Zeitgeist - Addendum

[kleidokratwr]

παιδια οριστε και ελληνικους υποτιτλους, τους εκανε ο ανδρομαχος απο την GMTeam,

http://rapidshare.com/files/157466710/Zeitgeist.II.Addendum.greek.srt

 

All Hail Him.

[nodas_21greek]

Έτοιμοι κι από μένα. Καλά τα έλεγα ότι θα τους φτιάξουμε, αλλά πού θα τους ανεβάσουμε είναι το θέμα.

Μιας και πρόκειται για ταινία ελέυθερη στο νετ δεν νομίζω να μας κυνηγήσουν από την ΕΠΟΕ για τους subs:lol::lol:

Zeitgeist - Addendum.zip

[gf030]

παιδια οριστε και ελληνικους υποτιτλους, τους εκανε ο ανδρομαχος απο την GMTeam,

http://rapidshare.com/files/157466710/Zeitgeist.II.Addendum.greek.srt

 

Εχουμε την αδεια να τους ανεβασουμε στα αναλογα σαιτ?

Τους ψαχνουν πολλοι.

[KOSMAS73]

Εχουμε την αδεια να τους ανεβασουμε στα αναλογα σαιτ?

Τους ψαχνουν πολλοι.

 

εχουν ηδη ανεβει σε κανα 2, ανεβαστε τους οπου θελετε παιδια, απλα λιγη προσοχη στα κρεντιτς

[gf030]

εχουν ηδη ανεβει σε κανα 2, ανεβαστε τους οπου θελετε παιδια, απλα λιγη προσοχη στα κρεντιτς

 

Αυτο εννοειται

Χιλια ευχαριστω για τη μεταφραση!:-)

[katerina_a_86]

thanks σε αυτούς που το μετέφρασαν.

[Spyweirdos]

ευχαριστούμε πάρα πάρα πολυ για τις μεταφράσεις!!!

[punky]

"τα αγαθά, δεν φτάνουν για όλους."

Το χαβιάρι βεβαίως δεν φτάνει αλλά το να πεθαινουν συνάνθρωποί μας σ αυτόν τον πλανήτη από την πείνα δεν σημαίνει ότι ήθελαν χαβιάρι.Δεν τιμά εμάς τους δυτικούς καθόλου.

 

Ποιο είναι το ζητούμενο λοιπόν; Να μην πεθαίνει κανένας; Να παράγουμε μόνο πολύ συγκεκριμένες τροφές, που φτάνουν για όλους;

Το χαβιάρι το ανέφερα ως υπερβολή για να καταδείξω κάτι όσον αφορά την ανθρώπινη συμπεριφορά.

 

Και να πω και ένα προσωπικό παράδειγμα που ενδεχομένως να φανεί εκτός πραγματικότητας σε όσους είναι 15-20 χρονών σήμερα:

1980κάτι και ο μικρός πάνκης πάει 1η δημοτικού. Είναι αρκετά αγαθός γιατί ακόμη δεν έχει πάρει χαμπάρι την κοινωνική ανισότητα.

Το μόνο που τον νοιάζει είναι να παίξει μπάλα στα διαλλείματα. Δεν καταλαβαίνει αν τα ρούχα των άλλων παιδιών είναι πιο ακριβά, γιατί δεν τα προσέχει. Και δεν καταλαβαίνει καν ότι υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι. Όλος ο κόσμος είναι η τάξη και η γειτονιά του.

Ο πάνκης λοιπόν, κάθε μέρα έπαιρνε ένα κουλούρι στο σχολείο. Αυτό ήταν το φαγητό του. Άντε και στα μεγάλα κέφια του παππού του, να κονόμαγε μια κουκουρούκου.

Μια μέρα λοιπόν, ένα άλλο παιδάκι που ο μπαμπάς του ήταν ναυτικός, έβγαλε από τη σάκα του μια μπανάνα.

Για όσους δεν έζησαν τότε, στη δικιά μου εποχή, στη δικιά μου κοινωνική τάξη και γειτονιά, το να φας μπανάνα (ήταν εξωφρενικά ακριβές) ήταν το ίδιο πιθανό με το να ξυπνήσεις ένα πρωινό του σωτήριου έτους 2008, με τη συνήθη πρωινή στύση και να σου χτυπήσει το κουδούνι η Λάρα Κροφτ λέγοντας "σε παρακαλώ, μην πας σήμερα στο γραφείο. θέλω να σε φροντίσω εγώ."

 

Anyway, για να μη σας σκανδαλίζω άλλο πρωινιάτικα, εκείνη την ημέρα η δασκάλα έπιασε το παιδάκι και του είπε να μην ξαναφέρει μπανάνα στο σχολείο, γιατί τα άλλα παιδιά δεν μπορούν να αγοράσουν.

