Αποσπάσματα κειμένων - ποιημάτων

[χάπι]

Αμφότερες.

 

Το Νόμπελ νομίζω γενικά μπάζει από τη θεσμικότητά του και μόνο, κάθε χρόνο και ένα Νόμπελ για κάθε τομέα μου φαίνεται γενικά κάπως. Κατά τα άλλα, προφανώς και κάτι έχει να πει, απλώς όχι σε απόλυτους όρους για μένα.

 

Πράγματι, αφότερες διατυπώθηκαν μεταξύ 1905- 1916 και το Νόμπελ του 1921 του απονεμείθηκε το 1922 κυρίως για το φωτοηλεκτρικό και την "γενική προσφορά του στη Θεωρητική Φυσική", χωρίς ειδική μνεία στις Σχετικότητες. Ωστόσο, υπήρξε πολιτική κόντρα με τους φασίστες συμπατριώτες του (Εβραίος γαρ κι ενάντιος του πολέμου), η οποία εξελίχθηκε σε κόντρα των φυσικών σχετικά με τις Θ.Σ. Εξού και δεν υπήρξε αναφορά από την Επιτροπή Απονομής στις Σχετικότητες.

[zenso]

Συνειρμικά από τη παραπάνω συζήτηση (συμφωνώ απόλυτα με το τελευταίο ποστ του Lucifer),ήθελα να παραθέσω σε κείμενο την ομιλία του Harold Pinter στη τελετή απονομής Νόμπελ Λογοτεχνίας 2005. Επειδή είναι 24 σελίδες όμως (μεταφρασμένο απ'τις εκδόσεις ΑΙΩΡΑ,σε περίπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται),βάζω απλώς το link με το βίντεο της ομιλίας.

 

For the sake of ontopic,παραθέτω τη τελευταία παράγραφο του The Last Question,από Isaac Asimov. (kind of spoiler)

 

Matter and energy had ended and with it, space and time. Even AC existed only for the sake of the one last question that it had never answered from the time a half-drunken computer ten trillion years before had asked the question of a computer that was to AC far less than was a man to Man.

 

All other questions had been answered, and until this last question was answered also, AC might not release his consciousness.

 

All collected data had come to a final end. Nothing was left to be collected.

 

But all collected data had yet to be completely correlated and put together in all possible relationships.

 

A timeless interval was spent in doing that.

 

And it came to pass that AC learned how to reverse the direction of entropy.

 

But there was now no man to whom AC might give the answer of the last question. No matter. The answer -- by demonstration -- would take care of that, too.

 

For another timeless interval, AC thought how best to do this. Carefully, AC organized the program.

 

The consciousness of AC encompassed all of what had once been a Universe and brooded over what was now Chaos. Step by step, it must be done.

 

And AC said, "LET THERE BE LIGHT!"

 

And there was light----

[paredwse]

Καλά, αν είναι να συζητήσουμε για το Νόμπελ, χαθήκαμε. Εδώ δόθηκε Νόμπελ Ειρήνης σε έναν από τους μεγαλύτερους εγκληματίες πολέμου ever, τον Henry Kissinger. Αναλογικά, επιβραβεύεται ο βιαστής διότι, μετά το βιασμό, κέρασε καφέ το θύμα του.

[χάπι]

Καλά, αν είναι να συζητήσουμε για το Νόμπελ, χαθήκαμε. Εδώ δόθηκε Νόμπελ Ειρήνης σε έναν από τους μεγαλύτερους εγκληματίες πολέμου ever, τον Henry Kissinger. Αναλογικά, επιβραβεύεται ο βιαστής διότι, μετά το βιασμό, κέρασε καφέ το θύμα του.

 

Άρα λοιπόν, το Νόμπελ είναι ένα όχι και τόσο σημαντικό βραβείο ?

εντιτ/ ...δεδομένου ότι υπόκειται σε πολιτική δολιοφθορά

[Sellers]

Τώρα να γίνω λίγο κοινότυπος?

Ποιος ο λόγος ΠΑΛΙ να συγκρίνεται υποκειμενικά (και μόνο) πράγματα με αντικειμενικά κριτήρια. Μ'αρέσει ο Ελύτης. Στον Κώστα δεν αρέσει. Τέλος. Τι ψάχνετ τώρα ποιος πήρε Νόμπελ, και ποιος την είχε μεγαλύτερη και χίλια δυο για να ''δικαιολογήσετε'' το πόσο μεγάλος είναι ο καθένας. Αν σας γεμίζει κάτι, διαβάστε το/ακούστε το/δείτε το και συζητήστε αυτά που αξίζουν να συζητηθούν. Ε μα...

