Goddess Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Αισθάνομαι την ανάγκη να το μοιραστώ, να πω πόσο με πονάει Ήταν από τους πιο βασανισμένους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Πριν λίγα χρόνια είχαμε χάσει τον αδερφό μου από καρδιά. Από τότε τόσο εκείνη όσο και ο πατέρας μου "πέθαναν". Δεν ήθελαν να ζήσουν, παραιτήθηκαν από όλα. Εκείνη άρχισε να πάσχει από ότι ασθένεια υπάρχει στην Ιατρικ'η εγκυκλοπαίδεια... Το τελικό ήταν η άνοια. Πριν δύο χρόνια ξεκίνησε ο πιο άνισος αγώνας. Η άνοια δεν θεραπεύεται, απλά εκμαυλίζει τελείως την ύπαρξη μέχρι να σε σκοτώσει. Ήταν τα δύο πιο δύσκολα χρόνια της ζωής μου. Ντρέπομαι, αλλά είχαν υπάρξει στιγμές, σε κάποιες κρίσεις της, που αδυνατούσα να τα βγάλω πέρα. Είχα θυμώσει, της είχα μιλήσει άσχημα... Φάρμακα, φάρμακα, τόνοι φάρμακα. Εδώ και λίγο καιρό ήταν σχεδόν σαν φυτό.Την έβλεπα κι αισθανόμουνα να μου ξεριζώνουν την καρδιά-αλλά αν μου την ξερίζωναν μετά δεν θα πόναγα... Ενώ εγώ συνέχιζα να πονάω... Τον τελευταίο μήνα κάθε μέρα ήταν τραγικά.Η επιδείνωση ήταν τόσο ραγδαία...Και το τραγικό είναι ότι ενώ με τη λογική ήξερα ότι φεύγει, δεν το πίστευα.Περίμενα να γίνει καλά...Μεχρι λίγο πριν φύγει κανόνιζα με την νοσοκόμα που της είχα στο σπίτι να την βγάλουμε μία βόλτα με το καροτσάκι, μήπως τη βοηθήσει αν δει κάτι άλλο. Οι τελευταίες λέξεις που της είπα ήταν σε ένα τηλεφώνημα, λίγο πριν φύγει: Δεν μπορούσε να μιλήσει και της είπα "Μην πιέζεσαι, μη στεναχωριέσαι. Φάτε τώρα και μόλις φας πάρτε με τηλέφωνο, εντάξει? Σ'αγαπάω"... Λίγα λεπτά αργότερα με πήρα η γυναίκα πανικόβλητη για να πάω σπίτι. Το ήξερα ότι είχε φύγει, κι όμως έλπιζα.... Κάνω τον καραγκιόζη για χάρη του πατέρα μου, μεγάλος και φοβάμαι μην πάθει κάτι. Δεν τον άφησα να έρθει στην κηδεία. Τώρα πια όλα έχουν τελειώσει, αλλά μου λείπει τόσο μα τόσο πολύ.. Με τη λογική ξέρω ότι τώρα είναι καλλίτερα. Δεν βασανίζεται, δεν πονάει, δεν τίποτα.. Αλλά πονάω Θεέ μου, τόσο πολύ...
Dreamina Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Πραγματικά θέλει πολύ κουράγιο να το αντέξεις αυτό... Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη μαμά και τον μπαμπά... Ξέρω ότι μεγαλώνουμε και αυτή είναι η φυσική εξέλιξη αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ. Και μόνο στη φαντασία που φέρνω να χάσω κάποιον από τους δυο με πιάνουν τα κλάμματα... Πραγματικά κάνε όσο μπορείς κουράγιο... Και η μάμα σου είναι κάθε μέρα δίπλα σου...με το δικό της τρόπο... Κουράγιο και υπομονή...