Ξέρω πως ακούγεται σαχλό το παράδειγμα σήμερα. Αλλά εκείνη την ημέρα κατάλαβα πως υπάρχει ένας πλανήτης 2,3,4 ταχυτήτων.

Ακόμη και στη γειτονιά μου.

 

Τι προτείνεις λοιπόν; Να βγει παγκόσμιος νόμος που θα επιβάλλει ποσότητες και συγκεκριμένα είδη παραγωγής, ώστε να τρώμε όλοι; Και όλοι το ίδιο; Μια καλή δικτατορία για το καλό της ανθρωπότητας; Αυτό είναι το μοντέλο που προτείνεις;

Βαρέθηκα τους ανθρώπους που μονίμως γκρινιάζουν για κάτι, αλλά ποτέ δεν έχουν κάτι να προτείνουν για αυτό.

Λες και περιμέναμε κάποιον να έρθει να μας πει ότι ο κόσμος είναι ατελής, γιατί δεν το ξέραμε.

Και τώρα λοιπόν τι έγινε; Ολοκληρώθηκε η αποστολή σου, που μας το είπες;

Ποιος θα βρει τη λύση;

 

Δεν σε ειρωνεύομαι. Πραγματικά ρωτάω να μου περιγράψεις το μοντέλο ζωής που προτείνεις.

Αλλά ελπίζω να μη μου περιγράψεις τίποτα εξιδανικευμένες παπαριές, σαν αυτές τις ζωγραφιές που έχουν οι ιεχωβάδες στα φυλλάδιά τους.

Ξέρεις, την χαμογελαστή οικογένεια όπου ποζάρουν όλοι έξω από μία φάρμα. Η μαμά έχει το σωστό μέγεθος στήθους. Ο μπαμπάς φοράει κοστούμι, δίπλα στο τρακτέρ. Και το παιδί τους παίζει με ένα τιγράκι. Με τιγράκι ρε πούστη μου!!!! Αλήθεια έχω δει τέτοιο πράγμα.

 

Ε, ρε φίλε, το τιγράκι τρώει το παιδάκι. Έτσι είναι φτιαχμένος ο πλανήτης.

Πες μας κάτι που δεν είναι ευχολόγιο.

 

Τα διακύβευμα φυσικά δεν είναι η μέγιστη παραγωγή πλούτου.

Υπάρχουν κάποιοι που δεν θέλουν να είναι συμμετέχοντες (και κατ' επέκταση δεν θέλουν "κίνητρα", ευκαιρίες κτλ) και δυστυχώς δεν έχουν αυτή την επιλογή! Είναι αναγκασμένοι να συμμετάσχουν σε κάτι που δεν θέλουν. Δεν είναι δίκαιο αυτό.

Η άνιση κατανομή εισοδήματος πολές φορές σημαίνει: "εσύ δεν έχεις ούτε να φας ούτε να μορφωθείς, ούτε υγεία και ο διπλανός σου έχει τα πάντα". Τι στιγμή που είστε ίδιων πνευματικών και βιολογικών δυνατοτήτων. Αυτό δεν είναι ανισότητα εισοδήματος, είναι θηριωδία.

 

Αδερφέ, άμα θέλεις βάλε το κρασί, να βάλω τα τσιγάρα και να τα λέμε όλο το βράδυ γιατί όλο αυτό δεν εξαντλείται εδώ μέσα.

Από την εποχή που το είδος μας ήταν ένας θλιβερός μεζές για άλλα ζωάκια, μέχρι σήμερα που συζητάμε μέσω ίντερνετ καθώς παραγγέλνουμε τηλεφωνικά αυτά τα άλλα ζωάκια σκοτωμένα και μαγειρεμένα για μας, περάσαν χιλιάδες χρόνια εξέλιξης.

Η γνώση, η τεχνολογία, η ιατρική, το επίπεδο ζωής, τα υλικά αγαθά, όλα όσα υπάρχουν σήμερα γύρω μας, δεν μας τα αποκάλυψε κανένας καλός θεούλης. Είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης ιστορίας. Και τα περισσότερα από αυτά είναι αποτέλεσμα απάνθρωπων ή άδικων συστημάτων.

 

Πχ, πριν τον Adam Smith (που τον αναφέρει η τανία), η κυρίαρχη οικονομική θεωρία ήταν ο μερκαντιλισμός. Η σκέψη αυτή (υπεραπλουστευμένα) έλεγε ότι ένα κράτος πρέπει να είναι αυτάρκες. Να μην είναι εξαρτώμενο για τα προϊόντα του. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε οι ντόπιοι να σπάσουν το κεφάλι τους να βρουν τρόπους παραγωγής πολλοί αποδοτικούς, ώστε να καλύψουν τη ζήτηση. Φυσικά όταν αυτό δεν ήταν εφικτό, κάναμε και κάνα πόλεμο για να κλέψουμε από τους άλλους.