 

P.s Μιας και ανοίχητκε το κουβεντολόι για τον θείο Άλμπερτ. Πήρε το Νόμπελ για το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο διότι και αυτό είναι πολύ μεγάλο πράγμα και βασάνιζε φυσικούς χρόνια. Δεν πήρε Nόμπελ για την σχετικότητα για δύο λόγους. Πρώτον, μπορεί τώρα να την έχουμε επιβεβαιώσει πειραματικά (αρκετή απο αυτήν, όχι όλη) αλλά τότε (αν δεν κάνω λάθος το 1912 βγήκε η ειδική και λίγα χρόνια μετά η γενική) δεν μπορούσαν να επιβεβαιώσουν τίποτα. Συνεπώς δεν μπορεί να πάρει κάποιος το Νόμπελ επειδή σκέφτηκε κάτι ωραίο. Και αν τελικά ήταν λάθος? Και δεύτερον, όταν πρωτοβγήκε η σχετικότητα ήταν τόοοοοσο πολύ μπροστά απο την εποχή της, που κανείς δεν την έδινε σημασία. Όταν τελικά επιβεβαιώθηκε η ισχύ της, που αυτό έγινε πολύ μετά, ο θείος Άλμπερτ μας είχε αφήσει χρόνους, και ως γνωστών Νόμπελ δεν δίνουν σε ανθρώπους που έχουν πεθάνει...

 

P.s Ένα ωραίο trivia που είχα διαβάσει έλεγε πως το όνομα της η Σχετικότητα το πήρε απο έναν Γερμάνό μαθηματικό που την μελετούσε όταν ήταν στα ντουζένια της. Πριν είχε ένα λιγότερο πιασάρικο όνομα που δεν θυμάμαι τώρα. (Μελέτη πάνω στο ... μπλα μπλα μπλα)

[-nick-]

(handtyped..)

 

Ίταλο Καλβίνο - Παλομαρ

 

Κρανία και ερπέτα.

 

Στο Μεξικό , ο κύριος Πάλομαρ επισκέπτεται τα ερείπια της Τούλα, της αρχαίας πρωτεύουσας των Τολτέκων. Τον συνοδεύει ένας μεξικάνος φίλος, ομιλητικός και παθιασμένος γνώστης των προϊσπανικών πολιτισμών, που του διηγείται ωραιότατους θρύλους του Κοεταλκοάτλ. Πριν γίνει θεός, ο Κουετζαλκοάτλ ήταν βασιλιάς και είχε το παλάτι του εδώ στην Τούλα, απομένουν ακόμα μερικές ακρωτηριασμένες κολόνες γύρω από ένα impluvium, όπως σε πολλά παλάτια της αρχαίας Ρώμης.

 

Ο Ναός του Πρωϊνού Άστρου είναι μια κλιμακτή πυραμίδα. Στην κορυφή της υψώνονται τέσσερις κυλινδρικές καρυάτιδες που λέγονται "άτλαντες" και απικονίζουν το θεό Κουετζαλκοάτλ σαν Πρωϊνό Άστρο (έχουν,δηλαδή, μια πεταλούδα στην πλάτη, σύμβολο του άστρου), και τέσσερις λαξευμένες κολόνες που απεικονίζουν το Φτερωτό Φίδι, τον ίδιο, δηλαδή, θεό αλλά με τη μορφή ζώου.

