Das Fitness Thread #1

[Demetra_]

Εγώ κατάλαβα αναφερόταν στην πλαστική στήθους.

 

 

 

Κανόνισε Δέμετρα_ να μη επιδείξεις υπερβάλοντα ζήλο:

 

 

όχι, δεν είμαστε να αγοράζουμε και σουτιέν  

 

 

[Liverpool89]

Δοκίμασα γαμπες στην πρέσα. Ενδιαφέρον, μπήκε κι αυτό στη φαρέτρα.

 

Ντάκον, δεν εχει καμία φωτο το μήνυμα σου.

Ο ντακον μιλησε για αποδεικτικο.

 

Οτι βγαζεις φωτο το πριν και το μετα

[wizzy]

 

 

Συγχαρητηρια Γιωργο!! Γραψε την σεντοναρα σου οταν βρεις χρονο, ολοι ξερουμε ποσο πολυ το θες!             

 

Mπραβο ρε Wizzy ,ριξε σεντονι να γουσταρουμε !

 

Κύριοι, η επιθυμία σας έγινε πραγματικότητα. Αράξτε κι ελπίζω να απολαύσετε.

 

Λογικά, θα ήταν μια Κυριακή σαν όλες τις άλλες… Ήταν, όμως; Όπως αποδείχθηκε, μάλλον όχι.

 

Το Σάββατο, 26 Μαρτίου, έλαβα sms στο κινητό μου από έναν φίλο, πρώην αθλητή του water polo και νυν περιστασιακό κολυμβητή: «Έχουμε ομαδικό τρίαθλο την Κυριακή 3 Απριλίου και χτύπησε ο ποδηλάτης μας. Ψήνεσαι να τον αντικαταστήσεις;» Τον πήρα τηλέφωνο: «Τι λες, ρε φίλε; Από πού κι ως πού να συμμετάσχω σε αγώνα τριάθλου και μάλιστα με μια εβδομάδα προειδοποίηση;;; Άλλοι προετοιμάζονται όλο το χρόνο για αυτά τα γεγονότα, πού να πάω «ξεβράκωτος στα αγγούρια»;» Απάντηση: «Έλα ρε μαλάκα, μην σε πιάνει το άγχος, για χαβαλέ θα πάμε, για την καύλα μας και για την εμπειρία. Σκέψου το και πες μου». Πέρασα όλη την Κυριακή σκεπτόμενος την πρόταση. Υπερβολικό; Ίσως. Αλλά, «πού με έχανες πού με έβρισκες», όποτε έβρισκα λίγα λεπτά ησυχίας, μόνο αυτό σκεφτόμουν. Είμαι δύο κιλά βαρύτερος από ότι θα ήθελα αυτήν την περίοδο, έχω «χιλιόμετρα στα πόδια μου» αλλά δεν είναι χιλιόμετρα «προπόνησης», δεν έχω συμμετάσχει ξανά σε αγώνα, θα φανώ αντάξιος των άλλων δύο (οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, δεν είχαν τις άπειρες ώρες προπόνησης, αλλά είχαν καιρό που είχαν προγραμματίσει να πάνε και προπονούνταν τακτικά – όσο τακτικά το επέτρεπε το πρόγραμμά τους), θα καταφέρω, άραγε, να ολοκληρώσω τη διαδρομή σε λογικό χρόνο...

 

Δευτέρα πρωί ξυπνάω και η πρώτη μου σκέψη ήταν «Δεν γαμιέται, ας πάω κι ό,τι βγει.» Ενημερώνω το φίλο μου και περνάω την υπόλοιπη ημέρα της Δευτέρας με την απορία πόσο ζμπούτσαμ’ πρέπει να είμαι για να πάω να γίνω ρεζίλι μπροστά σε τόσο κόσμο (αθλητές, διοργανωτές, θεατές κτλ). Κατέληξα στο να πάω να δώσω ό,τι έχω και δεν έχω σε προσπάθεια κι ό,τι βγει, δεν θα κάτσω να σκάσω, στο κάτω κάτω, πού θα με δουν ξανά;

 

Τρίτη απόγευμα, τηλέφωνο σε φίλο πρώην αθλητή ποδηλασίας. «Ρε συ, το και το. Τι κάνω;». Περιττό να αναφέρω ότι με το «Τι κάνω;» απλά αντικατέστησα τις χίλιες δύο ερωτήσεις που του «πέταξα» με ρυθμό πολυβόλου… Μπορώ να συμμετάσχω με το ποδήλατό μου; Εάν ναι, χρειάζομαι ΤΤ bars; Πότε να έρθω να τις προσαρμόσεις στο τιμόνι μου; Εάν όχι, πού θα βρω ΤΤ bike; Το κράνος μου; Είναι ΟΚ, πληροί τους κανονισμούς; Εάν όχι, θα μου δώσεις αυτό που έχεις στο μαγαζί που είναι για τρίαθλο; Τι πρέπει να προσέξω στην εκκίνηση; Κατά τη διάρκεια της διαδρομής; Αξίζει να αλλάξω τη διατροφή μου; Από προπόνηση; Προλαβαίνω να κάνω κάτι; Μμμμ….ναι. Ησυχία από την άλλη άκρη της γραμμής. «Τελείωσες;» με ρωτάει. «Ε, βασικά, επειδή μίλαγα μόνος μου, νόμιζα ότι μου το έκλεισες, για αυτό σταμάτησα.», απαντάω. «Ε, ευτυχώς που σταμάτησες» μου λέει, «μπας και μπορέσω να σου απαντήσω!», μου απαντάει με μια ένταση στη φωνή του. «Μα, γιατί άραγε;» αναρωτιέμαι από μέσα μου. Λες και με άκουσε συνεχίζει «Εσύ τρέχεις την Κυριακή, εγώ αγχώθηκα με τις ερωτήσεις σου!». Τέλος πάντων, το ποδήλατό μου και το κράνος μου ήταν ΟΚ, όχι δεν χρειαζόμουν TT bars, όχι δεν είχε αξία να αλλάξω κάτι στη διατροφή μου, όχι δεν είχε κάτι ιδιαίτερο να κάνω από πλευράς προπόνησης, εκτός από το να πάω μια σύντομη βόλτα (το πολύ 2 ώρες, χωρίς μεγάλες ανηφόρες) την Παρασκευή απλά για να κρατήσω τα πόδια μου «ξύπνια» και το Σάββατο να ξεκουραστώ. Τα της διαδρομής θα μου τα έλεγε την Κυριακή το πρωί, πριν τον αγώνα με σκοπό να μην έχω χρόνο να τα «επεξεργαστώ» (και να προκύψουν άλλες 100 ερωτήσεις), αλλά να τα βάλω σε εφαρμογή «ωμά». Μεταξύ μας, καλά έκανε.