Μετά ήρθε ο Adam Smith και είπε το εξής απλό:

 

Ρε μαλάκες, αντί να σκοτώνεστε και να ταμπουρώνεστε πίσω από σύνορα, ακούστε μισό λεπτό (τα νούμερα είναι πλασματικά):

Έστω ότι έχουμε την Ελλάδα που λόγω κλίματος και εδάφους μπορεί να παράγει 10 τόνους ντομάτες και 1 τόνο γάλα.

Για να παράγει αυτόν τον 1 τόνο γάλα, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει 100 στρέμματα γης, για να παράγει τις ζωοτροφές που χρειάζονται οι αγελάδες, ώστε αυτές να παράγουν τον 1 τόνο γάλα.

Και από την άλλη, έχουμε την Αγγλία, που παράγει 10 τόνους γάλα και 1 τόνο ντομάτες. Και η σχέση παραγωγικότητας είναι αντίστροφη.

Για να παράγει 1 τόνο ντομάτες, πρέπει να θυσιάσει 100 στρέματα γης που θα της απέδιδαν ζωοτροφές για να συντηρήσει αγελάδες που θα παράγουν άλλους 20 τόνους γάλα.

 

Μήπως να σταματήσετε να είστε ψευτοαυτάρκεις στο εσωτερικό, να κάνετε πολέμους επεκτατικούς κι αντ' αυτού να ανοίξετε τα σύνορά σας και να επικεντρωθείτε σε αυτό που είστε πιο παραγωγικοί; Οι έλληνες στις ντομάτες και οι άγγλοι στο γάλα; Έτσι η παγκόσμια οικονομία θα παράγει περισσότερες ντομάτες και περισσότερο γάλα.

 

Μαλάκας, ξεμαλάκας ο Adam Smith, σημαία των καπιταλιστών και κόκκινο πανί για τους αριστερούς, ήρθε ο άνθρωπος και πρότεινε μία λύση που σήμερα ακούγεται παιδιάστικη και απλοϊκή. Αλλά τότε είχε στηθεί ένας παγκόσμιος πολιτισμός που δεν χωρούσε στο μυαλό του αυτό το τόσο απλό. Αλλά πείσθηκε ο Δυτικός κόσμος, γιατί βγαίναν τα νούμερα του Smith. Είχαν λογική και κοινό κίνητρο για όλους.

Τέτοιες ολοκληρωμένες σκέψεις, όπως του Smith ή του Marx, μπορούν να αλλάξουν την ανθρωπότητα.

Όχι τα ευχολόγια του καναπέ.

 

Από την άλλη, σέβομαι εξίσου τις ομάδες ανθρώπων που ΖΟΥΝ όπως λένε ότι θα έπρεπε να είναι ο κόσμος.

Πχ, το αγαπημένο μου punk συγκρότητα είχε μια ιστορία πίσω του και μια στάση ζωής, ΑΚΡΙΒΩΣ όπως την τραγουδούσε.

Οι crass δεν περίμεναν καμία δισκογραφική να τους ανακαλύψει για να τα κονομήσουν. Για αυτό και έκραζαν τα λαμόγια τους Pistols.

 

Είναι μοιρολατρία και ητοπάθεια το "άστο δεν γίνεται τίποτα" "δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα" κτλ. Και 1 στα 10 να γίνει από αυτά που θεωρούμε ουτοπία καλό είναι...

 

Flying is easy. You just hit the ground and miss (Douglas adams).

O σκοπός είναι να συζητάμε σε ρεαλιστικές βάσεις με γνώμονα τη λογική. Όχι με ευχολόγια.

 

Απλά σε παρακαλώ, ας μην ξαναγραφτούν τα αναμασημένα περί ανθρώπων, ζώων και ζούγκλας.

Πρώτον, για την ανθρώπινη κοινωνία: επιβίωση=ισχύς και εξουσία. Σε αντίθεση με τα ζώα, δεν φτάνουμε πάντα στον φόνο για αυτό. Είμαστε πιο πολιτισμένοι.

Και δεύτερον, αγαπητέ, τα ζώα δεν επιβάλλονται στον αδύναμο μόνο για την επιβίωση. Το κάνουν και όταν θέλουν να πηδήξουν.

Εσύ, το πολύ-πολύ, άμα σου φάνε τη γκόμενα που ζαχαρώνεις σε ένα bar, να γυρίσεις σπίτι και να χαζέψεις telemarketing μέχρι να νυστάξεις.

[activex]

Μια που την έκπληξη την κάνει ο Punky εδώ μέσα και όχι οι υπότιτλοι…(χεχε πολύ τον πάω αυτόν το τύπο!)