Τίποτα από όλα αυτά δε θα έπρεπε να τα παίρνει κανείς κατά γράμμα - από την άλλη πλευρά, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδείξει κανείς το αντίθετο.Στη μεξικάνικη αρχαιολογία το κάθε άγλαμα, το κάθε αντικείμενο, η κάθε λεπτομέρεια ενός ανάγλυφου, σημαίνει κάτι το οποίο με τη σειρά του σημαίνει κάτι άλλο. Ένα ζώο σημαίνει ένα θεό ο οποίος σημαίνει ένα άστρο το οποίο σημαίνει ένα στοιχείο ή μια ανθρώπινη ιδιότητα, και πάει λέγοντας. Βρισκόμαστε στον κόσμο της εικονογραφικής γραφής - για να γράψουν οι αρχαίοι Μεξικάνοι σχεδίαζαν διάφορες μορφές, και όταν σχεδίαζαν ήταν σαν να έγραφαν: η κάθε μορφή μοιάζει με ρέμπους που πρέπει να αποκρυπτογραφηθεί. Ακόμα και τα πιο αφηρημένα και γεωμτερικά διακοσμητικά στοιχεία στον τοίχο ενός ναού μπορούν να ερμηνευτούν σαν βέλη, αν δει κανείς σ'αυτά το μοτίβο τον διακεκομμένων γραμμών, ή μπορούν να διαβαστούν σαν μια αριθμητική ακολουθία ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο εναλλάσσονται τα ζικ-ζακ. Εδώ στην Τούλα τα ανάγλυφα επαναλαμβάνουν στυλιζαρισμένες μορφές ζώων: τζάγκουαρ,κογιότ. Ο μεξικάνος φίλος κοντοστέκεται στην κάθε πέτρα, τη μεταμορφώνει σ' ένα παραμύθι του κόσμου, σε αλληγορία,σε ηθικό συλλογισμό.

 

Μια σχολική ομάδα περνά ανάμεσα στα ερείπια : σχολαρειόπαιδα με τα χαρακτηριστικά των ίντιος, ίσως απόγονοι αυτών που έκτισαν τούτους τους ναούς, με μια απλή άσπρη, σαν προσκοπική, στολή με γαλάζια μαντίλια. Τα παιδιά συνοδεύονται από ένα δάσκαλο, όχι πολύ πιο ψηλό από αυτά, και μόλις μεγαλύτερο τους στην ηλικία, με την ίδια στρογγυλή και άκαμπτη σκούρα φάτσα.Ανεβαίνουν τα ψηλά σκαλιά της πυραμίδας,κοντοστέκονται κάτω από τις κολόνες, ο δάσκαλος εξηγεί σε ποιο πολιτισμό ανήκουν, σε ποιο αιώνα, από τι είδους πέτρα είναι φτιαγμένες, κι ύστερα καταλήγει : "Δεν είναι γνωστό τι θέλουν να πουν" και όλοι μαζί κατηφορίζουν. Σε κάθε άγαλμα, σε κάθε λαξεμένη μορφή σε ανάγλυφο ή σε κολόνα, ο δάσκαλος δίνει μερικά στοιχεία και προσθέτει πάντα στον ίδιο τόνο : " Δεν είναι γνωστό τι θέλει να πει".

 

Να ένα chac-mool, ένας αρκετά διαδεδομένος τύπος αγάλματος: μια μισοξαπλωμένη ανθρώπινη φιγούρα κρατάει ένα δίσκο, πάνω σε αυτό το δίσκο - λένε ομόφωνα οι ειδικό - παρουσίαζαν οι αρχαίοι τις αιμορροούσες καρδιές των θυμάτων των ανθρωποθυσιών. Κι όμως τα αγάλματα αυτά θυμίζουν καλοκάγαθες ακατέργαστες κούκλες. Ο κύριος Πάλομαρ, παρ'όλα αυτά, κάθε φορά που βλέπει ένα, δεν μπορεί να μην ανατριχιάσει.

 

Πλησιάζει η πομπή των μαθητών. Και ο δάσκαλος: "Esto es un chac-mool. NO se sabe lo quiere decir" και προσπερνά.

 