χάπι Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 κουράγιο και θερμά συλλυπητήρια... Άντλησε το κουράγιο από μέσα σου κι από τους εναπομείναντες αγαπημένους εν ζωή. :-*
DIMITRISG Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 συλλυπητήρια και καλά έκανες και μπραβο σου που προστατεψες τον πατέρα σου από ένα ξαφνικό σοκ. Αλλα σε παρακαλώ μπορεις να μου λύσεις μια απορία : που την βρήκες τη δύναμη ήθελα να ξερα για να ανταπεξελθεις σε όλα αυτά;;;
washcloud Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 ( Δεν ξέρω αν "υποννοείς" "κάτι" μ' αυτό που είπες DIMITRISG, αλλά αν ναι, δεν είναι μάλλον άκαιρο ; ) Τέλος πάντων, Goddess , ξέρω ότι έιναι στα όρια του "γελοίου" να σου πει κάποιος ότι "δεν είσαι μόνος σου στον πόνο σου",,,αλλά δεν είσαι... Με άγγιξε πολύ αυτή η "δύναμη της αδυναμίας σου", και το γεγονός ότι πόσταρες το γεγονός... Υποθέτω πως δεν "ψάχνεις" για "στήριξη", αλλά και να "ψάχνεις" κακό δεν είναι - απλά καταλαβαίνω την ανάγκη σου να "μιλήσεις" για τη μητέρα σου, να "φωνάξεις" αυτόν τον πόνο που σε πνίγει - ίσως και ν' άφήσεις και το "στίγμα της" , σ΄ένα "δικό σου", καθημερινό ίσως χώρο, το insomnia, όπως και ό,που αλλού... Όλες τις αγκαλιές του κόσμου από ΄μενα, αν και ξέρω πως άλλες τόσες πάλι λίγες είναι... Ξέρω ότι είναι απερίγραπτο το κόστος και η απώλεια και είναι δική σου διαδικασία να το βιώσεις, και δεν έχει αυτές τις στιγμές "νόημα" να προσπαθήσει κάποιος να σε "στηρίξει"...αλλά παρ΄ολ' αυτά θα σου πω προσπάθα να δεις αυτό που είπες ότι "ησύχασε πλέον", και να το "αποδεχτείς", γιατί αυτός που είναι "πίσω" πλέον είσαι ΕΣΥ...Άρα, η δική σου "ευτυχία" (η λαβωμένη πλέον) είναι το ζητούμενο, και "ΠΡΕΠΕΙ" να ηρεμήσει η ψυχή σου... Το ξαναλέω, σε καταλαβαίνω απόλυτα, και κλείνω πάλι με αγκαλιές....
TonyMontana Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Κάνε υπομονή και αστην να φύγει. Όλοι θα ακολουθήσουμε απλά μερικών το μονοπάτι είναι πολύ πιο δύσκολο - παρόλαυτα το μονοπάτι έχει και τα καλά του και εύχομαι να μπορέσεις να τα απολάυσεις σύντομα. Πρόσεξε τώρα τον εαυτό σου και τους αγαπημένους σου - σίγουρα αυτό θα ήθελε από εσένα. Μόνοι συμμαχοί σου είναι ο χρόνος και ο νούς σου αλλά και οι δικοί σου - ίσως ακόμα και αυτοί που έχουν ζήσει τέτοιες καταστάσεις και ας μην τους γνωρίζεις - υπάρχουν. Κοίτα πάνω που και που και μετά κοίτα μπροστά..
axaxouxas Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Συλλυπητηρια Φιλε.... Εχω χασει τον Πατερα μου σε πολυ μικρη ηλικια (5 ετων) και εχω μονο την ΜΗΤΕΡΑ μου .... (72 ετων) Τρεμω στην σκεψη και μονο καθως δεν εχω αλλον στον κοσμο . Καποτε μου ειπε καποιος .... ΟΛΟΙ ειχαμε ΜΑΝΑ και ΟΛΟΙ την χασαμε .... Καλο κουραγιο και ΠΡΟΣΠΑΘΑ οσο μπορεις να σκεφτεσαι πως οτι κι αν κανεις σε ΒΛΕΠΕΙ απο εκει που ειναι .... και σιγουρα δεν θα θελει να σε βλεπει ΔΥΣΤΗΧΗ .... Συγχαρητηρια για το κουραγιο που εχεις και την δυναμη να ποσταρεις ενα τετοιο ποστ. Ας ειναι ελαφρυ το χωμα που την σκεπαζει Και ο Θεος ας σου δωσει την δυναμη να το ξεπερασεις γρηγορα ...