 

Η Τετάρτη πέρασε τόσο σύντομα που ούτε κατάλαβα πότε ξημέρωσε και πότε νύχτωσε. Ενθουσιασμός; Προσμονή; Δεν ξέρω… Πάντως, ήταν ωραία! Πέμπτη, παίζω μια ώρα squash το απόγευμα, το βράδυ παίζω μία ώρα 5Χ5 και την Παρασκευή βγαίνω για την πρωινή βόλτα. Σε 1 ώρα και 15 λεπτά κάλυψα 34.30χλμ με μέσο όρο 27.2χλμ/ώρα. Σχετικά εύκολη διαδρομή, η οποία συμπεριελάμβανε μια ανηφόρα μήκους 3χλμ με κλίσεις να κυμαίνονται από 2% σε 8%. Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής πριν να μπω ξανά στη Λακατάμια είχε μια «βοηθητική» κλίση μεταξύ -1% και -2%, στη διάρκεια του οποίου δεν έπεσα κάτω από τα 40χλμ/ώρα ποδηλατώντας. «Ωραία» λέω «καλά τα πήγα». Την ίδια μέρα έμαθα ότι θα είμαστε μόνο τέσσερις ομάδες στο ομαδικό τρίαθλο και μόνο που δεν έκανα κωλοτούμπες από τη χαρά μου! Το Σάββατο «έκατσα στα αυγά μου». Κυριολεκτικά, έκανα το απόλυτο τίποτα. ΟΚ, κάτι βόλτες με το αυτοκίνητο για ψώνια δεν μετράνε. Το μυαλό μου ήταν «αλλού» και δικαιολογημένα. Όσο ψύχραιμα κι αδιάφορα (μα, καλά, ποιον προσπαθούσα να κοροϊδέψω; ) και να ήθελα να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι την επομένη θα συμμετείχα στον πρώτο μου αγώνα, δεν μπορούσα. Το θετικό ήταν ότι έπεσα να κοιμηθώ «με τις κότες» - γύρω στις 21:30 ήμουν ήδη στο πρώτο όνειρο. Ούτως ή άλλως, την Κυριακή είχε εγερτήριο στις 05:30 κι αναχώρηση για την Αγία Νάπα στις 06:30, οπότε έπρεπε να χορτάσω ύπνο.

 

Κυριακή. Η μεγάλη ημέρα. Ο κολυμβητής μας έχει αναδυθεί από τη θάλασσα κι η στιγμή της συμμετοχής μου είναι μόνο μερικά δευτερόλεπτα μακριά. Οι ώρες μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν περάσει «αστραπή».

Ξύπνησα, έκανα το πρωινό μου, φόρτωσα το ποδήλατο στο αυτοκίνητο (τα υπόλοιπα: ποδηλατική ενδυμασία, παπούτσια, παγούρι με ηλεκτρολύτες, gel ενέργειας, recovery bar κτλ, ήταν έτοιμα και στη θέση τους από το προηγούμενο βράδυ) και περίμενα. Μόλις κατέφθασε ο δρομέας της ομάδας μας (όχι, δεν ήρθε τρέχοντας, με το αυτοκίνητό του ήρθε ο άνθρωπος) μπήκαμε στο αυτοκίνητό μου και ξεκινήσαμε. Πρώτη φορά τον έβλεπα, οπότε η 1 ώρα μέχρι να φτάσουμε στην Αγία Νάπα πέρασε με το να γνωριστούμε. Ευχάριστος τύπος, τακτικός δρομέας, με συμμετοχές σε διαδρομές μέχρι 10χλμ και κάποιους ημιμαραθώνιους και γεννημένος το 1987. «Σε περνάω 7 χρόνια» του λέω «φρόντισε η αντοχή σου να είναι μεγαλύτερη από τη δική μου» του λέω γελώντας. Γελάει κι αυτός και συμπληρώνει «Μέχρι την ώρα που θα τρέξω, θα έχει πιάσει η ζέστη, ελπίζω να αντέξω!». Ο κολυμβητής μας είχε πάει στην Αγία Νάπα από την προηγούμενη μέρα για να «εγκληματιστεί», να ολοκληρώσει την εγγραφή της ομάδας και να παραλάβει τις τσάντες με το υλικό συμμετοχής (αναμνηστικό T-shirt συμμετοχής, παγούρι 500ml, gel ενέργειας, σακουλάκι με ζελεδάκια ενέργειας σε σχήμα καραμέλας), γλυτώνοντάς μας σημαντικό χρόνο την ημέρα του αγώνα.

 

Τον συναντάμε στη θέση μας, στο νούμερο 268. Δίπλα μας οι υπόλοιπες 3 ομάδες. Αμέσως ξεχώρισε η ομάδα που θα ερχόταν πρώτη. Τρεις πιτσιρικάδες, 17, 17 και 18 χρονών. Φαινόντουσαν προπονημένοι, ήταν σοβαροί, λίγες οι κουβέντες τους. Εμείς, χαλαροί, πλακίτσα, βολτίτσες μέχρι να δοθεί το σήμα για την ετοιμασία των κολυμβητών. Οι άλλες δύο ομάδες αποτελούνταν, η μία από 3 Άγγλους μέσης ηλικίας και η δεύτερη από έναν πατέρα με την κόρη του (ο πατέρας θα έκανε το κολύμπι και το ποδήλατο κι η κόρη το τρέξιμο). Βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω και με τον φίλο μου σχετικά με την τακτική στον αγώνα. Η οδηγία του; Απλή. «Εφόσον αγωνίζεσαι μόνο στο ποδήλατο, θα μπεις και θα τα δώσεις όλα από την αρχή. Σφυγμοί “στο κόκκινο” που λένε. Και μην συντηρείς δυνάμεις, διότι μπορεί το “πήγαινε” να είναι λίγο ανηφορικό αλλά στο “έλα” θα έχεις τον αέρα υπέρ σου και θα είναι λίγο κατηφορικό οπότε θα μπορείς να ξεκουραστείς/ανακτήσεις δυνάμεις – όσο γίνεται. Επίσης, αμέσως μετά την εκκίνηση θα νιώσεις μια “έκρηξη” αδρεναλίνης από την ένταση της στιγμής. Εξαιτίας της, υπάρχει περίπτωση στα πρώτα πέντε με επτά λεπτά να νιώσεις ότι χάνεις την αναπνοή σου. Μην πανικοβληθείς, συνέχισε να ποδηλατείς, ρίξε λίγο την ένταση, βρες το ρυθμό σου, παρακολούθησε τους σφυγμούς σου και διατήρησε τους ψηλά μαζί με το ρυθμό σου». Μάλιστα. Τι ωραία! Θα πρέπει να ποδηλατώ «στα κόκκινα» για μία και πλέον ώρα – κάτι το οποίο δεν είχα κάνει ποτέ στο παρελθόν. «”Μπήκα στο χορό και θα χορέψω”» σκέφτηκα, τον ευχαρίστησα και πήγα να βρω τους άλλους δύο.

 

Σε κάποια φάση δόθηκε το σήμα για να ετοιμαστούν οι κολυμβητές. Αφού ετοιμάστηκαν, συγκεντρώθηκαν στην παραλία, τους δόθηκαν οδηγίες και ξεκίνησαν! Δεν υπήρχε περίπτωση να ξεχωρίσουμε τον δικό μας, καθώς η πλειονότητα των κολυμβητών (κι ο δικός μας) φορούσε είτε τα κίτρινα είτε τα κόκκινα σκουφάκια που τους δόθηκαν από τους διοργανωτές, οπότε ο δρομέας πήγε και στάθηκε κοντά στον τερματισμό της κολυμβητικής διαδρομής για να μου έδινε σήμα, μόλις τον έβλεπε. Στο ενδιάμεσο, είχα ξεκινήσει τις διατάσεις, ασταμάτητα επί 10 λεπτά, με σκοπό να «ζεστάνω» τα πόδια μου. Μόλις άρχισαν να αναδύονται οι αθλητές του sprint τριάθλου (sprint=μισές αποστάσεις σε όλα αθλήματα), ετοιμάστηκα και περίμενα. Στο σήμα του δρομέα μας, ξεκρέμασα το ποδήλατο από το stand, ήρθε ο κολυμβητής μας τρέχοντας, μου έδεσε το timing chip στο πόδι κι άρχισα να τρέχω μέχρι το σημείο που θα μπορούσα να ανέβω στο ποδήλατο. Έφτασα, ανέβηκα, «κλείδωσα» τα παπούτσια στα πετάλια και ξεκίνησα. Σφυμοί; 177 με τη μία. Ταχύτητα; Κυμαινόταν μεταξύ 35 και 36χλμ/ώρα. Ναι, μετά τα πρώτα πέντε λεπτά ένιωσα να χάνω την αναπνοή μου. Κοιτάω τη μέση ταχύτητα. Ήμουν στα 33χλμ/ώρα. «Καλά είναι». Κοιτάω τους σφυγμούς. Κυμαίνονταν μεταξύ 165 και 168. «Καλά είναι, εις διπλούν. Πάμε γερά» μονολόγησα, καθώς ξεφυσούσα σαν ατμομηχανή. Συγκεντρώθηκα στο έργο μου, ρίχνοντας ματιές γύρω κατά διαστήματα για να έχω μια εκτίμηση της πορείας μου.