Ο κύριος Πάλομαρ, αν και εξακολουθεί να παρακολουθεί τις εξηγήσεις του φίλου που τον οδηγεί, καταλήγει πάντα να βρίσκει μπροστά του τους μαθητές και να ακούει τα λόγια του δασκάλου τους.Είναι γοητευμένος από τον πλούτο των μυθολογικών αναφορών του φίλου του : το παιχνίδι της ερμηνείας, η αλληγορική ανάγνωση, του φαίνονταν πάντα σαν η υπέρτατη άσκηση του ανθρώπινου μυαλού. Νιώθει όμως και να τον ελκύει η εκ διαμέτρου αντίθετη συμπεριφορά του δασκάλου: αυτή που στην αρχή του είχε φανεί μονάχα σαν μια έλλειψη ενδιαφέροντος,τώρα του φαίνεται σαν μια επιστημονική και παιδαγωγική στάση, μια συγκεκριμένη μέθοδος αυτού του σοβαρού και ευσυνείδητου νέου, ένας κανόνας στον οποίο ο δάσκαλος θέλει να μείνει πιστός. Μια πέτρα, μια μορφή, ένα σημάδι, μια λέξη, που φτάνουν ως εμάς απομονωμένα από το πραγματικό τους πλαίσιο, είναι μονάχα η συγκεκριμένη πέτρα, η συγκεκριμένη μορφή, το συγκεκριμένη σημάδι ή λέξη: μπορούμε να προσπαθήσουμε να τα προσδιορίσουμε, να τα περιγράψουμε σαν τέτοια, και τίποτα άλλο, αν πέρα από το πρόσωπο που δείχνουν σ'εμάς , έχουν κι ένα άλλο - κρυφό- πρόσωπο, εμείς δε θα το μάθουμε ποτέ.Επομένως ο μόνος δυνατός τρόπος για να σεβαστούμε το μυστικό τους είναι ίσως ν'αρνηθούμε να καταλάβουμε περισσότερα απ'όσα μας δείχνουν οι ίδιες οι πέτρες, προσπαθώντας να μαντέψουμε κάτι περισσότερο,δείχνουμε απλά την αλαζονία μας, προδίνουμε εκείνη τη χαμένη πραγματική τους σημασία.

 

Πίσω από την πυραμίδα, ανάμεσα σε δύο τοίχους, περνά ένας διάδρομος ή μονοπάτι, ο ένας τοίχος είναι πλινθόκτιστος, ο άλλος από λαξεμένη πέτρα: είναι ο Τοίχος των Φιδιών, το πιο ωραίο ίσως μέρος της Τούλα. Στο διάζωμα βλέπει κανείς μια σειρά ανάγλυφα φίδια, το καθένα από τα οποία έχει στο ορθάνοιχτο στόμα του ένα ανθρώπινο κρανίο, λες και πρόκειται να το καταβροχθίσει.

Πληστιάζουν τα παιδιά.Και ο δάσκαλος: "Αυτός είναι το Τοίχος των Φιδιών. Το κάθε φίδι έχει στο στόμα του ένα κρανίο. Δεν ξέρουμε τι θέλει να πει".

 

Ο φίλος δεν μπορεί να συγκρατηθεί άλλο: "Μα και βέβαια ξέρουμε! Είναι η συνέχεια της ζωής και του θανάτου, τα φίδια είναι η ζωή, τα κρανία ο θάνατος, η ζωή που είναι ζωή γιατί κουβαλά μαζί της το θάνατο, και ο θάνατος που είναι θάνατος γιατί χωρίς το θάνατο δεν υπάρχει ζωή..."

Τα παιδιά ακούνε με ανοιχτό το στόμα, τα μαύρα τους μάτια γουρλωμένα. Ο κύριος Πάλομαρ σκέφτεται ότι η κάθε ερμηνεία χρειάζεται μια άλλη ερμηνεία και πάει λέγοντας. Αναρωτιέται: "Tι να σημαίνε άραγε θάνατος,ζωή,συνέχεια,πέρασμα για τους αρχαίους Τολτέκους; Και τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για τούτα τα παιδιά; Και για μένα;" Κι όμως ξέρει ότι δε θα μπορούσε να πνίξει ποτέ αυτή την ανάγκη του να ερμηνεύει, να περνά από τη μια γλώσσα στην άλλη, από τις συγκεκριμένες φιγούρες στις αφηρημένες λέξεις, από τα αφηρημένα σύμβολα σε συγκεκριμένες εμπειρίες, να υφαίνει και να ξαναυφαίνει ένα δίχτυ αναλογιών. Είναι αδύνατο να πάψει να ερμηνεύει, όπως είναι αδύνατο να αποφύγει να σκέφτεται.

 

Όταν σε μια στροφή οι μαθητές χάθηκαν από το οπτικό τους πεδίο, η πεισματάρικη φωνή του μικροκαμωμένου δάσκαλου ακούστηκε και πάλι: "No es verdad, δεν είναι αλήθεια αυτό που σας είπε εκείνος ο σενιόρ. Δεν ξέρουμε τι θέλουν να πουν."

[SweeT_DreamS]

<<...Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν' αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν εϊναι να 'σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.

Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;»

Πολέμα!