 

Να σου κάνω μια off topic Προσωπική ερώτηση μια και σε διάβασα εκτενέστατα και αναλυτικά και πολύ φοβάμαι ότι συμφωνώ!

 

Πως συνδυάζεις τον πολύ σωστό ρεαλισμό με το κάπως ουτοπικό Punk είδος μουσικής;

Όταν τραγουδάς ας πούμε «κάτω το σύστημα» απλά το γουστάρεις η το πιστεύεις κιόλα στο βάθος;

 

Σαν να λέμε δηλαδή ότι έχεις ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση.

 

Μου κάνει εντύπωση η αντίθεση αλλά μου αρέσει…

 

 

Το κόβω εδώ γιατί θα πάμε για ψυχανάλυση!

 

ps: όσο για το σουβλακιον δεν είναι δα και τόσο δύσκολο! αν ανέβεις στο βορά κάνε ένα πμ να κάνω τον διερμηνέα...

διαφορετικά ζήτα μια μπουγάτσα σε καλαμάκι και θα το πιάσουμε το υπονοούμενο!

[punky]

Οι ιδέες που με συγκινούν στην punk μουσική, δεν είναι καθολικά ότι είπε ποτέ ο κάθε μαλάκας που δήλωνε πανκιό.

Είναι σκέψεις, αντιλήψεις και λόγια που κάποιοι έφαγαν ξύλο και κυνηγήθηκαν για αυτές.

 

Αυτό που κρατάω από αυτό το κίνημα, είναι το πάθος για την προσωπική ελευθερία και αξιοπρέπεια. Για το άτομο.

 

Κι αυτοί οι κάποιοι ζούσαν όπως πρότειναν πως αξίζει να ζει κανείς. Με λίγα αγαθά και πολλούς φίλους.

Δεν λέγαν θεωρητικούρες του κώλου.

 

Επίσης, το punk δεν αρχίζει και δεν τελειώνει στο fuck the system.

Για μένα, τα κορυφαία τραγούδια του είδους είναι το Reality Asylum των Crass.

Και το Identity των X Ray Spex.

 

Και τέλος, οι περισσότεροι πραγματικοί καλλιτέχνες του είδους ή τρελάθηκαν ή πέθαναν από τα ναρκωτικά ή απαγγέλουν ποίηση σε κάτι υπόγεια με κοινό άλλους τρεις μαλάκες. Τρεις διαφορετικοί δρόμοι για να εκφράσουν το ίδιο πράγμα: το αδιέξοδο της ύπαρξης.

 

Το ότι βάζω τον ρεαλισμό στην κουβέντα μας, δεν με κάνει περισσότερο συμβιβασμένο με τον κόσμο.

Και πρόσεξε, ρεαλισμός δεν είναι να πεις "δεν μπορείς να πας στο φεγγάρι".

Ρεαλισμός είναι να πεις "ρε φίλε δεν μπορείς να πας στο φεγγάρι με τα πόδια."

Όχι, δεν έχω ένα πρόβλημα για κάθε λύση.

Έχω πρόβλημα με την κάθε λύση που επαγγέλεται τη σωτηρία μου. Γιατί είμαι καχύποπτος πια.

 

Και το κάνω, γιατί δεδομένων των περιορισμών της ανθρώπινης φύσης και του πλανήτη, πρέπει να ζυγίσουμε το εφικτό πριν πετάξουμε την παπαριά μας.

 

Το παιδί που έγραψε πριν, είπε πχ ότι είναι άδικο να ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία: "Τι στιγμή που είστε ίδιων πνευματικών και βιολογικών δυνατοτήτων. Αυτό δεν είναι ανισότητα εισοδήματος, είναι θηριωδία", και να υπάρχουν διαφορές στη μόρφωση και στο επίπεδο ζωής.

 

Οκ, ρε μάγκα, δεκτό. Να δούμε λοιπόν, αυτό τι προϋποθέτει ώστε να ξεκινάμε όλοι από την ίδια αφετηρία όταν γεννιόμαστε;

Προϋποθέτει λοιπόν να μην ισχύει το εξής: εσύ να μην έχεις κληρονομήσει από τον πατέρα σου το διαμέρισμα που μένεις κι εγώ να μην είχα κληρονομήσει απλά τ' αρχίδια μου.

Προϋποθέτει λοιπόν ένα άλλο κοινωνικό μοντέλο, όπου τα παιδιά ΔΕΝ ξεκινάνε με αυτά που οι γονείς τους, τους κληροδότησαν.

Ξέρω γω. Ας πούμε να μας παίρνουν από τη γέννα και να μας πετάνε σε ένα κιμπούτζ. Να μεγαλώνουμε σε ένα κοινόβιο. Ίδια μόρφωση, ίδιο φαγητό, ίδιο κούρεμα, ίδιες ψείρες.