 

Κάπου εκεί, είδα αρκετούς να με περνάνε σαν σταματημένο. Παρατηρώντας λίγο πιο προσεκτικά, είδα τριαθλητές με τις εμφανίσεις των ομάδων τους, σε ποδήλατα που αγγίζανε πενταψήφια ποσά αξίας, μυώδεις με ελάχιστο ποσοστό λίπους (ναι, ΟΚ, δεν είχα τρόπο να το κρίνω, αλλά με μια ματιά φαίνεται ο άλλος εάν έχει “παραπανίσιο” λίπος ή όχι). Ευτυχώς, δεν ανταγωνιζόμουν αυτούς! Παρόλα αυτά, δεν είχα παρά να εντυπωσιαστώ από την ταχύτητά τους και την αντοχή τους, δεδομένου ότι μόλις πριν από λίγο είχαν κολυμπήσει 1500 μέτρα. Από την άλλη, όσους προσπερνούσα, τους άφηνα πίσω μου, δεν με προσπέρασε κανείς τους. Αυτό κι αν ήταν σημαντική ώθηση για την αυτοπεποίθησή μου την ώρα του αγώνα! «Φτερά στα πόδια», λέμε!

 

Στο μέσο της διαδρομής έπρεπε να φωνάζουμε τον αριθμό μας στους ανθρώπους της διοργάνωσης που ήταν εκεί, για σκοπούς ελέγχου. Δεν ξέρω πόσοι το έκαναν, προσωπικά πάντως, χρησιμοποίησα αυτό το γεγονός για να μετράω τους γύρους που έκανα και αυτούς που απέμεναν. Μέχρι και τον τέταρτο γύρο διατηρούσα σταθερά τα 33χλμ/ώρα ως μέση ταχύτητα. Στη μέση του τέταρτου γύρου έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα σημάδια κούρασης. Μετά την αναστροφή στο μέσο της διαδρομής, άργησα (συγκριτικά με τις προηγούμενες φορές) να ανακτήσω την ταχύτητα που είχα με αποτέλεσμα σιγά σιγά η μέση ταχύτητα να μειώνεται. Επιδόθηκα σε μια ιδιότυπη «κόντρα» με τον εαυτό μου ο οποίος ήθελε να χαλαρώσω κι άλλο λόγω κούρασης, ενώ, αντίθετα, ήξερα ότι έπρεπε να συνεχίσω να προσπαθώ όσο πιο δυνατά μπορούσα μέχρι το τέλος.

 

Ένιωσα τα πόδια μου να «καίνε», το ίδιο και οι πνεύμονές μου. Το γαλακτικό οξύ είχε αρχίσει να συσσωρεύεται στα πόδια μου, χωρίς να υπάρχει χρονικό διάστημα στο οποίο θα μπορούσα να χαλαρώσω για να εκτονώσω όσο μπορούσα. Η υγρασία είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της και μαζί με την αύξηση της θερμοκρασίας, η προσπάθεια έγινε ακόμα πιο δύσκολη – για όλους μας, πόσο μάλλον για μένα που ήμουν απροπόνητος κι εντελώς αμύητος στο τρίαθλο. Ευτυχώς, η τακτική μου αναφορικά με την πόση ηλεκτρολυτών ήταν καλή, με αποτέλεσμα να μην κινδυνεύσω σε κανένα σημείο του αγώνα από κράμπες.

 

Υπό αυτές τις συνθήκες, η μέση ταχύτητά μου άρχισε τα σκαμπανεβάσματα. Κάθε φορά που έπεφτε κάτω από το «ψυχολογικό» όριο των 32.5χλμ/ώρα, δυνάμωνα τα πατήματά μου, κάθε φορά που «έπιανα» το όριο, ασυναίσθητα χαλάρωνα. Στην αναστροφή στο μέσο του πέμπτου γύρου, είπα μέσα μου «Αυτό είναι, δώσε τα όλα, δεν υπάρχει γυρισμός». Στην κυριολεξία, κατάπια ότι είχε απομείνει από το gel ενέργειας που είχα και από τους ηλεκτρολύτες και ποδηλάτησα σαν να μην υπήρχε αύριο. Κατάφερα και έφτασα στη γραμμή τερματισμού με 32.5χλμ/ώρα μέση ταχύτητα, κατέβηκα από το ποδήλατο κι άρχισα να τρέχω μέχρι το σημείο που ήταν η ομάδα για να δώσω το timing chip στον δρομέα μας. Φτάνοντας εκεί, απλά του είπα να το βγάλει αυτός από το πόδι μου γιατί εάν έσκυβα να του δώσω μπορεί να έπεφτα και να έμενα ξαπλωμένος στο έδαφος. Τόση ήταν η εξάντλησή μου. Χρειάστηκα 1 ώρα, 14 λεπτά, 13 δευτερόλεπτα για να καλύψω 39.58χλμ απόστασης. Τα είχα καταφέρει! Τα πόδια μου έτρεμαν λίγο, αλλά εγώ «πετούσα»! Η ευφορία του ποδηλάτη που πετυχαίνει το στόχο του περιορίστηκε μόνο από το γεγονός ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω κανονικά από την υπερπροσπάθεια!

 

Πρέπει να περπατούσα πάνω κάτω τουλάχιστον 10 λεπτά μέχρι να επανέλθουν οι σφυγμοί μου κι η αναπνοή μου σε κανονικούς ρυθμούς. Κάθε τόσο, σταματούσα για να κάνω διατάσεις για να χαλαρώσουν τα πόδια μου από την ένταση. Σε κάποια φάση ηρέμησα και μπόρεσα να πάω να αλλάξω και να πάω να σταθώ μαζί με τον κολυμβητή μας για να επευφημήσουμε τον δρομέα μας. Έχασα την πρώτη αναστροφή που έκανε και τελικά, τον πρόλαβα μόνο στον τερματισμό. Είχε αναψοκοκκινίσει από τη ζέστη και την υγρασία, αλλά ήταν καλά. Χρειάστηκε πολύ λιγότερο χρόνο από εμένα για να «επανέλθει» και μάλιστα έκανε και μια βουτιά στη θάλασσα για να «έρθει στα ίσια του», όπως είπε.

 

Κάτσαμε σε ένα από τα στεγασμένα υπαίθρια bars του ξενοδοχείου που φιλοξενούσε τη διοργάνωση περιμένοντας – και καλά – την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Αργήσανε λίγο, βαρέθηκα άλλο τόσο και ξεκίνησα τις βόλτες. Βρήκα γνωστούς και φίλους, μιλήσαμε, ανταλλάξαμε εμπειρίες για τον αγώνα, «τσιμπήσαμε» τα διάφορα freebies των χορηγών και όπως επιστρέφω στο bar… «Μαλάκα, ήρθαμε δεύτεροι, ήρθαμε δεύτεροι!» Ο κολυμβητής μας χοροπηδούσε σαν μικρό παιδί, με αγκάλιασε και σχεδόν με πήρε σηκωτό για να δούμε μαζί τα αναρτημένα αποτελέσματα. Ω, ναι! Ήταν αλήθεια! Παρόλο που «χαντάκωσα» την ομάδα με το χρόνο μου, οι άλλοι δύο υπερβήκανε τους εαυτούς τους και αξιωθήκαμε να ανέβουμε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου! Δεν πίστευα στα μάτια μου! Κάπου έχω τη φωτογραφία με τα αποτελέσματα, θα την ανεβάσω αύριο με την πρώτη ευκαιρία.