Η επιχείρηση του Σύμπαντου, για μιαν εφήμερη στιγμή, όσο ζεις, να γίνει επιχείρηση δική σου...>>

 

 

<<...Μα εγώ, ο Νους, με υπομονή, με αντρεία, νηφάλιος μέσα στον ίλιγγο, ανηφορίζω. Για να μην τρεκλίσω να γκρεμιστώ, στερεώνω απάνω στον ίλιγγο σημάδια,ρίχνω γιοφύρια, ανοίγω δρόμους, οικοδομώ την άβυσσο. Αργά, με αγώνα, σαλεύω ανάμεσα στα φαινόμενα που γεννώ, τα ξεχωρίζω βολικά, τα σμίγω με νόμους και τα ζεύω στις βαριές πραχτικές μου ανάγκες.Βάνω τάξη στην αναρχία, δίνωπρόσωπο, το πρόσωπο μου, στο χάος. Δεν ξέρω αν πίσω από τα φαινόμενα ζει και σαλεύει μια μυστική, ανώτερη μου ουσία. Κι ούτε ρωτώ' δε με νοιάζει. Γεννοβολώ τα φαινόμενα, ζωγραφίζω με πλήθια χρώματα φανταχτερά, γιγάντιο ένα παραπέτασμα μπροστά από την άβυσσο.

Μη λες: "Αναμέρισε το παραπέτασμα, να δω την εικόνα!" Το παραπέτασμα, αυτό είναι η εικόνα.

Είναι ανθρώπινο έργο, πρόσκαιρο, παιδί δικό μου, το βασίλειο μου ετούτο. Μα είναι στέρεο, άλλο στέρεο δεν υπάρχει, και μέσα στην περιοχή του μονάχα μπορώ γόνιμα να σταθώ, να χαρώ και να δουλέψω.

Είμαι ο αργάτης της άβυσσος. Είμαι ο θεατής της άβυσσος. Είμαι η θεωρία κι η πράξη. Είμαι ο νόμος. Όξω από μένα τίποτα δεν υπάρχει...>>

 

Νίκος Καζαντζάκης-Ασκητική (αποσπάσματα)

 

<<…Επειδή η λογική τελειώνει

εκεί που αρχίζεις εσύ

και μ’ένα σου άγγιγμα

όλα γκρεμίζονται και πάλι

χτίζονται από την αρχή

 

Και οι γαλαξίες και τ’αστέρια

χορεύουν μέσα μου ως το πρωί

Γι’αυτό σ’αγαπώ

 

Επειδή χαράζεις καινούργιες πληγές στο κορμί μου

και γίνομαι χώμα και σάρκα και αίμα

και γίνεσαι εσύ η ψυχή μου

κι οι άγρυπνες νύχτες

φεύγουν πέρα μακριά απ’τη ζωή μου

Γι’αυτό σ’αγαπώ

 

Κι επειδή υπάρχουν τόσες χιλιάδες

επειδή να σου πω

και μόνο στα χέρια σου νιώθω

ατόφιος εγώ

κι όπου κι αν ψάξω στις γωνιές

του μυαλού μου εσένα θα βρω

Γι’αυτό σ’αγαπώ

 

Επειδή γεμίζεις πουλιά και χρώματα

κάθε αίσθησή μου

κι ένας τυφλός ανάβει ένα φως

να δει βαθιά μες στη συνείδησή μου

και δε μού’ μεινε ούτε μια ντροπή

να φτύσω πάνω της μ’όλη τη δύναμή μου

Γι’αυτό σ’αγαπώ...>>

Νίκος Καστρινός-Αν αγαπάς αληθινά (απόσπασμα)

 

<<...Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.

Δε θα διστάσεις.

Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου

θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι

για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.

Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.

Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι

είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου

να την ακούς να λέει τα όνειρα της για το μέλλον.

Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις

γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...>>

Τάσος Λειβαδίτης-Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος (απόσπασμα)

[Sellers]

Απόσπασμα απο το βιβλίο του μεγάλου Άσιμου ''Αναζητώντας Κροκανθρώπους''

 

Όταν πλακώσει ο θάνατος αρχίζει η καταγραφή της ζωής. Κι έτσι κυκλοφορούν τα βιβλία.

Το καλό με μένα αλλά και το ζόρι είναι που ξέρω συνειδητά το θάνατό μου και μαζί με την καταγραφή της πεθαμένης ζωής μπορώ να καταγράφω και το θάνατο.