 

Ξέρεις πολλούς γονείς που θα παρέδιδαν τα παιδιά τους σε ένα κοινόβιο, προς χάριν μιας μελλοντικής "δίκαιης" ανθρωπότητας;

 

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι ο κόσμος είναι πολύ πιο σύνθετος από αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς εδώ στη Δύση.

Δεν υπάρχει παγκόσμια ηθική, δεν υπάρχει παγκόσμιο modus vivendi. Εδώ στα 18, οι γκόμενες παίρνουν αυτοκίνητο.

Κάπου αλλού, τους κόβουν την κλειτορίδα ή φοράνε φερετζέ.

 

Ο κόσμος είναι ατελής. Αναλόγως την ευαισθησία κάποιου, μπορεί να θλίβεται, να θυμώνει ή να αδιαφορεί.

Το θέμα είναι ότι συνήθως οι "παγκόσμιες" λύσεις προϋποθέτουν παγκόσμια συναίνεση.

Οπότε τι θέλουμε; Κεντρικά οριζόμενη ηθική; Κεντρικά οριζόμενο τρόπο ζωής; Από ποιους;

 

Από τους Ναζί μήπως πάλι; Από τους Χμερ; Από τον Μάο; Από τον Φούφουτο; Από τον Μπιν Λάντεν;

 

Εν κατακλείδι, να πω το εξής:

Μέχρι να βγει το τέλειο ναρκωτικό, που θα φτάνει για όλους και θα μας κρατάει χαμογελαστούς και χορτάτους, ο κόσμος θα είναι ατελής και σε μια διαρκή μάχη ιδεών και αγαθών.

Σήμερα αυτό κοστίζει 70 με 90 ευρώ το γραμμάριο. Ανάλογα την ποιότητα και την άκρη σας.

[activex]

οκ εμενα με καλυψες

[Piledriver]

ωραια η αντιθεση σου σχετικα με το θεμα.. Συμφωνω πως η τανια μιλαει για κατι ουτοπικο συμφωνα με τη φυση του ανθρωπου αλλα εσυ τι εχεις προτεινει στη ζωη σου για να σε κανει να αισθανεσαι καλα το λιγοτερο για να μην πω ευτυχησμενο...

 

δεν υπαρχει κεντρικα οροζομενος τροπος ζωης... αν εβγαιναν καποιοι και σου ελεγαν πως αυτο το φαρμακο καλη ωρα θα σε κανει ευτυσμενο χωρις προβληματα δεν θα το ακολουθουσες λογο του τροπου που πανε να στο περασουνε... αν ομως σου δημιουργουσαν την "αναγκη" γι αυτο πιστευω θα το επαιρνες για να βγεις απο το διεξοδο σου... εχει περαστει ενα προτυπο ζωης σε ολο το κοσμο χωρις να το καταλαβαινει .. αλλοι ειναι αρκετα δυνατοι για να το κυνηγησουν αλλοι τα παρατανε στην πορεια το θεμα ειναι οτι αν κυνηγας λαθος στοχουσ στη ζωη σου θα εισαι παντα δυστησμενος.. ποσο μαλλον αν εχει γινει υποσυνηδητα και σου ειναι δυσκολο να το δεις...

 

δεν προτεινω καμια λυση τουλαχιστον ετσι πιστευω μεχρι στιγμης ... απλα η μαυριλα υπαρχει στον κοσμο και οσο την βλεπεις αυτην και μονο αυτην δεν βοηθαει..

when you gaze long into the abyss , the abyss gazes back into you.. φαυλος κυκλος

 

κατα την γνωμη μου ο καθενας βρισκει μονος του την λυση για τον εαυτο του αυτη ομωσ δεν σημαινει οτι ειναι αυτη που σου περνανε...

 

τελος υπαρχει και το amor fati που σημαινει αγαπαω την μοιρα μου ... στην πραγματικοτητα κανενα δεν το κανει αυτο γιατι θα ειχε αποδεχτει οτιδηποτε κακο του συμβαινει χωρις να θελει να παρεμβει... ακομα και αυτος που εχει φτασει στο ανωτερο σκαλι σε μια κοινωνια εχει παιξει σημαντικο ρολο ο πολεμος με την μοιρα του ειτε το κανει συνηδητα ειτε οχι... αυτη η φραση εχει διαχρονικη αξια πιστευω για οποιονδηποτε...

[punky]

(Το σκίσαμε το τόπικ, και πρώτος εγώ, αλλά κομμάτια να γίνει...

Συγγνώμη από τα παιδιά που μπαίνουν να βρουν υπότιτλους και χάνονται ανάμεσα σε σεντόνια άσχετων κειμένων...)

 

Δεν υπάρχει λύση. Και δεν υπάρχει μέλλον. Εκεί καταλήγω.