 

Ο κολυμβητής μας έκανε τον καλύτερο χρόνο στο ομαδικό τρίαθλο (25 λεπτά) κι ο δρομέας μας το δεύτερο καλύτερο χρόνο. Τον πρώτο χρόνο στο ποδήλατο τον είχε κάνει ο πιτσιρικάς της ομάδας δίπλα μας, ο οποίος όχι μόνο κάλυψε τη διαφορά του κολυμβητή τους με του κολυμβητή μας (γύρω στα 4 λεπτά) αλλά «μου έριξε» και περίπου 10 λεπτά στο ποδηλατικό κομμάτι! Πολύ καλός, αν και δεν τέθηκε θέμα σύγκρισης. Η διαφορά μου από τον δεύτερο καλύτερο χρόνο (τον έκανε ο ένας από τους Άγγλους της άλλης ομάδας) ήταν 1 λεπτό και 13 δευτερόλεπτα. Μόνο και μόνο στη σκέψη ότι εάν μου είχαν πει να συμμετάσχω σε πιο κατάλληλο χρονικό σημείο (π.χ. 2-3 μήνες πριν) αυτό το 1 λεπτό και 13 δευτερόλεπτα θα τα είχα «εξαφανίσει», απογοητεύτηκα λίγο. Δεν είπα κάτι σε κάποιον, αλλά μέσα μου με «έτρωγε» το «παράπονο». Ο κολυμβητής μας το κατάλαβε, μου «έσκασε» ένα pat in the back και μου είπε να μην το σκέφτομαι και «σιγά ρε, δεν έγινε τίποτα, μην σκας». Μια κουβέντα είναι το «μην σκας», με είχε πιάσει το «ανταγωνιστικό» μου εκείνη την ώρα, αλλά εντάξει το ξεπέρασα γρήγορα. Σκέφτηκα ότι ευκαιρίες θα υπάρξουν κι άλλες, όπως και περιθώρια βελτίωσης! Ο δρομέας μας έκανε το δεύτερο καλύτερο χρόνο στο τρέξιμο και μαζί με το χρόνο που είχε κάνει ο κολυμβητής, ουσιαστικά, μας χάρισαν τη δεύτερη θέση.

 

Το μόνο που είχε μείνει πλέον ήταν να περιμένουμε τη σειρά μας για να μας φωνάξουν να ανέβουμε στο βάθρο. Έγινε κι αυτό, μας φώναξαν, ανέβηκα στο βάθρο για πρώτη φορά στη ζωή μου, μου κρέμασαν το μετάλλιο στο λαιμό και καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι! Αυτή τη φωτογραφία δεν θα την ανεβάσω, χαχαχα!

 

Κατεβήκαμε από το βάθρο και μόλις τότε συνειδητοποίησα ότι πεινούσα. Ε, βέβαια, αφού από το πρωί μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα βάλει κάτι στο στομάχι πέραν του gel ενέργειας, του recovery bar, μίας μπανάνας και 750ml ηλεκτρολυτών κατά τη διάρκεια και 2 λίτρων νερού μετά τον αγώνα. Συμπτωματικά (!!!) πεινούσε κι ο δρομέας μας, οπότε, με αυτά και με αυτά, φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το πιο κοντινό φαγάδικο. Βιαζόμασταν κι οι δύο να γυρίσουμε Λευκωσία, οπότε η ιδέα του να κάτσουμε να φάμε ένα κανονικό μεσημεριανό εγκαταλείφθηκε γρήγορα. Βρήκαμε έναν φούρνο που κάνει και ζεστά sandwiches, χτυπήσαμε από ένα ο καθένας και ξεκινήσαμε για Λευκωσία.

 

Φτάσαμε σπίτι μου, χαιρετηθήκαμε, ξεφόρτωσα το ποδήλατο, έβαλα τα ρούχα στο πλυντήριο, έκανα μπάνιο και ξάπλωσα να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ λίγο. Μμμμμμμμμμμ, μωρέεεεεεεεεεεεε…. Ήταν τόση η υπερένταση που απλά δεν έκλεισα μάτι. Μετά από λίγο σηκώθηκα, έφαγα το – κανονικό, αυτή τη φορά – μεσημεριανό μου και πέρασα την υπόλοιπη μέρα ξοδεύοντας το χρόνο μου «από ‘δω κι από ‘κει» ρίχνοντας, με κάθε ευκαιρία, γεμάτος περηφάνεια, «κλεφτές» ματιές στο μετάλλιο, εκεί που το είχα κρεμάσει. Όπως το πεντάχρονο, το βράδυ το έβαλα στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκα σαν πουλάκι.

 

Άντε και του χρόνου…

 

[...]

 

Ενταξει, δεν ηταν μεγαλη ιστορια.

 

ps: Χιονιζει παλι γμτ.

 

Εντάξει, είναι φανερό πως δεν έχεις ιδέα από story telling. Διάβασε πιο πάνω, μάθε μπαλίτσα από τον άρχοντα λέμε!  

[παπι]

 

Λεπον. Από σήμερα

Απλικατιον για πους απς

Απλικατιον για σετ απς

Θα κάνω ότι λένε τα απλικατιονς συν σκηνακι συν κλοτσομπουνιδια με τον σάκο.

 

Κάθε μέρα για 30 μέρες. Κάθε μέρα θα βγάζω την ίδια πόζα, και σε 30 μέρες θα ανεβασω ταιμλαιν.

[Mikeasdf]

^ Και απλα γεμιζει το ραφι του μπανιου σιγα-σιγα ξερω γω

[snow22]

 

 

 

 

 

Κύριοι, η επιθυμία σας έγινε πραγματικότητα. Αράξτε κι ελπίζω να απολαύσετε.

 

Λογικά, θα ήταν μια Κυριακή σαν όλες τις άλλες… Ήταν, όμως; Όπως αποδείχθηκε, μάλλον όχι.

 

Το Σάββατο, 26 Μαρτίου, έλαβα sms στο κινητό μου από έναν φίλο, πρώην αθλητή του water polo και νυν περιστασιακό κολυμβητή: «Έχουμε ομαδικό τρίαθλο την Κυριακή 3 Απριλίου και χτύπησε ο ποδηλάτης μας. Ψήνεσαι να τον αντικαταστήσεις;» Τον πήρα τηλέφωνο: «Τι λες, ρε φίλε; Από πού κι ως πού να συμμετάσχω σε αγώνα τριάθλου και μάλιστα με μια εβδομάδα προειδοποίηση;;; Άλλοι προετοιμάζονται όλο το χρόνο για αυτά τα γεγονότα, πού να πάω «ξεβράκωτος στα αγγούρια»;» Απάντηση: «Έλα ρε μαλάκα, μην σε πιάνει το άγχος, για χαβαλέ θα πάμε, για την καύλα μας και για την εμπειρία. Σκέψου το και πες μου». Πέρασα όλη την Κυριακή σκεπτόμενος την πρόταση. Υπερβολικό; Ίσως. Αλλά, «πού με έχανες πού με έβρισκες», όποτε έβρισκα λίγα λεπτά ησυχίας, μόνο αυτό σκεφτόμουν. Είμαι δύο κιλά βαρύτερος από ότι θα ήθελα αυτήν την περίοδο, έχω «χιλιόμετρα στα πόδια μου» αλλά δεν είναι χιλιόμετρα «προπόνησης», δεν έχω συμμετάσχει ξανά σε αγώνα, θα φανώ αντάξιος των άλλων δύο (οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, δεν είχαν τις άπειρες ώρες προπόνησης, αλλά είχαν καιρό που είχαν προγραμματίσει να πάνε και προπονούνταν τακτικά – όσο τακτικά το επέτρεπε το πρόγραμμά τους), θα καταφέρω, άραγε, να ολοκληρώσω τη διαδρομή σε λογικό χρόνο...

