χάνει τον, μονάκριβο, γιο της.

 

Tζαστ λολ.

 

/οντοπικ: Η σκηνή που πεθαίνει ο γιατρός Γουέηντ στη ταινία ''Saving private Ryan''.Το 'νιωθα αρκετά.

[lary7]

Σίγουρα δεν ήμουν το Target Audience της ταινίας.

 

Δεν με συγκίνησε καθόλου, και κυρίως δεν βρήκα έναν λόγο που έγινε αυτό το σενάριο ταινία.. μιας και είναι πολύ εύκολο για τον οποιονδήποτε να φανταστεί πως είναι μια οικογένεια όταν χάνει τον, μονάκριβο, γιο της. (Εγώ δεν χρειαζόταν να φανταστώ μιας και όταν ήμουν 10 είχε αυτοκτονήσει ο 17χρονος ξάδερφος μου και ακόμα βλέπω να στοιχειώνει αυτή την οικογένεια)

 

Θεωρώ πως δεν μου έδωσε τίποτα εμένα, και ότι έχασα και το χρόνο μου με μια απλά θλιβερή ιστορία.. Άλλα όπως προείπα μάλλον δεν ήμουν το άτομο που στόχευε ο ποιητής, άκουσα πολύ καλά λόγια για αυτήν αλλά και ότι βραβεύτηκε..

 

Thanks anyway..

/Koritsi_Gia_PC

 

Δεν πιστευω πως ήταν μια ταινία που ηθελε να περάσει κάποιο νόημα. Απλά μεταφέρει στην εικόνα το δράμα της απώλειας, κατι που αν δεν συμβεί σε κάποιον απο εμάς, αδύνατούμε να το καταλάβουμε. Μια απο τις καλες στιγμές του ευρωπαικού κινηματογράφου θα έλεγα.

[DeareN]

πολλές και διάφορες, τελευταία ήταν το seven pounds με τον will smith

[Physics_Rulez]

Κανείς δεν ανέφερε το amores perros

http://www.imdb.com/title/tt0245712/

 

Συγκινητικό

[washcloud]

η φάση με την ανάπηρη, όντως

[jason_rethymno]

Στο The Day The Earth Stood Still.

[Hades21]

Πολύ κλάμα έριξα στο "Ρέκβιεμ για ένα όνειρο".

 

Έκλαιγα τα 2 ευρώ που έδωσα για να την νοικιάσω

 

Respect!

Ευτυχώς εγώ την "νοίκιασα"