Και δεν υπάρχουν "αυτοί" κι "εμείς". Αυτή είναι μία από τις χειρότερες συνειδητοποιήσεις όταν μεγαλώνεις λίγο. Το ότι δεν υπάρχουν οι λίγοι κακοί που άμα τους κερδίσεις, θα σώσεις τον πλανήτη. Δεν υπάρχουν "αυτοί" που μας έχουν επιβάλλει πράγματα. Ο κόσμος είναι πολύ πιο σύνθετος για να μπορεί μια χούφτα ραδιούργων πλουσίων, να τον κατευθύνει. Άσε που πολλοί από αυτούς αλλάζουν. Όπως έγινε πχ στην Ελλάδα μετά το '80, που φτιάχτηκαν νέα τζάκια.

 

Κι από την άλλη, αυτοί οι πολλοί πλούσιοι και ισχυροί, δεν μπορεί κανείς συνωμοσιολόγος να με πείσει ότι πχ στα 60 χρόνια τους κάθονται και καταστρώνουν σχέδια που έχουν πλάνο ολοκλήρωσης μέσα στα επόμενα 50 χρόνια. Δηλαδή, τι περιμένουν; Την ώριμη ηλικία των 110 ετών, για να απολαύσουν την επιτυχία τους;

 

Τώρα, όσον αφορά το άτομο, το πρόβλημα είναι το εξής: το άπειρο δωρεάν φαγητό, η άπειρη δωρεάν ενέργεια, η στέγαση και τα ρούχα είναι σαφώς ιδανικές καταστάσεις. Ακόμη όμως κι αν ήταν δυνατές, δεν τελειώνει εκεί. Ακόμη κι αυτά που ευαγγελίζεται η ταινία να ήταν εφικτά, αυτό δεν αρκεί.

 

Φέρε στο μυαλό σου τις φορές που υπήρξες πραγματικά ευτυχισμένος. Μπορεί να ήταν όταν ήσουν αφόρητα ερωτευμένος, όταν σου είπε ή έκανε κάτι ξεχωριστό το παιδί σου, όταν μέθυσες με τους φίλους σου και γέλαγες όλο το βράδυ, όταν διακρίθηκες επαγγελματικά εν μέσω αμφισβήτησης και τρικλοποδιών, όταν η ομάδα σου έριξε στη Β' Εθνική μία άλλη, όταν κάποια σε βρήκε ακαταμάχητα γοητευτικό και δεν ξέρω γω τι άλλο.

 

Η κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι μία: οι άλλοι.

 

Ο έρωτας της ζωής σου, το παιδί σου, οι συνεργάτες σου, οι κολλητοί σου, η γκόμενα που θα γνωρίσεις αύριο στον διάδρομο με τα απορρυπαντικά στο σούπερ μάρκετ, όλοι αυτοί είναι οι άλλοι. Και καθορίζουν την ευτυχία σου. (Που στο κάτω-κάτω είναι στιγμές. Δεν είναι κάτι εις το διηνεκές.) Και οι κυρίαρχες αξίες που τους έπεισαν/έμαθαν πως έτσι μετράς τον κόσμο, είναι τα κριτήριά αυτών των άλλων για να μετρήσουν εσένα. Είτε συμμορφώνεσαι με αυτές και ελπίζεις σε κάποιες στιγμές ευτυχίας, είτε όχι. Αυτή είναι η αληθινή φυλακή του ατόμου.

 

Νομίζω ότι όλη η ανθρώπινη φιλοσοφία μπορεί να συμπυκνωθεί σε μία φράση του Σαρτρ.

Κι όλη η ανθρώπινη κατάσταση περιγράφεται σε αυτή τη φράση: Η κόλαση είναι οι άλλοι.

 

Ακόμη κι ο Νίτσε που μνημόνευσες με τη φράση amor fati, που πλασαρίστηκε σαν τον βασιλιά-της-μοναξιάς,-σας-γαμώ τα λύκεια,-δεν-σας-έχω-ανάγκη, ακόμη και η δική του φιλοσοφία καθορίστηκε από τους άλλους. Όσο αστείο κι ευτελές κι αν ακουστεί, όλη αυτή η μοναχική του διαδρομή ξεκίνησε όταν ο κολλητός του ο Βάγκνερ έπαψε να είναι τόσο κολλητός του, γιατί η γυναίκα του δεν πολυγούσταρε τον Νίτσε. Και δεν τον καλούσαν πια στο σπίτι τους.

 

Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, ε;

 

Η ευτυχία λοιπόν είναι κατάσταση του μυαλού.

Για αυτό και οι ψυχότροπες ουσίες υπάρχουν από τη γέννηση του κόσμου.

Για να βγάλεις αυτή τη θητεία, καλύτερα. Χωρίς να έχεις ανάγκη τους άλλους.