 

Δευτέρα πρωί ξυπνάω και η πρώτη μου σκέψη ήταν «Δεν γαμιέται, ας πάω κι ό,τι βγει.» Ενημερώνω το φίλο μου και περνάω την υπόλοιπη ημέρα της Δευτέρας με την απορία πόσο ζμπούτσαμ’ πρέπει να είμαι για να πάω να γίνω ρεζίλι μπροστά σε τόσο κόσμο (αθλητές, διοργανωτές, θεατές κτλ). Κατέληξα στο να πάω να δώσω ό,τι έχω και δεν έχω σε προσπάθεια κι ό,τι βγει, δεν θα κάτσω να σκάσω, στο κάτω κάτω, πού θα με δουν ξανά;

 

Τρίτη απόγευμα, τηλέφωνο σε φίλο πρώην αθλητή ποδηλασίας. «Ρε συ, το και το. Τι κάνω;». Περιττό να αναφέρω ότι με το «Τι κάνω;» απλά αντικατέστησα τις χίλιες δύο ερωτήσεις που του «πέταξα» με ρυθμό πολυβόλου… Μπορώ να συμμετάσχω με το ποδήλατό μου; Εάν ναι, χρειάζομαι ΤΤ bars; Πότε να έρθω να τις προσαρμόσεις στο τιμόνι μου; Εάν όχι, πού θα βρω ΤΤ bike; Το κράνος μου; Είναι ΟΚ, πληροί τους κανονισμούς; Εάν όχι, θα μου δώσεις αυτό που έχεις στο μαγαζί που είναι για τρίαθλο; Τι πρέπει να προσέξω στην εκκίνηση; Κατά τη διάρκεια της διαδρομής; Αξίζει να αλλάξω τη διατροφή μου; Από προπόνηση; Προλαβαίνω να κάνω κάτι; Μμμμ….ναι. Ησυχία από την άλλη άκρη της γραμμής. «Τελείωσες;» με ρωτάει. «Ε, βασικά, επειδή μίλαγα μόνος μου, νόμιζα ότι μου το έκλεισες, για αυτό σταμάτησα.», απαντάω. «Ε, ευτυχώς που σταμάτησες» μου λέει, «μπας και μπορέσω να σου απαντήσω!», μου απαντάει με μια ένταση στη φωνή του. «Μα, γιατί άραγε;» αναρωτιέμαι από μέσα μου. Λες και με άκουσε συνεχίζει «Εσύ τρέχεις την Κυριακή, εγώ αγχώθηκα με τις ερωτήσεις σου!». Τέλος πάντων, το ποδήλατό μου και το κράνος μου ήταν ΟΚ, όχι δεν χρειαζόμουν TT bars, όχι δεν είχε αξία να αλλάξω κάτι στη διατροφή μου, όχι δεν είχε κάτι ιδιαίτερο να κάνω από πλευράς προπόνησης, εκτός από το να πάω μια σύντομη βόλτα (το πολύ 2 ώρες, χωρίς μεγάλες ανηφόρες) την Παρασκευή απλά για να κρατήσω τα πόδια μου «ξύπνια» και το Σάββατο να ξεκουραστώ. Τα της διαδρομής θα μου τα έλεγε την Κυριακή το πρωί, πριν τον αγώνα με σκοπό να μην έχω χρόνο να τα «επεξεργαστώ» (και να προκύψουν άλλες 100 ερωτήσεις), αλλά να τα βάλω σε εφαρμογή «ωμά». Μεταξύ μας, καλά έκανε.

 

Η Τετάρτη πέρασε τόσο σύντομα που ούτε κατάλαβα πότε ξημέρωσε και πότε νύχτωσε. Ενθουσιασμός; Προσμονή; Δεν ξέρω… Πάντως, ήταν ωραία! Πέμπτη, παίζω μια ώρα squash το απόγευμα, το βράδυ παίζω μία ώρα 5Χ5 και την Παρασκευή βγαίνω για την πρωινή βόλτα. Σε 1 ώρα και 15 λεπτά κάλυψα 34.30χλμ με μέσο όρο 27.2χλμ/ώρα. Σχετικά εύκολη διαδρομή, η οποία συμπεριελάμβανε μια ανηφόρα μήκους 3χλμ με κλίσεις να κυμαίνονται από 2% σε 8%. Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής πριν να μπω ξανά στη Λακατάμια είχε μια «βοηθητική» κλίση μεταξύ -1% και -2%, στη διάρκεια του οποίου δεν έπεσα κάτω από τα 40χλμ/ώρα ποδηλατώντας. «Ωραία» λέω «καλά τα πήγα». Την ίδια μέρα έμαθα ότι θα είμαστε μόνο τέσσερις ομάδες στο ομαδικό τρίαθλο και μόνο που δεν έκανα κωλοτούμπες από τη χαρά μου! Το Σάββατο «έκατσα στα αυγά μου». Κυριολεκτικά, έκανα το απόλυτο τίποτα. ΟΚ, κάτι βόλτες με το αυτοκίνητο για ψώνια δεν μετράνε. Το μυαλό μου ήταν «αλλού» και δικαιολογημένα. Όσο ψύχραιμα κι αδιάφορα (μα, καλά, ποιον προσπαθούσα να κοροϊδέψω; ) και να ήθελα να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι την επομένη θα συμμετείχα στον πρώτο μου αγώνα, δεν μπορούσα. Το θετικό ήταν ότι έπεσα να κοιμηθώ «με τις κότες» - γύρω στις 21:30 ήμουν ήδη στο πρώτο όνειρο. Ούτως ή άλλως, την Κυριακή είχε εγερτήριο στις 05:30 κι αναχώρηση για την Αγία Νάπα στις 06:30, οπότε έπρεπε να χορτάσω ύπνο.

 

Κυριακή. Η μεγάλη ημέρα. Ο κολυμβητής μας έχει αναδυθεί από τη θάλασσα κι η στιγμή της συμμετοχής μου είναι μόνο μερικά δευτερόλεπτα μακριά. Οι ώρες μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν περάσει «αστραπή».

Ξύπνησα, έκανα το πρωινό μου, φόρτωσα το ποδήλατο στο αυτοκίνητο (τα υπόλοιπα: ποδηλατική ενδυμασία, παπούτσια, παγούρι με ηλεκτρολύτες, gel ενέργειας, recovery bar κτλ, ήταν έτοιμα και στη θέση τους από το προηγούμενο βράδυ) και περίμενα. Μόλις κατέφθασε ο δρομέας της ομάδας μας (όχι, δεν ήρθε τρέχοντας, με το αυτοκίνητό του ήρθε ο άνθρωπος) μπήκαμε στο αυτοκίνητό μου και ξεκινήσαμε. Πρώτη φορά τον έβλεπα, οπότε η 1 ώρα μέχρι να φτάσουμε στην Αγία Νάπα πέρασε με το να γνωριστούμε. Ευχάριστος τύπος, τακτικός δρομέας, με συμμετοχές σε διαδρομές μέχρι 10χλμ και κάποιους ημιμαραθώνιους και γεννημένος το 1987. «Σε περνάω 7 χρόνια» του λέω «φρόντισε η αντοχή σου να είναι μεγαλύτερη από τη δική μου» του λέω γελώντας. Γελάει κι αυτός και συμπληρώνει «Μέχρι την ώρα που θα τρέξω, θα έχει πιάσει η ζέστη, ελπίζω να αντέξω!». Ο κολυμβητής μας είχε πάει στην Αγία Νάπα από την προηγούμενη μέρα για να «εγκληματιστεί», να ολοκληρώσει την εγγραφή της ομάδας και να παραλάβει τις τσάντες με το υλικό συμμετοχής (αναμνηστικό T-shirt συμμετοχής, παγούρι 500ml, gel ενέργειας, σακουλάκι με ζελεδάκια ενέργειας σε σχήμα καραμέλας), γλυτώνοντάς μας σημαντικό χρόνο την ημέρα του αγώνα.