Critter Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Αρχικα να πω συλλυπητηρια στο φιλο μας. Σιγουρα κανεις δεν θελει να χασει τους γονεις του αλλα δυστυχως αργα ή γρηγορα όλοι θα τους χασουμε με τον καλυτερο ή και με τον χειροτερο τροπο. Δυστυχως οι νομοι της φυσης αν ολα εξελιχθουν ομαλα (κατι που ειναι δυσκολο σημερα) λενε οτι ο μεγαλυτερος πεθαινει και ο μικροτερος ακολουθει. Έτσι ειναι απολυτως φυσιολογικο να χασει ενα παιδι τον γονεα του ακομα και αν αυτος ειναι σε σχετικα μικρη ηλικια. Εάν λοιπον συμβει κατι τετοιο και επειδει όπως ειπα ειναι ψιλονομος της φυσης, το παιδι βρισκει συνηθως δυναμη ή ακομα και πεισμα και η ζωη τον κερδιζει. Όταν όμως γίνεται το αντίθετο, δυστηχως τα αποτελεσματα ειναι συνηθως καταστροφικα. Ο γονεας δεν μπορει με τιποτα να χωνεψει το θανατο του παιδιου του και "παραιτειται" απο τη ζωή. Το εργο αυτο δυστυχως το εχω δει στις οικογενειες κολλητων μου που εχουν σκοτωθει σε δυστυχηματα κτλ. Ξαφνικα αρχιζουν και παρουσιαζουν τη μια ασθενεια μετα την αλλη. Δεν ξερω την ηλικια σου αλλα νομιζω οτι η μητερα σου μονο δυστυχισμενο δεν θα ηθελε να σε βλεπει. Με τον καιρο νομιζω οτι η αναμνηση της θα σε βοηθησει να γινεις καλυτερος σε ολους τους τομεις της ζωης σου παρά το αντίθετο. Να εισαι καλα.
becausE Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Όντως τραγικό αλλά δύστυχος είναι κάτι που συνήθως αναγκαζόμαστε να ζήσουμε κάνεις όμως δεν το θέλει Μικρός δούλευαν και οι 2 γονείς μου και τον περισσότερο χρόνο είμουνα με την γιαγιά μου ένιωσα πολύ άσχημα όταν την έχασα αλλά ο χαμός της μάνας πονάει όσο τίποτε άλλο
Berolinezos Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Συλληπητήρια και απο μένα. Δυστυχώς το μεγάλο πρόβλημα σε τέτοιες περιπτώσεις δέν είναι για τους ίδιους, είναι για μάς τους ζωντανούς που αφήνουν απο πίσω.
vision Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 φίλε συλληπητήρια και καλό κουράγιο. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Επειδή τα πέρασα, σκέψου θετικά, άλλαξε παραστάσεις γιατί παρόλο που δεν ακούγεται καλά, η ουσία είναι οτι όταν ταλαιπωρείται ο άνθρωπος με τον χειρότερο τρόπο, αναπαύεται η ψυχή του (και το σώμα του) έτσι. Η ζωή είναι πολύ μικρή, έχει χαρές και λύπες αλλά προσπάθησε να χαίρεσαι περισσότερο παρά να λυπάσαι γιατί αργά ή γρήγορα όλοι θα συναντήσουμε ξανά όσους χάσαμε νωρίς.
N1ghtW0lf Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Δημοσ. 6 Μαΐου 2008 Θερμα συλλυπητηρια και απο εμενα... Το ποστ σου με αγγιξε πολυ, ευχομαι να εισαι καλα, εχε υπομονη, και προσπαθησε να το ξεπερασεις οσο πιο ανωδυνα γινεται. Ειμαι σιγουρος πως θα το καταφερεις, απλα θελει υπομονη και χρονο. Και παλι συλλυπητηρια
Προτεινόμενες αναρτήσεις
Αρχειοθετημένο
Αυτό το θέμα έχει αρχειοθετηθεί και είναι κλειστό για περαιτέρω απαντήσεις.