Ενώ οι πιο πολλοί, που καταγράφουν τη ζωή στο θάνατό της, δεν το ξέρουν και το νομίζουν αυτό ζωή. Χα;

Ζωή και Κίνηση, με τον καθέναν στο καβούκι του, που δεν είναι καν προσωπικό, κλεισμένοι στο τάφο, χωρίς καν τη δύναμη του τυμβωρύχου, μ’ ένα βιβλίο στο χέρι να κόβει το φως.

Ό, τι κι αν κατέγραψα ως τα τώρα, (κασέτες κτλ) έγιναν ύστερα απ’ το θάνατο της ζωής και της λειτουργίας των κομματιών, που κατέληξαν στραγάλια και πιπίλες άλλων πιο αδύναμων από μένα, που η βολεμένη τους απραξία τους οδηγεί στο να περνάν την και να εκτονώνονται και μέσα από μένα.

Εκτονώ τονώ Δονήσεις. Εκτονούν τονούν Δονήσις. Τσιμπιές. Δονήσεις. Τρύπες, τρυπάερες, τρυπίτσες… όλο αυτό με καταστέλλει. Θα γίνω ξανά το σουρωτήρι;

Τώρα γράφω με τη μέθοδο του προτιμότερου που είναι ο θάνατος διπλός. Προκειμένου να πουλάω τα βιβλία του θανάτου του Ροκ, τη Μπέττυ και την Γώγου, όπως έχω καταλήξει. Ας κυκλοφορήσω στην πιάτσα το δικό μου θάνατο.

Δεν πιστεύω ότι βοηθάω κανένα. Ούτε εμένα.

Η προσπάθεια που καταβάλλω να καταγράψω, επαναλαμβάνοντας αυτό που ήταν η ζωή, είναι αφόρητη και δεν ισοφαρίζετε απ’ τα λεφτά που θα χάσω ή θα βγάλω από τις πιθανές διώξεις που θα έχω.

Όποιος αγοράζει βιβλία και μένει σ’ αυτά είναι ηλίθιος, είναι πτώμα και το χειρότερο: δεν ξέρει ούτε υποψιάζεται το θάνατό του.

Εσύ που μ’ αγοράζεις με σκοτώνεις. Αλλά πρώτα σκοτώνεις τον εαυτό σου.

Πάντως μάθε, δεν πρόκειται να βρεις και τίποτα ατόφιο εδώ μέσα.

Οι πραγματικά ζωικές μου στιγμές δεν καταγράφονται.

Όταν φτάνω στη ζωή, είμαι μέσα ολόκληρος, νιώθω και γνωρίζω. Αλλά όταν ξέρω αυτό που ξέρω, Δε θυμάμαι. Ούτε ξέρω αν ή πως θα ξαναφτάσω. Αυτή είναι η ασπίδα μου. Απλώς συμβαίνει αν συμβαίνει.

Την ζωή μου δεν την κατέγραψα. Ό,τι υπάρχει εδώ είναι επιδερμίδα, άλλοτε χοντρόπετση, άλλοτε ψιλόπετση.

Πιο δικιά μου η ψιλόπετση

Πιο δικιά σου η χοντρόπετση.

 

Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θα ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις. Αλλά δε θα ‘μαι εγώ πια. Θα ‘ναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους. Όσους τους χρησιμοποιούν μετά το θάνατό τους, όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν.

Όσο υπήρχα με φοβόσουν.

Όσο υπήρχα δε με άντεχες.

Δεν είχες καν τη δύναμη να μείνεις ένα δευτερόλεπτο κοντά, άμα σου το ζητούσα. Θα προτιμούσα να μη με διάβαζες ποτέ.

Είναι καλύτερο ν’ αγοράσεις ή να κλέψεις ένα μπλουζάκι με την φάτσα μου επάνω τυπωμένη. Κι ας σου φαίνεται γελοίο. Κι ας μου φαίνεται γελοίο.

[skabbia]

Απόσπασμα από το Καπνισμένο Τσουκάλι του Γιάννη Ρίτσου

 

Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.

Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.

Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.

Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος

σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη.

'Ετσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,

"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα."

Αυτό θέλουμε κι εμείς.

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο.

Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

 

...έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ

ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.