 

Τον συναντάμε στη θέση μας, στο νούμερο 268. Δίπλα μας οι υπόλοιπες 3 ομάδες. Αμέσως ξεχώρισε η ομάδα που θα ερχόταν πρώτη. Τρεις πιτσιρικάδες, 17, 17 και 18 χρονών. Φαινόντουσαν προπονημένοι, ήταν σοβαροί, λίγες οι κουβέντες τους. Εμείς, χαλαροί, πλακίτσα, βολτίτσες μέχρι να δοθεί το σήμα για την ετοιμασία των κολυμβητών. Οι άλλες δύο ομάδες αποτελούνταν, η μία από 3 Άγγλους μέσης ηλικίας και η δεύτερη από έναν πατέρα με την κόρη του (ο πατέρας θα έκανε το κολύμπι και το ποδήλατο κι η κόρη το τρέξιμο). Βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω και με τον φίλο μου σχετικά με την τακτική στον αγώνα. Η οδηγία του; Απλή. «Εφόσον αγωνίζεσαι μόνο στο ποδήλατο, θα μπεις και θα τα δώσεις όλα από την αρχή. Σφυγμοί “στο κόκκινο” που λένε. Και μην συντηρείς δυνάμεις, διότι μπορεί το “πήγαινε” να είναι λίγο ανηφορικό αλλά στο “έλα” θα έχεις τον αέρα υπέρ σου και θα είναι λίγο κατηφορικό οπότε θα μπορείς να ξεκουραστείς/ανακτήσεις δυνάμεις – όσο γίνεται. Επίσης, αμέσως μετά την εκκίνηση θα νιώσεις μια “έκρηξη” αδρεναλίνης από την ένταση της στιγμής. Εξαιτίας της, υπάρχει περίπτωση στα πρώτα πέντε με επτά λεπτά να νιώσεις ότι χάνεις την αναπνοή σου. Μην πανικοβληθείς, συνέχισε να ποδηλατείς, ρίξε λίγο την ένταση, βρες το ρυθμό σου, παρακολούθησε τους σφυγμούς σου και διατήρησε τους ψηλά μαζί με το ρυθμό σου». Μάλιστα. Τι ωραία! Θα πρέπει να ποδηλατώ «στα κόκκινα» για μία και πλέον ώρα – κάτι το οποίο δεν είχα κάνει ποτέ στο παρελθόν. «”Μπήκα στο χορό και θα χορέψω”» σκέφτηκα, τον ευχαρίστησα και πήγα να βρω τους άλλους δύο.

 

Σε κάποια φάση δόθηκε το σήμα για να ετοιμαστούν οι κολυμβητές. Αφού ετοιμάστηκαν, συγκεντρώθηκαν στην παραλία, τους δόθηκαν οδηγίες και ξεκίνησαν! Δεν υπήρχε περίπτωση να ξεχωρίσουμε τον δικό μας, καθώς η πλειονότητα των κολυμβητών (κι ο δικός μας) φορούσε είτε τα κίτρινα είτε τα κόκκινα σκουφάκια που τους δόθηκαν από τους διοργανωτές, οπότε ο δρομέας πήγε και στάθηκε κοντά στον τερματισμό της κολυμβητικής διαδρομής για να μου έδινε σήμα, μόλις τον έβλεπε. Στο ενδιάμεσο, είχα ξεκινήσει τις διατάσεις, ασταμάτητα επί 10 λεπτά, με σκοπό να «ζεστάνω» τα πόδια μου. Μόλις άρχισαν να αναδύονται οι αθλητές του sprint τριάθλου (sprint=μισές αποστάσεις σε όλα αθλήματα), ετοιμάστηκα και περίμενα. Στο σήμα του δρομέα μας, ξεκρέμασα το ποδήλατο από το stand, ήρθε ο κολυμβητής μας τρέχοντας, μου έδεσε το timing chip στο πόδι κι άρχισα να τρέχω μέχρι το σημείο που θα μπορούσα να ανέβω στο ποδήλατο. Έφτασα, ανέβηκα, «κλείδωσα» τα παπούτσια στα πετάλια και ξεκίνησα. Σφυμοί; 177 με τη μία. Ταχύτητα; Κυμαινόταν μεταξύ 35 και 36χλμ/ώρα. Ναι, μετά τα πρώτα πέντε λεπτά ένιωσα να χάνω την αναπνοή μου. Κοιτάω τη μέση ταχύτητα. Ήμουν στα 33χλμ/ώρα. «Καλά είναι». Κοιτάω τους σφυγμούς. Κυμαίνονταν μεταξύ 165 και 168. «Καλά είναι, εις διπλούν. Πάμε γερά» μονολόγησα, καθώς ξεφυσούσα σαν ατμομηχανή. Συγκεντρώθηκα στο έργο μου, ρίχνοντας ματιές γύρω κατά διαστήματα για να έχω μια εκτίμηση της πορείας μου.

 

Κάπου εκεί, είδα αρκετούς να με περνάνε σαν σταματημένο. Παρατηρώντας λίγο πιο προσεκτικά, είδα τριαθλητές με τις εμφανίσεις των ομάδων τους, σε ποδήλατα που αγγίζανε πενταψήφια ποσά αξίας, μυώδεις με ελάχιστο ποσοστό λίπους (ναι, ΟΚ, δεν είχα τρόπο να το κρίνω, αλλά με μια ματιά φαίνεται ο άλλος εάν έχει “παραπανίσιο” λίπος ή όχι). Ευτυχώς, δεν ανταγωνιζόμουν αυτούς! Παρόλα αυτά, δεν είχα παρά να εντυπωσιαστώ από την ταχύτητά τους και την αντοχή τους, δεδομένου ότι μόλις πριν από λίγο είχαν κολυμπήσει 1500 μέτρα. Από την άλλη, όσους προσπερνούσα, τους άφηνα πίσω μου, δεν με προσπέρασε κανείς τους. Αυτό κι αν ήταν σημαντική ώθηση για την αυτοπεποίθησή μου την ώρα του αγώνα! «Φτερά στα πόδια», λέμε!

 

Στο μέσο της διαδρομής έπρεπε να φωνάζουμε τον αριθμό μας στους ανθρώπους της διοργάνωσης που ήταν εκεί, για σκοπούς ελέγχου. Δεν ξέρω πόσοι το έκαναν, προσωπικά πάντως, χρησιμοποίησα αυτό το γεγονός για να μετράω τους γύρους που έκανα και αυτούς που απέμεναν. Μέχρι και τον τέταρτο γύρο διατηρούσα σταθερά τα 33χλμ/ώρα ως μέση ταχύτητα. Στη μέση του τέταρτου γύρου έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα σημάδια κούρασης. Μετά την αναστροφή στο μέσο της διαδρομής, άργησα (συγκριτικά με τις προηγούμενες φορές) να ανακτήσω την ταχύτητα που είχα με αποτέλεσμα σιγά σιγά η μέση ταχύτητα να μειώνεται. Επιδόθηκα σε μια ιδιότυπη «κόντρα» με τον εαυτό μου ο οποίος ήθελε να χαλαρώσω κι άλλο λόγω κούρασης, ενώ, αντίθετα, ήξερα ότι έπρεπε να συνεχίσω να προσπαθώ όσο πιο δυνατά μπορούσα μέχρι το τέλος.

 

Ένιωσα τα πόδια μου να «καίνε», το ίδιο και οι πνεύμονές μου. Το γαλακτικό οξύ είχε αρχίσει να συσσωρεύεται στα πόδια μου, χωρίς να υπάρχει χρονικό διάστημα στο οποίο θα μπορούσα να χαλαρώσω για να εκτονώσω όσο μπορούσα. Η υγρασία είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της και μαζί με την αύξηση της θερμοκρασίας, η προσπάθεια έγινε ακόμα πιο δύσκολη – για όλους μας, πόσο μάλλον για μένα που ήμουν απροπόνητος κι εντελώς αμύητος στο τρίαθλο. Ευτυχώς, η τακτική μου αναφορικά με την πόση ηλεκτρολυτών ήταν καλή, με αποτέλεσμα να μην κινδυνεύσω σε κανένα σημείο του αγώνα από κράμπες.