[inout]

Κατ αρχήν θέλω να πω ότι με τσατίζει που αναγκάζομαι να συζητήσω κάτι που έμενα τουλάχιστον μου φαίνεται τόσο ένδιαφερον και σοβαρό με τέτοιες συνθήκες. Anyway…

Προσωπικά ευχαριστήθηκα την ταινία…. Διαβάζω παραπάνω ότι πολλά πράγματα είναι υπεραπλουστευμένα. Χαίρομαι γιατί βλέπω επιχειρήματα, λόγια σημαντικών ανθρώπων γεγονότα… Το θέμα όμως είναι ότι καμία σημαντική αλλαγή δεν μπορεί να στηριχθεί αποκλειστικά σε λογικές στηριγμένες στο σήμερα και στο χθές, σε λόγια ανθρώπων που όσο σημαντικά και αν είναι, ανήκουν στο χθές…. Δεν πρέπει να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε κάτι καλύτερο με επιχειρήματα που στηρίζονται σε λογικές του σήμερα… punky σου αναγνωρίζω ότι με 10 χρόνια παραπάνω στη πλάτη σου έχεις φάει το παλούκι της ζωής και θεωρείς ότι δεν μπορούμε να στηριζόμαστε σε ευχολόγια άλλα δυστυχώς το σήμερα δεν είναι γκρίζο, είναι μαύρο και προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι άσπρο.

Αυτό το απλό είναι αρκετό: η αλλαγή του τρόπου σκέψης θα αλλάξει την λογική των πράξεων μας… Στα @%#% μου για τις ωραίες photos με κτίρια αλα star wars όπως επισης και άλλες ασήμαντες λεπτομέρειες. Η ταινία μου αρέσει γιατί επιχειρεί να γκρεμίσει τη λογική του σήμερα… Με είχε ρωτήσει ένας κολλητός «Ρε και αν δεν υπάρχει χρήμα ποιο το κίνητρο?»… Οκ ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε ότι η γη δεν είναι επίπεδη…

Προφανώς δεν είναι όλα ένα masterplan και μια συνομωσία… (ελπίζω γιατί τότε θα νιώσω παραπάνω μ_____ς). Απλά υπάρχουν άνθρωποι που επωφελούνται από συνθήκες. Αυτοί αλλάζουν άλλα πάντα υπάρχουν.

Προφανώς σε μεγάλο ποσοστό (όχι όμως 100%) η ευτυχία μας εξαρτάται από άλλους, το post σου punky από ένα σημειο και μετά είναι πολύ γμτο άλλα δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που αποκλείει όλα αυτά από ένα καλύτερο μέλλον. Η άπειρη ενέργεια πχ δεν θα αλλάξει τι κάνει όμορφο τη ζωή μου ΑΝΤΙΘΕΤΑ θα με αφήσει να επικεντρωθώ σε αυτό….

Thatʼs my pov τώρα.. Μπορεί να αλλάξει όμως… u never know…

[punky]

Είναι απόλυτα φυσιολογικό να ευχαριστηθεί κάποιος την ταινία.

Όταν κάτι μέσα σε μία ώρα, με αρχή μέση και τέλος, σου παρουσιάζει το πρόβλημα και μια γοητευτική αισιόδοξη λύση, είναι μοιραίο να αφεθείς.

 

Άλλωστε δεν ακούμε συχνά, ευχάριστα και αισιόδοξα πράγματα και μάλιστα παγκόσμιας και καθολικής σημασίας.

 

Λυπάμαι όμως που αυτό εξαντλείται εκεί. Στο γοητευτικό παραμύθι.

Ξέρεις, τα ίδια έλεγε και ο Λένιν προ αμνημονεύτων χρόνων: ότι ο καπιταλισμός δημιούργησε τις συνθήκες για να ευημερίσει όλος ο πλανήτης. Ότι πλέον οι μηχανές μπορούν να ταϊσουν όλη την ανθρωπότητα. Αρκεί να αναλάβει την ανθρωπότητα ο σοσιαλισμός και να διαχειριστεί κεντρικά τα αγαθά και τα μέσα παραγωγής. Το που κατέληξε όλο αυτό και τι σήμαινε για την ελευθερία και την ευημερία του ατόμου, το είδαμε.

 

Φίλε μου, δεν αρκεί να ονειρεύεται κανείς. Αυτό που χρειάζεται είναι έξυπνες λύσεις. Κάτι που να τριπλάρει το πρόβλημα, δεδομένων των περιορισμών.

 

"Η λογική του σήμερα" δεν εξισώνεται με το "η γη είναι επίπεδη".

Το ότι η γη είναι στρογγυλή το ξέρουμε πλέον αναμφισβήτητα, γιατί πεταχτήκαμε πλέον κι έξω από αυτή και την είδαμε. Από την άλλη, οι ανθρώπινες ανάγκες δεν άλλαξαν και καθόλου όμως.