[SweeT_DreamS]

Κική Δημουλά-Οι αποδημητικές καλημέρες (απόσπασμπα)

 

<<…Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια

η μιά ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη

με λύπη αυτοδίδακτη.

Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση

κι από τις καλημέρες σου.

Τα παράθυρα ενδίδουν.

Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,

άλλοι λεν ως την άνοιξη,

άλλοι φοβούνται δια βίου…>>

 

 

Γιάννης Ρίτσος-Η σονάτα του σεληνόφωτος (απόσπασμα)

 

<<...Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα.

 

Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου λίγο πιό κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου, ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο τόσο αδιάφορη κι άϋλη, τόσο θετική σαν μεταφυσική που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του. Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου.

 

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα, κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε, γιατί, πολλ?ς φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου, σαν το θόρυβο δυό δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν, κι όταν κλείνεσαι μέσα σ? αυτόν τον ήχο του πετάγματος νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου, κι ετσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα, μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους, δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου, δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου. Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου.

 

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα καί στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου...>>

 

 

Μαρία Πολυδούρη-Ο ποιητής (ολόκληρο)

 

<<Του φθινοπώρου η πνοή περνάει

στα δέντρα που δεν τα φοβίζει

καταστροφή.

Ο ευκάλυπτος την κυβερνάει,

μιλούν σα φίλοι και λυγίζει

τη νέα κορφή.

 

Ο πεύκος άκουε μεθυσμένος

κάποιονε θρύλο που θρηνούσε

μεσ'στα κλαδιά.

Θυμάται που συλλογισμένος

ο ερωτικός ποιητής περνούσε,

όλος καρδιά.

 

Τα μάτια του γέμιζε ο πόνος.

Στα σφραγισμένα χείλη ανθούσε

το χλωμό φως.

Ο ποιητής περνούσε μόνος.

Του τραγουδιού του ακόμη αχούσε

ο στεναγμός.

 

Μα τώρα σιώπησε η καρδιά του

και μόνον ο έρωτάς του μένει

και περπατεί.

Και όλοι μας λέμε είναι η σκιά του

που τριγυρίζει -είναι η θλιμμένη

σκιά του ποιητή.>>

 

 

Βασίλης Βασιλικός-Το τελευταίο αντίο (αποσπάσματα)

 

<<...Τί ήρθα; Πού πάω; Τι ζητώ;

Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φώς μου;...>>

 

<<...Σ'αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας απο τη γή

καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μιά πνοή κι όλα μετά τα σβήνει.

Μη ζητάς να μάθεις πιό βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουνε,

μα κι αν υπήρχαν δεν τα ξέρουμε κι αυτά... δεν τα ξέρουμε.

Δεν έχω άλλα δάκρυα, μισώ το γράψιμο πού'ναι εκτόνωση,

που μου δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου.

Το μόνο χρέος μου γλυκιά μου αγάπη,

για πάντα χαμένη, είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω.

Κι όταν δεν το μπορώ, αρρωσταίνω...

 

Έπειτα από τόσα αστέρια μπλεγμένα στα μαλλιά μου,

ύστερα απο τόσους χειμώνες ξεχασμένους στο προσκεφάλι μου,

ξέρω πως τίποτα πιά δεν καρτερώ απο ένα καλοκαίρι.

Είναι τούτες οι στιγμές σκληρές σαν την αφή της μέρας ,

σαν τη δορά του αχινού σε δάχτυλα αμόλευτων καιρών ,

αδούλευτων πάνω στ'όργωμα του ήλιου.

 

Πάλι θα πεις πως ξαποσταίνω στις γραμμές φυγοριγώντας ,

και θα'χεις δίκιο.

Να'ναι που πιά δεν βρίσκω άλλη λησμονιά σε τούτες δα τις ώρες,

μονάχα το κέντημα στις λέξεις που τάχα προτιμώ από τόσες αλήθειες,

ή πάλι οι λέξες οι νεκρές να ράγισαν τόσο τη σιωπή μου...>>

 

 

 

Σκέφτηκα να βάλω και κάτι από Coelho αλλά, φοβήθηκα μη με κάνει ban ο Lucifer

 

 

πλακίτσα

 

[Lucifer]

Η αλήθεια είναι πως μόλις είδα Πολυδούρη ανάμεσα στα άλλα υπερ-ονόματα ψήθηκα, αλλά εδώ βρέχει και είμαι με τον καφέ και τα τσιγάρα δίπλα στο παράθυρο και βλέπω τις σοφίτες της πόλης και τα τούβλινα σπιτάκια και η καρδιά μου σα ρόδο άνθισε και είπε "μπα, γάμα το".