 

Υπό αυτές τις συνθήκες, η μέση ταχύτητά μου άρχισε τα σκαμπανεβάσματα. Κάθε φορά που έπεφτε κάτω από το «ψυχολογικό» όριο των 32.5χλμ/ώρα, δυνάμωνα τα πατήματά μου, κάθε φορά που «έπιανα» το όριο, ασυναίσθητα χαλάρωνα. Στην αναστροφή στο μέσο του πέμπτου γύρου, είπα μέσα μου «Αυτό είναι, δώσε τα όλα, δεν υπάρχει γυρισμός». Στην κυριολεξία, κατάπια ότι είχε απομείνει από το gel ενέργειας που είχα και από τους ηλεκτρολύτες και ποδηλάτησα σαν να μην υπήρχε αύριο. Κατάφερα και έφτασα στη γραμμή τερματισμού με 32.5χλμ/ώρα μέση ταχύτητα, κατέβηκα από το ποδήλατο κι άρχισα να τρέχω μέχρι το σημείο που ήταν η ομάδα για να δώσω το timing chip στον δρομέα μας. Φτάνοντας εκεί, απλά του είπα να το βγάλει αυτός από το πόδι μου γιατί εάν έσκυβα να του δώσω μπορεί να έπεφτα και να έμενα ξαπλωμένος στο έδαφος. Τόση ήταν η εξάντλησή μου. Χρειάστηκα 1 ώρα, 14 λεπτά, 13 δευτερόλεπτα για να καλύψω 39.58χλμ απόστασης. Τα είχα καταφέρει! Τα πόδια μου έτρεμαν λίγο, αλλά εγώ «πετούσα»! Η ευφορία του ποδηλάτη που πετυχαίνει το στόχο του περιορίστηκε μόνο από το γεγονός ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω κανονικά από την υπερπροσπάθεια!

 

Πρέπει να περπατούσα πάνω κάτω τουλάχιστον 10 λεπτά μέχρι να επανέλθουν οι σφυγμοί μου κι η αναπνοή μου σε κανονικούς ρυθμούς. Κάθε τόσο, σταματούσα για να κάνω διατάσεις για να χαλαρώσουν τα πόδια μου από την ένταση. Σε κάποια φάση ηρέμησα και μπόρεσα να πάω να αλλάξω και να πάω να σταθώ μαζί με τον κολυμβητή μας για να επευφημήσουμε τον δρομέα μας. Έχασα την πρώτη αναστροφή που έκανε και τελικά, τον πρόλαβα μόνο στον τερματισμό. Είχε αναψοκοκκινίσει από τη ζέστη και την υγρασία, αλλά ήταν καλά. Χρειάστηκε πολύ λιγότερο χρόνο από εμένα για να «επανέλθει» και μάλιστα έκανε και μια βουτιά στη θάλασσα για να «έρθει στα ίσια του», όπως είπε.

 

Κάτσαμε σε ένα από τα στεγασμένα υπαίθρια bars του ξενοδοχείου που φιλοξενούσε τη διοργάνωση περιμένοντας – και καλά – την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Αργήσανε λίγο, βαρέθηκα άλλο τόσο και ξεκίνησα τις βόλτες. Βρήκα γνωστούς και φίλους, μιλήσαμε, ανταλλάξαμε εμπειρίες για τον αγώνα, «τσιμπήσαμε» τα διάφορα freebies των χορηγών και όπως επιστρέφω στο bar… «Μαλάκα, ήρθαμε δεύτεροι, ήρθαμε δεύτεροι!» Ο κολυμβητής μας χοροπηδούσε σαν μικρό παιδί, με αγκάλιασε και σχεδόν με πήρε σηκωτό για να δούμε μαζί τα αναρτημένα αποτελέσματα. Ω, ναι! Ήταν αλήθεια! Παρόλο που «χαντάκωσα» την ομάδα με το χρόνο μου, οι άλλοι δύο υπερβήκανε τους εαυτούς τους και αξιωθήκαμε να ανέβουμε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου! Δεν πίστευα στα μάτια μου! Κάπου έχω τη φωτογραφία με τα αποτελέσματα, θα την ανεβάσω αύριο με την πρώτη ευκαιρία.

 

Ο κολυμβητής μας έκανε τον καλύτερο χρόνο στο ομαδικό τρίαθλο (25 λεπτά) κι ο δρομέας μας το δεύτερο καλύτερο χρόνο. Τον πρώτο χρόνο στο ποδήλατο τον είχε κάνει ο πιτσιρικάς της ομάδας δίπλα μας, ο οποίος όχι μόνο κάλυψε τη διαφορά του κολυμβητή τους με του κολυμβητή μας (γύρω στα 4 λεπτά) αλλά «μου έριξε» και περίπου 10 λεπτά στο ποδηλατικό κομμάτι! Πολύ καλός, αν και δεν τέθηκε θέμα σύγκρισης. Η διαφορά μου από τον δεύτερο καλύτερο χρόνο (τον έκανε ο ένας από τους Άγγλους της άλλης ομάδας) ήταν 1 λεπτό και 13 δευτερόλεπτα. Μόνο και μόνο στη σκέψη ότι εάν μου είχαν πει να συμμετάσχω σε πιο κατάλληλο χρονικό σημείο (π.χ. 2-3 μήνες πριν) αυτό το 1 λεπτό και 13 δευτερόλεπτα θα τα είχα «εξαφανίσει», απογοητεύτηκα λίγο. Δεν είπα κάτι σε κάποιον, αλλά μέσα μου με «έτρωγε» το «παράπονο». Ο κολυμβητής μας το κατάλαβε, μου «έσκασε» ένα pat in the back και μου είπε να μην το σκέφτομαι και «σιγά ρε, δεν έγινε τίποτα, μην σκας». Μια κουβέντα είναι το «μην σκας», με είχε πιάσει το «ανταγωνιστικό» μου εκείνη την ώρα, αλλά εντάξει το ξεπέρασα γρήγορα. Σκέφτηκα ότι ευκαιρίες θα υπάρξουν κι άλλες, όπως και περιθώρια βελτίωσης! Ο δρομέας μας έκανε το δεύτερο καλύτερο χρόνο στο τρέξιμο και μαζί με το χρόνο που είχε κάνει ο κολυμβητής, ουσιαστικά, μας χάρισαν τη δεύτερη θέση.

 

Το μόνο που είχε μείνει πλέον ήταν να περιμένουμε τη σειρά μας για να μας φωνάξουν να ανέβουμε στο βάθρο. Έγινε κι αυτό, μας φώναξαν, ανέβηκα στο βάθρο για πρώτη φορά στη ζωή μου, μου κρέμασαν το μετάλλιο στο λαιμό και καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι! Αυτή τη φωτογραφία δεν θα την ανεβάσω, χαχαχα!

 

Κατεβήκαμε από το βάθρο και μόλις τότε συνειδητοποίησα ότι πεινούσα. Ε, βέβαια, αφού από το πρωί μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα βάλει κάτι στο στομάχι πέραν του gel ενέργειας, του recovery bar, μίας μπανάνας και 750ml ηλεκτρολυτών κατά τη διάρκεια και 2 λίτρων νερού μετά τον αγώνα. Συμπτωματικά (!!!) πεινούσε κι ο δρομέας μας, οπότε, με αυτά και με αυτά, φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το πιο κοντινό φαγάδικο. Βιαζόμασταν κι οι δύο να γυρίσουμε Λευκωσία, οπότε η ιδέα του να κάτσουμε να φάμε ένα κανονικό μεσημεριανό εγκαταλείφθηκε γρήγορα. Βρήκαμε έναν φούρνο που κάνει και ζεστά sandwiches, χτυπήσαμε από ένα ο καθένας και ξεκινήσαμε για Λευκωσία.