 

Η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει τόσο ριζικά, ώστε να δημιουργήσει ένα νέος είδος με άλλη νοοτροπία.

 

Αναρωτιέσαι άραγε γιατί υπάρχει μοτοσυκλέτα που έχει τελική 300 χαω και δεν υπάρχει μοτοσυκλέτα που δεν μολύνει;

Γιατί ας πούμε είναι φτηνό και εύκολο σήμερα να μεγαλώσει μία γκόμενα τα βυζιά της, αλλά δεν είναι το να δει ένας τυφλός;

 

Οι αμερικάνοι το λένε dollar votes. Οι άνθρωποι ψηφίζουν με τα λεφτά τους, τι είναι αυτό που προτιμούν να παραχθεί. Τι θέλουν να παραχθεί από τις πεπερασμένες πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη και από την ανθρώπινη έρευνα.

 

Δεν το ορίζει αυτό μια χούφτα ανθρώπων. Εσύ κι εγώ το ορίζουμε. Οκ, οι λεφτάδες ακόμη πιο πολύ.

 

Και πριν πεις αν αυτό πρέπει να το αλλάξουμε σαν νοοτροπία, αναλογίσου τι είναι αυτό που σε έλκει εσένα ερωτικά σε μια γυναίκα. Είναι η κάθε μέτρια-αδιάφορη γκόμενα που συναντάς, ή κάποια με την σωματική τελειότητα μιας πορνοστάρ;

Θα αλλάξει αυτό που οι άντρες βρίσκουμε ελκυστικό, ώστε να πάψουν να προσπαθούν οι γυναίκες να το αγοράσουν; Κι ακόμη κι αν αλλάξει, κι έρθουν πάλι οι στρουμπουλές στη μόδα με τα ριγέ μαγιώ και οι καραφλοί αρσιβαρίστες με το τσιγκελωτό μουστάκι, πάλι ο κόσμος θα θέλει να το ψωνίσει αυτό.

 

Όπως πολύ εύκολα ανά την ιστορία, οι άνθρωποι προτιμούσαν να εκχωρήσουν την προσωπική τους ελευθερία για λίγη παραπάνω ασφάλεια.

Όπως εύκολα εκατομύρια σήμερα μαλακίζονται όλη μέρα στο facebook και δίνουν φόρα-παρτίδα εαυτόν και φίλους, στις διαφημιστικές.

 

Κάθε μα κάθε πρόβλημα, απαιτεί στοιχειωδώς την παρακάτω διαδικασία:

1. Αναγνώριση του προβλήματος

2. Στοχοθέτηση του τι θεωρούμε επιθυμητή κατάληξη

3. Ανάλυση του προβλήματος και των τεχνικών περιορισμών

4. Δράση

 

Πες μου αν υπάρχει έστω και ένα στάδιο από τα παραπάνω, στο οποίο να συμφωνεί ομόφωνα όλη η ανθρωπότητα.

 

Εδώ δεν συμφωνούμε καν σαν είδος, στον ορισμό του "καλύτερου μέλλοντος".

Αν δεν συμφωνούμε στο που θέλουμε να πάμε, πως θα συμφωνήσουμε στο πως. Ή στο αν έστω θα ξεκινήσουμε.

 

Τέλος, αν κοιτάξεις την ανθρώπινη ιστορία συνολικά, νομίζω ότι σήμερα ο μέσος κακομοίρης ζει καλύτερα από τον μέσο κακομοίρη του παρελθόντος.

Σήμερα έχουμε αγαθά, υπηρεσίες, ελευθερία, ποιότητα και προσδώκιμο μέσο όρο ζωής που δεν μπορούσε να ονειρευτεί καν ένας μονάρχης πριν 300 χρόνια. Πόσο μάλλον ο αντίστοιχος με μας κοινωνικά κακομοίρης εκείνης της εποχής.

 

Αλλά τα ίδια πράγματα κυνηγάμε σήμερα, με άλλους τρόπους. Το 1950 οι γονείς προικίζαν την κόρη μπας και την παντρευτεί ο νεοδιόριστος της ΔΕΗ. Ή σκιζόντουσαν να την παντρέψουν με τον μεγαλομπακάλη της γειτονιάς. Κι όλα αυτά χάριν της ασφάλειας και της κοινωνικής καταξίωσης.

 

Σήμερα της παίρνουν αμάξι και διαμέρισμα. Και σκίζονται να την σπουδάσουν ή να τη διορίσουν. Κι όλα αυτά χάριν της ασφάλειας και της κοινωνικής καταξίωσης.

 

Όλα τριγύρω αλλάζουν, κι όλα τα ίδια μένουν.