[SweeT_DreamS]

 

Η αλήθεια είναι πως μόλις είδα Πολυδούρη ανάμεσα στα άλλα υπερ-ονόματα ψήθηκα, αλλά εδώ βρέχει και είμαι με τον καφέ και τα τσιγάρα δίπλα στο παράθυρο και βλέπω τις σοφίτες της πόλης και τα τούβλινα σπιτάκια και η καρδιά μου σα ρόδο άνθισε και είπε "μπα, γάμα το".

 

Χαίρομαι.

 

Θα βάλω αύριο Coelho. Το υπόσχομαι. :ο)

 

[freedubus]

2 φοβερά ποιήματα:

 

 

Μούχρωμα στην Καρύταινα

 

Τι περιμένεις γυναίκα κάτω απ' το τσίγκινο υποστεγο;

Η ζωη σου κατρακύλησε στο αιματοβαμμένο καλντερίμι

Tα νιάτα σου μαδήσανε, η γοητεία σου ξέφτισε

Kι εγώ, που κάποτε σου 'στρωνα την αγάπη μου χαλί

Tώρα φωνάζω "Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν!"

Η ώρα είναι δέκα και είκοσι.

Μπροστά μου είναι το ρολόι κι αναρωτιέμαι

"Eγώ κοιτάω αυτό, ή αυτό κοιτάει εμένα;"

Ερώτημα αναπάντητο.

Και η ώρα είναι δέκα και είκοσι.

Κι εσύ γυναίκα είσαι ακόμα κάτω απ' το τσίγκινο υπόστεγο.

 

 

 

Βαδίσαμε στα χνάρια της αρκούδας

Ποιός καταρράχτης θα σβήσει τη δίψα μας;

Ποιό παρανάλωμα πυρός θα μας ζεστάνει;

Ποιός θα μας απαλλάξει απ' το μονότονο κλάμα της μπουκαμβίλιας;

Κι ο τάφος μας είναι πικρός, είναι παραπονιάρης

Και η ταφόπλακα κυπαρισσιά.

Αύριο σαλπάρουμε. Μύρισε νύχτα το νησί.

Κι εσύ στην άμμο γράφεις

"QUI HABET AURES AUDIENTI, AUDIAT!" .

 

 

Θυμάστε από πού είναι;

[arxaggelos]

2 φοβερά ποιήματα:

 

 

Μούχρωμα στην Καρύταινα

 

Τι περιμένεις γυναίκα κάτω απ' το τσίγκινο υποστεγο;

Η ζωη σου κατρακύλησε στο αιματοβαμμένο καλντερίμι

Tα νιάτα σου μαδήσανε, η γοητεία σου ξέφτισε

Kι εγώ, που κάποτε σου 'στρωνα την αγάπη μου χαλί

Tώρα φωνάζω "Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν!"

Η ώρα είναι δέκα και είκοσι.

Μπροστά μου είναι το ρολόι κι αναρωτιέμαι

"Eγώ κοιτάω αυτό, ή αυτό κοιτάει εμένα;"

Ερώτημα αναπάντητο.

Και η ώρα είναι δέκα και είκοσι.

Κι εσύ γυναίκα είσαι ακόμα κάτω απ' το τσίγκινο υπόστεγο.

 

 

 

Βαδίσαμε στα χνάρια της αρκούδας

Ποιός καταρράχτης θα σβήσει τη δίψα μας;

Ποιό παρανάλωμα πυρός θα μας ζεστάνει;

Ποιός θα μας απαλλάξει απ' το μονότονο κλάμα της μπουκαμβίλιας;

Κι ο τάφος μας είναι πικρός, είναι παραπονιάρης

Και η ταφόπλακα κυπαρισσιά.

Αύριο σαλπάρουμε. Μύρισε νύχτα το νησί.

Κι εσύ στην άμμο γράφεις

"QUI HABET AURES AUDIENTI, AUDIAT!" .

 

 

Θυμάστε από πού είναι;

 

Αλλά εγώ είμαι η Βάνα και θα μεινω???

[freedubus]

Οχι αλλά καλά πας!