 

Φτάσαμε σπίτι μου, χαιρετηθήκαμε, ξεφόρτωσα το ποδήλατο, έβαλα τα ρούχα στο πλυντήριο, έκανα μπάνιο και ξάπλωσα να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ λίγο. Μμμμμμμμμμμ, μωρέεεεεεεεεεεεε…. Ήταν τόση η υπερένταση που απλά δεν έκλεισα μάτι. Μετά από λίγο σηκώθηκα, έφαγα το – κανονικό, αυτή τη φορά – μεσημεριανό μου και πέρασα την υπόλοιπη μέρα ξοδεύοντας το χρόνο μου «από ‘δω κι από ‘κει» ρίχνοντας, με κάθε ευκαιρία, γεμάτος περηφάνεια, «κλεφτές» ματιές στο μετάλλιο, εκεί που το είχα κρεμάσει. Όπως το πεντάχρονο, το βράδυ το έβαλα στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκα σαν πουλάκι.

 

Άντε και του χρόνου…

 

 

Εντάξει, είναι φανερό πως δεν έχεις ιδέα από story telling. Διάβασε πιο πάνω, μάθε μπαλίτσα από τον άρχοντα λέμε!

 

Πόση ώρα σου πήρε να το γράψεις αυτό;

[Vapir]

Ο ντακον μιλησε για αποδεικτικο.

 

Οτι βγαζεις φωτο το πριν και το μετα

για τα βυζιά μίλησε , αυτό το πριν μετά αποδεικτικό κλπ δεν λέει τίποτα στο σύστημα υγείας

Πόση ώρα σου πήρε να το γράψεις αυτό;

το κρατάω το κείμενο για καμια μέρα που δεν θα έχω να δω σειρά , θα τρώω και θα διαβάζω λολ 

[yannis27gr]

Πάντως εμένα με άρεσε πολύ η ιστορία του λινκιν. Σύντομη, περιεκτική. Μια χαρά.

[wizzy]

Πόση ώρα σου πήρε να το γράψεις αυτό;

 

Πολύ καλή ερώτηση, στην οποία δεν έχω απάντηση. Δεν έχω απάντηση, διότι δεν έγραψα το κείμενο "μονοκοπανιά".

 

Πάντως εμένα με άρεσε πολύ η ιστορία του λινκιν. Σύντομη, περιεκτική. Μια χαρά.

 

Το post μου σε "έκδοση linkin": Πήγαμε την Κυριακή στο τρίαθλο. Αγωνίστηκα. Ήρθαμε δεύτεροι. Επέστρεψα σπίτι.

[Demetra_]

έκανα πόδια τη Κυριακή, χθες και σήμερα αποκλειστικά καθιστική ζωή...
δεν μπορώ απλά να περπατήσω...κάνω το πρωί ποδήλατο και σκέφτομαι το ποδήλατο του Βαμπίρ...Βαμπιράκο μου, με κατέστρεψες <3

[yannis27gr]

Αισίως στη 2η βδομάδα του τρώω περισσότερο, καίω περισσότερο και τα αποτελέσματα ειναι πολύ ενθαρρυντικά.

[Vapir]

έκανα πόδια τη Κυριακή, χθες και σήμερα αποκλειστικά καθιστική ζωή...

δεν μπορώ απλά να περπατήσω...κάνω το πρωί ποδήλατο και σκέφτομαι το ποδήλατο του Βαμπίρ...Βαμπιράκο μου, με κατέστρεψες <3

Μετράει να έχεις ποδήλατο στο σπίτι , μπορείς να ρίχνεις αερόβια σε off μέρα , να χωρίζεις την αερόβια απο τα βάρη

και το βασικότερο , άλλη φάση να κάνεις αερόβια στην ησυχία του σπιτιού σου , με τη μουσική σου , ακόμα και video game θα μπορούσες να παίζεις κ να κάνεις 1 ώρα σερί να μην το καταλαβαίνεις καν . Έχω κολλήσει κ βλέπω βίντεο κλιπ στο youtube αυτές τις μέρες 

 

θα ρίξω ιδέα , τι θα έκανα στη θέση σου για max αποτέλεσμα με την λιγότερη ταλαιπωρία (αποτέλεσμα = τόνωση σώματος , καλύτερη εικόνα κ αίσθηση ευεξίας )

 

1) Γράφεσαι σε γυμναστήριο με bodybuilder/fitness αφεντικό/γυμναστή whatever που να έχει σώμα ή να είχε σώμα , να έχει ασχοληθεί με το θέμα , όχι σε κάποιο άκυρο τεφατζή(γυμναστής μόνο στο χαρτί) που άνοιξε γυμναστήριο να γυμνάζονται οι γιαγιάδες της γειτονιάς.

Του εξηγείς τι θες να κάνεις , σου δίνει οδηγίες για το βέλτιστο αποτέλεσμα στον βέλτιστο χρόνο, αν πας σε άτομο που ξέρει να σε καθοδηγήσει θα του είναι παιχνιδάκι να σε βάλει στο σωστό δρόμο.  

 

2) μαθαίνεις να τρως , η διατροφή θα σου δώσει το μεγαλύτερο αποτέλεσμα , χωρίς αυτή κ η τέλεια προπόνηση θα μπάζει . Τι εννοώ ? δεν είναι 50/50% , η διατροφή παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο του πως δείχνεις. Το 50/50 παίζει όταν πας για μάζες και άλλα πράγματα που υποθέτω πως δεν θες. Ο τονισμός του σώματος γίνεται και με ποιο ήπια προπόνηση , όμως με σωστό φαγητό. 

 

 

θα μου πεις "γιατί να πάω γυμναστήριο ντε κ καλά αφού υπάρχει κόσμος που κάνει γυμναστική σπίτι και φτιάχνει μια τονωμένη σωματική κατάσταση 

 

ναι , υπάρχει απλά απο το γυμναστήριο θα μάθεις να γυμνάζεσαι και να μην τραυματίζεσαι , ακόμα κ αν σε ενδιαφέρει η προπόνηση σπίτι καλό είναι να περάσεις μια βόλτα μερικών μηνών απο κάποιο καλό γυμναστήριο. Να στο κάνω καλύτερο ? όταν πας πες του να δουλέψεις ασκήσεις με σωματικό βάρος κλπ , να σου δείξει τέτοιου είδους γυμναστική , οπότε μετά να ξέρεις να τα κάνεις κ μόνος σου σπίτι (αυτό το τελευταίο μη του το πεις χαχ   )

 

 

[Demetra_]

άλλο να κάνεις αερόβιο σε ένα κοινό στατικό ποδήλατο και άλλο σε ένα ποδήλατο spin
ναι κάνω δύο πρωινές η μια σε off μέρα work out και η άλλη σε μέρα ποδιών 
στα βάρη κάνω μόνο interval cardio που έχει πλάκα γιατί πέραν της εναλλαγής του tempo και τις ενδείξεις των παλμών, βάζεις και challenge στον εαυτό σου και είναι πιο ευχάριστο/διασκεδαστικό. (παράλληλα ακούς και μεταλλιές)
είναι πραγματικά γολγοθάς να βγάζεις αερόβιο, έστω και 30' μετά τα βάρη.
 

[ariannaki85]

τελικά η διατροφή ή η γυμναστική παίζει μεγαλύτερο ρόλο;;;

[Liverpool89]

Και τα δυο για μενα. Οχι λας γυμναστήριο χτυπιεσαι, λες με το γυμναστη θα τρωω αυτο εκεινο και μετα βουρ στις τηγανιτες πατατες.

 

Για μενα ειναι 60/40 διατροφη γυμναστικη. Αλλα γυμναστικη με φουλ καψιμο